• IV SA/Gl 1104/12 - Wyrok ...
  06.07.2025

IV SA/Gl 1104/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
2013-10-28

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Tadeusz Michalik /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz – Furmanik Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant st. sekr. sąd. Arkadiusz Kmiotek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2013 r. sprawy ze skargi D.D. na orzeczenie [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie funkcjonariuszy policji uchyla zaskarżone orzeczenie i określa, że nie podlega ono wykonaniu.

Uzasadnienie

W dniu 15 grudnia 2011 r. Komendant Powiatowy Policji w L. wszczął postępowanie dyscyplinarne przeciwko st. asp. D. D., w którym zarzucił mu popełnienie czynu stanowiącego naruszenie dyscypliny służbowej. Po przeprowadzonym postępowaniu orzeczeniem nr [...] z dnia [...] r. komendant Powiatowy Policji w L. uznał wymienionego wyżej policjanta winnym popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył karę dyscyplinarną nagany.

Od orzeczenia D. D. wniósł w ustawowym terminie odwołanie do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji, w którym wniósł o jego uchylenie i uniewinnienie. W odwołaniu podniósł, że nigdy nie był i nie jest zatrudniony w spółce A, gdyż nie zawarł umowy o pracę, bądź innej umowy z której miały wynikać dla niego korzyści majątkowe, a w spółce pełni jedynie funkcję reprezentacyjną.

[...] Komendant Wojewódzki Policji po zbadaniu sprawy w postępowaniu odwoławczym, orzeczeniem nr [...] z dnia [...] r. zaskarżone orzeczenie uchylił w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W toku postępowania dyscyplinarnego, postanowieniem nr [...] z dnia [...] r. Komendant Powiatowy Policji w L. zmienił zarzut stawiany obwinionemu, obwiniając go o niedopełnienie dnia [...] r. obowiązków służbowych, dotyczących podjęcia zajęcia zarobkowego zastępcy prezesa zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością A w S., bez uprzedniego uzyskania zgody przełożonego, do czego był zobowiązany na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r., nr 287, poz. 1687 ze zm.).

Orzeczeniem nr [...] z dnia [...] r. Komendant Powiatowy Policji w L. uznał D. D. winnym popełnienia zarzucanego mu przewinienia dyscyplinarnego i wymierzył karę dyscyplinarną nagany.

Z zachowaniem ustawowego terminu pełnomocnik D. D. o wniósł odwołanie, w którym wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i uniewinnienie odwołującego. W uzasadnieniu wskazał, że D. D. funkcję zastępcy prezesa zarządu pełnił nieodpłatnie.

[...] Komendant Wojewódzki Policji orzeczeniem z dnia [...] r. uchylił zaskarżone orzeczenie w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W toku postępowania dyscyplinarnego orzeczeniem nr [...] z dnia [...] r. Komendant Powiatowy Policji w L. na podstawie art. 135j ust. 1 ustawy o Policji uznał D. D. winnym popełnienia zarzucanego przewinienia dyscyplinarnego i wymierzył dyscyplinarną karę nagany.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Komendant Powiatowy Policji w L. wskazał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że w dnia [...] r. S. K. oraz D. D. zawarli w formie aktu notarialnego umowę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością działającą pod firmą A z siedzibą w S.. Przedmiotem działalności spółki było pozyskiwanie drewna, działalność usługowa związana z leśnictwem, produkcja wyrobów tartacznych, produkcja pozostałych wyrobów z drewna, produkcja wyrobów z korka, słomy i materiałów używanych do wyplatania. W postanowieniach umowy określono, że organami spółki są zgromadzenie wspólników i zarząd. Zarząd uprawniony został do wypłaty wspólnikom zaliczki na poczet przewidywanej dywidendy za dany rok obrotowy, proporcjonalnie do posiadanych przez wspólników udziałów.

Dokonany został również wybór pierwszego zarządu w osobie S. K. jako prezesa zarządu i D. D. jako zastępcy prezesa zarządu. Z funkcji tej D. D. został odwołany dnia 28 stycznia 2012 r.

Powyższe fakty pozwoliły organowi I instancji na stwierdzenie, że st. asp. D. D. od dnia 7 stycznia 2010 r. podjął zajęcie zarobkowe poza służbą bez zgody przełożonego i prowadził je do dnia 28 stycznia 2012 r., kiedy to zaprzestał pełnienia funkcji zastępcy prezesa zarządu spółki A w związku z odwołaniem go z tej funkcji. Powyższe zachowanie, zdaniem Komendanta Powiatowego Policji w L. należy rozpatrywać na gruncie przepisów rozdziału 10 ustawy o Policji mówiącym o odpowiedzialności dyscyplinarnej Policjantów.

Następnie przywołany został art. 132 ust. 1 ustawy o Policji, zgodnie z którym policjant odpowiada dyscyplinarnie za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej. Natomiast zgodnie dyspozycją art. 132 ust. 3 pkt 3 cytowanej ustawy, naruszeniem dyscypliny służbowej jest w szczególności niedopełnienie obowiązków służbowych albo przekroczenie uprawnień określonych w przepisach prawa. Zgodnie z art. 62 ust. 1 ustawy o Policji policjant nie może podejmować zajęcia zarobkowego poza służbą bez pisemnej zgody przełożonego ani wykonywać czynności lub zajęć sprzecznych z obowiązkami wynikającymi z ustawy lub podważających zaufanie do Policji. Pojęcie "zajęcie zarobkowe" opisane w ustawie o Policji jest równoznaczne z pojęciem "zarobkowej działalności" na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, która stwierdza, że "działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Podsumowując organ stwierdził, że działalność zarobkowa to taka, która wykonywana jest w celu osiągnięcia zysku, który w ogóle nie musi wystąpić. Wystarczy, że występuje sam zamiar osiągnięcia zysku, a nie finalny skutek. Zdaniem Komendanta Powiatowego Policji w L. sam fakt rozpoczęcia działalności gospodarczej jest równoznaczny z podjęciem zajęcia zarobkowego.

W dalszej kolejności organ przytoczył przepisy kodeksu spółek handlowych na poparcie twierdzenia, że działalność D. D. miała charakter zarobkowy.

Jednocześnie Komendant wskazał, że zachowanie st. asp. D. D. wyczerpuje znamiona winy umyślnej, gdyż jest on doświadczonym policjantem pionu przestępczości gospodarczej i zakładając spółkę jako współudziałowiec i przyjmując funkcję zastępcy prezesa zarządu miał świadomość i mógł przewidzieć, że działanie takie stanowi przewinienie dyscyplinarne lub z tym się co najmniej godził. O powyższym może świadczyć fakt, że obwiniony złożył oświadczenie majątkowe, w którym wykazał posiadane udziały w spółce A. jak i wykazał pełnienie funkcji zastępcy prezesa w tejże spółce, do czego był zobowiązany na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o Policji, jednocześnie nie zwracając się do Komendanta Powiatowego Policji w L. o zgodę na podjęcie zajęcia zarobkowego poza służbą, który to obowiązek nakłada na policjanta art. 62 ust. 1 ustawy o policji.

W końcowych rozważaniach Komendant Powiatowy Policji w L. poinformował, że wymierzając D. D. karę dyscyplinarną nagany uwzględniony został nienaganny dotychczas przebieg służby, w ramach której był wielokrotnie wyróżniany, pozytywną opinię przełożonego oraz fakt, że popełnione przewinienie dyscyplinarne nie niosło za sobą negatywnych następstw i nie było ciężkim naruszeniem obowiązków służbowych, w tym z niskich pobudek.

Od powyższego orzeczenia D. D. reprezentowany przez pełnomocnika adwokata wniósł w ustawowym terminie odwołanie do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w K.. W odwołaniu pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz o uniewinnienie D. D.. Pełnomocnik oświadczył, że w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego w dalszym ciągu aktualne są przesłanki, które legły u podstaw odwołania uchylonego wcześniej orzeczenia Komendanta Powiatowego Policji w L.. Zdaniem pełnomocnika odwołującego nie wypełnił on swoim zachowaniem znamion zarzucanego mu czynu. Nie podjął bowiem żadnego zajęcia zarobkowego poza służbą, które implikowałoby konieczność uzyskania pisemnej zgody przełożonego wymaganego art. 62 ust. 1 ustawy o Policji. D. D. będąc wspólnikiem spółki A , jak poinformował pełnomocnik, pełnił funkcję zastępcy prezesa zarządu nieodpłatnie, nie pozostając ze spółką w stosunku zatrudnienia. Ponadto podkreślił on, ze zgodnie z art. 201 § 4 kodeksu spółek handlowych członek zarządu jest powoływany i odwoływany uchwałą wspólników, a powołanie przez stosowny organ na członka zarządu spółki tworzy tzw. stosunek organizacyjny pomiędzy spółką, a osobą powołaną. Stosunek ten charakteryzuje się tym, że pomimo stworzenia więzi prawnej pomiędzy wymienionymi powyżej podmiotami, nie powoduje on w konsekwencji nawiązania stosunku pracy lub stosunku cywilnego, regulującego kwestię wykonywania czynności w imieniu spółki. Możliwe jest bowiem, by członek zarządu pełnił swoją funkcję nieodpłatnie, a podstawa do jego działania może być tylko i wyłącznie ów akt powołania mający swoje oparcie w art. 201 § 4 k.s.h..

W związku z powyższym, jak argumentował pełnomocnik, jedyna podstawą do formułowania twierdzeń o odpłatnym charakterze wykonywania funkcji członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest zawarcie przez strony stosownej umowy o pracę, a umowa taka pomiędzy D. D. a spółką A nie została zawarta.

Wydanym w wyniku wniesionego odwołania orzeczeniem z dnia [...] r. nr [...] [...] Komendant Wojewódzki Policji w K., na podstawie art. 135 n ust. 4 pkt 1 ustawy o Policji, utrzymał zaskarżone orzeczenie w mocy. Uzasadniając orzeczenie organ odwoławczy powołując dotychczasowy przebieg postępowania, w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy podkreślił, że D. D. podjął i prowadził zajęcie zarobkowe poza służbą bez zgody przełożonego przez cały okres pełnienia funkcji zastępcy prezesa zarządu spółki A, co stanowiło działanie ciągłe i obejmowało okres od 7 stycznia 2010 r. do dnia 28 stycznia 2012 r.

Komendant Powiatowy Policji w L. w związku z uzyskaniem w toku postępowania dyscyplinarnego informacji o dodatkowym zatrudnieniu st. asp D. D. poinformował, że nie wyraża zgody na dalsze wykonywanie tego zajęcia

Zdaniem organu odwołujący zarzucanego mu czynu dopuścił się z winy umyślnej, za czym przemawia fakt, że wspólnie ze S. K. zawarł umowę spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, gdzie w umowie precyzyjnie wskazano regulacje dotyczące funkcjonowania spółki, a w tym podziału zysków. W oświadczeniu majątkowym D. D. wskazał posiadane udziały w spółce A, jak też pełnioną funkcję.

Odnosząc się do zarzutu pełnomocnika wskazującego, że st. asp. D. D. swoim zachowaniem nie wypełnił znamion naruszenia dyscypliny służbowej, gdyż będąc wspólnikiem spółki A pełnił funkcję zastępcy prezesa zarządu nieodpłatnie zdaniem [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji jest bezzasadne. Komendant stanął na stanowisku, że w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością członka zarządu powołuje zgromadzenie wspólników. Tak nawiązany stosunek prawny jest podstawa od sprawowania powierzonej funkcji i nie stwarza konieczności nawiązania odrębnej więzi z członkiem zarządu. Wybór formy prawnej, dzięki której członek zarządu wykonuje swoje czynności wykonawczo- zarządzające pozostawiony jest wyłącznie spółce. W praktyce dopuszczalne jest zawarcie nowego stosunku zobowiązaniowego z członkiem zarządu. Wówczas zatrudnienie takiej osoby może przyjąć formę zarówno stosunku pracy jak również cywilnoprawnego, np. umowy- zlecenia czy też kontraktu menadżerskiego.

Jeżeli chodzi o zarzut wskazujący, że w toku postępowania nie ujawnione zostały żadne dowody potwierdzające odpłatny charakter pełnionej przez D. D. funkcji, organ stwierdza, że ze względu na złożone w sprawie zeznania, a także obowiązujące przepisy kodeksu spółek handlowych również jest on bezzasadny.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach D. D. reprezentowany przez pełnomocnika zarzucił orzeczeniu [...] Wojewódzkiego Komendanta Policji w K. naruszenie art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji w zw. z art. 62 ust. 1 tej ustawy, poprzez jej błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do uznania, że skarżący swoim zachowaniem umyślnie naruszył dyscyplinę służbową, co w konsekwencji skutkowało wymierzeniem mu kary dyscyplinarnej nagany oraz naruszenie art. 135 g ust. 1 ustawy o Policji poprzez wybiórcze i stronnicze podejście do oceny materiału dowodowego przez prowadzące postępowanie dyscyplinarne organy, co skutkowało przyjętym a priori założeniem o winie skarżącego przy jednoczesnym nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego.

Wobec powyższego pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz uniewinnienie skarżącego.

W motywach uzasadnienia adwokat powtórzył argumentację zawartą w odwołaniu od orzeczenia Komendanta Powiatowego Policji w L. po raz kolejny akcentując, że D. D. swoim zachowaniem nie wypełnił znamion zarzucanego mu czynu, ponieważ nie podjął żadnego zajęcia zarobkowego poza służbą, które uzasadniałoby konieczność wcześniejszego uzyskania zgody wymaganej art. 62 ust. 1 ustawy o Policji.

Zdaniem pełnomocnika uzyskanie zgody przełożonego ma przede wszystkim zagwarantować dyspozycyjność funkcjonariuszy, wpływając tym samym na sposób wykonywania przez policjanta obowiązków służbowych w granicach zadań Policji określonych w ustawie, bez podważania zaufania do bezstronności policjanta, naruszania prestiżu służby i nie pozostając również w sprzeczności z interesem służby i jej zadaniami, zarówno w trakcie, jak i poza nią.

Pełnomocnik oświadczył, że D. D. będący wspólnikiem spółki A pełnił funkcję zastępcy prezesa zarządu nieodpłatnie, nie pozostając ze spółką w stosunku zatrudnienia. Jego zdaniem organ myli dwa odrębne byty prawne, utożsamiając potencjalne zyski osiągane przez firmę mającą status spółki kapitałowej i jej odrębną osobowość prawną, z osobą fizyczną odnoszącą taką korzyść.

Po raz kolejny pełnomocnik zaakcentował, że jedyną podstawą do formułowania twierdzeń o odpłatnym charakterze wykonywania funkcji członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest zawarcie przez strony stosownej umowy o pracę, w której składają w niej swoje oświadczenie woli, zatem jest nią wyłącznie umowa o pracę zawierana po podjęciu przez stosowny organ uchwały o powołaniu, a pomiędzy D. D. a spółką A umowa taka nigdy nie została zawarta.

Przyjęcie stanowiska [...] Komendanta Policji, zdaniem pełnomocnika, prowadziłoby do sytuacji, w której każdy z funkcjonariuszy Policji dysponujący chociażby jednostkowym papierem wartościowym w postaci akcji czy udziału w spółce kapitałowej musiałby odpowiadać dyscyplinarnie za naruszenie dyscypliny służbowej w rozumieniu przepisów ustawy o policji.

Ponadto w skardze podniesiono, że w toku całego postępowania dyscyplinarnego organy je prowadzące podchodziły wybiórczo do zebranego materiału dowodowego, nie uwzględniając faktów przemawiających jednoznacznie na korzyść skarżącego.

W odpowiedzi na skargę [...] Komendant Wojewódzki Policji w K., wniósł o jej oddalenie wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W punkcie wyjścia należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz.1269) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi, bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Sąd nie jest zatem władny oceniać takich okoliczności jak pokrzywdzenie strony orzeczeniem, czy rozstrzygnięcie wiąże się z negatywnymi skutkami dla strony, czy narusza zasady współżycia społecznego i im podobnych.

Sąd związany jest normą prawną odzwierciedlającą wolę ustawodawcy, wyrażoną w treści odpowiedniego przepisu prawa. Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy tejże kontroli legalności dokonuje także z urzędu , nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotowa skarga musiała odnieść skutek, bowiem zaskarżone orzeczenie narusza prawo.

Art. 62 ust. 1 ustawy o Policji stanowi, że policjant nie może podejmować zajęcia zarobkowego poza służbą bez pisemnej zgody przełożonego ani wykonywać czynności lub zajęć sprzecznych z obowiązkami wynikającymi z ustawy lub podważających zaufanie do Policji.

W ocenie Sądu dotychczas zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przyjęcie za udowodniony fakt udziału przez skarżącego w zajęciu zarobkowym bez pisemnej zgody przełożonego.

Zdaniem Sądu – w składzie tu orzekającym - pojęcie "zajęcie zarobkowe" obejmuje wszelkie formy zatrudnienia połączone z uzyskiwaniem dochodów czyli działalność gospodarczą, stosunek pracy, stosunek służbowy oraz każdy rodzaj umowy cywilnoprawnej. Oczywistym przy tym jest, że należy też uwzględnić członkostwo w organach statutowych jakichkolwiek instytucji jeżeli jest to połączone z uzyskiwaniem dochodów pieniężnych stałych bądź okresowych. Zajęciem zarobkowym będzie też świadczenie pracy za wynagrodzeniem bez podpisania umowy, która precyzowałaby warunki wykonywanej działalności.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego skarżący nie otrzymał jakiegokolwiek wynagrodzenia z tytułu działalności w spółce A.

Załączone akta administracyjne nie zawierają bowiem odpłatnej umowy o pracę zawartej pomiędzy spółką a D. D., a także nie wskazano na jakąkolwiek uchwałę udziałowców spółki przyznającej gratyfikacje pieniężne z tytułu pełnionej przez skarżącego funkcji w spółce.

Analiza treści aktu notarialnego z dnia 07 stycznia 2010 r. (zawiązującego przedmiotową spółkę) wskazuje, że akt ten nie przesądza , że członkowie Zarządu będą otrzymywać wynagrodzenie. Jedynie w § 12 pkt 7 tego aktu, widnieje zapis upoważniający Zgromadzenie Wspólników do "ustalania zasad wynagradzania członków Zarządu", co w sposób oczywisty nie oznacza, że członkom Zarządu "należy się" wynagrodzenie z tytułu sprawowania funkcji.

Niewątpliwym jest przy tym ,że przykładowo - fakt niepodpisania umowy, nawet nieodebrania pieniędzy czy też ewentualnego scedowania odbioru zapłaty na inną osobę nie ma znaczenia przy ocenie czynu objętego postępowaniem dyscyplinarnym, a opisanego w art. 62 ust.1 ustawy o Policji, z tym, że żadnej z wymienionych okoliczności nie sposób przypisać skarżącemu na podstawie dotychczas zebranego materiału dowodowego.

Oczywistym przy tym jest, że ewentualna dywidenda (czyli część zysku netto spółki kapitałowej przeznaczona do podziału pomiędzy wspólników lub akcjonariuszy) nie jest zarobkiem (wynagrodzeniem).

Inaczej rzecz ujmując organy w toku dotychczasowego postępowania w żaden sposób nie udowodniły, że skarżący wykonał czynności za które należy się wynagrodzenie, a zebrany dotychczas w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku, iż skarżący D. D. będący wspólnikiem spółki "A" Sp. z o.o., pełnił powierzoną mu funkcję Zastępcy Prezesa zarządu przedmiotowej spółki nieodpłatnie, nie pozostając ze spółką w stosunku zatrudnienia. Pełniąc powierzoną funkcję nie uzyskał żadnego dochodu, co znalazło swoje potwierdzenie w składanych przez niego deklaracjach majątkowych za rok 2010 i 2011.

Godzi się zauważyć, co prawidłowo wskazuje strona skarżąca, iż organy procedujące w sprawie przyjęły błędne założenie, że samo powołanie przez właściwe konstytutywne organy spółki kapitałowej D. D. na stanowisko członka zarządu spółki, równoznaczne jest z jego odpłatnym zatrudnieniem na tym stanowisku w spółce, tym samym determinuje zamiar obwinionego prowadzenia zarobkowej działalności gospodarczej, uznając niejako dwa odrębne byty prawne za jednakowe, a mianowicie utożsamiając potencjalne zyski osiągane przez firmę mającą status spółki kapitałowej i odrębną osobowość prawną, z indywidualną osobą fizyczną zatrudnioną w spółce i odnoszącą z tego tytułu taką korzyść.

Trafnie przy tym strona skarżąca zauważyła, iż powołanie przez stosowny organ na członka zarządu spółki tworzy tzw. stosunek organizacyjny pomiędzy spółką a osobą powołaną, a stosunek ten charakteryzuje się tym, iż pomimo stworzenia więzi prawnej pomiędzy wymienionymi powyżej podmiotami, nie powoduje on w konsekwencji nawiązania stosunku pracy lub stosunku cywilnego, regulującego kwestię wykonywania czynności w imieniu spółki.

Stąd też możliwym jest by powołany członek zarządu pełnił swoją funkcję nieodpłatnie, a podstawą do jego działania może być tylko i wyłącznie ów akt powołania, mający swe oparcie w art. 201 § 4 k.s.h..

Reasumując należy wskazać, że dotychczas zebrany przez organy materiał dowodowy nie jest wystarczający by uznać, że skarżący D. D. swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu. Materiał ten bowiem wskazuje, iż skarżący nie podjął żadnego zajęcia zarobkowego poza służbą, które implikowałoby konieczność wcześniejszego uzyskania wymaganej art. 62 ust. 1 ustawy o Policji pisemnej zgody przełożonego, a co za tym idzie – na podstawie dotychczas zebranych dowodów - jego zachowanie nie mogło zostać ocenione jako niedopełnienie obowiązków służbowych, tym samym, nie mogło ono stanowić naruszenia dyscypliny służbowej wskazanej w art. 132 ust. 3 pkt 3 ustawy o Policji.

Z przytoczonych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jako wydaną z naruszeniem przepisów prawa materialnego, co miało wpływ na wynik sprawy. Ponieważ zaskarżony akt został wyeliminowany z obrotu prawnego, a wyrok sądu jest nieprawomocny, w oparciu o art. 152 cyt. ustawy stwierdzono, że zaskarżony akt nie podlega wykonaniu.

W tym stanie rzeczy organ zobowiązany jest do ponownej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, podjęcia działań zmierzających do jego ewentualnego uzupełnienia i dokonania interpretacji przepisów będących podstawą stawianych skarżącemu w postępowaniu dyscyplinarnym zarzutów z uwzględnieniem zgromadzonych dowodów. Fakt wskazanych uchybień rodzi obowiązek ponownego przeanalizowania tej sprawy w jej całokształcie w kontekście zarówno stawianych zarzutów jak i wymierzonej kary dyscyplinarnej.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...