IV SA/Po 767/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...], znak [...] Burmistrz Miasta i Gminy S.ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku produkcyjno-magazynowego o profilu kosmetyczno-drogeryjnym z częścią socjalno-biurową wraz z obiektami towarzyszącymi: zbiornikiem gazu i zbiornikami alkoholu do celów technologicznych, zbiornikiem przeciwpożarowym, budynkiem portierni i trafostacją, na działkach o nr geod. [...]w R. przy ul. O..

Pismem z dnia [...] października 2012 r. Stowarzyszenie [...] ( dalej: " Stowarzyszenie ") reprezentowane przez pełnomocnika, J. K., zwróciło się do Burmistrza Miasta i Gminy S. z żądaniem stwierdzenia wygaśnięcia lub uchylenia decyzji Burmistrz Miasta i Gminy S. o warunkach zabudowy z dnia [...] czerwca 2007 r. oraz o dopuszczenie Stowarzyszenia do udziału w postępowaniu i uczestniczenia w nim na prawach strony.

W uzasadnieniu Stowarzyszenie wskazało, że decyzja Burmistrza Miasta i Gminy S. o warunkach zabudowy została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonych warunków i czynności, a strona nie dopełniła tych warunków i czynności. Miedzy innymi nie wykonała wzdłuż granic nieruchomości oraz od strony ulicy O. pasa zieleni izolacyjnej niskiej i wysokiej, w tym zimozielonej o szerokości min. 10 m.

Pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. Burmistrz Miasta i Gminy S. zawiadomił strony postępowania, w tym pełnomocnika Stowarzyszenia o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...] o warunkach zabudowy.

Decyzją z dnia [...] marca 2013 r., nr [...], [...] na podstawie art. 162 § 1 i § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013, poz. 267- dalej "Kpa") po rozpatrzeniu żądania Stowarzyszenia z dnia [...]października 2012 r. odmówił stwierdzenia wygaśnięcia decyzji.

W uzasadnieniu organ podniósł, ze w dniu [...] grudnia 2012 r. wpłynęła do tut. Urzędu skarga Stowarzyszenia [...] na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. w załatwieniu sprawy - żądania Stowarzyszenia z dnia [...] października 2012 r. stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy Nr [...] znak [...] z dnia [...]czerwca 2007 r. lub jej uchylenia i dopuszczenia do udziału w postępowaniu, w trybie art. 162 Kpa.

W dniu [...] stycznia 2013 r. Burmistrz Miasta i Gminy S. z urzędu wszczął postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji Nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. o warunkach zabudowy. Obecnie w przedmiotowej sprawie toczy się postępowanie przed organem I instancji.

Organ analizując zasadność żądania wystąpił dnia [...] stycznia 2013 r. z pismem do Starosty P., jako organu właściwego do wydania decyzji pozwolenia na budowę, o przesłanie kserokopii planu zagospodarowania terenu wraz z opisem tego planu dla przedmiotowej inwestycji oraz o ponowne przesłanie kopii decyzji pozwolenia na budowę w celu wykazania, czy inwestor zgodnie z tym co zostało wskazane przez Stowarzyszenie (to jest firma D. S.A. nie wykonała wzdłuż granic nieruchomości oraz od strony ulicy O. pasa zieleni izolacyjnej niskiej i wysokiej, w tym zimozielonej o szerokości min. 10 m).

W dniu [...] stycznia 2013 r. Starosta P. przysłał kopie decyzji pozwolenia na budowę zgodnie z wezwaniem, jednak bez planu zagospodarowania terenu, który był istotnym dokumentem w podjęciu dalszych kroków. Z uwagi na brak w/w dokumentów Burmistrz nie miał możliwości rozstrzygnąć co do istoty sprawy, natomiast wystąpił ponownie o uzupełnienie o brakujący dokument tj. plan zagospodarowania terenu.

W dniu [...] stycznia 2013 r. na podstawie art. 36 Kpa zawiadomiono strony postępowania o przesunięci terminu załatwienia sprawy do dnia [...] lutego 2013 r. z wyżej wskazanych powodów. W dniu [...] stycznia 2013 r. Burmistrz Miasta i Gminy S. przesłał do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę Stowarzyszenia wraz z odpowiedzią na skargę.

W dniu [...] lutego 2013 r. po otrzymaniu od Starosty P. brakującego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 10 Kpa zawiadomiono strony postępowania o możliwości zapoznania się ze wszystkimi dokumentami zgromadzonymi w sprawie i o możliwości składania uwag. Żadna ze stron postępowania nie wniosła uwag ani sprzeciwu.

Po przeanalizowaniu akt sprawy organ I instancji stanął na stanowisku, że w niniejszej sprawie nie można rozstrzygnąć inaczej, aniżeli miało to miejsce w postępowaniu zakończonym prawomocną decyzją z dnia [...] czerwca 2007 r., gdyż nie zachodzą żadne okoliczności wymienione w cytowanych wyżej przepisach, które wskazywałyby na konieczność innego rozstrzygnięcia niż te, zawarte w decyzji nr . z dnia [...] czerwca 2007 r.

Postępowanie zostało przeprowadzone prawidłowo z zachowaniem wszystkich elementów określonych w prawie procesowym i materialnym.

W związku z tym, że brak jest podstaw prawnych do stwierdzenia wygaśnięcia przedmiotowej decyzji orzeczono jak w sentencji.

Jednocześnie organ podkreślił, że inwestor otrzymując decyzję pozwolenia na budowę musiał spełnić wszystkie wskazane w decyzji z dnia [...] czerwca 2007 r. warunki. Inwestor zrealizował inwestycję, więc wszelkie nieprawidłowości w zagospodarowaniu terenu skarżący winien skierować do organu właściwego w sprawie - Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P..

W zakreślonym terminie odwołanie od powyższej decyzji wniosło Stowarzyszenie wskazując, że nie jest zadowolone z wydanej decyzji albowiem wydano je z rażącym naruszeniem prawa.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 162 Kpa utrzymało w mocy decyzje organu I instancji.

W uzasadnieniu organ II instancji po przedstawieniu przebiegu szeregu spraw, prowadzonych z wniosków i skarg Stowarzyszenia, a dotyczących wydanej przez Burmistrza Miasta i Gminy S. decyzji nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. o warunkach zabudowy, wskazał , że każda decyzja ostateczna, zgodnie z zasadą ogólną trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych (art. 16 § Kpa ) podlega szczególnej ochronie w celu zapewnienia stabilności stosunków prawnych, co w konsekwencji stanowi ochronę praw nabytych adresatów tej decyzji. Z tego też względu wzruszenie decyzji ostatecznej może mieć miejsce jedynie w przypadkach ściśle określonych w przepisach prawnych - bez możliwości korzystania z wykładni rozszerzającej przy interpretacji tych przepisów.

Jako podstawę żądania Stowarzyszenie wskazało art. 162 § 1 pkt. 2 Kpa to jest, że decyzja została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, a strona nie dopełniła tego warunku ( firma D.S.A. nie wykonała wzdłuż granic nieruchomości oraz od strony ulicy O. pasa zieleni izolacyjnej niskiej i wysokiej, w tym zimozielonej o szerokości min. 10 m) a także art. 162 § 2, art. 162 § 3 Kpa. Z przepisu art. 162 § 1 Kpa wynika, że organ administracji publicznej, który wydał decyzję w I instancji, stwierdza jej wygaśnięcie, jeżeli decyzja:

1) stała się bezprzedmiotowa, a stwierdzenie wygaśnięcia takiej decyzji nakazuje przepis prawa albo gdy leży to w interesie społecznym lub w interesie strony,

2) została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, a strona nie dopełniła tego warunku.

Organ administracji zobowiązany jest zatem stwierdzić wygaśnięcie decyzji, jeżeli decyzja została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, którego strona nie dopełniła. Chodzi przy tym o warunek stanowiący element decyzji, tj. warunek w rozumieniu przepisów prawa cywilnego, jako zawarte w decyzji zastrzeżenie, które uzależnia powstanie lub ustanie skutku prawnego od zdarzenia przyszłego i niepewnego. Ponadto zgodnie z art. 162 § 2 Kpa organ administracji publicznej, o którym mowa w § 1, uchyli decyzję, jeżeli została ona wydana z zastrzeżeniem dopełnienia określonych czynności, a strona nie dopełniła tych czynności w wyznaczonym terminie.

W niniejszej sprawie jako podstawę żądania wskazano art. 162 § 1 pkt. 2 Kpa to jest, że decyzja została wydana z zastrzeżeniem dopełnienia przez stronę określonego warunku, a strona nie dopełniła tego warunku, a także oraz art. 162 § 2, art. 162 § 3 Kpa.

Odnosząc się do powyższego Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że wpisanie powyżej opisanych postanowień w punkcie 4 podpunkt 1) odnośnik 5 decyzji o warunkach zabudowy "wzdłuż granic nieruchomości oraz od trony ulicy O. należy zrealizować pasy zieleni izolacyjnej niskiej i wysokiej, w tym zimno zielonej" nie stanowi warunku opisanego w 162 § 1 pkt. 2 Kpa, gdyż nie było to zastrzeżenie, które uzależniało powstanie lub ustanie skutków prawnych decyzji od zdarzenia przyszłego i niepewnego. Było to po prostu jedno z postanowień decyzji. Podobnie nie można uznać, że zastosowanie mógłby w niniejszej sprawie znaleźć art. 162 § 2 Kpa, gdyż decyzja nie była wydawana z zastrzeżeniem dopełnienia określonych czynności, a strona nie dopełniła tych czynności w wyznaczonym terminie. Decyzja nie przewidywała żadnego terminu wykonania tych czynności, poza tym nie była wydana z zastrzeżeniem dopełnienia tych czynności. Jak słusznie wskazał organ I instancji inwestor otrzymując decyzję pozwolenia na budowę musiał spełnić wszystkie wskazane w decyzji Nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r. warunki. I w tym właśnie postępowaniu nastąpiło uszczegółowienie i wykonanie postanowień decyzji o warunkach zabudowy. Inwestor zrealizował inwestycję na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, więc wszelkie uwagi dotyczące nieprawidłowości w zagospodarowaniu terenu skarżący winien skierować do organu właściwego w sprawie - Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P..

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego W Poznaniu Stowarzyszenie zastępowane przez zawodowego pełnomocnika, radcę prawnego G. W., wniosło o:

- uwzględnienie skargi przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. w trybie autokontroli, poprzez uchylenie zaskarżanej, własnej decyzji i wydanie nowej decyzji w trybie art. 138 § 1 pkt 2 Kpa;

- uchylenie obu wydanych w sprawie decyzji przez Sąd w przypadku nieuwzględnienia skargi przez Wojewodę w trybie autokontroli;

- zasądzenie od Wojewody na rzecz Skarżącej kosztów postępowania w kwocie 697 zł (wynagrodzenie pełnomocnika - 480 zł - 2 x stawka minimalna, koszty sądowe - wpis 200 zł, koszty udzielonego pełnomocnictwa - opłata skarbowa 17 zł)

Zaskarżonej decyzji Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie art. 31 § 2 Kpa, art. 162 § 1 pkt 2 i art. 162 § 2 i 3 Kpa oraz art. 107 § 1 Kpa. Wskazało, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. nie dostrzegając, iż Burmistrz Miasta i Gminy S. nie wydając postanowienia z art. 31 § 2 Kpa prowadził postępowanie z rażącym naruszeniem procedury wynikającej z Kpa. Pomimo ewidentnego nie spełnienia warunku określonego w decyzji o warunkach zabudowy, firma D. S.A. nie wykonała wzdłuż granic nieruchomości oraz od strony ulicy O. pasa zieleni izolacyjnej niskiej i wysokiej, w tym zimozielonej o szerokości min. 10 m, Burmistrz odmówił stwierdzenia wygaśnięcia decyzji, a Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. tę decyzję utrzymało w mocy. Ponadto ocena SKO, że wskazany warunek nie stanowi warunku z art. 162 § 1 pkt 2 Kpa ani też nie jest czynnością, którą należało dopełnić, o której mowa w art. 162 § 2 Kpa jest oceną wadliwą. Organy wydając decyzje nie wskazały dokładnie podstawy prawnej swych orzeczeń.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i argumenty wyrażone w zaskarżonej decyzji oraz podkreślając, w nawiązaniu do zarzutów Stowarzyszenia, że w zaskarżonej decyzji została wskazana podstawa prawna rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – dalej "Ppsa") polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Na podstawie art. 134 § 1 Ppsa, w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Oceniając legalność zaskarżonej decyzji podkreślić należy, że została ona podjęta w wyniku odwołania wniesionego przez Stowarzyszenie [...].

W przedmiotowej sprawie postępowanie w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o warunkach zabudowy zostało wszczęte z urzędu, co wynika z zawiadomienia z [...] stycznia 2013 r.

Wprawdzie w rozdzielniku do sprawy jako stronę postępowania wskazano skarżące Stowarzyszenie, to jednakże w aktach sprawy brak jest jakiejkolwiek wzmianki na jakiej podstawie przyznano skarżącemu przymiot strony.

Ponadto wskazać należy, że organy administracji na każdym etapie postępowania są zobowiązane badać interes prawny skarżącego, a przy czym organ odwoławczy nie jest związany oceną interesu prawnego dokonaną przez organ pierwszej I nstancji.

Postępowanie w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia lub uchylenia ostatecznej decyzji (art. 162 Kpa) – jak każde jurysdykcyjne postępowanie administracyjne – musi toczyć się z udziałem stron. Oceny, czy konkretnemu podmiotowi przysługuje status strony w takim postępowaniu należy dokonywać na zasadach ogólnych, tj. na tle wykładni art. 28 Kpa, w myśl którego stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek (por. wyrok NSA z 02 grudnia 2008 r., sygn. akt II GSK 489/08, CBOSA). Należy przy tym zwrócić uwagę, że decyzja wydana na podstawie art. 162 Kpa jest decyzją w nowej sprawie, odrębnej od tej, w której zapadła decyzja, której wygaśnięcie jest stwierdzane (odpowiednio: uchylenie orzekane). Dlatego też nie zachodzi żaden automatyzm w uznaniu za stronę postępowania zmierzającego do stwierdzenia wygaśnięcia albo uchylenia danej decyzji, podmiotów (ich następców prawnych), którzy uczestniczyli jako strony w postępowaniu, w którym doszło do wydania tej decyzji.

W przedmiotowej sprawie Stowarzyszenie składając wniosek o stwierdzenie wygaśnięcie decyzji jednocześnie złożyło wniosek o dopuszczenie do udziału w postępowaniu.

Podstawę prawnoprocesową żądania Stowarzyszenia wszczęcia postępowania i dopuszczenia do udziału w tym postępowaniu stanowił przepis art. 31 § 1 Kpa, w myśl którego organizacja społeczna może w sprawie dotyczącej innej osoby występować z żądaniem: (1) wszczęcia postępowania, (2) dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu, jeżeli jest to uzasadnione celami statutowymi tej organizacji i gdy przemawia za tym interes społeczny. W świetle cytowanego przepisu organizacja społeczna ubiegająca się o wszczęcie postępowania administracyjnego w danej sprawie lub o dopuszczenie do udziału w nim zobowiązana jest wykazać: związek tego żądania z celami statutowymi organizacji oraz istnienie interesu społecznego przemawiającego za uczynieniem zadość temu żądaniu.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że musi istnieć merytoryczne powiązanie przedmiotu postępowania administracyjnego z celami i zakresem działania (przedmiotem działalności) organizacji społecznej. Z reguły przedmiot i cel działania organizacji społecznej są określone w jej statucie, chyba że przepisy prawa nie wymagają uchwalenia statutu.

Nie ulega wątpliwości, że skarżący, jako stowarzyszenie zwykłe, nie posiada statutu, lecz tylko regulamin. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę stoi jednak na stanowisku, że użyte w art. 31 § 1 Kpa określenie "cel statutowy" winno być rozumiane szeroko, jako cel określony w podstawowym akcie normującym ustrój i funkcjonowanie danej organizacji, a więc nie tylko w statucie, ale także np. regulaminie, a nawet akcie rangi ustawowej lub podustawowej powołującym daną organizację do życia lub regulującym jej działalność.

Z drugiej strony, treść konkretnych postanowień zawartych w tak szeroko rozumianym "statucie" (akcie ustrojowym) nie może już być interpretowana w sposób rozszerzający, a wręcz musi być tłumaczona wąsko w postępowaniu administracyjnym dotyczącym innej osoby, skoro udział organizacji społecznej w postępowaniu na prawach strony stanowi wyjątek od zasady, że mogą w nim uczestniczyć wyłącznie podmioty mające w tym interes prawny, a przyznanie uprawnień strony dodatkowemu podmiotowi ma istotny wpływ na zakres praw i obowiązków faktycznych stron postępowania, zmieniając w sposób istotny układ ich praw procesowych (por.: wyrok NSA z 02.06.2009 r., II OSK 897/08, CBOSA; wyrok WSA z 24.04.2006 r., IV SA/Wa 1399/05, CBOSA; A. Gronkiewicz, Organizacja społeczna..., s. 226).

Organ administracji publicznej jest zatem obowiązany ustalić z urzędu, czy cele określone w statucie organizacji społecznej uzasadniają jej udział w postępowaniu w sprawie dotyczącej innej osoby. W tym celu powinien ocenić, czy między celami organizacji społecznej a przedmiotem sprawy administracyjnej rozstrzyganej w drodze decyzji administracyjnej istnieje powiązanie merytoryczne w sensie prawnym, a nie tylko faktycznym. Działalność organizacji społecznej opisana w statucie (regulaminie) tej organizacji, a więc w istocie cele organizacji społecznej, musi być jak najszczegółowiej określona, tak aby dawało to możliwość ustalenia, że działalność ta wiąże się ściśle z przedmiotem sprawy, do udziału w której organizacja zamierza przystąpić na prawach strony (wyrok NSA z dnia 22 kwietnia 2008 r., II OSK 1499/06, LEX nr 490153). W konsekwencji zasadnie twierdzi się, że statutowa działalność, na którą powołuje się organizacja społeczna dla uzasadnienia żądania wszczęcia postępowania w sprawie dotyczącej innej osoby (dopuszczenia do udziału w tym postępowaniu), powinna dotyczyć zasadniczych kierunków działalności tej organizacji (por. wyroki WSA: z 02.10.2006 r., IV SA/Wa 911/06 oraz z 11.10.2007 r., II SA/Wr 266/07 – CBOSA), a jej zakres winien być odpowiednio skonkretyzowany, aby możliwe było uchwycenie rzeczywistego i bezpośredniego związku pomiędzy tak pojmowanymi celami statutowymi organizacji, a postępowaniem, którego wszczęcia (dopuszczenia do udziału w którym) organizacja oczekuje. Jak trafnie podkreślono w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 kwietnia 2008 r. (II OSK 1499/06, CBOSA), "określona w statucie organizacji społecznej jej działalność, a więc w istocie cele organizacji społecznej, muszą być w stopniu możliwie ścisłym określone, tak aby dawały możliwość ustalenia, że wiążą się ściśle z przedmiotem sprawy, do udziału w której organizacja zamierza przystąpić na prawach strony." Ponadto nie bez znaczenia jest tu także cecha "rzeczywistości" (autentyczności) celów statutowych danej organizacji społecznej, która to cecha, jak trafnie podkreśla się w doktrynie, "pozwala rozpoznać autentyczne organizacje społeczne spośród pseudo-organizacji społecznych, których powstawanie i działanie jest szczególnie dostrzegalne w ostatnich latach" (A. Gronkiewicz, Organizacja społeczna..., s. 228).

W razie gdy między celami statutowymi organizacji społecznej a materialnoprawnym przedmiotem sprawy nie ma prawnego związku, brak jest przesłanki dopuszczenia tej organizacji na podstawie art. 31 § 1 pkt 2 Kpa do udziału w postępowaniu administracyjnym dotyczącym sprawy innej osoby.

Ponadto zauważyć należy, że zgodnie z art. 31 § 2 Kpa organ administracji publicznej, uznając żądanie organizacji społecznej za uzasadnione, postanawia o wszczęciu postępowania z urzędu lub o dopuszczeniu organizacji do udziału w postępowaniu.

W przedmiotowej sprawie, co wskazano już wyżej, organ wszczął postępowanie z urzędu, co w świetle art. 31 § 2 Kpa prowadzi do wniosku, że organ uznał żądanie Stowarzyszenia za uzasadnione, a co za tym idzie uznał, że żądnie jest uzasadnione celami statutowymi tej organizacji i gdy przemawia za tym interes społeczny.

Natomiast organ II instancji rozpoznając odwołanie Stowarzyszenia i rozstrzygając sprawę merytorycznie jednocześnie podzielił stanowisko organu I instancji w zakresie wystąpienia przesłanek uznania żądania Stowarzyszenia za uzasadnione.

Jednakże w niniejszej sprawie organy w uzasadnieniu zaskarżonych rozstrzygnięć nie dały wyrazu swoim ustaleniom, co powoduje, że powyższe wymyka się spod kontroli sądowoadministracyjnej.

Zgodnie z art. 107 § 1 i 3 Kpa każda decyzja powinna zawierać uzasadnienie faktyczne, zawierające wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz uzasadnienie prawne, czyli wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 grudnia 1995 r. (sygn. SA/Lu 2479/94, Baza Orzeczeń LEX nr 27106) jednym z istotnych czynników wpływających na umocnienie praworządności w administracji jest obowiązek organów administracyjnych należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, którymi kierowały się te organy w toku załatwiania spraw. Motywy te powinny znaleźć swój wyraz także w uzasadnieniu faktycznym i prawnym decyzji, bowiem strony mają prawo znać argumenty i przesłanki podejmowanych decyzji. Bez zachowania tego elementu decyzji, strony nie mają możliwości obrony swoich słusznych interesów oraz prowadzenia polemiki z organem - zarówno w odwołaniu, jak też w skardze do Sądu. Niezależnie od powyższego, uzasadnienie stanowi jeden z warunków "sine qua non" skutecznej kontroli decyzji administracyjnych przez sąd administracyjny. Prawidłowe uzasadnienie decyzji ma zatem nie tylko znaczenie prawne, ale i wychowawcze, bowiem pogłębia zaufanie stron postępowania do organów administracyjnych.

Rozpoznając sprawę ponownie organ winien, mając na względzie uwagi poczynione w niniejszym uzasadnieniu, w pierwszej kolejności ustalić czy cele określone w statucie organizacji społecznej uzasadniają jej udział w postępowaniu w sprawie dotyczącej innej osoby oraz czy przemawia za tym interes społeczny.

Wobec braku rozważenia przez organy kwestii legitymacji Stowarzyszenia do wszczęcia i udziału w postępowaniu w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia albo uchylenia decyzji o warunkach zabudowy nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 r., przedwczesne okazały się uwagi organów co do kwestii merytorycznych. Dlatego również przedwczesna byłaby weryfikacja stanowiska organów w tym zakresie przez Sąd.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c Ppsa orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 Ppsa. Przepis art. 205 Ppsa w § 2 przewiduje, iż do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się ich wynagrodzenie, jednakże nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach. Stosownie do treści art. 205 § 3 ppsa, zawierającego delegację do stosowania odrębnych przepisów w zakresie ustalania wysokości przysługujących należności stronie, do określania stawek opłat za czynności radców prawnych reprezentujących stronę stosuje się przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 490 – dalej rozporządzenie). Zgodnie z treścią § 2 cytowanego rozporządzenia, zasądzając opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynieniu się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w cytowanym powyżej przepisie, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3 - 4, przy czym opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Zdaniem Sądu nakład pracy radcy prawnego jak i rodzaj oraz stopień zawiłości niniejszej sprawy nie uzasadniają w ocenie Sądu przyznania wynagrodzenia w wysokości wyższej niż stawki minimalne określone w § 14 ust. 2 pkt 1 lit c rozporządzenia. Ponadto udział pełnomocnika w całym postępowaniu ograniczał się do złożenia skargi.

Art. 152 Ppsa nie zastosowano z uwagi na charakter zaskarżonego rozstrzygnięcia.