IV SA/Po 851/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...]lipca 2013 r., nr [...] Wojewoda W. po rozpoznaniu odwołania D. S. utrzymał w mocy decyzję Starosty C. z dnia [...] maja 2013 r., znak: [...].

W uzasadnieniu organ wskazał, że decyzją dnia [...] maja 2013 r. Starosta odmówił uchylenia decyzji Starosty C. z dnia [...]listopada 2012 r.. nr [...]. znak: [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę budynku magazynowego z częścią socjalno-biurową. na działkach zlokalizowanych w S. przy ul. Ł., oznaczonych numerami ewidencji geodezyjnej [...].

W dalszej części uzasadnienia organ po przytoczeniu treści przepisów prawa wskazał, że w każdym przypadku obszar oddziaływania obiektu musi być określony w oparciu o powszechnie obowiązujące przepisy prawa. Samo subiektywne odczucie określonego podmiotu, że inwestycja oddziałuje na jego nieruchomość nie jest wystarczające do uznania, iż nieruchomość ta jest usytuowana w obszarze oddziaływania danego przedsięwzięcia. Interes prawny, będący konieczną przesłanką do uznania danego podmiotu za stronę postępowania musi istnieć obiektywnie, a nie odnosić się do subiektywnych odczuć. Ocena interesu prawnego nie może być dokonywana również w oparciu o indywidualną wrażliwość zainteresowanego (por. wyr. WSA w Warszawie z dnia 18 października 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 1496/07). Tylko takie ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości, które są związane z konkretnym przepisem prawa wprowadzającym je, dają właścicielowi, zarządcy lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości prawo do uczestnictwa w charakterze strony w postępowaniu administracyjnym dotyczącym pozwolenia na budowę (por. wyr. WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 07 maja 2008 r., sygn. akt 11 SA/Go 708/07).

Organ wyjaśnił, że z dokumentacji projektowej spornego przedsięwzięcia wynika, iż na terenie działek nr [...] i [...] planowana jest budowa budynku magazynowego z częścią socjalno-biurową. Budynek ten ma mieć wymiary [...] m szerokości. 41,24 m długości oraz wysokość 8.40 m. Przedmiotowy budynek zlokalizowany będzie w odległości 4,00 m od granicy z działką nr [...].

Organ podkreślił, że projektowana inwestycja nie niesie ze sobą ograniczeń związanych z przesłanianiem potencjalnych obiektów na działce o numerze ewid. [...]. Powyższą kwestię normuje wyczerpująco przepis § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75. poz. 690 ze zm). Stanowi on, że odległość budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów powinna umożliwiać naturalne oświetlenie tych pomieszczeń - co uznaje się za spełnione, jeżeli:

1. między ramionami kąta 60°, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, nie znajduje się przesłaniająca część lego samego budynku lub inny obiekt przesłaniający w odległości mniejszej niż:

a) wysokość przesłaniania - dla obiektów przesłaniających o wysokości do 35 ni,

b) 35 m - dla obiektów przesłaniających o wysokości ponad 35 m,

2. zostały zachowane wymagania, o których w § 57 i 60.

Mając na uwadze treść przywołanego unormowania oraz lokalizację otworów okiennych w potencjalnym obiekcie na działce nr ewid. [...] organ stwierdził, że wysokość projektowanego obiektu (tj. 8,40 m), oraz wskazana wyżej odległość dzieląca go od nieruchomości skarżącego (tj, 4,00 m), sprawiają, że działka o numerze ew. [...], z całą pewnością nie znajduje się w obszarze oddziaływania spornej inwestycji, wyznaczonym na podstawie przepisu § 13 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. Organ podniósł, że skarżący może bowiem bez przeszkód wybudować na będącej jego własnością nieruchomości budynek z otworami okiennymi skierowanymi w stronę działki nr ew. [...] w najmniejszej odległości dopuszczalnej przez przepisy prawa (tj. 4,00 m). Odległość dzieląca taki budynek od budynku projektowanego na działce [...] wynosiłaby 8,00 m. Byłaby więc większa, aniżeli wysokość przesłaniania, o której mowa w cytowanym wyżej § 13 ust. 1 pkt a rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r.

Organ wyjaśnił również, że nieruchomość należąca do skarżącego nie znajduje się w obszarze oddziaływania inwestycji wyznaczonym w oparciu o przepis § 12 (odległość budynku od granicy z sąsiednia działką budowlaną), przepis § 19 (odległość wydzielonych miejsc postojowych dla samochodów osobowych od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi), § 57 (nasłonecznienie pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi).

Mając na uwadze przedstawione wyżej usytuowanie projektowanego budynku, jak również jego gabaryty, organ stwierdził, że nieruchomość należąca do skarżącego z całą pewnością nie znajduje się w obszarze oddziaływania przedmiotowej inwestycji. Sporne przedsięwzięcie nie powoduje bowiem jakichkolwiek ograniczeń - które wynikałyby z obowiązujących przepisów prawa - w zakresie możliwości zagospodarowania działki o numerze ew. [...].

Oprócz powyższego, dokumentacja projektowa nie przewiduje zmiany spływu wód powierzchniowych na nieruchomość należącą do skarżącego, jak również nie pozbawia powyższej nieruchomości dostępu do drogi publicznej oraz dostępu do szeroko rozumianych mediów (woda, ciepło, prąd. telekomunikacja). Sporna inwestycja nie niesie ze sobą również ponadnormatywnych uciążliwości w zakresie emisji pól elektromagnetycznych (przepis § 314 w/w rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. oraz rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów - Dz. U. z 2003 r. Nr 192, poz. 1 883). Projektowana inwestycja nie wpływa na warunki ochrony przeciwpożarowej potencjalnego obiektu usytuowanego na działce o numerze ewid. [...]. Realizacja spornej inwestycji, z cala pewnością nie przewiduje też wykonywania robót budowlanych, które obejmowałyby swym zakresem działkę o numerze ewid. [...].

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wniósł D. S. wnosząc o jej uchylenie.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że posiada interes prawny ponieważ jest właścicielem działki sąsiedniej. Ponadto skarżący zauważył, że powstanie hal fabrycznych przy granicy o nieznanym przeznaczeniu narazi go na niewykorzystywanie posiadanego gruntu według jego założeń. Dalej skarżący podniósł, że organ który wydaje "zgodę i pozwolenie na budowę nieznanej mi infrastruktury budowlanej o której zakresie wykonywania : może produkcji szkodliwej dla najbliższego otoczenia, może uciążliwej na najbliższego otoczenia, może toksycznej lub głośnej dla najbliższego otoczenia, może wyłączającej moją nieruchomość z dalszego obrotu gospodarczego ze względu na uciążliwe sąsiedztwo a to wszystko zmieszczone w bezprawny wywód o braku interesu prawnego do poinformowania mnie lub uzyskania mojej zgody przed wydaniem pozwolenia na zabudowę gospodarczą działek [...] bezpośrednio sąsiadujących z moją działką".

Skarżący wskazał, że planowana inwestycja jest realizowana 2 m od granicy z działką. Ponadto skarżący zwrócił uwagę, że tzw. "strefa cmentarna" jakoś uniemożliwiająca posadowienie domu mieszkalnego - na jego działce - nie dotyczy sąsiada budującego hale. Strefa cmentarna przechodzi przez środek jego działki obejmując hale fabryczne, ale nie dotyczy pozostałej części działki, gdzie może posadowić dom mieszkalny.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie powtarzając argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia [...] września 2013 r. skarżący powtórzył zarzuty zawarte we wniesionej skardze.

Na rozprawie w dniu 24 października 2013 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 – dalej "Ppsa") polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Na podstawie art. 134 § 1 Ppsa, w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest decyzja Wojewody Wielkopolskiego o utrzymaniu w mocy decyzji Starosty odmawiającej uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w myśl utrwalonych w doktrynie i judykaturze poglądów wznowienie postępowania stanowi instytucję procesową mającą na celu stworzenie prawnej możliwości przeprowadzenia ponownego postępowania wyjaśniającego i ponownego rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej, w której została już wydana decyzja ostateczna. Potrzeba stosowania tego rodzaju instytucji objawia się w sytuacjach, kiedy to po wydaniu decyzji ostatecznej ujawniła się wadliwość postępowania dowodowego, na którym oparto ostateczne rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej albo też gdy wystąpiły później okoliczności, które pozbawiają znaczenia przesłanki, na jakich oparto rozstrzygnięcie sprawy – por. szerzej W. Dawidowicz: Postępowanie administracyjne. Zarys wykładu, Warszawa 1983, s. 242G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Tom I, Zakamycze, 2005 r., s. 295 i nast. wraz z cytowaną tam literaturą.

Jedną z przesłanek nakazujących organowi wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ostateczną decyzją jest w świetle przepisu art. 145 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm. – dalej "Kpa") okoliczność braku udziału strony w postępowaniu, bez jej własnej winy. Wskazać też w tym miejscu trzeba, iż w myśl art. 148 § 1 Kpa podanie o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 Kpa wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o wydanej przez organ decyzji.

W tym miejscu zauważyć należy, że złożenie przez określony podmiot wniosku o wznowienie postępowania nie wszczyna postępowania wznowieniowego, o którego podjęciu bądź odmowie rozstrzyga bowiem, stosownie do art. 149 Kpa, właściwy organ. Podanie uruchamia natomiast tzw. postępowanie wstępne, którego celem jest ustalenie przez organ czy nie zachodzą przedmiotowe bądź podmiotowe przesłanki niedopuszczalności wznowienia oraz czy zachowany został wymóg terminowości podania. Właściwy organ zobligowany jest zatem do zbadania np. czy podanie wniesione zostało przez uprawniony podmiot, czy strona domaga się wzruszenia w trybie nadzwyczajnym decyzji istotnie istniejącej w obrocie prawnym oraz czy strona przywołała w podaniu którąś z podstaw wyliczonych w art. 145 § 1 Kpa

W doktrynie jak i orzecznictwie przyjmuje się, że czynności podjęte przez organ przed wydaniem postanowienia o wznowieniu postępowania nie są czynnościami procesowymi, lecz mają charakter wewnętrzny. Zgodzić należy się i z tym, że w trakcie tych czynności wstępnych organ powinien zbadać czy podanie o wznowienie postępowania zostało złożone z zachowaniem ustawowego terminu, czy osoba wnosząca podanie posiada zdolność procesową oraz czy w podaniu została wskazana ustawowa przyczyna wznowienia postępowania. Na tym etapie organ może wprawdzie również uznać, że żądanie pochodzi od osoby niebędącej stroną postępowania – ale może to mieć miejsce jedynie wówczas gdy brak legitymacji procesowej po stronie tej osoby nie budzi żadnych wątpliwości. Jeżeli natomiast istnieją wątpliwości, co do tego czy wnioskodawca ma przymiot strony danego postępowania, organ powinien rozstrzygać je we wznowionym postępowaniu, po jego formalnym wszczęciu postanowieniem, o którym mowa w art. 149 § 1 Kpa. Zgodnie z art. 149 § 2 Kpa postanowienie stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Orzekanie o interesie prawnym wnioskodawcy ma w tym wypadku charakter merytoryczny i powinno następować w "postępowaniu co do przyczyn wznowienia". W związku z tym, że przed formalnym wszczęciem postępowania wznowieniowego nie obowiązują reguły procesowe ustanowione przepisami kodeksu postępowania administracyjnego w celu ochrony praw jednostki, organ nie ma prawnych możliwości przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego kwestię posiadania przez wnioskodawcę przymiotu strony postępowania, ani zapewnienia mu w tym postępowaniu czynnego udziału (v. uzasadnienie wyroku z dnia 12 października 2010 r., sygn. akt II OSK 1556/09 i powołane tam orzecznictwo, w tym wyrok NSA z dnia 19 maja 2010 r., II OSK 893/09, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych oraz poglądy doktryny: B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2006, s. 673; M. Jaśkowska [w:] M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2005, s. 881; Cz. Martysz [w:] G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, t. 2, Warszawa 2005, s. 331).

Podsumowując wskazać należy, że jeżeli wstępne postępowanie wyjaśniające wykaże, że żądanie wznowienia postępowania pochodzi bezspornie (w sposób niebudzący wątpliwości) od osoby niemającej (niemogącej mieć) przymiotu strony w danym postępowaniu, albo że wniosek został złożony po upływie ustawowych terminów, albo wnioskodawca - mimo stosownego wezwania przez organ administracji - nie podał ustawowej przyczyny wznowienia postępowania, właściwy organ wydaje decyzję odmawiającą wznowienia postępowania administracyjnego (art. 149 § 3 Kpa). Gdy nie zaistnieje żadna z wymienionych okoliczności, organ ten wznawia postępowanie administracyjne w drodze postanowienia (art. 149 § 1 Kpa), które stanowi podstawę do przeprowadzenia postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy (art. 149 § 2 Kpa).

Ponadto zauważyć należy, że z oczywistością braku legitymacji do żądania wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 Kpa będziemy mieli do czynienia w sytuacji, gdy już z treści samego wniosku, w sposób niebudzący żadnych wątpliwości wynika, że wnoszący podanie takiego interesu prawnego w tym konkretnym postępowaniu nie posiada. Gdy brak interesu prawnego po stronie wnoszącego podanie nie jest oczywisty i organ w celu ustalenia tego przymiotu musi podjąć czynności, w szczególności dokonać stosowanych analiz czy wyjaśnień, to wówczas konieczne jest wznowienie postępowania co daje możliwość szczegółowego badania interesu prawnego wnioskodawcy w postępowaniu administracyjnym prowadzonym zgodnie z podstawowymi zasadami procesowymi, w tym również przy udziale wnioskującego.

W przedmiotowej sprawie należy również mieć na uwadze, że status strony we wznowionym postępowaniu w sprawach dotyczących pozwolenia budowlanego weryfikowany jest w świetle treści art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Przepis ten określa krąg podmiotów posiadających przymiot strony w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę (także w ramach ewentualnego wznowienia postępowania) oraz posługuje się dodatkowo pojęciem oddziaływania obiektu budowlanego.

Przepis ten przewiduje szczególny reżim prawny w stosunku do ogólnych zasad prawa administracyjnego. Stanowi on szczegółowe unormowanie w odniesieniu do pojęcia strony postępowania, w rozumieniu art. 28 Kpa Podstawowym celem tego przepisu było usprawnienie i przyspieszenie procedur prowadzących do realizacji określonych przedsięwzięć budowlanych. Ustawowe pojęcie "obszaru oddziaływania obiektu budowlanego" ma na celu w miarę możliwości precyzyjne zdefiniowanie interesu prawnego osób trzecich w ramach tego postępowania. Stąd też w art. 3 ust. 20 ustawy Prawo budowlane wprowadzono definicję legalną tego pojęcia, zgodnie, z którą przez obszar oddziaływania obiektu należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu.

Jak zasadnie wskazał organ w każdym przypadku obszar oddziaływania obiektu musi być określony w oparciu o powszechnie obowiązujące przepisy prawa. Samo subiektywne odczucie określonego podmiotu, że inwestycja oddziałuje na jego nieruchomość nie jest wystarczające do uznania, że nieruchomość ta jest usytuowana w obszarze oddziaływania danego przedsięwzięcia. Interes prawny, będący konieczną przesłanką do uznania danego podmiotu za stronę postępowania musi istnieć obiektywnie, a nie odnosić się do subiektywnych odczuć. Ocena interesu prawnego nie może być dokonywana również w oparciu o indywidualną wrażliwość zainteresowanego (por. wyr. WSA w Warszawie z dnia 18 października 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 1496/07). Kniecznymi cechami interesu prawnego jest bowiem to, że jest on indywidualny, konkretny, aktualny i sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie , znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami stosowania przepisu prawa materialnego (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 15 grudnia 1998 r.. sygn. akt II SA 1355/98: wyrok NSA w Warszawie z dnia 2.3 marca 1999 r., sygn. akt I SA 1189/98). Od tak rozumianego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, czyli sytuację, w której dany podmiot jest co prawda bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, jednakże nie może tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa mającego stanowić podstawę skierowanego żądania w zakresie podjęcia stosownych czynności przez organ administracji (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 grudnia 2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 1550/07).

Tylko takie ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości, które są związane z konkretnym przepisem prawa wprowadzającym je, dają właścicielowi, zarządcy lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości prawo do uczestnictwa w charakterze strony w postępowaniu administracyjnym dotyczącym pozwolenia na budowę (por. wyr, WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 07 maja 2008 r., sygn. akt 11 SA/Go 708/07).

Sąd w niniejszym składzie podziela stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, że nieruchomość skarżącego nie znajduje się w obszarze oddziaływania przedmiotowej inwestycji.

Okolicznością bezsporną jest, że skarżący jest właścicielem działki sąsiadującej z nieruchomością, na której planowana jest inwestycja w postaci budynku magazynowego z częścią socjalno-biurową. Jednakże powyższa okoliczność nie jest wyłączną przesłanką do przyznania skarżącemu statusu strony w postępowaniu o wydanie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany oraz udzielającej pozwolenia na budowę, a także w postępowaniu dotyczącym wznowienia takiego postępowania. Decydującą kwestią w rozpatrywanej sprawie jest brak oddziaływania inwestycji (budynku magazynowego z częścią socjalno-biurową) na sąsiadujące z inwestycją działki skarżącego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że z dokumentacji projektowej spornego przedsięwzięcia wynika, że na terenie działek nr [...] i [...] planowana jest budowa budynku magazynowego z częścią socjalno-biurową. Budynek ten ma mieć wymiary 12,24 m szerokości. 41,24 m długości oraz wysokość 8.30 m (str. 8 projektu budowlanego). Ponadto jak wynika z projektu zagospodarowania działki przedmiotowy budynek zlokalizowany będzie w odległości 4,00 m od granicy z działką nr [...].

Wobec powyższych parametrów zgodzić należy się z organem, że projektowana inwestycja nie niesie ze sobą ograniczeń związanych z przesłanianiem potencjalnych obiektów na działce o numerze ewid. [...].

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że problematykę przesłaniania normuje § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75. poz. 690 ze zm).

Zgonie z tym przepisem odległość budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów powinna umożliwiać naturalne oświetlenie tych pomieszczeń - co uznaje się za spełnione, jeżeli:

1) między ramionami kąta 60°, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, nie znajduje się przesłaniająca część tego samego budynku lub inny obiekt przesłaniający w odległości mniejszej niż:

a) wysokość przesłaniania - dla obiektów przesłaniających o wysokości do 35 m,

b) 35 m - dla obiektów przesłaniających o wysokości ponad 35 m,

2) zostały zachowane wymagania, o których mowa w § 57 i 60.

Wobec powyższego mając na uwadze treść przywołanego unormowania oraz lokalizację otworów okiennych w potencjalnych obiektów na działce nr ewid. [...] organ zasadnie stwierdził, że wysokość projektowanego obiektu , oraz wskazana wyżej odległość dzieląca go od nieruchomości skarżącego, sprawiają, że działka o numerze ew. [...], nie znajduje się w obszarze oddziaływania spornej inwestycji, wyznaczonym na podstawie przepisu § 13 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r.

Nie ulega wątpliwości, że planowana inwestycja nie ogranicza sposobu zagospodarowania działki sąsiedniej. Jak zasadnie wskazał organ skarżący może bowiem bez przeszkód wybudować na będącej jego własnością nieruchomości budynek z otworami okiennymi skierowanymi w stronę działki nr ew. [...] w najmniejszej odległości dopuszczalnej przez przepisy prawa (tj. 4,00 m). Odległość dzieląca taki budynek od budynku projektowanego na działce [...] wynosiłaby 8,00 m. Byłaby więc większa, aniżeli wysokość przesłaniania, o której mowa w cytowanym wyżej § 13 ust. 1 pkt a rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r.

Ponadto nieruchomość należąca do skarżącego nie znajduje się w obszarze oddziaływania inwestycji wyznaczonym w oparciu o przepis § 12 (odległość budynku od granicy z sąsiednia działką budowlaną), przepis § 19 (odległość wydzielonych miejsc postojowych dla samochodów osobowych od okien pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi), § 57 (nasłonecznienie pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi)

Ponadto dokumentacja projektowa nie przewiduje zmiany spływu wód powierzchniowych na nieruchomość należącą do skarżącego, jak również nie pozbawia powyższej nieruchomości dostępu do drogi publicznej oraz dostępu do szeroko rozumianych mediów (woda, ciepło, prąd. telekomunikacja). Projektowana inwestycja nie wpływa na warunki ochrony przeciwpożarowej potencjalnego obiektu usytuowanego na działce o numerze ewid. [...]. Realizacja spornej inwestycji, z cala pewnością nie przewiduje też wykonywania robót budowlanych, które obejmowałyby swym zakresem działkę o numerze ewid. [...].

Podnoszona przez skarżących możliwość generowania uciążliwych zapachów oraz hałasu z inwestycji pozbawiona jest doniosłości prawnej przy ustalaniu obszaru oddziaływania obiektu w rozumieniu art. 3 pkt. 20 Prawa budowlanego. Zdaniem Sądu obszar oddziaływania to teren, którego wytyczenie wymaga odniesienia się do bliżej nieokreślonej grupy przepisów odrębnych. Istotne jest, aby przepisy te wprowadzały ograniczenia w zagospodarowaniu terenu. Zdaniem Sądu Administracyjnego nie do zaakceptowania jest twierdzenie, że obszar oddziaływania budynku to teren, w którym da się odczuć skutki, uciążliwości spowodowane funkcjonowaniem jakiegoś obiektu. Takie rozumienie odwołuje się bowiem do oddziaływania faktycznego, którego nie można utożsamiać z oddziaływaniem polegającym na wprowadzaniu ograniczeń w rozumieniu art. 3 pkt. 20 Prawa budowlanego. Takie ewentualne skutki funkcjonowania inwestycji na działce nr [...] jak kurz, hałas, czy emisja spalin spowodowana wzmożonym ruchem samochodowym nie decydują o statusie strony postępowania właścicieli działek na nie narażonych (por: wyrok WSA w Gliwicach z 07.10.2009 r., II SA/GI 430/09).

Wobec powyższego stwierdzić należy, że w postępowaniu administracyjnym wykazano, iż obszar oddziaływania planowanej inwestycji zamyka się w granicach działki inwestora. Inwestycja nie narusza, więc przepisów techniczno budowlanych w tym § 12 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Prócz tego inwestycja nie narusza przepisów ochrony środowiska zwłaszcza nie wpływa na pogorszenie stanu środowiska, czy wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia. Nie zamyka również drogi publicznej właścicielom sąsiednich działek. Wobec powyższego prawidłowo ustalono, że inwestycja nie ogranicza właścicieli sąsiadujących nieruchomości w zagospodarowaniu ich działek. Nie narusza, więc interesu prawnego właścicieli sąsiadujących nieruchomości oraz uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 prawa budowlanego).

Pomimo prawidłowego uznania przez organ, że skarżącemu nie przysługiwał status strony organ wydał decyzję o niewłaściwej treści.

W tym miejscu wskazać należy, że w orzecznictwie prezentują się dwa odmienne stanowiska co do konsekwencji ustalenia we wznowionym postępowaniu, że podmiotowi, na którego wniosek wszczęto wznowione postępowanie nie przysługuje w ogóle przymiot strony. Część przedstawicieli doktryny i praktyki uważa, że brak interesu prawnego uzasadnia wydanie decyzji o odmowie uchylenia decyzji dotychczasowej z przyczyn formalnych, natomiast część stoi na stanowisku, że w takiej sytuacji organ powinien wydać decyzję o umorzeniu postępowania. (vide: wyrok NSA z dnia 7 września 1989 r. SA/Ka 441/89 z glosą krytyczną Barbary Adamiak, OSP 1991/2/33, wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 43/12, z dnia z dnia 14 października 2010 r., sygn. akt I OSK 1731/09).

Skład orzekający w niniejszej sprawie stoi na stanowisko, że w przypadku stwierdzenia braku interesu prawnego po stronie żądającego wznowienia postępowania organ winien umorzyć wznowione postępowanie. W wyroku z dnia z dnia 14 października 2010 r., sygn. akt I OSK 1731/09 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w razie, gdy w wyniku wadliwej oceny przymiotu strony wnioskującej o wznowienie postępowania administracyjnego, doszło do wydania postanowienia o wznowieniu postępowania w trybie art. 149 § 1 Kpa, to wznowione postępowanie wobec niedopuszczalności wznowienia z wniosku osoby nie będącej stroną, podlega umorzeniu na podstawie art. 105 § 1 Kpa

Ponadto wskazać należy, że istotą wznowionego postępowania jest konieczność merytorycznej oceny decyzji. W rozpoznawanej sprawie, organ po wznowieniu postępowania doszedł do wniosku, że skarżąca nie ma przymiotu strony, co wyłącza konieczność merytorycznej oceny decyzji. O bezprzedmiotowości postępowania w sprawie można mówić, gdy podmiot składający wniosek o wznowienie postępowania nie ma przymiotu strony i tym samym brak jest podstaw prawnych i faktycznych do rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu w przypadku powoływania się przez wnioskodawcę na przesłankę z art. 145 § 1 pkt 4 Kpa odmowa uchylenia decyzji dotychczasowej winna mieć miejsce w sytuacji gdy osoba wnosząca podanie posiada status strony ale okoliczności sprawy wskazują, że w postępowaniu nie pozbawiono jej możliwości działania. W tym przypadku można mówić, że brak jest podstaw do jej uchylenia. Przesłanką wznowienia postępowania jest pozbawienie strony możliwości działania; o pozbawieniu możliwości działania można mówić wyłącznie w odniesieniu do stron postępowania, a nie w odniesieniu do każdego który za tę stronę się uważa.

Natomiast w sytuacji gdy podanie pochodzi nie od strony postępowania to organ nie bada czy ten podmiot pozbawiono możliwości działania ale wyłącznie ogranicza się do stwierdzenia braku interesu prawnego w żądaniu wznowienia postępowania.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c Ppsa orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 Ppsa. Art. 152 Ppsa nie zastosowano z uwagi na charakter zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Rozpoznając sprawę ponownie organ, mając na uwadze stanowisko zawarte w niniejszym wyroku, wyda stosowne rozstrzygnięcie.