II SA/Ke 745/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 16 lipca 2013 r. nr [...] Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego utrzymał w mocy decyzję Wojskowego Komendanta Uzupełnień z dnia 29 maja 2013 r. nr [...] w sprawie przyznania st. chor. sztab. rez. D. S. świadczenia pieniężnego w wysokości 8.942,82 zł z tytułu odsetek od wypłaconych należności finansowych za okres od dnia wymagalności roszczenia, tj. od 16 grudnia 2006 r. do 12 grudnia 2007 r.

Jak wynika z akt sprawy decyzją Dowódcy Okręgu Wojskowego z dnia 11 marca 2003 r. D. S. wypowiedziano z dniem 31 stycznia 2004 r. stosunek służbowy w związku z likwidacją jego stanowiska służbowego. Rozkazem personalnym nr [...] z dnia 29 stycznia 2004 r. zwolniono go z zawodowej służby wojskowej i przeniesiono do rezerwy z dniem upływu terminu wypowiedzenia, tj. 31 stycznia 2004 r. Zgodnie z adnotacją organu finansowego WKU wypłacono zwolnionemu pełną odprawę w wysokości 560% miesięcznego uposażenia wraz dodatkami o charakterze stałym tj. 12.607,28 zł i ekwiwalent pieniężny za 45 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego w kwocie 3.376,80 zł.

Decyzją Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia 22 listopada 2006 r. stwierdzona została nieważność ww. decyzji z dnia 11 marca 2003 r. wypowiadającej D. S. stosunek służbowy. W związku z taką decyzją rozkazem dziennym nr 7 z dnia 10 stycznia 2007 r. Komendant WKU stwierdził nieważność Rozkazu Dziennego Komendanta WKU nr [...] z dnia 29 stycznia 2004 r. w części dotyczącej zwolnienia i skreślenia z ewidencji oraz wszelkiego rodzaju zaopatrzenia i polecił zaliczyć D. S. do stanu ewidencyjnego oraz przyjąć na wszelkiego rodzaju zaopatrzenie z dniem 10 stycznia 2007 r.

Wnioskiem z dnia 23 kwietnia 2007 r. skierowanym do WKU D. S. wniósł o wydanie decyzji administracyjnej w przedmiocie wypłaty wszelkich należnych mu świadczeń za okres od 1 lutego 2004 r. do 9 stycznia 2007 r. wraz odsetkami od daty wymagalności poszczególnych kwot. Rozkazem personalnym z dnia 12 lipca 2007 r. Szef Sztabu Generalnego WP zwolnił D. S. z zawodowej służby wojskowej z dniem 30 września 2007 r., z uwagi na odmowę przyjęcia skierowania do wojskowej komisji lekarskiej celem określenia zdolności do zawodowej służby wojskowej. Pismem z dnia 3 sierpnia 2007 r. D. S. wezwał Skarb Państwa – Szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego do zapłaty kwoty 82.118,52 zł tytułem zaległego uposażenia wraz dodatkami za okres od 1 lutego 2004 r. do 9 stycznia 2007 r., z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności każdego miesięcznego uposażenia do dnia zapłaty, a nadto gratyfikacji urlopowej za 2005 i 2006 r., ekwiwalentu za przejazdy z te same lata i dodatkowego uposażenia rocznego za lata 2004 – 2007.

W dniu 12 grudnia 2007 r. D. S. wypłacono uposażenie zasadnicze za lata 2004 – 2007 w kwocie 32.781,84 zł, nagrodę roczną za 2004 r. w wysokości 2.174,51 zł, dodatkowe uposażenie roczne za lata 2004 – 2006 w kwocie 7.276,33 zł, gratyfikację urlopową za lata 2005 – 2006 w kwocie 2.907,00 zł oraz ekwiwalent za przejazdy za lata 2005 – 2006 w kwocie 322,83 zł. Łącznie wypłacono mu 45.462,51 zł brutto.

Decyzją z dnia 24 stycznia 2008 r., Komendant WKU przyznał D. S. w związku ze zwolnieniem ze służby odprawę w wysokości 600% uposażenia zasadniczego wraz dodatkami o charakterze stałym, z jednoczesnym pomniejszeniem jej o kwotę wcześniej wypłaconej odprawy w wysokości 560% tj. kwotę 12.863,31 zł. W wyniku odwołania D. S. Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego decyzją z dnia 19 marca 2008 r. utrzymał w mocy decyzję z dnia 24 stycznia 2008 r. Skargę strony na tę decyzję WSA w Kielcach oddalił wyrokiem z dnia 28 października 2008 r. w sprawie II SA/Ke 348/08. Również skarga kasacyjna D. S. od tego wyroku została oddalona wyrokiem NSA z dnia 22 września 2009 r., sygn. akt I OSK 66/09.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 8 stycznia 2010 r. Sąd Rejonowy w K. zasądził od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego na rzecz D. S. kwotę 52.628,15 zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia 13 grudnia 2007 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wyroku, Sąd ten uznał, że potrącenie podlegającej zwrotowi odprawy wypłaconej skarżącemu w 2003 r. z należnych D. S. świadczeń za okres od 1 lutego 2004 r. do 9 stycznia 2007 r. w kwocie 52.628,15 zł było niedopuszczalne. Zasądzona tym wyrokiem kwota 52.628,15 zł wraz odsetkami za okres od dnia 13 grudnia 2007 r. do dnia zapłaty została wyegzekwowana na rzecz D. S. przez komornika w czerwcu 2010 r.

Wcześniej, bo w dniu 1 grudnia 2009 r. D. S. skierował do WKU wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego w przedmiocie przyznania mu i wypłaty odsetek ustawowych od nieterminowo wypłaconych należności finansowych za okres od 1 lutego 2004 r. do 9 stycznia 2007 r. Decyzją z dnia 18 lipca 2011 r. Komendant WKU odmówił przyznania skarżącemu świadczenia pieniężnego w postaci odsetek od wypłaconego uposażenia.

D. S. złożył odwołanie od tej decyzji, ale tylko w części dotyczącej odmowy przyznania odsetek za okres od 22 listopada 2006 r. do 12 grudnia 2007 r. Wyraźnie zaznaczył, że nie odwołuje się od decyzji organu I instancji odmawiającej odsetek za okres sprzed 22 listopada 2006 r. W wyniku rozpatrzenia odwołania Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego decyzją z dnia 3 sierpnia 2012 r. utrzymał decyzję z dnia 18 lipca 2011 r. Na skutek skargi D. S. obie te decyzje zostały uchylone prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 15 listopada 2012 r. sygn. II SA/Ke 694/12. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że dochodzone w sprawie odsetki od kwot 45.462,51 zł i 52.628,15 zł (łącznie 98.090.66 zł), co najmniej w części były należne. Zadaniem organu było natomiast ustalenie daty wymagalności roszczenia.

Przeprowadzając ponownie postępowanie administracyjne Wojskowy Komendant Uzupełnień ustalił, że decyzja Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia 22 listopada 2006 r. stwierdzająca nieważność decyzji wypowiadającej D. S. stosunek służbowy została odebrana przez jego żonę w dniu 1 grudnia 2006 r., co oznacza, że decyzja ta stała się ostateczna z dniem 16 grudnia 2006 r. Po ustaleniu, że w tej właśnie dacie nastąpiła wymagalność roszczenia głównego organ I instancji przesłał dokumentację dotyczącą skarżącego do 33 Wojskowego Oddziału Gospodarczego (WOG) N. celem wyliczenia należności finansowych. Kwotę odsetek przyznanych opisaną na wstępie decyzją z dnia 29 maja 2013 r. wyliczono od wartości netto należności głównych, tj. 36.437,14 (brutto 45.462,51) zł i 41.970,95 (brutto 52.628,15) zł.

W odwołaniu od powyższej decyzji D. S. zaskarżył ją w części odmawiającej przyznania odsetek od należności głównych w kwocie 2.244,89 zł. w uzasadnieniu wskazał, że odsetki powinny być wyliczone od kwoty brutto należności głównej tj. 98.090,66 zł0, a nie od kwoty netto tj. 78.408,09 zł). Na poparcie swojego stanowiska przywołał uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2002 r., sygn. III PZP 18/02, oraz załączył kopie rozstrzygnięć innych wojskowych organów administracyjnych.

Rozpatrujący odwołanie Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w obszernym uzasadnieniu swojej decyzji odniósł się w zasadzie tylko w jednym zdaniu do spornej kwestii kwoty, od jakiej należało wyliczyć odsetki (brutto czy netto). Mianowicie na stronie 4 wskazał, że w przepisach wojskowej ustawy pragmatycznej (tj. ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych) brak jest legalnej definicji odsetek, w szczególności "brakuje dookreślenia, że chodzi o tzw. odsetki brutto". Szeroko natomiast omówił kwestie zasad, jakimi powinien kierować się organ odwoławczy kontrolując decyzję organu I instancji, skrytykował partykularne podejście do prawa, jakie w jego ocenie prezentuje strona w niniejszej sprawie, wyjaśnił, że rozstrzygnięcia sądowe w innych sprawach mogą być błędne, dlatego nie ma uzasadnienia by determinowały linię orzeczniczą w sprawach podobnych. Zdaniem organu, również określona praktyka innych organów wojskowych nie jest wyznacznikiem modelowego, zgodnego z przepisami załatwienia sprawy. Wskazano, że wyrok WSA w Kielcach w sprawie II SA/Ke 694/12 nie daje jednoznacznej odpowiedzi, że chodzi o odsetki brutto.

Odnosząc się wprost do uchwały Sądu Najwyższego w sprawie III PZP 18/02 organ wskazał, że wyrok ten dotyczy wynagrodzenia pracownika, tymczasem w niniejszej sprawie stroną jest żołnierz zawodowy, któremu przysługuje nie wynagrodzenie, a uposażenie. Stosunek służby nie jest stosunkiem pracy w rozumieniu Kodeksu pracy lecz niepracowniczym administracyjnym stosunkiem zatrudnienia. W dalszej części uzasadnienia organ omówił wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 listopada 2012 r. sygn. SK 29/11, w którym badano konstytucyjność art. 116 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych. Z uzasadnienia tego wyroku wywiódł zasadę miarkowania. Na koniec wskazał, że z przepisu art. 75 ust. 3 ww. ustawy w żaden sposób nie można wywieść normy, zgodnie z którą odsetki ustawowe należą się od kwoty brutto.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, D. S., podkreślając zasadność wyliczenia odsetek od kwoty brutto należności głównej, wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji podnosząc zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 6 i art. 8 w zw. z art. 138 k.p.a. polegające braku oparcia działań organu o obowiązujące normy prawne, nieprawidłowym ustaleniu znaczenia tych norm, wadliwym dokonaniu subsumcji, a także naruszenia art. 7 i art. 77 w zw. z art. 138 k.p.a. poprzez niezbadanie sprawy w sposób wystarczający. Ponadto zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego, tj. art. 75 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie. Na poparcie swojego stanowiska ponownie przywołał uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2002 r., sygn. III PZP 18/02, oraz załączył kopie rozstrzygnięć innych wojskowych organów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1, art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania jeżeli miało lub mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Wychodząc z tak zakreślonych granic kognicji Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego mającym wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a.).

Zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Tak więc Sąd rozpoznając tę sprawę ponownie, związany jest oceną prawną i wskazaniami zawartymi w wyroku WSA w Kielcach z dnia 15 listopada 2012r. sygn.. akt II SA/Ke 694/12. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu administracyjnego traci moc wiążącą w przypadku zmiany stanu prawnego, zmiany istotnych okoliczności faktycznych oraz wzruszenia orzeczenia (por. wyrok NSA z dnia 15 kwietnia 2005 r., sygn.OSK 1403/04). W rozpoznawanej sprawie po wydaniu w/w wyroku przez WSA w Kielcach nie doszło do zmiany istotnych okoliczności faktycznych i prawnych. W wyroku tym Sąd m.in. wskazał, że nie ma wątpliwości co do tego, że dochodzone przez skarżącego odsetki, co najmniej w części się należały, a określenie dat wymagalności obu kwot tj. 45.462,51 zł oraz kwoty 52.628,15zł należy liczyć od daty uprawomocnienia się decyzji o stwierdzeniu nieważności decyzji o rozwiązaniu stosunku służbowego, przy czym Sąd stwierdził, że jeżeli na kwotę 52.628,15 zł składała się również odprawa w wysokości 600% uposażenia zasadniczego należna w związku z ponownym zwolnieniem skarżącego ze służby z dniem 30 września 2007r, co organ powinien ustalić, to ewentualne odsetki od tej kwoty należne byłyby dopiero od dnia wymagalności tej kwoty.

Materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest art. 75 ust. 3 zd. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. z 2010 r., nr 90, poz. 593 ze zm.), zwanej dalej "ustawą pragmatyczną", zgodnie z którym w razie zwłoki w wypłacie uposażenia i innych należności, o których mowa w art. 73, żołnierzowi zawodowemu przysługują odsetki ustawowe od dnia, w którym uposażenie lub inna należność pieniężna stały się wymagalne.

W sprawie poza sporem jest, że skarżącemu z tytułu nieważnego wypowiedzenia zawodowej służby wojskowej wypłacono uposażenie i inne należności pieniężne w kwotach : 45.462,51 zł brutto - w dniu 12 grudnia 2007r. oraz w wysokości 52.628,15zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 grudnia 2007r., którą wyegzekwował na rzecz skarżącego komornik w czerwcu 2010r. Kwoty te zostały obliczone brutto czyli bez potrącenia należności publicznoprawnych. Organ I instancji ustalił, że decyzja [...] Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia 22 listopada 2006r. stwierdzająca nieważność decyzji o zwolnieniu skarżącego z zawodowej służby wojskowej została doręczona żonie skarżącego w dniu 1 grudnia 2006r. i nie wniesiono od niej odwołania, w związku z czym za datę wymagalności obu kwot organ przyjął dzień 16 grudnia 2007r. i od tej daty do dnia 12 grudnia 2007r. obliczył odsetki od obu kwot.

Okres za jaki organ I instancji naliczył ustawowe odsetki z tytułu opóźnienia w wypłacie skarżącemu uposażenia nie nasuwa zastrzeżeń. Ta okoliczność nie była także w sprawie kwestionowana. Odsetki od obu kwot obliczono od dnia wymagalności tj. 16 grudnia 2007r. do 12 12.2007r. Przyjęcie końcowej daty naliczenia ustawowych odsetek jest prawidłowe, ponieważ w dniu 12 grudnia 2007r. skarżący otrzymał zaległe uposażenie w kwocie 45.462,51 zł, natomiast od kwoty 52.628,15zł ustawowe odsetki od daty 13 grudnia 2007r. wraz z należnością główną wyegzekwował na rzecz skarżącego na podstawie sądowego tytułu wykonawczego komornik .

Spór dotyczy natomiast kwestii, czy odsetki te należy wyliczyć od kwot brutto zaległego uposażenia , jak chce skarżący, czy od kwot netto, jak utrzymuje organ.

W ocenie Sądu w tej sprawie, odsetki te należy obliczać od kwot ustalonego i wypłaconego skarżącemu przez organ zaległego uposażenia tj. od kwot 45.462,51 zł. oraz 52.628,15zł. Wynika to z charakteru prawnego odsetek, które są świadczeniem akcesoryjnym w stosunku do świadczenia głównego. Roszczenie o odsetki nie może powstać bez roszczenia o zapłatę zasadniczej sumy pieniężnej. Skoro zatem organy wypłaciły skarżącemu powyższe kwoty z opóźnieniem, to od tych kwot należy obliczać odsetki za opóźnienie. Inną natomiast kwestią jest odprowadzenie należności publicznoprawnych.

Co do zasady naliczania odsetek na podstawie cyt. wyżej art. 75 ust. 3 zd. 1 ustawy pragmatycznej od zaległego uposażenia należnego z tytułu nieważnego wypowiedzenia zawodowej służby wojskowej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w tej sprawie w pełni podziela zawarty w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2002 r. sygn. III PZP 18/02 pogląd, że odsetki z tytułu opóźnienia w wypłacie wynagrodzenia za pracę przysługują pracownikowi za czas opóźnienia także w części, od której pracodawca odprowadził składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Sądu nie ma przeszkód, aby w drodze analogii pogląd ten mógł znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie. W stosunkach służbowych uposażenie jest bowiem odpowiednikiem wynagrodzenia ze stosunku pracy. Różnica polega na tym, że wypłacane jest z tytułu pełnienia służby, podczas gdy wynagrodzenie z tytułu świadczenia pracy. Jednakże zarówno uposażenie, jak i wynagrodzenie opodatkowane jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych, potrącanym przez wypłacie świadczenia przez płatnika (jednostkę wojskową, pracodawcę). Uzasadnia to zdaniem Sądu analogiczne traktowanie odsetek za zwłokę w wypłacie uposażenia z odsetkami za opóźnienie w wypłacie wynagrodzenia.

Sąd Najwyższy w cyt. uchwale wskazał, że wynagrodzenie za pracę podlega zawsze zasądzeniu w kwocie brutto, tzn. w wysokości nie pomniejszonej o publicznoprawne zobowiązania pracownika. Również uposażenie podlega zasądzeniu w kwocie brutto, o czym świadczy przywołany wyżej wyrok Sądu Rejonowego w K. z dnia 8 stycznia 2010 r., w którym skarżącemu została zasądzona kwota 52.628,15 zł (czyli kwota brutto). Nie ulega bowiem wątpliwości, że wynagrodzenie (uposażenie) należy się w całości, a wiec również w tej części, którą pracodawca (jednostka wojskowa) ma obowiązek potrącić (obliczyć) na rzecz należności publicznoprawnych. Nie ma żadnego uzasadnienia koncepcja, że w sferze wynagrodzenia (uposażenia) należy odróżnić część stawianą do dyspozycji pracownika (żołnierza), tj. wynagrodzenie (uposażenie) netto, i część nieprzysługującą pracownikowi (żołnierzowi). Pracowniczą wierzytelnością ze stosunku pracy pozostaje zatem cały zarobek. Jeżeli pracodawca (płatnik) rzeczywiście dokonuje z wynagrodzenia za pracę potrącenia ustawowych należności publicznoprawnych, to w tej części zostaje zwolniony z długu wobec pracownika. Gdyby natomiast wbrew swemu obowiązkowi odliczeń na cele podatkowe czy składkowe nie dokonał, to nie może tej części wynagrodzenia nie wypłacić i zachować dla siebie. Taka sama sytuacja występuje w przypadku uposażenia.

Przechodząc do kwestii odsetek wskazać należy, że jako należność uboczna dzielą one zazwyczaj los zobowiązania głównego. Skoro zatem wynagrodzenie (uposażenie) jest również w części podlegającej publicznoprawnym potrąceniom (odliczeniom) świadczeniem pieniężnym należnym pracownikowi (żołnierzowi), to tym samym trzeba konsekwentnie traktować je jako podstawę naliczenia odsetek. Oceny tej nie zmienia fakt, że odpowiednia część wynagrodzenia (uposażenia) nie jest stawiana do dyspozycji pracownika (żołnierza). Można przecież wyobrazić sobie model, w którym całość wynagrodzenia (uposażenia) wypłacana jest do rąk pracownika (żołnierza), który następnie uiszcza z niej zaliczkę na należności publicznoprawne. W takim modelu najpełniej widać niezasadność poglądu, że odsetki można wyliczyć od kwoty innej niż całość wynagrodzenia (uposażenia).

W świetle powyższego stwierdzić należy, że organy wojskowe nieprawidłowo ustaliły kwotę należnych skarżącemu odsetek przyjmując na podstawę kwotę netto, tj. po odliczeniu należności publicznoprawnych, zamiast kwoty brutto obejmującej całość zaległego uposażenia. Tym samym dopuściły się naruszenia art. 75 ust. 3 ustawy pragmatycznej, ponieważ przyznana kwota nie obejmuje całości należnych skarżącemu odsetek.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ I instancji przeprowadzi postępowanie administracyjne mając na uwadze przedstawione wyżej wywody i eliminując dotychczas popełnione uchybienia. W szczególności dokonując wyliczenia należnych skarżącemu odsetek będzie miał na względzie, że w aktualnie obowiązującym stanie prawnym nie ma podstaw do pomniejszania uposażenia o kwotę należności publicznoprawnych i wyliczania odsetek od kwoty uposażenia netto.

Mając powyższe na uwadze, ponieważ zarówno zaskarżona decyzja jak i utrzymana nią w mocy decyzja zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, podlegały one uchyleniu, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 145 § 1 lit. a p.p.s.a. Stosownie do art. 152 p.p.s.a. Sąd określił, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku.

Ubocznie należy zauważyć, że organ II instancji w sentencji swojej decyzji błędnie napisał, że rozpoznał odwołanie D. S. od odmownej decyzji z dnia 29 maja 2013r., co mija się z prawdą, ponieważ organ pierwszej instancji decyzją tą przyznał skarżącemu określoną kwotę z tytułu odsetek.