II SA/Łd 692/13

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W., decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., nr 98 poz. 1017 ze zm.), umorzył postępowanie w sprawie prawidłowości wykonania budynku mieszkalnego zlokalizowanego na działkach nr 393, 538 i 539 w W..

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ pierwszej instancji wyjaśnił, że w dniu 24 maja 2012r. M. C. i Z. C. wnieśli o sprawdzenie prawidłowości wykonania w/w budynku mieszkalnego, zlokalizowanego w W. przy ul. A 17., a przeprowadzone postępowanie wyjaśniające wykazało, że przedmiotowy budynek został zrealizowany na podstawie pozwolenia na budowę udzielonego decyzją Starosty [...] z dnia [...], nr [...] wraz z decyzją zmieniającą z dnia [...] nr [...]. Dodano, że wskazana decyzja Starosty [...] z dnia [...], nr [...] podlegała ocenie w postępowaniu nadzwyczajnym prowadzonym z wniosku M. C. i Z. C., zakończonym decyzją Wojewody [...] z dnia [...], nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności tejże decyzji, którą udzielono A. C. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego oraz zbiornika na ścieki na działkach nr 393, 538 i 539 w W.. Organ dodał, że podstawą wszczęcia postępowania nadzwyczajnego był § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, a odmowa stwierdzenia nieważności została uzasadniona brakiem rażącego naruszenia prawa, pomimo ewentualności naruszenia przepisu, poprzez nie normatywne zaprojektowanie okapu od strony działki o nr 397/1, co jednak nie powoduje żadnego ograniczenia w zagospodarowaniu działki sąsiedniej i nie wywołuje skutków niemożliwych do zaakceptowania w praworządnym państwie. Dodano, że decyzja Wojewody [...] nr [...] została utrzymana w mocy decyzją Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], nr [...]. Równocześnie decyzją z dnia [...], nr [...] Starosta [...] zezwolił A. C. na wejście na teren sąsiedniej nieruchomości o nr 397/1 w celu wykonania robót budowlanych, związanych z dociepleniem i otynkowaniem ściany zlokalizowanej w granicy działki, zgodnie z w/w pozwoleniem na budowę nr 817/08 , zmienionym decyzją nr [...]. Wyjaśniono ponadto, że wskazana decyzja nr [...] została utrzymana w mocy decyzją Wojewody [...] z dnia [...], nr [...]. Nadto w dniu 20 maja 2012r. do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. wpłynęło zawiadomienie o zakończeniu budowy budynku mieszkalnego zrealizowanego na działkach nr 393, 538 i 539 w W., na podstawie pozwolenia na budowę udzielonego decyzją nr [...], zmienioną decyzją nr [...].

W dalszej części uzasadnienia organ wyjaśnił, że z załączonej do zawiadomienia mapy - inwentaryzacji geodezyjnej powykonawczej nr [...] z dnia [...] wynika jednoznacznie, że położenie obiektu jest zgodne z dokumentacją techniczną. Również oświadczenie kierownika budowy stwierdza wykonanie obiektu wyłącznie ze zmianami w sposób nieistotnie odbiegającymi od zatwierdzonego projektu budowlanego, a pismem z dnia 27 maja 2011r. organ przyjął bez sprzeciwu w/w zawiadomienie z dnia 20 maja 2012r. o zakończeniu budowy. Wskazano także, iż wnioski M. C. i Z. C. spowodowały przeprowadzenie oględzin przedmiotowego budynku mieszkalnego, zrealizowanego na podstawie prawomocnej decyzji o pozwoleniu na budowę i przyjętego do użytkowania bez sprzeciwu. Organ dodał, że przeprowadzone w dniu 28 czerwca 2012r. oględziny obiektu wykazały brak możliwości weryfikacji wymiarów budynku wraz z odległościami od granicy, uwzględnionymi podczas projektowania budynku, odnośnie przekroczenia całkowitej szerokości działki, z uwagi na brak ograniczników w obrębie obrysu budynku, brak określenia w projekcie budowlanym szerokości działki, krzywiznę działki oraz nieregularną linię ogrodzenia między posesjami. Powyższe ustalenia w zakresie braku prawnego ustalenia przebiegu granicy działek nr 393, 538 i 539 z działką nr 397/1 zostały potwierdzone podczas rozprawy administracyjnej, przeprowadzonej w dniu 13 sierpnia 2012 r. W postępowaniu dotyczącym sporu, czy obiekt budowlany znajduje się na konkretnej działce z zachowaniem wymogów dot. wymaganych odległości od granicy działki, ustalenie przebiegu granic tejże działki jest zagadnieniem wstępnym, bez rozstrzygnięcia którego niemożliwe jest orzekanie w sprawie. Podkreślono, że pojawienie się jednej z okoliczności wskazanych w art. 97 § 1 k.p.a. prowadzi do obligatoryjnego zawieszenia postępowania, co też organ uczynił postanowieniem z dnia [...], nr [...] zawieszając postępowanie do czasu zakończenia postępowania rozgraniczeniowego w/w działek z działką nr 397/1 z naniesieniem punktów granicznych w terenie. Następnie w dniu 29 listopada 2012r. M. C. i Z. C. wnieśli o podjęcie postępowania zawieszonego w/w postanowieniem nr [...], załączając do wniosku operat techniczny z wynikami wznowienia granic działki nr 397/1, gdyż zgodnie z przepisami ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, dla działek, które miały już wcześniej ustalone granice, a jedynie znaki graniczne zostały przesunięte, uszkodzone lub zniszczone, postępowanie rozgraniczające nie musi zostać przeprowadzone, albowiem w takim przypadku dokonuje się wznowienia znaków granicznych. Uwzględniając powyższe, postanowieniem z dnia [...], nr [...] podjęto postępowanie w sprawie prawidłowości wykonania spornego budynku mieszkalnego.

Dalej organ wyjaśnił, iż zgodnie z przedstawionym operatem, ściana przedmiotowego budynku, która winna znajdować się w granicy z działką nr 397/1, usytuowana została 0,04 m od tejże granicy, natomiast ściany, które winny znajdować się wg projektu 1,50 m od granicy, usytuowane zostały w odległości 1,42 -1,47 m, jednakże w ocenie organu powyższe nie może zostać uznane za naruszenie przepisu § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, jak również art. 5 ust. 1 pkt 9 prawa budowlanego, tj. poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich. Wskazano, że również wykonanie okapu dachu budynku w stronę działki 397/1 o długości 1 m zamiast projektowanego 0,80 m nie powoduje naruszenia przepisów, zgodnie z zapisami wymienionej wyżej decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], gdyż rozporządzenie w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie nie reguluje kwestii wysunięcia okapów w przypadku, gdy obiekt został usytuowany zgodnie z § 12 ust. 3 rozporządzenia.

W konkluzji organ pierwszej instancji wskazał, iż w sprawie brak jest podstaw prawnych do nałożenia jakiegokolwiek obowiązku doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z przepisami, a więc postępowanie należy uznać za bezprzedmiotowe.

Od powyższej decyzji odwołanie wnieśli M. C. i Z. C., wnosząc o jej uchylenie i orzeczenie w przedmiocie prawidłowości wykonania budynku mieszkalnego zlokalizowanego na działkach nr 393, 538 i 539 w W. przy ul. A, ewentualnie o uchylenie kwestionowanej decyzji i przekazanie sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Odwołujący się wyjaśnili, że ich zdaniem organ pierwszej instancji błędnie ocenił materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, bowiem budynek wzniesiony przez A. C. nie odpowiada wymiarom wskazanym w projekcie budowlanym. Po pierwsze, ściana przedmiotowego budynku, która winna znajdować się w granicy z działką nr 397/1, usytuowana została 0,04 m od tejże granicy. Po wtóre ściany, które winny znajdować się według projektu 1,50 m od granicy, usytuowane zostały w odległości 1,42 - 1,47 m. Po trzecie okap dachu budynku wykonany w stronę działki nr: 397/1 zgodnie z projektem winien mieć długość 0,8 m podczas gdy faktycznie posiada on długość 1,00 m. Powyższe okoliczności wskazują jednoznacznie, iż budynek A. C. został wykonany z naruszeniem projektu budowlanego. Odwołujący się dodali, iż mając na uwadze ogólne zasady Prawa budowlanego, obiekt budowlany winien być wzniesiony zgodnie z projektem architektoniczno - budowlanym. Odstępstwa od projektu budowlanego winny skutkować koniecznością poprawek. W przedmiotowym stanie faktycznym stwierdzono trzy nieścisłości budynku w stosunku do projektu architektoniczno – budowlanego, które są na tyle istotne, iż winny skutkować wszczęciem postępowania w sprawie samowoli budowlanej określonej w art. 50 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, polegającej na realizacji robót budowlanych wykonywanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę. Zdaniem odwołujących się powyższe okoliczności wskazują jednoznacznie, iż w przedmiotowej sytuacji doszło do samowoli budowlanej, zatem Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. nie miał podstaw do umorzenia postępowania w sprawie.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013r., poz. 267), uchylił w całości wskazaną na wstępie decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wyjaśnił, że przyjęcie bez sprzeciwu, o którym mowa w art. 54 Prawa budowlanego, zawiadomienia o zakończeniu budowy obiektu budowlanego, nie stanowi przeszkody do przeprowadzenia przez właściwy organ nadzoru budowlanego postępowania naprawczego, o którym mowa w art. 51 ust. 1 ustawy Prawo budowlane. W sytuacji bowiem stwierdzenia, że inwestor wykonał obiekt niezgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym, a w szczególności z naruszeniem przepisów techniczno – budowlanych, organ nadzoru budowlanego nie może uznać, że zawiadomienie o zakończeniu budowy wywołało takie skutki, że organy nadzoru budowlanego nie mogą interweniować w tej sprawie. Wówczas przyjmuje się, że inwestor mógł legalnie przystąpić do użytkowania obiektu budowlanego, jednakże z uwagi na próbę obejścia prawa musi liczyć się, że w razie wykrycia, iż w trakcie realizacji budowy doszło do naruszenia prawa budowlanego, właściwe organy będą uprawnione do wdrożenia procedury naprawczej. Brak jest bowiem podstaw prawnych, by zawiadomieniu o zakończeniu budowy przypisać moc sanującą wszelkie odstępstwa od pozwolenia na budowę.

Dalej organ odwoławczy wskazał, że decyzja pierwszo instancyjna została wydana na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., zgodnie z którym postępowanie, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części, co oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Innymi słowy, bezprzedmiotowość postępowania oznacza powstanie sytuacji, w której sprawa administracyjna przestaje istnieć. Aby taki stan rzeczy zaistniał nastąpić musi takie zdarzenie prawne lub faktyczne, które spowodowałoby, że przestała istnieć ta szczególna relacja między faktem (sytuacją faktyczną danego podmiotu) a prawem (sytuacją prawną danego podmiotu), z którą prawo materialne łączy obowiązek konkretyzacji normy w postaci wydania decyzji administracyjnej. Z bezprzedmiotowością postępowania mamy do czynienia wówczas, gdy w sposób oczywisty organ stwierdzi brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy.

Po przeanalizowaniu materiału dowodowego tej sprawy, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że sporna inwestycja została wykonana w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo budowlane, tj. w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę bądź w przepisach. Z tych względów nie można podzielić stanowiska organu pierwszej instancji, jakoby postępowanie objęte zaskarżonym aktem administracyjnym stało się bezprzedmiotowe w rozumieniu przywołanego powyżej przepisu. Przede wszystkim wskazano, że składając zawiadomienie o zakończeniu budowy inwestor załączył — zgodnie z art. 57 ust. 2 ustawy Prawo budowlane - rysunki wchodzące w skład projektu budowlanego, na których oznaczone zostały wprowadzone w toku budowy zmiany, zakwalifikowane przez projektanta jako nieistotne. Wówczas inwestor wskazał, że wykonał taras o innym niż to wynika z projektu budowlanego kształcie i wielkości. Ponieważ powierzchnia tarasu wliczana jest do kubatury obiektu, tym samym stwierdzić należy, że zmiana ta stanowi odstępstwo istotne w rozumieniu art. 36 a) ust. 5 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, bowiem dotyczy ono charakterystycznych parametrów obiektu, których zmiana winna być poprzedzona zmianą pozwolenia na budowę stosownie do art. 36 a) ust. 1 tej ustawy. Zdaniem organu w omawianej sprawie doszło również do zmiany projektu zagospodarowania działki, co z kolei stanowi istotne odstępstwo w rozumieniu art. 36 a) ust. 5 pkt 1 Prawa budowlanego. Z projektu zagospodarowania działki, stanowiącego załącznik do projektu budowlanego zamiennego wynika, że sporna inwestycja miała być wykonana na trzech działkach tj. działkach o nr 393, 538 i 539 położonych w W. przy ul. A, tymczasem z inwentaryzacji geodezyjnej powykonawczej wynika, że budynek mieszkalny znajduje się jedynie na działce o nr 539, z kolei linia energetyczna przebiega przez działki o nr 538 i 539. Okoliczność tę potwierdzają materiały przedłożone w toku postępowania przez pełnomocnika M. C. oraz Z. C., tj. dokumentacja związana ze wznowieniem granic działki o nr 397/1, ale również mapa uzupełniająca przedstawiająca odległości budynku mieszkalnego od granicy z działką o nr 397/1. Okoliczność ta wyjaśnia zatem rozbieżności związane z odległością spornego budynku w odniesieniu do granicy z działką po której biegnie droga publiczna (ul. A).

Organ odwoławczy podzielił pogląd organu pierwszej instancji, że zmiany związane z długością okapu dachu budynku nie stanowią odstępstwa istotnego. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ ma prawo odstąpić od doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem, wobec wykonania tej części inwestycji niezgodnie z uzyskanym pozwoleniem na budowę. W decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...], przesądzono bowiem jedynie o tym, że decyzja o pozwoleniu na budowę, na podstawie której inwestor miał wykonać budynek mieszkalny nie jest dotknięta wadami kwalifikowanymi. Okoliczność ta nie oznacza jednakże, że inwestor mógł wykonać okap dachu o jakiejkolwiek długości, lecz długości wynoszącej 80 cm. W przypadku wykonania okapu o większej długości inwestor musi liczyć się z powstaniem po jego stronie nakazu doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z przepisami, zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego. Zdaniem [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, organ pierwszej instancji powinien wystąpić do Starostwa Powiatowego o wydanie szkicu inwentaryzacji sporządzonego podczas wykonywania czynności geodezyjnych związanych z inwentaryzacją geodezyjną powykonawczą, bowiem w tym dokumencie znajdować się będą dane odnoszące się do wymiarów spornego obiektu oraz jego usytuowania względem sąsiednich nieruchomości. Wówczas organ stopnia powiatowego będzie mógł w sposób jednoznaczny ustalić, jakie zmiany zostały wprowadzone w toku budowy, i które z nich należy zakwalifikować jako istotne.

Powyższą decyzję A. C. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, zarzucając jej:

- rażące naruszenie art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 k.p.a., w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, poprzez nie poddanie decyzji organu pierwszej instancji analizie właściwej dla postępowania odwoławczego i nie podjęcie z urzędu niezbędnych czynności, które powinny dokładnie wyjaśnić sprawę, nierozpoznanie wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, wybiórcze wskazywanie treści przedłożonych dokumentów oraz poprzez niepełność uzasadnienia, a w szczególności wykazanie, że inwestor dopuścił do istotnych odstępstw przy realizacji inwestycji;

- rażące naruszenie art. 36 a) ust. 5 Prawa budowlanego, poprzez uznanie, że w toku realizacji inwestycji objętej projektem zatwierdzonym decyzją o pozwoleniu na budowę doszło do istotnych odstępstw.

W uzasadnieniu skargi przypomniano dotychczasowy przebieg postępowania, po czym odniesiono się do argumentów organu drugiej instancji zawartych w treści zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Skarżący nie podzielił stanowiska organu, iż zmiana polegająca na wykonaniu przez inwestora tarasu o innym niż to wynika z projektu budowlanego kształcie i wielkości jest zmianą istotną, bowiem powierzchnia tarasu wliczana jest do kubatury obiektu, a to stanowi odstępstwo istotne w rozumieniu art. 36 a) ust. 5 pkt. 2 ustawy Prawo budowlane, gdyż dotyczy charakterystycznych parametrów obiektu, a tym samym wymaga zmiany pozwolenia na budowę stosownie do art. 36 a) ust. 1 tej ustawy. Jego zdaniem umknęło organowi to, że nie w każdym przypadku powierzchnia tarasu zwiększa kubaturę brutto budynku. Zgodnie bowiem z § 3 pkt. 24 lit. a) i lit. b) rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ( Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.) do kubatury brutto budynku wlicza się kubaturę przejść, prześwitów i przejazdów bramowych, poddaszy nieużytkowych oraz przekrytych części zewnętrznych budynku, takich jak loggie, podcienia, ganki, krużganki, werandy , a także kubaturę balkonów i tarasów, obliczoną do wysokości balustrady. Nie wlicza się zaś do kubatury ław i stóp fundamentowych, kanałów i studzienek instalacyjnych, studzienek przy oknach piwnicznych, zewnętrznych schodów, ramp i pochylni, gzymsów, daszków i osłon oraz kominów i attyk ponad płaszczyzną dachu. Zdaniem skarżącego wskazany przepis rozporządzenia zawiera zamknięty katalog ściśle określonych elementów zewnętrznych, które podlegają wliczeniu do kubatury budynku i nie można go interpretować rozszerzające, co uczynił [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego. Zmiana kształtu i powiększenie tarasu naziemnego ze zmianą dotyczącą schodów zewnętrznych prowadzących na taras w sytuacji, gdy taras ten nie ma balustrady i część powiększona tarasu nie jest przykryta częściami budynku, a właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w przypadku zrealizowania przedmiotowej inwestycji, nie spełnia warunków, by można było uznać taką zmianę za element powiększający kubaturę budynku w świetle wskazanych wyżej przepisów, tym bardziej, że ta zmiana nie spowodowała naruszenia przepisów, w tym warunków technicznych, a w szczególności § 12 ust. 5 pkt 1 wskazanego rozporządzenia tj. odległość tarasu od granicy z działką sąsiednią budowlaną nie jest mniejsza niż 1,50 m.

Dodano, iż do zawiadomienia o zakończeniu budowy inwestor załączył kopie rysunków wchodzących w skład zatwierdzonego projektu z naniesionymi przez projektanta zmianami, potwierdzającymi w jaki sposób zmianie uległ kształt i wielkość tarasu jak również to, że taras nie posiada balustrad, zaś [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w żaden sposób nie odniósł się do tego dowodu, czym naruszył art. 77 § 1 k.p.a. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Odnosząc się do podniesionej przez organ kwestii zrealizowania inwestycji na działce nr 539, skarżący wyjaśnił, że działki 393, 538 i 539 są własnością A. C. i mają założoną jedną księgę wieczystą ([...] ), a inwestycja, w skład której wchodziła nie tylko realizacja budynku, ale również przyłącza do tego budynku, komunikacja wewnętrzna oraz taras, zrealizowana była właśnie na tych działkach, które stanowią jedną nieruchomość gruntową. O powyższym oprócz księgi wieczystej, świadczą dane wskazane przez projektanta w zatwierdzonym decyzją o pozwoleniu na budowę projekcie zagospodarowania terenu, gdzie w bilansie terenu projektant jako powierzchnię działki opracowaną wpisał 949,26 m 2 (suma powierzchni działek o nr 393, 538 i 539 ). Skarżący wskazał, iż zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003r. ( Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm. ) przez pojęcie "działki budowlanej" należy rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektu budowlanego. Tak więc nieruchomość gruntowa może składać się z jednej lub kilku działek gruntu. Z kolei zgodnie z art. 4 ustawy Prawo budowlane każdy ma prawo do zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Stąd też w ocenie skarżącego, stanowisko [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego dotyczące traktowania tych trzech działek jako odrębnych działek budowlanych należy uznać za chybione. Dalej skarżący, podniósł, iż organ odwoławczy traktując działki o nr 393, 538 i 539 jako odrębne działki budowlane, dopatrzył się rozbieżności związanych z odległością spornego budynku w odniesieniu do granicy z działką po której biegnie droga publiczna (ul. A), jednocześnie uznając tę rozbieżność jako istotne odstępstwo w rozumieniu art. 36 a) ust. 5 Prawa budowlanego. Wskazał, że pismem z dnia 18 października 2010r. Starosta [...] przekazał PINB w W. kserokopię pisma Architektonicznej Pracowni Projektowej, odpowiedzialnej za sporządzenie projektu, stanowiącego wyjaśnienie do występujących w projekcie nieścisłości, wraz z poprawionym projektem zagospodarowania terenu. Ponowne wyjaśnienia w tej kwestii Architektoniczna Pracownia Projektowa złożyła w dniu 19 lipca 2011r. wyjaśniając omyłkę obliczeniową wynikającą z nieregularnego kształtu działki. Owe nieścisłości występujące w projekcie, zdaniem skarżącego nie naruszyły przepisów ustawy Prawo budowlane jak również warunków technicznych, oraz praw osób trzecich. Tym samym, w ocenie strony, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego zignorował dowody znajdujące się w aktach sprawy w postaci wyjaśnień składanych przez projektanta zarówno w organie architektoniczno-budowlanym, jak też powiatowym organie nadzoru budowlanego, czym w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy naruszył art. 77 § 1 k.p.a. Organ pominął również fakt badania tej kwestii przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego i uznania przez ten organ, że wyjaśnienia projektanta są wyczerpujące i uzasadnione.

Odnosząc się do kwestii wykonania okapu o 20 cm dłuższego, niż zakładał projekt zatwierdzony decyzją o pozwoleniu na budowę, skarżący zaakcentował, iż organ odwoławczy zgodził się ze stanowiskiem organu pierwszej instancji, iż zmiany związane z długością okapu dachu budynku nie stanowią odstępstwa istotnego, a jednocześnie wskazał, że w przypadku wykonania okapu o większej długości inwestor musi liczyć się powstaniem po jego stronie nakazu doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z przepisami. Jednakże [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego nie wskazał jaki przepis prawa i w jakim stopniu został naruszony. Zdaniem skarżącego, to właśnie na tym organie ciąży obowiązek ustalenia w sprawie stanu faktycznego i stwierdzenia, czy ten stan narusza faktycznie określoną normę prawną, w tym przypadku art. 36 a) ustawy Prawo budowlane. Tymczasem, w decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego i w tej kwestii zabrakło wyczerpujących wyjaśnień odnośnie naruszenia przez inwestora prawa w kontekście wybudowania budynku z istotnymi odstępstwami, jak również wyjaśnienia, jakie ewentualnie czynności winny być wykonane w celu doprowadzenia tej inwestycji do zgodności z prawem. Przy czym ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę nie została wyeliminowana z obrotu prawnego, w związku z czym, sprawa pozwolenia na budowę i zatwierdzenia projektu budowlanego została rozstrzygnięta w sposób definitywny. Jeżeli zaś decyzja o pozwoleniu na budowę nie wykazuje sprzeczności z wymogami, powodującymi konieczność wyeliminowania jej z obrotu prawnego, to spowodowane realizacją inwestycji dolegliwości dla otoczenia (jeżeli występują), nie mogą, w ocenie strony zostać zakwalifikowane jako naruszające uzasadnione interesy osób trzecich. Nie chodzi bowiem o wszelkie utrudnienia, jakie może przynieść planowane, a w konsekwencji zrealizowane przedsięwzięcie, a jedynie o takie, które dotyczyć mogą naruszeń interesów prawnych, a nie interesów faktycznych innych osób. Tym bardziej jest to istotne wobec okoliczności, iż inicjator postępowania w żaden sposób nie wykazał, że wykonany okap dachu przedmiotowego budynku, spowodował uciążliwości o których mowa w art. 5 ustawy Prawo budowlane. Okap jest elementem dachu, wystającym poza bryłę budynku, który powinien skutecznie chronić krawędź dachu i ściany budynku przed zawilgoceniem wodą opadową. Szerokość okapu musi bezwzględnie być dopasowana do powierzchni dachu. Głównym zadaniem tego elementu dachu jest odprowadzenie wody z deszczu i topniejącego śniegu, tak jak w tym przypadku na teren działki inwestora. Takie odprowadzenie wód opadowych jest w ocenie skarżącego zgodne z § 28 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Jednocześnie przypomniano, że przepis ten nie określa odległości rur spustowych (które są umocowane do krawędzi okapu i stanowią jego element) od granicy nieruchomości sąsiednią, a ten sposób odprowadzenia wód opadowych został zatwierdzony decyzją o pozwoleniu na budowę. Dodano również, że zgodnie z § 12 ust. 5 w/w rozporządzenia, odległość okapu od granicy z działką sąsiednią budowlaną nie może być mniejsza niż 1,50 m (przyjęta w projekcie odległość okapu od granicy działki o nr 397/1 wynosiła 0,70 m), jednak kwestia ta była przedmiotem orzekania w sprawie wzruszenia ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę). Wydłużenie zatem okapu, a tym samym zmniejszenie jego odległości od granicy z działką o nr 397/1 w żaden sposób nie spowodowało zmiany naturalnego spływu wód opadowych . Wody opadowe odprowadzane są na działkę inwestora, stąd też Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. nie miał podstawy prawnej do nakazania wykonania robót budowlanych mających na celu doprowadzenie obiektu do zgodności z prawem, tym bardziej, że organ ten dwukrotnie przeprowadzał oględziny na przedmiotowej nieruchomości, w tym w trakcie i po zakończeniu budowy, nie stwierdzając naruszenia przepisów. Dodano, że celem § 12 rozporządzenia jest to, aby usytuowanie budynku na działce budowlanej nie naruszało interesów osób trzecich, co wynika z art. 5 ustawy Prawo budowlane. Z kolei cytowany wyżej § 12 ust. 5 rozporządzenia dotyczy budynku oddalonego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi o 4 m od granicy z działką sąsiednią i posiadającego od strony tej działki okap lub gzyms, bądź budynku oddalonego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych o 3 m od granicy z działką sąsiednią i posiadającego od strony tej działki okap lub gzyms, bowiem lokalizacja budynku w odległości mniejszej niż wyżej określone nie wypełni zapisu tego paragrafu. Skoro więc w obrocie prawnym funkcjonuje ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę domu jednorodzinnego zrealizowanego na nieruchomości gruntowej (działki o nr 393, 538 i 539 w W.), a roboty budowlane wykonane zostały z nieistotnymi odstępstwami od zatwierdzonego decyzją o pozwoleniu na budowę projektu budowlanego lub innych warunków wynikających z tej decyzji, to dalsze prowadzenie postępowania w sprawie legalności i prawidłowości wykonania tego obiektu stało się bezprzedmiotowe i uzasadniało wydanie decyzji o umorzeniu postępowania w trybie art. 105 k.p.a.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w treści zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego dotyczącego wadliwego jego zdaniem uznania przez organ, że zmiana lokalizacji obiektu budowlanego polegająca na zrealizowaniu go jedynie na działce o nr 539. pomimo, że budynek ten zgodnie z projektem zagospodarowania działki - miał być usytuowany na działkach o nr 539 oraz 393, co stanowi istotne odstępstwo w rozumieniu art. 36 a) ust. 5 pkt 1 Prawa budowlanego wskazano, że jest on chybiony. Przy ocenie istotnego odstępstwa nie ma znaczenia to, czy dla wszystkich działek objętych pozwoleniem na budowo prowadzona jest jedna księga wieczysta. Projekt zagospodarowania terenu, na którym ma powstać konkretna inwestycja stanowi jeden z elementów projektu budowlanego, ustalenia w nim zawarte są wiążące dla inwestora, a wprowadzenie jakichkolwiek zmian w tym zakresie wymaga zdaniem organu stosowne do treści art. 36 a) ust. 5 pkt 1, w związku z art. 36 a) ust. 1 Prawa budowlanego uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę, czego skarżący nie dopełnił. Fakt, iż działki objęte pozwoleniem na budowę stanowią własność inwestora nie oznacza, że uczestnik procesu inwestycyjnego może realizować zamierzenie budowlane w jakimkolwiek miejscu swej nieruchomości nie bacząc na założenia zatwierdzonego projektu budowlanego. Takie twierdzenie na pewno nie wynika z przywołanego w skardze art. 4 ustawy Prawo budowlane. Sam bowiem fakt dysponowania prawem do działki na cele budowlane nie oznacza, że właściciel nieruchomości ma prawo samodzielnie decydować o finalnym kształcie zabudowań na swej posesji.

Organ nie podzielił także stanowiska skarżącego dotyczącego kwestii zwiększenia długości okapu dachu. Wprawdzie organ nie podważał założeń projektu budowlanego, które zostały ocenione - przez właściwe do jego skontrolowania w trybie art. 156 k.p.a. organy administracji publicznej - jako nienaruszające przepisów dotyczących warunków technicznych w stopniu rażącym. Podkreślono, że inwestor nie wykonał spornego okapu zgodnie z zatwierdzonym decyzją o pozwoleniu na budowę projektem budowlanym, wobec czego organ nadzoru budowlanego nie mógł zignorować tej kwestii i nie rozważać konsekwencji wynikających z takiego stanu rzeczy w obliczu przepisu § 12 ust. 5 rozporządzenia. Nadto wskazano, że odmowa stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] nr [...] z dnia [...] oznaczała niejako potwierdzenie nabycia przez inwestora prawa do wykonania okapu o długości 80 cm, ponieważ jednak zrealizowano okap o długości 1 m, to odległość od granicy z sąsiednią działką budowlaną do okapu została zmniejszona z projektowanej 70 cm do 50 cm, co w żaden sposób nie może być traktowane jako odpowiadające prawu, a w szczególności nie stanowi o zgodności z § 12 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia.

Za całkowicie nieuzasadniony, zdaniem organu, należy uznać zarzut naruszenia art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 k.p.a., ponieważ organ drugiej instancji w sposób wyczerpujący wyjaśnił na podstawie jakich dokumentów dokonał ustaleń faktycznych w sprawie, a nadto wskazał powody dla których niniejsze postępowanie nie mogło być uznane za bezprzedmiotowe. Zdaniem organu odwoławczego nie można również zgodzić się ze skarżącym, że zmiana powierzchni tarasu nie stanowi istotnego odstępstwa w rozumieniu art. 36 a) ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego. Zgodnie bowiem z punktem 5.2.1.1 Polskiej Normy PN-ISO 9836: i 997 właściwości użytkowe w budownictwie - określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych, kubatura brutto budynku obliczana jest jako objętość przestrzeni utworzonej przez powierzchnie zewnętrzne elementów ograniczających. Rozróżnia się następujące kubatury:

a) kubatura brutto budynków lub części budynków zamkniętych i przekrytych ze wszystkich stron (zgodnie z 5.1.3. 1 a);

b) kubatura brutto tych części budynków, które nie są zamknięte do pełnej wysokości ze wszystkich stron, lecz które są przekryte (zgodnie z 5.1.3. 1b);

c) kubatura brutto budynków i tych części budynków, które są ograniczone przez elementy budowli (np. balustrady, deski czołowe okapu, poręcze), lecz które nie są przekryte (zgodnie z 5.1.3. 1c).

Projekt budowlany przewidywał wykonanie tarasu przekrytego z kolei z dokumentacji fotograficznej wynika, że przedmiotowy taras w dużej części jest przekryty, jednak na podstawie znikomej dokumentacji fotograficznej nie sposób ocenić jaka część tarasu wykonanego niezgodnie z projektem budowlanym została przekryta. Podniesiono także, iż punkt 5.1.2.1 przywołanej Polskiej Normy stanowi, że przez powierzchnię zabudowy rozumie się powierzchnię terenu zajętą przez budynek w stanie wykończonym. Stosownie zaś do punktu 5.1.2.2 Polskiej Normy PN-ISO 9836:1997 powierzchnia zabudowy jest wyznaczona przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu. Do powierzchni zabudowy nie wlicza się: - powierzchni obiektów budowlanych ani ich części nie wystających ponad powierzchnię terenu; - powierzchni elementów drugorzędnych, np. schodów zewnętrznych, ramp zewnętrznych, daszków, markiz, występów dachowych, oświetlenia zewnętrznego; - powierzchni zajmowanej przez wydzielone obiekty pomocnicze (np. szklarnie, altany, szopy). Z dokumentacji fotograficznej, o której była już mowa powyżej, jak i z rysunku wchodzącego w skład projektu budowlanego przedstawiającego tę elewację obiektu, przy której wykonany został sporny taras wynika, że element ten wystaje ponad powierzchnię terenu, wobec czego należałoby jego powierzchnię wliczyć do powierzchni zabudowy, co również potwierdzałoby dopuszczenie się przez Inwestora istotnego odstępstwa w rozumieniu art. 36a) ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego. Podnieść przy tym należy, że projektant nie zawarł - na rysunkach załączonych do zawiadomienia o zakończeniu budowy, a obrazujących wprowadzone w toku budowy zmiany - informacji o tym, jaka jest wysokość tej części tarasu, której realizacja nie była objęta projektem. Z rysunków tych można jednak domniemywać, że jest to wysokość równa wysokości pozostałej części tarasu, wobec czego wynosi ona kilkadziesiąt centymetrów (w projekcie wysokość ta miała wynosić 45 cm - na taras miały prowadzić 3 schodki po 15cm każdy). Nie można zatem traktować tej części obiektu jako elementu drugorzędnego, ani traktować tej części inwestycji jako np. schodów zewnętrznych.

W konsekwencji uchylenie decyzji umarzającej omawiane postępowanie i przekazanie tej sprawy do ponownego rozpoznania spowoduje, że wszelkie wątpliwości związane z tą kwestią będą rozstrzygnięte w ramach ponownie toczącego się postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd administracyjny bada zatem, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) pozostaje zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz normami proceduralnymi, normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

W toku kontroli sądowo administracyjnej, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla je w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi sąd oddala ją w oparciu o art. 151 p.p.s.a.

W następstwie rozpoznania skargi wniesionej w niniejszej sprawie, sąd dopatrzył się w zaskarżonej decyzji tego rodzaju uchybień przepisom prawa, które obligują do wyeliminowania rozstrzygnięcia z obrotu prawnego.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest legalność decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. dnia [...], nr [...], uchylającą w oparciu o przepis art. 138 § 2 k.p.a. decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...], którą na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. umorzono postępowanie w sprawie prawidłowości wykonania budynku mieszkalnego zlokalizowanego na działkach nr 393, 538 i 539 w W., i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.

Podstawą prawną kontrolowanej decyzji jest art. 138 § 2 k.p.a., a ponieważ zastosowanie tegoż przepisu przez organ stanowi istotną kwestię procesową, dlatego też rozważania należy rozpocząć od wyjaśnień dotyczących istoty i wykładni wskazanego przepisu i przepisu zastosowanego przez organ I instancji.

Przede wszystkim, zgodnie z treścią art. 138 § 2 k.p.a., organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Aktualne brzmienie przywołanej normy prawnej jest wyrazem dążenia zwiększenie prymatu zasady merytorycznego załatwienia sprawy przez organ odwoławczy nad wyjątkowym charakterem decyzji kasacyjnych. Administracyjne postępowanie odwoławcze powinno bowiem co do zasady zmierzać do ponownego rozpatrzenia sprawy administracyjnej oraz rozstrzygnięcia sprawy co do istoty przez organ odwoławczy, co wiąże się również ze zwiększeniem sprawności postępowania niemniej, co wydaje się być oczywistym, nie może naruszać zasady dwuinstancyjności.

Biorąc pod uwagę podstawy prawne rozstrzygnięć obu instancji, wskazać należy, ze art. 104 § 2 k.p.a. wyróżnia dwa rodzaje decyzji administracyjnych: decyzje rozstrzygające sprawę co do jej istoty ( w całości lub w części) oraz decyzje kończące postępowanie w danej instancji w inny sposób. Do tej drugiej grupy zaliczyć należy decyzje wydane na podstawie art. 105 k.p.a. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i piśmiennictwem przyjmuje się, że decyzja umarzająca postępowanie nie jest decyzją merytoryczną, rozstrzygającą sprawę co do jej istoty. Jest ona natomiast decyzją o charakterze procesowym, zamykającą drogę do konkretyzacji praw lub obowiązków stron, bowiem postępowanie staje się bezprzedmiotowe na skutek braku któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego i wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty (zob. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, wyd. C. H. Beck, Warszawa 2011, str. 410 - 411). W orzecznictwie wskazuje się na konieczność odróżnienia bezprzedmiotowości postępowania od bezzasadności żądań strony, co wymaga wydania decyzji merytorycznej, odmawiającej np. nałożenia na inwestora określonych obowiązków. Nie ma podstaw do umorzenia postępowania administracyjnego, jeżeli strona żąda rozpatrzenia sprawy co do jej istoty i to chociażby świadczy o tym, że postępowanie nie staje się bezprzedmiotowe (por. wyrok NSA z dnia 8 września 1987r., sygn. akt IV SA 418/87, ONSA 1988, Nr 1, poz. 8). Decyzja merytoryczna rozstrzygająca sprawę, co do jej istoty i decyzja umarzająca postępowanie, są to dwa różne typy rozstrzygnięć administracyjnych, których nie można dowolnie używać w postępowaniu administracyjnym. Jeżeli więc organ pierwszej instancji umorzy postępowanie administracyjne z uwagi na jego bezprzedmiotowość, tak jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie, to organ odwoławczy nie mógł uchylić tej decyzji i orzec w tym zakresie co do istoty sprawy w myśl art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., gdyż tak wydana decyzja naruszałaby zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (art. 15 k.p.a.) (por. wyrok NSA z dnia 9 listopada 2012r., sygn. akt II OSK 801/12 - dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W tej sytuacji, stwierdzenie przez organ odwoławczy wadliwości postępowania i rozstrzygnięcia organu I instancji obligowało do wydania decyzji przewidzianej w art. 138 § 2 k.p.a., co też organ ten prawidłowo uczynił.

Abstrahując już nawet od kwestii wadliwości związanej z wydaniem w okolicznościach przedmiotowej sprawy przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. decyzji o charakterze procesowym, to zgodzić należy się z konstatacją organu II instancji, że w sprawie nie zostały należycie i wszechstronnie wyjaśnione okoliczności sprawy, pozwalające na wydanie prawidłowego rozstrzygnięcia.

Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy jednoznacznie wskazują, że inwestor, realizując inwestycję, poddaną przez organ kontroli, dokonał odstępstw od zatwierdzonego projektu budowlanego. Spornym w sprawie stała się natomiast ocena, czy dokonane zmiany miały charakter istotnych odstępstw, czy też nie.

Odnosząc się do tej kwestii zgodzić należy się z poglądem prezentowanym w zaskarżonym rozstrzygnięciu, że dowody zebrane w sprawie nie pozwalają na jednoznaczną ocenę, tak jak akcentuje to w skardze strona skarżąca, że zmiany dokonane przez inwestora nie miały istotnego znaczenia z punktu widzenia przepisów prawa budowlanego. Dotyczy to zarówno zmian dokonanych w zakresie tarasu, jak i projektu zagospodarowania terenu.

Zarówno organ, jak i strona skarżąca w przypadku tarasu, odwołują się do szczegółowych uregulowań, dotyczących kubatury budynku i sposobu jej obliczania w sytuacji, gdy brak jest podstawowych parametrów tarasu, niezbędnych dla takiego wyliczenia i odniesienia do danych projektu budowlanego. Niewątpliwie przy tym, co do zasady, zmiany w zakresie kubatury budynku należy zakwalifikować jako istotne z punktu widzenia art. 36 ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego. Niezbędnym jest więc stosowne wyliczenie, po uprzednim uzupełnieniu niezbędnych danych, i skonfrontowanie stanu istniejącego z projektowanym.

Zgodzić należy się również z organem odwoławczym, że zmiany w zakresie projektu zagospodarowania działki kwalifikują się do zmian istotnych (art. 36 ust. 5 pkt 1 Prawa budowlanego). Słusznie zauważył [...]WiNB, że projekt zamienny przewidywał usytuowanie obiektu w konkretnym miejscu, na trzech działkach: nr 393, nr 538, nr 539, natomiast zarówno z dokumentów związanych ze wznowieniem granic działki 397/1 złożonych przez uczestnika postępowania, jak i z mapy uzupełniającej, sporządzonej przez geodetę M. D. ( bez daty) a złożonej przez skarżącego A. C. jednoznacznie wynika, że budynek posadowiony jest wyłącznie na działce nr 539, co wskazuje na posadowienie budynku w innym miejscu niż przewidywał to zatwierdzony projekt zagospodarowania działki. Nie ma przy tym znaczenia, że wszystkie te działki stanowią jedną nieruchomość, objętą jedną księgą wieczystą, co akcentuje strona skarżąca, odwołując się do definicji zawartej w art. 2 pkt 12 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, że przez pojęcie "działki budowlanej" należy rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektu budowlanego. Tak więc zdaniem strony skarżącej, nieruchomość gruntowa może składać się z jednej lub kilku działek gruntu, które w przedmiotowej sprawie, należy traktować łącznie nie zaś oddzielnie. Pogląd ten, choć słuszny, to jednak nie ma wpływu na zasadność stanowiska organu. Niezależnie bowiem od tego, czy zagospodarowana nieruchomość stanowi jedną działkę geodezyjnie wyodrębnioną, czy też składa się z kilku takich działek, to budynek winien być zrealizowany w miejscu konkretnym, planowanym i geodezyjnie wytyczonym na nieruchomości i nie uzasadnia dowolnego, innego miejsca posadowienia obiektu budowlanego niż to, przewidziane w zatwierdzonym projekcie zagospodarowania działki. Jednoznacznie należy więc ustalić wszelkie odległości istotne z punktu widzenia zagospodarowania działki przewidzianego w projekcie.

Odnosząc się do zarzutu skargi dotyczącego kwestii wydłużonego okapu, to zgodzić należy się ze stanowiskiem, że organ w zakresie tego elementu popadł w pewną sprzeczność, jako że jedynie odstępstwa istotne dają podstawę dla stosowania art. 51 ust 1 pkt 3 Prawa budowlanego. Tak więc brak jest uzasadnienia do twierdzenia, jak podnosi to skarżący, że zmiany zakwalifikowane jako nieistotne, wymagają jednak doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem w oparciu o przepis art. 51 ust 1 pkt 3 Prawa budowlanego. Jednak wobec wyżej poczynionych uwag, ten błędny pogląd nie ma wpływu na ocenę zaskarżonego rozstrzygnięcia jako prawidłowego.

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa w stopniu kwalifikującym ją do wyeliminowania z obrotu prawnego, a przytoczona w niej argumentacja organu w zakresie opisanym powyżej zasługuje na uwzględnienie. Sąd podzielił stanowisko organu odwoławczego, iż w niniejszej sprawie brak było podstaw do umorzenia postępowania w oparciu o wskazane przyczyny. Sąd nie stwierdził również z urzędu uchybień, które kwalifikowałyby do uchylenia kwestionowane rozstrzygniecie w myśl art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.. W niniejszej sprawie nie zachodzą również przesłanki do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w myśl art. 145 § 1 pkt 2 powołanej ustawy.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a skargę oddalił.

a.tp.