II SA/Wr 597/13

Uzasadnienie

Starosta Ś., działając na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4, art. 36 i art. 82 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) wydał decyzję z dnia [...] r. (Nr[...]), którą zatwierdził projekt budowlany i udzielił dla [...] pozwolenia na budowę zespołu elektrowni wiatrowych U. z etapowaniem przedsięwzięcia ETAP IX - Budowa elektrowni wiatrowej [...] na dz. nr[...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb: D., gmina U. (kategoria obiektu XXIX, XXV), wskazując, że obszar oddziaływania obiektu/-ów, o którym mowa w art. 28 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane, obejmuje nieruchomości: dz. nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]obręb: D., gmina U.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 29 maja 2012 r. do Starosty Ś. wpłynął wniosek o wydanie pozwolenia na budowę zespołu elektrowni wiatrowych U. z etapowaniem przedsięwzięcia - Etap IX budowa elektrowni wiatrowej [...] na działkach nr[...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb: D., gmina U. wraz z oświadczeniem o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Do wniosku zostały dołączone cztery egzemplarze dokumentacji projektowej. Ponadto w związku z tym, że planowana inwestycja należy do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których należy sporządzić raport oddziaływania na środowisko, stanowiący podstawę do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, inwestor przedłożył także decyzję nr [...] z dnia [...] r. o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia wydaną przez Wójta Gminy U. Na podstawie art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego dokonano sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania Gminy U. nr [...] z dnia [...] r., w którym działki nr[...], [...], [...], [...], [...] obręb: D. leżą na terenie niezainwestowanym o symbolu R36 dla których dopuszcza się prowadzenie sieci napowietrznej i podziemnej infrastruktury technicznej, stacji transformatorowych, masztów telekomunikacyjnych i elektrowni wiatrowej zgodnie z obowiązującymi przepisami, a dz. nr[...] , [...] obręb: D. jest terenem o symbolu WS tj. terenami wód stojących i płynących.

Zdaniem organu inwestycja zlokalizowana jest na działkach zgodnie z warunkami technicznymi i nie wprowadza ograniczeń w zagospodarowaniu działek sąsiednich, a uciążliwości związane z przedsięwzięciem mieszczą się w granicach obowiązujących norm. W związku z powyższym i mając na względzie art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego dotyczący określenia obszaru oddziaływania jako terenu wyznaczonego w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu oraz art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego regulującym kwestie stron w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę organ I instancji uznał, że w realiach niniejszej sprawy stronami postępowania poza inwestorem są właściciele działek nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb: D., gmina U., którzy byli informowani o toczącym się postępowaniu i nie wnosili żadnych uwag.

Od powyższej decyzji odwołały się osoby, które nie brały udziału w postępowaniu zakończonym zaskarżoną decyzją, tj. S. L., I. G., W.Ch., Z. Ch., A.Cz., G. Cz., H. N. oraz A.Ch. wywodząc, że narusza ona art. 35 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane poprzez niewłaściwe zbadanie przez organ zgodności przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego poprzez niewłaściwe wyznaczenie obszaru oddziaływania obiektu, a tym samym niewłaściwe ustalenie stron postępowania. Przedstawili przy tym argumentację przemawiającą za zasadnością powyżej przedstawionych zarzutów.

Wojewoda D. decyzją z dnia [...] r. (Nr[...] ), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267) oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2010r. Nr 243 poz. 1623 z późn. zm.) umorzył postępowanie odwoławcze.

W jego uzasadnieniu wskazał, że stosownie do art. 28 k.p.a. stroną postępowania jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. W sprawach regulowanych przepisami ustawy - Prawo budowlane dla oznaczenia strony w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę znajduje zastosowanie, jako lex specialis, przepis art. 28 ust. 2 powołanej wyżej ustawy stanowiąc, iż stronami w takim postępowaniu są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Celem powyższego przepisu jest zawężenie kręgu stron w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę jedynie do wymienionych tam podmiotów, dla których planowana inwestycja może powodować ograniczenia w zagospodarowaniu ich nieruchomości, przy czym ograniczenie to wynikając z przepisów odrębnych, musi godzić w konkretne uprawnienia tych podmiotów do zagospodarowania ich nieruchomości. Czyni to stroną takiego postępowania jedynie tego, komu oddziaływanie zamierzonej inwestycji może ograniczyć prawo do zgodnego z prawem zagospodarowania jego nieruchomości.

Dalej Wojewoda wyjaśnił, że zgodnie z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego przez "obszar oddziaływania obiektu" należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu. Z uwagi na bardzo ogólną definicję przyjmuję się, iż pojęcie "obszaru oddziaływania obiektu" będzie się materializować, gdy na podstawie konkretnych indywidualnych parametrów danej inwestycji będą się również konkretyzować odpowiednie normy wynikające z odrębnych przepisów, które będą wytyczać pewną strefę wobec projektowanego obiektu. Nie można bowiem przyjmować, na co mogłoby wskazywać literalne brzmienie definicji z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, iż obszar oddziaływania obiektu powinien być w każdym przypadku wyznaczany na podstawie odrębnych przepisów (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2006 r. II OSK 75/06). Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 maja 2009 r. sygn. akt II SA/Wr 631/08, wyznaczenie obszaru oddziaływania obiektu winno nastąpić, biorąc pod uwagę funkcję, formę, konstrukcję projektowanego obiektu i inne jego cechy charakterystyczne oraz sposób zagospodarowania terenu znajdującego się w otoczeniu projektowanej inwestycji, uwzględniając treść nakazów i zakazów zawartych w przepisach odrębnych.

Przedmiotowa inwestycja, będąca częścią większego zamierzenia budowlanego, jakim jest budowa zespołu elektrowni wiatrowych U., polega na budowie elektrowni wiatrowej[...]. Zaplanowana została na działkach nr[...],[...] (nieruchomość, na której posadowiona będzie wnioskowana elektrownia) oraz działkach nr [...], [...], [...], [...],[...] (nieruchomości stanowiące drogę). Elektrownie wiatrowe zaliczane są do odnawialnych źródeł energii, których stosowanie jest zalecane w państwach członkowskich UE (Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE). Projektowana siłownia wiatrowa składa się z fundamentu, wieży stalowej wraz z turbiną i wirnikiem, instalacji elektrycznej odprowadzającej energię, instalacji telekomunikacyjnej do łączności z siłownią instalacji uziemiającej oraz elementów zagospodarowania terenu jak droga dojazdowa i plac manewrowy. Wysokość wieży elektrowni wiatrowej wynosi ok. 100 m, zaś średnica wirnika ok. 100 m. Inwestor do wniosku o pozwolenie na budowę dołączył decyzję Wójta Gminy U. z dnia [...] r. Nr [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na w realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie zespołu 47 elektrowni wiatrowych o mocy od 1,5 do 3.0 MW, wraz z drogami dojazdowymi, placami manewrowymi i infrastrukturą elektroenergetyczną zlokalizowanych m.in. na działkach nr [...] i [...] w obrębie D., którą określono wymagania wpływające na ograniczenie zagrożenia i zniszczenia środowiska. Niniejszą decyzją wskazano, iż projektowana inwestycja z uwagi na swój charakter nie wymaga utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, gdyż planowane przedsięwzięcie leży poza obszarem Natura 2000. Decyzja ta jest ostateczna i wiąże organ wydający pozwolenie na budowę.

Zdaniem Wojewody analiza akt sprawy oraz treści odwołania prowadzi do wniosku, że odwołującym się nie przysługuje przymiot strony, a Starosta Ś. prawidłowo przyjął, że obszar oddziaływania projektowanej inwestycji objętej wnioskiem o pozwolenie na budowę nie wykracza poza nieruchomości objęte wnioskiem o pozwolenie na budowę. Realizacja projektowanego przedsięwzięcia nie będzie bowiem naruszać prawa własności (lub innego ograniczonego prawa rzeczowego) działek sąsiednich oraz nie będzie ograniczać dopuszczonego przepisami prawa korzystania z nich. Wnioskowane zamierzenie nie spowoduje ograniczenia w dostępie do graniczących z nim nieruchomości, możliwości korzystania z infrastruktury technicznej (wody, kanalizacji, energii elektrycznej lub cieplnej), nie wpłynie na warunki ochrony przeciwpożarowej usytuowanych na nich obiektów oraz nie pozbawi ich dostępu do światła słonecznego.

Dalej organ odwoławczy zaznaczył, że obowiązujące przepisy prawa nie wprowadzają szczególnych rozwiązań odnoszących się do możliwości i sposobu lokalizacji elektrowni wiatrowych (np. normatywnych odległości od innych budynków). Obszar oddziaływania tych obiektów, dla potrzeb postępowania prowadzonego w przedmiocie pozwolenia na budowę, wyznaczać więc będą w szczególności przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm., zwanego dalej rozporządzeniem), a dokładniej § 11 i § 13. Oba te przepisy odnoszą się jednak wyłącznie do możliwości lokalizacji na nieruchomościach sąsiednich względem terenu zainwestowania, budynków z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi.

Tymczasem lokalizację elektrowni wiatrowej [...] przewidziano na działkach nr [...] i [...] obręb D., na których obowiązują ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy U. zatwierdzonego uchwałą Nr [...] z dnia [...] r. Przedmiotowa działka znajduje się na terenach nie zainwestowanych, oznaczonych w planie symbolem R/39 - tereny rolnicze, uprawy polowe. Zgodnie z zapisami miejscowego planu, na działkach nr [...] i [...] ustala się zakaz lokalizacji wszelkich obiektów kubaturowych, dopuszcza się prowadzenie sieci napowietrznej i podziemnej infrastruktury technicznej, stacji transformatorowych, masztów telekomunikacyjnych i elektrowni wiatrowej zgodnie z obowiązującymi przepisami szczególnymi. Dopuszcza się prowadzenie polnych i utwardzonych dróg dojazdowych (gospodarczych). Także okoliczne (sąsiednie) nieruchomości stanowią tereny nie zainwestowane, rolnicze o identycznych jak działki nr [...] i [...] możliwościach wykorzystania.

Wobec powyższego Wojewoda stwierdził, że obowiązujący na terenie zainwestowania oraz na nieruchomościach z nim sąsiadujących miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, wyklucza możliwość lokalizacji na tych gruntach budynków z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi. Tym samym, dla ustalenia potencjalnych ograniczeń w sposobie zagospodarowania działek graniczących (bezpośrednio i pośrednio) z działkami, na których planuje się lokalizację elektrowni wiatrowych nie znajdą zastosowania przepisy § 11 i § 13 rozporządzenia. Brak jest również innych unormowań, które takie ograniczenia by wprowadzały. Ponadto organ odwoławczy wskazał, że nieruchomości skarżących zlokalizowane są na terenach rolniczych (zgodnie z zapisami miejscowego planu), a ewentualny wpływ wnioskowanej inwestycji na możliwości rolniczego wykorzystywania tych terenów został oceniony na etapie ustalania środowiskowych uwarunkowań realizacji przedmiotowej inwestycji. Tymczasem w raporcie z oceny oddziaływania przedmiotowej inwestycji na środowisko w gminie U. wskazano: "Etap budowy: w miejscach lokalizacji elektrowni wiatrowych i obiektów towarzyszących (droga, kable podziemny, plac manewrowy) grunty obecnie użytkowane rolniczo, głownie jako pola orne. Niewielki areał tych gruntów zostanie więc wyłączony z produkcji rolniczej - na stałe (pod fundament EW, drogą i plac manewrowy) lub czasowo (pod kabel podziemny)...

Etap funkcjonowania obiektu: (...) brak wpływu (inwestycji) na komponent środowiska - brak naturalnych zbiorowisk z jednej strony, a z drugiej strony niewielki wpływ pracy EW na warunki siedliskowe (ewentualne oddziaływanie hałasu na rośliny nie jest rozpoznane i naukowo potwierdzone).

Sposoby dotychczasowego zagospodarowania terenu: (...) nie dojdzie do istotnej fragmentacji przestrzeni; uprawa gruntów w bezpośrednim sąsiedztwie EW może nadal być prowadzona. Jak wcześniej powiedziano, funkcjonowanie EW nie spowoduje w sąsiedztwie zmian siedliskowych, które miałyby wpływ np. na obniżenie produktywności gruntów rolnych".

Również skarżący nie przedstawili żadnego dowodu, który podważałby ustalenia zawarte w wyżej opisanym raporcie. Ponadto, działki skarżących tj. działka nr:[...], obręb D. - własność H. N.;[...], [...], [...] obręb D. - własność A. Ch.;[...], obręb D. - własność G.i A. Cz.; [...], obręb D. - własność Z. i W. Ch.;[...] , [...], [...], [...], [...], obręb D. - własność I. G.; [...], [...], [...], [...], [...] obręb R. - własność S. L. nie znajdują się w zasięgu omiatania wirnika planowanej siłowni wiatrowej. Przedmiotowy zakres działania wirnika, nawet przy najbardziej niekorzystnym ustawieniu jego pracy, nie przekracza granic działek objętych wnioskiem o pozwolenie na budowę. Organ odwoławczy zauważył także, że inwestor do przedłożonego wraz z wnioskiem o pozwolenie na budowę projektu budowlanego dołączył mapę, na której przedstawił granicę strefy 500 m od elektrowni wiatrowej. Jest to strefa wyznaczona emisją dźwięku pracującej siłowni wiatrowej (dopuszczalna dla pory nocnej wielkość emisji hałasu pochodzącego od poszczególnych siłowni dla zabudowy mieszkaniowej wynosi 40dB, przy zasięgu max. 500 m).Wspomniana wartość poziomu hałasu jest dopuszczalną wartością graniczną dla terenów zabudowy mieszkaniowej, wskazaną w tabeli nr 1 Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. Nr 120, poz. 826).

Analizując przedłożoną dokumentację etapu IX budowy zespołu elektrowni wiatrowych - budowy elektrowni wiatrowej [...] Wojewoda uznał, że wnioskowana inwestycja - elektrownia [...] nie obejmuje zasięgiem hałasu pochodzącego od poszczególnych pracujących siłowni, terenów przeznaczonych dla zabudowy mieszkaniowych. Sama uciążliwość polegająca na emisji hałasu (wibracji) przez projektowane elektrownie nie może stanowić o przyznaniu odwołującym się legitymacji procesowej w niniejszym postępowaniu. Powyższe mogło być podstawą do ich uczestnictwa w postępowaniu o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, gdzie krąg stron ustalany jest na ogólnych, przewidzianych w art. 28 k.p.a., zasadach. Ustawodawca, wprowadzając art. 28 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane, miał bowiem na celu zawężenie katalogu podmiotów uprawnionych do występowania w charakterze strony w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę jedynie do wymienionych tam podmiotów, dla których planowana inwestycja może powodować ograniczenia w zagospodarowaniu ich nieruchomości, przy czym ograniczenie to wynikając z przepisów odrębnych, musi godzić w konkretne uprawnienia tych podmiotów do zagospodarowania ich nieruchomości. W rozpatrywanej sprawie, w ocenie organu, takich ograniczeń nie ma.

W dalszej części Wojewoda podkreślił, że przed dokonaniem merytorycznej analizy zaskarżonego rozstrzygnięcia, organ odwoławczy w pierwszej kolejności zobowiązany jest ustalić, czy odwołanie zostało złożone przez legitymowany do tego podmiot. Ponadto z uwagi na pojawiające się w orzecznictwie wątpliwości, co do możliwości etapowania przedmiotowej inwestycji w sposób przedstawiony przez inwestora, organ czuł się zobligowany także do dokonania analizy obszaru oddziaływania całego zamierzenia budowlanego dla oceny legitymacji procesowej podmiotów wnoszących odwołanie. Tym samym zauważył, że wnioskowana inwestycja jest jednym z etapów większego zamierzenia budowlanego, jakim jest budowa zespołu elektrowni wiatrowych na terenie gminy U. (wraz z linią energetyczną oraz światłowodem). Przedmiotowe zamierzenie inwestycyjne docelowo składać się ma z 42 elektrowni wiatrowych wraz z linią kablową SN oraz światłowodową dla całego przedsięwzięcia oraz budowy stacji elektroenergetycznej [...] – P., stacji elektroenergetycznej[...]. Żadna z projektowanych elektrowni wiatrowych, czy też linii energetycznej, światłowodowej, stacji elektroenergetycznej bądź dróg dojazdowych nie została zaprojektowana na terenach należących do skarżących. Całe zamierzenie budowlane zaplanowano na terenach, które zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stanowią tereny rolnicze, uprawy polowe - z wykluczeniem lokalizacji wszelkich obiektów kubaturowych. Okoliczne działki graniczące (bezpośrednio i pośrednio) z działkami, na których planuje się lokalizację elektrowni wiatrowych również wyłączone są z możliwości lokalizacji obiektów kubaturowych, a podstawowym sposobem ich wykorzystania jest działalność rolnicza. Tym samym dla ustalenia potencjalnych ograniczeń w sposobie zagospodarowania działek graniczących (bezpośrednio i pośrednio) z działkami, na których planuje się lokalizację elektrowni wiatrowych nie znajdą zastosowania przepisy techniczno- budowlane.

Organ odwoławczy zauważył także, że analiza przedłożonej przez inwestora mapy, na których naniesiono granicę strefy 500 m (wyznaczonej hałasem emitowanym przez pracujące elektrownie) od każdej z planowanych elektrowni wiatrowych wskazuje, iż te nieruchomości skarżących, które znajdują się w zasięgu dźwięku pracujących siłowni wiatrowych, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego określone są jako tereny rolne, z wyłączeniem możliwości budowy jakichkolwiek obiektów kubaturowych. Wobec zatem faktu, iż dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku mierzy się dla terenów mieszkaniowych, należy stwierdzić, iż emisja hałasu pozostaje bez wpływu dla legitymacji procesowej skarżących. Tym samym zarówno budowa jak i eksploatacja elektrowni wiatrowych nie wpłynie na rolnicze wykorzystanie terenu, np. na wielkość czy też rodzaj upraw. Ponadto zgodnie z raportem z oceny oddziaływania przedmiotowej inwestycji na środowisko w gminie U. ze wzglądu na odległość pomiędzy lokalizacjami poszczególnych obiektów EW, ich oddziaływanie w zakresie emisji hałasu nie kumuluje się. Poszczególne obiekty stanowią właściwie indywidualne źródła hałasu i liczą się te, które będą usytuowane najbliżej terenów z wrażliwymi receptorami (tereny mieszkaniowe i obiekty niektórych rodzajów usług). Znaczna odległość od siedzib ludzkich zabezpieczać też powinna przed ewentualnym uciążliwym oddziaływaniem wibracji lub negatywnym odczuwaniem monotonii dźwięku.

Wobec powyższego Wojewoda uznał, że zakres obszaru oddziaływania wnioskowanej inwestycji - bez względu czy dotyczy pojedynczej elektrowni wiatrowej czy też całego zespołu elektrowni wiatrowych - nie obejmuje terenów należących do skarżących i podzielił stanowisko organu I instancji o nie uznaniu skarżących za strony postępowania. Obszar poszanowania uzasadnionych interesów osób trzecich odnosi się bowiem do podmiotów posiadających nieruchomości znajdujące się w obszarze oddziaływania obiektu. Tylko więc ograniczenia w zagospodarowaniu nieruchomości wynikające z konkretnego przepisu prawa dają podstawę do uczestnictwa w charakterze strony w postępowaniu administracyjnym dotyczącym pozwolenia na budowę. Natomiast ograniczenia, które nie są wynikiem istnienia przepisów prawnych nie dają podstawy do uznania danego podmiotu za stronę postępowania w tego typu sprawie. Osoba taka może mieć w takim postępowaniu interes faktyczny, a nie interes prawny.

Skoro skarżącym nie przysługiwał przymiot strony w postępowaniu administracyjnym, zakończonym kwestionowaną decyzją Starosty Ś. z dnia [...] r. (oraz w stosunku do całego zamierzenia budowlanego) to tym samym nie posiadają oni także legitymacji do wniesienia odwołania w niniejszej sprawie. W tym kontekście organ odwoławczy zauważył, że również skarżący nie przedstawili jakiegokolwiek dowodu, poza własnymi twierdzeniami, z którego wynikałoby, że inwestycja będzie negatywnie oddziaływać na ich zdrowie, czy też spowoduje inne negatywne skutki, co mieściłoby się w pojęciu "ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich", a obszaru oddziaływania inwestycji nie można utożsamiać z uciążliwościami wiążącymi się z funkcjonowaniem danej inwestycji jak np. kurz, gwar, hałas gdyż dotyczą one oddziaływania faktycznego nie zaś prawnego. Jeśli zaś chodzi o kwestię wpływu realizacji wnioskowanej inwestycji na wartości nieruchomości skarżących, wyjaśnić należy iż roszczenia z tego tytułu mają charakter cywilnoprawny i jako takie mogą być ewentualnie dochodzone przed sądem powszechnym.

Wreszcie organ odwoławczy zauważył, że niniejsza decyzja rozstrzyga wyłącznie kwestię legitymacji procesowej wnoszących odwołanie. W takiej sytuacji polemika z argumentami zawartymi we wspomnianym środku zaskarżenia, zgłaszającymi konkretne zarzuty, co do prawidłowości zaskarżonej decyzji, jest niedopuszczalna. Skuteczne bowiem wszczęcie postępowania odwoławczego uzależnione jest od wniesienia odwołania przez uprawniony podmiot, tj. stronę lub podmiot na prawach strony, a dopiero pozytywny wynik badania spełnienia przesłanek warunkujących możliwość wniesienia odwołania otwiera drogę organowi odwoławczemu do rozpoznania odwołania.

Nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu złożyła I. G. wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

Kwestionowanej decyzji zarzucono:

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez uznanie, że skarżąca nie ma charakteru strony w postępowaniu w sytuacji, gdy ze złożonego przez inwestora wniosku oraz dokumentów wynika, że budowa planowanej inwestycji spowoduje ograniczenie w zagospodarowaniu działek stanowiące własność skarżącej, które znajdują się w bezpośrednim zasięgu oddziaływania planowanej inwestycji, a także nieuwzględnienie, że w stosunku do nieruchomości skarżącej nastąpią - na skutek wybudowania inwestycji - nienormowane poziomy hałasu co powoduje, że nie zostały zachowane podstawowe normy ochrony środowiska w zakresie hałasu co będzie miało wpływ na działki skarżącej;

- naruszenie art. 3 pkt. 20 Prawa budowlanego poprzez niewłaściwą jego interpretację, a tym samym błędne wyznaczenie obszaru oddziaływania nieuwzględniające całości inwestycji zgodnie z przedłożonym przez wnioskodawcę "projektem zagospodarowania terenu dla całego przedsięwzięcia inwestycyjnego" oraz wpływu emisji promieniowania elektronergetycznego inwestycji na środowisko, którego normy określone zostały w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003r. w sprawie dopuszczanych poziomów elektroenergetycznych w środowisku oraz sprawdzenia dotrzymania tych poziomów (Dz.U. Nr 192,poz. 1883) w tym również nie przeprowadzenie analizy przepisów odrębnych, celem ustalenia, czy planowana budowa może negatywnie wpłynąć na możliwość zagospodarowania przez stronę skarżącą należącej do niej działki zgodnie z jej przeznaczeniem;

- naruszenie art. 35 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane poprzez niewłaściwe zbadanie przez organ zgodności przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego;

- naruszenie art. 33 ustawy Prawa Budowlane poprzez dokonanie niezgodnego z prawem etapowania inwestycji co w konsekwencji przyczyniło się do ograniczenia stron postępowania;

- naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawa Budowlane poprzez nie uwzględnienie zasad ochrony uzasadnionych interesów prawnych osób trzecich.

Rozwijając w uzasadnieniu powyższe zarzuty skarżąca wskazała, że z art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane wynika, iż w sprawie o udzielenie pozwolenia na budowę na potrzeby konkretnej inwestycji organ administracji architektoniczno - budowlanej winien każdorazowo ustalić wszystkie przepisy odrębne, które wprowadzają ograniczenia w zagospodarowaniu danego terenu i na ich podstawie wyznaczyć teren w otoczeniu projektowanego obiektu budowlanego. Wyznaczenie obszaru oddziaływania obiektu winno nastąpić, biorąc pod uwagę funkcję, formę, konstrukcję projektowanego obiektu i inne jego cechy charakterystyczne oraz sposób zagospodarowania terenu znajdującego się w otoczeniu projektowanej inwestycji, uwzględniając treść nakazów i zakazów zawartych w przepisach odrębnych (zob. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 23 sierpnia 2011 roku II SA/Ol 353/11). Ponadto w procesie zmierzającym do wyznaczenia obszaru oddziaływania obiektu budowlanego nie chodzi o wykazanie negatywnego wpływu inwestycji na działki znajdujące się w otoczeniu projektowanego obiektu, lecz o możliwość spowodowania szkodliwego oddziaływania inwestycji na tereny otaczające działkę inwestora w związku z zamiarem realizacji inwestycji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2007 r. II OSK 1321/2006). Właściciel działki znajdującej się w obszarze oddziaływania inwestycji winien mieć bowiem możliwość sprawdzenia, czy faktycznie ograniczenia związane z zagospodarowaniem i zabudową działki zostaną zachowane i nie zostaną naruszone.

Dalej skarżąca wskazała, że przedmiotowa inwestycja jest dużym przedsięwzięciem, którego oddziaływanie na nieruchomości sąsiednie jest nieporównywalne w stosunku do oddziaływania standardowego obiektu budowlanego. Przede wszystkim, jak wynika z akt sprawy, na co też wskazuje charakterystyka przedmiotowego przedsięwzięcia - jest to inwestycja zakwalifikowana jako znacząco oddziaływująca na środowisko, w rozumieniu przepisów ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. nr 199, poz. 1227 ze zm.). Kwalifikacja ta nie może pozostawać bez wpływu na sposób rozumienia pojęcia "obszar oddziaływania obiektu" w analizowanym stanie faktycznym. Tym bardziej ,iż obszar oddziaływania powinien zostać wyznaczony dla całego przedsięwzięcia.

Zdaniem skarżącej organ nie wziął pod uwagę poziomu pól elektromagnetycznych jakim poddane będą tereny przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową oraz miejsca dostępne dla ludności (jakimi są tereny rolne - oznaczone w planie symbolem R) uznając tym samym ,iż elektrownia wiatrowa nie będzie wymagała tego typu infrastruktury pomijając przepisy art. 3 pkt. 1 lit. b Prawa budowlanego.

Dalej I. G. wskazała, że należące do niej działki, na których zlokalizowano budynek mieszkalny znajdują się w obszarze zurbanizowanym w obrębie wsi D. Ze względu na bardzo bliską odległość od planowanej inwestycji, a w szczególności od elektrowni wiatrowej[...], budynek mieszkalny narażony jest na długotrwałe migotanie cienia. Efekt ten powstaje gdy promienie słoneczne padają prostopadle na obracające się łopaty elektrowni. Łopaty "przecinają" promienie słoneczne, co wywołuje krótkotrwałe okresy zacienienia dla obiektów znajdujących się za elektrownią. Wytwarza się tzw. efekt stroboskopowy. Skarżąca załączyła mapkę zacienienia sporządzoną na potrzeby prognozy oddziaływania na środowisko przez firmę E. dla inwestycji polegającej na budowie zespołu elektrowni wiatrowych "U." o łącznej mocy 75MW, z której wynika, że nieruchomość skarżącej znajduje się w strefie zacienienia blisko 50 godzin rocznie. Tym samym I. G. podniosła, że dojdzie do negatywnego oddziaływania planowanej inwestycji na jej działkę w sposób uciążliwy i ciągły. Prowadzić to będzie do pogorszenia jakości życia wszystkich mieszkańców nieruchomości oraz znacznego zaniżenia wartości nieruchomości, co też uzasadnia

dopuszczenie skarżącej do prowadzonego postępowania jako strony.

I.G. wskazała także, że budowa w bezpośrednim sąsiedztwie budynków mieszkalnych elektrowni wiatrowych bezsprzecznie wprowadza ograniczenia w zagospodarowaniu terenu, chociażby poprzez ekspozycję na infradźwięki, hałas oraz zacienienie. Ponadto zdaniem skarżącej już sama treść decyzji środowiskowej sugeruje na możliwość przekroczenia normatywnych poziomów hałasu. Zauważyła też, że przy inwestycji znacząco oddziaływującej na środowisko organ wydający decyzję nie powinien być związany jedynie deklaracjami inwestora, gdyż to on wstępnie określa obszar oddziaływania. W realiach niniejszej sprawy brak jest natomiast dowodów na przeprowadzenie przez organ, postępowania wyjaśniającego w jaki sposób wyznaczono obszar oddziaływania, co też stanowi o naruszeniu zasady poszanowania występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich.

Wreszcie, I. G. wyjaśniła, że niniejsze przedsięwzięcie jest niezgodne z ustaleniami § 5 uchwały Rady Gminy U. z dnia [...] nr [...]w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy U. Wykładnia językowa przywołanego przepisu wskazuje bowiem, że na każdym obszarze oznaczonym literą R dopuszczalna jest lokalizacja wyłącznie jednej elektrowni wiatrowej, a nie większej jej ilości. Gdyby uchwałodawca przewidywał możliwość posadowienia na tym terenie więcej niż jedną elektrownie wiatrową wyraźnie to by określił używając dopełniacza liczby mnogiej w zakresie tej inwestycji (tak jak uczynił to w zakresie masztów telekomunikacyjnych oraz stacji transformatorowych). Użycie w przedmiotowym przepisie określenia "elektrowni wiatrowej" (w formie dopełniacza liczby pojedynczej) wyraźnie zaś wskazuje, że na terenie tym nie jest dopuszczalne ulokowanie na każdym z terenów oznaczonych w planie miejscowym symbolem R większej ilości elektrowni wiatrowych.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda D.wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację i wywody prawne zawarte w kwestionowanej decyzji.

Również uczestnik postępowania – [...] – w piśmie z dnia 14 października 2013 r. wniósł o oddalenie skargi wskazując na jej bezzasadność. W obszernym uzasadnieniu strona przywołała argumentację przemawiającą za prawidłowością etapowania inwestycji, zgodnością przedmiotowej inwestycji z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz zasadnością nie uznania skarżącej za stronę postępowania.

Na rozprawie wyznaczonej na dzień 22 października 2013 r. strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz.1269 z późn.zm.) kompetencje sądów administracyjnych w zakresie kontroli działalności administracji publicznej ograniczone zostały do oceny działalności tych organów pod względem zgodności z prawem. Działając w granicach przyznanych kompetencji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w toku podjętych czynności rozpoznawczych dokonuje zatem oceny prawidłowości zastosowania w postępowaniu administracyjnym przepisów obowiązującego prawa materialnego i procesowego oraz trafności ich wykładni. Dokonując czynności kontrolnych, Sąd zobowiązany jest uwzględnić stan faktyczny i prawny jaki istniał w chwili wydania zaskarżonej decyzji lub postanowienia. Należy też dodać, że w myśl przepisu art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn.zm.) Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, co oznacza, że ma prawo, a nawet obowiązek, wziąć pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze. W pierwszej kolejności kontroli Sądu podlega prawidłowość zastosowania w postępowaniu administracyjnym przepisów proceduralnych. Bezbłędne stosowanie przepisów procesowych wpływa bowiem na zasadność ustalenia stanu faktycznego w sprawie, a tylko należycie ustalony stan faktyczny sprawy pozwala ocenić trafność zastosowanych w danej sprawie norm prawa materialnego. Mając na uwadze tak zakreśloną kognicję Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził, że w niniejszej sprawie nie doszło do uchybień uprawniających do wyeliminowania z obrotu prawnego kwestionowanego rozstrzygnięcia.

Kontroli tutejszego Sądu podlegała decyzja Wojewody D. z dnia [...] r. (Nr[...]) umarzająca – z uwagi na brak po stronie wnoszącej odwołanie przymiotu strony - postępowanie odwoławcze od decyzji Starosty Ś. z dnia [...]r., Nr[...], którą zatwierdzono projekt budowlany i udzielono [...] pozwolenia na budowę zespołu elektrowni wiatrowych U.z etapowaniem przedsięwzięcia ETAP IX budowa elektrowni wiatrowej[...], na działkach nr[...], [...], [...], [...],[...] , [...], [...] obręb D., gmina U. (kategoria obiektu XXIX, XXV).

Zgodnie z art. 138 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej k.p.a.) organ odwoławczy wydaje decyzję, w której umarza postępowanie odwoławcze, gdy odwołanie zostało złożone przez podmiot do tego nie legitymowany, a zatem któremu nie przysługuje przymiot strony.

Stosownie do art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Decydującym kryterium uznania określonego podmiotu za stronę jest występowanie interesu prawnego albo obowiązku prawnego. Jednakże stwierdzenie, że interes lub obowiązek ma charakter prawny musi opierać się na przepisach prawa materialnego, czyli musi być wyprowadzone z prawa materialnego, to jest z konkretnej normy prawnej. Interes prawny powinien mieć przy tym charakter obiektywny, a nie wynikać z subiektywnego przekonania strony o jego naruszeniu, czy też samej woli prowadzenia określonego postępowania. Odróżnić też należy interes prawny od faktycznego, który występuje wówczas gdy dany podmiot jest co prawda bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy, jednak nie może tego poprzeć przepisami prawa, mogącymi stanowić podstawę skierowanego żądania w zakresie podjęcia stosownych czynności przez organ administracji.

W postępowaniu w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę strony postępowania należy ustalać uwzględniając treść art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010, Nr 243, poz. 1623 ze zm.) będącego przepisem szczególnym w stosunku do ww. art. 28 k.p.a. Zgodnie z jego brzmieniem stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Przez obszar oddziaływania obiektu należy z kolei rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu (art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego). Zastosowanie znajdują tu zatem przepisy określające warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, przepisy z zakresu ochrony środowiska, ochrony zabytków, ochrony przyrody, prawa wodnego, zagospodarowania przestrzennego, jak też regulacje statuujące o konieczności poszanowania występujących w obszarze oddziaływania obiektu uzasadnionych interesów osób trzecich. Wyznacznikiem bowiem dla określenia kręgu stron w postępowaniu dotyczącym pozwolenia na budowę jest także art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego w powiązaniu z art. 5 ust. 1 pkt 9 tej ustawy nakazującym poszanowanie występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich przy projektowaniu oraz budowie obiektu budowlanego.

Sąd w składzie orzekającym podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, że "przymiot strony w postępowaniu o pozwolenie na budowę nie przysługuje zgodnie z kryterium geograficznym – a więc z samej racji bycia właścicielem, użytkownikiem wieczystym bądź zarządcą nieruchomości położonej w sąsiedztwie działki, na której miałyby być prowadzone roboty objęte pozwoleniem na budowę. Konieczne jest wykazanie, że owa nieruchomość znajduje się w otoczeniu takiego obiektu budowlanego, którego realizacja – na podstawie przepisów odrębnych – wprowadza związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tejże nieruchomości (art. 3 pkt 20 Pr. bud.). Oznacza to nałożenie na organy administracji obowiązku ustalenia i oceny okoliczności związanych z tym, czy konkretny przepis prawa nie wprowadza ograniczeń w zagospodarowaniu jakiejkolwiek innej nieruchomości w związku z realizacją inwestycji objętej pozwoleniem na budowę. Ustalenie przez organ okoliczności, które – na gruncie konkretnej normy prawa materialnego – mogłyby stanowić ograniczenie w możliwości zagospodarowania jakiejkolwiek innej nieruchomości winno stanowić dla tych organów asumpt do objęcia właściciela, wieczystego użytkownika bądź zarządcy takiej nieruchomości zakresem podmiotowym postępowania. Nie ulega wątpliwości, iż w przypadku nieruchomości położonych w najbliższym (bezpośrednim) sąsiedztwie terenu planowanej inwestycji o wiele częściej będziemy mieli do czynienia z obszarem, na który oddziałuje planowana do realizacji inwestycja, niż w przypadku nieruchomości znacznie oddalonych od planowanego miejsca realizacji takiej inwestycji. Nie oznacza to jednak, że konkretna inwestycja nie może oddziaływać na nieruchomości położone od niej nawet w znacznej odległości, powodując prawne ograniczenia w możliwości ich zagospodarowania. Powyższe ustalenie zawsze jednak musi bazować na wskazaniu konkretnej normy prawnej będącej źródłem ewentualnego ograniczenia w zagospodarowaniu sąsiedniej nieruchomości" (zob. wyrok NSA z dnia 13 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 720/11, CBOSA).

Planowana w realiach niniejszej sprawy inwestycja, polegająca na budowie elektrowni wiatrowej [...] przewidziana została na działkach nr[...], [...], na których zostanie ona posadowiona oraz na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...] – stanowiących drogę. Stanowi ona część większego przedsięwzięcia polegającego na budowie zespołu elektrowni wiatrowych wraz z linią kablową SN i światłowodową oraz drogami dojazdowymi. Z przedłożonej dokumentacji projektowej wynika, że żadna z elektrowni wiatrowych linii energetycznej, światłowodowej, stacji elektroeneregtycznej, jak też dróg dojazdowych nie została przewidziana do realizacji na terenach należących do skarżącej, która jest właścicielką działki nr[...], [...], [...], [...], [...] obręb D. Okoliczności tej nie kwestionuje także I. G. Ponadto objęte zamiarem inwestycyjnym przedsięwzięcie zaplanowane zostało na terenach, które w uchwale Rady Gminy z dnia [...] r. (Nr[...]) w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy U. stanowią tereny rolnicze, przeznaczone zostały pod uprawy polowe i wobec których wykluczono lokalizację wszelkich obiektów kubaturowych. Możliwość lokalizacji obiektów kubaturowych wykluczono również wobec działek graniczących bezpośrednio lub pośrednio z planowaną inwestycją, przeznaczając je pod działalność rolniczą. Z tego też względu w przypadku niniejszej inwestycji nie znajdują zastosowania przepisy określające warunki techniczne lokalizacji budynków, a w szczególności postanowienia § 11 i 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) regulujące wymagania co do lokalizacji na nieruchomości sąsiednich względem terenu zainwestowania budynków przeznaczonych na pobyt ludzi.

W realiach niniejszej sprawy Sąd nie miał wątpliwości, że brak jest podstaw do uznania, iż planowana inwestycja godzi w indywidualny interes prawny skarżącej oraz przepis prawa, który upoważnia ją do występowania w sprawie jako strona. Przysługujące skarżącej prawo własności działki nr [...] , [...] , [...], [...],[...] obręb D. nie zostanie objęte ponadnormatywnym oddziaływaniem planowanej inwestycji. Obszar oddziaływania planowanej inwestycji nie wykracza bowiem poza nieruchomości objęte wnioskiem o pozwolenie na budowę, w tym możliwość wykorzystania terenów sąsiednich. Okoliczność ta została stwierdzona w decyzji z dnia [...] r. (Nr[...]) w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia, która jest ostateczna i której organ administracji architektoniczno-budowlanej właściwy do wydania pozwolenia na budowę nie może ignorować skoro pozostaje ona w obrocie prawnym. W jej treści wskazano, że planowana "inwestycja nie spowoduje przekroczenia dopuszczalnych standardów jakości środowiska – zarówno z uwagi na obecny sposób zagospodarowania terenu objętego przedsięwzięciem, jak i na rolniczy charakter sąsiednich działek". Nie spowoduje ona także przekroczenia dopuszczalnych wielkości emisji hałasu określonych dla zabudowy mieszkaniowej czy zagrodowej istniejącej poza terenami działek, na których ma być zlokalizowana, bądź sąsiadującej z tymi działkami.

Wskazać również należy, że z przedłożonych przez inwestora map wynika, iż strefa wyznaczona hałasem emitowanym przez pracujące elektrownie wynosi 500m od każdej z planowanych elektrowni, natomiast należące do I. G. działki oddalone są o co najmniej 700 m od osi posadowienia elektrowni wiatrowej [...] i ok. 950 m od osi posadowienia elektrowni wiatrowej[...]. Nie znajdują się zatem – nawet przy najbardziej niekorzystnym ustawieniu jego pracy - w zasięgu omiatania wirnika, którego średnica wynosi 100 m, co też wyklucza powodowanie uciążliwości związanych z hałasem jak i refleksami świetlnymi. Ponadto elektrownie wiatrowe, jak i kable przesyłowe nie będą wytwarzać pola elektromagnetycznego o natężeniu mającym wpływ na organizm ludzki, nie będą generowały emisji szkodliwych dla człowieka, co też podlegało ocenie przy wydawaniu decyzji w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia.

Wobec powyższego - w ocenie Sądu - realizacja planowanej inwestycji nie spowoduje ograniczenia w zagospodarowaniu działek stanowiących własność skarżącej, a tym samym nie godzi w jej prawnie chroniony interes. Wyklucza to przyznanie I. G. praw strony. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że również sama skarżąca nie przywołała żadnej okoliczności oraz normy prawnej, z której wynikałoby, iż planowana inwestycja oddziałuje w sferę jej prawnie chronionych interesów. Dla uznania powyższego nie jest wystarczający sam fakt bycia właścicielem nieruchomości w bliskiej – zdaniem strony - odległości od planowanej inwestycji. Stwierdzony brak przymiotu strony uniemożliwia z kolei uzyskanie w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięcia merytorycznego, chociażby nawet złożone przez taki podmiot odwołanie zawierało trafną argumentację merytoryczną.

W ocenie Sądu nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony przez skarżącą w skardze zarzut ograniczenia przez organy kręgu stron postępowania w sprawie pozwolenia na budowę z uwagi na etapowanie inwestycji. Przede wszystkim wskazać należy, że zgodnie z art. 33 ust. 1 Prawa budowlanego w przypadku zamierzenia budowlanego obejmującego więcej niż jeden obiekt, pozwolenie na budowę może, na wniosek inwestora, dotyczyć wybranych obiektów lub zespołu obiektów, mogących samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem. Tym samym inwestorowi przyznane zostało uprawnienie do wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę wybranego obiektu większego zamierzenia inwestycyjnego, jeżeli może funkcjonować samodzielnie zgodnie z przeznaczeniem. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Objęta zamiarem inwestycyjnym budowa elektrowni wiatrowej [...] składająca się z fundamentu, wieży stalowej wraz z turbiną i wirnikiem, instalacji elektrycznej odprowadzającej energię, instalacji telekomunikacyjnej do łączności z siłownią, instalacji uziemiającej oraz elementów zagospodarowania terenu jak droga dojazdowa i plac manewrowy stanowi odrębną całość i może samodzielnie funkcjonować zgodnie z przeznaczeniem, a zatem w celu przetwarzania energii kinetycznej wiatru na energię elektryczną o parametrach sieci przesyłowej. Ponadto podkreślić należy, że podejmując decyzję z dnia [...] r. Wojewoda D. mając na względzie pojawiające się w orzecznictwie wątpliwości co do możliwości etapowania inwestycji dokonał analizy obszaru oddziaływania całego przedsięwzięcia, a nie tylko etapu IX. Tym samym nie sposób przyjąć, że w realiach niniejszej sprawy etapowanie inwestycji miało wpływ na ograniczenie stron postępowania.

Sąd uznał także za stosowne zauważyć, że wbrew twierdzeniom skarżącej postanowienie planu w brzmieniu "dopuszcza się prowadzenie sieci napowietrznej i podziemnej infrastruktury technicznej, stacji transformatorowych, masztów telekomunikacyjnych i elektrowni wiatrowej zgodnie z obowiązującymi przepisami szczególnymi" nie oznacza, że dopuszczalna jest lokalizacja wyłącznie jednej elektrowni wiatrowej. Powyższego zapisu nie należy bowiem odczytywać w sposób literalny, a dokonując wykładni funkcjonalnej. Konieczne jest tu zatem przede wszystkim zwrócenie uwagi na cel podjętej przez lokalnego prawodawcę regulacji. Wobec tego nie sposób przyjąć, że na terenach oznaczonych w planie symbolem R - obejmujących ok. 9.610 ha - Rada Gminy U. przewidywała lokalizację wyłącznie jednej elektrowni wiatrowej. W takich okolicznościach przyjąć należy, że intencją lokalnego prawodawcy było wprowadzenie możliwości wybudowania więcej niż jednej elektrowni wiatrowej, pod tym jednak warunkiem, że inwestycja taka będzie zgodna z obowiązującymi przepisami szczególnymi, co też już wyraźnie zostało zastrzeżone w treści planu.

Konkludując, uznać należy, iż w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynika sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, czy też innego naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a tylko takie uchybienia uprawniają sąd administracyjny do wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwego aktu administracyjnego. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd - na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - oddalił skargę.