IV SA/Wa 2593/12

Uzasadnienie

Rada Gminy P. uchwałą z dnia [...] grudnia 2010 r. Nr [...], wydaną na podstawie art. 12 ust. 1 w związku z art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 647, ze zm.) uchwaliła Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy P. stanowiące zmianę Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy P. przyjętego uchwałą Nr [...] Rady Gminy w P. z dnia [...] lipca 2002 r.

Pismami, które wpłynęły do Urzędu Gminy w P. w dniu 23 września 2011 r., C. Sp. z o.o. z siedzibą w C. i T. S. wezwali Radę Gminy P. do usunięcia naruszenia prawa i uprawnień dokonanych w związku z procedurą i podjęciem wskazanej powyżej uchwały.

Następnie pismami z dnia 9 listopada 2011 r., które wpłynęły do Urzędu Gminy w P. w dniu 17 listopada 2011 r. C. Sp. z o.o. z siedzibą w C. i T. S. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargi na wyżej wymienioną uchwałę Rady Gminy P. z dnia [...] grudnia 2010 r. wnosząc o stwierdzenie nieważności ewentualnie o stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonej Uchwały oraz zasądzenie od organu kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

W jednobrzmiących skargach zaskarżonej uchwale zarzucono:

- nieprawidłowe powiadomienie mieszkańców gminy o podjęciu uchwały z dnia [...] września 2007 r. nr [...] o wszczęciu postępowania w sprawie zmiany studium, gdyż nie dokonano ogłoszenia przez prasę lokalną. Ponadto sołtysi dokonali wywieszenia obwieszczeń już po upływie terminu do składania wniosków do studium. Nieprawidłowe obwieszczenie w urzędzie gminy wiejskiej P.;

- niepowiadomienie właściwego organu administracji geologicznej i właściwego organu nadzoru górniczego o wszczęciu procedury zmiany studium, pomimo występowania na tym terenie złóż kopalin i terenów górniczych. Organy te nie zostały powiadomione na etapie uzgadniania i opiniowania projektu studium;

- nieprawidłowo powiadomiono mieszkańców o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu;

- Rada Gminy P. uchwalając uchwałę o zmianie studium nie dokonała rozpatrzenia uwag poprzednio negatywnie rozpatrzonych przez Wójta Gminy P.;

- na rysunku uwarunkowań zagospodarowania przestrzennego niezgodnie z rzeczywistością zaznaczono występowanie złóż surowców mineralnych;

- w studium nie określono wskaźników zagospodarowania, nieprawidłowo określono parametr wysokości zabudowy;

- nieprawidłowe określenie w studium obszarów wymagających obowiązkowego sporządzenia planów w trybie szczególnym, poprzez nałożenie tego obowiązku dla terenów obiektów handlowych powyżej 2000 m² oraz pominięcie terenów górniczych jako podlegających temu obowiązkowi;

- studium nie wyznacza obszarów, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego, w tym nie zaprojektowano przebiegu planowanych dróg publicznych o znaczeniu lokalnym;

- posługiwanie się niejednorodnym nazewnictwem w tekście i na rysunku studium w zakresie określenia stref;

- na rysunku kierunków zagospodarowania przestrzennego nie wyznaczono stref terenów zamkniętych kolejowych i górniczych;

- wkraczanie ustaleń studium w materie zarezerwowana dla miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego;

- niezgodne z prawem ustalenie studium w zakresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu;

- nierówne traktowanie podmiotów, poprzez preferowanie gminy;

- niezgodność z wydanymi decyzjami koncesyjnymi i dotyczącymi rekultywacji, jak również wewnętrzną sprzeczność w zakresie tych ustaleń. Rysunek studium wskazuje, że tereny po wyrobiskach po kruszywie w okolicach D. będą musiały podlegać rekultywacji w kierunku leśnym, a decyzje dotyczące rekultywacji tych terenów nakazują wodny kierunek rekultywacji;

- brak określenia w treści i na rysunku inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym;

- niejasność studium w części kierunków zagospodarowania przestrzennego;

- brak ustaleń studium dla terenów oznaczonych na rysunku kierunków i uwarunkowań symbolem opisanym w legendzie jako "tereny planowanych dolesień".

W odpowiedzi na skargi organ wniósł o ich oddalenie wskazując na motywacje mającą przemawiać za niezasadnością zarzutów tych skarg.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 marca 2012 r., wydanym w sprawie sygn. akt IV SA/Wa 1998/11 oddalił skargi C. Sp. z o.o. i T. S. na uchwałę Rady Gminy P. z dnia [...] grudnia 210 r. nr [...] w przedmiocie zmiany Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy P., z uwagi na brak wskazania w skargach nieruchomości, do których skarżącym przysługują prawa rzeczowe i na czym miałoby polegać naruszenie interesu prawnego skarżących zaskarżoną uchwałą.

Na skutek wniesionych skarg kasacyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 18 września 2012 r., sygn. akt II OSK 1468/12, uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 marca 2012 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania temu sądowi wskazując, że wbrew stanowisku sądu pierwszej instancji skarżący na pierwszych stronach swoich skarg wskazali nieruchomości, których są właścicielami.

Skarżący T. S. w piśmie z dnia 5 lutego 2013 r. wskazał, że jego nieruchomość oznaczona nr ew. [...] i [...] o powierzchni 13,4392 ha to nieruchomość rolna, która w zaskarżonej uchwale przewidziana jest w całości pod zalesienie. Zaskarżona uchwała została podjęta z pominięciem stanu faktycznego nieruchomości, która w znacznej części stanowi wyrobisko po wydobyciu kopalin. Zgodnie z zapisami studium niemożliwe stają się: zarówno dalsze wykorzystanie nieruchomości na cele wydobywcze, jak i jej rekultywacja oraz wykorzystanie na cele rolne. Prowadzenie innej działalności gospodarczej, w tym np. (po zalaniu) hodowli ryb. Wobec powyższego, w ocenie skarżącego, zapisy studium stanowią istotne ograniczenie jego prawa własności, czym naruszają jego interes prawny.

Skarżąca C. Sp. z o.o. w piśmie z dnia 18 czerwca 2013 r. wskazała, że przysługuje jej prawo własności do działek oznaczonych nr ew. [...], [...] i [...] z obrębu [...] D. Działki te, zgodnie z rozstrzygnięciami uprzednio obowiązujących przepisów prawa miejscowego oraz faktycznym wykorzystaniem mogły być wykorzystywane w zakresie działalności związanej z pozyskiwaniem kopalin, co nie zamykało możliwości prawnoadministracyjnej drogi prowadzącej do ich wykorzystania na szersze cele inwestycyjne. Zmiana przeznaczenia nieruchomości na grunty o funkcji wyłącznie leśnej, wpływa bezpośrednio na treść prawa własności poprzez jego ograniczenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Rozpoznając sprawę Sąd uznał, iż skargi C. Sp. z o.o. z siedzibą w C. i T. S. nie zasługują na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r., Nr 142, poz. 1591, ze zm.). każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

Należy stwierdzić, że uchwała w sprawie zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy P. należy do spraw z zakresu administracji publicznej. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, a w szczególności zadania własne obejmują sprawy ładu przestrzennego. Ponadto art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 647, ze zm.) zalicza uchwalanie studium do zadań własnych gminy, pozostających w sferze władztwa planistycznego gminy.

Przesłankami uzasadniającymi wniesienie skargi do sądu administracyjnego na uchwałę organu gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej jest zatem oprócz wcześniejszego bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia, co w przedmiotowej sprawie bezspornie nastąpiło, także naruszenie posiadanego przez skarżącego interesu prawnego lub uprawnienia, przez ustalenia tej uchwały. Stroną w postępowaniu wszczętym na podstawie powyższego przepisu może być więc jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone przez ustalenia tej uchwały (studium). Naruszenie interesu prawnego bądź uprawnienia musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną skarżącego podmiotu.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zgodnie z art. 3 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 i 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie jest aktem prawa miejscowego, lecz stanowi wewnętrzny akt kreacji polityki przestrzennej w gminie przez radę gminy, w którym, stosownie do art. 10 ust. 1 i 2 ww. ustawy, określa się cały szereg uwarunkowań i kierunków mających znaczenie w gospodarowaniu przestrzennym.

Wskazać należy, iż w myśl art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, jako aktów prawa miejscowego, kształtujących wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności nieruchomości (art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 8 ww. ustawy). Wiążący charakter ustaleń studium wobec treści planu miejscowego znajduje swoje odzwierciedlenie również w procesowych obowiązkach organu opracowującego projekt planu miejscowego, poprzez dokonywanie, przed podjęciem uchwały o przystąpieniu do sporządzenia tego planu, analizy stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, a następnie sporządzania projektu planu miejscowego uwzględniającego ustalenia studium (art. 14 ust. 5 i art. 17 pkt 4 ww. ustawy). Samo zaś uchwalenie planu miejscowego musi być jeszcze poprzedzone stwierdzeniem przez radę gminy, że nie narusza on ustaleń studium (art. 20 ust. 1 ww. ustawy).

Zważywszy zatem na zakres i szczegółowość ustaleń dokonywanych w części tekstowej i graficznej studium (art. 10 ust. 1 i 2 ww. ustawy), ustalenia studium w bezpośredni sposób determinują istotną część normatywnych skutków planu miejscowego wobec wykonywania prawa własności nieruchomości. Dlatego, zwłaszcza w nowszym orzecznictwie sądowoadministracyjnym dominuje pogląd, iż studium może naruszać interes prawny konkretnego podmiotu i wcale nie musi to być naruszenie o charakterze abstrakcyjnym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd w pierwszej kolejności zbada istnienie interesu pranego po stronie skarżących, aby następnie dokonać oceny, czy interes prawny skarżących został naruszony ustaleniami kwestionowanej uchwały w przedmiocie zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy P. oraz czy naruszenie to było wynikiem zgodnego, czy też niezgodnego z prawem działania Rady Gminy P.

Skarżąca C. Sp. z o.o. z siedzibą w C. jest od 6 maja 2008 r. właścicielem:

- działki nr ew. [...], o powierzchni 5,4100 ha, użytkowanej jako nieruchomość rolna, zapisanej w KW [...];

- działek nr ew. [...] i [...], o powierzchni 0,3208 ha, będących nieużytkami (stanowiących drogi dojazdowe do działki nr ew. [...]) zapisanych w KW Nr [...].

Natomiast skarżący T. S. jest właścicielem od 23 sierpnia 2007 r.:

- działki nr ew. [...], użytkowanej jako nieruchomość rolna,

- działki nr ew. [...], użytkowanej jako grunty rolne zabudowane,

których łączna powierzchnia wynosi 13,4292 ha, zapisanych w KW Nr [...].

Skarżący kwestionując ustalenia Studium dotyczące działek oznaczonych numerami: [...],[...],[...],[...] i [...] wywodzą swój interes prawny z przepisów prawa materialnego regulujących prawo własności. Zgodnie z treścią art. 140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Projektując w Studium przeznaczenie terenu ww. działek, gmina wpłynęła niewątpliwie na zakres uprawnień skarżących do korzystania z nic, jednakże w sposób nie wykraczający poza zakres uprawnień przyznanych przez prawo. Stąd też w ocenie Sądu skarżący nie mogą skutecznie zakwestionować zaskarżonej uchwały.

Dla skutecznego uwzględnienia skargi na uchwałę dotyczącą studium w ramach przesłanek określonych w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, jak wskazano powyżej, zasadnicze znaczenie posiada okoliczność, czy naruszenie interesu prawnego ustaleniami studium znajduje umocowanie w obowiązujących przepisach powszechnie obowiązującego prawa. Jeżeli bowiem ustalenia studium nie mieszczą się w ustawowo określonych kompetencjach rady gminy do tworzenia tego studium, jako aktu z zakresu administracji publicznej, to w takim zakresie studium nie może wywierać skutków prawnych, jako sprzeczne z określonymi przepisami powszechnie obowiązującego prawa.

Należy mieć na uwadze, iż stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, należy do zadań własnych gminy.

Przepis ten wskazuje na przypisanie gminie przez ustawodawcę uprawnień planistycznych zwanych w doktrynie ,,władztwem planistycznym, czy też ,,samodzielnością planistyczną gminy", nie należy jednak jego rozumieć jako pełnej swobody w określaniu przeznaczenia i zasad zagospodarowania poszczególnych obszarów przez normy zawarte w poszczególnych aktach administracyjnych prawa materialnego, ale również przez normy materialne zawarte w samej ustawie o planowaniu przestrzennym. Uprawnienie gminy do ustalania przeznaczenia terenu i sposobu jego zagospodarowania nie może być nadużywane i niezależnie od legalności jest oceniane pod kątem ewentualnego nadużywania uprawnień. Prawnie wadliwymi ustaleniami studium będą zatem nie tylko te, które naruszają przepisy prawa, ale także te, które będą wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień. To zaś oznacza, że każda ingerencja w sposób wykonywania prawa własności musi mieścić się w granicach wyznaczonych interesem publicznym (Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, red. prof. zw. dr hab. Zygmunt Niewiadomski, Warszawa 2004, str. 39, 40, 42, 43, 57).

Należy jednocześnie mieć na uwadze, iż uchwała w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jak i każde inne rozstrzygnięcie uznaniowe nie może być wykonywane całkowicie dowolnie, bez żadnego prawnego i racjonalnego skrępowania i uzasadnienia. Jakkolwiek obowiązujące przepisy nie wprowadzają wymogu uzasadnienia uchwały w sprawie studium, to jednak organ zarówno w toku postępowania planistycznego jak i postępowania sądowoadministracyjnego winien wykazać, iż wykonując swoje uprawnienia nie nadużył ich oraz że podjęte w studium ustalenia mieszczą się w granicach przyznanych uprawnień.

Przenosząc powyższe wywody na stan przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż zaskarżona uchwała Rady Gminy P. w części dotyczącej ww. działek, co do których skarżący posiadają prawo własności, wprawdzie narusza ich interes prawny poprzez ograniczenie praw skarżących ale naruszenie to nie przekracza granic władztwa planistycznego służącego gminie.

Działki oznaczone numerami: [...], [...], [...], [...] i [...] znajdują się w obszarze objętym ustaleniami Studium. Działki te znajdują się w obszarze strefy funkcjonalno-przestrzennej oznaczonej literą C w zaskarżonym Studium. Przy czym w Studium w ramach strefy C wyodrębniono strefę C1 i C2, przedmiotowe działki położone są w strefie C1. Strefy C1 i C2 są to strefy rozwoju z jednej strony funkcji leśno-rolnych, z drugiej strony funkcji rekreacyjno-wypoczynkowych. Strefy te zostały wyodrębnione w oparciu o tereny charakteryzujące się mniej korzystnymi uwarunkowaniami glebowymi rolniczej przestrzeni produkcyjnej ale posiadające walory przyrodniczo – krajobrazowe, większe kompleksy leśne i odpowiednie uwarunkowania do ich powiększenia.

Z mapy uwarunkowań przestrzennych wynika, że działki skarżących położone są częściowo na terenach użytków ornych i zielonych o korzystnych warunkach dla produkcji rolnej (klasy I - IV) oraz częściowo na terenach użytków ornych i zielonych o mało korzystnych warunkach dla produkcji rolnej (klasy V – VI). Działka [...] graniczy z obszarem występowania kruszywa naturalnego. Jednocześnie działki skarżących znajdują się w obszarze prognostycznego występowania kruszywa naturalnego.

W strefie C obejmującej zarówno strefę C1 jak i strefę C2, jako podstawowe kierunki zagospodarowania przestrzennego przewiduje się wykorzystanie walorów krajobrazowo – przyrodniczych do rozwoju funkcji rekreacyjno – wypoczynkowych, przy zachowaniu funkcji rolniczej i leśnej obszaru. Dla osiągnięcia tych kierunków przewiduje się szereg działań, w tym m.in. zalesianie gleb najsłabszych jakościowo. Z uwagi na występowanie w strefie C1 obszarów występowania kruszywa naturalnego oraz obszarów prognostycznego występowania kruszywa naturalnego przewiduje się podjęcie prac dokumentacyjnych w celu racjonalnego wykorzystania surowców mineralnych oraz eksploatacji złóż z równoczesną rekultywacją terenu w kierunku określonym w projekcie gospodarowania złożem.

Skarżący T. S. na rozprawie w dniu 11 czerwca 2013 r. oświadczył, że na obu jego działkach nr ew. [...] i [...] było wydobywane kruszywo, obecnie nie jest ono wydobywane. Na części działek prowadzi uprawy rolne. Obszar 60 – 70 % działek jest terenem po wydobyciu kruszywa, który jest zrekultywowany poprzez urządzenie stawów. Skarżący chciałby wydobywać kruszywo, bo są firmy, które są tym zainteresowane.

Z kolei Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania gminy P. przyjęte Uchwałą Nr [...] Rady Gminy P. z dnia [...] lipca 2002 r., które utraciło moc z dniem 29 grudnia 2010 r., dla działek nr ew. [...], [...], [...], [...] i [...] położonych w strefie C1 ustalało również rozwój funkcji leśno - rolnych i rekreacyjno – wypoczynkowych. Część tych działek znajdowała się w obszarze eksploatacji i potencjalnego występowania surowców mineralnych, teren ten podlegał rekultywacji w kierunku wodno – leśnym, część terenu była przewidziana pod dolesienia i część pod rolnictwo.

Należy pamiętać, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest jedynie dokumentem kreującym kierunki i zasady zagospodarowania przestrzennego. Określona w studium struktura funkcjonalna i zgeneralizowane przeznaczenia obszarów (nie działek) stanowią jedynie pewną wskazówkę co do zasad zagospodarowania w przyszłości i zostały one określone orientacyjnie, a tym samym nie przesądzają o przyjęciu konkretnych ustaleń dla poszczególnych działek ewidencyjnych. Dopiero na etapie sporządzania planu zostają skonkretyzowane (uszczegółowione) zasięgi wydzieleń terenowych, poprzez linie rozgraniczające terenów o różnym przeznaczeniu, z precyzyjnym określeniem funkcji i parametrów zabudowy. Tak więc jedynie w planie miejscowym lub w decyzji o warunkach zabudowy może nastąpić konkretyzacja ustaleń co do przeznaczenia i warunków zagospodarowania nieruchomości skarżących.

Działki skarżących w zaskarżonym Studium przewidziane są pod planowane dolesienia. Jednocześnie z uwagi na to, że znajdują się w obszarze prognostycznego występowania kruszywa naturalnego możliwe jest na nich wydobywanie kruszywa. W strefie C1 przewidziane są działania mające na celu podjęcie prac dokumentacyjnych w celi racjonalnego wykorzystania surowców mineralnych oraz eksploatacja złóż. Skarżący T. S. przyznał, że na jego działkach prowadzone już było wydobycie kruszywa i teren po jego wydobyciu został zrekultywowany. Doły po stawach nie są obecnie zalane wodą. W ocenie Sądu, skarżący T. S. może jednocześnie na części swoich działek prowadzić działalność rolną, jak do tej pory, gdyż nie ma tutaj ograniczeń czasowych, co do zakończenia działalności rolniczej.

Zgodnie z art. 11 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wójt, burmistrz albo prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium. Z dokumentacji przedmiotowej sprawy wynika, że obwieszczenie o podjęciu uchwały Rady Gminy P. Nr [...] z dnia [...] września 2007 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia zmiany Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy P. ukazało się w tygodniku [...] z dnia [...] października 2007 r. nr [...]. W ocenie Sądu, skoro periodyk ten jest tygodnikiem powiatowym, obejmującym swym zasięgiem wszystkie gminy Powiatu P., w tym gminę P. spełnia on ustawowy wymóg prasy miejscowej. Obwieszczenie Wójta Gminy P. w sprawie przystąpienia do zmiany studium wywieszone było również na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy w P. w dniach od 18 października 2007 r. do 12 listopada 2007 r. W ocenie Sądu, powyższe wypełnia wymóg prawidłowego powiadomienia społeczeństwa o podjęciu uchwały o przystąpieniu do zmiany studium.

O przystąpieniu do sporządzania zmiany studium zgodnie z art. 11 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym został powiadomiony Starosta Powiatu P., który jednocześnie jest organem administracji geologicznej oraz zgodnie z art. 11 pkt 8 lit. a) w brzmieniu sprzed zmiany z dnia 21 października 2010 r. wprowadzonej ustawą z dnia 25 czerwca 2010 r. (Dz. U. nr 130, poz. 871) wystąpiono do Starosty Powiatu P. o opinie dotyczące rozwiązań w projekcie studium.

W toku procedury sporządzenia zmiany studium występuje się o opinię dotyczącą rozwiązań przyjętych w projekcie studium do właściwego organu nadzoru górniczego w zakresie zagospodarowania terenów górniczych (art. 11 pkt 8 lit. f ww. ustawy). Zgodnie z art. 6 pkt 9 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (t.j. Dz. U. z 2005 r., nr 228, poz. 1947, ze zm.), która obowiązywała w dacie uchwalania Studium, terenem górniczym jest przestrzeń objęta przewidywanymi szkodliwymi wpływami robót górniczych zakładu górniczego. Z odpowiedzi na skargi wynika, że na terenie gminy P. nie występują tereny górnicze, ponieważ nie działają tu zakłady górnicze.

Jak wynika z dokumentacji o wyłożeniu projektu studium do publicznego wglądu ogłoszono w prasie miejscowej: tygodniku [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] i gazecie [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...]. Obwieszczenie o wyłożeniu do publicznego wglądu projektu zmiany Studium wywieszone było również na tablicy ogłoszeń Urzędu Gminy w P. w dniach od 3 sierpnia 2010 r. do 29 października 2010 r. Obwieszczenie było również przekazane sołtysom do wywieszenia. Ponadto obwieszczenie było umieszczone w Biuletynie Informacji Publicznej. Powyższe wypełnia wymów art. 11 pkt 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wójt Gminy P. przedstawił Radzie Gminy P. do uchwalenia projekt uchwały wraz z listą nieuwzględnionych uwag. Z § 1 uchwały Rady Gminy P. z dnia [...] grudnia 2010 r. wynika, że uchwalono zmianę Studium. Załącznikiem nr 3 do ww. uchwały jest m.in. lista nieuwzględnionych uwag (§ 1 pkt 4 lit. c). Załącznik jest integralną częścią uchwały, zatem uchwalając uchwałę przedmiotem rozpatrzenia Rady były również nieuwzględnione uwagi.

Zarzut niezgodnego z rzeczywistością zaznaczenia na rysunku uwarunkowań występowania złóż surowców mineralnych nie został przez skarżących sprecyzowany w sposób pozwalający na jego konkretyzację.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w studium określa się w szczególności kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod zabudowy. W art. 10 ust. 4 cyt. ustawy ustawodawca upoważnił Ministra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej do określenia, w drodze rozporządzenia, wymaganego zakresu projektu studium w części tekstowej i graficznej, uwzględniającego w szczególności wymogi dotyczące stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, standardów oraz sposobu dokumentowania prac planistycznych. Na podstawie powołanego upoważnienia wydane zostało przez Ministra Infrastruktury rozporządzenie z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (Dz. U. Nr 118, poz. 1233), którego § 6 pkt 2 stanowi, że ustalenia dotyczące kierunków i wskaźników dotyczących zagospodarowania oraz użytkowania terenów powinny w szczególności określać minimalne i maksymalne parametry i wskaźniki urbanistyczne, uwzględniające wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury oraz zrównoważonego rozwoju, wskazywać tereny do wyłączenia spod zabudowy, a także zawierać wytyczne określania tych wymagań w planach miejscowych. Na tej podstawie dla obszarów przeznaczonych pod zabudowę określono wskaźniki na str. 26 kierunków zagospodarowania przestrzennego. Sąd podziela stanowisko organu, że określone wskaźniki są wystarczające z uwagi na specyfikę gminy. Jednocześnie Sąd nie podziela stanowiska skarżących, że dla wszystkich terenów, w tym terenów pod planowane dolesienia, wymagane jest ustalenie wskaźników zagospodarowania.

W studium określa się w m.in. obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym (art. 10 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Zapis Studium dopuszcza lokalizację inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym na obszarach przeznaczonych pod zabudowę, w pierwszej kolejności w strefie A. Ten ogólny zapis nie narusza przepisów, gdyż szczegółowość studium uzależniona jest od potrzeb danej gminy. Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w studium określa się w szczególności kierunki rozwoju systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Z kolei § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu projektu studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy stanowi, że ustalenia dotyczące kierunków rozwoju systemów komunikacji i infrastruktury technicznej powinny zawierać w szczególności wytyczne określania w planach miejscowych wykorzystania i rozwijania potencjału już istniejących systemów oraz koordynacji lokalnych i ponadlokalnych zamierzeń inwestycyjnych. W Kierunkach zagospodarowania przestrzennego określono kierunki rozwoju komunikacji drogowej w zakresie sieci dróg układu podstawowego składającego się z dróg krajowych i wojewódzkich. Drogi publiczne o znaczeniu lokalnym nie należą do sieci dróg układu podstawowego. Będą one lokalizowane na etapie sporządzania planów miejscowych.

Przy sporządzaniu rysunku projektu studium należy używać oznaczeń, nazewnictwa i standardów umożliwiających jednoznaczne powiązanie części tekstowej projektu studium z rysunkiem projektu studium (§ 7 pkt 3 rozporządzenia z dnia 28 kwietnia 2004 r.). Z tekstu zaskarżonej uchwały wynika, że poszczególne strefy wyszczególnione w Studium zostały oznaczone literą i jednocześnie ponumerowane i tak zostały zobrazowane na rysunku Studium. Strefy oznaczone literą A i C zostały opisane bez wyróżnika cyfrowego. Jedynie strefa B została opisana z wyróżnikami cyfrowymi, jako B1 i B2, co łamie powyższą zasadę ale jednocześnie nie czyni nieczytelnym Studium w tym zakresie.

W Studium za tereny zamknięte na obszarze gminy P. uznaje się tereny kolejowe znajdujące się na obszarze miejscowości: K., M., D., R., S., B., S. i A. Zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, że z uwagi na skalę rysunku studium, granice kolejowych terenów zamkniętych nie mogły być w sposób czytelny zaznaczone na rysunku.

Sąd podziela stanowisko organu, że w zaskarżonej uchwale określone zostały kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania terenów zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W ocenie Sądu, zapis Studium w zakresie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie wpływa na nieważność lub niezgodność z prawem zapisów Studium. Nie można stawiać zarzutu nierównego traktowania podmiotów, gdy zadania związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej gmina chce realizować w pierwszej kolejności na terenach będących jej własnością. Z rysunku Studium wynika, że na terenach w okolicach D. planowane są dolesienia, co nie jest tożsame z kierunkiem rekultywacji. Zarówno w tekście jak i na rysunku, Studium odnosi się do inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym z zakresu komunikacji. Terenami przeznaczonymi pod zabudowę są tereny opisane w tekście uchwały jak i zaznaczone na rysunku. Zapis, że dopuszcza się przeznaczenie pod zabudowę innych terenów, pod warunkiem spełnienia wymogów wynikających z ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i niesprzeczności z uwarunkowaniami przestrzennymi nie narusza prawa. Studium określa tereny planowanych dolesień, zaś szczegółowe ustalenia w ich zakresie będą opracowane na etapie sporządzania planów miejscowych. Brak podstaw do uznania, że Studium jest niejasne i błędnie sporządzone. Jednocześnie Sąd uznaje za prawidłowy zapis, że dla obszarów obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m² obowiązkowe jest sporządzenie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, co wynika z regulacji art. 10 ust. 2 pkt 8 w zw. z ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wobec powyższego Sąd nie uznał zasadności zarzutów podniesionych w skargach.

Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.