III SA/Gl 340/13

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r., nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 229, poz. 1954 ze zm. dalej powoływanej jako k.p.a.) oraz art. 17, art. 18, art. 33, art. 34 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 ze zm. dalej powoływanej jako u.p.e.a.), po rozpoznaniu zażalenia I. R. z [...] r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z [...] r. nr [...] uznającego za niezasadne zarzuty zobowiązanej w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Dyrektor Izby Skarbowej w K. jako organ odwoławczy wyjaśnił, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. jako organ egzekucyjny wszczął postępowanie egzekucyjne po otrzymaniu tytułów wykonawczych wystawionych przez ZUS Oddział w R. Inspektorat w P. obejmujących zaległości składkowe I. R. za 1999 r. Odpisy tytułów wykonawczych doręczono zobowiązanej [...] r. spisując w tym dniu protokół o jej stanie majątkowym.

Na podstawie art. 33 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji I. R. wniosła zarzuty podnosząc, iż zaistniała przesłanka przedawnienia dochodzonych należności ZUS po upływie 10 lat od chwili ich powstania dające podstawę do umorzenia postepowania egzekucyjnego.

Wierzyciel uznał ten zarzut za bezzasadny wskazując przy tym, iż doszło do zawieszenia biegu przedawnienia w trybie art. 24 ust. 5e ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, ponieważ I. R. w dniu [...] 2007 r. wniosła do Sądu Okręgowego w N. odwołanie od decyzji nakazującej przystąpienie do ubezpieczenia, a wyrok wydany w tej sprawie uprawomocnił się [...] 2007 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. wyjaśnił dalej, że będąc związany z mocy art. 34 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji stanowiskiem wierzyciela w zakresie zarzutu przedawnienia organ pierwszej instancji postanowieniem z [...] r. uznał ten zarzut za niezasadny i odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego.

W zażaleniu na to postanowienie zobowiązana podtrzymując zarzut przedawnienia oraz wskazując, że nie doręczono jej decyzji z [...] r. nr [...] będącej podstawą wystawienia tytułów wykonawczych wniosła o umorzenie postępowania.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. nie uwzględnił zażalenia prezentując następujące stanowisko:

Zgodnie z art. 34 § 1 u.p.e.a., zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 pkt 1-7, 9 i 10, a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym - także na podstawie art. 33 pkt 8, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5, wypowiedź wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążąca.

Z tego przepisu wynika, że organ egzekucyjny musi aprobować wiążące go stanowisko wierzyciela w zakresie zarzutu przedawnienia wyrażone postanowieniem z dnia [...] r., z którego wynika, że od [...]2007 r. do [...]2007 r. bieg terminu przedawnienia został zawieszony.

Przyjmując, że termin płatności zaległości składkowych za styczeń 1999 r. upływał 12 lutego 1999 r., to dokonanie [...] września 2009 r. czynności egzekucyjnej w postaci spisania protokołu o stanie majątkowym spowodował kolejne zawieszenie biegu terminu przedawnienia, aż do czasu zakończenia postępowania egzekucyjnego, co wynika z art. 24 ust. 5 b ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Odnosząc się do zarzutu nie doręczenia decyzji będącej podstawą wystawienia tytułów wykonawczych organ odwoławczy stwierdził, że ten zarzut winien zostać skierowany do wierzyciela.

W skardze na to postanowienie I. R. wnosząc o pozbawienie wykonalności tytułów wykonawczych wyjaśniła, że nie doręczono jej decyzji ZUS z [...]r. nr [...], co wynika z kserokopii dokumentów pocztowych. Ponadto wskazała nieprawidłowości, które zawiera pocztowy dokument doręczenia (brak podpisu doręczyciela, brak daty, brak informacji dlaczego przesyłkę zwrócono nadawcy). Strona podtrzymała przy tym zarzut przedawnienia.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o jej oddalenie podtrzymując w całości dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu skargi I. R., wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2011 r., sygn. III SA/Gl 2231/10 stwierdził nieważność zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w S. z dnia [...] r., nr [...].

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, rozstrzygnięcia organów egzekucyjnych obu instancji zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. k.p.a. W ocenie Sądu, zaskarżone postanowienie zostało bowiem wydane bez uprzedniego, zgodnego z prawem wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Zdaniem Sądu decyzja ZUS z dnia [...]r. nie została prawidłowo doręczona stronie. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. zwanej dalej p.p.s.a.) stwierdził nieważność wydanych w sprawie postanowień organów egzekucyjnych obu instancji, gdyż rozstrzygnięcia te obarczone były wadą nieważności.

Wyrokiem z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt II GSK1694/11, Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w K. uchylił ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. akt III SA/Gl 2231/10, w sprawie ze skargi I. R. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

W uzasadnieniu wyroku NSA powołał stan faktyczny i argumentację prawną Sądu pierwszej instancji, który wskazał w swoim rozstrzygnięciu na ustalenia i stanowisko organów administracji, które stwierdziły, że po otrzymaniu tytułów wykonawczych wystawionych przez ZUS Oddział w R. Inspektorat w P. (obejmujących zaległości składkowe I. R. za 1999 r.) organ egzekucyjny wszczął postępowanie egzekucyjne, doręczając zobowiązanej w dniu [...] r. odpisy tychże tytułów wykonawczych.

Zobowiązana zgłosiła zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym, podnosząc, że zaistniała przesłanka przedawnienia. Organ egzekucyjny uznał ten zarzut za niezasadny i odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego, wyjaśniając, że na mocy art. 34 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) jest związany stanowiskiem wierzyciela w zakresie zarzutu przedawnienia, zaś wierzyciel uznał ten zarzut za bezzasadny, a na zmianę tego stanowiska nie wpłynęły podnoszone przez zobowiązaną argumenty, że nie doręczono jej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] r., nr [...] , będącej podstawą wystawienia tytułów wykonawczych. Zdaniem organu egzekucyjnego, tego rodzaju zarzut winien zostać skierowany do wierzyciela.

Naczelny Sąd Administracyjny jako Sąd drugiej instancji rozpoznając skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w K. od ww. wyroku Sądu pierwszej instancji zauważył, że zagadnienie dopuszczalności badania prawidłowości doręczenia decyzji wymiarowej, będącej podstawą egzekwowanego tytułu wykonawczego, w postępowaniu egzekucyjnym, w którym zgłoszono zarzut oparty na podstawie "nieistnienia obowiązku", w rozumieniu art. 33 pkt 1 cyt. ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, było już rozważane zarówno w nauce, jak i w orzecznictwie sądów administracyjnych. NSA w wyroku z dnia 14 stycznia 2010 r. (sygn. akt: II FSK 1378/08) wyraził pogląd, że organ egzekucyjny nie bada ani merytorycznej trafności (zasadności) decyzji wymiarowej, ani też "wymagalności" zobowiązania podatkowego w niej określonego, która to przesłanka wiąże się m.in. z kwestią prawidłowego doręczenia decyzji, która dopiero z datą doręczenia decyzji zaczyna wywierać skutki prawne względem strony postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził w tym orzeczeniu, że analizowanie prawidłowości doręczenia decyzji podatkowej, stanowiącej podstawę tytułu wykonawczego, oznacza w konsekwencji badanie tego czy weszła ona skutecznie do obrotu prawnego, a tym samym czy zobowiązanie w kwocie nią określonej stało się wymagalne. Badanie zatem tej okoliczności w ramach zarzutu opartego na twierdzeniu o "nieistnieniu obowiązku" stanowiłoby w istocie kontrolę "wymagalności obowiązku" objętego tytułem wykonawczym, czego zabrania przepis art. 29 § 1 cyt. ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Ten pogląd podzielił Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, zauważając przy tym, że w świetle przepisu art. 29 § 1 in fine w zw. z art. 33 pkt 1 cyt. ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, podstawą zarzutu nieistnienia obowiązku objętego tytułem wykonawczym, może być wyłącznie takie zdarzenie (okoliczność), które nastąpiło po wydaniu tego tytułu (zob. wyrok NSA z dnia 20 marca 2008 r.; sygn. akt II FSK 172/07).

Tymczasem Sąd pierwszej instancji ograniczył się w zasadzie do oceny skuteczności doręczenia decyzji ZUS z dnia [...] r. z punktu widzenia wymagań określonych w przepisie art. 44 k.p.a., pomijając cały kontekst normatywny dotyczący zasad prowadzenia egzekucji, uregulowany w przepisach rozdziału 3, Dział I cyt. ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W tym stanie rzeczy za zasadny okazał się podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a., co było skutkiem niezastosowania przez Sąd pierwszej instancji przepisów art. 33 pkt 1, art. 29 § 1 i art. 34 § 1 cyt. ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a co wiązało się z poddaniem badaniu przez Sąd prawidłowości doręczenia decyzji, będącej podstawą egzekwowanego tytułu wykonawczego, a następnie stwierdzeniem, że decyzja ta nie została prawidłowo doręczona stronie. Uwzględnienie tego zarzutu skargi kasacyjnej spowodowało w konsekwencji uznanie za zasadny kolejny z zarzutów skargi kasacyjnej, a mianowicie naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. i art. 151 p.p.s.a., w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., bowiem w postępowaniu egzekucyjnym organ egzekucyjny nie dopuścił się rażącego naruszenia prawa, co bezpodstawnie przyjął Sąd pierwszej instancji.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 i art. 203 pkt 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania tut. Sądowi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 zwanej dalej p.p.s.a.) Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią ustaloną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Przez ocenę prawną, o której mowa w art. 190 p.p.s.a. należy rozumieć osąd o prawnej wartości sprawy, a ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak też kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania takiej, a nie innej decyzji. Obowiązek podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, ciążący na sądzie, może być wyłączony tylko w wypadku istotnej zmiany stanu prawnego lub faktycznego. Nawet w przypadku odmiennej interpretacji prawa lub możliwości niezgodności oceny sądu z prawem obowiązującym, zapatrywania prawne wyrażone przez sąd mają moc wiążącą. Poza tym, przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, "granice sprawy", o których mowa w art. 134 § 1 i art. 135 p.p.s.a., podlegają zawężeniu do granic w jakich rozpoznał skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny i wydał orzeczenie na podstawie art. 185 § 1 tej ustawy. (por. wyrok NSA z 3 września 2008 r. sygn. akt I OSK 1311/07 publ. LEX 510043).

Należy też przypomnieć, że sąd administracyjny zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zgodnie z § 2 tegoż artykułu kontrola, o której mowa, jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozpoznaje zatem sprawę rozstrzygniętą zaskarżonym orzeczeniem z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa. Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji bądź postanowienia w całości lub w części następuje wtedy gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego; inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przeprowadzone w określonych na wstępie ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia wykazało, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy przede wszystkim wskazać, że istotą sporu w niniejszej sprawie jest ustalenie dopuszczalności postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie wystawionych przez Oddział ZUS w R. Inspektorat w P. tytułów wykonawczych nr [...] w dniu [...] r. na podstawie decyzji tego organu z dnia [...] r. wymierzającej I. R. składki na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne i składki na Fundusz Pracy.

Z wykładni prawa dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w tej sprawie, przekazanej do ponownego rozpoznania tutejszemu Sądowi wynika, iż w sprawie niniejszej wbrew ustaleniom Sądu pierwszej instancji organ egzekucyjny nie dopuścił się rażącego naruszenia prawa, natomiast Sąd pierwszej instancji nie zastosował przepisów art. 33 pkt 1, art. 29 § 1 i art. 34 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm., zwanej dalej: u.p.e.a).

Tym samym Sąd związany jest ustaleniem co do konieczności zastosowania w sprawie ww. przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Zgodnie z art. 29 § 1 i § 2 u.p.e.a., organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej. Jeżeli obowiązek, którego dotyczy tytuł wykonawczy, nie podlega egzekucji administracyjnej lub tytuł wykonawczy nie spełnia wymogów określonych w art. 27 § 1 i 2 tej ustawy, organ egzekucyjny nie przystępuje do egzekucji, zwracając tytuł wierzycielowi. Z przytoczonej regulacji prawnej wynika, że organ egzekucyjny jest zobligowany do badania z urzędu dopuszczalności egzekucji. Jeżeli organ ten stwierdzi, że tytuł wykonawczy zawiera braki formalne, bowiem nie spełnia wymogów stawianych przez ustawodawcę w art. 27 § 1 i § 2 u.p.e.a., wówczas organ egzekucyjny nie przystępuje do egzekucji, a tytuł wykonawczy zwraca wierzycielowi.

Organ egzekucyjny wszczyna egzekucję administracyjną na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego, sporządzonego według ustalonego wzoru o czym stanowi art. 26 § 1 u.p.e.a.

Elementy składowe tytułu wykonawczego określa przepis art. 27 § 1 pkt 1- 11 u.p.e.a. Zgodnie z art. 27 § 1 pkt 3 tej ustawy tytuł wykonawczy zawiera treść podlegającego egzekucji obowiązku, podstawę prawną tego obowiązku oraz stwierdzenie, że obowiązek jest wymagalny, a w przypadku egzekucji należności pieniężnej - także określenie jej wysokości, terminu, od którego nalicza się odsetki z tytułu niezapłacenia należności w terminie, oraz rodzaju i stawki tych odsetek.

W ocenie Sądu orzekającego w sprawie tytuły wykonawcze, na podstawie których wszczęto egzekucję administracyjną spełniają powyższe wymogi formalne.

Z kolei, art. 33 pkt 1 u.p.e.a. stanowi, że podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku.

Natomiast zgodnie z art. 33 § 1 u.p.e.a. zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 pkt 1-7, 9 i 10, a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym – także na podstawie art. 33 pkt 8, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5, wypowiedź wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążąca.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy wobec zarzutów I. R. zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym wierzyciel dwukrotnie zajął stanowisko, najpierw w postanowieniu z dnia [...] r., a następnie w związku z postanowieniem Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...]r. przekazującym sprawę do ponownego rozpoznania organowi egzekucyjnemu pierwszej instancji, szczegółowo odniósł się do zarzutu przedawnienia w postanowieniu z [...]r. załączając uwierzytelnioną dokumentację na okoliczność, że przedawnienie dochodzonych należności nie nastąpiło.

Wierzyciel potwierdził bezsporną wymagalność objętych tytułami wykonawczymi należności publicznoprawnych. Wskazał na zawieszenie biegu terminu przedawnienia tych należności spowodowane skierowaniem przez I. R. w dniu [...] r. do Sądu Okręgowego w N. odwołania od decyzji ustalającej obowiązek ubezpieczenia społecznego, stanowiącej w rozumieniu art. 24 ust 5 e ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zagadnienie wstępne do wydania decyzji określającej wysokość należnych, a nieuregulowanych zaległości składkowych za okres od stycznia do sierpnia 1999 r., oddalonego wyrokiem z [...] r., sygn. akt [...] , który uprawomocnił się [...] r. W efekcie tego postępowania i wobec dalszego braku poprawnej dokumentacji została wydana w dniu [...] r. decyzja nr [...] o przypisie składek z urzędu za okres prowadzenia przez I. R. działalności gospodarczej. Wobec jednoznacznej wykładni prawa dokonanej w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny należy stwierdzić, że ocena prawidłowości i skuteczności doręczenia tej decyzji skarżącej nie jest przedmiotem niniejszej sprawy i nie podlega kontroli Sądu w tym postępowaniu.

Poza sporem jest, że należności objęte tytułami wykonawczymi wydanymi na podstawie spornej decyzji ZUS z dnia [...]r., nr [...] ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat, licząc od dnia, w którym stały się wymagalne. Należy jedynie wskazać, że w odniesieniu do składek na ubezpieczenie społeczne wynika to wprost z art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j.t. Dz.U. z 2009 r. Nr 137, poz. 887) w brzmieniu mającym zastosowanie w niniejszej sprawie , w odniesieniu do składek na Fundusz Pracy z art. 32 tej ustawy, a z kolei w odniesieniu do składek na ubezpieczenie zdrowotne do przedawnienia tych składek stosuje się te same zasady określone w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych co wynika z kolejnych regulacji zawartych w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ, a następnie w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Tytuły wykonawcze doręczone skarżącej w dniu [...]r. obejmują składki na ubezpieczenie społeczne ( emerytalne, rentowe i wypadkowe) za okres od 1 stycznia 1999 r. do września 1999 r., składki na ubezpieczenie zdrowotne za okres od 1 czerwca 1999 r. do września 1999 r. oraz składki na Fundusz Pracy od 1 stycznia 1999 r. do września 1999 r.

Przy braku przesłanek powodujących zawieszenie lub przerwę biegu terminu przedawnienia poszczególne należności przedawniałyby się z upływem 10 lat licząc od dnia ich wymagalności (terminu zapłaty poszczególnych składek). A zatem najwcześniej wymagalne składki za styczeń 1999 r., co do których według wierzyciela termin płatności upływał 12 lutego 1999 r. przedawniłyby się z upływem 12 lutego 2009 r.

Jednak ZUS jako wierzyciel skutecznie wskazał na zawieszenie biegu terminu przedawnienia z mocy art. 24 pkt 5e ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wywołane rozstrzygnięciem zagadnienia wstępnego przez Sąd Okręgowy w N. trwające od [...] r. do [...] r.

Ten blisko 9-miesięczny okres zawieszenia biegu terminu przedawnienia spowodował, że tytuły wykonawcze doręczone skarżącej w dniu [...] r. obejmowały zatem należności nieprzedawnione.

Zgodnie bowiem z art. 24 ust. 5 e ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, bieg terminu przedawnienia zawiesza się, jeżeli wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Zawieszenie biegu terminu przedawnienia trwa do dnia, w którym decyzja innego organu stała się ostateczna lub orzeczenie sądu uprawomocniło się, nie dłużej jednak niż przez 2 lata.

Z wyjaśnień wierzyciela i akt sprawy wynika, że Sąd Okręgowy w N. rozpoznawał odwołanie I. R. od decyzji ZUS Oddział w R. z [...] r., znak [...] w przedmiocie podlegania skarżącej obowiązkowi ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej od dnia [...] 1998 r. do dnia [...] 1998 r. oraz od dnia [...] 1999 r. do dnia [...] 1999 r. Dopiero prawomocne oddalenie odwołania I. R. od tej decyzji umożliwiło wierzycielowi określenie wymiaru poszczególnych składek co nastąpiło w decyzji z [...] r., nr [...], na podstawie której wydano tytuły wykonawcze.

Ponadto zgodnie z art. 24 ust. 5 b ww. ustawy, bieg terminu przedawnienia zostaje zawieszony od dnia podjęcia pierwszej czynności zmierzającej do wyegzekwowania należności z tytułu składek, o której dłużnik został zawiadomiony do dnia zakończenia postępowania egzekucyjnego.

Reasumując organ odwoławczy prawidłowo przyjął, że zarzuty zobowiązanej na postępowanie egzekucyjne są niezasadne.

Wobec powyższego Sąd uznał, że zaskarżone postanowienie nie narusza prawa i działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.