II SA/Kr 1241/13

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 14 marca 2012 r. nr [...] znak: [...] , na podstawie art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, nakazał inwestorowi - A. Sp. z o.o. z siedzibą w W. - rozbiórkę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] zlokalizowanej na budynku mieszkalnym wielorodzinnym zlokalizowanym przy ul. [...] w K. , składającej się z:

- trzech masztów znajdujących się na dachu w narożach przedmiotowego budynku,

- zawieszonych sześciu anten sektorowych UMTS,

- zawieszonych dwóch anten radiolinii,

- urządzenia sterującego,

- dróg kablowych poprowadzonych po drabinach kablowych.

Postępowanie przed organem I instancji zostało wszczęte z urzędu w związku z pismem Zarządu Wspólnot Mieszkaniowych K. z dnia 30 marca 2011 r., którym zwrócono się z prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie anten telefonii komórkowej, zamontowanych na dachach budynków mieszkalnych przy ul. [...] i ul. [...]

W dniu 31 sierpnia 2011 r. dokonano oględzin stacji bazowej telefonii komórkowej na dachu budynku mieszkalnego przy ul. [...] w K. , podczas których ustalono, że na dachu ww. budynku są zamontowane 3 anteny telefonii komórkowej w 3 narożach budynku o wysokości mniejszej niż 3 metry.

Pełnomocnik Spółki A. w dniu 1 września 2011 r. oświadczył, że w 2008 r. została zrealizowana antenowa konstrukcja wsporcza zgodnie z dokumentacją techniczną [...] pod trzy anteny sektorowe i cztery anteny radioliniowe. W grudniu 2008 r. roboty zostały zakończone. Inwestor A. Sp. z o.o. nie posiadał zgody organu administracji architektoniczno-budowlanej na instalację ww. stacji bazowych, z uwagi na fakt że jest to antenowa konstrukcja wsporcza o wysokości do 3 metrów. Przedstawiciel strony przedłożył dokumentację techniczną z której pracownicy Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w K. sporządzili do akt sprawy uwierzytelnione kserokopie.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2011 r. znak: [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 Prawa budowlanego nakazał inwestorowi: Spółce A. Sp. z .o. z siedzibą w W. : wstrzymać roboty budowlane związane z budową stacji bazowej [...] telefonii komórkowej A. Sp. z o.o. na budynku mieszkalnym wielorodzinnym zlokalizowanym przy ul. [...] w K wybudowanej bez wymaganego pozwolenia na budowę, przedłożyć w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego w K. następujące dokumenty związane z budową stacji bazowej [...] telefonii komórkowej A. Sp. z o.o. na budynku mieszkalnym wielorodzinnym zlokalizowanym przy ul. [...] w K. : zaświadczenie wójta, burmistrza albo prezydenta miasta o zgodności z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, czterech egzemplarzy projektu budowlanego obejmującego przedmiotową budowę do dnia 31 grudnia 2011 r.

W dniu 7 grudnia 2011 r. zostały przeprowadzone kolejne oględziny stacji bazowej telefonii komórkowej na dachu budynku mieszkalnego przy ul. [...] w K. , podczas których ustalono, że na dachu budynku nr [...] przy ul. [...] w K. , zlokalizowane są trzy maszty do wysokości 3 metrów. Na każdym z trzech masztów zainstalowane są po dwie anteny sektorowe, dodatkowo na jednych z trzech masztów zainstalowane są dwie anteny radiolinii. Stacje bazowe posiadają uziemienie. Na dachu poprowadzona jest instalacja kablowa, która podpięta jest do urządzenia sterującego.

Za pismem z dnia 28 grudnia 2011 r. Spółka A. Sp. z o.o. działająca przez przedłożyła następujące dokumenty:

a) opracowanie pod nazwą: "Dokumentacja Techniczno Formalna [...] " z 18 maja 2009 r.;

b) opracowanie pod nazwą: "Dokumentacja Techniczna Bezprzewodowej Stacji Przekaźnikowej "[...] z października 2008 r.;

c) oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z 27 grudnia 2011 r.,

d) kserokopię oświadczenia kierownika budowy z dnia 8 grudnia 2008 r. wraz z kserokopiami uprawnień i zaświadczenia z [...] Okręgowej Izby Inżynierów Budownictwa.

Spółka A. Sp. z o.o. podniosła, że przedstawi dokumenty celem umożliwienia dokonania zrealizowanej inwestycji z przepisami prawa i wniosła o nie traktowanie ich jako wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót budowlanych, jeżeli budowa nie została zakończona. Wskazano również, że na tym terenie nie obowiązuje plan miejscowy, a Spółka ta nie będzie zwracać się o uzyskanie warunków zabudowy, ponieważ na to już zrealizowane zamierzenie nie ma potrzeby uzyskiwania takich warunków (akta administracyjne, karta nr [...] ).

Decyzją z dnia 14 marca 2012 r. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał, w trybie art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego inwestorowi Spółce A. Sp. z o.o. rozbiórkę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] zlokalizowanej na budynku mieszkalnym wielorodzinnym zlokalizowanym przy ul. [...] w K. , składającej się z: a) trzech masztów znajdujących się na dachu w narożach przedmiotowego budynku; b) zawieszonych sześciu anten sektorowych UMTS; c) zawieszonych dwóch anten radiolinii; d) urządzenia sterującego i e) dróg kablowych poprowadzonych po drabinach kablowych.

Organ przyjął, powołując się na liczne orzecznictwo, że stacja bazowa telefonii komórkowej stanowi budowlę. W związku z tym zastosowano art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, po nieudanej próbie zalegalizowania samowoli na podstawie art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego, nakazano jej rozbiórkę. Organ I instancji wskazał także, że inwestor nie legitymuje się pozwoleniem na jej budowę lub chociażby zgłoszeniem dotyczącym wykonania tej stacji bazowej.

Odwołanie od powyższej decyzji w terminie wniosła spółka " A. Sp. z o.o." z siedzibą w W. . Zaskarżając ww. decyzję w całości oraz postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 9 listopada 2011 r., zarzucono naruszenie:

1) art. 48 ust. 1, 2 i 3 w związku z art. 48 ust. 4, art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz.1118 z późn. zm.), poprzez nakazanie rozbiórki stacji bazowej telefonii komórkowej polegającej na zamontowaniu anten o wysokości nie przekraczającej 3 metrów na istniejącym budynku, co wyklucza dopuszczalność przeprowadzenia przez organ nadzoru budowlanego postępowania w trybie art. 48 Prawo budowlane, który ma zastosowanie tylko do obiektu budowlanego lub jego części wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę;

2) art. 3 pkt 1 lit. b oraz art. 3 pkt 3 w związku z art. 48 ust. 1 Prawo budowlane, art. 3 pkt 9 Prawo budowlane, poprzez nakazanie rozbiórki urządzeń technicznych, które nie są ani obiektem budowlanym, ani też częścią takiego obiektu;

3) art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawo budowlane w związku z art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Prawo budowlane, poprzez błędne niezastosowanie i w efekcie uznanie, że wykonane roboty budowlane wymagały pozwolenia na budowę, podczas gdy instalowanie urządzeń o wysokości poniżej 3 metrów nie wymaga ani pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia;

4) art. 6, 7, 77 § 1 i 80 K.p.a., poprzez zaniechanie wyczerpującego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego, w szczególności pominięcie faktu, że Spółka wykonała roboty budowlane polegające na instalowaniu urządzeń o wysokości do 3 metrów na obiektach budowlanych, które nie wymagały ani uzyskania pozwolenia na budowę, ani dokonania zgłoszenia właściwemu organowi, co wprost wynika z obowiązujących przepisów Prawa budowlanego, jak również pominięcie zajętego przez Główny Urząd Nadzoru Budowlanego w uzgodnieniu z Ministrem Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w piśmie z dnia 13 stycznia 2012 r.

(znak: [...] ) stanowiska w zakresie kwalifikacji robót budowlanych dotyczących budowy stacji bazowych telefonii komórkowych;

5) art. 107 § 1 i 3 K.p.a., poprzez zaniechanie wyczerpującego wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podstawy prawnej i faktycznej rozstrzygnięcia, w szczególności nie wyjaśnienie, dlaczego i na podstawie jakich dowodów wykonane roboty budowlane zostały zakwalifikowane jako budowa obiektu budowlanego, jak również pominięcie powołanych przez Skarżącą w toku postępowania wyjaśnień;

6) art. 6, 7 i 8 K.p.a., art. 2 i 7 Konstytucji RP, jak również art. 48 ust. 1 Prawa

budowlanego, poprzez stwierdzenie wystąpienia samowoli budowlanej, o której mowa w art. 48 ust. 1 Prawo budowlane, a w konsekwencji zastosowanie wbrew stanowisku prezentowanemu przez Główny Urząd Nadzoru Budowlanego przewidzianej w tym przepisie sankcji w postaci nakazania rozbiórki w stosunku do robót budowlanych, które nie wymagają ani uzyskania pozwolenia na budowę, ani dokonania zgłoszenia właściwemu organowi.

Odwołująca się spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji jak i zaskarżonego postanowienia.

Decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. znak: [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, że stosownie do art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29 - 31.

Organ stwierdził, że w niniejszej sprawie przedmiotowa stacja bazowa telefonii komórkowej wybudowana została między październikiem a grudniem 2008 r., a następnie rozbudowana w 2009 r. miedzy innymi o dodatkowe urządzenia sterujące (AMP 30) oraz trzy anteny sektorowe, bez zgody właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej.

W związku z zarzutami zawartymi w odwołaniu z dnia 3 kwietnia 2012 r. Wojewódzki Inspektor odniósł się do kwestii czy i jakich rozstrzygnięć wymagała przedmiotowa inwestycja w oparciu o przepisy ustawy Prawo budowlane, przepisy wykonawcze do tej ustawy oraz przepisy odrębne, obowiązujące w dacie jej realizacji.

W ocenie organu, zgodnie z art. 3 pkt 1 i 3 ustawy Prawo budowlane oraz licznym orzecznictwem, stacja bazowa telefonii komórkowej jest budowlą, stanowiącą wraz z masztowymi konstrukcjami wsporczymi, antenami, przewodami kablowymi, szafami kablowymi usytuowanymi w garażu oraz zasilającą te urządzenia instalacją elektryczną - odrębną całość techniczno-użytkową (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 września 2010 r., sygn. akt II SA/Bd 718/10, opubl. LEX nr 752154).

Organ przytoczył art. 2 pkt 35 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, który stanowi, że sieć telekomunikacyjna to systemy transmisyjne oraz urządzenia komutacyjne lub przekierowujące, a także inne zasoby, które umożliwiają nadawanie, odbiór lub transmisję sygnałów za pomocą przewodów, fal radiowych, optycznych lub innych środków wykorzystujących energię elektromagnetyczną, niezależnie od ich rodzaju. Zgodnie z treścią § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane, telekomunikacyjnymi obiektami budowlanymi są m.in.: kanalizacja kablowa, maszty i konstrukcje wsporcze, kontenery telekomunikacyjne i szafy kablowe. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że obecne rozwiązania techniczne nie mogą rozciągać pojęcia urządzenia o jakim mowa w art. 29 ust. 2 pkt 15 obowiązującego Prawa budowlanego - na telekomunikacyjne obiekty budowlane, wymieniane wprost jako takie w definicji zawartej w § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r., w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać komunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 778/10). Rozporządzenie to wydano na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 7 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego, a określa ono - jak wskazano już powyżej - antenowe wieże, maszty i konstrukcje wsporcze wymienione w § 3 pkt 2 rozporządzenia jako telekomunikacyjne obiekty budowlane.

Skoro sieć telekomunikacyjna telefonii cyfrowej (stanowiąca zgodnie z art. 3 pkt 3 ust. Prawo budowlane budowlę) składa się z systemu stacji nadawczo-odbiorczych (zgodnie z art. 2 pkt 35), to kolejna stacja bazowa telefonii komórkowej w systemie tej sieci technicznej - telefonii komórkowej, jako nowy element sieci telekomunikacyjnej stanowi rozbudowę tej sieci, czyli budowę w rozumieniu art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego. Z powyższych uregulowań wynika zatem, że stacja bazowa telefonii cyfrowej stanowi łącznie z instalacjami i urządzeniami - odrębną pod względem technicznym lecz integralną część sieci telekomunikacyjnej i należy ją zaliczyć do obiektów budowlanych czyli budowli, określoną jako kategoria XXVI obiektu budowlanego.

Organ odwoławczy wskazał, że podobna w powyższym zakresie jest linia orzecznicza prezentowana w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 listopada 2010 r., sygn. II OSK 1709/09, którym oddalono skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie dnia 12 sierpnia 2009 r. sygn. akt II SA/Rz 209/09, dokonująca szerokiej analizy uregulowań prawnych, odnoszących się do wymogu uzyskania pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej. Podniesiono, że o ile do czasu nowelizacji ustawy Prawo budowlane, wprowadzonej wejściem w życie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko, takie roboty budowlane można było wykonać na podstawie zgłoszenia, to po uchwaleniu powyższej regulacji mogą być realizowane tylko na podstawie pozwolenia na budowę.

Nadmieniono, że zgodnie z § 314 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi nie może być wzniesiony na obszarach stref, w których występuje przekroczenie dopuszczalnego poziomu oddziaływania pola elektromagnetycznego, określonego w przepisach odrębnych, dotyczących ochrony przed oddziaływaniem pola elektromagnetycznego. Realizacja ochrony interesów osób trzecich przy realizacji obiektów budowlanych może nastąpić wyłącznie w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę. Przyjęcie przeciwnego stanowiska prowadziłoby do ominięcia udziału stron w postępowaniu, a to zgodnie z ww. ustawą i art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. stanowiłoby przesłankę do wznowienia postępowania.

Odnosząc się do stanowiska Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 13 stycznia 2012 r. znak: [...] , wyrażonego w sprawie stosowania przepisów art. 29 ust.2 pkt 15 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Prawa budowlanego, mając na uwadze również bogate orzecznictwo sądów administracyjnych w kwestii kwalifikacji prawnej stacji bazowych telefonii komórkowej zrealizowanych na obiektach budowlanych jako budowli, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wyjaśnił, że jako prawidłową w przedmiotowej sprawie uznał wykładnię sądów administracyjnych podjętą w orzeczeniach powołanych przez [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego K. jak i organ I instancji.

Wskazano, że realizacja przedmiotowej stacji bazowej telefonii komórkowej zakończona została w 2009 r. po wejściu w życie nowelizacji Prawa budowlanego, dokonanej w związku z ustawą z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227), która weszła w życie z dniem 15 listopada 2008 r. Ponadto jak wynika z przedłożonej dokumentacji prace budowlane realizowane w 2009 r. polegały miedzy innymi na montażu na istniejącej konstrukcji masztów trzech anten sektorowych. Roboty budowlane zostały więc zakończone po wejściu w życie powyższej nowelizacji. Obiekt stanowi jedną całość techniczno-użytkową wobec którego nie można prowadzić dwóch odrębnych postępowań. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. przychyla się w tym zakresie do linii orzeczniczej prezentowanej między innymi w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 listopada 2005 r. VII SA/Wa 85/04, opubl. LEX nr 198953) i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lipca 1999 r., sygn. akt IV SA 1076/97, opubl. LEX nr 47776).

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uznał zatem, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. prawidłowo uznał, że w niniejszej sprawie mają zastosowanie art. 48 Prawa budowlanego. Stwierdzony stan wykonywania robót budowlanych w warunkach samowoli skutkuje obowiązkiem wydania nakazu rozbiórki przez organ nadzoru budowlanego. Podniesiono, że ustawodawca zobowiązał organy nadzoru budowlanego do wydania postanowienia w oparciu o art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego i umożliwienia inwestorowi zalegalizowanie wykonanych samowolnie robót budowlanych, o ile roboty te są zgodne z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisami technicznymi. Przesłanki legalizacji samowoli budowlanej szczegółowo zostały określone w ustępie 2 art. 48 Prawa budowlanego. Wskazano przy tym, że postanowieniem z dnia 9 listopada 2011 r. znak: [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 Prawa budowlanego wstrzymał roboty budowlane i nakazał inwestorowi Spółce A. Sp. z .o. z siedzibą w W. przedłożenie dokumentów o których mowa w art. 48 ust. 3 Prawa budowlanego. Za pismem z dnia 28 grudnia 2011 r. Spółka A. Sp. z o.o. przedłożyła, między innymi, oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z dnia 27 grudnia 2011 r. oraz posiadaną dokumentację techniczną przedmiotowej stacji bazowej telefonii komórkowej. Strona nie przedłożyła zaświadczenia Prezydenta Miasta K. o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. W ocenie organu przedłożonej dokumentacji - opracowania pod nazwą: "Dokumentacja Techniczno-Formalna KRA 0044 C Modernizacja" z 18 maja 2009 r. oraz opracowania pod nazwą: Dokumentacja Techniczna Bezprzewodowej Stacji Przekaźnikowej [...] " z października 2008 r. nie można traktować jako projektu budowlano-architektonicznego. Dokumentacja powyższa sporządzona została tylko przez osoby posiadające uprawnienia budowlane w specjalności (miedzy innymi brak projektów branżowych sporządzonych przez osoby posiadające uprawnienia w branżach instalacji elektrycznych i telekomunikacyjnej). Jednocześnie w ww. piśmie z dnia 28 grudnia 2011 r. Spółka A. Sp. z o.o. w W. wniosła o nie traktowanie przedłożonych dokumentów jako wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na wznowienie robót budowlanych, jeżeli budowa nie została zakończona. Inwestor nie wykazał więc woli legalizacji stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] zlokalizowanej na budynku mieszkalnym wielorodzinnym zlokalizowanym przy ul. [...] w K. . W związku z powyższym w niniejszej sprawie zachodzi okoliczność określona w art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podał, że treść uzasadnienia stanowi odpowiedź na zarzuty zawarte w odwołaniu. Zdaniem organu odwoławczego zgromadzony przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do orzeczenia w sprawie.

Z powyższą decyzją nie zgodziła się A. spółka z o.o. z siedzibą w W. zaskarżając ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1) art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w związku z art. 48 ust. 1, 2 i 3 oraz w związku z art. 48 ust. 4, art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, poprzez jego błędne zastosowanie polegające na utrzymaniu w mocy decyzji naruszającej prawo z uwagi na niedopuszczalność przeprowadzenia przez organ nadzoru budowlanego postępowania w trybie art. 48 Prawa budowlanego, który ma zastosowanie tylko do obiektu budowlanego lub jego części wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę, nie zaś do urządzeń, które nie stanowią obiektu budowlanego ani jego części oraz nie stanowią przedsięwzięcia wymagającego przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko;

2) art. 3 pkt 3 i art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowalnego, poprzez zaliczenie do kategorii samodzielnej "budowli" urządzeń technicznych, które nie są ani obiektem budowlanym, ani też częścią takiego obiektu, co stoi w rażącej sprzeczność z jasną i nie budzącą wątpliwości treścią art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, która do kategorii "budowli" zalicza tylko wolno stojące maszty antenowe;

3) art. 3 pkt 1 lit. b oraz art. 3 pkt 3 w związku z art. 48 ust. 1 oraz art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego, poprzez nakazanie rozbiórki urządzeń technicznych, które nie są ani obiektem budowlanym, ani też częścią takiego obiektu oraz nie stanowią przedsięwzięcia wymagającego przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, co stoi w rażącej sprzeczności z jasną i nie budzącą wątpliwości treścią art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, która jednoznacznie wskazuje, że rozbiórkę nakazać należy w przypadku wybudowania obiektu budowlanego bez wymaganego pozwolenia na budowę;

4) art. 29 ust. 2 pkt 15 w związku z art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Prawa budowlanego, poprzez ich niezastosowanie w niniejszej sprawie, podczas gdy stan faktyczny obligował organ do zastosowania wskazanych przepisów, ponieważ Spółka dokonała instalacji na istniejącej stacji urządzeń o wysokości poniżej 3 metrów, co nie wymaga ani pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia;

5) art. 29 ust. 3 Prawa budowlanego, poprzez jego błędne zastosowanie do inwestycji, która jak wynika jednoznacznie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie stanowi przedsięwzięcia wymagającego przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko;

6) błędy w ustaleniu stanu faktycznego, polegające na błędnym opisaniu urządzeń wchodzących w skład stacji bazowej, przede wszystkim nakazaniu rozbiórki sześciu anten sektorowych UMTS w sytuacji, gdy Spółka zainstalowała jedynie trzy anteny działające w paśmie UMTS;

7) art. 6, art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a., poprzez zaniechanie wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego, w szczególności pominięcie stanowiska w zakresie kwalifikacji robót budowlanych dotyczących budowy stacji bazowych telefonii komórkowych, zajętego przez Główny Urząd Nadzoru Budowlanego w uzgodnieniu z Ministrem Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w piśmie z dnia 13 stycznia 2012 r. (znak: [...] ).

Skarżąca spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. nr [...] z dnia 9 lipca 2013 r. w całości, jak również poprzedzającej ją decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. nr [...] z dnia 14 marca 2012 r. oraz postanowienia organu I instancji z dnia 9 listopada 2011 r. oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie w pełni podtrzymując swoje stanowisko zwarte w uzasadnieniu zakwestionowanej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.", sądy administracyjne powołane są do kontroli działalności administracji publicznej, w tym w zakresie legalności decyzji administracyjnych i stosują środki określone w ustawie. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do art. 134 § 1 P.p.s.a.

Skarga nie jest zasadna, a zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym jej wyeliminowanie z obrotu.

Istota sporu w tej sprawie dotyczy zakwalifikowania przedmiotowej inwestycji, stanowiącej stację bazową telefonii komórkowej, zlokalizowana na budynku mieszkalnym o wysokości nie przekraczającej 3 metrów i składającej się z trzech masztów znajdujących się na dachu w narożach przedmiotowego budynku, zawieszonych sześciu anten sektorowych UMTS oraz dwóch anten radiolinii, a także urządzenia sterującego i dróg kablowych poprowadzonych po drabinach kablowych.

W ocenie organów nadzoru budowlanego inwestycja ta stanowi budowlę, a w ocenie inwestora – nie jest to budowla (obiekt budowlany).

Znając całą złożoność wykładni i stanowisk zajmowanych przez sądy administracyjnej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w tej sprawie uznał, że tak opisana inwestycja stanowi jednak budowlę.

Przedmiotowa stacja bazowa telefonii komórkowej została wykonana w grudniu 2008 r., a wysokość trzech masztów antenowych zlokalizowanych na dachu budynku mieszkalnego przy ul. [...] w K. wynosi 2,95 metra. Tym samym do dokonania poprawnej oceny tego zamierzenia będą mieć zastosowanie przepisy obowiązujące w dacie jej wykonania tj. w grudniu 2008 r. Zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) w wersji obowiązującej w grudniu 2008 r., roboty budowlane można było rozpocząć na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, albo tylko w zakresie określonym w art. 29 tej ustawy – na podstawie zgłoszenia. Tylko w przypadku, gdyby dane zamierzenie inwestycyjne nie było objęte zakresem art. 28 Prawa budowlanego oraz art. 29 Prawa budowlanego – nie było wymagane ani pozwolenie na budowę, ani zgłoszenie.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem organy nadzoru budowlanego są zobowiązane do precyzyjnego ustalenia zakresu i charakteru inwestycji, a w rezultacie do wskazania właściwej procedury, która powinna być zastosowana lub która nie była wymagana przed wykonaniem inwestycji (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa 1130/03). Ten warunek spełniły organy administracji w tej sprawie i nie ulega wątpliwości, że opisany w zaskarżonej decyzji zakres inwestycji stanowi budowlę. Podnoszona na rozprawie przez pełnomocnika strony skarżącej wątpliwość dotycząca braku zaliczenia to opisanych (w szczególności) w decyzji organu I instancji części tejże budowli niektórych elementów stacji telefonii komórkowej nie uzasadnia istnienia istotnej wadliwości zaskarżonej decyzji. Nie ulega bowiem wątpliwości, że tak organy, jak i sama strona skarżąca są w stanie wskazać elementy ww. inwestycji objęte zaskarżoną decyzją i nie powinno nastręczać istotniejszych wątpliwości co do zdefiniowania poszczególnych elementów tej inwestycji. Tym samym nawet pominięcie jakiegoś urządzenia objętego tą inwestycją nie oznacza jeszcze wadliwości samej decyzji. Nie ulega przy tym wątpliwości że taki zakres inwestycji, jaki opisują to organy administracyjne w tej sprawie, stanowi podstawowy zakres elementów budowli pod nazwa stacja bazowa telefonii komórkowej.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 2008 r. wolno stojące maszty antenowe zaliczone zostały przez ustawodawcę do budowli stanowiących, obok budynków i obiektów małej architektury, jeden z rodzajów obiektów budowlanych. Stosownie zaś do art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego (w wersji na 31 grudnia 2008 r.) nie stanowiły obiektów budowlanych anteny, zaliczone do urządzeń, których instalowanie na obiektach budowlanych nie wymagało pozwolenia na budowę, z wyjątkiem obowiązku zgłaszania właściwemu organowi zamierzenia polegającego na instalowaniu na obiektach budowlanych urządzeń o wysokości powyżej 3 metrów (art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b Prawa budowlanego).

Ustawą z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko ( Dz. U. z 2008 r. Nr 199 , poz. 1227) został z dniem 15 listopada 2008 r. uchylony przepis art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. c Prawa budowlanego, zgodnie z którym zgłoszenia właściwemu organowi wymagało wykonywanie robót budowlanych, polegających na instalowaniu na obiektach budowlanych urządzeń emitujących pola elektromagnetyczne w rozumieniu ustawy z 27 kwietnia 2010 r. Prawo ochrony środowiska zaliczanych do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu tej ustawy.

W ocenie Sądu opisane zamierzenie inwestycyjne stanowi budowlę. Zamierzenie to przede wszystkim składało się na zamontowaniu na stałe trzech masztów i zainstalowaniu na tych masztach anten jako urządzeń telekomunikacyjnych oraz zamontowaniu pozostałego sprzętu pozwalającego na sprawne i właściwe korzystanie z tak wykonanej stacji telefonii komórkowej. Tym samym na tak opisane zamierzenie inwestor winien uzyskać pozwolenie na budowę. Za stanowiskiem zajętym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w uzasadnieniu wyroku z dnia 19 października 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 955/11 należy wskazać, że nie wymagałoby od inwestora pozwolenia na budowę, gdyby zamierzenie inwestycyjnego polegało – w odniesieniu do tej sprawy – tylko na montowaniu (instalowaniu) samych anten lub innych urządzeń telekomunikacyjnych na już istniejących masztach lub na np. ścianach istniejącego budynku. I w takim przypadku, gdyby to instalowanie obejmowałoby urządzenia o wysokości powyżej 3 metrów – wówczas inwestor winien dokonać uprzedniego zgłoszenia, a gdyby ich wysokość była mniejsza – nie byłoby wymagane w ogóle ani pozwolenie na budowę, ani zgłoszenie. Sąd pomija w tych rozważaniach szczególne przypadki związane z zakresem ingerencji środowiskowej takiej inwestycji, ponieważ w niektórych przypadkach jeżeli taka inwestycja mogłaby zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub jedynie potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko – istniałby z mocy art. 29 ust. 3 Prawa budowlanego obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę.

Wprawdzie art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego definiuje pojęcie urządzenia budowlanego, ale przedmiotowa stacja bazowa telefonii takim urządzeniem budowlanym nie jest. Urządzenie budowlane to urządzenie łącznie spełniające następujące cechy: a) jest to urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym; b) urządzenie to zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Stacja bazowa telefonii komórkowej, objęta tą sprawą nie spełnia warunku opisanego wyżej pod literą b) – celem budowy tej stacji nie jest zapewnienie samej możliwości użytkowania budynku mieszkalnego zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynek ten może funkcjonować niezależnie od posadowienia na jego dachu takiej stacji.

Sąd wskazuje przy tym, że od dnia 17 lipca 2010 r., kiedy to ustawą z dnia 7 maja 2010 r., o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 106, poz. 675) zmieniono pkt 15 art. 29 ust. 2 Prawa budowlanego w ten sposób, że z uzyskania pozwolenia na budowę zwolniono wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych.

Stacja bazowa telefonii komórkowej składająca się z 3 masztów antenowych oraz urządzeń telekomunikacyjnych, systemu antenowego i dróg kablowych jest budowlą, stanowi bowiem całość techniczno - użytkową, przez którą - jak wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2010 r., sygn. akt II FSK 2049/09, należy rozumieć połączenie poszczególnych elementów w taki sposób, aby zgodnie z wymogami techniki nadawały się do określonego użytku. Nie można przy tym wykluczyć, że każdy z tych elementów lub niektóre z nich mogą być samodzielnymi obiektami budowlanym, choć nie zawsze będą nadawać się do samodzielnego wykorzystania.

W tej sprawie przedmiotowa stacja bazowa nie jest elementem wyposażenia budynku mieszkalnego, ani też nie jest urządzeniem związanym funkcjonalnie z takim budynkiem. Stanowi ona odrębny od budynku obiekt budowlany składający się z urządzenia przekaźnikowego, wież antenowych i anten.

Nie może ujść uwadze Sądu trafnie podniesiony przez organ odwoławczy argument, wskazujący na powiązanie funkcjonalne przedmiotowej stacji bazowej z siecią telekomunikacyjną. Skoro nie ma wątpliwości, że na budowę sieci telekomunikacyjnej inwestor winien uzyskać pozwolenie na budowę, to na rozbudowę takiej sieci, która polega właśnie na budowaniu stacji bazowych i dzięki temu poszerzaniu obszaru działalności takiej sieci – budowa kolejnej stancji bazowej telefonii komórkowej stanowi rozbudowę sieci i jako taka wymaga uzyskania pozwolenia na budowę.

Tym samym skoro nie ma wątpliwości, że w tej sprawie strona skarżąca jako inwestor nie miał pozwolenia na budowę przedmiotowej akcji bazowej i wszczęte postępowanie legalizacyjne nie przyniosło skutku w postaci doręczenia organowi wymaganych dokumentów, a brak ich przedstawienia nie wynikał z przeszkód niezależnych od inwestora, tylko z zajętego przez inwestora stanowiska negującego obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę – wydany nakaz rozbiórki jest zasadny i zgodny z prawem.

Za linią orzeczniczą zajętą w tej sprawie przemawia także bogate orzecznictwo sądowe. Jako przykłady można podać stanowiska sądów administracyjnych zawarte w: wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 13 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 1510/11, opub. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (dalej w skrócie CBOSA); wyrok Naczelnego Sądu administracyjnego z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt II OSK 498/12, opub. w CBOSA; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 23 września 2011 r., sygn. akt II SA/Kr 957/11, opub. w CBOSA; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. akt II OSK 685/12, opub. w CBOSA; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 630/10, opub. w Lex nr 992611; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt VII SA/Wa 778/10, opub. w Lex nr 760147; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 14 września 2010 r., sygn. akt II SA/Bd 718/10, opub. w Lex nr 752154; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 19 stycznia 2010 r., sygn. akt II SA/Łd 865/09, opub. w Lex nr 600230; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt II SA/Ke 556/09, opub. w Lex nr 589137.

Ustosunkowując się do argumentów zawartych w skardze należy wskazać, że w tym składzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie nie podziela stanowiska zajmowanego w podanych w skardze innych wyrokach sądów administracyjnych. Nie obejmuje kompetencji Sądu I instancji ocena stanowisk innych sądów zajmowanych w określonych stanach faktycznych.

Sąd nie znajduje także potwierdzenia dla zarzutu naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naruszenia tego strona skarżąca dopatruje się w braku zaakceptowania stanowiska Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego podjętego wraz w ministrem ds. budownictwa w zakresie wymagań dotyczących budowy stacji telefonii komórkowej. Stanowisko to jest tylko jednym z poglądów, które nie wiążą organy administracji. Organy administracji w załatwianiu spraw administracyjnych obowiązane są stosować przepisy prawa powszechnie obowiązującego. Co najwyżej stanowisko to (z daty 13 stycznia 2012 r.) mogło stanowić wykładnię interpretacyjną, którą mogły organy uwzględnić, ale nie musiały. Ważnym jest i to, że w tej sprawie tak organ I jak i II instancji zdawały sprawę z takiej wykładni, ale uznały za trafniejszą wykładnię zawartą w szeregu orzeczeń sądów administracyjnych. Nie można także pominąć i tego, że zasadniczo ta wykładnia dokonywana była na podstawie aktualnego (na styczeń 2012 r.) stanu prawnego, a nie poprzedniego, aczkolwiek z treści pisma z daty 13 stycznia 2012 r. wynikają także pewne wskazówki do wykładni przepisów Prawa budowlanego przed rokiem 2009 r.

Tym samym uznając, że organy administracji nie naruszyły ani art. 48 Prawa budowlanego, ani art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego i art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego, a także zachowały zasadę praworządności (art. 6 K.p.a.), zasadę prawdy obiektywnej (art. 7 K.p.a.) i działania w zaufaniu do organów Państwa (art. 8 K.p.a.) co nie oznacza, że zawsze organy wydają decyzje na korzyść danej strony, nie doszukał się Sąd także naruszenia art. 2 Konstytucji RP i art. 7 Konstytucji RP.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a., skargę oddalił.