III SA/Lu 424/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 15 lutego 2013 r. Odwoławcza Uczelniana Studencka Komisja Socjalna Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie (dalej określana także jako OUSKS) utrzymała w mocy decyzję OUSKS z dnia 3 grudnia 2012 r. w przedmiocie stypendium rektora dla najlepszych studentów przyznanego R. M.

R. M. złożył w dniu 10 października 2012 r. wniosek o przyznanie pomocy materialnej w formie stypendium rektora dla najlepszych studentów z tytułu wysokich wyników sportowych.

OUSKS w oparciu o treść Regulaminu ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów UMCS (załącznik do Zarządzenia nr 46/2012 Rektora UMCS, dalej powoływany jako Regulamin) ustaliła, że wnioskodawca uzyskał 55 punktów za wysokie wyniki sportowe i decyzją z dnia 3 grudnia 2012 r. przyznała wnioskodawcy stypendium rektora dla najlepszych studentów, w wysokości 230 zł miesięcznie w okresie od października 2012 r. do czerwca 2013 r.

Pismem z dnia 28 stycznia 2013 r. R. M. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, zarzucając organowi dokonanie błędnej wykładni treści Regulaminu.

Decyzją z dnia 15 lutego 2013 r. Odwoławcza Uczelniana Studencka Komisja Socjalna utrzymała w mocy swoją decyzję z dnia 3 grudnia 2012 r. W uzasadnieniu organ stwierdził prawidłowość przyznania wnioskodawcy stypendium rektora dla najlepszych studentów z tytułu wysokich wyników sportowych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie R. M. wniósł o uchylenie decyzji z dnia 15 lutego 2013 r., zarzucając zaskarżonej decyzji:

1) naruszenie prawa materialnego, to jest art. 186 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 572, ze zm., dalej powoływanej jako "Prawo o szkolnictwie wyższym") w związku z rozdziałem V Załącznika nr 5 (Zasady przyznawania stypendiów rektora dla najlepszych studentów w roku akademickim 2012/2013) do Regulaminu ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej (załącznik do Zarządzenia nr 46/2012 Rektora UMCS) - przez błędne niezastosowanie wyżej wymienionych przepisów i błędne ustalenie wysokości należnego skarżącemu stypendium w kwocie 230 zł miesięcznie w sytuacji, gdy na liście, na której skarżący figuruje jako osoba Nr 1 znajduje się oprócz niego nie więcej niż 10 nazwisk uprawnionych studentów, co uprawnia skarżącego do stypendium w wysokości 800 zł miesięcznie;

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 107 § 1 K.p.a. przez nieuchylenie decyzji OUSKS z dnia 3 grudnia 2012 r. w sytuacji, gdy w decyzji tej nie wskazano imion i nazwisk członków organu kolegialnego, jakim jest Odwoławcza Uczelniana Studencka Komisja Socjalna UMCS.

W odpowiedzi na skargę Odwoławcza Uczelniana Studencka Komisja Socjalna Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie wniosła o jej oddalenie, podtrzymując wcześniejszą argumentację. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego braku wskazania składu osobowego OUSKS w decyzji z dnia 3 grudnia 2012 r. organ wskazał, że art. 107 K.p.a. nie nakłada na niego takiego obowiązku. Organ zwrócił uwagę na to, że w aktach sprawy znajduje się protokół posiedzenia Komisji z dnia 3 grudnia 2012 r., w którym to wskazani są imiennie członkowie Komisji orzekający w przedmiotowej sprawie. Protokół ten jak i całość akt sprawy dostępny jest do wglądu skarżącego oraz jego pełnomocnika, który w tym przypadku z takiego uprawnienia nie skorzystał.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga podlega uwzględnieniu, ponieważ konieczne jest stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz wcześniejszej decyzji Odwoławczej Uczelnianej Studenckiej Komisji Socjalnej Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 tej ustawy). Stosownie zaś do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm., dalej powoływanej jako P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Sąd bada legalność zaskarżonej decyzji, zarówno pod kątem zgodności z prawem materialnym jak i z prawem procesowym. Zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to obowiązek sądu wzięcia z urzędu pod uwagę stwierdzonych naruszeń prawa, które nie zostały podniesione w skardze, zwłaszcza gdy ich skutkiem jest podstawa do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Przeprowadzona przez Sąd w granicach sprawy kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała, że decyzja wydana została z rażącym naruszeniem art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Zgodnie z treścią tego przepisu organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.

Przedmiotem kontroli w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym była decyzja Odwoławczej Uczelnianej Studenckiej Komisji Socjalnej UMCS w przedmiocie przyznania stypendium rektora, wydana na skutek wniosku strony o ponowne rozpatrzenie sprawy.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że kwestie dotyczące przyznania świadczeń pomocy materialnej dla studentów w formie stypendium dla najlepszych studentów z tytułu wysokich wyników sportowych reguluje Prawo o szkolnictwie wyższym. Stosownie do treści art. 207 ust. 1 tej ustawy, do decyzji podjętych przez organy uczelni w indywidualnych sprawach studenckich stosuje się odpowiednio przepisy K.p.a. Z kolei art. 207 ust. 4 ustawy przewiduje, że przepis ust. 1 stosuje się także do decyzji podjętych przez komisję stypendialną i odwoławczą komisję stypendialną.

Zgodnie z art. 173 ust. 1 pkt 3 Prawa o szkolnictwie wyższym, stypendium rektora dla najlepszych studentów stanowi jedną z form pomocy materialnej dla studentów ze środków przeznaczonych na ten cel w budżecie państwa.

Na podstawie art. 175 ust. 2 ustawy stypendia rektora dla najlepszych studentów są przyznawane na wniosek studenta przez rektora, a od decyzji rektora w sprawie stypendium dla najlepszych studentów, przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (art. 175 ust. 3 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 175 ust. 4 Prawa o szkolnictwie wyższym, na wniosek właściwego organu samorządu studenckiego rektor przekazuje uprawnienia w zakresie przyznawania stypendium rektora dla najlepszych studentów odwoławczej komisji stypendialnej. Odwoławczą komisję stypendialną powołuje rektor spośród studentów delegowanych przez właściwy organ samorządu studenckiego i pracowników uczelni (art. 177 ust. 1 ustawy).

Z akt sprawy wynika, że Rektor UMCS decyzją z dnia 10 października 2012 r. powołał Odwoławczą Uczelnianą Studencką Komisję Socjalną. Wprawdzie nazwa komisji jest inna niż przewidziana w ustawie, jednakże z przedstawionej w decyzji podstawy prawnej powołania komisji (art. 177 ust. 1 ustawy), wynika, że powołana komisja jest odwoławczą komisją stypendialną w rozumieniu ustawy. Skład tej komisji został uzupełniony decyzją Rektora z dnia 19 listopada 2012 r. Równocześnie Rektor decyzją z dnia 10 października 2012 r. przekazał Komisji na podstawie art. 174 ust. 4 Prawa o szkolnictwie wyższym uprawnienia, o których mowa w art. 175 ust. 3 ustawy, a więc między innymi uprawnienia do przyznawania stypendiów rektora dla najlepszych studentów (k. [...] i [...] akt administracyjnych)

Decyzje wydane przez komisje stypendialne i odwoławcze komisje stypendialne podpisują przewodniczący komisji lub działający z ich upoważnienia wiceprzewodniczący (art. 177 ust. 4 ustawy). Z akt sprawy wynika, że Przewodnicząca Odwoławczej Uczelnianej Studenckiej Komisji Socjalnej UMCS upoważniła wiceprzewodniczącą tej komisji do podpisywania decyzji (k. [...] akt administracyjnych).

Prawo o szkolnictwie wyższym nie reguluje w sposób szczegółowy trybu pracy komisji stypendialnych (wydziałowych i odwoławczych), niemniej jednak zgodnie z treścią art. 186 ust. 1 ustawy szczegółowy regulamin ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, o których mowa w art. 173 ust. 1 pkt 1-3 i 8 ustawy, w tym szczegółowe kryteria i tryb udzielania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, wzory wniosków o przyznanie świadczeń pomocy materialnej, wzór oświadczenia o niepobieraniu świadczeń na innym kierunku studiów oraz sposób udokumentowania sytuacji materialnej studenta ustala rektor w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego.

W badanej sprawie tryb pracy OUSKS reguluje szczegółowo Regulamin ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej obowiązujący od dnia 1 października 2012 r., stanowiący załącznik do zarządzenia Nr 46/2012 Rektora UMCS.

Regulamin stanowi między innymi, że Odwoławczą Uczelnianą Studencką Komisję Socjalną na każdy rok akademicki powołuje Rektor (§ 39). W skład OUSKS wchodzą: pełnomocnik rektora ds. studenckich - jako przewodniczący Komisji, przewodniczący komisji socjalnej Zarządu Uczelnianego Samorządu Studentów UMSC jako wiceprzewodniczący Komisji, przedstawiciele studentów wskazani przez Zarząd Uczelniany Samorządu Studentów, pracownik lub pracownicy Działu Obsługi Studentów. Ponadto § 40 pkt 3 Regulaminu stanowi, że członek OUSKS, który brał udział w rozpatrywaniu sprawy będącej przedmiotem odwołania w pierwszej instancji, podlega wyłączeniu z rozpatrywania sprawy na zasadach przewidzianych w K.p.a. Natomiast w myśl § 41 pkt 2 Regulaminu, decyzje zapadają zwykłą większością głosów w obecności co najmniej połowy składu komisji, przy czym podczas posiedzenia studenci stanowić muszą większość składu komisji.

Zwrócić należy uwagę na treść przepisu § 41 pkt 3 Regulaminu, który stanowi w pierwszym zdaniu, że z każdego posiedzenia komisji sporządza się protokół podpisany przez wszystkich członków obecnych na posiedzeniu.

Jak wcześniej wspomniano, zgodnie z art. 207 ust. 1 Prawa o szkolnictwie wyższym, do decyzji podjętych przez organy uczelni w indywidualnych sprawach studenckich stosuje się odpowiednio przepisy K.p.a. Ustawodawca zdecydował o "odpowiednim" stosowaniu przepisów K.p.a., bowiem było to konieczne ze względu na szczególny charakter postępowania przed organami szkoły wyższej, skłaniający do dopuszczenia odstępstw od przepisów K.p.a. Przyjmuje się w piśmiennictwie i w orzecznictwie, że odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego ma zapewnić minimum procedury, niezbędne do załatwienia sprawy i zachowania uprawnień strony, przy uwzględnieniu specyfiki szkoły wyższej i przyjętych w niej zasad komunikowania o rozstrzygnięciach organów uczelni. W ramach tej odpowiedniości nie sposób jest oczekiwać, aby niezależnie od kierunku kształcenia szkoła publiczna działała tak jak organ administracji publicznej, gdyż została powołana do zupełnie innych zadań, których zakres wynika z art. 4 ustawy. Odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego oznacza, że mogą być one stosowane tylko w takim zakresie i w taki sposób, aby uzupełniać, a nie modyfikować przepisy prawa o szkolnictwie wyższym. Wynika stąd konieczność selektywnego stosowania przepisów kodeksu postępowania administracyjnego oraz niedopuszczalność ich stosowania w takich sprawach, które zostały uregulowane w sposób wyczerpujący w ustawie (zob. Elżbieta Ura w: Prawo o szkolnictwie wyższym. Komentarz pod red. W. Sanetry i M. Wierzbowskiego, LEX/el (WKP 2013), teza 5 do art. 207 ustawy i wymienione tam orzeczenia sądów).

Biorąc pod uwagę sformułowane wyżej zastrzeżenia dotyczące odpowiedniości stosowania przepisów K.p.a. na podstawie art. 207 § 1 Prawa o szkolnictwie wyższym uznać należy, że w sprawach o przyznanie stypendium ewentualne odstępstwa od stosowania przepisów K.p.a. dotyczą szczegółowych kwestii związanych z realizacją trybu i zasad przyznawania stypendium regulowanych przepisami Prawa o szkolnictwie wyższym. Jednak organy orzekające w sprawach o przyznanie stypendium nie mogą w sposób dowolny stosować podstawowych przepisów regulujących postępowanie administracyjne, w szczególności tych spośród nich, które zapewniają przejrzystość postępowania w poszczególnych sprawach i zachowanie gwarancji proceduralnych. Odpowiednie stosowanie przepisów K.p.a. nie zwalnia bowiem organu od obowiązku zachowania minimum procedury administracyjnej, niezbędnej do załatwienia spraw i zagwarantowania ustawowych uprawnień strony. Oznacza to, że postępowanie w sprawie przyznania stypendium winno zachować ogólne podstawowe cechy postępowania administracyjnego i respektować podstawowe jego wymagania proceduralne, między innymi takie, że organ, który wydał decyzję powinien być dokładnie określony. Takie podstawowe wymaganie wynika z art. 107 § 1 K.p.a., który określa strukturę decyzji administracyjnej i jej składniki. Według tego przepisu decyzja powinna zawierać między innymi oznaczenie organu administracji publicznej a także podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Z treści art. 107 § 1 K.p.a. wynika zatem, że nie jest wystarczające same oznaczenie organu przez podanie jego nazwy oraz podpisanie decyzji przez osobę upoważnioną do wydania decyzji. Z przepisu tego wynika, że należy podać także imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe osoby upoważnionej do wydania decyzji. Dopiero w ten sposób realizuje się wymaganie proceduralne, że organ powinien być dokładnie określony, bowiem znana staje się nie tylko nazwa organu, ale także osoba, która działa jako organ, albo działa z upoważnienia osoby wykonującej funkcję organu. Wymaganie to dotyczy nie tylko organów monokratycznych, ale także organów kolegialnych. Przepis art. 107 § 1 K.p.a. należy odczytywać w ten sposób, że w przypadku wydania decyzji przez organ kolegialny decyzja taka powinna być podpisana przez wszystkie osoby wchodzące w skład organu, biorące udział w wydaniu decyzji, a imiona i nazwiska tych osób powinny być podane. Sam podpis bowiem często nie pozwala na niewątpliwą identyfikację osoby z imienia i nazwiska.

Z wymienienia w decyzji z imienia i nazwiska osób wchodzących w skład organu kolegialnego, który wydał decyzję nie zwalnia okoliczność, że w niektórych przypadkach (tak jak w badanej sprawie) przepisy ustawy pozwalają na złożenie podpisu tylko przez przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego organu kolegialnego. Nadal bowiem pozostaje obowiązujące proceduralne wymaganie dokładnego określenia organu. W związku z tym w decyzji oprócz nazwy organu kolegialnego powinny być wymienione z imienia i nazwiska wszystkie osoby wchodzące w jego skład, biorące udział w wydaniu decyzji, mimo że szczególny przepis ustawy zwolnił te osoby - z wyjątkiem przewodniczącego lub wiceprzewodniczącego – z obowiązku podpisywania decyzji.

Zatem inaczej niż wskazywał organ w odpowiedzi na skargę, przepis art. 107 § 1 K.p.a. w każdym wypadku nakłada na organ kolegialny obowiązek wskazania składu osobowego organu, który podjął decyzję.

W badanej sprawie decyzja z dnia 3 grudnia 2012 r., jak wynika z nagłówka, została wydana przez OUSKS UMCS. Podpis pod decyzją złożyła Przewodnicząca OUSKS Marzena Myślińska. Analiza treści decyzji prowadzi jednak do wniosku, że nie zostały w niej wymienione osoby wchodzące w skład OUSKS. Nie wiadomo więc, czy w pracach Komisji i wydaniu decyzji brała udział wymagana liczba członków organu kolegialnego (§ 41 pkt 2 Regulaminu), ani którzy spośród członków Komisji brali udział w wydaniu decyzji.

Wprawdzie organ w odpowiedzi na skargę podniósł, że w aktach sprawy znajduje się protokół z posiedzenia OUSKS z dnia 3 grudnia 2012 r., który wskazuje imiennie członków Komisji, którzy mieli orzekać w przedmiotowej sprawie. Jednak w rzeczywistości – inaczej niż twierdzi organ - nie jest możliwe ustalenie na podstawie tego dokumentu składu organu, który wydał decyzję z dnia 3 grudnia 2012 r. W protokole tym wymienionych zostało 9 członków Komisji. Wszystkie te osoby podpisały protokół. Z treści załącznika do protokołu w postaci listy wydanych decyzji wynika, że Komisja w dniu 3 grudnia 2012 r. podjęła decyzje w bardzo wielu sprawach dotyczących wniosków o przyznanie stypendium. Równocześnie z treści protokołu wynika, że OUSKS obradowała działając w podzespołach, których skład nie został w protokole podany. Już ta okoliczność pozwala na przypuszczenie, że nie każdy z dziewięciorga członków Komisji brał udział w wydaniu każdej decyzji (k. [...] – [...] akt administracyjnych). To przypuszczenie potwierdza się po analizie wniosku skarżącego o przyznanie stypendium (k. [...] akt administracyjnych). Na wniosku w rubrykach dotyczących informacji o rozstrzygnięciach Komisji po rozpatrzeniu wniosku oraz wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy znajdują się w dwóch miejscach podpisy w każdym przypadku pięciu członków OUSKS, których jednak nie można zidentyfikować z imienia i nazwiska, bowiem sposób nakreślenia tych podpisów na taką identyfikację nie pozwala. Jednak te adnotacje na wniosku pozwalają na stwierdzenie z całą pewnością, że tylko pięcioro z dziewięciorga członków Komisji podpisanych pod protokołem z dnia 3 grudnia 2012 r. wchodziło w skład organu, który wydał decyzją rozstrzygającą wniosek skarżącego. Dopiero w protokole posiedzenia OUSKS z dnia 15 lutego 2013 r., a więc z dnia kiedy Komisja na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy wydała zaskarżoną decyzję, wymienione zostały składy wielu podzespołów OUSKS do rozpatrywania spraw w I instancji oraz w II instancji (k. [...]- [...] akt administracyjnych). Nie jest jasne według treści tego protokołu, czy wymienione składy podzespołów do rozpatrywania spraw w I instancji dotyczą tych podzespołów, których członkowie stanowili składy organu wydającego poszczególne decyzje objęte wnioskami o ponowne rozpatrzenie sprawy. Można przypuszczać, że tak jest, jeżeli analizując sprawę skarżącego porówna się składy obydwu podzespołów (do rozpatrywania spraw w I i II instancji) wymienione w protokole z dnia 15 lutego 2013 r. (k. [...] akt administracyjnych) oraz skład organu, który wydał zaskarżoną decyzję z dnia 15 lutego 2013 r. Wówczas można wnioskować o składzie organu, który wydał decyzję z dnia 3 grudnia 2012 r.

Jednak nawet jeżeli z niewielkim ryzykiem błędu, możliwe jest odtworzenie w tak dość skomplikowany sposób składu osobowego organu, który wydał decyzję z dnia 3 grudnia 2013 r., to nie sposób zaaprobować takiego stosowania przez organ przepisów postępowania, które nie daje stronie oraz sądowi kontrolującemu zaskarżoną decyzję możliwości stwierdzenia w sposób całkowicie niewątpliwy jaki był skład organu, który wydał decyzję z dnia 3 grudnia 2013 r.

Nawet gdyby przyjąć bardziej liberalną wykładnię art. 107 § 1 K.p.a. (czego Sąd orzekający nie czyni), według której w przypadku organów kolegialnych może być wystarczające dołączenie do protokołu posiedzenia, zawierającego treść rozstrzygnięcia, listy obecności podpisanej przez członków organu kolegialnego biorących udział w posiedzeniu, albo dołączenie do dokumentu zawierającego treść rozstrzygnięcia, protokołu posiedzenia podpisanego przez jego uczestników (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2003 r. w sprawie III RN 135/03, OSNP 16/2004, poz. 274, SIP Lex nr 116127), to i tak w konkretnej rozpoznawanej sprawie wadliwość decyzji nie mogłaby zostać zneutralizowana. Nie jest bowiem możliwe - jak wcześniej wyjaśniono - ustalenie na podstawie decyzji z dnia 3 grudnia 2012 r. podpisanej przez przewodniczącą oraz na podstawie protokołu posiedzenia z tego dnia, kto oprócz przewodniczącej wchodził w skład organu, który wydał decyzję. Natomiast rozumowanie uwzględniające inne okoliczności sprawy prowadzi wprawdzie do ustalenia bardzo prawdopodobnego składu organu, ale nie całkowicie pewnego.

Taka decyzja z przyczyn wcześniej omówionych musi być zakwalifikowana jako wydana z rażącym naruszeniem art. 107 § 1 K.p.a., a więc dotknięta jest poważniejszą wadą niż przyjął to skarżący, wskazując w skardze jedynie na naruszenie przepisu postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Treść decyzji nie pozwala bowiem na określenie jaki był skład osobowy organu kolegialnego, który wydał decyzję. Należy zwrócić uwagę, że w art. 107 § 1 K.p.a. wymienione zostały składniki decyzji, które służą pełnemu określeniu elementów stosunku prawnego zarówno materialnego, jak i procesowego. Nie wszystkie z tych składników mają jednakowe znaczenie w określeniu tych elementów. Niektóre z nich są bardziej istotne niż pozostałe i ich pominięcie pozbawia akt pisemny charakteru decyzji administracyjnej. Jako minimum elementów formy prawnej decyzji traktuje się cztery składniki, to jest określenie organu, który wydał decyzję, określenie adresata decyzji, rozstrzygnięcie, podpis osoby reprezentującej organ. Brak jednego z tych składników albo wyklucza ustalenie podstawowych elementów stosunku prawnego, albo też wskazuje na to, że nie mamy do czynienia z objawem woli organu, innymi słowy - z czynnością stosowania prawa przez uprawniony podmiot (por. J. Borkowski w: B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, 12 wydanie, Wyd. C. H. Beck 2012, str. 431).

Jak wcześniej wyjaśniono określenie organu, który wydał decyzję nie polega jedynie na oznaczeniu organu przez podanie jego nazwy, ale także na wskazaniu z imienia i nazwiska osoby piastuna organu monokratycznego lub osoby upoważnionej przez niego do wydania decyzji, a w przypadku wydania decyzji przez organ kolegialny - na wskazaniu z imienia i nazwiska wszystkich członków organu, którzy brali udział w wydaniu decyzji. Zaniechanie zamieszczenia w decyzji opisanego elementu stanowi wadę konstrukcyjną (materialną) decyzji, co sprawia, że naruszenie art. 107 § 1 K.p.a. prowadzące do takiej wadliwości decyzji, kwalifikuje się jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

Podsumowując należy stwierdzić, że Odwoławcza Uczelniana Studencka Komisja Socjalna, rozpatrując sprawę na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, powinna była zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. stwierdzić nieważność swojej decyzji z dnia 3 grudnia 2012 r. Zaniechanie tego stanowi rażące naruszenie wymienionego przepisu, co sprawia, że Sąd rozpoznający sprawę miał obowiązek stwierdzić nieważność zarówno zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji z dnia 3 grudnia 2012 r.

Stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji sprawia, że przedwczesne stało się badanie prawidłowości decyzji w pozostałym zakresie, w tym rozważanie sformułowanego w skardze zarzutu naruszenia prawa materialnego.

Mając na uwadze powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w związku z art. art. 156 § 1 pkt 2 i 107 § 1 K.p.a. oraz art. 135 P.p.s.a.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a. w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a. oraz w zw. z § 18 ust. 1 pkt 1 lit.c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 461).