II SA/Bd 725/13

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] sierpnia 2012 r. Spółka A w W. wniosła do Dyrektora Izby Celnej w T. o zawieszenie postępowania w sprawie cofnięcia Spółce w części dotyczącej pkt II poz. 101 zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa kujawsko-pomorskiego, udzielonego przez Dyrektora Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia [...] maja 2009 roku nr [...].

W uzasadnieniu Spółka wskazała, że trzema postanowieniami z dnia 16 listopada 2010 roku WSA w Gdańsku skierował do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pytania prejudycjalne, których przedmiotem jest ustalenie, czy ustawa o grach hazardowych winna podlegać uprzedniej notyfikacji na podstawie Dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 roku. Wskazała również, że jednym z przepisów powołanych w postępowaniu przed WSA w Gdańsku, uzasadniającym potrzebę notyfikacji, był art. 129 ust. 3 ustawy, określający nową wysokość stawki oraz nową wysokość wygranej dla automatów o niskich wygranych, a więc będący bez wątpienia przepisem technicznym w rozumieniu wspomnianej Dyrektywy. W ocenie Spółki od stwierdzenia naruszenia tego przepisu zależy również możliwość dokonania oceny spełnienia przez automat wymogów ustawy. Wskazała również, że zgodnie z wytycznymi Trybunału zawartymi w wyroku z dnia 19 lipca 2012 roku ustawa o grach hazardowych zawiera przepisy techniczne, w zakresie w jakim dochodzi do ograniczenia obrotu na rynku automatów do gier o niskich wygranych. Nadto wnioskodawczyni wskazała, że kwestionowany przez organ automat stanowi dowód w postępowaniu karnym o przestępstwo skarbowe i wynik postępowania karnego ma zasadnicze znaczenie dla ustalenia samej podstawy wszczęcia i prowadzenia postępowania w przedmiocie cofnięcia rejestracji automatów. Wobec powyższego, w ocenie Strony, w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki obligatoryjnego zawieszenia postępowania określone w art. 201 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej w T. na podstawie art. 216 § 1 w zw. z art. 201 § 1 pkt 2 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749) odmówił zawieszenia postępowania. Organ uznał, że w sprawie nie zaistniała przesłanka uzasadniająca obowiązek zawieszenia postępowania na podstawie przepisu art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Wskazał, że nie można uznać za zagadnienie wstępne powoływanego przez Spółkę pytania prejudycjalnego skierowanego przez WSA w Gdańsku do TSUE bowiem wyrok w tej sprawie zapadł 19 lipca 2012 r. Organ wskazał również na brak powiązania między sprawą będącą przedmiotem ww. zapytania prawnego, a toczącą się przed organem, bowiem ta druga dotyczy cofnięcia zezwolenia na urządzenie gier na automatach o niskich wygranych z powodu naruszenia przez Spółkę jednego z podstawowych warunków wykonywania tej działalności (art. 138 ust. 3 w zw. z art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych). Zatem oceniane przez TSUE przepisy ustawy o grach hazardowych pozostają bez znaczenia dla ustalenia w przedmiotowym postępowaniu stanu prawnego i faktycznego sprawy, a następnie wydania poprawnego rozstrzygnięcia. W zażaleniu Spółka zarzuciła organowi naruszenie art. 201 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez bezzasadną odmowę zawieszenia postępowania oraz naruszenie przepisu art. 122 oraz art. 187 § 3 w zw. z art. 235 ustawy Ordynacja podatkowa, poprzez błędne ustalenia faktyczne, a także poprzez zaniechanie dokonania niezbędnych dla rozpatrzenia i wyniku sprawy ustaleń faktycznych. Podniosła, że błąd w dokonanej przez organ ocenie okoliczności przedmiotowej sprawy polega na: "pominięciu zasadniczej w niniejszej sprawie szczegółowej kwestii, iż brak zachowania procedury notyfikacji skutkuje brakiem możliwości stosowania wadliwego aktu prawnego w całości, nie zaś tylko poszczególnych jego przepisów i to ze skutkiem ex tunc". Zdaniem Spółki organ błędnie zinterpretował wyrok TSUE z dnia 19 lipca 2012 r., bowiem wbrew twierdzeniu organu wyrok ten zawiera wyraźne wytyczne interpretacyjne nie tylko w zakresie art. 135 ust. 2, art. 138 ust. 1 i art. 129 ust. 2 ustawy o grach hazardowych, ale odnosi się również do pozostałych przepisów tej ustawy. Nadto Spółka powołała się na pytania prawne, które zostały skierowane do Trybunału Konstytucyjnego przez WSA w Poznaniu postanowieniem z dnia 8 grudnia 2010r., sygn. akt II SA/Po 549/10 oraz Ogólnopolski Związek Pracodawców Branży Rozrywkowej. W ocenie Spółki postępowania toczące się przed Trybunałem Konstytucyjnym mogą mieć bezpośredni wpływ na rozstrzygnięcie w sprawie. Zdaniem Spółki w sytuacji, w której prowadziła ona legalną działalność na podstawie uzyskanych zezwoleń oraz z użyciem zakupionych przez nią automatów, które zostały dopuszczone do eksploatacji przez właściwe organy państwa, zmiana wykładni prawa i nagłe kwestionowanie tej działalności, stwarza zagadnienie natury konstytucyjnej.

Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 221 oraz 239 ww. ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Izby Celnej w T. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że z zagadnieniem wstępnym mamy do czynienia w sytuacji, gdy rozstrzygnięcie merytoryczne sprawy będącej przedmiotem postępowania uzależnione jest od wcześniejszego rozstrzygnięcia zagadnienia materialnopranwgo, które z istoty swej należy do kompetencji innego organu administracji lub sądu i nie było wcześniej prawomocnie osadzone. Organ wskazał również, iż badając przesłanki zawieszenie postępowania niezbędnym jest ustalenie związku przyczynowego między rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, a zagadnieniem wstępnym. Organ wskazał, że dokładna analiza uzasadnień trzech spraw rozpoznawanych przez TSUE pozwala na stwierdzenie, że sprawy dotyczyły takich stanów faktycznych, w których ustawodawca ustanowił przepisy zmierzające do częściowego zakazu wykonywania usługi przy użyciu automatów do gier o niskich wygranych w miejscach innych niż kasyna, co może być uznane za ograniczenie swobody przepływu towarów równoważne z zakazem przywozu; innymi słowy - wskutek tych określonych regulacji doszło do istotnego ograniczenia rynku gier na automatach o niskich wygranych, a co za tym idzie samego rynku automatów. Zaskarżone rozstrzygnięcia w tych sprawach oparto o inne podstawy prawne, niż w niniejszym postępowaniu, tj. art. 138 ust. 1, art. 135 ust. 2, art. 129 ust. 2 ustawy o grach hazardowych. Organ ponownie wskazał, że inny jest przedmiot niniejszego postępowania - dotyczy ono cofnięcia zezwolenia na urządzenie gier na automatach o niskich wygranych z powodu naruszenia przez Spółkę jednego z podstawowych warunków wykonywania tej działalności (art. 138 ust. 3 w zw. z art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych.).

Odnosząc się natomiast do drugiego z podnoszonych przez Spółkę powodów, dla których postępowanie winno być zawieszone, organ wyjaśnił, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w sprawie o sygn. akt II SA/Po 549/10 zwrócił się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym w związku z podjętymi wątpliwościami co do zgodności z Konstytucją RP przepisu art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych. Odpowiedź Trybunału Konstytucyjnego na powyższe pytanie prawne będzie miała formę wyroku rozstrzygającego wątpliwości co do konstytucyjności art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych. Wyrok ten odpowiadać będzie zakresowi ww. postanowienia składu sędziowskiego WSA w Poznaniu. Stosownie bowiem do treści art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 roku o Trybunale Konstytucyjnym, Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi. Organ wskazał, że treść przywołanego wyżej przepisu przesądza, że Trybunał Konstytucyjny nie posiada kompetencji do rozszerzenia zakresu zaskarżenia poprzez wypowiedzenie się w sentencji o konstytucyjności regulacji, która nie podlegała zaskarżeniu - w rozpatrywanym przypadku o konstytucyjności przepisów dotyczących cofnięcia zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier. Odnosząc się do wniosku o którym mowa w zażaleniu, organ wyjaśnił, że w dniu 8 października 2012 roku orzeczeniem o sygn. akt TW 15/11 Trybunał Konstytucyjny postanowił odmówić nadania dalszego biegu ww. wnioskowi. W związku z tym organ ocenił, że w ogóle nie istnieje zagadnienie prawne.

W skardze Spółka zarzuciła organowi naruszenie przepisu art. 201 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez bezzasadną odmowę zawieszenia postępowania oraz naruszenie przepisu art. 122 oraz art. 187 § 3 w zw. z art. 239 w zw. z art. 235 ustawy Ordynacja podatkowa, poprzez błędne ustalenia faktyczne w zakresie nieistnienia okoliczności uzasadniających zawieszenie postępowania powtarzając argumentację zażalenia.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 nie jest związany bezpośrednio z postępowaniem dotyczącym cofnięcia Spółce zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych i nie miał wpływu na wynik tego postępowania. Prowadzone przez organ postępowanie, którego Spółka domaga się zawieszenia dotyczy cofnięcia zezwolenia na urządzenie gier na automatach o niskich wygranych z powodu naruszenia przez Spółkę A jednego z podstawowych warunków wykonywania tej działalności (art. 138 ust. 3 w zw. z art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych.). Jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji rozstrzygając sprawę organ nie będzie stosował żadnego z przepisów, które budziły wątpliwości WSA w Gdańsku. Zarówno na gruncie ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, jak i ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych - w przypadku gier na automatach do gier o niskich wygranych - wymogi urządzania gier pozostały niezmienne, co czyni bezprzedmiotowym rozważania na temat technicznego charakteru tych przepisów. Dodał również, że przepisy regulujące kwestię stosowania środka nadzorczego w postaci cofnięcia zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier nie będą przedmiotem ocen dokonywanych przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie wywołanej postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 grudnia 2010r., sygn. akt II SA/Po 549/10.

Wojewódzki Sad Administracyjny zważył, co następuje:

Wojewódzki Sąd Administracyjny zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn.zm.), dalej przywoływanej jako " P.p.s.a.", sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej i bada legalność zaskarżonego aktu administracyjnego stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 z późn.zm.) nie będąc w sprawowaniu tej kontroli związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 P.p.s.a.). W ramach tej kognicji Sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu administracyjnego nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, w stopniu który uzasadniałby ich wyeliminowanie z obrotu prawnego.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest ocena zaistnienia przesłanek do uwzględnienia wniosku skarżącej o zawieszenia postępowania wszczętego na podstawie art. 138 ust. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749) w sprawie cofnięcia Spółce w części dotyczącej pkt II poz. 101 zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa kujawsko-pomorskiego, udzielonego przez Dyrektora Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia [...] maja 2009 roku nr [...]. Za podstawę wniosku Spółka uznała konieczność rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, wskazując że trzema postanowieniami z dnia 16 listopada 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku skierował do TSUE pytania prejudycjalne, których przedmiotem jest ustalenie, czy ustawa o grach hazardowych winna podlegać uprzedniej notyfikacji na podstawie Dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 roku. Nadto w zażaleniu Spółka powołała się na pytania prawne, które zostały skierowane do Trybunału Konstytucyjnego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 8 grudnia 2010r., sygn. akt II SA/Po 549/10 oraz Ogólnopolski Związek Pracodawców Branży Rozrywkowej.

Na wstępie wyjaśnić należy, iż postępowanie w niniejszej sprawie wszczęte zostało na podstawie przepisów ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2009 r. Nr 201 Nr 1540), a stosownie do art. 8 tej ustawy, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, do postępowań w sprawach określonych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie natomiast z art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej organ zawiesza postępowania gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Powszechnie przyjmuje się, że zagadnieniem wstępnym jest kwestia prawna, której uprzednie rozstrzygnięcie warunkuje rozpatrzenie w tej, a nie innej sprawie. Dotyczy ono z reguły sytuacji, gdy rozstrzygnięcie merytoryczne sprawy będącej przedmiotem postępowania uzależnione jest od rozstrzygnięcia zagadnienia materialnoprawnego, które należy do kompetencji innego organu administracyjnego lub sądu i nie było wcześniej prawomocnie przesądzone. Innymi słowy, z zagadnieniem wstępnym mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy rozstrzygnięcie sprawy uwarunkowane jest uprzednim rozstrzygnięciem innej kwestii, przy czym zagadnie wstępne powinno mieć charakter prawny, a nie faktyczny. Jeżeli natomiast okoliczność powołana jako zagadnienie wykazuje jedynie pośredni związek z rozpatrzeniem sprawy i wydaniem decyzji, nie ma ono charakteru zagadnienia wstępnego, o którym mowa w art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Mogą wiązać się z nim określone skutki procesowe, ale powstanie takiego zagadnienia nie rodzi obowiązku zawieszenia postępowania podatkowego. Zatem aby uznać pewną okoliczność za zagadnienie wstępne niezbędnym jest wystąpienie przeszkody prawnej uniemożliwiającej rozstrzygnięcie sprawy, przy czym zależności rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego i rozpatrzenia sprawy nie można utożsamiać z wymogiem ukierunkowania tej ostatniej na określoną treść decyzji. Oznacza to, że rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego uzależniać powinno rozpatrzenie sprawy w ogóle, nie zaś wydanie decyzji o określonej treści. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2003 r., sygn. akt I SA/Łd 970/03, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 czerwca 2013 r., sygn. akt II GSK 995/11, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2013 r., sygn. akt II GSK 797/11, wyrok NSA z dnia 11 czerwca 2013 r. sygn. akt II GSK 2380/11, wyrok NSA z dnia 4 czerwca 2013 r. sygn. akt II GSK 1023/11).

Z taką sytuacją niewątpliwie nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Jak słusznie wskazał organ w podjętych rozstrzygnięciach, okoliczności na które powołuje się skarżąca nie mogą w tej konkretnej sprawie stanowić zagadnienia wstępnego w myśl przepisu art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Pytanie prejudycjalne, z którym postanowieniem z 16 listopada 2010 r. sygn. akt III Sa/Gd 161/10zwrócił się do TSUE Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku dotyczyło rozstrzygnięcia wątpliwości tegoż Sądu "czy przepis art. 1 pkt 11 Dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37 z późn. zm.) powinien być interpretowany w ten sposób, że do "przepisów technicznych", których projekty powinny zostać przekazane Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 wymienionej dyrektywy należy taki przepis ustawowy, który zakazuje zmiany zezwoleń na działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych w zakresie zmiany miejsca urządzania gry". Dotyczy więc ono relacji miedzy art. 135 ustawy o grach hazardowych regulującego procedurę zmiany zezwolenia w zakresie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych, a przepisami Dyrektywy nr 98/34 WE. Przedmiotem prowadzonego przez organ postępowania nie jest zmiana zezwolenia w zakresie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych, lecz cofnięcie tego zezwolenia na podstawie art. 138 ust. 3 ww. ustawy. Cofnięcie Spółce zezwolenia na urządzanie i prowadzenie gier na automatach o niskich wygranych jest zupełnie innym zagadnieniem prawnym niż obowiązywanie i wykładnia przepisów prawa nowego, dotyczących zmiany zezwoleń na urządzanie gry. Ustalenie obowiązku notyfikacji lub stwierdzenie zgodności z prawem wspólnotowym przepisów regulujących te sytuacje prawne wymaga bowiem rozważenia odrębnych przesłanek i okoliczności (wyrok Wsa w Olsztynie z dnia 20 września 2011 r. sygn. akt II SA/Ol 547/11, wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13 lipca 2011 r., II SA/Go 300/11). Słusznie w tej sytuacji wskazał Dyrektor Izby Celnej w T., iż pytanie prejudycjalne skierowane do TSUE dotyczy przepisów nie będących podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Trudno by wiec znaleźć uzasadnioną podstawę do zawieszenia postępowania i oczekiwania na rozstrzygnięcie innej sprawy, nie związanej z nią bezpośrednio.

Nadto jak słusznie wskazał organ, powoływane przez skarżącą okoliczności nie mogą stanowić zagadnienia wstępnego, bowiem przedmiotem oceny w postępowaniu administracyjnym toczącym się przed Dyrektorem Izby Celnej w T. były okoliczności faktyczne, tj. prowadzenie gier na automatach niezgodnie z treścią udzielnego zezwolenia poprzez umożliwienie wyższych wygranych niż ustawowo przyjęte stawki, a ich stwierdzenie i ocena należy do Dyrektora Izby Celnej w T. Tożsame stanowisko zajmował już Naczelny Sad Administracyjny m.in w wyrokach z dnia 4 czerwca 2013 r., sygn. akt II GSK 995/11, z dnia 4 czerwca 2013 r. sygn. akt II GSK 1023/11, z dnia 11 czerwca 2013 r. sygn. akt II GSK 2380/11.

Nadto - co nader istotne w rozpatrywanej sprawie, zagadnieniem wstępnym mogą być okoliczności, których wcześniejsze rozstrzygnięcie, jest niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, a nadto okoliczności które nie były wcześniej osadzone prawomocnym orzeczeniem. Tymczasem wyrok TSUE w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11 zapadł w dniu 19 lipca 2012 r., wniosek strony skarżącej natomiast datowany jest na dzień 6 sierpnia 2012 r., a więc już po wydaniu wyroku przez TSUE. To z kolei sprawia, iż nieuzasadniona jest argumentacja skarżącej przemawiająca za zawieszeniem postępowania. Skoro bowiem zagadnieniem wstępnym może być jedynie okoliczność, której uprzednie rozstrzygnięcie warunkuje rozstrzygnięcie właściwej sprawy, to za takie nie można uznać sprawy już rozstrzygniętej. Abstrahując od sytuacji, w której przesadzone zostało, że w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie sprawy TSUE nie stanowi zagadnienia wstępnego, to niedopuszczalnym byłoby zawieszenie postępowania na podstawie art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w sytuacji gdy zagadnienie wstępne zostało już rozstrzygnięte, bowiem nie miałoby to żadnego uzasadnionego celu.

Sąd w niniejszej sprawie podziela również ocenę organu, iż nie stanowi zagadnienia wstępnego w niniejszej sprawie pytanie prawne skierowane do Trybunału Konstytucyjnego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z 8 grudnia 2010 r. sygn. akt II SA/Po 549/10 w sprawie oceny zgodności z Konstytucją RP przepisu art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych. Sprawa zarejestrowana w Trybunale Konstytucyjnym pod sygn. P 4/11 o dotyczyła pytania "czy art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540), uniemożliwiający − podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą polegającą na urządzaniu gier na automatach o niskich wygranych odnośnie przedsięwzięć podjętych przed 1 stycznia 2010 r. − dopuszczalną wcześniej zmianę miejsca urządzania gry, ustalonego w uprzednio wydanym zezwoleniu, jest zgodny z wyrażoną w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasadą ochrony interesów w toku podmiotów prowadzących takową działalność, które − w zaufaniu do dotychczasowych przepisów − rozpoczęły realizację sześcioletnich przedsięwzięć gospodarczych".

Tymczasem jak już powyżej wskazywano, prowadzone przez Dyrektora Izby Celnej w T. postępowanie dotyczyło cofnięcia skarżącej Spółce zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Prawidłowo organ powołując się na art. 66 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. z 1997 r. Nr 102 poz. 643 ze zm.) wskazał, że Trybunał orzekając jest związany granicami wniosku, pytania prawnego lub skargi. Pytanie prawne zadane przez WSA w Poznaniu nie pozostawało w bezpośrednim związku ze sprawą rozpatrywaną przez organ, bowiem związane było ze zmianą miejsca urządzania gier, a nie cofnięciem zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału nie więc będzie przepis art. 138 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, a jedynie art. 135 ust. 2 nie mający zastosowania w sprawie rozpatrywanej przez Dyrektora izby Celnej w T.. W tych okolicznościach uznać należy, że wspomniana powyżej sprawa zwisła przed Trybunałem Konstytucyjnym nie może stanowić przesłanki zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie.

W świetle powyższego Sąd uznał, że w rozpatrywanej sprawie nie zachodziła sytuacja uzasadniająca zawieszenie postępowania w sprawie cofnięcia zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy przez organ administracji nie było uzależnione od wcześniejszego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, zatem za niezasadny uznać zarzut naruszenia art. 201 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez bezzasadną odmowę zawieszenia postępowania. Nie można uwzględnić również drugiego z podniesionych przez skarżącą zarzutów naruszenie przepisu art. 122 oraz art. 187 § 3 w związku z art. 239 w związku z art. 235 ustawy Ordynacja podatkowa, bowiem w ocenie Sadu materiał dowodowy zebrany przez Dyrektora Izby Celnej w T. w pełni pozwalał na rozstrzygnięcie sprawy.

Sąd nie znalazł podstaw wskazanych treścią przywołanego powyżej art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi do uwzględnienia skargi wobec czego na podstawie art. 151 tej ustawy orzekł jak w sentencji wyroku.