III SA/Gd 666/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 24 czerwca 2013 r. (nr [...]) [...] Państwowy Wojewódzkie Inspektor Sanitarny utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia 27 marca 2013 r. (nr [...]), którą orzeczono o braku podstaw do stwierdzenia u B. D. choroby zawodowej.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Decyzją z dnia 27 marca 2013 r. (nr [...]) Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny– działając na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267) – dalej: "k.p.a." i art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j.: Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263 ze zm.) - nie stwierdził u B. D. choroby zawodowej: nowotwory złośliwe powstałe w następstwie działania czynników występujących w środowisku pracy, uznanych za rakotwórcze u ludzi - nowotwór skóry, wymienionej w pozycji 17 pkt. 4 wykazu chorób zawodowych określonego w przepisach w sprawie chorób zawodowych, wydanych na podstawie art. 237 § 1 pkt 3-6 i § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy.

Organ wskazał w uzasadnieniu, że z orzeczenia lekarskiego Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy z dnia 16 stycznia 2013 r. (nr [...]) o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej oraz orzeczenia lekarskiego Instytutu Medycyny Pracy im. [...]z dnia 19 lutego 2013 r. (nr [...]) o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, a także oceny narażenia zawodowego, nie wynika, by stwierdzono u strony przedmiotową chorobę zawodową.

Z orzeczeń lekarskich wydanych w sprawie wynika m.in., że promieniowanie UV, na które była narażona strona, nie jest wymienione jako czynnik rakotwórczy dla ludzi w załączniku do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników i procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy (Dz. U. z 2012, poz. 890), dlatego nie można przyjąć, że działanie tegoż promieniowania mogłoby stanowić przyczynę wywołania u badanego nowotworu złośliwego.

Organ podkreślił, że zgodnie z art. 2351 Kodeksu pracy (t.j.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) warunkiem wydania decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej jest rozpoznanie choroby wymienionej w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869 ze zm.), jeśli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanym - narażeniem zawodowym. W przypadku strony warunek dotyczący wystąpienia w środowisku pracy czynnika wywołującego chorobę zawodową wymienioną w wykazie chorób zawodowych nie został spełniony.

Strona odwołała się od tej decyzji podnosząc, że do zachorowania doszło wskutek wieloletniego narażania na jednoczesne działanie związków chemicznych (nawozy, środki ochrony roślin) wraz promieniowaniem ultrafioletowym pochodzącym ze światła słonecznego.

Po rozpatrzeniu odwołania [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z dnia 24 czerwca 2013 r. (nr [...]) - działając na podstawie art. 5 pkt 4a ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych – orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że strona od 1979 r. do chwili obecnej pracuje jako rolnik w Indywidualnym Gospodarstwie Rolnym, [...] w U. Z przeprowadzonej oceny narażenia zawodowego wynika, że podczas czynności związanych z hodowlą zwierząt oraz uprawą zbóż i ziemniaków strona pracowała w ekspozycji na promienie słoneczne (promieniowanie UV).

Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w oparciu o dostarczoną dokumentację medyczną potwierdził u strony nowotwór złośliwy skóry nie uznając etiologii zawodowej schorzenia z uwagi na fakt, że promieniowanie UV nie jest wymienione w wykazie czynników rakotwórczych. Podobnie medyczna jednostka orzecznicza drugiego stopnia - Instytut Medycyny Pracy, wydała orzeczenie lekarskie z dnia 19 lutego 2013 r. o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej.

W ocenie organu odwoławczego orzeczenia lekarskie zostały wydane przez lekarzy uprawnionych i nie budzą zastrzeżeń.

Ponadto organ odwoławczy wystąpił do jednostek orzeczniczych o wydanie opinii uzupełniających w związku z treścią zarzutów strony zawartych w odwołaniu. Zarówno Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy pismem z dnia 14 maja 2013 r. oraz Instytut Medycyny Pracy pismem z dnia 27 maja 2013 r. nie znalazły podstaw do zmiany treści wydanych orzeczeń lekarskich w związku z podnoszonym przez stronę równoczesnym narażeniem na promieniowanie ultrafioletowe oraz związki chemiczne, tj. nawozy oraz środki ochrony roślin.

Chociaż u strony stwierdzono nowotwór skóry wymieniony w wykazie chorób zawodowych, to jednak nie można uznać, że choroba została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy. Zarówno promieniowanie ultrafioletowe jak i substancje wchodzące w skład nawozów oraz środków ochrony roślin nie są czynnikami występującymi w środowisku pracy, uznanymi za rakotwórcze u ludzi, gdyż nie zostały wymienione w wykazie czynników rakotwórczych stanowiącym załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym w środowisku pracy.

Na koniec organ odwoławczy podkreślił, że Państwowy Inspektor Sanitarny jest bezwzględnie związany orzeczeniem lekarski w zakresie rozpoznania choroby zawodowej wydanym w danej sprawie.

B. D. zaskarżył opisaną wyżej decyzję organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku domagając się jej zmiany przez stwierdzenie choroby zawodowej. Wniósł przy tym o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność, czy wskazane przez niego środki chemiczne oraz narażenie na długotrwały wpływ promieni UV mogły spowodować u niego nowotwór skóry.

Skarżący zauważył, że zgodnie z Kodeksem pracy za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym". W karcie oceny narażenia zawodowego, mającej bezpośrednie przełożenie na wskazaną wyżej definicję, w szczególności w związku z jej ostatnim zdaniem, wskazano w sposób nie pozostawiający wątpliwości, że jednym z czynników narażenia w wykonywanej pracy przez stronę było wystawienie na długotrwałe działanie promieni słonecznych, a więc szkodliwych promieni UV.

Zarzucił, że powoływane przez organy rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. - wydane w oparciu o art. 223 § 3 Kodeksu pracy - nie ma żadnego przełożenia na przepisy o chorobach zawodowych. Dotyczy jedynie wykazu odpowiednich czynników rakotwórczych i mutagennych, w związku z którymi pracodawcy zobowiązani są do dopełnienia dodatkowych obowiązków w związku z ochroną zdrowia pracowników. W szczególności nie ogranicza definicji "czynników" z art. 2351 Kodeku pracy. Dlatego też organy powinny zbadać, czy promienie UV i czynniki chemiczne, o których była mowa w trakcie postępowania, mogły wpłynąć z dużym prawdopodobieństwem na rozwój nowotworu. Organy zaniechały jednak podjęcia takich czynności.

W odpowiedzi na skargę [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.). W myśl natomiast w myśl art. 135 p.p.s.a. sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

W tak określonym zakresie kognicji Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 2351 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) za chorobę zawodową uważa się schorzenie ujęte w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że choroba została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

Wykaz chorób zawodowych został określony w załączniku do - wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 237 § 1 pkt 3-6 i § 11 Kodeksu pracy – rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 105, poz. 869 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

W niniejszej sprawie podejrzenie istnienia choroby zawodowej u skarżącego dotyczyło choroby wymienionej w pozycji 17.4 wykazu chorób zawodowych (załącznika do rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych), tj. jednostki chorobowej określonej jako: "Nowotwór złośliwy skóry powstały w następstwie działania czynników występujących w środowisku pracy, uznanych za rakotwórcze u ludzi".

W aktach sprawy znajdują się dwa orzeczenia lekarskie o braku podstaw do rozpoznania u skarżącego rozpoznawanej choroby zawodowej, tj.: orzeczenie nr [...] Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy (dalej: WOMP) z dnia 16.01.2013 r. oraz orzeczenie nr [...] Instytutu Medycyny Pracy (dalej: IMP) z dnia 19.02.2013 r. Z obu ww. orzeczeń lekarskich wynika, że skarżący cierpi na nowotwór złośliwy skóry (czerniaka). W obu orzeczeniach stwierdzono, że obowiązujące przepisy prawa dotyczące chorób zawodowych wskazują, że nowotwór złośliwy może zostać uznany za chorobę zawodową, jeżeli powstał w następstwie działania czynników występujących w środowisku pracy, uznanych za rakotwórcze u ludzi. Jednostki orzecznicze przyjęły, ze przy dokonywaniu oceny narażenia zawodowego na czynniki rakotwórcze uwzględnia się substancje chemiczne, ich mieszaniny, czynniki lub procesy technologiczne o działaniu rakotwórczym lub mutagennym określone w przepisach wydanych na podstawie art. 222 § 3 Kodeksu pracy, czyli wymienione w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym i mutagennym w środowisku pracy (Dz. U. z 2012 r., poz. 890). Ponieważ w zawartym w załączniku do ww. rozporządzenia wykazie czynników o działaniu rakotwórczym występujących w środowisku pracy nie zostało wymienione promieniowanie UV, to nie jest możliwe uznanie, że stwierdzona u skarżącego choroba zawodowa (nowotwór złośliwy skóry) powstała w następstwie działania czynników występujących w środowisku pracy, uznanych za rakotwórcze u ludzi.

Tak samo ww. jednostki orzecznicze postąpiły dokonując oceny jako przyczyny stwierdzonego nowotworu skóry, okoliczności oddziaływania na skarżącego określonych związków chemicznych, których używał w gospodarstwie (tj. nawozów azotowych [mocznik, saletrzak, saletra amonowa], nawozów fosforowych [superfosfat pylisty i granulowany], nawozów potasowych [sól potasowa czerwona]), zaznaczając, że nie używał odzieży ochronnej a przez pierwsze lata pracy zawodowej siał ręcznie nawozy granulowane, samodzielnie zaprawiając chemicznie zboże i używając środków chwastobójczych (Chwastox, Pielik, Randap). Mianowicie, z uzyskanych na etapie odwołania opinii uzupełniających tych jednostek (opinia WOMP z dnia 14.05.2013 r. oraz opinia IMP z dnia 27.05.2013 r.) wynika, że w świetle aktualnej wiedzy medycznej brak jest dowodów epidemiologicznych na to, że wskazane przez skarżącego środki (preparaty) chemiczne powodują nowotwór skóry (czerniaka) a żaden z tych preparatów nie został zaklasyfikowany do substancji i mieszanin rakotwórczych w świetle rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r.

Z powyższego wynika, że jednostki orzecznicze oceniając rakotwórczy charakter czynników (substancji) występujących w środowisku pracy skarżącego zawęziły go tylko do tych czynników (substancji), które zostały wymienione jako rakotwórcze na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym i mutagennym w środowisku pracy.

W ocenie Sądu takie działanie nie jest wystarczające dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy w przedmiocie stwierdzenia/braku podstaw do stwierdzenia w przypadku skarżącego choroby zawodowej. Należy bowiem zwrócić uwagę, że skoro prawodawca określając przedmiotową jednostkę chorobową (poz. 17.4) odwołał się do "czynników uznanych za rakotwórcze u ludzi", to tym samym nie zawęził poszukiwania przyczyn choroby nowotworowej jedynie do przypadków występowania w środowisku pracy czynników (substancji) o działaniu rakotwórczym wymienionych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r., lecz do wszelkich (również innych) czynników (substancji) uznanych na podstawie aktualnej wiedzy medycznej za czynniki (substancje) szkodliwe dla zdrowia, mające rakotwórcze działanie na organizm ludzki. Gdyby wolą prawodawcy było uznanie za chorobę zawodową nowotworów powstałych w następstwie działania czynników występujących w środowisku pracy, uznanych wyłącznie na podstawie przepisów prawa (normatywnie) za kancerogenne u ludzi, to niewątpliwie dałby temu wyraz poprzez wyraźne odesłanie w nazwie jednostki chorobowej do określonych przepisów (np. do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym i mutagennym w środowisku pracy - Dz. U. z 2012 r., poz. 890). Skoro jednak tego nie uczynił, to należy przyjąć, że możliwe jest także uznanie za chorobę zawodową nowotworów powstałych w następstwie działania jakichkolwiek czynników występujących w środowisku pracy mających wpływ na powstanie choroby nowotworowej, uznanych w świetle aktualnej wiedzy naukowo-medycznej za rakotwórcze u ludzi.

W tym kontekście Sąd pragnie zwrócić uwagę na § 6 rozporządzenia, który wskazuje, co w postępowaniu dotyczącym choroby zawodowej bierze pod uwagę lekarz orzecznik. Zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia lekarz wydaje orzeczenie o rozpoznaniu choroby zawodowej albo o braku podstaw do jej rozpoznania na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych, dokumentacji medycznej pracownika lub byłego pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego.

W myśl natomiast § 6 ust. 2 rozporządzenia narażenie zawodowe podlega ocenie, przy dokonywaniu której uwzględnia się w odniesieniu do:

1/ czynników chemicznych i fizycznych - rodzaj czynnika, wartość stężeń lub natężeń i średni czas narażenia zawodowego;

2/ czynników biologicznych - rodzaj czynnika, ustalenie kontaktu, okresu utajenia oraz stwierdzenie mechanizmu działania lub drogi szerzenia się czynnika, bez konieczności określenia stężenia tego czynnika;

3/ czynników o działaniu uczulającym (alergenów) - rodzaj czynnika i stwierdzenie kontaktu z takim czynnikiem w czasie pracy, jeżeli występował on w środowisku pracy, narzędziach pracy, surowcach, półproduktach lub gotowych wyrobach, bez konieczności określania stężenia tego czynnika;

4/ czynników o działaniu rakotwórczym - substancje chemiczne, ich mieszaniny, czynniki lub procesy technologiczne o działaniu rakotwórczym lub mutagennym określone w przepisach wydanych na podstawie art. 222 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy oraz pierwotną lokalizacje nowotworu i okres latencji;

5/ sposobu wykonywania pracy - określenie stopnia obciążenia wysiłkiem fizycznym oraz chronometraż czynności, które mogą powodować nadmierne obciążenie odpowiednich narządów lub układów organizmu ludzkiego.

W ocenie Sądu powołany przepis ma jednak charakter czysto techniczny – nie precyzuje "dodatkowych" przesłanek warunkujących uznanie danej choroby za chorobę zawodową, a jedynie reguluje sposób postępowania lekarza orzecznika. Z przepisu tego wynika jedynie to, jakie okoliczności (czynniki) lekarz orzecznik winien brać pod uwagę w procesie rozpoznawania (ustalania istnienia) choroby zawodowej. Nie oznacza to natomiast, że gdy w takim postępowaniu przedmiotem rozpoznawania jest choroba nowotworowa, to ocena wpływu działania czynników szkodliwych dla zdrowia (czyli ocena narażenia zawodowego) ma być wyłącznie ograniczona do oceny oddziaływania czynników szkodliwych o działaniu rakotwórczym, o których mowa w § 6 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia (czyli czynników o działaniu rakotwórczym, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym i mutagennym w środowisku pracy). Ograniczenie takiej oceny (przy rozpoznawaniu jednostek chorobowych określonych w poz.17 załącznika do rozporządzenia) do czynników uznanych za rakotwórcze u ludzi, tylko i wyłącznie do tych, które zostały normatywnie uznane za rakotwórcze u ludzi na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r., wywoływałoby w istocie materialnoprawny skutek prowadzący do modyfikacji (zawężenia) choroby zawodowej wyszczególnionej w określonym na podstawie art. 237 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy wykazie chorób zawodowych w poz. 17 (§ 2 rozporządzenia). Taka jednak wykładnia § 2 i § 6 ust. 2 rozporządzenia byłaby w ocenie Sądu niedopuszczalna.

W ocenie Sądu stwierdzenie w postępowaniu dotyczącym rozpoznania choroby zawodowej (nowotworu złośliwego) oddziaływania czynnika szkodliwego dla zdrowia nie ujętego w wykazie czynników (substancji) uznanych za rakotwórcze na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 lipca 2012 r. nie zwalnia lekarza orzecznika od dokonania oceny wpływu takiego (rzeczywiście istniejącego w środowisku pracy) czynnika fizycznego czy chemicznego na powstanie stwierdzonej choroby nowotworowej, czyli dokonania oceny narażenia zawodowego zgodnie z § 6 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia.

Ponieważ w myśl § 6 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia ocenę narażenia zawodowego przeprowadza w toku podejmowania decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej lub decyzji o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej właściwy państwowy inspektor sanitarny, to należy przyjąć, że w rozpoznawanej sprawie przed wydaniem zaskarżonej decyzji organy nie przeprowadziły postępowania wyjaśniającego mającego na celu dokonanie oceny wpływu sygnalizowanych przez skarżącego czynników szkodliwych dla zdrowia (tj. czynników fizycznych związanych z oddziaływaniem na skórę promieniowania UV oraz czynników chemicznych związanych z bezpośrednim oddziaływaniem na skórę określonych preparatów chemicznych) na powstanie stwierdzonej u skarżącego choroby nowotworowej skóry.

Stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne (aniżeli dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie Sądu nie przeprowadzenie w pełnym zakresie postępowania wyjaśniającego mającego na celu ustalenie wpływu wskazywanych przez skarżącego okoliczności (czynników fizycznych i chemicznych) na zdiagnozowaną u niego chorobę (nowotwór złośliwy skóry – czerniak), stanowi naruszenie przepisów art. 7 i art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267) w zw. z § 6 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia, w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z tego powodu Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ w zw. z art. 135 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.

Ponownie rozpoznając sprawę organy administracji publicznej winny przeprowadzić postępowanie wyjaśniające pod kątem dokonania oceny, czy sygnalizowane przez skarżącego czynniki (fizyczne i chemiczne) – z uwagi na ich rodzaj, wartość stężeń lub natężeń i czas narażenia zawodowego (§ 6 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia) – mogły stanowić czynniki szkodliwe dla zdrowia skarżącego, powodując u niego stwierdzoną chorobę nowotworową skóry, a następnie, w zależności od dokonanych ustaleń wydać decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej lub decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej.