II SA/Sz 745/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Starosta, po rozpatrzeniu wniosku P. Spółki, na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. -Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę - wykonanie robót budowlanych w zakresie przebudowy stacji paliw płynnych obejmującej budowę: pawilonu obsługowego o powierzchni zabudowy [...] m2, pow. Użytkowej [...] m2 i kubaturze [...] m3, zespołu dystrybucji paliw płynnych w ilości [...] punktów dystrybucyjnych, zbiorników podziemnych dwukomorowych na paliwo o pojemności [...] m3, separatora ścieków ropopochodnych zintegrowanego z piaskownikiem, oraz przebudowę zewnętrznych instalacji: wodociągowych, kanalizacji sanitarnej, kanalizacji deszczowej, energetycznej, w miejscowości [...], na działce nr [...], gmina [...].

Organ określił jednocześnie w decyzji warunki obowiązujące w zakresie prowadzenia ww. budowy, wynikające z przepisów Prawa budowlanego, a także ustalił, że obszar oddziaływania obiektu, o którym mowa w art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, obejmuje działkę nr [...].

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła Gmina zarzucając organowi pominięcie jej jako strony w tym postępowaniu, a w konsekwencji naruszenie art. 28 Kpa i art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego oraz art. 61 ust. 4 Kpa i art. 10 ust. 4 Kpa.

Zdaniem Gminy, posiada ona interes prawny w sprawie jako właściciel działek do których przylega projektowana stacja paliw oraz jako właściciel działek po których przebiega droga dojazdowa do projektowanej stacji paliw i które znajdują się

w obszarze oddziaływania inwestycji. Z tych względów obowiązkiem organu było zawiadomienie Gminy o wszczęciu postępowania i umożliwienie jej czynnego w nim udziału. Nieprawidłowo ustalono również obszar oddziaływania inwestycji, gdyż działka nr [...], na granicy której ma powstać sporny obiekt, bezpośrednio sąsiaduje z trzema działkami o nr [...], których właścicielem jest Gmina. Z Raportu oddziaływania inwestycji na środowisko wynika wprost, że przedmiotowa stacja, z uwagi na emisję węglowodorów i hałasu, będzie oddziaływać na sąsiednie grunty. Nadto odwołująca się podniosła, że pomimo obowiązku wynikającego z decyzji o warunkach zabudowy dla tej inwestycji, inwestor nie uzgodnił warunków zjazdu z zarządcą drogi, w tym przypadku z Gminą. Dojazd do stacji paliw ma odbywać się przez tereny działek [...] których jest właścicielem, a zatem oddziaływanie inwestycji na jej własność jest oczywiste.

W wyniku rozpatrzenia sprawy na skutek wniesionego odwołania Wojewoda, decyzją z dnia [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), orzekł o umorzeniu postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że Gmina nie była uznana za stronę postępowania zakończonego decyzją Starosty. Przedsięwzięcie objęte decyzją o pozwoleniu na budowę Starosty zlokalizowane jest na części działki nr [...] o powierzchni [....] m2 obręb [...], gmina [...], w pobliżu targowiska zlokalizowanego na tej działce. Na sąsiednich działkach nie występuje zabudowa mieszkaniowa. Dojazd do terenu działki odbywać się będzie istniejącym wjazdem przez teren działki nr [...].Organ II instancji podkreślił, że sam fakt doręczenia decyzji określonej osobie nie kreuje samoistnie interesu prawnego jej adresata (por. wyrok NSA z dnia 09.02.2006 r. sygn. akt II OSK 357/05). Jak wynika z akt sprawy Gmina jest właścicielem następujących działek sąsiadujących z terenem inwestycji: [...]wszystkie obręb [...]. Działki nr [...] są działkami drogowymi. Natomiast działka nr [...] jest działką niezabudowaną. Strony postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę określa się na podstawie art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego, który jest bardziej restrykcyjny (ograniczający prawa obywatelskie), niż przepis art. 28 Kpa i w związku z tym jego stosowanie, nie może być interpretowane rozszerzająco - tak m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24.03.2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 1524/09. Przez obszar oddziaływania obiektu, o którym mowa w art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, należy rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu terenu. Przy ustalaniu, czy dany podmiot posiada przymiot strony w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę należy mieć na uwadze kategorie podmiotów wyszczególnionych w art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego oraz właściwie rozumiany obszar oddziaływania obiektu. Obszar oddziaływania, w przypadku stacji paliw, powinien mieścić się w granicach działki objętej tego typu inwestycją (zamykać się granicach działki). Dla tej kategorii inwestycji nie ustala się bowiem strefy ochronnej. Zgodnie z § 98 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. z 2005 r. Nr 243 poz. 2063 ze zm.), odległość odmierzacza paliw, przyłącza spustowego, króćca pomiarowego i przewodu oddechowego powinna wynosić 10 m od budynków o konstrukcji niepalnej (pkt 2), 20 m od innych budynków niż wymienione w (pkt 2), 20m od granicy lasu (pkt 3), 5m od granicy sąsiedniej niezabudowanej działki (pkt 4). Zgodnie zaś z § 101 tego rozporządzenia odległość zbiorników i rurociągów technologicznych w stacjach paliw płynnych nie mogą być mniejsze niż 3 m od fundamentów budynków, 20 m od gazociągów wysokiego ciśnienia, 2 m od przewodów kanalizacyjnych kabli energetycznych i telekomunikacyjnych niesłużących do obsługi zbiorników, wodociągów, oraz gazociągów. Odmierzacze paliw, przyłącza spustowe, króćce pomiarowe i przewody oddechowe znajdują się w odległości większej niż 5 m od granicy działek o numerach: [...]. Podobnie odległość przewodów oddechowych zbiorników paliw znajdują się w odległości większej niż 5 m od granicy niezabudowanych ww. działek Gminy. W projekcie budowlanym zachowano minimalne odległości przewodów (rur) oddechowych odmierzacza oraz zbiorników paliw od granicy działek odwołującej się. Zaprojektowane instalacje wodociągowe, kanalizacji sanitarnej, elektrycznej zlokalizowane są z zachowaniem przewidzianej przepisem § 101 ww. rozporządzenia Ministra Gospodarki odległości. Przeprowadzona analiza projektu zagospodarowania terenu wykazała, że w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r., zaprojektowana inwestycja nie oddziałuje na działki nr: [...] należące do odwołującej się Gminy.

Z kolei w kwestii potencjalnego zagrożenia pożarowego jakie może powodować inwestycja, Wojewoda wyjaśnił, że zgodnie z § 14 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. 2010 r. Nr 109, poz. 719 ze zm.), magazyny i rozlewnie gazu płynnego oraz bazy i stacje paliw płynnych muszą być wyposażone w urządzenia i instalacje spełniające wymagania określone w przepisach wyżej cytowanego rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych (...). Z analizy projektu budowlanego wynika, że zaprojektowana stacja paliw została wyposażona w odpowiednie instalacje do odprowadzania oparów z każdego dystrybutora, instalacje oddechowe każdego ze zbiorników (komór) na paliwa, oraz maszty oddechowe do stanowisk zlewowych oraz zbiorniki na paliwa wykonane z materiałów o odpowiedniej odporności ogniowej, zgodnie z wymaganiami § 39 i § 40 ww. rozporządzenia Ministra Gospodarki. Zawory oddechowe projektowanych zbiorników będą wyposażone w zawory oddechowe z przerywaczem płomienia zgodnie z § 112 ust. 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. Stacja paliw zostanie wyposażona w odpowiednie urządzenia sygnalizacyjne zgodnie z projektem budowlanym. Także w rozumieniu przepisów Działu VI rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), przyjęte rozwiązania projektowe nie powodują zagrożenia pożarowego dla terenów sąsiednich. Zatem inwestycja nie stwarza zagrożenia pożarowego, w stosunku do nieruchomości Gminy znajdujących się w sąsiedztwie inwestycji. Projekt budowlany zatwierdzony decyzją organu pierwszej instancji został uzgodniony przez rzeczoznawcę ds. ochrony przeciwpożarowej - zgodnie z ustawą o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U z 2011 r. Nr 178, poz. 1380 ze zm.).

Natomiast w myśl § 3 ust. 1 pkt 35 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia

9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 Nr 213, poz. 1397), przedmiotowa budowa zakwalifikowana została do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla której wymagana jest decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji. Przepis § 3 ust. 1 pkt 35 ww. rozporządzenia stanowi, że instalacje do magazynowania ropy naftowej, produktów naftowych lub substancji chemicznych, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 22 oraz instalacje do dystrybucji ropy naftowej, produktów naftowych lub substancji chemicznych, z wyłączeniem stacji paliw gazu płynnego zaliczają się do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Z kolei 59 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo ochrony środowiska stanowi, że realizacja planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, jeżeli obowiązek taki został stwierdzony w drodze postanowienia przez organ właściwy na podstawie art. 63 ust. 1 tej ustawy. Burmistrz wydał postanowienie o konieczności przeprowadzenia takiego postępowania. Inwestor przedstawił raport oddziaływania inwestycji na środowisko. Na podstawie przeprowadzonych analiz, określono oddziaływania i ewentualne zagrożenia wynikające z realizacji planowanej inwestycji. W wydanej decyzji środowiskowej Burmistrza z dnia [...] r. stwierdzono, że nie ma podstaw do ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania w rozumieniu art. 135 ustawy Prawo ochrony środowiska, ponieważ obszar oddziaływania przebudowywanej stacji paliw nie przekroczy granic nieruchomości na której powstanie rozbudowany obiekt budowlany. Zatwierdzony projekt budowlany został uzgodniony pod względem wymagań higieniczno-zdrowotnych z rzeczoznawcą ds. sanitarno-higienicznych. Z ww. decyzji Burmistrza wynika, że wpływ hałasu emitowanego w wyniku działalności stacji paliw na tereny sąsiednie będzie minimalny. Ponadto, w sąsiedztwie terenu objętego inwestycją nie występuje zabudowa mieszkaniowa. Projekt budowlany przewiduje budowę przyłącza kanalizacji wód deszczowych i zaolejonych odprowadzającą ścieki sanitarne i wody technologiczne po uprzednim oczyszczeniu do istniejącej sieci kanalizacji ścieków sanitarnych

i deszczowy na działce inwestora [...]. Wody opadowe z dachów i obiektów stacji paliw odprowadzone będą do istniejącej sieci kanalizacji deszczowej na terenie działki nr [...]. Inwestor zastąpi istniejące zbiorniki naziemne, zbiornikami dwupłaszczowymi, które zapewniają odpowiednią szczelność oraz zastosuje szczelną nawierzchnię przy stanowiskach wydawczych. W ocenie organu, również w tym zakresie inwestycja nie powoduje objęciem obszarem oddziaływania działek skarżącej Gminy. Zastosowanie odpowiednich instalacji do odprowadzania wód deszczowych i zaolejonych, budowa nowego separatora dla ścieków zawierających zanieczyszczenia ropopochodne, oznacza że przyjęte w projekcie budowlanym rozwiązania zapewnią spełnienie wymagań zawartych w § 97 ww. rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw (...) dotyczące zabezpieczeń przed przenikaniem produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych oraz § 109 tegoż rozporządzenia.

Ponadto, Wojewoda wskazał, że lokalizacja budynków zaprojektowanej stacji paliw nie narusza normatywnych odległości wskazanych w § 12 ust 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Poza tym działki nr [...], są działkami drogowymi. Do nieruchomości nie będących działkami budowlanymi nie stosuje się przepisów ww. rozporządzenia dotyczących odległości projektowanych obiektów budowlanych. Zabudowa działki nr [...] objętej inwestycją nie powoduje wprowadzenia ograniczeń w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego w zabudowie działek, które stanowią gminną drogę publiczną. Zaprojektowana przebudowa istniejącej stacji paliw nie powoduje zmiany korzystania

z dotychczasowego dojazdu do stacji paliw.

Interes prawny Gminy w byciu stroną w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę przedmiotowej stacji paliw, nie może wynikać z tytułu własności ww. działek drogowych stanowiących publiczny ciąg komunikacyjny. Zgodnie z decyzją Burmistrza o warunkach zabudowy, obsługa komunikacyjna przebudowywanej stacji paliw zapewniona będzie w dotychczasowy sposób przez działki nr: [...]. Ze względu na to, że inwestor będzie korzystał z dotychczasowego dostępu do działki nr [...] przez ww. działki drogowe (nr: [...]), uzgodnienie inwestycji z zarządcą drogi wojewódzkiej nr [...] nie jest wymagane.

Następnie organ II instancji podał, że brak przymiotu strony Gminy

w postępowaniu zakończonym kwestionowanym pozwoleniem na budowę oznacza,

że organ I instancji nie zawiadamiając jej o wszczęciu postępowania, możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, o możliwości wniesienia uwag i zastrzeżeń, w swoim postępowaniu, nie naruszył art. 10 oraz art. 61 § 4 Kpa.

Gmina zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

ww. decyzję Wojewody zarzucając jej:

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 10 § 1 Kpa w związku z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz. U z 2010 r. Nr 243 poz. 1623 ze zm.) ponieważ organ I instancji nie zapewnił jej, jako stronie, czynnego udział w postępowaniu, a przed wydaniem decyzji nieumożliwił wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań;

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 138 § 1 pkt 2 Kpa poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, w której było to uzasadnione prawnie i konieczne.

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 138 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez błędne zastosowanie, dokonane z powodu mylnego przyjęcia, że Gmina nie jest stroną postępowania;

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7 i art. 77 § 1 Kpa poprzez zaniechanie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w sprawie, co skutkowało błędnym rozstrzygnięciem.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podkreśliła, że umorzenie postępowania odwoławczego wiązało się, w opinii organu II instancji, z brakiem przymiotu strony Gminy, co zostało stwierdzone w oparciu o art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego poprzez uznanie, że rzekomo działki nr [...] sąsiadujące z działką, na której znajduje się przedmiotowa inwestycja, nie znajdują się w obszarze oddziaływania obiektu. Wojewoda nie odniósł się do merytorycznych zarzutów odwołania i ograniczył się wyłącznie do badania kwestii formalnych. Wobec tego Gmina podtrzymała argumentację i wywody zawarte w odwołaniu z dnia [...] r.

W ocenie skarżącej, posiada ona przymiot strony, w rozumieniu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w zw. z art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego. Skarżąca podała, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym nie ma sporu, iż ustawowa definicja "obszaru oddziaływania obiektu" nie daje podstaw do zawężającego rozumienia tego określenia. W definicji tej jest mowa o terenie "wyznaczonym" w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu terenu (vide: wyrok l NSA z 28.03.2007 r., II OSK 208/06). Nadto przy ocenie, czy podmiot jest stroną postępowania nie ma znaczenia, czy został naruszony interes prawny tego podmiotu, lecz jedynie czy interes taki podmiotowi przysługiwał (tak NSA w wyroku z dnia 12 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 644/10). Istotne jest jednak, że obszar oddziaływania obiektu może obejmować także teren, gdzie uciążliwości związane z przedsięwzięciem mieszczą się w granicach norm określonych przez przepisy prawa lub wydane na ich podstawie decyzje a zachowanie odległości przewidzianych przepisami technicznymi nie przesądza o braku oddziaływania obiektu poza obszarem nieruchomości inwestora (zob. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 2 października 2012 r. sygn. akt II SA/Ol 499/12).

Według skarżącej, oczywiste jest, że organ winien przy ustalaniu obszaru oddziaływania obiektu wziąć pod uwagę nie tylko aktualny sposób zagospodarowania działek sąsiednich, lecz także przyszły sposób ich zagospodarowania, zwłaszcza, gdy jest on skonkretyzowany poprzez wydanie aktów administracyjnych, rodzących na tych obszarach konkretne uprawnienia. W dniu [...]r. Starosta wydał decyzję nr [...] zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą A.B., pozwolenia na budowę obejmującego budowę tymczasowego centrum targowego zlokalizowanego na działce nr [...], usytuowanej w obrębie ewidencyjnym [...] i budowę zjazdu na działce nr [...]. Powyższa decyzja została wydana na rzecz dzierżawcy powyższego terenu, jednak jego właścicielem jest Gmina. Zakres tej decyzji i kształt obiektów planowanych na terenie działek nr [...] rodzą niewątpliwie ograniczenia w zagospodarowaniu zarówno powyższych nieruchomości jak też działek sąsiednich. Na terenie działki nr [...] inwestor zamierza wybudować targowisko. Sporna inwestycja w sposób oczywisty oddziałuje na działkę nr [...] której zagospodarowanie może zostać poważnie ograniczone. Wypełnieniu ulega zatem hipoteza normy zawartej w art. 3 pkt 20 Prawa budowlanego, a rozważania organu

II instancji odnośnie wpływu przedmiotowej inwestycji na (aktualnie jeszcze niezabudowane) działki nr [...] przestają być w jakimkolwiek stopniu aktualne. Decyzja wydana na podstawie nieaktualnych w momencie wydania ustaleń faktycznych winna natomiast zostać bezsprzecznie uchylona. Należy zauważyć,

że o fakcie wydania decyzji Starosty nr [...] został powiadomiony organ II instancji. Zatem treść powyższej decyzji była mu znana. Mimo to, pominął ją całkowicie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W dalszej części skargi skarżąca wskazała, że przyległe do terenu przedmiotowej inwestycji działki nr [...] są działkami drogowymi. Organ II instancji stwierdził, że jej interes prawny w byciu stroną nie może wynikać

z tytułu własności ww. działek drogowych, stanowiących publiczny ciąg komunikacyjny. Powyższe stwierdzenie jest nieprawdą. Ograniczenia w zagospodarowaniu działek sąsiednich do dróg publicznych wynikają bowiem bezpośrednio z przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 260 ze zm.). Dotyczy m.in. art. 21 ust. 2 pkt 2 i 3 ww. ustawy, które są typowym przykładem ograniczenia w zagospodarowaniu terenu poprzez wzajemne oddziaływanie przyległych nieruchomości. Oddziaływanie przez przedmiotową inwestycję na działkę [...] wykazano ponadto już bezspornie w odwołaniu, poprzez odniesienie się do treści raportu oddziaływania na środowisko. Mianowicie poziomu immisji hałasu w porze nocnej na działce [...] wynosi 45-50 db, co jest przekroczeniem dopuszczalnego poziomu o 5 db. Oddziaływanie przedmiotowej inwestycji na działkę [...] związane jest ponadto z komunikacją na działkę inwestora nr [...] z drogi wojewódzkiej nr [...] przez działkę [...], o czym mowa w raporcie oddziaływania na środowisko i warunkach zabudowy. Jedynym uzgodnieniem, załączonym przez inwestora do projektu budowlanego jest pozbawione daty wydania uzgodnienie ze spółką H., która wyraziła zgodę na wykonanie przyłączy wodociągowych, kanalizacyjnych i energetycznych do sieci położonych na terenie działki [...] oraz wyraziła zgodę na wykorzystanie działek nr [...] jako dojazdu do istniejącej, przebudowywanej stacji paliw w [...]. Zdaniem skarżącej powyższe uzgodnienie jest bezpodstawne w części dotyczącej działki nr [...] - spółka H. nie będąc jej właścicielem (jest nim bowiem Gmina), nie była upoważniona do składania w tym względzie jakichkolwiek oświadczeń woli. Wynika stąd jednak jasno, że nawet już sam inwestor uważa przedmiotową inwestycję za oddziałującą na działkę [...], która miałaby być wykorzystywana jako dojazd do przebudowywanej stacji paliw.

Odnosząc powyższe uwagi do przedmiotowego postępowania skarżąca podniosła, że organ I instancji bezpodstawnie pomijając ją jako stronę postępowania

w przedmiocie udzielania pozwolenia na przebudowę, nie dopuścił do merytorycznego zbadania jej odwołania, w którym podniesiono szereg zarzutów z zakresu naruszenia prawa materialnego i które aktualnie podtrzymuje. Nadto zupełnie pominięto w rozważaniach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji okoliczność, że treść Raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia inwestycyjnego na środowisko w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości dowodzi istnienie oddziaływania planowanej inwestycji na działki będące jej własnością. W tym miejscu skarżąca powołała się na konkretne zapisy Raportu.

Podsumowując skarżąca podała, że ustalając tzw. obszar oddziaływania obiektu, organ nie może pominąć okoliczności, iż właściciele nieruchomości sąsiadujących z tą, którą zamierza zabudować inwestor, korzystają z ochrony konstytucyjnej określonej w tych normach Konstytucji RP, które chronią własność, a więc w konsekwencji powinno być im w zakresie objętym tą ochroną udzielone prawo do obrony ich interesów właścicielskich. Taką ochronę w pełnym zakresie, co do zasady zapewniać może dopiero zagwarantowanie im prawa udziału w czynnościach dokonywanych w każdym stadium postępowania administracyjnego, a więc zarówno w postępowaniu przed organem I instancji, jak też przed organem odwoławczym.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje.

Przedmiotem skargi jest decyzja o charakterze procesowym, wydana w oparciu o art. 138 § 1 pkt 3 Kpa umarzająca postępowanie odwoławcze. Zagadnieniem wymagającym rozstrzygnięcia stało się ustalenie, czy prawidłowo przyjął Wojewoda, że Gmina nie może być uznana za stronę postępowania w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę P. Spółce zamierzenia polegającego na przebudowie stacji paliw płynnych oraz zewnętrznych instalacji w miejscowości [...] na działce nr [...].

Analizując treść uzasadnienia skargi można odnieść wrażenie, że strona skarżąca skoncentrowała się przede wszystkim na wykazaniu, że planowane zamierzenie inwestycyjne będzie oddziaływać na działki sąsiednie, w tym stanowiące własność Gminy (dz. nr [...]), co w sprawie

w istocie nie jest okolicznością sporną.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Definicja pojęcia "obszaru oddziaływania obiektu", zamieszczona została w art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane. Przepis ten przez obszar oddziaływania obiektu nakazuje rozumieć "teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu".

W uzasadnieniu skargi strona podniosła, że na działce stanowiącej jej własność nr [...] planowana jest budowa tymczasowego centrum targowego handlowo-usługowego o pow. zabudowy [...] m2 a na działce nr [...] budowa zjazdu,

o czym świadczy wydana przez Starostę decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia budowlanego z dnia [...], co w kontekście zakresu obu decyzji wydanych w sprawie pozwoleń na budowę i kształtu planowanych obiektów rodzi ograniczenia w zagospodarowaniu sąsiadujących nieruchomości. Wedle skarżącej, sporna inwestycja w sposób oczywisty oddziałuje na działkę nr [...] której zagospodarowanie może zostać poważnie ograniczone.

Sąd analizując akta sprawy, w tym projekt architektoniczno-budowlany, nie dostrzegł sygnalizowanego przez Gminę wpływu planowanego przedsięwzięcia na możliwość zagospodarowania nieruchomości skarżącej. Przede wszystkim podkreślenia wymaga fakt, że składając odwołanie jak i skargę strona, poza ogólnie sformułowanym zarzutem "oczywistości oddziaływania na działkę nr [...]" i ograniczenia w jej zagospodarowaniu, nie wskazała konkretnego przykładu takiego oddziaływania inwestycji P. na możliwość zagospodarowania nieruchomości skarżącej. Takim argumentem nie może być wyłącznie okoliczność powołania się na to, że zakres oddziaływania stacji paliw, po jej zrealizowaniu, nie będzie ograniczał się do terenu inwestycyjnego, ale będzie obejmował również przyległe tereny, choć z zachowaniem dopuszczalnych norm (np. zasięg oddziaływania węglowodorów aromatycznych oraz hałasu). Jeżeli chodzi o akcentowane przekroczenie norm hałasu, które miałoby wynikać z załącznika nr 5.1 do Raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia inwestycyjnego na środowisko, sporządzonego w czerwcu i lipcu 2011 r., celowym jest zwrócenie uwagi, że dopuszczalne poziomy hałasu, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. Nr 120, poz. 826 ze zm.), określa się wyłącznie dla ściśle określonych terenów, tj. pod zabudowę mieszkaniową, pod szpitale i domy opieki społecznej, pod budynki związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, na cele uzdrowiskowe, na cele rekreacyjno-wypoczynkowe, na cele mieszkaniowo-usługowe (§ 1 pkt 1 rozporządzenia). Oznacza to, że dopuszczalnych poziomów hałasu nie określa się dla terenów nie przewidzianych pod zabudowę wyłącznie obiektami przemysłowymi lub handlowo-usługowymi. Tymczasem taki właśnie obiekt handlowo-usługowy – tymczasowe targowisko, zgodnie z wyjaśnieniami strony skarżącej, miałoby powstać na działce nr [...].

Strona skarżąca sformułowała również zarzut, że planowana inwestycja ograniczy zagospodarowanie działek sąsiednich stanowiących drogi publiczne,

co miałoby znajdować potwierdzenie w postanowieniach art. 21 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 260 ze zm.), będących przykładem ograniczenia w zagospodarowaniu terenu poprzez wzajemne oddziaływanie przyległych nieruchomości. Przywołany art. 21 ust. 2 pkt 2 i 3 stanowi, że zarządcy dróg mają prawo do: urządzania czasowego przejazdu przez grunty przyległe do pasa drogowego w razie przerwy w komunikacji na drodze oraz do ustawiania na gruntach przyległych do pasa drogowego zasłon przeciwśnieżnych. W ocenie Sądu, przedstawiony zarzut i jego argumentacja są chybione. Z art. 21 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy o drogach publicznych wynika, że zarządca ma prawo do ograniczenia uprawnień właścicieli gruntów przyległych do pasa drogowego, w ściśle określonych przypadkach, co w żaden sposób nie oznacza, że miałby on z tego tytułu uzyskać status strony postępowania we wszystkich sprawach związanych z wydaniem pozwoleń na budowę działek przylegających do dróg publicznych. Podany przez stronę przykład oddziaływania w żaden sposób nie wykazuje, aby to planowana inwestycja na działce nr [...] ograniczała zagospodarowanie nieruchomości drogowej.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ obszernie odniósł się również do tych kwestii, które przez stronę odwołującą się nie były podniesione, poddając analizie możliwy zakres oddziaływania inwestycji na tereny sąsiednie, szczegółowo przedstawiając swoją argumentację w kontekście obowiązujących przepisów prawa,

w tym norm techniczno-budowlanych. Zdaniem Sądu, Wojewoda prawidłowo ustalił stan faktyczny w sprawie, zakres i skutki realizacji przedsięwzięcia określonego w decyzji o pozwoleniu na budowę, dochodząc do trafnego wniosku

o braku podstaw do uznania za stronę postępowania Gminy. To natomiast skutkowało prawidłowym zastosowaniem art. 138 § 1 pkt 3 Kpa, który uzasadniał

w niniejszej sprawie wydanie decyzji umarzającej postępowanie odwoławcze. Z tych względów nie mogły zostać uznane za uzasadnione zarzuty skargi dotyczące naruszenia przez Wojewodę szeregu zarzutów natury procesowej, zbędnym czyniąc również dokonywanie merytorycznej oceny decyzji organu I instancji.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie dostrzegając również z urzędu naruszeń obowiązujących w dniu wydawania zaskarżonej decyzji przepisów prawa materialnego lub procesowego, na podstawie

art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), skargę oddalił.