I SA/Op 327/13

Uzasadnienie

W dniu 10 grudnia 2012 r. wpłynął do organu podatkowego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wójt Gminy Tułowice udzielił pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zwolnienia od podatku od nieruchomości paneli (ogniw) fotowoltaicznych jako urządzeń technicznych nie stanowiących budowli stwierdzając, że stanowisko przedstawione w złożonym wniosku jest nieprawidłowe.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca "A" spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie związanym z pozyskiwaniem energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii. Spółka planuje na terenie Gminy T. rozpocząć inwestycję polegającą na montażu na otwartym terenie paneli (ogniw) fotowoltaicznych. Panele (ogniwa) fotowoltaiczne są to elementy krzemowych płyt półprzewodnikowych, które pod wpływem promieniowania świetlnego działają jako generatory energii elektrycznej. Panele (ogniwa) fotowoltaiczne należą do kategorii odnawialnych źródeł energii. Przedmiotowe urządzenia zostaną zamocowane do gruntu za pomocą specjalnego systemu kotew, palowania czy też za pomocą płyt betonowych. Sposób przytwierdzenia będzie umożliwiał w razie potrzeby wymontowanie ogniw, jak również ich wymianę na inne urządzenia prądotwórcze, nie powodując przy tym uszczerbku dla całości inwestycji. Zdaniem Spółki przyjąć należy, iż panele (ogniwa) fotowoltaiczne posiadać będą część budowlaną (kotwy, palowanie, betonowa płyta), do której zamocowane będą w sposób umożliwiający demontaż urządzenia techniczne (panele fotowoltaiczne).

W zakresie interpretacji zapisów art.3 ustawy prawo budowlane panele (ogniwa) fotowoltaiczne nie stanowią budowli w myśl ustawy z dnia 7 lipca 1994r. prawo budowlane. W ślad za tym zdaniem Wnioskodawcy, panele (ogniwa) fotowoltaiczne są to urządzenia techniczne, które w zależności od systemu mocowania mogą posiadać części budowlane (części budowlane urządzeń technicznych). Inwestycja będzie eksploatowana około 20 do 30 lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

- czy panele (ogniwa) fotowoltaiczne są budowlami w rozumieniu przepisów art.1a ust.1 pkt.2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych i podlegają opodatkowaniem stawką podatku od wartości budowli zgodnie z art.5 ust.1 pkt.2 tej ustawy,

- czy panele (ogniwa) fotowoltaiczne są urządzeniami technicznymi posiadającymi części budowlane (system mocowania w postaci kotew, palowania czy płyt betonowych) i poprzez to nie będą podlegać temu podatkowi; czy wówczas przedmiotem opodatkowania będzie jedynie część budowlana obiektu, tj. same kotwy, palowanie czy też inny system mocowania przedmiotowych urządzeń technicznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zamontowane panele (ogniwa) fotowoltaiczne nie stanowią budowli w myśl przepisów art.1 a pkt.2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w związku z przepisami art.3 pkt.3 i pkt.9 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Praw budowlane (t.j. Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 118 ze zm.) i z uwagi na powyższe nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od wartości budowli. Natomiast za budowle może zostać uznany jedynie system mocowania przedmiotowych paneli (ogniw) fotowoltaicznych do gruntu, w następstwie czego jedynie ta część będzie mogła stanowić przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości od wartości budowli (kotwy, fundamenty, betonowe płyty).

Organ udzielając odpowiedzi na zadane we wniosku pytania uznał, że w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Przed przystąpieniem do omówienia zasad opodatkowania podatkiem od nieruchomości kolektorów i farm słonecznych uznał, że konieczne jest krótkie scharakteryzowanie budowy tego typu instalacji i urządzeń. Umożliwi to zdaniem organu w dalszej kolejności ich prawnopodatkową klasyfikację. Instalacja solarna poza samą baterią słoneczną (panele fotowoltaiczne) złożona jest z zespołu rur, którymi płynie glikolowy płyn solarny przewodzący w jedną stronę energię od wymiennika ciepła, a w drugą stronę schłodzony wraca do kolektora. Ponadto w jego skład wchodzi wymiennik ciepła (zamontowany najczęściej w zbiorniku z wodą która jest dzięki niemu podgrzewana oraz może być połączony z instalacją centralnego ogrzewania), pompy (zapewniającej odpowiedni przepływ i ciśnienie płynu solarnego) i regulatora instalacji, który automatycznie odłącza inne źródła podgrzewania wody w instalacji centralnego ogrzewania, jeżeli energia dostarczana przez instalację solarną wystarczająco podgrzewa wodę. Panele fotowoltaiczne znajdują się na dachach budynków, bądź też umieszczane są nad gruntem na słupkach.

W kontekście zaprezentowanej budowy kolektorów i farm słonecznych powstaje zasadnicze pytanie : czy tego typu instalacje i urządzenia spełniają kryteria normatywnej definicji budowli zawartej w art. 1a ust. 1 pkt.2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Zdaniem organu stosownie do treści powołanego przepisu budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Ustawodawca w art.1a ust. 1 pkt.2 ustawy definiując budowie odsyła do przepisów ustawy Prawo budowlane. Odesłanie to ma jednak ograniczony zakres i dotyczy tylko rozumienia pojęć : "obiekt budowlany" oraz "urządzenie budowlane".

Z art.3 pkt. 1 prawa budowlanego wynika, że obiektem budowlanym jest:

- budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi.

- budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami

- obiekt malej architektury.

Obiektem budowlanym jest budowla, zdefiniowana w art. 3 pkt.3 prawa budowlanego. Zgodnie z tym przepisem przez budowle należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury jak : obiekty liniowe, lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolnostojące maszty antenowe, wolnostojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowie ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolnostojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zaprezentowana definicja budowli zawiera jedynie przykładowy katalog obiektów, które są budowlami w rozumieniu prawa budowlanego. Nie jest ona zamknięta ani wyczerpująca, stanowi tylko otwarty katalog obiektów budowlanych, które należy uznać za budowlę.

Wśród tego przykładowego katalogu obiektów, które mogą być uznane za budowle, ustawodawca nie wymienia jednak kolektorów i farm słonecznych. Z całą pewnością nie można ich traktować jako wymienionych w tym przepisie wolnostojących instalacji przemysłowych lub urządzeń technicznych. Do takiego wniosku prowadzi analiza przepisów prawa budowlanego.

Ustawa prawo budowlane normuje działalność obejmującą sprawy projektowania, budowy, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych oraz określa zasady działania organów administracji publicznej w tych dziedzinach. Generalną zasadą, wyrażoną w art.28 ust.1 tego aktu prawnego jest to, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. W określonych w ustawie sytuacjach wzniesienie obiektu budowlanego wymaga, zamiast pozwolenia na budowę,zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno-budowlanej. Zarówno jednak wydanie pozwolenia na budowę, jak i konieczność zgłoszenia budowy konkretnego obiektu przesądza, że jest on obiektem budowlanym. W szczególności nie ma wątpliwości co do kwalifikacji obiektu, gdy ustawodawca w danym przepisie bezpośrednio dany obiekt wskazuje jako obiekt budowlany, bądź też go wyklucza z tej kategorii.

W przepisach prawa budowlanego nie ma bezpośredniego stwierdzenia, że kolektory słoneczne nie są obiektem budowlanym, ale do takich wniosków prowadzi analiza art.29 ust.2 pkt.16 ustawy Prawo budowlane, w którym ustawodawca mówi. że pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na montażu wolnostojących kolektorów słonecznych. Z brzmienia tego przepisu można wywnioskować, że realizacja wolnostojących kolektorów słonecznych związana jest z wykonywaniem robót budowlanych, a nie obiektu budowlanego w rozumieniu art.3 pkt.1 ustawy Prawo budowlane.

Z podatkowej definicji budowli wynika, że jest nią nie tylko obiekt budowlany, ale również urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Zgodnie z art.3 pkt.9 ustawy Prawo budowlane pod pojęciem urządzenia budowlanego należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Wskazany katalog urządzeń budowlanych jest, podobnie zresztą jak w przypadku budowlanej definicji budowli, wyłącznie przykładowy i w żaden sposób nie może być uznany za zamknięty1. Tak więc wśród przykładowych urządzeń budowlanych nie wymienia się kolektorów słonecznych. Nie mniej jednak należy zwrócić uwagę na kształt definicji urządzenia budowlanego. Jej analiza prowadzi do wniosku, że urządzenia budowlane pełnią funkcję pomocniczą (akcesoryjną) względem obiektu budowlanego. Mają one na celu umożliwienie wykorzystania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

W kontekście powyższego organ stwierdził, że kolektory słoneczne lub ich cale zespoły (farmy słoneczne) nie są traktowane jako obiekty budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Wyczerpują one jednak kryteria urządzenia budowlanego zdefiniowanego w prawie budowlanym, a co za tym idzie są budowlą w rozumieniu art.1a ust.1 pkt.2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Podlegają one opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości od swojej wartości, o ile są w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą a to zgodnie z art.2 ust.1 pkt.3 wskazanej wyżej ustawy.

Wskazał organ, że podobne stanowisko w kwestii opodatkowania kolektorów i farm słonecznych zaprezentowało Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską (nr 24172/11). Zdaniem resortu finansów kolektory słoneczne (ogniwa fotowoltaiczne) powinny być traktowane jako urządzenia budowlane zawiązane z obiektami elektrowni słonecznej. Definicja urządzenia budowlanego, w ocenie Ministerstwa Finansów, wskazuje na dwie istotne cechy urządzeń budowlanych. Urządzenia takie muszą zapewniać użytkowanie obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem oraz być związane z obiektem budowlanym. W elektrowniach słonecznych wolno stojące panele ogniw fotowoltaicznych mogą odpowiadać wymienionym cechom urządzeń budowlanych z uwagi na swoją akcesoryjną funkcję jaką spełniają w stosunku do obiektów budowlanych elektrowni słonecznej oraz ich techniczne związanie z tymi obiektami.

W dniu 17 grudnia 2012r. pismem nr [...] Wójt Gminy Tułowice wystąpił do Ministerstwa Finansów Departamentu Podatków Lokalnych o udzielenie odpowiedzi na pytania Spółki z o.o. "A" .

Jednocześnie Wójt Gminy Tułowice przedstawił swoje stanowisko, że kolektory słoneczne (ogniwa fotowoltaiczne) oraz farmy słoneczne nie są obiektami budowlanymi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, jednakże wyczerpują one kryteria urządzenia budowlanego w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, a tym samym można je uznać za budowlę, o której mowa w art.1a ust.1 pkt.2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

W odpowiedzi na powyższe zapytanie dotyczące podatku od nieruchomości od elektrowni fotowoltaicznych Ministerstwo Finansów poinformowało, że potwierdza swoje stanowisko w ww. kwestii zawarte w odpowiedzi na interpelację poselską nr 24172/11. Jednocześnie Ministerstwo Finansów wyjaśniło, że powyższe stanowisko nie stanowi interpretacji w rozumieniu art. 14a Ordynacji podatkowej, a jedynie opinię Ministerstwa Finansów w przedmiotowej sprawie i ma charakter kierunkowy.

Konkludując, wójt Gminy Tułowice udzielając interpretacji stwierdził, że kolektory słoneczne (ogniwa fotowoltaiczne) oraz farmy słoneczne nie są obiektami budowlanymi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Wyczerpują one kryteria urządzenia budowlanego w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, a tym samym można je uznać za budowlę, o której mowa w art.1a ust.1 pkt.2 ustawy.

Wnioskodawca nie godząc się z treścią udzielonej interpretacji indywidualnej wystąpił do organu o usunięcie naruszenia prawa .W uzasadnieniu podtrzymano stanowisko przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji a ponadto wskazano , że organ podatkowy błędnie zaklasyfikował panele fotowoltaiczne myląc je z kolektorami słonecznymi. Zatem udzielona interpretacja przepisów prawa podatkowego opiera się na innym stanie faktycznym niż przedstawiony przez Wnioskodawcę.

Odpowiadając na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Wójt Gminy Tułowice uznał, że nie ma podstaw do zmiany wydanej interpretacji indywidualnej. Jednocześnie zauważył, że Wnioskodawca nie wskazał przepisu prawa, który został naruszony przez udzielającego interpretacji.

Interpretacja indywidualna stała się przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie przepisów prawa:

a) art. 3 pkt 1 lit. b oraz pkt 3 i 9 ustawy Prawo budowlane w związku z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (dalej zwana także "PiOL") poprzez jego błędną wykładnie oraz niewłaściwe zastosowanie i w skutego tego przyjęcie, iż urządzenia techniczne, jakimi są panele (ogniwa) fotowoltaiczne stanowią w myśl wskazanych przepisów budowlę albo urządzenia budowlane;

b) art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych poprzez jego błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie i w skutek tego przyjęcie, iż urządzenia techniczne, jakimi są  panele (ogniwa) fotowoltaiczne powinny podlegać stawką podatku od nieruchomości w wysokości równej stawce przewidzianej dla budowli;

c) art. 14 b § 1 w związku z art. 14j § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku ordynacja podatkowa poprzez jego niezastosowanie i wydanie zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego do odmiennego stanu faktycznego niż zaprezentowany we wniosku.

Skarżąca wnosiła o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi zasadniczo podtrzymano stanowisko przedstawione w uzasadnieniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy Tułowice podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji wnosząc o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona, bowiem stanowisko Wójta Gminy Tułowice przedstawione w zaskarżonej interpretacji indywidualnej należy uznać za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art.1 §1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w związku z art. 1 i 3 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2012 r. poz. 270.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę organów administracji publicznej. Kontrola, o której mowa, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowo – administracyjnym podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie m.in. w przypadkach pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach (art.3 §2 pkt 4a p.p.s.a.).

W myśl art.146 § 1 p.p.s.a, sąd uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności. Należy również podkreślić, iż zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem sądowej kontroli w rozpoznawanej sprawie jest rozstrzygniecie organu mające charakter interpretacji indywidualnej, wydane na podstawie art. 14 j § 1 i § 3 w zw. z 14 b § 1 i 14c ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) .

Podstawą rozważań jest przedstawiony przez Skarżącą stan faktyczny i na jego tle zadane pytania, które brzmią w niniejszej sprawie następująco :

- czy panele (ogniwa) fotowoltaiczne są budowlami w rozumieniu przepisów art.1a ust.1 pkt.2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych i podlegają opodatkowaniem stawką podatku od wartości budowli zgodnie z art.5 ust.1 pkt.2 tej ustawy,

- czy panele (ogniwa) fotowoltaiczne są urządzeniami technicznymi posiadającymi części budowlane (system mocowania w postaci kotew, palowania czy płyt betonowych) i poprzez to nie będą podlegać temu podatkowi; czy wówczas przedmiotem opodatkowania będzie jedynie część budowlana obiektu, tj. same kotwy, palowanie czy też inny system mocowania przedmiotowych urządzeń technicznych?

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, "A" spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. wskazała, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie związanym z pozyskiwaniem energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii. Na terenie gminy T. planuje rozpocząć inwestycję polegającą na montażu na otwartym terenie paneli (ogniw) fotowoltaicznych. Jak wyjaśniała panele (ogniwa) fotowoltaiczne są to elementy krzemowych płyt półprzewodnikowych, które pod wpływem promieniowania świetlnego wytwarzają energię elektryczną i wobec tego należą do kategorii odnawialnych źródeł energii. Przedmiotowe urządzenia techniczne mają zostać zamocowane do gruntu za pomocą specjalnego systemu kotew, palowania lub też za pomocą płyt betonowych. Spółka dołączyła do złożonego wniosku opinię techniczną na temat klasyfikacji i charakterystyki urządzeń - paneli fotowoltaicznych. W złożonym wniosku przedstawiła własne stanowisko, zgodnie z którym zamontowane panele (ogniwa) fotowoltaiczne nie stanowią budowli albo urządzeń budowlanych w myśl przepisów art. 3 pkt 1 lit. b i pkt 3 oraz pkt 9 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 118 ze zm.) związku z przepisami art. 1a pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ( t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.), w związku z czym, nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od wartości budowli. Za budowlę może zostać uznany jedynie system mocowania przedmiotowych urządzeń technicznych do gruntu, w następstwie czego jedynie ta część będzie mogła stanowić przedmiot opodatkowania podatkiem od wartości budowli (tj. kotwy, fundamenty, betonowe płyty) - jako części budowlane urządzeń technicznych.

25 lutego 2013 roku Wójt Gminy Tułowice, na skutek złożonego wniosku, wydał pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w tym wniosku w zakresie opodatkowania paneli (ogniw) fotowoltaicznych jest nieprawidłowe, gdyż w jego ocenie panele (ogniwa) fotowoltaiczne stanowią urządzenie budowlane, które w rozumieniu przepisów art. 3 pkt 1 lit. b i pkt 3 oraz pkt 9 ustawy prawo budowlane w związku z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i traktowane są jako budowle pod względem podatku od nieruchomości.

Jak już wspomniano panele (ogniwa) fotowoltaiczne są to elementy krzemowych płyt półprzewodnikowych, które pod wpływem promieniowania świetlnego działają jak generatory energii elektrycznej Panele (ogniwa) fotowoltaiczne oddają całą przetworzoną energię elektryczną bezpośrednio do sieci energetycznej, bez jakiegokolwiek pośrednictwa w postaci jakiegoś urządzenia czy budowli.

Zdaniem Sądu, organ podatkowy w sposób błędny zaklasyfikował pojęcie paneli (ogniw) fotowoltaicznych, myląc je z kolektorami słonecznymi na co słusznie wskazała Skarżąca. Urządzenia te ( panele (ogniwa) fotowoltaiczne) , posiadając zupełnie odmienną budowę pełnią zupełnie różne funkcje. Panele (ogniwa) fotowoltaiczne służą wytwarzaniu energii promieniowania słonecznego w energię elektryczną. Kolektory słoneczne służą zamianie energii promieniowania słonecznego w ciepło. Bezpodstawne jest twierdzenie organu podatkowego, iż panele (ogniwa) fotowoltaiczne spełniają warunek akcesoryjności wobec obiektów budowlanych elektrowni słonecznej oraz ich technicznego związania z tymi obiektami. Takie twierdzenie wynika najpewniej z niezrozumienia problematyki budowy tego typu urządzeń, bowiem obiekt taki jak elektrownia słoneczna w rzeczywistości nie istnieje (są to bowiem jedynie panele (ogniwa) fotowoltaiczne, które oddają całą przetworzoną energię elektryczną bezpośrednio do sieci energetycznej. Nie ma zatem w rzeczywistości czegoś takiego jak obiekt budowlany w postaci elektrowni słonecznej. W terminologii paneli (ogniw) fotowoltaicznych nie egzystuje pojęcie elektrowni słonecznej, istnieją tylko, tak jak wskazane zostało na załączonej do wniosku z dnia 04 grudnia 2012 roku dokumentacji zdjęciowej, urządzenia paneli (ogniw) fotowoltaicznych, które przetwarzając energię promieniowania słonecznego w energię elektryczną oddają ja bezpośrednio do sieci elektroenergetycznej.

Zatem ocena stanu faktycznego dokonana przez organ podatkowy dotyczy odmiennych urządzeń aniżeli przedstawione we wniosku Skarżącej panele (ogniwa) fotowoltaiczne. Takie stanowisko prowadzi do konkluzji, że przedstawiona interpretacja przepisów prawa podatkowego opiera się na innym stanie faktycznym, niż przedstawiony przez Wnioskodawcę.

Podany we wniosku stan faktyczny stanowi jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone w ustawie skutki prawne (A. Kabat w: S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, wyd. 5, LexisNexis, Warszawa 2009, s. 105). Stanowiska takie zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12.05. 2012 r. o sygn. akt II FSK 2218/09.

Także w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 listopada 2012 r. o sygn. akt II FSK 553/11 wskazano cyt. " Na podstawie art. 14b § 1 i 3 oraz art. 14c § 1 i 2 o.p. organ podatkowy uprawniony jest do wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wyłącznie w zakresie wynikającego z wniosku o wydanie interpretacji przedmiotu sprawy, który określają: pytanie i stanowisko prawne zainteresowanego dotyczące możliwości zastosowania i wykładni prawa podatkowego w relacji do przedstawionego w tym wniosku stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego".

Można więc stwierdzić , że już tylko w tym zakresie , a więc dokonania oceny innego urządzenia niż to wynikało z wniosku Skarżącej - interpretacja jest sprzeczna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa (art. 14 b § 1 w związku z art. 14j § 1 OP).

Sąd nie odniósł się merytorycznie do wydanej interpretacji, albowiem ocenia jedynie legalność wydanej interpretacji i nie może w tej roli zastąpić organu.

Przy ponownym rozpoznaniu wniosku o interpretację, organ podatkowy uwzględni przedstawione wyżej wskazania i dokona kompleksowej oceny stanowiska wnioskodawcy - adekwatnie do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

Mając na względzie powyższe Sąd postanowił uchylić zaskarżoną interpretację indywidualną na podstawie art. 146 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U z 2012 r. poz. 270 ).

ZARZĄDZENIE

!. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć:

- pełnomocnikowi skarżącej – radcy prawnemu Grzegorzowi Lewandowskiemu

( wzór Dor. 1 – bez pouczeń),

- pełnomocnikowi organu radcy prawnemu Marii Przywara – (wzór Dor. 1 – bez pouczeń),

2. Kalendarz 30 dni

Opole, dnia 30 października 2013 r. Sędzia NSA

Joanna Kuczyńska

Wykonano, dnia ................................