II OSK 1125/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę A.A. (dalej jako "skarżąca") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białej Podlaskiej z dnia [...] czerwca 2011 r. w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w dniu 17 stycznia 2008 r. skarżąca złożyła wniosek o ustalenie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na rozbudowie fermy drobiu o kurnik o powierzchni zabudowy 2600 m2 do chowu 6500 sztuk indyków.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. Wójt Gminy Czemierniki, uwzględniając powyższy wniosek, ustalił wnioskodawczyni środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację planowanej inwestycji.

Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli J.C., W.T., J.W. oraz A.M.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białej Podlaskiej decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. uchyliło decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji, wskazując na wadliwość złożonego w sprawie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko oraz wadliwe zinterpretowanie ustaleń obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wyrokiem z dnia 26 października 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białej Podlaskiej. Zdaniem Sądu brak było podstaw do wydania decyzji kasacyjnej, bowiem kwestionowany raport nie zawierał wadliwości dyskwalifikujących ten dokument, a ocena zgodności inwestycji z ustaleniami planu miejscowego, który, jako akt prawa miejscowego, jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego, nie jest dokonywana w ramach postępowania wyjaśniającego, lecz stanowi obligatoryjny dla organu odwoławczego element stosowania prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 30 listopada 2010 r. sygn. akt II OSK 1223/10, oddalił skargi kasacyjne złożone od wyroku Sądu I instancji przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białej Podlaskiej, J.W. oraz J.C.

Ponownie rozpoznając sprawę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białej Podlaskiej przeprowadziło rozprawę administracyjną, w toku której odwołujący podtrzymali stanowisko wyrażone w złożonych odwołaniach. Skarżąca podniosła, iż planowane przedsięwzięcie jest zgodne z ustaleniami planu miejscowego, zaś przedstawiciele organu I instancji wyjaśnili, że ich zdaniem działka, na której planowana jest rozbudowa kurnika, znajduje się na obszarze oznaczonym w planie symbolami "30 MR" i "RPz".

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białej Podlaskiej, uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i odmówiło ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację powyższej inwestycji.

Kolegium wyjaśniło, że działka skarżącej częściowo znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem "30 MR", a w pozostałej części – na której zaplanowana została budowa kurnika – symbolem "94 RP", co wynika z adaptacji ustaleń poprzednio obowiązującego planu miejscowego. Zgodnie z tymi adaptowanymi ustaleniami "starego" planu, obszar oznaczony symbolem "94 RP" obejmuje tereny upraw polowych bez prawa zabudowy, dla których dopuszcza się wymianę i uzupełnienie zabudowy w istniejących siedliskach, a także realizację nowych siedlisk w szczególnie uzasadnionych przypadkach gospodarczych, to jest w przypadku dużych gospodarstw rolnych (powyżej 8 ha w kolonii) oraz ferm z hodowlą uciążliwą dla otoczenia. Organ odwoławczy podkreślił, że planowana rozbudowa kurnika nie jest zgodna z tymi ustaleniami planu miejscowego, bowiem nie stanowi nowej inwestycji, a także nie prowadzi do wymiany (zastąpienia dotychczas wybudowanych kurników) czy też uzupełniania (zwiększałaby o ponad połowę dotychczasową obsadę kurników). W tej sytuacji, zdaniem organu odwoławczego, nie został spełniony podstawowy wstępny warunek wydania decyzji środowiskowej – zgodność planowanej inwestycji z planem miejscowym – a więc należało odmówić wydania decyzji, bez konieczności dokonywania merytorycznej oceny przedstawionego przez skarżącą raportu.

Skarżąca wniosła skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie.

Oddalając skargę Sąd I instancji wskazał, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy planowana przez skarżącą inwestycja jest zgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Czemierniki, zatwierdzonego uchwałą nr VIII/48/2003 Rady Gminy Czemierniki z dnia 18 lipca 2003 r. (Dz.Urz. Woj. Lubelskiego Nr 131, poz. 3010).

Sąd I instancji wyjaśnił, że skrajna (północna) cześć przedmiotowej działki, w świetle części graficznej obowiązującego planu miejscowego (załącznik nr 65A), znajduje się na obszarze oznaczonym symbolem "30 MR". Z planu wynika, że na tym terenie "wykluczona jest lokalizacja dużych ferm hodowlanych mogących pogorszyć stan środowiska", a zatem na obszarze działki oznaczonym symbolem "30 RP", nie jest możliwe lokalizowanie zaplanowanej przez skarżącą inwestycji.

Pozostała część działki znajduje się na obszarze, który w części graficznej "nowego" planu nie posiada żadnego oznaczenia. W stosunku do tej części wskazanej działki ma więc zastosowanie § 1 ust. 3 uchwały, zgodnie z którym adaptuje się ustalenia miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego gminy Czemierniki, zatwierdzonego uchwałą nr X/38/86 Gminnej Rady Narodowej w Czemiernikach z dnia 31 stycznia 1986 r. (Dz. Urz. Woj. Bialskopodlaskiego Nr 3, poz. 39). Ponadto zgodnie z § 1 ust. 4 uchwały, ustalenia adaptacji planu przedstawione w III rozdziale uchwały wyrażone są w postaci:

1) zasad dotyczących przeznaczenia terenów oraz warunków dotyczących ich zagospodarowania, stanowiących treść niniejszej uchwały,

2) rysunków planu w skali 1:10000, stanowiących załączniki nr 58–86 oraz rysunków w skali 1:5000, stanowiących załączniki nr 58A–86A niniejszej uchwały.

Przepis ten zastrzega także, że rysunki planu stanowią integralną całość z ustaleniami określonymi w § 1 ust. 2 pkt 1 (to jest przedstawionych w II rozdziale uchwały zasad dotyczących przeznaczenia terenów oraz warunków dotyczących ich zagospodarowania, stanowiących treść uchwały) oraz w powołanym ust. 4 pkt 1.

Wskazany wyżej teren, w przepisach poprzednio obowiązującego planu miejscowego, oznaczony był symbolem "94 RP", to jest "pola uprawne". Dla tego obszaru "stary" plan ustalał następujące warunki zagospodarowania:

"Tereny upraw polowych bez prawa zabudowy. Dopuszczalna wymiana i uzupełnienie zabudowy w istniejących siedliskach. Wydanie nowych siedlisk w szczególnie uzasadnionych przypadkach gospodarczych:

– duże gospodarstwa rolne (powyżej 8,0 ha w kolonii),

– fermy z hodowlą uciążliwą dla otoczenia".

W ocenie Sądu I instancji, w rozpoznawanej sprawie nie ma wątpliwości, że planowana przez skarżącą inwestycja, nie stanowi "wydania nowego siedliska" w rozumieniu przepisów planu. Siedlisko rolnicze na przedmiotowej działce istnieje, zaś zamierzona inwestycja stanowi jego powiększenie. Przedsięwzięcie to nie stanowi również "wymiany" zabudowy istniejącej w ramach wskazanego siedliska.

Zdaniem skarżącej, przedmiotowa inwestycja jest natomiast "uzupełnieniem" zabudowy, bowiem sprowadza się do rozbudowy istniejącej fermy hodowlanej o nowy kurnik, a więc rozszerzenia prowadzonej dotychczas działalności gospodarczej o dodatkowe usługi. Sąd I instancji nie podzielił stanowiska skarżącej w tym zakresie.

Skarżąca prowadzi fermę drobiu o technologii ściółkowej. Aktualnie funkcjonująca ferma zlokalizowana jest na działkach o numerach [...]. W skład zabudowy trwałej na terenie fermy oprócz domu mieszkalnego skarżącej wchodzą dwa kurniki, o łącznej powierzchni około 2300 m2, przystosowane do hodowli 11000 indyków oraz dwa budynki gospodarcze. Wskazane obiekty tworzą zwartą zabudowę. Własność skarżącej stanowią również trzy przyległe działki o numerach: [...], na której znajduje się stodoła z budynkiem gospodarczym, [...] – wolna od zabudowy oraz [...], na której znajduje się stodoła z budynkiem gospodarczym. Łączna powierzchnia działek w zwartym kompleksie, na jakim funkcjonuje i planowana do rozbudowy jest ferma skarżącej, wynosi 13,6218 ha. Grunty te stanowią zwarty areał wielokąta o szerokości 160 m i długości 800 m (pkt 4.1 i 4.2, k. 7 i 8 raportu).

Zdaniem Sądu I instancji, nie można uznać, że budowa kolejnego trzeciego budynku produkcyjnego, o znacznych rozmiarach (2500 m2), służącego hodowli przemysłowej indyków w ilości 6500 sztuk, stanowi "uzupełnienie" dotychczasowej zabudowy w siedlisku rolniczym skarżącej.

Pojęcie "uzupełnienie" oznacza "to, co czyni coś kompletnym". Zdaniem Sądu I instancji, z powyższego wynika, że "uzupełnienie zabudowy w istniejących siedliskach", o jakim mowa w powołanych ustaleniach planu miejscowego, polega na zrealizowaniu takiej inwestycji budowlanej, która dopełnia brakujący – w ramach istniejącej zabudowy siedliskowej – element tej zabudowy.

W ocenie Sądu I instancji, prawidłowe jest stanowisko organu II instancji, zgodnie z którym planowana przez skarżącą inwestycja nie przewiduje budowy tego typu obiektów, lecz obejmuje rozbudowę istniejącej fermy hodowlanej drobiu o trzeci kurnik. Takie przedsięwzięcie nie jest "uzupełnieniem" istniejącej zabudowy siedliskowej, bowiem tego rodzaju obiekty skarżąca posiada już na swoich działkach. Istniejące kurniki stanowią obiekty budowlane o znacznej wielkości. Kurnik K1 ("stary"), przystosowany do hodowli 5000 sztuk indyków w cyklu, posiada wymiary 88,0 x 12,0 m, a więc zajmuje powierzchnię 1056 m2 (powierzchnia produkcyjna wynosi 996,36 m2). Kurnik K2 ("nowy") przystosowany jest do hodowli 6000 sztuk indyków w cyklu i posiada wymiary 88,2 x 15,6 m, a więc zajmuje powierzchnię 1375,92 m2 (powierzchnia produkcyjna wynosi 1290,0 m2). W ocenie Sądu I instancji, przyjęcie stanowiska skarżącej i uznanie, że budowa trzeciego kurnika stanowiłaby jedynie "uzupełnienie" dotychczasowej zabudowy, prowadziłoby do uznania, że ewentualna realizacja kolejnego tego typu obiektu na rozległej nieruchomości należącej do skarżącej, również byłaby "uzupełnieniem" istniejącej zabudowy siedliskowej. W ocenie Sądu I instancji, należy mieć także na uwadze, że budowa tego obiektu skutkowałaby, zgodnie z zamierzeniami skarżącej, zwiększeniem produkcji towarowej i zużycia surowców o około 75% (pkt 4.3, k. 12 raportu).

Zdaniem Sądu I instancji, realizacja przedmiotowego kurnika prowadziłaby do rozszerzenia dotychczas prowadzonej przez skarżącą działalności produkcyjnej, poprzez istotne powiększenie fermy drobiu, a nie, jak podnosi skarżąca, tylko do jej uzupełnienia.

Ponadto Sąd I instancji wyjaśnił, że wbrew twierdzeniom skarżącej, stanowisko jednego z projektodawców nowego planu zagospodarowania przestrzennego, zawarte w jego piśmie z dnia 15 maja 2008 r., nie ma wpływu na wynik sprawy. Wyrażony w tym piśmie pogląd jego autora, co do tego, że na terenach upraw polowych możliwe jest lokowanie dużych ferm hodowlanych z elementami infrastruktury technicznej, nie może przesądzać o zgodności przedmiotowej inwestycji z obowiązującymi ustaleniami planu miejscowego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła skarżąca.

Skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego.

Po pierwsze, art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) poprzez niewłaściwe zastosowanie, bowiem dokonano dowolnej oceny, która nie przystaje do akt sprawy i zebranego materiału dowodowego. W ocenie skarżącej, dokonano oceny niepełnej i wadliwej uznając, że na działce, na której planowana jest inwestycja obowiązuje plan miejscowy uchwalony uchwałą nr VIII/48/2003 Rady Gminy Czemierniki z dnia 18 lipca 2003 r.

Po drugie, art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm., dalej jako "p.o.ś.") polegające na jego błędnej wykładni i uznaniu, że planowana inwestycja jest niezgodna z obowiązującym planem, podczas gdy z planu tego nie wynika, że dla działki, na której planowana jest inwestycja plan miejscowy przewidywał zasady zabudowy. Naruszenie tego przepisu polegało ponadto, w ocenie skarżącej, na jego błędnej wykładni i uznaniu, że planowana inwestycja jest niezgodna z obowiązującym planem miejscowym z 2003 r.

Po trzecie, § 3 ust. 3 uchwały nr VIII/48/2003 Rady Gminy Czemierniki z dnia 18 lipca 2003 r., poprzez przyjęcie, że plan miejscowy na terenie gminy Czemierniki nie przewiduje na terenach oznaczonych symbolem "94 RP" możliwości wzniesienia obiektów służących hodowli zwierząt stanowiących uzupełnienie zabudowy w istniejących siedliskach.

Skarżąca zarzuciła ponadto naruszenie przepisów postępowania – art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 – zwanej dalej "p.p.s.a.") poprzez dokonanie przez Sąd I instancji błędnych ustaleń polegających na uznaniu, że dla działki, na której realizowana jest inwestycja istnieją zasady dotyczące przeznaczenia terenu. W ocenie skarżącej, z uchwały z 2003 r. wynika, że przepisy poprzednio obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wygasły.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także zasądzenie na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a. kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białej Podlaskiej wniosło o jej oddalenie, a także o zasądzenie od skarżącej na rzecz organu kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

W świetle art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz. 270, dalej zwanej p.p.s.a.) – skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Po pierwsze, należy zaznaczyć, że całkowicie chybiony jest zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 56 ust. 1 ustawy p.o.ś. z powodu jego błędnej wykładni. Miało to bowiem polegać z jednej strony na tym, że projektowane przedsięwzięcie jest niezgodne z obowiązującym planem miejscowym, ponieważ z jego ustaleń nie wynika, że dla działki, na której projektowana jest dana "inwestycja" plan miejscowy przewidywał zasady zabudowy, z drugiej strony naruszenie tego przepisu miało także polegać zdaniem strony skarżącej, na jego błędnej wykładni przez Sąd I instancji i w konsekwencji uznaniu, że projektowana "inwestycja" jest zgodna z obowiązującym planem miejscowym z 2003 r.

Powyższe zarzuty kasacyjne nie są jednak zasadne, pomijając nawet okoliczność, że są one niespójne i wewnętrznie sprzeczne.

Dyspozycja przepisu art. 56 ust. 1 ówcześnie obowiązującej ustawy p.o.ś. jednoznacznie bowiem stanowi, że właściwy organ wdaje decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia dopiero po stwierdzeniu zgodności lokalizacji danego przedsięwzięcia z ustaleniami obowiązującego na tym terenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W tej sprawie Sąd I instancji prawidłowo orzekł wbrew zarzutowi kasacyjnemu, że projektowane przedsięwzięcie nie jest zgodne z ustaleniami obowiązującego na tym terenie planu miejscowego zatwierdzonego uchwałą z dnia 18 lipca 2003 r. (Dz.Urz. Woj. Lubelskiego Nr 131, poz. 3010). Trzeba bowiem zaznaczyć, że § 1 ust. 3 powyższej uchwały Rady Gminy Czemierniki jednoznacznie stanowi, że adaptuje się ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Czemierniki zatwierdzonego uchwałą nr X/38/86 Gminnej Rady Narodowej w Czemiernikach z dnia 31 stycznia 1986 r. (Dz.Urz. Woj. Bialskopodlaskiego z dnia 26 lutego 1986 r. Nr 4, poz. 39) na obszarze w granicach administracyjnych gminy.

Z kolei § 1 ust. 4 tejże uchwały Rady Gminy Czemierniki stanowi, że ustalenia adaptacji tego planu miejscowego przedstawione w rozdziale niniejszej uchwały wyrażone są w postaci:

"1) zasad dotyczących przeznaczenia terenów oraz warunków dotyczących ich zagospodarowania, stanowiących treść niniejszej uchwały,

2) rysunków planu w skali 1:10000, stanowiących załączniki nr 58–86 oraz rysunków w skali 1:5000, stanowiących załącznik nr 58A–86A niniejszej uchwały.

Rysunki planu stanowią integralną całość z ustaleniami określonymi w § 1 ust. 2 pkt 1 oraz w ust. 4 pkt 1".

W tej sprawie oznacza to, że na części przedmiotowej działki nr [...] inwestora usytuowanej przy drodze, obowiązują ustalenia dla symbolu "30 MR" danego planu miejscowego, zaś dla pozostałej części tej działki obowiązują ustalenia planu miejscowego jeszcze "adaptowane" z cyt. planu miejscowego z 1986 r. odnoszące się do terenów oznaczonych wówczas symbolem "94 RP" "pola uprawne". Ponadto w granicach tej jednostki planistycznej jest teren stanowiący m.in. obecną działkę nr [...]. Natomiast powyższe ustalenie planu miejscowego stanowi, że są to: "tereny upraw polowych bez prawa zabudowy. Dopuszczalna wymiana i uzupełnianie zabudowy w istniejących siedliskach. Wydanie nowych siedlisk w szczególnie uzasadnionych przypadkach gospodarczych: – duże gospodarstwa rolne (powyżej 8,0 ha w kolonii), – fermy z hodowlą uciążliwą dla otoczenia".

Oznacza to, że przedmiotowe przedsięwzięcie nie jest w istocie "uzupełnieniem" istniejącej zabudowy siedliskowej biorąc pod uwagę, że budowa nowego kurnika spowodowałaby zwiększenie produkcji towarowej i zużycia surowców o około 75% (dowód: pkt 4.3, karta nr 12 raportu o oddziaływaniu danego przedsięwzięcia na środowisko). Należy bowiem podzielić pogląd, że tak znacząca zmiana parametrów technicznych i użytkowych przedsięwzięcia i tak znaczące powiększenie obszarów ponadnormatywnego oddziaływania na środowisko pozwala przyjąć, że w istocie powstałby nowy obiekt, różniący się od dotychczasowego. Dlatego też należy podzielić pogląd Sądu I instancji, że budowa przedmiotowego kurnika prowadziłaby do rozszerzenia dotychczas prowadzonej działalności produkcyjnej w drodze powiększenia fermy drobiu, a nie jej uzupełnienia na co zezwalają odpowiednie ustalenia w tym zakresie planu miejscowego.

Po drugie, z powyższych względów chybiony jest także zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji § 3 ust. 3 cyt. uchwały Rady Gminy Czemierniki z dnia 18 lipca 2003 r. w zakresie rzekomo nieprawidłowej interpretacji oznaczenia "94 RP" ustalonego dla przedmiotowej działki w zakresie braku możliwości realizacji tego rodzaju zabudowy w istniejących siedliskach służących hodowli zwierząt gdyż nie jest to w istocie uzupełniająca zabudowa.

Po trzecie, chybiony jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 141 § 4 p.p.s.a., ponieważ wbrew zarzutowi kasacyjnemu Sąd I instancji przeprowadził prawidłową kontrolę stanu faktycznego ustalonego przez właściwe organy. Ponadto przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną w świetle art. 174 pkt 2 p.p.s.a. jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia co w tej sprawie oczywiście nie wystąpiło (uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r. sygn. akt II FPS 8/09).

Po czwarte, w tym stanie prawnym i faktycznym także bezzasadny jest zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) gdyż brak jest jakichkolwiek przesłanek do przyjęcia stanowiska o błędnej kontroli przez Sąd I instancji zaskarżonej decyzji w ramach sądowej kontroli działalności administracji publicznej w rozumieniu powyższego przepisu.

Z tych względów i na podstawie art. 184 ustawy p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 204 pkt 1 ustawy p.p.s.a.