II SA/Gl 1143/13

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] r. L. K. zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. o wypłatę należnego jej wynagrodzenia za cały okres sprawowania dozoru nad pojazdem – samochodem osobowym marki [...] o nr rej. [...] w trybie art. 130a ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t.jedn. Dz.U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.). W uzasadnieniu tego wniosku powołała się na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt I OPS 1/10. Wskazała, że przedmiotowy samochód został przetransportowany i przyjęty na parking w dniu [...] r. Pismem z dnia [...] r. wniosek ten został uzupełniony o załączoną kalkulację kosztów przechowywania i dozorowania pojazdu.

W dniu [...] r. wnioskująca cofnęła swój wniosek, wskutek czego Naczelnik Urzędu Skarbowego w T. postanowieniem z dnia [...] r. umorzył postępowanie administracyjne w sprawie wypłaty wynagrodzenia za okres sprawowania dozoru na wnioskowanym pojazdem.

Pismem z dnia [...] r. wniosek o wypłatę wynagrodzenia za cały okres sprawowania dozoru nad tym pojazdem – [...] o nr rej. [...] złożył R. K., domagając się wypłaty [...] zł za okres do dnia [...] r. do [...] r. We wniosku wskazał, że zgodnie z art. 836 Kodeksu cywilnego, jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowywanie i dozór objętego wnioskiem pojazdu nie została określona w umowie ani w taryfie, dozorcy należy się wynagrodzenie przyjęte w danych stosunkach. W okresie, za który wnioskodawca dochodzi wynagrodzenia, przyjęte były średnie stawki w wysokości 16,17 zł brutto za dobę parkowania. Wynagrodzenie to stanowi średnią cenę uzyskiwaną przez wnioskodawcę w tym okresie za dozór pojazdów przechowywanych na zlecenie Komendy Miejskiej Policji w T., Starosty [...] czy Prezydenta Miasta T.

Po przeprowadzeniu niezbędnego postępowania postanowieniem z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w T., przyznał skarżącemu zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór nad pojazdem - samochodem osobowym marki [...] o nr rej. [...] za okres od dnia [...]r. do [...]r. w kwocie [...] zł brutto oraz kwotę [...] zł – zwrotu kosztów związanych z usunięciem tego pojazdu z drogi na parking położony w T. przy ulicy [...]. Jako podstawę prawną tego rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji wskazał art. 17 § 1 i art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.jedn. Dz.U. z 2012, Nr 174, poz. 1015 ze zm.) w związku z art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 46, poz. 237).

W uzasadnieniu organ przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania, a następnie podzielił co do zasady stanowisko skarżącego, że w świetle powołanej przez niego uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2010 r., dozorcy należy się wynagrodzenie oraz zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru za cały okres dozorowania pojazdu usuniętego z drogi w trybie art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym i przejętego następnie na rzecz Skarbu Państwa. Organ nie uwzględnił jednak wysokości postulowanego przez skarżącego wynagrodzenia. W tym zakresie organ powołał się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2011 r. sygn. akt I OSK 494/10 i stwierdził, że stawki określone w uchwale rady powiatu odnoszą się jedynie do właścicieli innych niż Skarb Państwa oraz, że opłaty te nie mają wprost zastosowania do Skarbu Państwa, który stał się właścicielem pojazdu przechowywanego na parkingu z uwagi na wystąpienie przesłanek wymienionych w przywołanym powyżej art. 130a ust. 10 ustawy. Dozorca występujący do organu egzekucyjnego o zwrot wydatków i wynagrodzenia za dozór może natomiast przedstawić pokwitowania w związku z poniesionymi wydatkami oraz wskazać trudy związane ze sprawowaniem dozoru. We wskazanej uchwale podano, że ustalając wysokość wynagrodzenia za sprawowanie dozoru należy uwzględnić zakres obowiązków dozorcy, okoliczności towarzyszące przechowywaniu, warunki sprawowania pieczy nad pojazdem oraz wielkość składowanego przedmiotu i powierzchnię niezbędną do jego składowania, jednak mogą one stanowić jedynie jeden z elementów ustalenia kwot za dozór pojazdu.

Organ wyjaśnił, że po zapoznaniu się z wnioskiem przedsiębiorcy oraz pismami uzupełniającymi ten wniosek, doszedł do przekonania, że dozór sprawowany był w okresie od [...]r. do dnia [...]r. nad pojazdem usuniętym z drogi na parking położony w T. przy ulicy [...] przez firmę R. K. – Ratownictwo Drogowe "A" skarżący w odniesieniu do poniesionych kosztów oraz wynagrodzenia dozorcy za sprawowanie dozoru nie przedstawił żadnych dokumentów świadczących o wysokości poniesionych kosztów przedstawionych w przesłanej kalkulacji (rachunków, pokwitowań). Wysokość stawki wskazanej we wniosku w sposób rażący odbiega od średnich stawek dobowych na parkingach znajdujących się we właściwości miejscowej organu. W związku z tym organ likwidacyjny uznał za właściwe przyjęcie jako podstawy wyliczenia kwot dotyczących zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad pojazdem oraz wynagrodzeniem za dozór, średniej stawki abonamentu miesięcznego stosowanego przez podmioty prowadzące parkingi na terenie miasta T. Średnie stawki obowiązujące w 2004r. oraz 2005 r. dla pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 2 ton, których okres postoju na parkingu był dłuższy niż 30 dni, na okolicznych parkingach kształtowały się od 85,00 zł do 115,00 zł (średnio 100 zł). Organ egzekucyjny przyjął, że zasadnym będzie przyznanie wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków w wysokości stawki abonamentowej, tj. 100 zł miesięcznie. Kwota abonamentu miesięcznego jest zdaniem organu całkowicie uzasadniona, ponieważ jedynie stawki abonamentowe stosowane są w przypadku dłuższego przechowywania ruchomości, także wobec osób prywatnych. W odniesieniu do kosztów dotyczących usunięcia pojazdu, organ przyjął kwotę [...]zł ( brutto), uznając, że odpowiada ona rzeczywistym kosztom ponoszonym przez inne podmioty świadczące usługi w podobnym zakresie, a znajdujące się we właściwości miejscowej Naczelnika Urzędu Skarbowego w T.

W zażaleniu na powyższe postanowienie, działając przez pełnomocnika, skarżący zarzucił naruszenie art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia oraz przyznanie, tytułem samego wynagrodzenia za dozór wnioskowanej kwoty [...]zł. W uzasadnieniu skarżący wskazał, że organ pierwszej instancji nie jest konsekwentny w swych ustaleniach, bowiem wskazuje, że podstawą wyliczenia wynagrodzenia powinna być stawka dobowa, natomiast jej wyliczenia dokonuje w oparciu o ryczałty miesięczne podmiotów prywatnych, a nie stawki dobowe. Ponadto nie kwestionuje wysokości stawki ustalonej przez radę powiatu za usunięcie i przechowywanie pojazdu. W sposób nieuzasadniony organ nie uwzględnia faktu zadania publicznego wykonywanego na mocy art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym przez skarżącego. Ponadto skarżący jest wyznaczoną jednostką, który zaczyna sprawowanie dozoru nad pojazdem na zlecenie właściwego organu Policji - realizując w ten sposób zadanie zlecone z zakresu administracji publicznej. Z wydanego przez organ postanowienia nie wynika natomiast czy organ uwzględniając parkingi, których stawki zostały uwzględnione przy szacowaniu wynagrodzenia badał równocześnie, czy te parkingi spełniają warunki wymienione wyżej, czy posiadają opinię właściwego komendanta Policji, czy posiadają określoną ilość miejsc do parkowania i wymagany monitoring. Skarżący ustalając ponadto wysokość wynagrodzenia powołał się na wysokość opłat ustalonych przez "radę powiatu tyskiego" (na terenie, którego znajdował się pojazd), ponieważ stawki tych opłat odnoszą się właśnie do sprawowanego dozoru na podstawie art. 130a wskazanej powyżej ustawy, uwzględniające podwyższone koszty prowadzenia tego dozoru oraz inne trudy związane z prowadzeniem takiego dozoru. Skarżący podkreślił nadto, że ustawa Prawo o ruchu drogowym posługuje się tylko stawkami dobowymi, a abonamenty dotyczą sytuacji, gdyż zawierana jest umowa między przedsiębiorcami prowadzącym parking a klientem, i samochody wyjeżdżają i wjeżdżają, podczas gdy samochód dozorowany pozostaje na parkingu 24 godziny i cały czas ten parking zajmuje. Nadto podniósł, że z art. 836 Kodeksu cywilnego wynika zasada ustalania wynagrodzenia przechowawcy, a mianowicie jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowywanie i dozór objętego wnioskiem pojazdu nie została określona w umowie ani w taryfie, dozorcy należy się wynagrodzenie przyjęte w danych stosunkach. Podkreślił przy tym, że za okres od dnia przepadku pojazdu do dnia faktycznego odebrania pojazdu organy przyznały wynagrodzenie według tabeli opłat ustalanej przez starostwa.

Rozpoznając to zażalenie, zaskarżonym w niniejszym postępowaniu postanowieniem z dnia [...]r., Dyrektor Izby Skarbowej K. utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy w pierwszej kolejności przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania oraz potwierdził ustalony stan faktyczny sprawy. Powtórzył, że zgodnie z art. 102 §2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji organ likwidacyjny winien przyznać, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór. W niniejszej sprawie niesporny pozostaje czas trwania dozoru oraz wysokość zwrotu kosztów za holowanie. Przedmiotem sporu pozostaje wysokość wynagrodzenia za dozór samochodu [...] o numerze rejestracyjnym [...]. Kwota, której domagał się odwołujący, wyliczona została przez niego w oparciu o średnią stawkę dobową ustaloną w uchwale przez Radę Miasta T., Radę Powiatu [...] Policję w T. oraz R. K. – przedsiębiorcę dla klientów indywidualnych. Organ pierwszej instancji oparł swoje wyliczenie należnego wynagrodzenia na średniej stawce opłaty abonamentowej (wynoszącej średnio 100 zł za każdy rozpoczęty miesiąc), opierając się na stawkach abonamentowych przyjętych na trzech innych parkingach położonych w obszarze właściwości Naczelnika Urzędu Skarbowego w T. W ocenie organu odwoławczego, analiza sposobu ustalenia stawek przez organ pierwszej instancji pozwoliła stwierdzić, że organ ten przy ustaleniu wysokości wydatków oraz wynagrodzenia za dozór nie naruszył prawa. Skarżący, pomimo wezwania, nie wskazał jakie rzeczywiście poniósł wydatki związane z dozorem przedmiotowego samochodu i nie przedstawił stosownych dokumentów. Zdaniem organu jest bezsporne w orzecznictwie sądów administracyjnych, że stawki uchwalane przez rady miasta czy starostwa nie są wiążące dla Skarbu Państwa. Także stawki stosowane przez Policję nie są i nie odzwierciedlają wysokości stawek stosowanych przez parkingi w zakresie "zwykłego" parkowania pojazdów. Dodatkowo organ wskazał na pogorszenie stanu dozorowanego pojazdu w okresie sprawowanego dozoru (pojazd usunięty został z drogi jako sprawny (w dniu [...]r.), a według opinii rzeczoznawcy z dnia [...]r. – opisany został jako "w znacznym stopniu zużyty, stanowiący wartość złomu". Także z tego względu wnioskowana przez skarżącego stawka dobowa nie mogła być przyjęta.

Brak wskazania przez skarżącego rzeczywistych wydatków związanych z dozorem, spowodowało przerzucenie na organ konieczności ustalenia i wyliczenia koniecznych wydatków oraz wynagrodzenia za dozór, przy czym żaden przepis ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji czy ustawy Prawo o ruchu drogowym nie określa jak należy ustalić przedmiotową należność. Powinna ona odpowiadać wydatkom poniesionym przez podmiot wykonujący dozór na wykonywanie tego dozoru, w tym przypadku na utrzymanie i eksploatację parkingu oraz wynagrodzenie za sprawowany dozór mienia przechowywanego na parkingu.

Organ ustalając wydatki i wynagrodzenie oparł swoje rozstrzygnięcie na uzyskanej wcześniej dokumentacji w zakresie miesięcznych stawek abonamentowych za przechowywanie samochodów na parkingach sąsiednich, co w ocenie organu odwoławczego jest miarodajne. Za nieuzasadniony organ odwoławczy uznał zarzut braku konsekwencji, gdyż organ odwołał się jedynie do stawek abonamentowych, nie odnosił się natomiast do stawek dobowych wyprowadzonych ze stawki abonamentowej. Podniósł także, że w zażaleniu skarżący odnosił się szeroko do wymogów opisanych w art. 130a ust. 5d ustawy Prawo o ruchu drogowym, ale nie uwzględnił jednak, że wymogi te obowiązują od roku 2006 r., natomiast przedmiotowy pojazd dozorowany był w latach 2004- 2005.

Wreszcie organ odwoławczy nie podzielił twierdzenia skarżącego, ze koszty utrzymania parkingu "w T., B. czy P. nie różnią się". Jak wykazano w zebranym materiale dowodowym, stawki abonamentowe stosowane przez parkingi w tym samym mieście (T.) różniły się aż o 30 zł, zatem tym bardziej różnić się będą stawki na parkingach w różnych miastach. Wpływ na to będzie miała: wielkość miasta czy zamożność okolicy, jak również koszty, które ponosi właściciel parkingu.

Organ odwoławczy nie zgodził się także z twierdzeniem o cywilnoprawnym charakterze wynagrodzenia za dozór, odwołując się w tym zakresie do orzecznictwa sądów administracyjnych potwierdzających, z którego wynika, iż jest to stosunek administracyjnoprawny.

Reasumując organ odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2013 r. Sygn. akt II OSK 2219/12, którym oddalono skargę od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 kwietnia 2012 r. sygn. akt II SA/Gl 101/12.

W skardze na powyższe postanowienie, reprezentowany przez pełnomocnika, skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 6, art. 7, art. 75 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego polegające na zaniechaniu przeprowadzenia postępowania w sposób pozwalający na dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy oraz zaniechaniu załatwienia sprawy przy uwzględnieniu słusznego interesu społecznego i słusznego interesu obywateli; art. 77 § 1 , art. 80 art. 107 § 3 Kodeksu wskutek fragmentarycznego rozpatrzenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaniechania podjęcia działań zmierzających do pełnego wyjaśnienia sprawy i w konsekwencji przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, błędną ocenę zebranego materiału dowodowego i ustalonego w ten sposób stanu faktycznego, co doprowadziło do wydania postanowienia o nieprzekonującej treści tak pod względem merytorycznym jak i prawnym oraz naruszenie przepisów prawa materialnego, a to rażące naruszenie art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez zanegowanie przedstawionej przez skarżącej własnej kalkulacji poniesionych przez niego kosztów związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór oraz niewłaściwe zastosowanie tego przepisu będące konsekwencją zanegowania przez organ odwoławczy przedstawionego przez skarżącego własnego wyliczenia kosztów i wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu przyznano, że spór w sprawie koncentruje się wokół wysokości przyznanego skarżącemu zwrotu koniecznych wydatków związanych z dozorem oraz wynagrodzeniem za ten dozór. W ocenie skarżącego zachodzą przesłanki wskazujące na naruszenie art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. W pierwszej kolejności podkreślono, że skarżący wykonał dyspozycję wskazaną w przywołanym powyżej przepisie i przedstawił organowi egzekucyjnemu kosztorys poniesionych przez niego wydatków oraz żądanego wynagrodzenia za sprawowanie dozoru nad przedmiotowym pojazdem, stąd też niedopuszczalne były jakiekolwiek wyliczenia organu egzekucyjnego w tym zakresie. Skarżący przedstawił bowiem kalkulację poniesionych kosztów i należnego wynagrodzenia czym zrealizował przesłankę określoną w wymienionym powyżej przepisie. W dalszej części skargi skarżący powtórzył, co do zasady, argumentację zaprezentowaną już w zażaleniu.

W piśmie procesowym z dnia [...]r. pełnomocnik skarżącego dodatkowo podniosła, że R. K. ubiega się o przyznanie wynagrodzenia i zwrot wydatków z tytułu przechowywanego usuniętego z drogi pojazdu na podstawie art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Z sentencji kwestionowanego postanowienia nie wynika czy orzeczoną kwotą objęto zarówno wydatki, jak i wynagrodzenie. Pełnomocnik podniosła, że jeżeli w oparciu o przedłożoną kalkulację organ nie był w stanie zweryfikować poniesionych przez stronę wydatków, winien w ramach postępowania wyjaśniającego wezwać stronę do ich udokumentowania.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie zasadniczo podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Na rozprawie w dniu 9 października 2013 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymała skargę oraz wywody zawarte w złożonym piśmie z dnia [...]r.

Z kolei pełnomocnik organu odwoławczego wniosła o oddalenie skargi, podzielając argumentacje przedstawiona w zaskarżonym postanowieniu oraz w odpowiedzi na skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach rozpatrując sprawę zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone postanowienie nie narusza prawa, a zawarte w niej zarzuty nie mogły doprowadzić do podważenia legalności kontrolowanego aktu administracyjnego.

Przedmiotem skargi jest postanowienie przyznające skarżącemu zwrot wydatków oraz wynagrodzenie za dozór pojazdu marki [...] nr rej. nr rej. [...] za okres od dnia [...] r. do [...] r. oraz zwrotu kosztów związanych z usunięciem tego pojazdu z drogi na parking, a zatem za okres sprzed przejścia własności tego samochodu na rzecz Skarbu Państwa.

Spór w sprawie koncentruje się wokół wysokości przyznanego skarżącemu zwrotu koniecznych wydatków związanych z dozorem oraz wynagrodzeniem za ten dozór. Skarżący kwestionuje to postanowienie z powodu wysokości przyznanego zwrotu koniecznych wydatków związanych z dozorem oraz wynagrodzeniem za ten dozór, a tym samym sposobu jego ustalenia.

Odnośnie tej kwestii na wstępie należy potwierdzić dopuszczalność drogi administracyjnej do dochodzenia roszczeń dozorcy za okres poprzedzający przejście samochodu na rzecz Skarbu Państwa, w tym kosztów usunięcia pojazdu z drogi, co wynika z uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 2010 r., sygn. akt I OPS 1/10 (ONSA i WSA 2010 r. nr 1, poz. 3). Przepis art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, mający zastosowanie w związku z § 3 pkt 1 lit. b rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 50, poz. 449), stanowi, że organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że do ustalenia na tej podstawie wysokości poniesionych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru konieczne jest wykazanie przez dozorcę rzeczywistych kosztów związanych z takim dozorem w stosunku do konkretnego pojazdu, co obejmuje również konieczność wyjaśnienia, jak te koszty zostały obliczone (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 sierpnia 2009 r., sygn. akt I OSK 1108/08 – Lex nr 549012 i z dnia 25 stycznia 2011 r., sygn. akt I OSK 1891/10 – Lex nr 952001). Podzielić należy zapatrywanie organów administracyjnych, że uchwała podjęta na podstawie art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym określa wyłącznie wysokość opłat za usunięcie i parkowanie pojazdu usuniętego z drogi, które obowiązany był uiścić właściciel w celu odbioru pojazdu z parkingu, co wynika z treści art. 130a ust. 6 i ust. 7 tej ustawy. Stąd opłaty określone w takiej uchwale nie mają wprost zastosowania do Skarbu Państwa, który stał się następnie właścicielem pojazdu przechowywanego na parkingu (por. w szczególności wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2007 r., sygn. akt I OSK 1841/06 – Lex nr 516649, z dnia 28 stycznia 2011 r., sygn. akt I OSK 494/10 – Lex nr 952058).

Zasadnie podkreśla się, że w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjęto, że stawki uchwalane przez rady miasta czy starostwa nie są wiążące dla Skarbu Państwa. Także stawki stosowane przez Policję nie są i nie odzwierciedlają wysokości stawek stosowanych przez parkingi w zakresie "zwykłego" parkowania pojazdów. W orzecznictwie podkreśla się też, że dobowe stawki opłat dla klientów indywidualnych kalkulowane są inaczej niż stawki dotyczące parkowania pojazdu w czasie dłuższym (np. miesięcznym). Nie wyklucza to jednak wykazanie przez sprawującego dozór faktycznie poniesionych wydatków związanych z wykonywanym dozorem samochodu. W niniejszej sprawie strona skarżąca nie przedstawił jednak stosownych dokumentów, a to spowodowało przerzucenie na organ ustalenia i wyliczenia koniecznych wydatków oraz wynagrodzenia za dozór.

Nie można bowiem uznać, że jeżeli przedsiębiorca prowadzący parking strzeżony na zlecenie Policji umieszcza na parkingu pojazdy usunięte z drogi, to należy domniemywać, że łączy go z Policją umowa przechowania. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 czerwca 2007 r., sygn. akt III CZP 47/07 - Lex nr 270447 i zaakceptował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 325/07 – Lex nr 505377, z czym należy się w pełni zgodzić, stosunek prawny, którego przedmiotem jest przechowywanie na parkingu usuniętych z drogi pojazdów jest typowym stosunkiem administracyjnoprawnym, powstałym na skutek władczych działań organów administracji. W wyniku nieodebrania pojazdu przez uprawnioną osobę w ustawowym terminie nie dochodzi do zawarcia umowy przechowania pojazdu, gdyż nowy właściciel wstępuje jedynie w taki sam stosunek administracyjnoprawny, jaki łączył dotychczasowego właściciela z przedsiębiorcą prowadzącym parking strzeżony. Dotyczy to także okresu poprzedzającego przejście własności pojazdu, jak w niniejszej sprawie, na rzecz Skarbu Państwa.

Dla ustalenia wysokości wynagrodzenia istotny jest też okres sprawowania dozoru nad pojazdem. W przypadku kilkudniowego przechowywania pojazdu związane z tym wydatki są inne niż w sytuacji, gdy pojazd dozorowany jest w okresie dłuższym, np. kilku miesięcy. Składowanie takiego pojazdu nie wymaga zajmowania większej powierzchni, nie jest potrzebna przestrzeń do przemieszczania pojazdu, zakres obowiązków dozorcy z natury rzeczy w takiej sytuacji jest mniejszy. Dozorca parkingu jest też z góry uprzedzony o fakcie jego odbioru, co nie ma miejsca przy typowej umowie przechowania na parkingu, kiedy to właściciel w dowolnej chwili może odebrać pojazd, co wymaga zapewnienia stałego dostępu i odpowiedniej drogi dojazdowej oraz szerokości miejsca postojowego.

Mając to na względzie słusznie skarżący wezwany został przez organ pierwszej instancji do wykazania faktycznie poniesionych kosztów związanych z dozorem przedmiotowego pojazdu [...] i udokumentowania tych wydatków ze wskazaniem jak zostały obliczone. Domaganie się bowiem przyznania tytułem wydatków i wynagrodzenia w żądnej wysokości na podstawie stawek dobowych określonych w uchwale Miasta T. czy Powiatu [...], podjętych w trybie art. 130a ust. 6 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, stawki stosowanej dla Policji w T., czy stawek dla klientów indywidualnych według cennika na parkingu skarżącego nie może znaleźć uzasadnienia, w tym także m.in. z uwagi na okres umieszczenia pojazdu na parkingu. Skarżący nie przedstawił dokumentów wykazujących wysokość rzeczywiście poniesionych kosztów związanych z dozorem tego konkretnego pojazdu. W złożonym wniosku początkującym niniejsze postępowanie przestawiona została tylko swoista kalkulacja, ale nie została ona poparta żadnym dokumentem potwierdzającym faktyczne koszty i wydatki skarżącego związane z dozorem na tym konkretnym pojazdem. Nie może zatem stanowić podstawy do ustalenia wysokości wynagrodzenia za dozór tego konkretnego pojazdu. Stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu postanowienia organu pierwszej instancji w omawianej materii są przekonywujące. Przedstawione zaś oddzielnie koszty związane z usunięciem pojazdu nie były i nie są kwestionowane.

Wbrew postawionemu zarzutowi istniały w tej sytuacji podstawy do ustalenia wysokości wynagrodzenia za dozór pojazdu w oparciu o miernik wynagrodzenia stosowanego w tego rodzaju przypadkach na terenie miasta T. i pobliskich miejscowości, pozostających w obszarze właściwości organu likwidacyjnego. Organy wykazały, że średnia stawka abonamentowa na tym terenie stosowana przez podmioty gospodarcze (sąsiednie parkingi) przy zawieraniu umów na okres dłuższy niż kilka dni wahała się w granicach od 85 do 115 zł miesięcznie. Średnio przyjęto więc kwotę 100 zł miesięcznie uznając, że jest to kwota najbardziej zbliżona do rzeczywistych wydatków i godziwego wynagrodzenia w przypadku sprawowania dozoru nad pojazdem przez dłuższy okres czasu. Nie można więc skutecznie zakwestionować tych ustaleń, gdyż wysokość ustalonego wynagrodzenia odpowiada wynagrodzeniu przyjętemu w danych stosunkach (art. 836 Kodeksu cywilnego). Nie przekonuje argument skarżącego odnoszący się do specjalnych wymagań stawianych takim parkingom, gdyż jak wskazał organ odwoławczy szeroko przedstawione w zażaleniu wymogi opisane w art. 130a ust. 5d ustawy Prawo o ruchu drogowym, obowiązują w stosunku do takich parkingów do 2006 r., natomiast przedmiotowy pojazd dozorowany był w latach [...].

Ubocznie jedynie należy zauważyć, że zbliżony pogląd prezentowany był przez tutejszy Sąd w sprawach z udziałem m.in. L. K. (sygn. akt II SA/Gl 101/12) czy innych podmiotów wykonujących dozór (sygn. akt II SA/Gl 708/09 i II SA/Gl 707/09). Wniesione w tych sprawach skargi kasacyjne oddalone zostały wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego – odpowiednio – sygn. akt I OSK 2219/12 z dnia 5 lutego 2013 r. czy z dnia 28 stycznia 2011 r. ( sygn. akt I OSK 494/10 i I OSK 464/10).

Z tych wszystkich powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę oddalił jako niezasadną na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn . Dz. U. z 2012 r. poz.270 ze zm.).