VII SA/Wa 2945/12

Uzasadnienie

Po złożeniu w dniu 26 lipca 2012 r. przez inwestorów J. R. i H. K. wniosku o wydanie decyzji o pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego z częścią biurową zlokalizowanego na działce nr [...] obręb [...] przy ul. [...] w [...] , przy granicy z działkami: nr [...] i [...], Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r., Nr [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę ww. inwestycji.

W uzasadnieniu organ wskazał, że żadna ze stron nie złożyła pisemnego zastrzeżenia wobec realizacji ww. inwestycji, zaś projekt budowlany jest zgodny ze zmianą miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta [...] pod nazwą " [...]" uchwalonego Uchwałą Rady Miasta [...] Nr [...] z dnia [...] marca 2000 r. (Dz. Urzęd. Województwa [...] nr [...], poz. [...] z dnia [...] maja 2000 r.).

Po rozpatrzeniu odwołania B. i P. M., Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] października 2012 r., Nr [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 - ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) – dalej "kpa" utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że w rozpoznawanej sprawie zostały spełnione warunki wynikające z art. 32 ust. 4 i art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego.

Dodał, że inwestycja została zlokalizowana w całości na działce nr [...] obręb [...] przy ul. [...] w [...] należącej do inwestorów. Jednocześnie lokalizacja przedmiotowego budynku przy granicy z działkami: nr [...] i [...] jest zgodna z ustaleniami zmienionego miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta [...] pod nazwą "[...]" uchwalonego Uchwałą Rady Miasta [...] z dnia [...] marca 2000 r., nr [...]. Zaś plan w tym zakresie jest zgodny z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 ze zm.), który przewiduje, że sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Po przeanalizowaniu zgłoszonych w odwołaniu zarzutów organ II instancji uznał je za niesłuszne, gdyż przedłożony do zatwierdzenia projekt zagospodarowania działki oraz projekt budowlany są zgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję wnieśli B. M. i P. M., dochodząc uchylania decyzji organów obu instancji.

Skarżący zarzucili naruszenie:

- art. 6, art. 7 w zw. z art. 77 i nast., art. 8, art. 9 i art. 10 kpa, poprzez wydanie skarżonej decyzji z naruszeniem zasad obowiązujących w tym postępowaniu, w tym w szczególności zasady praworządności oraz bez rozpatrzenia w sposób należyty materiału dowodowego w sprawie, co doprowadziło do nieuzasadnionego zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego z częścią biurową zlokalizowanego na działce Nr [...] obręb [...] przy ul. [...] w [...], przy granicy z działkami Nr [...] i [...];

- art. 28, art. 32 ust. 4, art. 35 ust. 1 i art. 36 Prawa budowlanego, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię, co doprowadziło do nieuzasadnionego zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę;

- art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, pkt 3, pkt 8 oraz pkt 9 w zw. z art. 7 Prawa budowlanego oraz w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2, ust. 2, ust. 3 w zw. z § 13 i § 57 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 124, poz. 1030 ze zm.), w tym w szczególności § 12 - § 16 tego rozporządzenia poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, co doprowadziło do nieuzasadnionego stwierdzenia, że lokalizacja przedmiotowego budynku przy granicy z działkami Nr [...] i [...] jest zgodna z ustaleniami zmienionego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta [...] pod nazwą "[...]" uchwalonego Uchwałą Rady Miasta [...] z dnia [...] marca 2000 r., Nr [...] i tym samym do nieuzasadnionego zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę;

Skarżący podnieśli, że inwestycja nie jest zgodna z planem miejscowym, ponieważ § 5 pkt 7 tego planu przewiduje, iż cyt. "tereny zorganizowanej działalności inwestycyjnej mogą być zagospodarowane zabudową typu jednorodzinnego lub wielorodzinnego przy uwzględnieniu przepisów szczególnych. Szerokość działek budowlanych pod budownictwo szeregowe powinna wynosić od 7.50 m do 8.40 m, z wyjątkiem działek narożnych i położonych na końcach pierzei. Na terenach [...] powinno być minimum 15 mieszkań". Natomiast szerokość działki, na której ma być zrealizowana sporna inwestycja, wynosi 11,36 m.

Zdaniem skarżących o ile przedmiotowa działka w ogóle może być zabudowana, to projekt powinien obejmować maksymalnie jeden segment przylegający do działki Nr [...] i tworzący zabudowę bliźniaczą, czyli jednorodzinną, dopuszczoną do budowy w kwartale [...].

W związku z powyższym za błędne skarżący uznali stanowisko organu odwoławczego o dopuszczalności lokalizowania w przedmiotowej strefie zabudowy "plombowej".

Kolejny zarzut dotyczy ograniczenia naturalnego oświetlenia znajdujących się w budynku skarżących pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, ponieważ w ścianie przylegającej do granicy z działką, na której ma powstać budynek, znajduje się przeszklenie z luksferów celem doświetlenia klatki schodowej. Ponadto usytuowanie ściany budynku bez otworów okiennych lub drzwiowych bezpośrednio przy granicy działki, przylegającej do istniejącej ściany, jest możliwe wyłącznie, gdy w tej istniejącej ścianie nie ma otworów okiennych lub drzwiowych.

Przedłożonej przez inwestorów opinii technicznej, skarżący zarzucili, że została wykonana na podstawie samej dokumentacji, bez zapoznania się z rzeczywistym stanem budynków sąsiednich. Oznacza to, że nie może ona stanowić miarodajnego materiału do poczynienia ustaleń odnośnie braku ewentualnych zagrożeń związanych z posadowieniem projektowanego budynku (w szczególności odnośnie fundamentów) tym bardziej, że projektowany budynek ma być wyższy o jedną kondygnację od budynku skarżących oraz nie tylko ma przylegać całą powierzchnią ściany do tego budynku, ale nawet wykraczać poza te granice.

Skarżący zarzucili organowi odwoławczemu nie odniesienie się do zarzutu odwołania o niezgodności projektowanego dojazdu na zaplecze budynku z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych.

Skarżący wskazali również, że prawo inwestora wynikające z art. 4 Prawa budowlanego oraz art. 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie ma charakteru absolutnego, ale jest ograniczone przez konieczność zapewnienia ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich. W szczególności inwestorzy - znając wymiary i ukształtowanie swojej działki - winni przy planowaniu inwestycji je uwzględniać, a nie próbować realizować swoje interesy kosztem nieruchomości sąsiednich.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał wcześniej prezentowaną argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej: "p.p.s.a.".

Stosownie zaś do treści art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd administracyjny rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Tak więc dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji Sąd może uwzględnić skargę także ze względu na inne uchybienia niż te, które podnoszono w skardze.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ zarówno zaskarżona jak również poprzedzająca decyzja nie naruszają prawa.

Przedmiotem sądowej kontroli, w rozpoznawanej sprawie, było zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego z częścią biurową zlokalizowanego na działce nr [...] obręb [...] przy ul. [...] w [...], przy granicy z działkami: nr [...] i [...].

Zgodnie z art. 7 kpa w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, mając na uwadze interes społeczny i słuszny interes obywateli. Przepis ten pozostaje w związku z art. 77 § 1 kpa nakazującym organowi w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowody oraz art. 80 kpa mówiącym, że ocena czy dana okoliczność została udowodniona następuje na podstawie całokształtu materiału dowodowego.

Funkcjonowanie zasady prawdy materialnej w postępowaniu administracyjnym zobowiązuje organ do szczególnej staranności w wyjaśnieniu wszystkich faktów istotnych dla sprawy. W szczególności organ jest zobowiązany dokonać wszechstronnej oceny okoliczności konkretnego przypadku na podstawie analizy całego materiału dowodowego, a stanowisko wyrażone w decyzji uzasadnić w sposób wymagany przez przepisy kpa (zob. wyrok NSA z dnia 26 maja 1981 r., sygn. akt S.A. 810/81, ONSA 1981, Nr 1, poz. 45). Przy czym pominięcie, czy też zlekceważenie jakiegokolwiek dowodu, skutkuje wadliwością podjętej decyzji administracyjnej. Oznacza to, że organ administracyjny jest obowiązany z urzędu przeprowadzić dowody służące ustaleniu stanu faktycznego sprawy i podjąć wszelkie kroki niezbędne dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku niezbędnego wydania decyzji o przekonującej treści (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2006r., sygn. akt I SA/Wa 432/06, publ. LexPolonica nr 1543146).

Procedurę udzielenia pozwolenia na budowę reguluje Prawo budowlane.

Podstawowa zasada została zapisana w art. 28 ust. 1, iż roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31.

Zgodnie z art. 32. ust. 4 Prawa budowlanego pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w tej sprawie w terminie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana zgodnie z przepisami o zagospodarowaniu przestrzennym i złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

W tym miejscu należy wskazać, że ww. przepis został zmieniony nowelą z dnia 23 marca 2003 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 718) i zastąpił ciążący na inwestorze obowiązek wykazania prawa do dysponowania gruntem na cele budowlane. Powyższa zmiana oznacza, że inwestor wraz z wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę zobowiązany jest do złożenia jedynie prawidłowego oświadczenia o prawie dysponowania gruntem na cele budowlane a treść tego oświadczenia powinna nawiązywać do przepisu art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego definiującego prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane jako tytuł prawny wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego albo stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienie do wykonywania robót budowlanych. W orzecznictwie utrwalił się pogląd, że organ rozstrzygający sprawę o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę nie bada, czy rzeczywiście wnioskodawca posiada tytuł prawny do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Oświadczenie to organ może zakwestionować, a nawet nie uwzględnić go tylko wtedy, gdy z zebranych w sprawie dowodów wynika bezspornie, że wnioskodawcy w rzeczywistości nie przysługuje prawo, na które on się powołuje (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 14 czerwca 2012 r., sygn. akt II OSK 507/11, LEX 1216735, oraz w wyroku z dnia 16 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 8/11). W innym miejscu NSA wskazuje, że oświadczenie o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane zastępuje dowody istnienia tego prawa, gdyż stwarza domniemanie, że rzeczywiście przysługuje ono osobie składającej takie oświadczenie. Jest ono skuteczne do tego czasu, gdy inna osoba zakwestionuje jego zgodność z rzeczywistością i przedstawi dowody podważające jego treść (wyrok NSA z dnia 8 września 2011 r., sygn. akt II OSK 1288/10, LEX 966245).

W niniejszej sprawie inwestorzy złożyli prawidłowo wypełnione oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Oświadczenie to nie było kwestionowane na żadnym z etapów postępowania, dlatego też organy słusznie uznały je za prawidłowe i skuteczne, a tym samym nie weryfikowały złożonego oświadczenia. Dokument ten został bowiem wypełniony zgodnie z wymogami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie wzorów: wniosku o pozwolenie na budowę, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i decyzji o pozwoleniu na budowę (Dz. U. Nr 120, poz. 1127). Jak wynika z treści art. 32 ust. 4 pkt 2 omawiane oświadczenie winno być złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej.

Jak wynika z akt sprawy, działka inwestycyjna objęta jest zakresem obowiązywania miejscowego plan planu zagospodarowania przestrzennego miasta [...] pod nazwą "[...]" uchwalonym Uchwałą Rady Miasta [...]Nr [...] z dnia [...] marca 2000 r. (Dz. Urzęd. Województwa [...] nr [...], poz. [...] z dnia [...] maja 2000 r.). Zatem na gruncie niniejszej sprawy inwestor nie był zobowiązany do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu.

Nie można więc skutecznie zarzucić decyzji z dnia [...] października 2012 r., że narusza art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego.

Po złożeniu przez inwestora powyższych dokumentów właściwy organ na mocy art. 35 ust. 1 ww. ustawy przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego zobowiązany jest sprawdzić:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji i o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, o której mowa w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie – w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu – przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu – lub jego sprawdzenia – zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Jak wynika z akt sprawy organ dokonał takich sprawdzeń. Kontrola materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie potwierdza, że planowana inwestycja zgodna jest z ustaleniami planu miejscowego miasta [...].

Minimalne odległości w jakich budynek na działce budowlanej można sytuować w odległości od granicy z sąsiednią działką budowlaną określa rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie w § 12 ust. 1. Jednakże ustęp 2 tego przepisu dopuszcza zmniejszenie odległości 3 m dla budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy do odległości 1,5 m od granicy lub usytuowanie go bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W rozpoznawanej sprawie plan miejscowy w § 5 pkt 7 przewiduje, że tereny zorganizowanej działalności inwestycyjnej mogą być zagospodarowane zabudową typu jednorodzinnego lub wielorodzinnego przy uwzględnieniu przepisów szczególnych, tzn., iż szerokość działek budowlanych pod budownictwo szeregowe powinna wynosić od 7,50 m do 8,40 m, z wyjątkiem działek narożnych i położonych na końcach pierzei. Organ odwoławczy wskazał, że projektowana zabudowa nie narusza powyższego przepisu, gdyż nie jest to zabudowa szeregowa tylko zabudowa plombowa.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że zabudowa szeregowa, tworzy jednorodne duże bryły budynków lub inaczej to jednolita bryła o znacznych gabarytach dominujących w przestrzeni. W przeciwieństwie zabudowa plombowa – uzupełniająca polega na budowie budynku pomiędzy istniejącymi już budynkami, stykającymi się ze sobą ścianami, czyli oznacza wypełnienie luki w istniejącej zwartej zabudowie, gdzie wszystkie budynki przylegają do siebie.

Sąd podziela w tym zakresie stanowisko organu, ponieważ planowany budynek ma powstać na działce nr [...] znajdującej się pomiędzy działkami zabudowanymi nr [...] i [...], na których budynki zostały posadowione w granicy, a projektowany budynek ma zająć całą szerokość działki, a tym samym przylegać do istniejących budynków.

Ponadto aby budynek mógł zostać zrealizowany bezpośrednio przy granicy z działką sąsiednią, konieczne jest zgodnie z § 272 ust. 3 ww. rozporządzenia wykonanie ściany oddzielenia przeciwpożarowego. Jak wynika z akt taka ściana została zaprojektowana.

Projektowany budynek ma zostać skomunikowany z drogą publiczną przez bramę przejazdową zaprojektowaną na poziomie parteru.

Jeśli zaś chodzi o możliwość wzniesienia budynku w granicy z budynkiem skarżących, to zgodnie z § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie możliwe jest to tylko gdy ściana nie ma otworów okiennych ani drzwiowych. W rozpoznawanej sprawie w ścianie budynku skarżących od strony działki objętej planowaną inwestycją jest przeszklenie wykonane z luksferów, które doświetla klatkę schodową.

W tym zakresie po pierwsze należy wyjaśnić, że przepisy mówią o ścianie z otworami okiennymi lub drzwiowymi, a takich w ścianie budynku skarżących od strony działki nr [...] nie ma. Innymi słowy przeszklenie z luksferów w świetle przepisów jest częścią ściany, a nie oknem. Po drugie wyjaśnić należy pojęcie pomieszczenia przeznaczonego na pobyt ludzi. I tak zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi dzielą się na:

1) pomieszczenia przeznaczone na stały pobyt ludzi, w których przebywanie tych samych osób w ciągu doby trwa dłużej niż 4 godziny,

2) pomieszczenia przeznaczone na czasowy pobyt ludzi, w których przebywanie tych samych osób w ciągu doby trwa od 2 do 4 godzin włącznie.

W związku z powyższą definicją klatki schodowej nie można uznać za pomieszczenie przeznaczone na pobyt ludzi. Co prawda ludzie w niej przebywają, ale w celu przemieszczenia się między innymi pomieszczeniami, np. pokojami. Tak więc rozróżnienia w tym przypadku wymaga użyte sformułowanie "pobytu". Czym innym jest pobyt w pokoju, który z reguły wiąże się z wypoczynkiem, czy pracą, a czym innym jest pobyt w korytarzu i na klatce schodowej, który służy jedynie przejściu. Tylko z tym pierwszym rozumieniem słowa pobyt ustawodawca wiąże wymóg zapewnienia dostępu światła dziennego, który jednakże może być całkowicie wyłączony, na rzecz oświetlenia sztucznego o ile zachodzą przesłanki wskazane w § 58 ww. rozporządzenia.

W świetle powyższego skarżący prawidłowo wskazali na wymóg zapewnienia dostępu do światła dziennego dla pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, jednakże niewłaściwie zakwalifikowali jako takie pomieszczenie klatę schodową, która takim pomieszczeniem nie jest, co wskazano powyżej. Oznacza to, że zarzut skarżących, w tym zakresie, jest bezzasadny.

Odnosząc się do kwestii wysokości – projektowany budynek ma być wyższy od budynku istniejącego o jedną kondygnację – Sąd uznał, że takie rozwiązanie jest zgodne z § 4 ust. 2 pkt 2 planu miejscowego, gdyż przewiduje on jako wysokość nowych budynków mieszkalnych – dwie kondygnacje nadziemne z dopuszczeniem możliwości zastosowania dodatkowo poddasza użytkowego.

Skoro planowany budynek spełnia postanowienia planu miejscowego, to organy prawidłowo oceniły, że projektowany budynek nie narusza ww. planu miejscowego.

W sytuacji gdy projekt budowlany spełnia powyższe wymogi, to zgodnie z art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego organ nie mógł odmówić wydania pozwolenia na budowę. Z reguły każda inwestycja prowadzona w zwartej zabudowie powoduje uciążliwości i utrudnienia dla sąsiadów, co jednak nie oznacza, że wydanie w takiej sytuacji pozwolenia na budowę narusza prawo.

Analizując zarzut dotyczący opinii technicznej Sąd uznał go za niezasadny. Opinia ta została sporządzona przez uprawnionego projektanta i dotyczy ona obu istniejących budynków mieszkalnych jednorodzinnych zrealizowanych w ostrej granicy na działkach: nr [...] i nr [...]. Zawiera ona oświadczenia projektantów, iż projekt budynku mieszkalnego jednorodzinnego z częścią biurową zlokalizowanego na działce nr [...] obręb [...] przy ul. [...] w [...]został opracowany zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej.

Sąd miał na uwadze uchybienie organu II instancji, który zobowiązany były do ustosunkowania się do zarzutów odwołania dotyczących dojazdu, a jedynie odniósł się do niego jednym ogólnikowym zdaniem, jednak uznał je za takie, które nie powinno skutkować uchyleniem orzeczenia, gdyż nie miało wpływu na wynik sprawy.

W świetle powyższych ustaleń oraz argumentacji przedstawionej w decyzjach organów obu instancji, organom tym nie można postawić zarzutu naruszenia zasad procedury administracyjnej.

Reasumując zdaniem Sądu, organy prawidłowo zatwierdziły projekt budowlany i udzieliły pozwolenia na budowę. Postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone wnikliwie, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oceniony został właściwie, a mające zastosowanie w sprawie przepisy zostały prawidłowo zinterpretowane. Zatem zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja, zostały wydane zgodnie z prawem, co powoduje konieczność oddalenia skargi.

Mając powyższe na uwadze, Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.