II SA/Lu 747/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
2013-10-02Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Witold Falczyński /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 2 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości - w zakresie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie
W dniu 2 sierpnia 2013 r. (data nadania) M. K.– reprezentowany przez radcę prawnego M. C. – wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...] nr [...] którą nałożono na skarżącego obowiązek uiszczenia jednorazowej opłaty adiacenckiej w wysokości [...] zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości na skutek stworzenia warunków jej podłączenia do sieci wodociągowej.
W tym samym dniu pełnomocnik skarżącego, za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, kierując go w pierwszej kolejności do organu administracji na podstawie art. 61 § 2 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a w razie nieuwzględnienia tego żądania przez organ – do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na podstawie art. 61 § 3 powołanej ustawy. Wniosek ten, wraz ze skargą, odpowiedzią na skargę i aktami sprawy, Kolegium przekazało do tut. Sądu.
W przedmiotowym wniosku pełnomocnik strony wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa polegającym na błędnym przyjęciu, iż utrzymana nią w mocy decyzja pierwszoinstancyjna została wydana z zachowaniem 3-letniego terminu dla ustalenia opłaty adiacenckiej, wynikającego z przepisu art. 145 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest natomiast – jego zdaniem – uzasadnione tym, że twierdzenia organu co do zachowania ww. terminu są niczym nie poparte i nie mają żadnego potwierdzenia zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie prawa administracyjnego.
Ponadto pełnomocnik skarżącego podniósł, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody majątkowej, albowiem wysokość opłaty adiacenckiej, jaką został on obciążony, przekracza jego możliwości finansowe i nie jest on w stanie uiścić tej należności bez poniesienia uszczerbku majątkowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie wyjaśnić należy, że pomimo, iż przedmiotowy wniosek w pierwszej kolejności został skierowany do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z akt sprawy nie wynika, by został on przez ten organ załatwiony, zatem aktualnym stało się jego rozpoznanie przez Sąd.
Stosownie do art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl § 3 cytowanego przepisu sąd, na wniosek skarżącego, może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem przesłankę wyrządzenia znacznej szkody należy interpretować jako szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (por. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04, niepubl.).
Z kolei trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006r., sygn. akt II SA/Bk 352/06, LEX nr 192964).
Należy podkreślić, iż instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego jest tymczasową formą zabezpieczenia interesów strony.
W związku z tym, to w interesie strony leży wykazanie, że wykonanie decyzji lub innego aktu czy czynności może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, o którym mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., musi bowiem być realne, w związku z czym strona zobowiązana jest skonkretyzować rodzaj szkody grożącej jej na skutek wykonania aktu lub czynności. Brak wskazania we wniosku konkretnej szkody grożącej skarżącemu na skutek wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienie NSA z dnia 4 października 2010 r., sygn. akt II FZ 460/10, LEX nr 742514).
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zostało wykazane, iż zachodzi którakolwiek z przesłanek do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Należy bowiem zauważyć, że pełnomocnik skarżącego rozpoznawany wniosek uzasadnił przede wszystkim tym, iż zaskarżona decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, a bezpodstawność zawartych w niej twierdzeń ma – jak wynika z treści wniosku – w jego ocenie charakter oczywisty. Zarzuty dotyczące legalności zaskarżonej decyzji nie mogą jednak stanowić podstawy dla uwzględnienia wniosku o wstrzymanie jej wykonania, albowiem mogą one być przedmiotem oceny Sądu dopiero na etapie rozpoznania skargi. W tym zakresie w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że postrzegana przez stronę niezgodność z prawem działań organów administracji publicznej - niezależnie od istniejącego zdaniem strony stopnia tej bezprawności - nie może przemawiać za zasadnością wniosków w postępowaniach wpadkowych (por. m.in. postanowienia NSA: z dnia 11 września 2012 r., sygn. akt I FZ 348/12, Lex nr 1329575 oraz z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt I FZ 363/12, Lex nr 1269520).
Również dalsza argumentacja pełnomocnika strony, w ramach której stwierdził on, iż nałożona na jego mocodawcę opłata planistyczna przekracza jego możliwości finansowe i skarżący nie jest w stanie uiścić tej należności bez uszczerbku majątkowego, nie stanowi wystarczającej podstawy dla uwzględnienia przedmiotowego wniosku. Powyższe twierdzenie ma bowiem charakter lakoniczny, a pełnomocnik strony nie przedstawił żadnych okoliczności, które umożliwiałyby jego weryfikację, jak np. danych o stanie majątkowym skarżącego, wysokości jego dochodów, czy też ponoszonych niezbędnych wydatków. W tej sytuacji twierdzenie to uznać należy za nieuprawdopodobnione. Sam zaś obowiązek zapłaty określonej należności budżetowej nie może być automatycznie utożsamiany ze szkodą.
Trudno również przyjąć, by wykonanie zaskarżonej decyzji mogło wywołać trudne do odwrócenia skutki, skoro dochodzona od skarżącego należność ma charakter pieniężny i podlegać będzie zwrotowi w razie wydania przez Sąd korzystnego dla niego rozstrzygnięcia, co z kolei będzie prowadzić do bezpośredniego przywrócenia stanu poprzedniego.
Z tych wszystkich względów Sąd, działając na podstawie art. 61 § 3 w zw. z § 5 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Witold Falczyński /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 2 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości - w zakresie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie
W dniu 2 sierpnia 2013 r. (data nadania) M. K.– reprezentowany przez radcę prawnego M. C. – wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...] nr [...] którą nałożono na skarżącego obowiązek uiszczenia jednorazowej opłaty adiacenckiej w wysokości [...] zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości na skutek stworzenia warunków jej podłączenia do sieci wodociągowej.
W tym samym dniu pełnomocnik skarżącego, za pośrednictwem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, kierując go w pierwszej kolejności do organu administracji na podstawie art. 61 § 2 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a w razie nieuwzględnienia tego żądania przez organ – do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie na podstawie art. 61 § 3 powołanej ustawy. Wniosek ten, wraz ze skargą, odpowiedzią na skargę i aktami sprawy, Kolegium przekazało do tut. Sądu.
W przedmiotowym wniosku pełnomocnik strony wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa polegającym na błędnym przyjęciu, iż utrzymana nią w mocy decyzja pierwszoinstancyjna została wydana z zachowaniem 3-letniego terminu dla ustalenia opłaty adiacenckiej, wynikającego z przepisu art. 145 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest natomiast – jego zdaniem – uzasadnione tym, że twierdzenia organu co do zachowania ww. terminu są niczym nie poparte i nie mają żadnego potwierdzenia zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie prawa administracyjnego.
Ponadto pełnomocnik skarżącego podniósł, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody majątkowej, albowiem wysokość opłaty adiacenckiej, jaką został on obciążony, przekracza jego możliwości finansowe i nie jest on w stanie uiścić tej należności bez poniesienia uszczerbku majątkowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie wyjaśnić należy, że pomimo, iż przedmiotowy wniosek w pierwszej kolejności został skierowany do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z akt sprawy nie wynika, by został on przez ten organ załatwiony, zatem aktualnym stało się jego rozpoznanie przez Sąd.
Stosownie do art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl § 3 cytowanego przepisu sąd, na wniosek skarżącego, może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem przesłankę wyrządzenia znacznej szkody należy interpretować jako szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego (por. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04, niepubl.).
Z kolei trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006r., sygn. akt II SA/Bk 352/06, LEX nr 192964).
Należy podkreślić, iż instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego jest tymczasową formą zabezpieczenia interesów strony.
W związku z tym, to w interesie strony leży wykazanie, że wykonanie decyzji lub innego aktu czy czynności może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, o którym mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., musi bowiem być realne, w związku z czym strona zobowiązana jest skonkretyzować rodzaj szkody grożącej jej na skutek wykonania aktu lub czynności. Brak wskazania we wniosku konkretnej szkody grożącej skarżącemu na skutek wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienie NSA z dnia 4 października 2010 r., sygn. akt II FZ 460/10, LEX nr 742514).
W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zostało wykazane, iż zachodzi którakolwiek z przesłanek do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Należy bowiem zauważyć, że pełnomocnik skarżącego rozpoznawany wniosek uzasadnił przede wszystkim tym, iż zaskarżona decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, a bezpodstawność zawartych w niej twierdzeń ma – jak wynika z treści wniosku – w jego ocenie charakter oczywisty. Zarzuty dotyczące legalności zaskarżonej decyzji nie mogą jednak stanowić podstawy dla uwzględnienia wniosku o wstrzymanie jej wykonania, albowiem mogą one być przedmiotem oceny Sądu dopiero na etapie rozpoznania skargi. W tym zakresie w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że postrzegana przez stronę niezgodność z prawem działań organów administracji publicznej - niezależnie od istniejącego zdaniem strony stopnia tej bezprawności - nie może przemawiać za zasadnością wniosków w postępowaniach wpadkowych (por. m.in. postanowienia NSA: z dnia 11 września 2012 r., sygn. akt I FZ 348/12, Lex nr 1329575 oraz z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt I FZ 363/12, Lex nr 1269520).
Również dalsza argumentacja pełnomocnika strony, w ramach której stwierdził on, iż nałożona na jego mocodawcę opłata planistyczna przekracza jego możliwości finansowe i skarżący nie jest w stanie uiścić tej należności bez uszczerbku majątkowego, nie stanowi wystarczającej podstawy dla uwzględnienia przedmiotowego wniosku. Powyższe twierdzenie ma bowiem charakter lakoniczny, a pełnomocnik strony nie przedstawił żadnych okoliczności, które umożliwiałyby jego weryfikację, jak np. danych o stanie majątkowym skarżącego, wysokości jego dochodów, czy też ponoszonych niezbędnych wydatków. W tej sytuacji twierdzenie to uznać należy za nieuprawdopodobnione. Sam zaś obowiązek zapłaty określonej należności budżetowej nie może być automatycznie utożsamiany ze szkodą.
Trudno również przyjąć, by wykonanie zaskarżonej decyzji mogło wywołać trudne do odwrócenia skutki, skoro dochodzona od skarżącego należność ma charakter pieniężny i podlegać będzie zwrotowi w razie wydania przez Sąd korzystnego dla niego rozstrzygnięcia, co z kolei będzie prowadzić do bezpośredniego przywrócenia stanu poprzedniego.
Z tych wszystkich względów Sąd, działając na podstawie art. 61 § 3 w zw. z § 5 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.
