IV SA/Gl 1020/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]r. nr [...] Prezydent Miasta Ż. działając na mocy art. 2 pkt 7 lit. d i art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2007r. Nr 192 poz. 1378), art. 3 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Z 2011r. Nr 205 poz. 1212), rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 7 lipca 2010r. w sprawie sposobu i trybu postępowania, sposobu ustalania dochodu oraz wzoru wniosku, zaświadczeń i oświadczeń o ustalenia prawa do świadczeń z funduszu alimentacyjnego (Dz.U. z 2010r. Nr 123 poz. 836) dokonał zmiany w decyzji własnej z dnia [...]r. Nr [...] w sprawie świadczeń z funduszu alimentacyjnego w ten sposób, że przyznał prawo do świadczeń z funduszu alimentacyjnego dla K.S. od dnia 1 do dnia 31 stycznia 2011 r. w kwocie 250 zł oraz dla P.S. także od dnia 1 do dnia 31 stycznia 2011 r. w analogicznej kwocie 250 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ wyjaśnił, że decyzją dnia [...]r. Nr [...] ustalono prawo do świadczeń z funduszu alimentacyjnego na rzecz K. i P. S. w okresie od 1 października 2010 r. do końca okresu świadczeniowego tj do 30 września 2011 r. po 300 zł miesięcznie, odpowiadającej kwocie zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w G. Ośrodek Zamiejscowy w R. z dnia [...]r. sygn. [...].

W dniu 17 stycznia 2011 r., w toku prowadzonego postępowania w sprawie o zwrot przez dłużnika należności z tytułu wypłaconych na rzecz K. i P. S. świadczeń z funduszu alimentacyjnego, organ uzyskał od dłużnika alimentacyjnego – A.S., dowody wpłat, których adresatem była R.S., matka małoletnich. Wpłaty te dokonane były w dniu 8 lipca 2009 r. w kwocie 100 zł, w dniu 21 sierpnia 2009 r. w kwocie 90 zł, w dniu 6 października 2009 r. w kwocie 90 zł, w dniu 4 grudnia 2009 r. w kwocie 100zł,w dniu 12 stycznia 2010 r. w kwocie 100 zł, w dniu 10 lutego 2010 r. w kwocie 100 zł, w dniu 10 marca 2010 r. w kwocie 80 zł, w dniu 8 kwietnia 2010 r. w kwocie 80 zł, w dniu 6 maja 2010 r. w kwocie 80 zł, w dniu 5 czerwca 2010 r. w wysokości 100 zł, w dniu 14 lipca 2010 r. w kwocie 100 zł, w dniu 16 sierpnia 2010 r. 100 zł, w dniu 18 września 2010 r. w kwocie 80 zł, w dniu 19 października 2010r. w kwocie 100 zł, a w dniu 15 grudnia 2010 r. w kwocie 100 zł.

R.S. złożyła oświadczenie, w którym potwierdziła otrzymanie kwot wykazanych dowodami wpłat. Zaznaczyła, że w tym czasie traktowała A.S., jako osobę zaginioną, stąd nie można było ustalić kto rzeczywiście był nadawcą przekazów. Środki pieniężne zdeponowała w banku. Oświadczyła ponadto, że żadnej z wpłat nie traktuje jako dokonanej tytułem alimentów, gdyż zostały nadane bez wskazania tytułu, w wysokości niższej niż zasądzone alimenty.

Dłużnik alimentacyjny stwierdził, że jego przesyłki pieniężne dokonywane były tytułem alimentów na dzieci, zaś wierzycielka bezpodstawnie nie uznaje ich tytułu. Na żądanie organu Komornik przedstawił ponownie informację o braku wniosku o ograniczenie egzekucji o kwoty, jakie R.S. uzyskała bezpośrednio od dłużnika.

W związku z powyższym wydana została decyzja z dnia [...]r., w której orzeczono wobec A.S. o obowiązku zwrotu świadczeń alimentacyjnych wypłaconych na rzecz P. i K. S., bez uwzględnienia dokonanych przez niego płatności.

Wskutek odwołania złożonego przez dłużnika alimentacyjnego, organ odwoławczy przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

W postępowaniu prowadzonym po wydaniu tej decyzji, R.S. złożyła dokumenty potwierdzające zawiadomienie szeregu instytucji o zaginięciu A.S. Odmówiła udostępnienia wyciągu z operacji bankowych w celu udokumentowania faktu zdeponowania na koncie uzyskanych od A.S. kwot. Ponadto oświadczyła, że w marcu 2011 r. całą kwotę przeznaczyła na rehabilitację córki i wyjazd dwójki dzieci nad morze. Wpłat dokonywanych przez A.S. nie traktowała jako alimentów, bowiem, mimo nałożenia na niego takiego obowiązku wyrokiem sądu, mógł on niezależnie od tego przekazywać dodatkowe środki.

Wezwany do oświadczenia co do tytułu dokonywanych wpłat, A.S. oświadczył, że na dowodzie nadania nie ma miejsca na korespondencję. Wpłaty uiszczał na poczet zasądzonych alimentów. Nie miał żadnych innych zobowiązań finansowych wobec byłej żony. Dodał poza tym, że organy ścigania uznały jego wpłaty na rzecz zasądzonych alimentów.

W związku z powyższym wszczęto postępowanie w sprawie zmiany decyzji przyznającej prawo do świadczeń z funduszu alimentacyjnego na rzecz P. i K. S. w okresie świadczeniowym 2010/2011.

W toku postępowania R.S. oświadczyła, że ze względu na nieuregulowany podział majątku wspólnego przekazy należy traktować jako spłatę z tego tytułu. Była ona adresatem przekazów, zatem nie były to świadczenia na rzecz innych osób. Poinformowała ponadto, że przed Sądem Rejonowym w Ż. toczy się postępowanie karne przeciwko A.S. o uporczywe uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego i przedstawiła akt oskarżenia.

Po wezwaniu R.S. do przedstawienia dokumentu potwierdzającego zobowiązania finansowe dłużnika alimentacyjnego wobec niej, oświadczyła, że od września 2006 r. regulowała za A.S. zobowiązania alimentacyjne wobec A.J. Był on zobligowany był do zwrotu tych kwot, czego do tej pory nie uczynił. Na dowód tego dołączyła kserokopie dwóch wpłat dokonanych tytułem alimentów i wpłaty własnej na rzecz A.J. w wysokości 300 zł z dnia 2 listopada 2006 r. Poza tym przekazała kserokopię dowodu komisowego, dotyczącego sprzedaży przez A.S. komody antycznej. Sprzedaż ta odbyła się bez jej zgody, pomimo tego, że dotyczyła majątku wspólnego.

A.S., wezwany do ustosunkowania się do tych dowodów poinformował, że wszystkie jego przekazy pieniężne adresowane na nazwisko R.S. dokonywane były na poczet alimentów. Ponadto, przedłożył kserokopie przekazu pocztowego adresowanego na R.S., potwierdzającego wpłatę na jej rzecz kwoty 100 zł w dniu 21 stycznia 2011 r.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Ż. z lutego 2012r. A.S. uznany został za winnego uporczywego uchylania się od obowiązku alimentacyjnego wobec małoletnich P. i K. S.. Sąd nie przyjął jednak, że wpłaty były dokonywane na poczet alimentów. A.S. zwrócił uwagę w oświadczeniu kierowanym do organu, że zarzut obejmował okres do czerwca 2009 r., a więc wcześniejszy niż dokonywane wpłaty. Treść wyroku załączonego do akt sprawy potwierdza tę okoliczność.

Mając na względzie zebrane dowody organ przyjął, że w okresie pobierania świadczeń z funduszu alimentacyjnego na rzecz małoletnich R.S. otrzymywała także wpłaty od dłużnika alimentacyjnego. Organ nie dał wiary jej twierdzeniom jakoby była to spłata dokonywana z tytułu spłaty udziału w majątku wspólnym, gdyż małżonkowie po rozwodzie podziału majątku nie dokonali. Twierdzenia strony nie znajdują odzwierciedlenia w zgromadzonych dokumentach. Adresatem wpłat nie mogły być małoletnie dzieci lecz ich matka – R.S., na co wskazuje treść wyroku zobowiązującego A.S. do płatności alimentów do rąk R.S.. Zdaniem organu, nie potwierdza wersji R.S. pokwitowanie z komisu, które jest jedynie dokumentem uprawniającym do odbioru kwoty za sprzedaż przedmiotu oddanego w komis. Podobnie dowody, poświadczające wpłaty na rzecz A.J. , nie stanowią o jakimkolwiek zobowiązaniu A.S. wobec R.S.. Zdaniem organu, także i wyrok karny Sądu Rejonowego nie stanowi dowodu na brak wywiązywania się z obowiązku alimentacyjnego przez A.S., gdyż zarzut dotyczył wcześniejszego okresu czasu.

Wobec tego, że dłużnik alimentacyjny za styczeń 2011 r. dokonał wpłaty w wysokości 100 zł na rzecz nieletnich, w częściach równych, jak przyjął organ, świadczenia z funduszu alimentacyjnego za ten miesiąc powinny ulec pomniejszeniu o taką kwotę.

W odwołaniu od opisanej decyzji R.S. zaprzeczyła, by kierowane na jej adres przekazy były kwotami przekazywanymi na poczet alimentów. Podniosła zarzut dowolności w ocenie materiału dowodowego, na niekorzyść osób uprawnionych do alimentów. Ponownie podniosła, iż były to nieregularne płatności, bez adnotacji o tytule, w wysokości odbiegającej od zasądzonych alimentów. A.S. ma wobec niej zobowiązania finansowe w związku z podziałem majątku ze sprzedaży mieszkania. Przedstawiła zachowanie A.S. w stosunku do niej oraz dzieci. Zerwał on z rodziną kontakt, sprzedał mieszkanie i zniknął, stając się osobą poszukiwaną. Jej zdaniem, na dłużniku ciąży jasno określony obowiązek alimentacyjny, z którego się nie wywiązał. W jego interesie leżało wskazanie w każdym przekazie, z jakiego tytułu dokonuje wpłaty. Gdyby na przekazach znajdowała się informacja, iż jest to rata alimentacyjna, nie kwestionowałaby tego faktu.

Decyzją z dnia [...]r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W części pierwszej uzasadnienia przedstawiono stan faktyczny sprawy, uwzględniając wyniki postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez organ I instancji. W części drugiej dokonano analizy stanu prawnego sprawy, wskazując w szczególności na przepis art. 24 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów. Zgodnie z jego treścią, organ właściwy wierzyciela może bez zgody osoby uprawnionej albo jej przedstawiciela ustawowego zmienić lub uchylić ostateczną decyzję na mocy której strona nabyła prawo do świadczeń z funduszu alimentacyjnego, jeżeli uległa zmianie sytuacja rodzinna lub dochodowa rodziny mająca wpływ na prawo do świadczeń, egzekucja stała się skuteczna, członek rodziny nabył w innym państwie prawo do świadczeń rodzinnych w związku ze stosowaniem przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego albo osoba nienależnie pobrała świadczenia.

Skoro w okresie pobierania świadczeń z funduszu alimentacyjnego, zainteresowana otrzymała alimenty na dwójkę dzieci w styczniu 2011 r. w wysokości 100 zł. to zdaniem Kolegium, należą się świadczenia z funduszu alimentacyjnego pomniejszone o tą kwotę.

Odnosząc się do treści odwołania Kolegium zauważyło, jako fakt bez znaczenia, że dłużnik nie wskazał tytułu płatności na przekazach przesyłanych do R.S.. Z akt sprawy wynika, że w szerokiej korespondencji dłużnik alimentacyjny wyraźnie wskazał tytułem czego przekazywał pieniądze i że były to kwoty na poczet alimentów. Organ odwoławczy zauważył, że tylko osoba wpłacająca ma prawo wskazać na co przelewa środki finansowe. Strona nie miała natomiast prawa dowolnie uznawać, na co zakwalifikuje sobie wpłaty dokonane przez byłego męża.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach R.S. oświadczyła, że otrzymywane przez nią przelewy nie posiadały informacji o tytule płatności i były to różne kwoty odbiegające od zasądzonych alimentów. W 2006r. mąż, wyjeżdżając do Anglii, pozostawił ją bez środków do życia. Sprzedał mieszkanie, samochód oraz zatarł za sobą ślady, co spowodowało uznanie go za zaginionego. Miała ona, jak twierdzi, prawo do dowolnego dysponowania wpłatami, gdyż A.S. nie deklarował, że są to alimenty. Stanowisko prezentowane przez dłużnika alimentacyjnego stanowi formę jego obrony, w celu zmniejszenia zobowiązań alimentacyjnych.

W jej ocenie, brak jest podstaw prawnych pozwalających na zmiany tytułów przekazów nadanych kilka miesięcy wcześniej. Zaskarżona decyzja jest niesprawiedliwa i chroni dłużnika, a nie wierzyciela.

W odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie organ powołał się na argumentację przytoczoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270) wynika natomiast, że w przypadku, gdy sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja nie pozostawia zatem wątpliwości, co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Przy tym z mocy art. 134 § 1 cytowanej ustawy kontroli legalności sąd dokonuje z urzędu nie będąc związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji zgodnie ze wskazanymi normami Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach doszedł do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie, a zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I Instancji nie może się ostać.

Na wstępie podkreślić należy, że ustawa o pomocy osobom uprawnionym do alimentów ma za zadanie wspierać osoby znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej w związku z niemożliwością wyegzekwowania środków na bieżące utrzymanie od osób zobowiązanych do alimentacji.

W myśl regulacji art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 07 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2012 r. poz. 1228) w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania decyzji, organ właściwy wierzyciela oraz marszałek województwa może bez zgody osoby uprawnionej albo jej przedstawiciela ustawowego zmienić lub uchylić ostateczną decyzję administracyjną, na mocy której strona nabyła prawo do świadczeń z funduszu alimentacyjnego, jeżeli uległa zmianie sytuacja rodzinna lub dochodowa rodziny mająca wpływ na prawo do świadczeń, egzekucja stała się skuteczna, członek rodziny nabył prawo do świadczeń rodzinnych w innym państwie w związku ze stosowaniem przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego albo osoba nienależnie pobrała świadczenia.

Z treści art. 2 pkt 7 lit. d tej ustawy wynika natomiast, że ilekroć w ustawie jest mowa o nienależnie pobranym świadczeniu oznacza to świadczenia z funduszu alimentacyjnego wypłacone w przypadku, gdy osoba uprawniona w okresie ich pobierania otrzymała, niezgodnie z kolejnością określoną w art. 28, zaległe lub bieżące alimenty, do wysokości otrzymanych w tym okresie alimentów.

W tej mierze wskazać należy, że organy obu instancji nie zwróciły uwagi, że przepis art. 2 pkt 7 lit. d w wyżej opisanym brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2012 r. nie może być stosowany w niniejszej sprawie.

Wyżej wymieniony przepis w naprowadzonej tu treści wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2012 r., wprowadzony ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz.U. z 2011 r. Nr 205 poz.1212). Trzeba tu podkreślić, że ustawa ta w art. 3 stanowi, że sprawy o świadczenia rodzinne i świadczenia z funduszu alimentacyjnego, do których prawo powstało przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, podlegają rozpatrzeniu na zasadach i w trybie określonych w przepisach dotychczasowych.

Bezspornie w niniejszej sprawie prawo skarżącej do świadczeń z funduszu alimentacyjnego powstało przed dniem 1 stycznia 2012 r., a zatem w sprawie winny mieć zastosowanie przepisy dotychczasowe, a zatem chodzi tu również o zapis wspomnianego art. 2 pkt 7 lit. d w brzmieniu przed nowelizacją, a mianowicie "ilekroć w ustawie jest mowa o nienależnie pobranym świadczeniu oznacza to świadczenia z funduszu alimentacyjnego wypłacone w przypadku, gdy osoba uprawniona w okresie ich pobierania otrzymała alimenty".

Zgodnie z regulacją art. 18 ust. 1 prawo do świadczeń z funduszu alimentacyjnego ustala się na okres świadczeniowy począwszy od miesiąca, w którym wpłynął wniosek do organu właściwego wierzyciela, nie wcześniej niż od początku okresu świadczeniowego do końca tego okresu. W myśl art. 27 ust. 1 powołanej ustawy dłużnik alimentacyjny jest zobowiązany do zwrotu organowi właściwemu wierzyciela należności w wysokości świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobie uprawnionej, łącznie z ustawowymi odsetkami. W okresie natomiast, w którym osoba uprawniona otrzymuje świadczenia z funduszu alimentacyjnego komornik sądowy przekazuje wyegzekwowane od dłużnika kwoty zaliczone na poczet alimentów organowi właściwemu wierzyciela do wysokości wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego wraz z odsetkami.

W tym miejscu godzi się podnieść, że istotnie jednym z obowiązków osoby pobierającej świadczenia z funduszu alimentacyjnego jest powstrzymywanie się od bezpośredniego pobierania alimentów od dłużnika alimentacyjnego lub pobierania ich za pośrednictwem komornika sądowego. Obowiązek ten wynika bezpośrednio z treści art. 2 pkt 7 ustawy, który wśród okoliczności uzasadniających uznanie świadczenia za nienależnie pobrane wymienia świadczenia z funduszu alimentacyjnego wypłacone w przypadku, gdy osoba w okresie ich pobierania otrzymała alimenty. Ustawa nie precyzuje jednak, czy chodzi o jakiekolwiek alimenty, czy tylko o alimenty bieżące. W ocenie Sądu sformułowanie to oznacza, że uprawniony w tym samym okresie musi pobierać jednocześnie świadczenia z dwóch źródeł i obydwa świadczenia muszą być wypłacane za ten sam okres. Aby natomiast mówić o jednoczesności pobierania obu tych świadczeń musi zachodzić tożsamość okresu, za który świadczenia te wypłacono. Wypłacone więc świadczenie z funduszu alimentacyjnego musi dotyczyć tego samego miesiąca, co wpłacone równocześnie alimenty. Celem bowiem ustawy, jak już wyżej wskazano jest zapewnienie niezbędnych środków na bieżące utrzymanie osobom uprawnionym do alimentów i cel ten nie byłby zrealizowany gdyby odmiennie interpretować omawiany przepis. Jednorazowa wpłata przez dłużnika nawet niewielkiej kwoty pieniędzy prowadziłaby bowiem do utraty świadczenia z funduszu. (por. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrok z dnia 14 maja 2010 r., sygn. akt II SA/Łd 325/10). Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę stoi na stanowisku, że cytowany przepis nie stanowi zakazu pobierania alimentów zaległych. W ustawie o pomocy osobom uprawnionym do alimentów brak jest bowiem uregulowania, które zakazywałoby pobierania takiego świadczenia.

Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w aktach administracyjnych brak jest informacji, czy wpłacone przez A.S. do rąk skarżącej kwoty stanowiły należności z tytułu zaległości alimentacyjnych, czy też chodziło tu o bieżące świadczenia alimentacyjne. Z szeregu pism skarżącego załączonych do akt administracyjnych sprawy wynika jedynie to, że wpłacane przez niego kwoty stanowią alimenty na dzieci, nigdzie jednak nie wskazuje, czy są to alimenty zaległe, czy też bieżące.

Konkludując zatem należy stwierdzić, że skoro organ nie zbadał, czy wpłacone przez A.S. kwoty zostały przez niego zaliczone na poczet zaległości alimentacyjnych, czy też na poczet alimentów bieżących, to nie można mówić o równoczesności pobierania tych świadczeń.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że zdaniem Sądu, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, pozbawienie strony postępowania przyznanego jej decyzją prawa, z mocą wsteczną, winno mieć miejsce jedynie wyjątkowo i tylko wówczas, gdy wyraźnie taka możliwość jest przewidziana w normie prawnej. Skoro więc omawiana regulacja takiej sytuacji nie przewiduje postępowanie administracyjne mające na celu zmianę stanu ustalonego ostateczną decyzją administracyjną na mocy której strona nabyła uprawnienia może dotyczyć jedynie decyzji, która nadal reguluje sytuację prawną osoby otrzymującej te świadczenia. Zatem weryfikacja świadczeń o której mowa w tym przepisie może mieć skutek jedynie na przyszłość. Aby usunąć konsekwencje prawne wywołane weryfikacją rozstrzygnięcia na podstawie którego strona pobrała już świadczenia należy zastosować instytucję zwrotu nienależnie pobranego świadczenia stosownie do treści art. 23 ust. 1 ustawy. Dlatego brak jest podstaw prawnych do wydawania w oparciu o regulację art. 24 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów decyzji zmieniającej ostateczne rozstrzygnięcie na mocy którego strona pobrała już świadczenia z funduszu, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Podobne stanowisko wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 08 lutego 2012 r., sygn. akt I OSK 1662/11 dostępny w internetowej bazie orzeczeń sądów administracyjnych.

Na marginesie należy wskazać, że podobne stanowisko tut. Sąd zajął już wcześniej w prawomocnie rozstrzygniętych sprawach o sygn. akt IV SA/Gl 676/10, IV SA/Gl 345/10 i IV SA/Gl 289/12 (dostępne w internetowej bazie orzeczeń CBOSA).

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 135 P.p.s.a. należało uchylić zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

Wobec uwzględnienia skargi, stosownie do treści art. 152 P.p.s.a. Sąd podjął rozstrzygnięcie jak w pkt 2 sentencji wyroku