II OSK 995/12

Uzasadnienie

II OSK 995 / 12

U Z A S A D N I E N I E

Wyrokiem z dnia 6 września 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skargi K. B. –M., uchylił decyzję Wojewody Małopolskiego z dnia [...] lutego 2011 r. i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. Starosta Tatrzański zatwierdził projekt budowlany i udzielił Sp. z o.o. [...] w K. pozwolenia na budowę inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z obiektami towarzyszącymi (dojście do budynku, miejsca postojowe, miejsce gromadzenia odpadów stałych) i infrastrukturą techniczną (przyłącze wodociągowe, studnia, przyłącze energetyczne) na dz. nr ewid. [...], [...] w [...] przy ul. [...] (kategoria obiektu I). Starosta stwierdził, iż Wieś Kościelisko, część wschodnia posiada miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego zatwierdzony Uchwałą Nr XXIII/157/2001 Rady Gminy Kościelisko z dnia 2 lipca 2001 r. (Dz. Urz. Woj. Małopol. Nr 133 z 2001 r. poz. 1993 – dalej zwaną m.p.z.p.) oraz Uchwałą Nr XIV/76/07 Rady Gminy Kościelisko z dnia 30.10.2007 r. zmieniającą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wschodniej części obszaru wsi Kościelisko. W myśl ustaleń m.p.z.p. wnioskowana działka położona jest w terenie MW - tereny zabudowy mieszkaniowo - wypoczynkowej eksponowane w krajobrazie. Gabaryty budynku (wymiary rzutu, wysokość oraz kubatura), zastosowane rozwiązania i detale architektoniczne pozwalają stwierdzić, że projekt został wykonany zgodnie z warunkami zawartymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Po przeanalizowaniu projektu budowlanego, organ stwierdził, że wszystkie warunki zawarte w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zostały spełnione z uwzględnieniem warunków oraz opinii i uzgodnień wydanych dla przedmiotowej inwestycji. Zgodnie z § 8 ust. 2 pkt. 6 lit. a m.p.z.p. - wskaźnik intensywności zabudowy rozumiany jako stosunek powierzchni całkowitej budynków (tj. sumy powierzchni wszystkich nadziemnych kondygnacji budynków) do powierzchni terenu wyznaczonego liniami rozgraniczającymi lub działki budowlanej, powinien wynosić maksymalnie 0,4 przy zachowaniu proporcji powierzchni działki budowlanej do kubatury budynków wynoszącej 1:1. Powierzchnia działki w liniach rozgraniczających przesuniętych o 10 m w kierunku zachodnim wynosi 1342 m2, kubatura nadziemnej części budynku wynosi 1200,24 m3 (zgodnie ze schematem wyliczenia kubatury w projekcie architektoniczno - budowlanym, str. 57). Suma powierzchni wszystkich nadziemnych kondygnacji budynku wynosi 465,96. Czyli 465,96/: 1342 = 0,34

Zdaniem organu projekt zagospodarowania terenu został sporządzony zgodnie z przepisami w tym techniczno -budowlanymi. Zaliczono do nich między innymi rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 z późn. zm. – zwane dalej rozporządzeniem z dnia 12 kwietnia 2002 r.) oraz rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 marca 2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 56, poz. 461 ze zm. –zwane dalej rozporządzeniem z dnia 12 marca 2009 r.). Z uwagi na fakt, że budynek zaprojektowany został ze ścianami wykonanymi w konstrukcji drewnianej czyli rozprzestrzeniającymi ogień w odległości od 6,00 m do 4,80 m od granicy z działkami nr ewid. [...], [...], [...] położonymi w [...], zastosowano rozwiązania projektowe spełniające wymagania określone w § 272 ust. 1, § 271 ust. 1 - 7 w/w warunków technicznych.

Po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez K. B. – M. od powyższej decyzji Wojewoda Mazowiecki decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. na podstawie art. 80 ust. 1 pkt 2, art. 81 ust. 1 pkt 2, art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 – Prawo budowlane (tekst jedn. Z 2010 r. Dz. U. Nr 243, poz. 1623, z późn. zm. – dalej zwanej Prawem budowlanym) i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] sierpnia 2010 r. Organ odwoławczy wskazał, między innymi, że decyzja organu I instancji jest trzecią, jaka została wydana przez Starostę Tatrzańskiego w tej sprawie. Poprzednie rozstrzygnięcia Starosty Tatrzańskiego orzekające o pozwoleniu na budowę, z dnia [...] września 2008 r. i z dnia [...] listopada 2009 r., zostały uchylone przez Wojewodę Małopolskiego decyzjami, odpowiednio: z dnia [...] lutego 2009 r. i z dnia [...] lutego 2010 r. Odnosząc się do przedstawionych we wniesionym odwołaniu zarzutów organ stwierdził, iż dokonując sprawdzenia współczynnika 1:1, o którym mowa w pkt. 6a, jak i przy ograniczeniu kubatury nadziemnej budynku do wartości 1500 m3, o czym mowa w pkt la m.p.z.p. należy brać pod uwagę kubaturę nadziemną budynku rozumianą jako kubaturę brutto budynku widoczną ponad powierzchnię terenu. W ocenie organu argumentu o przekroczeniu dopuszczalnego współczynnika kubatury określonego w § 8 ust. 2 pkt 6 lit. a m.p.z.p. nie można uznać za zasadny w sytuacji, gdy odwołująca współczynnik odnosi do kubatury brutto całego budynku a wypracowana interpretacja przyjęta przez organy administracji architektoniczno-budowlanej I i II stopnia odnosi współczynnik do kubatury brutto nadziemnej części budynku (widocznej ponad poziom terenu). Zapis § 8 ust. 2 pkt 7 lit b ww. m.p.z.p. stanowi: "liczba kondygnacji nie może przekraczać jednej kondygnacji nadziemnej oraz jednej kondygnacji w kubaturze dachu". W treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wschodniej części obszaru wsi Kościelisko w Gminie Kościelisko nie określono specjalnej dla tego aktu prawa miejscowego definicji pojęcia "kondygnacja nadziemna". Zauważyć natomiast należy, że zarówno powyższy zapis sformułowany i przyjęty został uchwalą Rady Gminy Kościelisko Nr XIV/76/07 z dnia 30.10.2007 r., jak i złożenie wniosku wszczynającego postępowanie o udzielenie pozwolenia na budowę, nastąpiło gdy obowiązywała definicja "kondygnacji nadziemnej zawarta w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w § 3 pkt 1, który stanowił, że przez kondygnację nadziemną - należy rozumieć kondygnację, której górna powierzchnia stropu lub warstwy wyrównawczej podłogi na gruncie znajduje się w poziomie lub powyżej poziomu I projektowanego lub urządzonego terenu, a także każdą sytuowaną nad nią kondygnację". Zatem w rozpatrywanej sprawie powyższe brzmienie definicji kondygnacji nadziemnej winno mieć zastosowanie. Analiza projektu budowlanego, nie wskazuje na naruszenie wymogu § 8 ust. 2 pkt 7 lit b m.p.z.p.

Organ odwoławczy stwierdził, iż analiza projektu budowlanego nie wskazała na niezgodność projektu budowlanego z obowiązującymi zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wschodniej części obszaru wsi Kościelisko w Gminie Kościelisko. Projekt zagospodarowania terenu, w tym usytuowanie budynku, nie narusza także warunków określonych w rozporządzeniu z dnia 12 kwietnia 2002 r. Projekt budowlany jest kompletny, posiada wymagane oświadczenia, uzgodnienia i wykonany został przez osoby posiadające wymagane uprawnienia, będące członkami właściwych izb samorządu zawodowego. Spełnienie wymagań w powyższym zakresie obliguje, zgodnie z art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, organy administracji architektoniczno-budowlanej do wydania inwestorowi pozwolenia na budowę. Zdaniem organu w związku ze spełnieniem przez inwestora wszystkich wymagań określonych w ustawie Prawo budowlane należało udzielić wnioskującemu pozwolenia na budowę, utrzymując w mocy wydaną przez organ I instancji decyzję.

Skargę na powyższą decyzję wniosła K. B. –M., powtarzając zarzuty zawarte w odwołaniu, a w szczególności zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie: art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w związku z § 8 ust. 2 pkt 6 lit a m.p.z.p. i § 8 ust. 2 pkt 7 lit a m.p.z.p., art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego w związku § 8 ust. 2 pkt 7 lit. b m.p.z.p. w związku z § 3 pkt 17 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r., art. 7 k.p.a. w związku z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego i art. 6 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Małopolski wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając powyższą skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż przeprowadzona kontrola zaskarżonej decyzji, dała podstawy do jej zakwestionowania albowiem nie zostały wyjaśnione wszystkie aspekty sprawy w zakresie zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W niniejszej sprawie istota sporu sprowadza się do sposobu wyliczenia wskaźnika intensywności zabudowy i dopuszczalnej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ilości projektowanych kondygnacji budynku.

Organy administracji architektoniczne- budowlanej obu instancji przyjęły, że do zachowania wymaganego m.p.z.p. wskaźnika intensywności zabudowy przy zachowaniu proporcji 1:1 (wielkości kubatury budynku do powierzchni działki) ustalonego w § 8 ust 2 pkt 6 lit a m.p.z.p. należy brać pod uwagę tylko kubaturę nadziemną budynku, bo to ona jest istotna dla kształtowania ładu przestrzennego, a nie kubaturę całkowitą budynku.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji powyższa interpretacja nie znajduje oparcia w ustaleniach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ani w obowiązujących przepisach szeroko rozumianego Prawa budowlanego, a tylko w tych przepisach można szukać wyjaśnienia pojęć niedookreślonych w miejscowym planie. Tekst zmieniony w § 6 ust. 2 pkt 6 m.p.z.p. ustala wymogi zagospodarowania działek poczynając od ustalenia wskaźnika intensywności zabudowy, (o którym mowa w § 6 ust. 2 pkt 6 lit a m.p.z.p.) wprowadzając zapis -: "wskaźnik intensywności zabudowy rozumiany jako stosunek powierzchni całkowitej budynków (tj. sumy powierzchni wszystkich naziemnych kondygnacji budynków) do powierzchni terenu wyznaczonego liniami rozgraniczającymi lub działki budowlanej, powinien wynosić maksymalnie 0,4, przy zachowaniu proporcji powierzchni działki do kubatury budynków wynoszącej 1:1". Podobnie ustalono wskaźnik zagospodarowania działek w § 8 ust. 2 pkt 6 lit a) – "wskaźnik intensywności zabudowy (o którym mowa w § 6 ust. 2 pkt 6 lit. a) powinien wynosić maksymalnie 0,4 przy zachowaniu proporcji powierzchni działki budowlanej do kubatury budynków wynoszącej 1:1". Wyliczonego wskaźnika intensywności zabudowy w oparciu o powyższe wymogi miejscowego planu nie można przekraczać.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla wschodniej części wsi Kościelisko, wprowadza pojęcia; "kubatury budynku" i "kubatury nadziemnej części budynków", dla różnych celów służących kształtowaniu ładu przestrzennego. Dla kształtowania formy architektonicznej (wielkości bryły projektowanego budynku) plan posługuje się pojęciem "kubatura nadziemna części budynku". Zaś dla zachowania wymogów planu w zakresie wskaźnika intensywności zabudowy -"kubatura budynku".

Ustalając wymagania w zakresie formy architektonicznej nowych lub rozbudowywanych budynków w § 8 ust 2 pkt 7 lit a) plan określa, rzut budynków, jako prostokątny (bądź złożony z prostokątów) o proporcjach boków 1:1,5 przy czym krótszy bok nie powinien przekraczać 6,5 m w osiach ścian, a kubatura nadziemnej części budynku, nie może przekraczać 1500 m3, ale co istotne z zachowaniem warunków określonych w pkt 6 lit a). Planista świadomie wprowadził przy określaniu formy architektonicznej budynków maksymalną ich kubaturę nadziemną, kształtując w ten sposób wielkość i formę bryły budynku gdyż ta cześć nadziemna - co jest oczywiste - wpisuje się w przestrzeń, jest eksponowana w krajobrazie". Jednakże nie to pojęcie ("kubatury nadziemnej części budynku") jest przyporządkowane do wyliczania parametrów wskaźnika intensywności zabudowy na terenie wschodniej cz. wsi Kościelisko- [...].

Ustalając wskaźnik intensywności zabudowy (o którym mowa w § 6 ust. 2 pkt 6 lit. a) w zapisie § 8 ust. 2 pkt. 6 lit a miejscowy plan ustanawia wymóg zachowania proporcji powierzchni działki budowlanej do kubatury budynków wynoszącej 1:1 Wskaźnik intensywności zabudowy będzie niejednokrotnie czynnikiem korygującym gabaryty budynku. Budynek o maksymalnej, dopuszczonej planem wielkości kubatury części naziemnej budynku (1500 m3) będzie mógł być zrealizowany jedynie na działce o wystarczająco dużej powierzchni, tak by po zsumowaniu kubatury budynku; (tj. części naziemnej =1500m3 z podziemną = x 3 ) uzyskana proporcja powierzchni działki budowlanej do kubatury budynku zachowała stosunek 1:1. Zatem z treści zapisów planu miejscowego jasno wynika, że dopuszczalną kubaturę naziemną ustalono w planie tylko dla potrzeb określenia formy architektonicznej budynków. Jednakże dla zachowania wymaganego wskaźnika intensywności zabudowy musi być uwzględniona kubatura budynku (całkowita t.j. części naziemnych i podziemnych budynku).

Zdaniem Sądu w projekcie budowlanym wskaźnik intensywności zabudowy nie został wyliczony prawidłowo. Uwzględniono tylko stosunek powierzchni całkowitej budynku (rozumianej jako suma powierzchni wszystkich naziemnych kondygnacji budynków) do powierzchni terenu wyznaczonego liniami rozgraniczeniowymi. Brakuje zachowania wymaganej proporcji powierzchni działki budowlanej do kubatury budynków wynoszącej 1:1. /por. str. 6 projektu z kwietnia 2010 r./ Z danych znajdujących się w projekcie wynika, że powierzchnia działki budowlanej wynosi 1486 m2 , a kubatura budynku 1880 m3. Już tylko z porównania tych wielkości wynika, że nie została zachowana wymagana proporcja 1:1, a wskaźnik intensywności zabudowy został znacznie przekroczony. Zatem brak jest tu wymaganej zgodności projektu zagospodarowania działki z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W kwestii dopuszczalnej ilości kondygnacji projektowanego budynku Sąd pierwszej instancji stwierdził, że zgodnie z zapisem planu (§ 8 ust. 2 pkt 7 lit. b) liczba kondygnacji nie może przekraczać jednej kondygnacji naziemnej oraz jednej kondygnacji w kubaturze dachu. Ten warunek nie został zachowany. W projekcie architektoniczo -budowlanym przedmiotowego budynku ( z kwietnia 2010 r. ) - w elewacji południowej są zaprojektowane trzy kondygnacje: dwie naziemne i jedna w dachu budynku, /por. str. 36 projektu bud. j.w./. Wprawdzie w projekcie czarną linią nakreślono teren projektowany, wyższy od istniejącego stanu, ale będzie wymagało wyjaśnienia czemu ma służyć podniesienie istniejącego terenu. W szczególności, czy tylko obrzuceniu ziemią podmurówki budynku dla przysypania części okien, które jak się wydaje są planowane z uwzględnieniem istniejącego stanu terenu (tak to wygląda w projekcie) i tym samym osadzeniu głąbiej w ziemi pierwszej kondygnacji naziemnej budynku. Ta kwestia wymaga wyjaśnienia wobec kategorycznego zapisu m.p.z.p. dopuszczającego liczbę tylko dwóch kondygnacji naziemnych, przy czym jedną w dachu budynku. Ilość dopuszczonych kondygnacji jest wyznacznikiem wysokości budynku. W najniższej kondygnacji naziemnej jest projektowany "pokój myśliwski", (wysokość tego pomieszczenia określona w planie wynosi 270 cm w przestrzeni między nawierzchnia podłogi a sufitem stropu), a także inne przestrzenie służące komunikacji i piwnice. W projekcie określono, że pomieszczenia te znajdują się w przyziemiu, a w programie funkcjonalnym określono je jako piwnice /str. 10 projektu z kwietnia 2010 r./ Dla zachowania wymogów maksymalnej dopuszczonej wysokości budynku na tym terenie, nie ma oczywiście znaczenia nazwa pomieszczenia związana z programem funkcjonalnym budynku. Istotnym jest czy pomieszczenia nazwane piwnicą są zlokalizowane w kondygnacji nadziemnej czy podziemnej. O ile organ architektoniczno-budowlany rozstrzygający ponownie w sprawie miałby trudności w zaliczeniu spornej kondygnacji do nadziemnej, czy podziemnej powinien się posłużyć definicjami tych pojęć zawartymi w rozporządzeniu z dnia 12 kwietnia 2002 r.

Sąd stwierdził też, iż organ nie sprawdził zgodności projektu budowlanego z zapisem § 8 ust. 2 pkt 6 lit. a miejscowego planu w aspekcie spełnienia wymagań dotyczących wymiarów długości boków projektowanego budynku. Zgodnie z zapisem planu rzut nowych budynków powinien być prostokątny bądź złożony z prostokątów o proporcjach 1 do co najmniej 1,5; wymiar krótszego boku budynków nie powinien przekraczać 6,5 m w osiach ścian. Natomiast projektowany budynek ma szerokość 12,90 m, a długość 21,45 m, a /zestawienie parametrów obiektu - str 12 projektu z kwietnia 2010 r./, Gdyby całość projektowanego obiektu rozczłonować na segmenty prostokątne to środkowy, nie zachowuje wymaganych planem proporcji. Z rysunku rzutu parteru /str. 27 projektu z 2010 r. / wynika, że wymiary krótszego boku tego segmentu w osiach ścian prostokątów wynosi 6,25 m, natomiast dłuższego boku 8,45 m. Zatem nie została zachowana proporcja 1 do co najmniej 1,5 .

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził nadto, że w aktach sprawy znajdują się 3 projekty planowanej inwestycji, a to ;

1/ projekt budowlany budynku usługowego wraz z obiektami towarzyszącymi i infrastrukturą, (hotel) - z grudnia 2007 r.,

2/ projekt budowlany budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z obiektami towarzyszącymi i infrastrukturą techniczną-z lipca 2009 r.,

3/ projekt budowlany budynku mieszkalnego jednorodzinnego wraz z urządzeniami budowlanymi z kwietnia 2010 r.

W sprawie pierwotnego projektu wszczęto postępowanie, w trakcie którego inwestor przedkładał kolejne projekty. Ten ostatni projekt był przedmiotem postępowania zakończonego zaskarżoną decyzją. Skoro jednak wszystkie projekty są autorstwa tych samych projektantów, a organ każdy następny projekt traktował jako modyfikację pierwotnego objętego wnioskiem o pozwolenie na budowę, to należało w zaskarżonej decyzji wskazać datę zatwierdzonego projektu, bowiem z określenia zawartego w osnowie decyzji organu i poprzedzających ją części składowych nie wynika jednoznacznie, który to projekt budowlany został zatwierdzony.

Wskazując na naruszenia przepisów art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w zw. z § 8 ust. 2 pkt 6 lit. a) i pkt 7 lit. a) m.p.z.p. oraz naruszenie art. 7 i art. 77 k.p.a., które miało wpływ na wynik spawy, Sąd uchylił decyzje organów obu instancji na podstawie art. 135 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2202 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. z 2002 r. Nr 153, póz. 1270 ze zm. –dalej zwanej p.p.s.a./.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła [...] Sp. z o.o., zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego:

1. przez błędną wykładnię § 8 ust. 2 pkt 6 lit. a w związku z § 6 ust. 2 pkt 5 lit. a m.p.z.p. przez błędne uznanie, że w rozumieniu tych przepisów pod pojęciem "kubatura budynku" należy rozumieć kubaturę całego budynku, a nie tylko jego części nadziemnych;

2. przez niewłaściwe zastosowanie § 8 ust. 2 pkt 7 lit. a m.p.z.p. przez błędne uznanie, że w przedstawionym projekcie budowlanym nie została zachowana wymagana zapisami m.p.z.p. proporcja długości boków ścian;

3. przez niewłaściwe zastosowanie § 8 ust. 2 pkt 7 lit. b m.p.z.p. przez błędne uznanie, że w przedstawionym projekcie budowlanym zaprojektowano więcej kondygnacji niż jest to dopuszczalne zgodnie z wyżej wskazanym przepisem,

a w konsekwencji przyjęcie, że doszło do naruszenia przepisów m.p.z.p. i przez to uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.

Wskazując na powyższe podstawy kasacji strona skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie w całości wyroku z dnia 6 września 2011 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

W uzasadnieniu wniesionej skargi kasacyjnej wskazano, między innymi, że Wojewódzki Sąd Administracyjny pominął wykładnię celowościową § 8 ust. 2 pkt 6 lit. a m.p.z.p. oraz fakt, że w § 6 ust. 2 pkt 5 lit. a m.p.z.p. znajduje się definicja powierzchni całkowitej budynku stanowiąca, że jest to "suma powierzchni wszystkich nadziemnych kondygnacji budynków". Do obliczania wskaźnika intensywności zabudowy w odniesieniu do powierzchni i do obliczania kubatury należy, więc brać pod uwagę tylko powierzchnię kondygnacji nadziemnych. Posiłkowo należy przy tym wziąć pod uwagę § 6 ust. 2 pkt 7 lit. a m.p.z.p., w którym mowa jest o "kubaturze nadziemnej części budynków". Ponadto, celem m.p.z.p. jest ochrona walorów krajobrazowych wsi Kościelisko. Jedynie zaś kondygnacje nadziemne mogą mieć wpływ na walory krajobrazowe terenu.

Jak wskazała wnosząca skargę kasacyjną, w dotychczasowej praktyce Wojewoda Małopolski uznawał, że "kubatura budynku" w rozumieniu § 6 ust. 2 pkt 6 lit. a m.p.z.p. to kubatura nadziemnej części budynku.

Zdaniem strony wnoszącej skargę kasacyjną, projekt budynku jest zgodny z wymaganiami m.p.z.p., dotyczącymi proporcji ścian. W nadziemnej części budynek ten ma składać się z prostokątów o proporcji, co najmniej 1:1,5. Nie mają zaś znaczenia wymiary ścian w kondygnacji podziemnej, bo nie wpływają na zewnętrzny kształt budynku.

Ponadto – w ocenie wnoszącej skargę kasacyjną Spółki – Sąd pierwszej instancji błędnie ustalił wysokość najniższej kondygnacji. Do ustalenia wysokości kondygnacji stosuje się odpowiednio § 3 pkt 16 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Jako wysokość kondygnacji rozumie się "przestrzeń pomiędzy powierzchnią posadzki, a górną powierzchnią posadzki na stropie znajdującym się nad tą częścią budynku". Ponad poziomem terenu znajduje się tylko 1,5 m najniższej kondygnacji, a poniżej tego poziomu – 1,52 m. W świetle § 3 pkt 17 wyżej wskazanego rozporządzenia, projektowany budynek spełnia wymagania, dotyczące dopuszczalnych kondygnacji nadziemnych.

Wnosząca skargę kasacyjną Spółka wyjaśniła, że projektowany budynek usytuowany jest na zboczu góry o znacznym stopniu nachylenia terenu. Częściowe wyrównanie powierzchni jest konieczne ze względów konstrukcyjnych i funkcjonalnych. Przemieszczenie ziemi ze strony południowej było niezbędne ze względów estetycznych oraz z uwagi na m.p.z.p. Takie planowanie posadowienia budynku jest logiczne, celowe i zgodne z prawem.

Odpowiedź na skargę kasacyjną złożyła K. B. – M., wskazując, że kasacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym skarżąca wniosła o oddalenie kasacji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, chociaż nie wszystkie przedstawione w niej zarzuty są chybione.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów kasacji stwierdzić należy, iż zasadnie strona wnosząca kasację wskazała na to, że w skarżonym wyroku wadliwie odczytano treść § 8 ust. 2 pkt 6 lit. a w związku z § 6 ust. 2 pkt 6 lit. a m.p.z.p. W myśl § 8 ust. 2 pkt 6 lit. a m.p.z.p. ...."wskaźnik intensywności zabudowy, o którym mowa w § 6 ust. 2 pkt 6 lit. a. powinien wynosić maksymalnie 0,4, przy zachowaniu proporcji powierzchni działki budowlanej do kubatury budynków wynoszącej 1:1". Z kolei zgodnie z § 6 ust. 2 pkt 6 lit. a. m.p.z.p. "wskaźnik intensywności zabudowy rozumiany jako stosunek powierzchni całkowitej budynków (t.j. sumy powierzchni wszystkich nadziemnych kondygnacji budynków) do powierzchni terenu wyznaczonego liniami rozgraniczającymi lub działki budowlanej, powinien wynosić maksymalnie 0,4, przy zachowaniu proporcji powierzchni działki budowlanej do kubatury budynków wynoszącej 1:1". W analizowanych wyżej przepisach posłużono się pojęciem "kubatury budynku" wyraźnie przy tym stwierdzając , iż ta kubatura dotyczy sumy powierzchni wszystkich nadziemnych kondygnacji budynków i ma służyć określeniu wskaźnika intensywności zabudowy. Zważywszy na powyższe stwierdzić trzeba, iż dla zachowania wymaganego obowiązującym planem wskaźnika intensywności zabudowy musi być uwzględniona kubatura części naziemnych budynku.

Nie jest natomiast trafny przedstawiony w kasacji zarzut niewłaściwego zastosowania § 8 ust. 2 pkt 7 lit. a m.p.z.p. Uchybienie tej normie wnosząca kasację upatruje w błędnym uznaniu, że w przedstawionym projekcie budowlanym nie została zachowana wymagana zapisami m.p.z.p. proporcja długości boków ścian. Wyjaśnić trzeba, iż przyjęte w skarżonym wyroku dane planowanego budynku wynikają z treści projektu zaakceptowanego kontrolowaną decyzją m.in. z tabeli zatytułowanej: "Charakterystyczne parametry techniczne parametry: kubatura, zestawienie powierzchni, wysokość długości", z której wprost wynika, iż długość budynku wynosi 21,45 m, a szerokość 12,90 m. Sąd opierał się więc na danych wskazanych wprost przez projektantów. Zestawienie tych danych z wymogami m.p.z.p. wskazanym w § 8 ust. 7 pkt a tegoż planu nie pozwala na przyjęcie, iż normie tej uchybiono w skarżonym wyroku. Podkreślić jednocześnie należy, iż Sąd pierwszej instancji przyjął, iż organ podane w kontrolowanej decyzji dane planowanej inwestycji odnosił do projektu budowlanego z 2010 r. jest to jednak tylko założenie, co podkreślano w skarżonym wyroku, bowiem inwestor złożył 3 projekty budowlane, a organ w skarżonej decyzji nie określił w zasadzie, jaki projekt tą decyzją został zatwierdzony. Jest to niewątpliwie istotne uchybienie, którego nawet strona wnosząca kasację nie podważała.

Chybiony jest też zarzut niewłaściwego zastosowania § 8 ust. 2 pkt 7 lit. b m.p.z.p. przez błędne uznanie, że w przedstawionym projekcie budowlanym zaprojektowano więcej kondygnacji niż jest to dopuszczalne zgodnie z wyżej wskazanym przepisem. Zgodnie z § 8 ust. 2 pkt 7 lit. b m.p.z.p..."liczba kondygnacji nie może przekraczać jednej kondygnacji nadziemnej oraz jednej kondygnacji w kubaturze dachu". Trafnie zwróciła uwagę strona wnosząca kasację, iż rozporządzenie z dnia 12 kwietnia 2002 r. zawiera określone definicje w tym pojęcie kondygnacji w § 3 pkt 16, natomiast pojęcie kondygnacji podziemnej zawarto w § 3 pkt 18 powyższego rozporządzenia. Stwierdzić jednak trzeba, iż fakt, że przedmiotowy budynek usytuowany jest na zboczu góry, o znacznym stopniu nachylenia terenu, a przemieszczenie określonej ilości ziemi przez obniżenie, jak i podwyższenie istniejącego terenu nie uzasadnia zmiany kwalifikacji określonej kondygnacji. W skarżonym wyroku Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę na konieczność wyjaśnienia zawartego w projekcie architektoniczo -budowlanym przedmiotowego budynku (z kwietnia 2010 r.) obrzucenia ziemią podmurówki budynku dla przysypania części okien, które jak się wydaje są planowane z uwzględnieniem istniejącego stanu terenu i tym samym osadzeniu głąbiej w ziemi pierwszej kondygnacji naziemnej budynku. Trafnie też wskazano w skarżonym wyroku na konieczność wyjaśnienia czy pomieszczenia nazwane piwnicą są zlokalizowane w kondygnacji nadziemnej czy podziemnej.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. oddalił wniesioną skargę kasacyjną. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na mocy art. 204 pkt 2 P.p.s.a.