II SA/Gd 329/14

Uzasadnienie

W piśmie z 15 stycznia 2014 r. "A" Spółka z o.o. z siedzibą w W. zgłosiła Staroście Powiatowemu zamiar rozpoczęcia w dniach od 3 – 28 marca 2014 r. robót budowlanych polegających na wzniesieniu antenowej konstrukcji wsporczej wraz z instalacją radiokomunikacyjną na istniejącym obiekcie budowlanym – remizie strażackiej na terenie działki nr [...] km [...] w Ch. przy ul. [...]. Do wniosku załączono oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz dokumentację techniczno-formalną przedmiotowej konstrukcji wsporczej.

W decyzji z 7 lutego 2014 r. Starosta, na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1, zgłosił sprzeciw w sprawie zamiaru budowy powyższej antenowej konstrukcji wsporczej wraz z instalacją radiotelekomunikacyjną na opisanym wyżej istniejącym obiekcie budowlanym. W uzasadnieniu decyzji organ napisał, że zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy z 7 lipca 1994 r.– Prawo budowlane (Dz. U. 2013, poz. 1409 – tekst jedn. ze zm.) instalowaniu urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych jest zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę jednakże sam maszt antenowy nie stanowi "instalacji radiokomunikacyjnej". Oznacza to, że zgłoszeniu nie podlega montaż konstrukcji wsporczej a jedynie montaż anten – wyłącznie w sytuacji, gdy konstrukcja wsporcza już istnieje, co jednak nie ma miejsca w niniejszym stanie faktycznym. Starosta wskazał też, że w orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, że o instalacji czy też montażu urządzeń można mówić tylko wówczas, gdy na dachu budynku istnieje już nośnik, tj. konstrukcja wsporcza, na której zainstalowane zostaną anteny. Roboty budowlane polegające na wykonaniu masztu z antenami należy zatem kwalifikować jako budowę obiektu. W tej sytuacji, organ zobowiązany jest zgłosić sprzeciw wobec zamiaru wykonania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła "A" Spółka z o.o. z siedzibą w W., domagając się jej uchylenia, względnie rozważenia, czy na skutek powołania się przez organ na nieobowiązujące przepisy ustawy nie doszło do rażącego naruszenia prawa skutkującego nieważnością decyzji. Zdaniem odwołującej zgłoszeniem, o którym mowa w art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy – Prawo budowlane objęta jest zarówno procedura robót budowlanych związanych z instalacją konstrukcji wsporczych jak i samej anteny.

W decyzji z 28 marca 2014 r. Wojewoda zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ powołał treść art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy – Prawo budowlane, a także art. 30 ust. 2, 6 i 7 tej ustawy. Stosownie do treści tych przepisów pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych. Wykonanie tego rodzaju robót podlega zgłoszeniu właściwemu organowi. W zgłoszeniu należy określić rodzaj, zakres i sposób wykonywania robót budowlanych oraz termin ich rozpoczęcia. Do zgłoszenia należy dołączyć oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2, oraz, w zależności od potrzeb, odpowiednie szkice lub rysunki, a także pozwolenia, uzgodnienia i opinie wymagane odrębnymi przepisami. Zgłoszenia należy dokonać przed terminem zamierzonego rozpoczęcia robót budowlanych. Do wykonywania robót budowlanych można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie, w drodze decyzji, sprzeciwu i nie później niż po upływie 2 lat od określonego w zgłoszeniu terminu ich rozpoczęcia. Właściwy organ wnosi sprzeciw, w szczególności jeżeli: zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę. Ponadto organ powołał rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. nr 219, poz. 1864 ze zm.). Odnosząc powyższe regulacje do ustalonego stanu faktycznego organ stwierdził, że zgłoszeniu podlegał zamiar inwestora wykonania robót budowlanych polegających na budowie antenowej konstrukcji wsporczej o wysokości ponad 14 m wraz z podstawą mocującą do struktury istniejącego obiektu budowlanego i odciągami oraz montowanymi do niej antenami wraz z instalacjami radiokomunikacyjnymi, która to konstrukcja stanowi urządzenie w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy – Prawo budowlane. Jednak, zdaniem organu odwoławczego zgłoszenie inwestora zawiera w istocie:

- zamiar budowy telekomunikacyjnego obiektu budowlanego - wolnostojącego masztu antenowego wraz z odciągami na obiekcie budowlanym, co stanowi w istocie nadbudowę obiektu budowlanego wymagającą uzyskania pozwolenia na budowę,

- zamiar instalacji urządzeń radiokomunikacyjnych, podlegający zgłoszeniu stosownie do art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy.

W ocenie organu odwoławczego zasadnie zatem organ I instancji skorzystał z instytucji sprzeciwu na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 ustawy – Prawo budowlane bowiem zgłoszone roboty budowlane wymagają pozwolenia na budowę. Jednocześnie organ zwrócił uwagę, że załączona dokumentacja techniczna nie obrazuje poziomego rozkładu pół elektromagnetycznych o wartości gęstości mocy większych/równych 0,1 W/m2, które to dane są niezbędne do określenia wpływu inwestycji na zdrowie ludzi.

W skardze na powyższą decyzję Spółka "A" wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Wojewody oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1) art. 30 ust. 5 pkt 1 i ust. 7 pkt 4 w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 15 i art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. b) i art. 3 pkt 3 ustawy – Prawo budowlane oraz w zw. z § 3 pkt 9 i pkt 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. nr 219, poz. 1864 ze zm.) – poprzez błędne rozumienie definicji wolno stojącego masztu antenowego i błędne przyjęcie, że budowa antenowej konstrukcji wsporczej na obiekcie budowlanym wymaga każdorazowego pozwolenia na budowę;

2) § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w zw. z art. 59 ust. 1, art. 61 ust. 3, art. 71 ust. 2, art. 72, art. 79 ust. 1 i art. 84 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania - poprzez nieprawidłowe zakwalifikowanie przedmiotowej inwestycji i nieprawidłowe ustalenie miejsc dostępnych dla ludności.

W uzasadnieniu skargi skarżąca argumentowała, że w 2010 r. miały miejsce nowelizacje zarówno przepisów ustawy – Prawo budowlane, jak i rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie, które miały na celu wyeliminowanie istniejących wątpliwości interpretacyjnych i usunięcie barier inwestycyjnych w telekomunikacji poprzez przesądzenie, że antenowe konstrukcje wsporcze, nie zaliczane do kategorii wolnostojących, są urządzeniami budowlanymi, a nie obiektami budowlanymi. Drobne konstrukcje budowlane na istniejących obiektach budowlanych, w szczególności w zakresie objętym zgłoszeniem skarżącej, nie podlegają stosownie do tego procedurze uzyskania pozwolenia na budowę, lecz wyłączenie zgłoszeniu. Skarżąca podkreśliła, że przedmiotowa konstrukcja wsporcza mierzy powyżej 3 m oraz jest instalowana na istniejącym obiekcie budowlanym i wraz z montowaną na niej anteną stanowi jedno zamierzenie inwestycyjne podlegające procedurze zgłoszeniowej. Powyższe stanowisko znajduje zresztą oparcie w orzecznictwie sądowym, np.: w wyroku NSA z 18 września 2013 r. o sygn. akt II OSK 1240/12.

W skardze zakwestionowano także stanowisko organu odwoławczego w przedmiocie charakteru planowanej inwestycji, który – w ocenie tegoż organu - przesądza o konieczności wdrożenia procedury pozwolenia na budowę. Zdaniem skarżącej, wbrew hipotezie art. 29 ust. 3 ustawy – Prawo budowlane – przedmiotowa inwestycja nie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, a w konsekwencji – nie wymaga pozwolenia na budowę. Zdaniem skarżącej, organ odwoławczy naruszył także przepisy prawa, próbując ustalić krąg stron postępowania w oparciu o inne przepisy niż wynikające z ustawy – Prawo budowlane.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie przedmiotem kontroli sądu jest decyzja Wojewody z 28 marca 2014 r. utrzymująca w mocy decyzję Starosty z 7 lutego 2014 r., na mocy której organ ten wniósł sprzeciw wobec zgłoszonego przez skarżącą zamiaru budowy antenowej konstrukcji wsporczej wraz z instalacją radiokomunikacyjną na istniejącym obiekcie budowlanym zlokalizowanym na terenie działki nr [...] k.m. [...] w Ch. (na budynku remizy strażackiej). Zasadniczym dla rozstrzygnięcia zagadnieniem jest ocena, czy przedmiotowa inwestycja w jej kształcie opisanym w zgłoszeniu mogła być zrealizowana na podstawie zgłoszenia inwestora, czy też jej realizacja wymagała pozwolenia na budowę. W ocenie skarżącej, zgłoszone roboty budowlane dotyczą instalacji radiotelekomunikacyjnej i w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy – Prawo budowlane, objęte są procedurą zgłoszenia. W szczególności, nie stanowią one budowli, czy też obiektu budowlanego, co do których przepisy ustawy przewidują obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę. Stanowisko skarżącej uznać należy za chybione.

W okolicznościach niniejszej sprawy, zgodnie z treścią art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. 2013, poz. 1409 – tekst jedn. ze zm.) pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych. Stosownie do art. 30 tej ustawy, wykonanie tego rodzaju robót podlega zgłoszeniu właściwemu organowi. W zgłoszeniu należy określić rodzaj, zakres i sposób wykonywania robót budowlanych oraz termin ich rozpoczęcia. Do wykonywania robót budowlanych można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie, w drodze decyzji, sprzeciwu i nie później niż po upływie 2 lat od określonego w zgłoszeniu terminu ich rozpoczęcia. Stosownie do art. 30 ust. 6 ustawy właściwy organ wnosi sprzeciw, w szczególności jeżeli zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę.

Dokonując rozważań w kwestii kwalifikacji robót objętych dokonanym przez skarżącą zgłoszeniem odwołać się należy w pierwszej kolejności do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. nr 219, poz. 1864 ze zm.), które zawiera definicje legalne takich pojęć jak obiekt budowlany telekomunikacyjny, czy wolno stojący maszt antenowy, a więc pojęć istotnych z punktu widzenia kwalifikacji charakteru zgłoszonych robót. Niewątpliwie bowiem, pierwszorzędnego znaczenia nabiera przesądzenie, czy inwestor zgłoszeniem objął zamiar realizacji robót budowlanych polegających na zainstalowaniu urządzenia telekomunikacyjnego, czy też chodzi mu o posadowienie obiektu budowlanego telekomunikacyjnego. Zgodnie z § 3 pkt 2 tego rozporządzenia pod pojęciem telekomunikacyjny obiekt budowlany należy rozumieć linię kablową podziemną, linię kablową nadziemną, kanalizację kablową, kontenery telekomunikacyjne, szafy kablowe oraz wolno stojące konstrukcje wsporcze anten i urządzeń radiowych, w tym wolno stojące maszty antenowe i wolno stojące wieże antenowe. Z kolei, wolno stojący maszt antenowy w rozumieniu § 3 pkt 9 rozporządzenia to - wolno stojącą konstrukcję wsporczą anten i urządzeń radiowych, z odciągami, zaś wolno stojąca wieża antenowa - to wolno stojącą konstrukcję wsporczą anten i urządzeń radiowych, bez odciągów. (§ 3 pkt 13). Zgodnie z treścią art. 3 pkt 1 lit. b) ustawy – Prawo budowlane pod pojęciem obiektu budowlanego należy rozumieć w szczególności budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Z kolei, zgodnie z art. 3 pkt 3 tej ustawy, ilekroć jest w niej mowa o budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany nie będący budynkiem lub obiektem malej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe (.....).

Na gruncie wykładni przedstawionych wyżej pojęć, w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że obecne rozwiązania techniczne nie mogą rozciągać pojęcia urządzenia, o jakim mowa w art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy - Prawo budowlane, na telekomunikacyjne obiekty budowlane, wymienione w definicji zawartej w § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie. Rozporządzenie to wydano na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy, a zalicza ono antenowe wieże, maszty i konstrukcje wsporcze wymienione w § 3 pkt 2 rozporządzenia do kategorii telekomunikacyjnych obiektów budowlanych.

Jak wynika z dokumentacji techniczno-formalnej załączonej do zgłoszenia, przedmiotem zgłoszenia inwestor uczynił instalację antenowej konstrukcji wsporczej wraz z instalacją radiokomunikacyjną w postaci rury o łącznej długości 15 m oraz trzech odciągów o długości 8,5 m. Elementy te łączą się ze sobą oraz z podstawą za pośrednictwem systemowych łączników. Konstrukcja wyposażona jest w drabinę włazową oraz system bezpieczeństwa. Antenowa konstrukcja wspornicza ma zostać zamocowana do prefabrykowanej ramy stalowej z rur stalowych, kotwionych do budynku za pomocą czterech słupków. Oprócz konstrukcji wsporniczej i wsporników anten sektorowych elementem inwestycji jest urządzenie sterujące zamocowane za pomocą wsporników do trzonu głównej antenowej konstrukcji wsporniczej oraz drogi kablowe. Z kwalifikacji przedsięwzięcia załączonej przez inwestora wynika z kolei, że przedmiotem inwestycji jest stacja bazowa telefonii komórkowej, której elementami są: zespół urządzeń nadawczo – odbiorczych oraz transmisyjnych, anteny sektorowe, anteny paraboliczne oraz elementy torów antenowych. Analiza powyższych dokumentów prowadzi zatem do wniosku, że przedmiotowa inwestycja obejmuje stację bazową telefonii komórkowej i składa się m.in. z kanalizacji kablowej, szafy sterowniczej, konstrukcji wsporczej - masztu rurowego o wysokości 15 m na ruszcie stalowym, anten sektorowych oraz zasilającej ją instalacji elektrycznej. Analiza elementów konstrukcyjnych inwestycji w kontekście zacytowanych przepisów prawa pozwala uznać, że jej przedmiotem jest stacja bazowa telefonii komórkowej, która stanowi nowy i samodzielny obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane (budowlę), nie podpada zaś pod pojęcie "urządzenia" z art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy. Budowa stacji bazowej telefonii komórkowej, obejmująca wykonanie na budynku konstrukcji wsporczej (masztu) umieszczonej na fundamencie, wraz z urządzeniami antenowymi, nie stanowi, także w przekonaniu Sądu, instalowania (montażu) urządzeń na obiekcie, nie jest zatem objęte dyspozycją art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy i w związku z tym wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Fakt jej usytuowania na dachu budynku nie mógł wpłynąć na zmianę tej kwalifikacji. Jak trafnie bowiem stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie II OSK 1013/11 (https://cbois.nsa.gov.pl), zajmując podobne w tej kwestii stanowisko, stacja bazowa telefonii komórkowej usytuowana na dachu jest "obca" w stosunku do budynku i nie jest związana z jego funkcjonowaniem.

Należy podkreślić, że przypadki wymienione w art. 29 ustawy - Prawo budowlane są wyjątkami od zasady wyrażonej w art. 28 tej ustawy, zgodnie z którą wykonanie robót budowlanych wymaga pozwolenia na budowę. W systemie prawa wyjątki od zasady, z uwagi na swój charakter, nie mogą być interpretowane rozszerzająco. W konsekwencji przepis art. 29 ust. 2 pkt 15 tej ustawy odnoszący się do instalowania urządzeń na budynku nie może znaleźć zastosowania do zwolnienia od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę całości stacji. Należy przypomnieć, że w przedmiotowej sprawie inwestor oprócz posadowienia anten na dachu budynku zamiarem budowy objął całą dodatkową instalację kablową oraz szafę sterowniczą i ruszt stalowy, stanowiący podstawę masztu, który zakotwiony ma być w sposób trwały do dachu budynku. Tak realizowane roboty budowlane wymagają uzyskania pozwolenia na budowę, nie mieszcząc się w kategorii wyjątku określonego w art. 29 ust. 2 pkt 15 ustawy – Prawo budowlane.

Należy podkreślić przy tym, że zakres planowanej inwestycji określa inwestor albo we wniosku o wydanie pozwolenia na budowę albo w zgłoszeniu. W ocenie sądu, zakres robót określonych w zgłoszeniu inwestora odbiega od zakresu, jaki wynika z analizy przedłożonej przez niego wraz ze zgłoszeniem dokumentacji (kwalifikacji przedsięwzięcia i dokumentacji formalno-technicznej). Zauważyć należy, że zamiar instalowania masztu antenowego na określonym obiekcie nie jest równoznaczny ze zgłoszeniem budowy stacji bazowej. Sąd podziela w tym względzie stanowisko organów administracji, zgodnie z którym w przypadku, gdy instalowany maszt ma być elementem stacji bazowej, mamy do czynienia z nadbudową lub rozbudową obiektu budowlanego a budowa stacji bazowej wymaga pozwolenia na budowę.

Odnosząc się do zaprezentowanych w skardze argumentów wskazujących na zamiar ustawodawcy uproszczenia procesu inwestycyjnego w zakresie przedsięwzięć radiotelekomunikacyjnych wskazać należy, że zwolnienie z obowiązku uzyskania pozwolenia na wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń na obiektach budowlanych wprowadzone zostało do ustawy – Prawo budowlane z dniem 24 grudnia 1997 r. ustawą z 22 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane, ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych ustaw (Dz. U. Nr 111 poz.726). Ta sama ustawa wprowadziła obowiązek zgłoszenia robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń o wysokości powyżej 3 m na obiektach budowlanych. Stan taki trwał do 17 lipca 2010 r., kiedy to ustawą z 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U Nr 106, poz. 675) zmieniono pkt 15 ustawy - Prawo budowlane w ten sposób, że z uzyskania pozwolenia na budowę zwolniono wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych. Ustawa ta dodała także do art. 29 ust. 2 pkt 17 o treści, że pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu kabli telekomunikacyjnych w kanalizacji kablowej. W przekonaniu składu orzekającego w niniejszej sprawie powyższa nowelizacja doprecyzowała jedynie rodzaj urządzeń, jakie można zainstalować na budynku bez pozwolenia na budowę, nie został natomiast zmieniony zakres pojęcia "urządzenia". Aktualna także pozostaje dotychczasowa wykładnia pojęcia "instalacja", co oznacza sytuację, w której istniał już nośnik, na jakim miałyby być zainstalowane anteny i urządzenia wyposażenia stacji bazowej.

Niezależnie od powyższego nie można też przyjąć, że zakres robót związanych z budową konstrukcji wsporniczej, masztu, urządzenia sterującego i anten ogranicza się do prac budowlanych polegających na instalowaniu. Pojęcie to nie zostało ani zdefiniowane w ustawie - Prawo budowlane, ani nie jest wymienione wśród prac określających roboty budowlane w art. 3 pkt 7 tej ustawy. Jest zbliżone do pojęcia montażu. W ustawie użyto go w odniesieniu do robót zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę w art. 29 ust. 2 pkt 6, 14 i 15. Dwa ostatnie przypadki odnoszą się do robót realizowanych na obiektach budowlanych. Zwrot – pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu krat na obiektach budowlanych i instalowaniu urządzeń na obiektach budowlanych – należy odnosić do robót realizowanych na już istniejących obiektach budowlanych stanowiących nośnik do owej instalacji krat i urządzeń. Natomiast zamierzenie budowlane polegające na wykonaniu takiego nośnika i wykonania na nim instalacji urządzeń, obejmuje szerszy zakres robót i wiąże się z realizacją obiektu budowlanego (budowli), a więc z obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę. Taki też pogląd wyrażony został już w orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego, które skład rozstrzygający niniejszą sprawę podziela, w szczególności w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 w sprawie II OSK 2400/11 w której przedmiotem rozpoznania był podobny stan faktyczny i prawny oraz w wyroku z dnia 25 listopada 2008 r. w sprawie II OSK 1458/07 (dostępne na https://cbois.nsa.gov.pl). W pierwszym z przywołanych orzeczeń Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił: "Wykonanie robót budowlanych związanych z realizacją określonego obiektu budowlanego poddane było w świetle przepisów obowiązujących w dniu dokonania analizowanego w przedmiotowej sprawie zgłoszenia dwóm reżimom prawnym, to jest podstawowemu wymagającemu uzyskania pozwolenia na budowę oraz uproszczonemu, wymagającemu dokonania zgłoszenia wykonania robót budowlanych właściwemu organowi (art. 29 ust. 2 pkt 15 w związku z art. 30 ust. 1 pkt 3 lit. c Prawa budowlanego). Istotnym wyróżnikiem tych trybów było wykonanie robót budowlanych, które w zakresie anten i stacji, będą polegać na "instalacji" określonych urządzeń, tylko takie bowiem roboty zostały zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia.

Konkludując, zdaniem Sądu, gdy się zestawi wszystkie opisane wyżej nowelizacje ustawy – Prawo budowlane i uwzględni zasadę, że wyjątku nie można wykładać rozszerzająco, należy dojść do wniosku, że do dnia 17 lipca 2010 r. (do czasu wejścia w życie zmiany dokonanej ustawą z 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych) instalowanie wszelkich urządzeń emitujących elektromagnetyczne promieniowanie wymagało uzyskania pozwolenia na budowę, natomiast po tej dacie nastąpiła liberalizacja wymogów, ale wyłącznie w takim zakresie, w jakim chodzi o montaż (instalowanie) urządzeń, w tym antenowych konstrukcji wsporczych i instalacji radiokomunikacyjnych, na obiektach budowlanych, co jednak nie dotyczy budowy obiektów budowlanych telekomunikacyjnych.

Sąd zauważa, że pogląd prezentowany przez skarżącego, co do odmiennej kwalifikacji przedmiotowych robót budowlanych pojawił się wprawdzie w orzecznictwie sądów administracyjnych, jednakże Naczelny Sąd Administracyjny, także w stanie prawnym po zmianie art. 29 ustawy - Prawo budowlane stoi na stanowisku, że budowa stacji bazowych na dachu budynku wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Na szczególną uwagę zasługuje wyrok NSA z dnia 23 listopada 2010 r., sygn. akt: II OSK 1709/09, którego fragment uzasadnienia warto przytoczyć w całości: "W odniesieniu do zagadnienia, czy inwestycja na dachu budynku polegająca na wykonaniu masztu wraz z antenowymi konstrukcjami wsporczymi i instalacjami radiokomunikacyjnymi stanowi instalowanie urządzenia, czy też budowę obiektu (budowli) w orzecznictwie zarysowała się rozbieżność. Przykładowo można wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 listopada 2008 r., sygn. akt II OSK 1458/07 stwierdził, że o instalacji czy też montażu urządzenia można mówić wówczas, gdy na dachu budynku istnieje już nośnik (konstrukcja wsporcza), na którym zainstalowane zostaną anteny i inne urządzenia wyposażenia stacji. Stąd roboty budowlane polegające na wykonaniu masztu z antenami należy kwalifikować jako budowę obiektu". Sąd orzekający w niniejszym składzie podziela ten pogląd. Z tych przyczyn wniesienie sprzeciwu przez organ I instancji na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 Prawa budowlanego było prawidłowe.

Natomiast powołanie się przez organ odwoławczy na podstawę z art. 30 ust. 7 pkt 4 (wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich) trafnie zostało zakwestionowane przez skarżącą Spółkę, jako niedostatecznie uzasadnione, z pominięciem dokumentacji i argumentów skarżącej. Jednakże ostatecznie decyzja ta wskazując, że realizacja zamierzenia doprowadzi do wykonania nadbudowy istniejącego obiektu budowlanego, które nie zostało zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, odpowiada prawu.

Mając na uwadze wszystkie wyżej opisane okoliczności, na mocy art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę należało skargę oddalić.