II SA/Łd 405/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2013-09-25Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Grzegorz Szkudlarek /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 25 września 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.) Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant St. Specjalista Lidia Porczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2013 roku sprawy ze skargi J. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę - oddala skargę. LS
Uzasadnienie
UZASADNIENIA
Decyzją z dnia [...] nr [...], Wojewoda [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., nr 98, poz. 1071 ze zm., w skrócie K.p.a.), utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...], nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającej A Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. pozwolenia na budowę dwóch elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na działce nr ewid. 422 w miejscowości K., jednej elektrowni wiatrowej w miejscowości B. na działce nr ewid. 3 i budowy zjazdów z drogi gminnej oznaczonej jako działka o nr ewid. 6 w miejscowości B. przeniesionej decyzją z dnia [...], nr [...], na rzecz B Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.
W toku postępowania ustalono, iż decyzją z dnia [...] wydaną na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006r., nr 156, poz. 1118 ze zm., powoływana także jako ustawa), Starosta [...] zatwierdził projekt budowy i udzielił A Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. pozwolenia na budowę dla inwestycji obejmującej budowę dwóch elektrowni wiatrowych oznaczonych w projekcie jako EW3/1 i EW3/2 typu GAMESA G90 na działce nr ewid. 422 w miejscowości K., budowę zjazdu z drogi gminnej oznaczonej jako działka nr ewid. 6 w miejscowości B. oraz budowę jednej elektrowni wiatrowej oznaczonej w projekcie jako EW3/4 typu GAMESA G90 zlokalizowanej na działce nr 3 w miejscowości B., budowę zjazdu z drogi gminnej oznaczonej jako działka nr ewid. 6 w miejscowości B., gmina B., kategoria obiektu budowlanego XXIX. Decyzją z dnia [...] nr [...], Starosta [...] przeniósł ww. decyzję na rzecz B Sp. z o.o. w Ł.
Od powyższej decyzji organu I instancji z dnia [...] odwołanie wniósł J. K., wnosząc o jej uchylenie. W uzasadnieniu odwołania J. K. zarzucił, iż zaskarżoną decyzją ponownie rozpatrzono tę samą sprawę rozstrzygniętą już ostateczną decyzją Starosty [...] z dnia [...] o umorzeniu postępowania w sprawie. Sprawa ta jest tożsama ze sprawą rozstrzygniętą decyzją Starosty [...] z dnia [...]. Organ pierwszej instancji naruszył art. 35 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo budowlane, gdyż poza ogólnym stwierdzeniem zgodności lokalizacji masztu elektrowni wiatrowej z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy nie sprawdził zgodności projektu z ustaleniami tej decyzji, o czym świadczy brak jakiejkolwiek wzmianki w decyzji o tym sprawdzeniu. Ponadto, organ pierwszej instancji nie sprawdził, czy wnioskodawca posiada wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia, itp. Poza powołaniem się na decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach (bez sprawdzenia, czy jest ona ostateczna i czy nie została zaskarżona do sądu administracyjnego) i tzw. uzgodnienia z WZMiUW w Ł., Szefostwem Służb Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP, Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego organ nie wskazał, czy potrzebne były inne opinie, uzgodnienia, pozwolenia itp. Jednocześnie nie wystąpił o żadne nowe uzgodnienia, co zdaniem skarżącego było niezrozumiałe biorąc pod uwagę np. oddziaływanie inwestycji na środowisko, w tym na zdrowie mieszkańców w związku z odległością elektrowni wiatrowych od zabudowy mieszkaniowej, w tym skarżącego. Skarżący zakwestionował także aktualność ww. uzgodnień podnosząc, iż dokonane one zostały przed wszczęciem postępowania w sprawie. Zarzucił, że brak jest uzgodnień z zarządcą drogi gminnej projektowanych zjazdów z drogi gminnej.
Decyzją z dnia [...], nr [...], Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...]. Na skutek skargi J. K. decyzja organu II instancji została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11. Sąd wskazał na szereg nieprawidłowości, które w jego ocenie winny zostać uzupełnione w ponownie prowadzonym postępowaniu. Przede wszystkim ustalenia i jednoznacznego określenia wymagało, czy przedłożone przez inwestora uzgodnienia i zakres wniosku o pozwolenie na budowę są tożsame i spójne. Z projektu budowlanego - opisu do projektu zagospodarowania terenu - wynikało bowiem, że najbliższe budynki mieszkalne znajdują się w odległościach przekraczających 200 m od planowanych lokalizacji, co nie jest określeniem precyzyjnym i może mieć znaczenie dla oceny stopnia uciążliwości inwestycji. Natomiast w charakterystyce przedsięwzięcia, stanowiącej załącznik do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przyjęto założenie, że najbliższa zabudowa mieszkalna i inwentarska znajduje się w odległości około 700 m od planowanej inwestycji i dla tej odległości oceniono brak zagrożeń i uciążliwości, jak promieniowanie, hałas, rozchodzenie się pól elektromagnetycznych, wibracje.
Ponadto zdaniem Sądu wyjaśnić należało niespójności między decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach a zaskarżoną decyzją odnośnie parametrów elektrowni. Warunki środowiskowe zostały wydane dla zespołu czterech wolnostojących elektrowni wiatrowych typu SWT-2, 3-93 2300 o mocy 2,3 MW każda. Tymczasem pozwolenie na budowę dotyczyło elektrowni typu GAMESA G90. Organy winien był wyjaśnić, czy zmiana typu elektrowni ma wpływ na ustalenia co do wymogów określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w szczególności pod kątem zgodności z zapewnieniem zabudowie sąsiedniej ochrony przed hałasem i wibracjami oraz dopuszczalnych pól elektromagnetycznych, co do wysokości urządzeń.
Wyjaśnienia wymagała także okoliczność, czy uzgodnienia z dnia 19 kwietnia 2010r. z Szefostwem Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP dla działek nr 3 i 422 dotyczyło turbin wiatrowych, dla budowy których udzielono pozwolenia na budowę. Z uzgodnienia dotyczącego działki nr 3 (w B.) wynikała bowiem tylko jej planowana wysokość i współrzędne geograficzne, zaś z uzgodnienia dla działki nr 422 oprócz tych danych wynika, że miały to być turbiny oznaczone jako EW2 i EW2, w pozwoleniu na budowę oznaczono je tymczasem jako EW3/1 i EW3/2. Na podstawie projektu zagospodarowania terenu nie można stwierdzić czy lokalizacja, dla której udzielono tych uzgodnień jest z nimi zgodna (współrzędne geograficzne). Ponadto, w decyzji o warunkach zabudowy nałożono na inwestora wymóg zgłoszenia lokalizacji turbiny wiatrowej przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę do Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP, które dokonało uzgodnień dla turbin o wysokości całkowitej 150 m i wysokościach 300,80 m n.p.m., 301,00 m n.p.m. oraz 295,90 m n.p.m. W opisie technicznym wskazano, iż EW3/1 ma zostać postawiona na rzędnej 147,80 m n.p.m., EW3/2 na rzędnej 143,50 m n.p.m., a EW3/4 na rzędnej 148,00 m n.p.m. Z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003r. wynikał obowiązek zgłoszenia i oznakowania przeszkód lotniczych stanowiących obiekty budowlane o wysokości 100 m i więcej powyżej poziomu otaczającego terenu i wody, zlokalizowane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (§ 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia). Łączna wysokość urządzeń miała wynosić 145 m. Z załączonego w niniejszym postępowaniu projektu wynikało, że według twierdzeń projektanta nie są wymagane uzgodnienia z władzami lotniczymi. Sąd wskazał, iż nie wskazano w opisie projektu, co stanowi podstawę tego wniosku, a organy tych rozbieżności nie wyjaśniły.
Wskazano również, iż decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dotyczyła działek nr 422 i 437 w K. i nr 3 w B., zaś zgodnie z decyzją o pozwoleniu na budowę dotyczyła ona działek nr ewid. 422 w K. i nr 3 w B., co wymagało wyjaśnienia. Z uzasadnienia decyzji winno było wynikać, czy przedstawiona przez inwestora dokumentacja była zgodna z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach, czy organ dokonał oceny dokumentacji projektowej pod kątem spełnienia warunków wymienionych w pkt 3 decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a więc w szczególności czy dokonał oceny dokumentacji projektowej pod kątem wyposażenia instalacji w tłumiki hałasu i drgań, rozwiązań technicznych, które spowodują, iż inwestycja nie będzie powodowała negatywnego oddziaływania na tereny zabudowy mieszkaniowej, mieszczenia się uciążliwości w granicach terenu, do którego inwestor posiada tytuł prawny.
Wątpliwości Sądu wzbudziło także uzgodnienie z Wojewódzkim Zarządem Melioracji i Urządzeń Wodnych w Ł. z dnia 23 marca 2010r. w zakresie rozwiązania kolizji inwestycji z rurociągami drenarskimi. Z decyzji o warunkach zabudowy wynikało, że zgodnie z postanowieniem Marszałka Województwa [...] z dnia [...] rozwiązanie tych kolizji powinno być zgodne z ustawą Prawo wodne. Postanowienia tego nie zawierają akta sprawy. Załączony do projektu schemat będący przedmiotem uzgodnień nie był wyraźny, kserokopia była czarnobiała, a oznaczenia były nanoszone kolorami żółtym i niebieskim, co wynika z treści wskazanego uzgodnienia. Utrudniało to weryfikację przyjętych założeń.
Ponownie rozpoznając sprawę Wojewoda [...] po raz kolejny uznał odwołanie J. K. za niezasadne i utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji z dnia [...].
W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, iż decyzją z dnia [...] nr [...] Wojewoda [...] uchylił decyzję Starosty [...] z dnia [...]., nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę trzech siłowni wiatrowych, budowę tymczasowych placów manewrowych, dróg dojazdowych i zjazdów z dróg gminnych, budowę przyłączy kablowych wraz ze złączem kablowym na działkach o nr ewid. 422, 425, 426, 429, 430/1 i 433 położonych w miejscowości K. oraz na działkach nr ewid. 3, 6 i 7 położonych w miejscowości B. gm. B. Postępowanie zakończone ww. decyzją Wojewody [...] nr [...] prowadzone było z wniosku spółki A z dnia 27 kwietnia 2010r. W dniu natomiast 7 września 2010r. wnioskodawca wycofał wniosek z dnia 27 kwietnia 2010r., wobec czego organ I instancji stwierdził bezprzedmiotowości postępowania i umorzył je decyzją z dnia [...], nr [...], na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. Natomiast decyzja Starosty [...] z dnia [...], nr [...], będąca przedmiotem obecnego postępowania odwoławczego została wydana na wniosek spółki A z dnia 21 września 2010r. W związku z tym zarzut ponownego orzekania w tej samej sprawie, zakończonej już ostateczną decyzją, organ odwoławczy uznał za bezpodstawny.
Następnie Wojewoda podniósł, iż w trakcie postępowania odwoławczego decyzja Burmistrza Gminy i Miasta B. z dnia [...] o ustaleniu warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji była badana przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, które pismem z dnia 16 marca 2011r. potwierdziło jej prawidłowość. W związku z tym organ odwoławczy stwierdził, iż przedmiotowa decyzja Starosty [...] z dnia [...], nr [...], jest zgodna z ustaleniami decyzji Burmistrza Gminy i Miasta B. z dnia [...] o ustaleniu warunków zabudowy.
W ocenie organu II instancji inwestor złożył wymagane przepisami uzgodnienia i opinie. Mianowicie w oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007r., nr 19, poz. 115 ze zm.), decyzją z dnia [...], nr [...], Burmistrz Gminy i Miasta B. wyraził zgodę na lokalizację zjazdu z drogi gminnej (działka o numerze ewid. 6 w miejscowości B.) na działkę nr 422, z kolei decyzją z dnia [...], nr [...], Burmistrz Gminy i Miasta B. wyraził zgodę na lokalizację zjazdu z drogi gminnej (działka o nr ewid. 6) na działkę nr 3 w miejscowości B. dla potrzeb projektowanej inwestycji.
Ponadto prowadząc ponownie postępowanie Wojewoda [...] pismem z dnia 12 października 2012r. wezwał organ I instancji w trybie art. 136 K.p.a. do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu uzupełnienia dowodów i materiałów zgromadzonych w sprawie. Organ pierwszej instancji uzyskał od inwestora wszelkie wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie, a po ich ocenie organ odwoławczy stwierdził, iż świadczą one o zgodności inwestycji z obowiązującym prawem. Po pierwsze wskazano, że w polskim systemie prawa nie obowiązują normy odnoszące się do minimalnych odległości turbin wiatrowych względem zabudowań, wyrażone w jednostce miary, jaką są metry. Ustawodawca, rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. z 2007r., nr 120, poz. 826), uregulował "odległość siłowni wiatrowej od zabudowy" wyłącznie poprzez określenie "dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku powodowanego przez poszczególne grupy źródeł hałasu", które dla zabudowy zagrodowej w porze dnia wynoszą 55 dB, a w porze nocnej 45 dB. W związku z powyższym, na inwestorze spoczywał obowiązek zapewnienia, aby wszelkie obowiązujące normy przytoczone w ww. rozporządzeniu, zostały spełnione. W ocenie organu odwoławczego żadne z zabudowań mieszkalnych nie znajduje się w zasięgu oddziaływania równoważnego poziomu dźwięku o wartości większej niż 45 dB(A), co za tym idzie hałas będzie emitowany na terenach niepodlegających żadnej ochronie akustycznej. Nawet pomimo zaistniałych rozbieżności w przedmiocie podanych odległości względem zabudowań, tj. ok. 700 metrów, wynikających być może z niedostatków ówczesnej techniki, Wojewoda podkreślił, iż to nie "metry" decydują o zgodności inwestycji z obowiązującymi przepisami prawa materialnego w zakresie ochrony przed hałasem, a dopuszczalne poziomy hałasu wyrażone w decybelach. Przytoczone w projekcie budowlanym sformułowanie, iż "najbliższe budynki mieszkalne i użyteczności publicznej znajdują się w odległościach przekraczających 200 m od planowanych lokalizacji" być może nie jest precyzyjne, aczkolwiek zgodne z istniejącym stanem rzeczy. Na potrzeby niniejszego wyjaśnienia, dokonano obliczeń hałasu dla zespołu trzech turbin wiatrowych typu GAMESA G90 (model turbiny przytoczony w decyzji pozwolenie na budowę nr [...]), charakteryzującej się emisją hałasu na poziomie do 106,4 dB. Przykładowa elektrownia typu SIEMENS SWT-2-3-93 wskazana w uzyskanej decyzji środowiskowej generuje hałas na poziomie wyższym, tj. 107,00 dB, co zdaniem organu II instancji wskazuje, iż zmiana modelu turbiny wpłynie tylko "na korzyść" tj. wiązać się będzie z mniejszą uciążliwością akustyczną dla najbliżej zlokalizowanych terenów podlegających ochronie. Obliczenia poziomu hałasu oraz wykreślenie mapy hałasu zostały wykonane przy użyciu programu komputerowego do tworzenia map akustycznych WindPRO wersja 2.7.486, który został zatwierdzony do stosowania przez Instytut Ochrony Środowiska w W., z uwzględnieniem czynników takich jak odległość punktu pomiaru od źródła emisji oraz współczynnika pochłaniania bez uwzględnienia istniejących zalesień. Jak wykazała przeprowadzona komputerowa symulacja emisji hałasu, żaden z przykładowych modeli turbin nie powoduje przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu, a żadne z zabudowań nie znajdzie się w zasięgu oddziaływania równoważnego poziomu dźwięku o wartości większej niż 43,9 dB (punkt receptorowy B). Niemniej porównując obie elektrownie wiatrowe Wojewoda stwierdził, iż zastosowanie turbiny typu Gamesa G90 związane będzie z większą strefą wolną od hałasu. Inwestor przedłożył szczegółowe wyliczenia dla obu turbin wraz zasięgiem oddziaływania. Z uzyskanych wartości wynikało, iż najbliższe zabudowanie zagrodowe zlokalizowane jest w odległości 382 m od elektrowni wiatrowej usytuowanej w północnej części dz. 422 (punkt receptorowy D). Na tej podstawie organ odwoławczy stwierdził, iż zastosowanie elektrowni typu GAMESA G90, nie spowoduje żadnych przekroczeń i mieści się w parametrach określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Odnośnie zastrzeżeń dotyczących parametrów turbiny wskazanych w decyzji środowiskowej, a pozwoleniem na budowę Wojewoda przyjął za usprawiedliwione wyjaśnienia inwestora, który wskazał, iż wydana na rzecz spółki A decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dotyczy budowy zespołu czterech elektrowni wiatrowych typu SWT-2,3-93 2,3 MW. Ze względu na znaczną odległość czasową jaka różni etap uzyskania pozytywnej decyzji środowiskowej, a faktyczne rozpoczęcie budowy, inwestor nie wskazał konkretnego modelu turbiny. Tak długi okres mógłby spowodować niemożność zakupu i instalacji turbiny precyzyjnie wskazanej w decyzji środowiskowej, np. z uwagi na wycofanie jej z produkcji lub brak dostępności. Biorąc pod uwagę powyższe, należy przyjąć, że po uzyskaniu prawomocnego pozwolenia na budowę, które zakończy administracyjny etap planowanego przedsięwzięcia, a zarazem rozpocznie etap budowy, może dojść do zmiany modelu maszyny, jej rodzaju oraz rynku, na którym będzie kupiona. Co więcej producenci turbin wiatrowych wciąż je udoskonalają, tak aby ich oddziaływanie na środowisko było coraz mniejsze. Zmiana taka nie może wpłynąć jednak na zmianę parametrów przedsięwzięcia, które po zastosowaniu innej maszyny powinny mieścić się we wskazanych, chociażby w raporcie środowiskowym. Na etapie decyzji środowiskowej inwestor posłużył się turbiną typu SWT-2-3-93 2300, natomiast pozwolenie na budowę konkretyzuje już wybór elektrowni. Dlatego też w projekcie budowlanym mowa jest o turbinie Gamesa G90 2MW. Elektrownia wiatrowa typu Gamesa G90, charakteryzuje się nieznacznie mniejszymi parametrami niż Siemens SWT-2-3-93, jak chociażby krótszy rotor, mniejsza moc nominalna, mniejsza emisja hałasu. Niezaprzeczalnie jednak, mieści się w parametrach określonych na etapie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Ponadto wskazano, iż uzyskana w 2009 roku decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie zespołu czterech elektrowni wiatrowych. Natomiast pozwolenie na budowę dotyczy "mniejszego" przedsięwzięcia tj. trzech turbin wiatrowych. W toku procedury inwestycyjnej spółka A zrezygnowała z lokalizacji elektrowni na dz. 437, a decyzja ta podyktowana była przede wszystkim ograniczonymi możliwościami przyłączenia do krajowego systemu elektroenergetycznego. Zdaniem Wojewody, jeżeli uzgodniono warunki środowiskowe dla czterech elektrowni, jako przedsięwzięcia niezagrażającego środowisku to tym bardziej, realizacja trzech elektrowni jest dopuszczalna i nie pociągnie za sobą negatywnego oddziaływania.
Organ odwoławczy dodał, iż inwestor złożył także wyjaśnienia dotyczące uzgodnień z szefostwem służby ruchu lotniczego sił zbrojnych RP. Wskazano, iż rozbieżność oznaczeń elektrowni nie może stanowić istotnej wady, jest to bowiem kwestia umowna. Lokalizacja elektrowni wiatrowych w uzgodnieniu Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP dla działki nr 422 (z dnia 19 kwietnia 2010r.) została umownie oznaczona przez organ nadzoru jako EW1 oraz EW2. Natomiast uzgodnienie lokalizacji turbiny na dz. nr 3 (B.) takiego oznaczenia nie otrzymało, z uwagi na to, iż była to jedyna przeszkoda lotnicza zlokalizowana na tej działce. W projekcie budowlanym inwestor dokonał odmiennego oznaczenia, turbina EW3/1 = EW1 (numeracja Szefostwa), EW3/2=EW2 (numeracji Szefostwa). Pomimo pewnej rozbieżności, przy analizie projektu, możliwa jest identyfikacja każdej lokalizacji (np. na podstawie współrzędnych). Uzgodnień z Szefostwem Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP dokonano na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003r. w sprawie sposobu zgłaszania oraz oznakowania przeszkód lotniczych, poprzez wypełnienie formularza zgłoszenia lokalizacji i załączenie mapy w skali 1:50000. Na żądanie Starostwa, inwestor dołączył formularz zgłoszeniowy wraz z wymaganą częścią graficzną. Do wyjaśnień załączono mapy dotyczące propagacji hałasu, dla zobrazowania ww. uzgodnień, turbiny wiatrowe zostały oznaczone wg numeracji nadanej przez Szefostwo Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP. Odniesiono się także do kwestii współrzędnych. Jak wyjaśnił organ II instancji, w opisie technicznym projektu budowlanego wskazano wartości samych rzędnych terenu posadowienia konstrukcji wyrażona w metrach nad poziomem morza (kolejno EW3/1= 147,80 m n.p.m., EW3/2=143,50 m n.p.m., EW3/4=148,00 m n.p.m.), bez uwzględnienia wysokości konstrukcji jaką jest elektrownia wiatrowa (do 150 metrów). Taka informacja natomiast została uwzględniona w piśmie skierowanym do Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP, zgodnie z "formularzem zgłoszenia lokalizacji", jak i uzyskanych uzgodnieniach. Wojewoda wyjaśnił zatem, że jeżeli do każdej z powyższych wartości dodamy wysokość planowanej turbiny, uzyskamy wartości skorelowane z określonymi w uzgodnieniu organu. Wskazano ponadto, iż zawarte w projekcie budowlanym sformułowanie dotyczące braku konieczności dokonania uzgodnienia przeszkody lotniczej o wysokości 145 m, tj. mniejszej niż 150 m, stanowi oczywistą omyłkę, gdyż takie uzgodnienie jak najbardziej jest wymagane zarówno przed powstaniem przeszkody lotniczej, jak i po wybudowaniu.
W ocenie organu II instancji uzgodnienia zostały dokonane zgodnie z obowiązującymi przepisami min. z ustawą z dnia 3 lipca 2002 roku Prawo lotnicze (Dz.U. z 2006r., nr 100, poz. 696 ze zm.) i rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 roku w sprawie sposobu zgłaszania oraz oznakowania przeszkód lotniczych (Dz.U., nr 130, poz. 1193 ze zm.). Stanowią one integralną część projektu budowlanego.
Wojewoda zaznaczył również, że wyjaśniona została kwestia kolizji planowanej inwestycji z urządzeniami melioracyjnymi. Inwestor przedłożył oryginał uzgodnienia wraz z częścią graficzną z dnia 23 marca 2010r., wydanego przez WZMiU w Ł. Do akt sprawy dołączone zostało postanowienie Marszałka Województwa [...] z dnia [...] uzgadniające w zakresie melioracji wodnych projekt decyzji o warunkach zabudowy Burmistrza Gminy i Miasta B. dla planowanego przedsięwzięcia. Mając zatem na względzie wyjaśnienia inwestora poparte stosownymi rysunkami, należało zdaniem organu odwoławczego uznać, iż inwestycja spełnia wszelkie warunki wymagane przepisami prawa.
Organ II instancji stwierdził, iż rozpatrywane przedsięwzięcie położone jest w miejscu dla którego bezpośrednie sąsiedztwo stanowią tereny rolne (nie chronione akustycznie). Najbliższe obiekty budowlane położone są w odległości ponad 200 m od elektrowni. Wartości dopuszczalne poziomu hałasu określają przepisy rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007r., w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. z 2007r., nr 120, poz. 826 ze zm.). Dla terenów zabudowanych wartości dopuszczalne wynoszą 55 dB dla pory dziennej oraz 45 dB dla pory nocnej. Obliczony przez inwestora zasięg poziomu hałasu wskazuje, że działalność obiektów dla systemu pracy pory dziennej i nocnej dla największego poziomu hałasu nie przewyższa norm hałasu określonych w rozporządzeniu.
W ocenie organu odwoławczego projekt budowlany jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego zatwierdzania regulacjami prawnymi, w tym z normami techniczno-budowlanymi oraz pozostaje w zgodzie z ustaleniami wynikającymi z ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy oraz ostatecznej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Fakt ten obligował organ I instancji do wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu inwestorowi pozwolenia na budowę stosownie do art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane. Ponadto zgodnie z art. 4 ustawy każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Pozwolenie na budowę przy spełnieniu warunków określonych w prawie budowlanym nie jest bowiem uzależnione od uznania organu administracji publicznej.
Na ostateczną decyzję Wojewody [...] skargę do sądu administracyjnego złożył J. K. W uzasadnieniu skargi skarżący przytoczył stan faktyczny sprawy i wskazał, iż organ odwoławczy wydał decyzję po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11, który jest nieprawomocny.
Ponadto zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił błędne ustalenie stron postępowania podnosząc, że Wojewoda [...] ponownie utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, ale zmienił już strony tego postępowania tj. zamiast inwestora A Spółki z o.o. w Ł. - jako adresata - stronę tej decyzji wskazał już B Sp. z o.o. bez bliższego określenia. Zarzucił, że nie był on stroną postępowania w sprawie przeniesienia decyzji o pozwoleniu na budowę na rzecz B Sp. z o.o. i nie wyraził zgody na jej przeniesienie.
W ocenie skarżącego decyzja Starosty [...] z dnia [...], nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Spółce A pozwolenia na budowę elektrowni wiatrowej przestała być ostateczna na skutek wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11, a w związku z tym przeniesienie praw z ww. decyzji Starosty [...] o pozwoleniu na budowę na rzecz B Sp. z o.o. stało się bezskuteczne i tym samym bez zakończenia postępowania sądowoadministracyjnego dotyczącego decyzji Starosty [...] z dnia [...] i uzyskania przez tą decyzję statusu ostateczności.
Skarżący zarzucił również, iż organ odwoławczy nie zastosował się prawidłowo do oceny prawnej i wskazań zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11, w szczególności organ nie wyjaśnił niespójności między decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach, a decyzją zaskarżoną co do parametrów elektrowni oraz nie wyjaśnił czy zmiana typu elektrowni ma jakiś wpływ na ustalenia co do wymogów określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w szczególności pod kątem zgodności z zapewnieniem zabudowie sąsiedniej ochrony przed hałasem i wibracjami oraz dopuszczalnych pól elektromagnetycznych, a także co do wysokości urządzeń.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Pismem z dnia 5 lipca 2013r. pełnomocnik inwestora B spółki z o.o. w Ł. wniósł o oddalenie skargi podnosząc, iż zarzut orzekania na podstawie nieprawomocnego wyroku jest bezzasadny, bowiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11 jest prawomocny. Niezasadny jest również zarzut błędnego ustalenia stron w postępowaniu w sprawie. Pełnomocnik uczestnika postępowania wskazał, iż organ odwoławczy prawidłowo wskazał adresata zaskarżonej decyzji, bowiem na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy Prawo budowlane decyzja o pozwoleniu na budowę z dnia [...] została skutecznie przeniesiona na spółkę B z siedzibą w Ł. Skarżący, zgodnie z art. 40 ust. 3 ustawy nie był stroną postępowania w sprawie przeniesienia decyzji o pozwoleniu na budowę, stąd też nie jest uprawniony do formułowania w tym zakresie, jakichkolwiek zarzutów. Ponadto przeniesienie decyzji o pozwolenie na budowę nie ma wpływu na los decyzji przenoszonej.
Pełnomocnik inwestora wskazał również na bezzasadność zarzutu nieuwzględnienia przez organ II instancji wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11. W szczególności Wojewoda wyjaśnił kwestie odległości zabudowań od turbin wiatrowych, a także ustalił istnienie spójności między decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach a decyzją zaskarżoną w zakresie parametrów elektrowni podkreślając, że zmiana typu elektrowni nie ma wpływu na ustalenia co do wymogów określonych w decyzji środowiskowej. Ponadto wyjaśniając ponownie sprawę Wojewoda ustalił, że rozbieżność oznaczeń nazw elektrowni nie może stanowić istotnej wady, gdyż była to kwestia umowna. Wskazał również, że zawarte w projekcie budowlanym sformułowanie dotyczące braku konieczności dokonania uzgodnienia przeszkody lotniczej o wysokości 145 m, tj. mniejszej niż 150 m, stanowi oczywistą omyłkę, gdyż takie uzgodnienie jak najbardziej jest wymagane zarówno przed powstaniem przeszkody lotniczej, jak i po wybudowaniu. Uzgodnienia zostały dokonane zgodnie z obowiązującymi przepisami min. z ustawą Prawo lotnicze i Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie sposobu zgłaszania oraz oznakowania przeszkód lotniczych. Stanowią one integralną część projektu budowlanego. Wyjaśniona została także kwestia kolizji planowanej inwestycji z urządzeniami melioracyjnymi.
Pełnomocnik inwestora wskazał również na brak zasadności zarzutów dotyczących szkodliwych emisji elektrowni wiatrowych, a dotyczących tzw. "infradźwięków" i pola elektromagnetycznego.
Na rozprawie w dniu 19 września 2013r. Sąd postanowił dopuścić do udziału w postępowaniu Stowarzyszenie C z siedzibą w Ł. w charakterze uczestnika postępowania.
Członek zarządu Stowarzyszenia podniósł, iż elektrownie posadowione są na gruntach trzeciej klasy, a ponadto w wadliwy sposób obliczono poziom hałasu, stosując skalę A. W jego ocenie hałas winien być mierzony w działaniu skumulowanym, z bezpośrednich źródeł tego hałasu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest bezzasadna.
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola działalności organów administracyjnych, o której mowa, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 powołanego przepisu). Oznacza to, iż sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń, co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej.
Sąd uwzględniając skargę uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o czym stanowi art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm., dalej P.p.s.a.). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi Sąd skargę oddala (art. 151 P.p.s.a.).
Kontrolując legalność zaskarżonej decyzji Sąd nie dopatrzył się takiego naruszenia przepisów, które skutkowałoby jej uchyleniem.
W pierwszej kolejności wskazać należy, iż stosownie do art. 153 P.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Niniejsza sprawa była już przedmiotem analizy sądu administracyjnego, który wyrokiem z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11, uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody [...] z dnia [...], nr [...]. W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd zawarł wskazania co do dalszego postępowania, a w szczególności jakie kwestie winien wyjaśnić organ odwoławczy przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Jednakże, co najważniejsze, Sąd nie przesądził, że decyzja Starosty [...] z [...] jest niezgodna z prawem, gdyż w przeciwnym wypadku skorzystałby z unormowania, o którym mowa w art. 135 P.p.s.a., uprawniającego do stosowania przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga (w tym również do eliminowania z obrotu prawnego wadliwych decyzji pierwszoinstancyjnych), jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Skoro jednak tego nie uczynił, to oznaczało, że dopiero wyjaśnienie przez organ odwoławczy wszystkich wątpliwości wskazanych przez Sąd pozwoli na ocenę, czy wydane w niniejszej sprawie pozwolenie na budowę odpowiada prawu.
W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi jest prawomocny od dnia 24 sierpnia 2012r., a zatem bezpodstawny jest zarzut skarżącego, zdaniem którego organ odwoławczy ponownie rozstrzygnął sprawę z uwzględnieniem oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych w nieprawomocnym wyroku Sądu. Jak wynika z akt sprawy Wojewoda niezwłocznie po otrzymaniu odpisu prawomocnego orzeczenia Sądu wraz aktami administracyjnymi przystąpił do jego realizacji i na podstawie art. 136 K.p.a. wezwał organ I instancji do uzupełnienia materiału dowodowego w zakresie wskazanym ww. wyrokiem Sądu. Zobowiązano m.in. do wyjaśnienia rozbieżności między projektem budowlanym a decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach w zakresie rozmieszczenia poszczególnych elektrowni wiatrowych i ich odległości od zabudowań mieszkalnych i inwentarskich, a w związku z tym w kwestii ewentualnego przekroczenia standardów środowiska w zakresie zagrożenia i uciążliwości takich jak promieniowanie, hałas, rozchodzenie się pól elektromagnetycznych, wibracje. Ponadto zobowiązano do wyjaśnienia, czy wobec zmiany typu urządzeń elektrowni wiatrowych zostaną zachowane warunki określone w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Organ I instancji miał również wyjaśnić kwestię odmiennych oznaczeń poszczególnych elektrowni wiatrowych w pozwoleniu na budowę oraz uzgodnieniu z Szefostwem Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP z dnia 19 kwietnia 2010r., a także stanowiska autora projektu budowlanego, iż w zakresie przeszkód lotniczych uzgodnienie nie jest wymagane.
Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, wszystkie powyższe wątpliwości zostały wyjaśnione. Po pierwsze w stanie faktycznym sprawy zabudowania mieszkalne nie znajdują się w zasięgu oddziaływania równoważonego poziomu dźwięku o wartości większej niż 45 dB(A), co oznacza, że emisja hałasu odbywać się będzie na terenach niepodlegających ochronie akustycznej. Na poparcie tego stanowiska zostały przeprowadzone stosowne obliczenia z uwzględnieniem czynników takich jak odległość pomiaru od źródła emisji oraz współczynnika pochłaniania bez uwzględnienie istniejących zalesień. Wyliczenia, o których mowa zostały przeprowadzone oddzielnie dla turbiny wiatrowej GAMESA G90 (uwzględnionej w projekcie budowlanym) oraz dla turbiny SIEMENS SWT 2-3-93 (uwzględnionej w decyzji środowiskowej). Do obliczeń załączono również zasięg oddziaływania akustycznego turbin przedstawiony w formie graficznej. Przeprowadzona symulacja komputerowa emisji hałasu wykazała, iż żaden z ww. modeli turbin nie powoduje przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu na terenach zabudowy mieszkaniowej, na których oddziaływanie równoważonego poziomu dźwięku nie przekroczy 44 dB. W związku z tym za niezasadne należy uznać podnoszone w ww. zakresie zarzuty skarżącego oraz uczestnika postępowania Stowarzyszenia C z siedzibą w Ł.
Po drugie turbiny wiatrowe typu SIEMENS, dla których określono warunki środowiskowe, wykazują się większą emisją hałasu i większą mocą nominalną, co oznacza, że zastosowanie elektrowni typu GAMESA G90 mieści się w parametrach określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Podobnie należy odnieść się do zmiany w projekcie budowalnym zakresu planowanego przedsięwzięcia względem decyzji środowiskowej, polegającej na ograniczeniu inwestycji do budowy trzech turbin wiatrowych. Z pewnością zmiana ta w żaden sposób nie przyczyni się do pogorszenia wpływu inwestycji na środowisko, w szczególności w zakresie ochrony przed hałasem, polem elektromagnetycznym, czy wibracjami. Pamiętać bowiem należy, iż w ramach postępowania o pozwoleniu na budowę, które było poprzedzone postępowaniem w sprawie oddziaływania inwestycji na środowisko, organ administracji architektoniczno-budowlanej ma obowiązek, stosownie do art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego sprawdzić zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Powyższe nie oznacza zatem, że organ administracji architektoniczno-budowlanej ma uprawnienia do ponownego badania oddziaływania inwestycji na środowisko. Jego zadaniem jest wyłącznie zbadanie, czy określona w projekcie budowlanych inwestycja jest zgodna w warunkami ustalonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Jeżeli natomiast pojawią się pewne rozbieżności między projektem budowlanym a decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach, wówczas organ bada, czy owe odstępstwa nie zwiększą oddziaływania inwestycji na środowisko, a tym samym ustala, czy inwestycja mieści się w granicach zakreślonych decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach. Jak wynika z ustaleń organu odwoławczego modyfikacja przedsięwzięcia polegająca na ograniczeniu inwestycji do budowy trzech elektrowni wiatrowych (zamiast czterech), jak również zastosowanie nowocześniejszych turbin spowoduje oddziaływanie inwestycji na środowisko w mniejszym stopniu i nie przekroczy warunków określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W tym samym zakresie organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza, czy decyzja o warunkach zabudowy (w przypadku braku planu miejscowego dla terenu inwestycji) zezwala na lokalizowanie projektowanych obiektów budowlanych na danym terenie. Tym samym organ nie może kwestionować ustaleń ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, także w zakresie klasy gruntów przeznaczonych pod zabudowę.
Po trzecie wskazać należy, iż została wyjaśniona kwestia odmiennego oznaczenia poszczególnych turbin wiatrowych w projekcie budowlanym i w uzgodnieniu Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP z dnia 19 kwietnia 2010r. dla działki o nr 422 w K. Oznaczenie ww. turbin, jak wskazał inwestor, miało jedynie charakter umowny, w celu łatwiejszego ich odróżnienia, z uwagi na zlokalizowanie tych turbin na jednej działce. Jednakże pomimo odmiennego oznaczenia wykazano, że z porównania współrzędnych podanych przez inwestora w formularzu zgłoszenia przeszkody powietrznej jednoznacznie wynika, że turbina oznaczona w ww. uzgodnieniu jako EW1, to turbina oznaczona w projekcie budowlanym jako EW3/1, natomiast turbina oznaczona jako EW2, to turbina oznaczona w projekcie budowlanym jako EW3/2. Wyjaśniono także, iż co prawda w opisie technicznym projektu budowlanego wskazano wartości samych rzędnych terenu posadowienia konstrukcji wyrażona w metrach nad poziomem morza bez uwzględnienia wysokości konstrukcji jaką jest elektrownia wiatrowa, jednakże informacja ta została uwzględniona w piśmie skierowanym do Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP, zgodnie z formularzem zgłoszenia lokalizacji przeszkody lotniczej, jak i uzyskanym uzgodnieniu tego organu. Do projektu budowlanego załączono również aprobujące stanowisko Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia 13 września 2010r., w którym wskazano, iż inwestycja dotyczy trzech turbin o wysokości 150m nad poziomem otaczającego terenu. Z powyższego wynika, że przed złożeniem wniosku o pozwolenie na budowę zostały spełnione wymagania stawiane przez rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003r. w sprawie sposobu zgłaszania oraz oznakowania przeszkód lotniczych (Dz.U. nr 130, poz. 1193 ze zm.). Skoro zatem wysokość projektowanych konstrukcji oraz obowiązek ich zgłoszenia odpowiednim organom nie budzi wątpliwości, to należy uwzględnić wyjaśnienie inwestora, iż zawarte w projekcie budowlanym sformułowanie dotyczące braku konieczności dokonania uzgodnienia przeszkody lotniczej o wysokości 145 m, tj. mniejszej niż 150 m, stanowiło oczywistą omyłkę.
Po czwarte organ II instancji wyjaśnił wątpliwości w zakresie rozwiązania kolizji inwestycji z rurociągami drenarskimi. Do akt administracyjnych przedłożono bowiem oryginał uzgodnienia Wojewódzkiego Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych w Ł. z dnia 23 marca 2010r. wraz z częścią graficzną, przedstawiającą projekt linii kablowych 15 kV dla potrzeb elektrowni wiatrowych w miejscowościach K. i B. Do akt sprawy dołączone zostało postanowienie Marszałka Województwa [...] z dnia [...] uzgadniające w zakresie melioracji wodnych projekt decyzji o warunkach zabudowy Burmistrza Gminy i Miasta B. dla planowanego przedsięwzięcia.
Na koniec wskazać należy, iż niezasadny jest zarzut skarżącego dotyczący błędnego ustalenia stron w postępowaniu w sprawie. Organ odwoławczy prawidłowo wskazał adresata zaskarżonej decyzji, bowiem na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy Prawo budowlane decyzja o pozwoleniu na budowę z dnia [...] została skutecznie przeniesiona na spółkę B decyzją z dnia [...]. W tym czasie funkcjonowała w obrocie prawnym ostateczna decyzja Wojewody [...] z dnia [...]. W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 61 § 1 P.p.s.a. samo wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. Natomiast stwierdzenie, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu zostało zawarte dopiero w wyroku z dnia 12 czerwca 2012r. Wobec tego organ administracji architektoniczno-budowlanej na mocy art. 40 ust. 1 ustawy Prawo budowlane był uprawniony, a zarazem zobowiązany do przeniesienia decyzji o pozwoleniu na budowę za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, na rzecz innego podmiotu, jeżeli przyjmuje on wszystkie warunki zawarte w tej decyzji oraz złoży oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2. Z kolei zgodnie z art. 40 ust. 3 ustawy stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji o pozwoleniu na budowę lub o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych są jedynie podmioty, między którymi ma być dokonane przeniesienie decyzji.
Wobec powyższego stwierdzić należy, iż organ odwoławczy, stosownie do art. 153 P.p.s.a. w prawidłowy sposób zastosował się do oceny prawnej i wskazań wyrażonych w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 czerwca 2012r. W wskazanym zakresie materiał dowodowy został uzupełniony, co pozwoliło na wyjaśnienie kwestii budzących wątpliwości w sprawie. Zgodzić się w związku z tym należy, iż projekt budowlany zgodny jest z przepisami prawa, w tym przepisami techniczno-budowlanymi, jak również z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach oraz decyzją o warunkach zabudowy, a także wydanymi w sprawie uzgodnieniami i opiniami. Stosownie zatem do art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, w sytuacji gdy inwestor spełnił wszystkie nałożone na niego obowiązki, nie było podstaw do wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji Starosty [...] z dnia [...], a więc organ odwoławczy zasadnie utrzymał tę decyzję w mocy.
W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.
B.A.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Grzegorz Szkudlarek /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 25 września 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.) Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant St. Specjalista Lidia Porczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2013 roku sprawy ze skargi J. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie pozwolenia na budowę - oddala skargę. LS
Uzasadnienie
UZASADNIENIA
Decyzją z dnia [...] nr [...], Wojewoda [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., nr 98, poz. 1071 ze zm., w skrócie K.p.a.), utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...], nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającej A Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. pozwolenia na budowę dwóch elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na działce nr ewid. 422 w miejscowości K., jednej elektrowni wiatrowej w miejscowości B. na działce nr ewid. 3 i budowy zjazdów z drogi gminnej oznaczonej jako działka o nr ewid. 6 w miejscowości B. przeniesionej decyzją z dnia [...], nr [...], na rzecz B Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.
W toku postępowania ustalono, iż decyzją z dnia [...] wydaną na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006r., nr 156, poz. 1118 ze zm., powoływana także jako ustawa), Starosta [...] zatwierdził projekt budowy i udzielił A Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. pozwolenia na budowę dla inwestycji obejmującej budowę dwóch elektrowni wiatrowych oznaczonych w projekcie jako EW3/1 i EW3/2 typu GAMESA G90 na działce nr ewid. 422 w miejscowości K., budowę zjazdu z drogi gminnej oznaczonej jako działka nr ewid. 6 w miejscowości B. oraz budowę jednej elektrowni wiatrowej oznaczonej w projekcie jako EW3/4 typu GAMESA G90 zlokalizowanej na działce nr 3 w miejscowości B., budowę zjazdu z drogi gminnej oznaczonej jako działka nr ewid. 6 w miejscowości B., gmina B., kategoria obiektu budowlanego XXIX. Decyzją z dnia [...] nr [...], Starosta [...] przeniósł ww. decyzję na rzecz B Sp. z o.o. w Ł.
Od powyższej decyzji organu I instancji z dnia [...] odwołanie wniósł J. K., wnosząc o jej uchylenie. W uzasadnieniu odwołania J. K. zarzucił, iż zaskarżoną decyzją ponownie rozpatrzono tę samą sprawę rozstrzygniętą już ostateczną decyzją Starosty [...] z dnia [...] o umorzeniu postępowania w sprawie. Sprawa ta jest tożsama ze sprawą rozstrzygniętą decyzją Starosty [...] z dnia [...]. Organ pierwszej instancji naruszył art. 35 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy Prawo budowlane, gdyż poza ogólnym stwierdzeniem zgodności lokalizacji masztu elektrowni wiatrowej z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy nie sprawdził zgodności projektu z ustaleniami tej decyzji, o czym świadczy brak jakiejkolwiek wzmianki w decyzji o tym sprawdzeniu. Ponadto, organ pierwszej instancji nie sprawdził, czy wnioskodawca posiada wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia, itp. Poza powołaniem się na decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach (bez sprawdzenia, czy jest ona ostateczna i czy nie została zaskarżona do sądu administracyjnego) i tzw. uzgodnienia z WZMiUW w Ł., Szefostwem Służb Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP, Prezesem Urzędu Lotnictwa Cywilnego organ nie wskazał, czy potrzebne były inne opinie, uzgodnienia, pozwolenia itp. Jednocześnie nie wystąpił o żadne nowe uzgodnienia, co zdaniem skarżącego było niezrozumiałe biorąc pod uwagę np. oddziaływanie inwestycji na środowisko, w tym na zdrowie mieszkańców w związku z odległością elektrowni wiatrowych od zabudowy mieszkaniowej, w tym skarżącego. Skarżący zakwestionował także aktualność ww. uzgodnień podnosząc, iż dokonane one zostały przed wszczęciem postępowania w sprawie. Zarzucił, że brak jest uzgodnień z zarządcą drogi gminnej projektowanych zjazdów z drogi gminnej.
Decyzją z dnia [...], nr [...], Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...]. Na skutek skargi J. K. decyzja organu II instancji została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11. Sąd wskazał na szereg nieprawidłowości, które w jego ocenie winny zostać uzupełnione w ponownie prowadzonym postępowaniu. Przede wszystkim ustalenia i jednoznacznego określenia wymagało, czy przedłożone przez inwestora uzgodnienia i zakres wniosku o pozwolenie na budowę są tożsame i spójne. Z projektu budowlanego - opisu do projektu zagospodarowania terenu - wynikało bowiem, że najbliższe budynki mieszkalne znajdują się w odległościach przekraczających 200 m od planowanych lokalizacji, co nie jest określeniem precyzyjnym i może mieć znaczenie dla oceny stopnia uciążliwości inwestycji. Natomiast w charakterystyce przedsięwzięcia, stanowiącej załącznik do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach przyjęto założenie, że najbliższa zabudowa mieszkalna i inwentarska znajduje się w odległości około 700 m od planowanej inwestycji i dla tej odległości oceniono brak zagrożeń i uciążliwości, jak promieniowanie, hałas, rozchodzenie się pól elektromagnetycznych, wibracje.
Ponadto zdaniem Sądu wyjaśnić należało niespójności między decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach a zaskarżoną decyzją odnośnie parametrów elektrowni. Warunki środowiskowe zostały wydane dla zespołu czterech wolnostojących elektrowni wiatrowych typu SWT-2, 3-93 2300 o mocy 2,3 MW każda. Tymczasem pozwolenie na budowę dotyczyło elektrowni typu GAMESA G90. Organy winien był wyjaśnić, czy zmiana typu elektrowni ma wpływ na ustalenia co do wymogów określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w szczególności pod kątem zgodności z zapewnieniem zabudowie sąsiedniej ochrony przed hałasem i wibracjami oraz dopuszczalnych pól elektromagnetycznych, co do wysokości urządzeń.
Wyjaśnienia wymagała także okoliczność, czy uzgodnienia z dnia 19 kwietnia 2010r. z Szefostwem Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP dla działek nr 3 i 422 dotyczyło turbin wiatrowych, dla budowy których udzielono pozwolenia na budowę. Z uzgodnienia dotyczącego działki nr 3 (w B.) wynikała bowiem tylko jej planowana wysokość i współrzędne geograficzne, zaś z uzgodnienia dla działki nr 422 oprócz tych danych wynika, że miały to być turbiny oznaczone jako EW2 i EW2, w pozwoleniu na budowę oznaczono je tymczasem jako EW3/1 i EW3/2. Na podstawie projektu zagospodarowania terenu nie można stwierdzić czy lokalizacja, dla której udzielono tych uzgodnień jest z nimi zgodna (współrzędne geograficzne). Ponadto, w decyzji o warunkach zabudowy nałożono na inwestora wymóg zgłoszenia lokalizacji turbiny wiatrowej przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę do Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP, które dokonało uzgodnień dla turbin o wysokości całkowitej 150 m i wysokościach 300,80 m n.p.m., 301,00 m n.p.m. oraz 295,90 m n.p.m. W opisie technicznym wskazano, iż EW3/1 ma zostać postawiona na rzędnej 147,80 m n.p.m., EW3/2 na rzędnej 143,50 m n.p.m., a EW3/4 na rzędnej 148,00 m n.p.m. Z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003r. wynikał obowiązek zgłoszenia i oznakowania przeszkód lotniczych stanowiących obiekty budowlane o wysokości 100 m i więcej powyżej poziomu otaczającego terenu i wody, zlokalizowane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (§ 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia). Łączna wysokość urządzeń miała wynosić 145 m. Z załączonego w niniejszym postępowaniu projektu wynikało, że według twierdzeń projektanta nie są wymagane uzgodnienia z władzami lotniczymi. Sąd wskazał, iż nie wskazano w opisie projektu, co stanowi podstawę tego wniosku, a organy tych rozbieżności nie wyjaśniły.
Wskazano również, iż decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dotyczyła działek nr 422 i 437 w K. i nr 3 w B., zaś zgodnie z decyzją o pozwoleniu na budowę dotyczyła ona działek nr ewid. 422 w K. i nr 3 w B., co wymagało wyjaśnienia. Z uzasadnienia decyzji winno było wynikać, czy przedstawiona przez inwestora dokumentacja była zgodna z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach, czy organ dokonał oceny dokumentacji projektowej pod kątem spełnienia warunków wymienionych w pkt 3 decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a więc w szczególności czy dokonał oceny dokumentacji projektowej pod kątem wyposażenia instalacji w tłumiki hałasu i drgań, rozwiązań technicznych, które spowodują, iż inwestycja nie będzie powodowała negatywnego oddziaływania na tereny zabudowy mieszkaniowej, mieszczenia się uciążliwości w granicach terenu, do którego inwestor posiada tytuł prawny.
Wątpliwości Sądu wzbudziło także uzgodnienie z Wojewódzkim Zarządem Melioracji i Urządzeń Wodnych w Ł. z dnia 23 marca 2010r. w zakresie rozwiązania kolizji inwestycji z rurociągami drenarskimi. Z decyzji o warunkach zabudowy wynikało, że zgodnie z postanowieniem Marszałka Województwa [...] z dnia [...] rozwiązanie tych kolizji powinno być zgodne z ustawą Prawo wodne. Postanowienia tego nie zawierają akta sprawy. Załączony do projektu schemat będący przedmiotem uzgodnień nie był wyraźny, kserokopia była czarnobiała, a oznaczenia były nanoszone kolorami żółtym i niebieskim, co wynika z treści wskazanego uzgodnienia. Utrudniało to weryfikację przyjętych założeń.
Ponownie rozpoznając sprawę Wojewoda [...] po raz kolejny uznał odwołanie J. K. za niezasadne i utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji z dnia [...].
W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, iż decyzją z dnia [...] nr [...] Wojewoda [...] uchylił decyzję Starosty [...] z dnia [...]., nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę trzech siłowni wiatrowych, budowę tymczasowych placów manewrowych, dróg dojazdowych i zjazdów z dróg gminnych, budowę przyłączy kablowych wraz ze złączem kablowym na działkach o nr ewid. 422, 425, 426, 429, 430/1 i 433 położonych w miejscowości K. oraz na działkach nr ewid. 3, 6 i 7 położonych w miejscowości B. gm. B. Postępowanie zakończone ww. decyzją Wojewody [...] nr [...] prowadzone było z wniosku spółki A z dnia 27 kwietnia 2010r. W dniu natomiast 7 września 2010r. wnioskodawca wycofał wniosek z dnia 27 kwietnia 2010r., wobec czego organ I instancji stwierdził bezprzedmiotowości postępowania i umorzył je decyzją z dnia [...], nr [...], na podstawie art. 105 § 1 K.p.a. Natomiast decyzja Starosty [...] z dnia [...], nr [...], będąca przedmiotem obecnego postępowania odwoławczego została wydana na wniosek spółki A z dnia 21 września 2010r. W związku z tym zarzut ponownego orzekania w tej samej sprawie, zakończonej już ostateczną decyzją, organ odwoławczy uznał za bezpodstawny.
Następnie Wojewoda podniósł, iż w trakcie postępowania odwoławczego decyzja Burmistrza Gminy i Miasta B. z dnia [...] o ustaleniu warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji była badana przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, które pismem z dnia 16 marca 2011r. potwierdziło jej prawidłowość. W związku z tym organ odwoławczy stwierdził, iż przedmiotowa decyzja Starosty [...] z dnia [...], nr [...], jest zgodna z ustaleniami decyzji Burmistrza Gminy i Miasta B. z dnia [...] o ustaleniu warunków zabudowy.
W ocenie organu II instancji inwestor złożył wymagane przepisami uzgodnienia i opinie. Mianowicie w oparciu o art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2007r., nr 19, poz. 115 ze zm.), decyzją z dnia [...], nr [...], Burmistrz Gminy i Miasta B. wyraził zgodę na lokalizację zjazdu z drogi gminnej (działka o numerze ewid. 6 w miejscowości B.) na działkę nr 422, z kolei decyzją z dnia [...], nr [...], Burmistrz Gminy i Miasta B. wyraził zgodę na lokalizację zjazdu z drogi gminnej (działka o nr ewid. 6) na działkę nr 3 w miejscowości B. dla potrzeb projektowanej inwestycji.
Ponadto prowadząc ponownie postępowanie Wojewoda [...] pismem z dnia 12 października 2012r. wezwał organ I instancji w trybie art. 136 K.p.a. do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu uzupełnienia dowodów i materiałów zgromadzonych w sprawie. Organ pierwszej instancji uzyskał od inwestora wszelkie wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie, a po ich ocenie organ odwoławczy stwierdził, iż świadczą one o zgodności inwestycji z obowiązującym prawem. Po pierwsze wskazano, że w polskim systemie prawa nie obowiązują normy odnoszące się do minimalnych odległości turbin wiatrowych względem zabudowań, wyrażone w jednostce miary, jaką są metry. Ustawodawca, rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. z 2007r., nr 120, poz. 826), uregulował "odległość siłowni wiatrowej od zabudowy" wyłącznie poprzez określenie "dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku powodowanego przez poszczególne grupy źródeł hałasu", które dla zabudowy zagrodowej w porze dnia wynoszą 55 dB, a w porze nocnej 45 dB. W związku z powyższym, na inwestorze spoczywał obowiązek zapewnienia, aby wszelkie obowiązujące normy przytoczone w ww. rozporządzeniu, zostały spełnione. W ocenie organu odwoławczego żadne z zabudowań mieszkalnych nie znajduje się w zasięgu oddziaływania równoważnego poziomu dźwięku o wartości większej niż 45 dB(A), co za tym idzie hałas będzie emitowany na terenach niepodlegających żadnej ochronie akustycznej. Nawet pomimo zaistniałych rozbieżności w przedmiocie podanych odległości względem zabudowań, tj. ok. 700 metrów, wynikających być może z niedostatków ówczesnej techniki, Wojewoda podkreślił, iż to nie "metry" decydują o zgodności inwestycji z obowiązującymi przepisami prawa materialnego w zakresie ochrony przed hałasem, a dopuszczalne poziomy hałasu wyrażone w decybelach. Przytoczone w projekcie budowlanym sformułowanie, iż "najbliższe budynki mieszkalne i użyteczności publicznej znajdują się w odległościach przekraczających 200 m od planowanych lokalizacji" być może nie jest precyzyjne, aczkolwiek zgodne z istniejącym stanem rzeczy. Na potrzeby niniejszego wyjaśnienia, dokonano obliczeń hałasu dla zespołu trzech turbin wiatrowych typu GAMESA G90 (model turbiny przytoczony w decyzji pozwolenie na budowę nr [...]), charakteryzującej się emisją hałasu na poziomie do 106,4 dB. Przykładowa elektrownia typu SIEMENS SWT-2-3-93 wskazana w uzyskanej decyzji środowiskowej generuje hałas na poziomie wyższym, tj. 107,00 dB, co zdaniem organu II instancji wskazuje, iż zmiana modelu turbiny wpłynie tylko "na korzyść" tj. wiązać się będzie z mniejszą uciążliwością akustyczną dla najbliżej zlokalizowanych terenów podlegających ochronie. Obliczenia poziomu hałasu oraz wykreślenie mapy hałasu zostały wykonane przy użyciu programu komputerowego do tworzenia map akustycznych WindPRO wersja 2.7.486, który został zatwierdzony do stosowania przez Instytut Ochrony Środowiska w W., z uwzględnieniem czynników takich jak odległość punktu pomiaru od źródła emisji oraz współczynnika pochłaniania bez uwzględnienia istniejących zalesień. Jak wykazała przeprowadzona komputerowa symulacja emisji hałasu, żaden z przykładowych modeli turbin nie powoduje przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu, a żadne z zabudowań nie znajdzie się w zasięgu oddziaływania równoważnego poziomu dźwięku o wartości większej niż 43,9 dB (punkt receptorowy B). Niemniej porównując obie elektrownie wiatrowe Wojewoda stwierdził, iż zastosowanie turbiny typu Gamesa G90 związane będzie z większą strefą wolną od hałasu. Inwestor przedłożył szczegółowe wyliczenia dla obu turbin wraz zasięgiem oddziaływania. Z uzyskanych wartości wynikało, iż najbliższe zabudowanie zagrodowe zlokalizowane jest w odległości 382 m od elektrowni wiatrowej usytuowanej w północnej części dz. 422 (punkt receptorowy D). Na tej podstawie organ odwoławczy stwierdził, iż zastosowanie elektrowni typu GAMESA G90, nie spowoduje żadnych przekroczeń i mieści się w parametrach określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Odnośnie zastrzeżeń dotyczących parametrów turbiny wskazanych w decyzji środowiskowej, a pozwoleniem na budowę Wojewoda przyjął za usprawiedliwione wyjaśnienia inwestora, który wskazał, iż wydana na rzecz spółki A decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dotyczy budowy zespołu czterech elektrowni wiatrowych typu SWT-2,3-93 2,3 MW. Ze względu na znaczną odległość czasową jaka różni etap uzyskania pozytywnej decyzji środowiskowej, a faktyczne rozpoczęcie budowy, inwestor nie wskazał konkretnego modelu turbiny. Tak długi okres mógłby spowodować niemożność zakupu i instalacji turbiny precyzyjnie wskazanej w decyzji środowiskowej, np. z uwagi na wycofanie jej z produkcji lub brak dostępności. Biorąc pod uwagę powyższe, należy przyjąć, że po uzyskaniu prawomocnego pozwolenia na budowę, które zakończy administracyjny etap planowanego przedsięwzięcia, a zarazem rozpocznie etap budowy, może dojść do zmiany modelu maszyny, jej rodzaju oraz rynku, na którym będzie kupiona. Co więcej producenci turbin wiatrowych wciąż je udoskonalają, tak aby ich oddziaływanie na środowisko było coraz mniejsze. Zmiana taka nie może wpłynąć jednak na zmianę parametrów przedsięwzięcia, które po zastosowaniu innej maszyny powinny mieścić się we wskazanych, chociażby w raporcie środowiskowym. Na etapie decyzji środowiskowej inwestor posłużył się turbiną typu SWT-2-3-93 2300, natomiast pozwolenie na budowę konkretyzuje już wybór elektrowni. Dlatego też w projekcie budowlanym mowa jest o turbinie Gamesa G90 2MW. Elektrownia wiatrowa typu Gamesa G90, charakteryzuje się nieznacznie mniejszymi parametrami niż Siemens SWT-2-3-93, jak chociażby krótszy rotor, mniejsza moc nominalna, mniejsza emisja hałasu. Niezaprzeczalnie jednak, mieści się w parametrach określonych na etapie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Ponadto wskazano, iż uzyskana w 2009 roku decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach określa środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie zespołu czterech elektrowni wiatrowych. Natomiast pozwolenie na budowę dotyczy "mniejszego" przedsięwzięcia tj. trzech turbin wiatrowych. W toku procedury inwestycyjnej spółka A zrezygnowała z lokalizacji elektrowni na dz. 437, a decyzja ta podyktowana była przede wszystkim ograniczonymi możliwościami przyłączenia do krajowego systemu elektroenergetycznego. Zdaniem Wojewody, jeżeli uzgodniono warunki środowiskowe dla czterech elektrowni, jako przedsięwzięcia niezagrażającego środowisku to tym bardziej, realizacja trzech elektrowni jest dopuszczalna i nie pociągnie za sobą negatywnego oddziaływania.
Organ odwoławczy dodał, iż inwestor złożył także wyjaśnienia dotyczące uzgodnień z szefostwem służby ruchu lotniczego sił zbrojnych RP. Wskazano, iż rozbieżność oznaczeń elektrowni nie może stanowić istotnej wady, jest to bowiem kwestia umowna. Lokalizacja elektrowni wiatrowych w uzgodnieniu Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP dla działki nr 422 (z dnia 19 kwietnia 2010r.) została umownie oznaczona przez organ nadzoru jako EW1 oraz EW2. Natomiast uzgodnienie lokalizacji turbiny na dz. nr 3 (B.) takiego oznaczenia nie otrzymało, z uwagi na to, iż była to jedyna przeszkoda lotnicza zlokalizowana na tej działce. W projekcie budowlanym inwestor dokonał odmiennego oznaczenia, turbina EW3/1 = EW1 (numeracja Szefostwa), EW3/2=EW2 (numeracji Szefostwa). Pomimo pewnej rozbieżności, przy analizie projektu, możliwa jest identyfikacja każdej lokalizacji (np. na podstawie współrzędnych). Uzgodnień z Szefostwem Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP dokonano na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003r. w sprawie sposobu zgłaszania oraz oznakowania przeszkód lotniczych, poprzez wypełnienie formularza zgłoszenia lokalizacji i załączenie mapy w skali 1:50000. Na żądanie Starostwa, inwestor dołączył formularz zgłoszeniowy wraz z wymaganą częścią graficzną. Do wyjaśnień załączono mapy dotyczące propagacji hałasu, dla zobrazowania ww. uzgodnień, turbiny wiatrowe zostały oznaczone wg numeracji nadanej przez Szefostwo Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP. Odniesiono się także do kwestii współrzędnych. Jak wyjaśnił organ II instancji, w opisie technicznym projektu budowlanego wskazano wartości samych rzędnych terenu posadowienia konstrukcji wyrażona w metrach nad poziomem morza (kolejno EW3/1= 147,80 m n.p.m., EW3/2=143,50 m n.p.m., EW3/4=148,00 m n.p.m.), bez uwzględnienia wysokości konstrukcji jaką jest elektrownia wiatrowa (do 150 metrów). Taka informacja natomiast została uwzględniona w piśmie skierowanym do Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP, zgodnie z "formularzem zgłoszenia lokalizacji", jak i uzyskanych uzgodnieniach. Wojewoda wyjaśnił zatem, że jeżeli do każdej z powyższych wartości dodamy wysokość planowanej turbiny, uzyskamy wartości skorelowane z określonymi w uzgodnieniu organu. Wskazano ponadto, iż zawarte w projekcie budowlanym sformułowanie dotyczące braku konieczności dokonania uzgodnienia przeszkody lotniczej o wysokości 145 m, tj. mniejszej niż 150 m, stanowi oczywistą omyłkę, gdyż takie uzgodnienie jak najbardziej jest wymagane zarówno przed powstaniem przeszkody lotniczej, jak i po wybudowaniu.
W ocenie organu II instancji uzgodnienia zostały dokonane zgodnie z obowiązującymi przepisami min. z ustawą z dnia 3 lipca 2002 roku Prawo lotnicze (Dz.U. z 2006r., nr 100, poz. 696 ze zm.) i rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 roku w sprawie sposobu zgłaszania oraz oznakowania przeszkód lotniczych (Dz.U., nr 130, poz. 1193 ze zm.). Stanowią one integralną część projektu budowlanego.
Wojewoda zaznaczył również, że wyjaśniona została kwestia kolizji planowanej inwestycji z urządzeniami melioracyjnymi. Inwestor przedłożył oryginał uzgodnienia wraz z częścią graficzną z dnia 23 marca 2010r., wydanego przez WZMiU w Ł. Do akt sprawy dołączone zostało postanowienie Marszałka Województwa [...] z dnia [...] uzgadniające w zakresie melioracji wodnych projekt decyzji o warunkach zabudowy Burmistrza Gminy i Miasta B. dla planowanego przedsięwzięcia. Mając zatem na względzie wyjaśnienia inwestora poparte stosownymi rysunkami, należało zdaniem organu odwoławczego uznać, iż inwestycja spełnia wszelkie warunki wymagane przepisami prawa.
Organ II instancji stwierdził, iż rozpatrywane przedsięwzięcie położone jest w miejscu dla którego bezpośrednie sąsiedztwo stanowią tereny rolne (nie chronione akustycznie). Najbliższe obiekty budowlane położone są w odległości ponad 200 m od elektrowni. Wartości dopuszczalne poziomu hałasu określają przepisy rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007r., w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. z 2007r., nr 120, poz. 826 ze zm.). Dla terenów zabudowanych wartości dopuszczalne wynoszą 55 dB dla pory dziennej oraz 45 dB dla pory nocnej. Obliczony przez inwestora zasięg poziomu hałasu wskazuje, że działalność obiektów dla systemu pracy pory dziennej i nocnej dla największego poziomu hałasu nie przewyższa norm hałasu określonych w rozporządzeniu.
W ocenie organu odwoławczego projekt budowlany jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego zatwierdzania regulacjami prawnymi, w tym z normami techniczno-budowlanymi oraz pozostaje w zgodzie z ustaleniami wynikającymi z ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy oraz ostatecznej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Fakt ten obligował organ I instancji do wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu inwestorowi pozwolenia na budowę stosownie do art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane. Ponadto zgodnie z art. 4 ustawy każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Pozwolenie na budowę przy spełnieniu warunków określonych w prawie budowlanym nie jest bowiem uzależnione od uznania organu administracji publicznej.
Na ostateczną decyzję Wojewody [...] skargę do sądu administracyjnego złożył J. K. W uzasadnieniu skargi skarżący przytoczył stan faktyczny sprawy i wskazał, iż organ odwoławczy wydał decyzję po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11, który jest nieprawomocny.
Ponadto zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił błędne ustalenie stron postępowania podnosząc, że Wojewoda [...] ponownie utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, ale zmienił już strony tego postępowania tj. zamiast inwestora A Spółki z o.o. w Ł. - jako adresata - stronę tej decyzji wskazał już B Sp. z o.o. bez bliższego określenia. Zarzucił, że nie był on stroną postępowania w sprawie przeniesienia decyzji o pozwoleniu na budowę na rzecz B Sp. z o.o. i nie wyraził zgody na jej przeniesienie.
W ocenie skarżącego decyzja Starosty [...] z dnia [...], nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Spółce A pozwolenia na budowę elektrowni wiatrowej przestała być ostateczna na skutek wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11, a w związku z tym przeniesienie praw z ww. decyzji Starosty [...] o pozwoleniu na budowę na rzecz B Sp. z o.o. stało się bezskuteczne i tym samym bez zakończenia postępowania sądowoadministracyjnego dotyczącego decyzji Starosty [...] z dnia [...] i uzyskania przez tą decyzję statusu ostateczności.
Skarżący zarzucił również, iż organ odwoławczy nie zastosował się prawidłowo do oceny prawnej i wskazań zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11, w szczególności organ nie wyjaśnił niespójności między decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach, a decyzją zaskarżoną co do parametrów elektrowni oraz nie wyjaśnił czy zmiana typu elektrowni ma jakiś wpływ na ustalenia co do wymogów określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w szczególności pod kątem zgodności z zapewnieniem zabudowie sąsiedniej ochrony przed hałasem i wibracjami oraz dopuszczalnych pól elektromagnetycznych, a także co do wysokości urządzeń.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Pismem z dnia 5 lipca 2013r. pełnomocnik inwestora B spółki z o.o. w Ł. wniósł o oddalenie skargi podnosząc, iż zarzut orzekania na podstawie nieprawomocnego wyroku jest bezzasadny, bowiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11 jest prawomocny. Niezasadny jest również zarzut błędnego ustalenia stron w postępowaniu w sprawie. Pełnomocnik uczestnika postępowania wskazał, iż organ odwoławczy prawidłowo wskazał adresata zaskarżonej decyzji, bowiem na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy Prawo budowlane decyzja o pozwoleniu na budowę z dnia [...] została skutecznie przeniesiona na spółkę B z siedzibą w Ł. Skarżący, zgodnie z art. 40 ust. 3 ustawy nie był stroną postępowania w sprawie przeniesienia decyzji o pozwoleniu na budowę, stąd też nie jest uprawniony do formułowania w tym zakresie, jakichkolwiek zarzutów. Ponadto przeniesienie decyzji o pozwolenie na budowę nie ma wpływu na los decyzji przenoszonej.
Pełnomocnik inwestora wskazał również na bezzasadność zarzutu nieuwzględnienia przez organ II instancji wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11. W szczególności Wojewoda wyjaśnił kwestie odległości zabudowań od turbin wiatrowych, a także ustalił istnienie spójności między decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach a decyzją zaskarżoną w zakresie parametrów elektrowni podkreślając, że zmiana typu elektrowni nie ma wpływu na ustalenia co do wymogów określonych w decyzji środowiskowej. Ponadto wyjaśniając ponownie sprawę Wojewoda ustalił, że rozbieżność oznaczeń nazw elektrowni nie może stanowić istotnej wady, gdyż była to kwestia umowna. Wskazał również, że zawarte w projekcie budowlanym sformułowanie dotyczące braku konieczności dokonania uzgodnienia przeszkody lotniczej o wysokości 145 m, tj. mniejszej niż 150 m, stanowi oczywistą omyłkę, gdyż takie uzgodnienie jak najbardziej jest wymagane zarówno przed powstaniem przeszkody lotniczej, jak i po wybudowaniu. Uzgodnienia zostały dokonane zgodnie z obowiązującymi przepisami min. z ustawą Prawo lotnicze i Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie sposobu zgłaszania oraz oznakowania przeszkód lotniczych. Stanowią one integralną część projektu budowlanego. Wyjaśniona została także kwestia kolizji planowanej inwestycji z urządzeniami melioracyjnymi.
Pełnomocnik inwestora wskazał również na brak zasadności zarzutów dotyczących szkodliwych emisji elektrowni wiatrowych, a dotyczących tzw. "infradźwięków" i pola elektromagnetycznego.
Na rozprawie w dniu 19 września 2013r. Sąd postanowił dopuścić do udziału w postępowaniu Stowarzyszenie C z siedzibą w Ł. w charakterze uczestnika postępowania.
Członek zarządu Stowarzyszenia podniósł, iż elektrownie posadowione są na gruntach trzeciej klasy, a ponadto w wadliwy sposób obliczono poziom hałasu, stosując skalę A. W jego ocenie hałas winien być mierzony w działaniu skumulowanym, z bezpośrednich źródeł tego hałasu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest bezzasadna.
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola działalności organów administracyjnych, o której mowa, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 powołanego przepisu). Oznacza to, iż sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń, co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej.
Sąd uwzględniając skargę uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o czym stanowi art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm., dalej P.p.s.a.). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi Sąd skargę oddala (art. 151 P.p.s.a.).
Kontrolując legalność zaskarżonej decyzji Sąd nie dopatrzył się takiego naruszenia przepisów, które skutkowałoby jej uchyleniem.
W pierwszej kolejności wskazać należy, iż stosownie do art. 153 P.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia. Niniejsza sprawa była już przedmiotem analizy sądu administracyjnego, który wyrokiem z dnia 12 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Łd 711/11, uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody [...] z dnia [...], nr [...]. W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd zawarł wskazania co do dalszego postępowania, a w szczególności jakie kwestie winien wyjaśnić organ odwoławczy przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Jednakże, co najważniejsze, Sąd nie przesądził, że decyzja Starosty [...] z [...] jest niezgodna z prawem, gdyż w przeciwnym wypadku skorzystałby z unormowania, o którym mowa w art. 135 P.p.s.a., uprawniającego do stosowania przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga (w tym również do eliminowania z obrotu prawnego wadliwych decyzji pierwszoinstancyjnych), jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Skoro jednak tego nie uczynił, to oznaczało, że dopiero wyjaśnienie przez organ odwoławczy wszystkich wątpliwości wskazanych przez Sąd pozwoli na ocenę, czy wydane w niniejszej sprawie pozwolenie na budowę odpowiada prawu.
W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi jest prawomocny od dnia 24 sierpnia 2012r., a zatem bezpodstawny jest zarzut skarżącego, zdaniem którego organ odwoławczy ponownie rozstrzygnął sprawę z uwzględnieniem oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania wyrażonych w nieprawomocnym wyroku Sądu. Jak wynika z akt sprawy Wojewoda niezwłocznie po otrzymaniu odpisu prawomocnego orzeczenia Sądu wraz aktami administracyjnymi przystąpił do jego realizacji i na podstawie art. 136 K.p.a. wezwał organ I instancji do uzupełnienia materiału dowodowego w zakresie wskazanym ww. wyrokiem Sądu. Zobowiązano m.in. do wyjaśnienia rozbieżności między projektem budowlanym a decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach w zakresie rozmieszczenia poszczególnych elektrowni wiatrowych i ich odległości od zabudowań mieszkalnych i inwentarskich, a w związku z tym w kwestii ewentualnego przekroczenia standardów środowiska w zakresie zagrożenia i uciążliwości takich jak promieniowanie, hałas, rozchodzenie się pól elektromagnetycznych, wibracje. Ponadto zobowiązano do wyjaśnienia, czy wobec zmiany typu urządzeń elektrowni wiatrowych zostaną zachowane warunki określone w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Organ I instancji miał również wyjaśnić kwestię odmiennych oznaczeń poszczególnych elektrowni wiatrowych w pozwoleniu na budowę oraz uzgodnieniu z Szefostwem Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP z dnia 19 kwietnia 2010r., a także stanowiska autora projektu budowlanego, iż w zakresie przeszkód lotniczych uzgodnienie nie jest wymagane.
Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, wszystkie powyższe wątpliwości zostały wyjaśnione. Po pierwsze w stanie faktycznym sprawy zabudowania mieszkalne nie znajdują się w zasięgu oddziaływania równoważonego poziomu dźwięku o wartości większej niż 45 dB(A), co oznacza, że emisja hałasu odbywać się będzie na terenach niepodlegających ochronie akustycznej. Na poparcie tego stanowiska zostały przeprowadzone stosowne obliczenia z uwzględnieniem czynników takich jak odległość pomiaru od źródła emisji oraz współczynnika pochłaniania bez uwzględnienie istniejących zalesień. Wyliczenia, o których mowa zostały przeprowadzone oddzielnie dla turbiny wiatrowej GAMESA G90 (uwzględnionej w projekcie budowlanym) oraz dla turbiny SIEMENS SWT 2-3-93 (uwzględnionej w decyzji środowiskowej). Do obliczeń załączono również zasięg oddziaływania akustycznego turbin przedstawiony w formie graficznej. Przeprowadzona symulacja komputerowa emisji hałasu wykazała, iż żaden z ww. modeli turbin nie powoduje przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu na terenach zabudowy mieszkaniowej, na których oddziaływanie równoważonego poziomu dźwięku nie przekroczy 44 dB. W związku z tym za niezasadne należy uznać podnoszone w ww. zakresie zarzuty skarżącego oraz uczestnika postępowania Stowarzyszenia C z siedzibą w Ł.
Po drugie turbiny wiatrowe typu SIEMENS, dla których określono warunki środowiskowe, wykazują się większą emisją hałasu i większą mocą nominalną, co oznacza, że zastosowanie elektrowni typu GAMESA G90 mieści się w parametrach określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Podobnie należy odnieść się do zmiany w projekcie budowalnym zakresu planowanego przedsięwzięcia względem decyzji środowiskowej, polegającej na ograniczeniu inwestycji do budowy trzech turbin wiatrowych. Z pewnością zmiana ta w żaden sposób nie przyczyni się do pogorszenia wpływu inwestycji na środowisko, w szczególności w zakresie ochrony przed hałasem, polem elektromagnetycznym, czy wibracjami. Pamiętać bowiem należy, iż w ramach postępowania o pozwoleniu na budowę, które było poprzedzone postępowaniem w sprawie oddziaływania inwestycji na środowisko, organ administracji architektoniczno-budowlanej ma obowiązek, stosownie do art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego sprawdzić zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Powyższe nie oznacza zatem, że organ administracji architektoniczno-budowlanej ma uprawnienia do ponownego badania oddziaływania inwestycji na środowisko. Jego zadaniem jest wyłącznie zbadanie, czy określona w projekcie budowlanych inwestycja jest zgodna w warunkami ustalonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Jeżeli natomiast pojawią się pewne rozbieżności między projektem budowlanym a decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach, wówczas organ bada, czy owe odstępstwa nie zwiększą oddziaływania inwestycji na środowisko, a tym samym ustala, czy inwestycja mieści się w granicach zakreślonych decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach. Jak wynika z ustaleń organu odwoławczego modyfikacja przedsięwzięcia polegająca na ograniczeniu inwestycji do budowy trzech elektrowni wiatrowych (zamiast czterech), jak również zastosowanie nowocześniejszych turbin spowoduje oddziaływanie inwestycji na środowisko w mniejszym stopniu i nie przekroczy warunków określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W tym samym zakresie organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza, czy decyzja o warunkach zabudowy (w przypadku braku planu miejscowego dla terenu inwestycji) zezwala na lokalizowanie projektowanych obiektów budowlanych na danym terenie. Tym samym organ nie może kwestionować ustaleń ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, także w zakresie klasy gruntów przeznaczonych pod zabudowę.
Po trzecie wskazać należy, iż została wyjaśniona kwestia odmiennego oznaczenia poszczególnych turbin wiatrowych w projekcie budowlanym i w uzgodnieniu Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP z dnia 19 kwietnia 2010r. dla działki o nr 422 w K. Oznaczenie ww. turbin, jak wskazał inwestor, miało jedynie charakter umowny, w celu łatwiejszego ich odróżnienia, z uwagi na zlokalizowanie tych turbin na jednej działce. Jednakże pomimo odmiennego oznaczenia wykazano, że z porównania współrzędnych podanych przez inwestora w formularzu zgłoszenia przeszkody powietrznej jednoznacznie wynika, że turbina oznaczona w ww. uzgodnieniu jako EW1, to turbina oznaczona w projekcie budowlanym jako EW3/1, natomiast turbina oznaczona jako EW2, to turbina oznaczona w projekcie budowlanym jako EW3/2. Wyjaśniono także, iż co prawda w opisie technicznym projektu budowlanego wskazano wartości samych rzędnych terenu posadowienia konstrukcji wyrażona w metrach nad poziomem morza bez uwzględnienia wysokości konstrukcji jaką jest elektrownia wiatrowa, jednakże informacja ta została uwzględniona w piśmie skierowanym do Szefostwa Służby Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP, zgodnie z formularzem zgłoszenia lokalizacji przeszkody lotniczej, jak i uzyskanym uzgodnieniu tego organu. Do projektu budowlanego załączono również aprobujące stanowisko Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia 13 września 2010r., w którym wskazano, iż inwestycja dotyczy trzech turbin o wysokości 150m nad poziomem otaczającego terenu. Z powyższego wynika, że przed złożeniem wniosku o pozwolenie na budowę zostały spełnione wymagania stawiane przez rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003r. w sprawie sposobu zgłaszania oraz oznakowania przeszkód lotniczych (Dz.U. nr 130, poz. 1193 ze zm.). Skoro zatem wysokość projektowanych konstrukcji oraz obowiązek ich zgłoszenia odpowiednim organom nie budzi wątpliwości, to należy uwzględnić wyjaśnienie inwestora, iż zawarte w projekcie budowlanym sformułowanie dotyczące braku konieczności dokonania uzgodnienia przeszkody lotniczej o wysokości 145 m, tj. mniejszej niż 150 m, stanowiło oczywistą omyłkę.
Po czwarte organ II instancji wyjaśnił wątpliwości w zakresie rozwiązania kolizji inwestycji z rurociągami drenarskimi. Do akt administracyjnych przedłożono bowiem oryginał uzgodnienia Wojewódzkiego Zarządu Melioracji i Urządzeń Wodnych w Ł. z dnia 23 marca 2010r. wraz z częścią graficzną, przedstawiającą projekt linii kablowych 15 kV dla potrzeb elektrowni wiatrowych w miejscowościach K. i B. Do akt sprawy dołączone zostało postanowienie Marszałka Województwa [...] z dnia [...] uzgadniające w zakresie melioracji wodnych projekt decyzji o warunkach zabudowy Burmistrza Gminy i Miasta B. dla planowanego przedsięwzięcia.
Na koniec wskazać należy, iż niezasadny jest zarzut skarżącego dotyczący błędnego ustalenia stron w postępowaniu w sprawie. Organ odwoławczy prawidłowo wskazał adresata zaskarżonej decyzji, bowiem na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy Prawo budowlane decyzja o pozwoleniu na budowę z dnia [...] została skutecznie przeniesiona na spółkę B decyzją z dnia [...]. W tym czasie funkcjonowała w obrocie prawnym ostateczna decyzja Wojewody [...] z dnia [...]. W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 61 § 1 P.p.s.a. samo wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. Natomiast stwierdzenie, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu zostało zawarte dopiero w wyroku z dnia 12 czerwca 2012r. Wobec tego organ administracji architektoniczno-budowlanej na mocy art. 40 ust. 1 ustawy Prawo budowlane był uprawniony, a zarazem zobowiązany do przeniesienia decyzji o pozwoleniu na budowę za zgodą strony, na rzecz której decyzja została wydana, na rzecz innego podmiotu, jeżeli przyjmuje on wszystkie warunki zawarte w tej decyzji oraz złoży oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2. Z kolei zgodnie z art. 40 ust. 3 ustawy stronami w postępowaniu o przeniesienie decyzji o pozwoleniu na budowę lub o pozwoleniu na wznowienie robót budowlanych są jedynie podmioty, między którymi ma być dokonane przeniesienie decyzji.
Wobec powyższego stwierdzić należy, iż organ odwoławczy, stosownie do art. 153 P.p.s.a. w prawidłowy sposób zastosował się do oceny prawnej i wskazań wyrażonych w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 czerwca 2012r. W wskazanym zakresie materiał dowodowy został uzupełniony, co pozwoliło na wyjaśnienie kwestii budzących wątpliwości w sprawie. Zgodzić się w związku z tym należy, iż projekt budowlany zgodny jest z przepisami prawa, w tym przepisami techniczno-budowlanymi, jak również z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach oraz decyzją o warunkach zabudowy, a także wydanymi w sprawie uzgodnieniami i opiniami. Stosownie zatem do art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, w sytuacji gdy inwestor spełnił wszystkie nałożone na niego obowiązki, nie było podstaw do wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji Starosty [...] z dnia [...], a więc organ odwoławczy zasadnie utrzymał tę decyzję w mocy.
W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.
B.A.
