V SA/Wa 348/14

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A. P. wniesionej do WSA w Warszawie jest postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. z [...] grudnia 2013r. nr [...].

Zaskarżonym orzeczeniem, działając na podstawie art. 138 § 1 w zw. z art..144 kpa oraz art. 18 i art. 34 § 4 i §5 w związku z art. 33§1 , §4 i §6 ustawy z 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005r., nr 229, poz. 1954 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w W. po rozpoznaniu zażalenia utrzymał w mocy postanowienie Dyrektora Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w P., którym odmówiono uwzględnienia zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułów wykonawczych [...] z dnia [...] lipca 2013r.

Postanowienie to wydane zostało w następującym stanie faktycznym:

Dyrektor Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w P. wszczął postępowanie egzekucyjne, wobec majątku A. P. na podstawie wystawionych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. Inspektorat w C. tytułów wykonawczych [...] z dnia [...].07.2013r., obejmujących zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz FP i FGŚP za okres [...], w łącznej kwocie należności głównej [...] zł. Podstawę prawną przedmiotowych tytułów wykonawczych stanowi decyzja z dnia [...]stycznia 2013r. nr [...], którą stwierdzono, że A. P. jako [...] jest odpowiedzialna za zobowiązania wynikające z tytułu nieopłaconych przez spółkę składek za okres [...], w łącznej kwocie [...] zł.

Wystawienie tytułów wykonawczych zostało poprzedzone przesłaniem upomnień z dnia [...].06.2013r. od [...] do [...]. Upomnienia doręczono zobowiązanej w dniu [...] czerwca 2013r., w trybie zastępczym.

W celu realizacji należności objętych w/w tytułami wykonawczymi, organ egzekucyjny zawiadomieniami z dnia [...] lipca 2013r. od [..], dokonał zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego, które skierował do [...]. Zawiadomienia o zajęciu do Banku doręczono w dniu [...] lipca 2013r., natomiast zawiadomienia wraz z odpisem tytułów wykonawczych na adres zobowiązanej doręczono w dniu [...] sierpnia 2013r.

W odpowiedzi na powyższe dłużnik zajętej wierzytelności pismem z dnia [...].07.2013r. nr [...], poinformował, iż nie prowadzi rachunku bankowego na rzecz zobowiązanej.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2013r., które wpłynęło do ZUS w dniu [...].08.2013r. A.P. wniosła zarzuty na prowadzone postępowanie egzekucyjne w zakresie nieistnienia obowiązku, zarzutu błędu co do osoby zobowiązanego oraz niedopuszczalności egzekucji.

Po rozpoznaniu sprawy Dyrektor Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w P., wydał w dniu [...] sierpnia 2013r. postanowienie nr [...], którym nie uwzględnił zarzutów dotyczących postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie ww. tytułów wykonawczych.

Nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem, pismem z dnia [...] września 2013r., A. P., złożyła żalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w W., który postanowieniem z dnia [...] września 2013r. nr [...], uchylił w całości postanowienie organu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia wskazując na uchybienia formalne wydanego rozstrzygnięcia, poprzez brak wskazania dokładnej podstawy prawnej, nieprecyzyjne sformułowanie sentencji postanowienia, a także jego ogólnikowe uzasadnienie.

Dyrektor Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w P. po ponownym rozpatrzeniu sprawy w dniu [...] października 2013r. wydał postanowienie nr [..], którym odmówił uwzględnienia zgłoszonych w dniu [...] sierpnia 2013r. zarzutów w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułów wykonawczych [...] z dnia [...].07.2013r.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ egzekucyjny, będący jednocześnie wierzycielem wskazał na brak wpłat na zadłużenie Spółki tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, jak również brak podstaw prawnych umożliwiających wnioskowane przez pełnomocnika spółki M. P. przyjęcie cesji wierzytelności Skarbu Państwa. Powyższe, jak wskazano spowodowało powstanie zaległości, zaś prowadzone wobec Spółki postępowanie egzekucyjne okazało się bezskuteczne, czego z kolei skutkiem stała się decyzja ZUS nr [...] z dnia [...] stycznia 2013r. o odpowiedzialności A.P., jako [...] za zobowiązania z tytułu nieopłaconych składek wydana na podstawie art. 116 §1 Ordynacji Podatkowej. Decyzja ta stała prawomocna i podlega wykonaniu, co uzasadnia bezzasadność zarzutu nieistnienia zobowiązania. Organ nie uwzględnił tez zarzutu błędu co do osoby zobowiązanej, jak również nie uznał zarzutu niedopuszczalności egzekucji. Podkreślił, że przedmiotem postępowania jest świadczenie podlegające egzekucji, a tytuł wykonawczy wystawiony został przez organ do tego uprawniony.

Nie godząc się z przedmiotowym rozstrzygnięciem, pismem z dnia [...] października 2013r. A. P. działając na podstawie art. 13 Konwencji o Ochronie Prawa Człowieka i Podstawowych Wolności. złożyła ponownie zażalenie.

W wyniku jego rozpoznania Dyrektor Izby Skarbowej w W. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2013r. nr [...], utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu postanowienia Dyrektor Izby Skarbowej wyjaśnił, że zgodnie z treścią art. 34 § 1 u.p.e.a. zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 pkt 1-7, 9 i 10 tejże ustawy, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów. Jednocześnie w postępowaniu w sprawie zarzutów organ egzekucyjny zobligowany jest do stosowania procedury określonej w art. 34 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Z uwagi na fakt, że stanowisko wierzyciela jest wiążące - stanowisko to ustawa poddała kontroli instancyjnej, a w konsekwencji także sądowoadministracyjnej.

Orzecznictwo ukształtowało jednak pogląd, że gdy organ egzekucyjny jest jednocześnie wierzycielem – potrzeba uzyskania jego stanowiska jest zbędna. Nie ma bowiem potrzeby przedłużania postępowania egzekucyjnego; zarzuty zobowiązanego go mogą zostać rozpoznane przez organ egzekucyjny w postanowieniu w sprawie zgłoszonych zarzutów (v. uchwała NSA z dnia 25 czerwca 2007 r., sygn. akt I FPS 4/06).

Odnosząc się do zatem do zarzutu nieistnienia obowiązku określonego w art. 33 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Dyrektor Izby Skarbowej w W. wskazał, iż stosownie do art. 29 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej, organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Ponadto stosownie do zestawienia zdania drugiego w/w art. z art. 33 pkt 1 ustawy egzekucyjnej, zarzut nieistnienia obowiązku objętego tytułem wykonawczym, dotyczyć może wyłącznie sytuacji, kiedy owo nieistnienie obowiązku jest następstwem okoliczności, które nastąpiły po wydaniu tego tytułu.

Biorąc pod uwagę ww. przepis oraz fakt, że zobowiązana nie wskazała okoliczności faktycznych zaistniałych po wystawieniu tytułów wykonawczych z dnia [...] lipca 2013r., świadczących o wystąpieniu sytuacji powodującej nieistnienie obowiązku, a podniesiony zarzut nieistnienia obowiązku argumentowała, iż nigdy nie była osobą odpowiedzialną za zarządzanie spółką, w tym za zobowiązania finansowe i wyniki spółki, stwierdzić należy, że podniesiony zarzut wykonania i nieistnienia obowiązku sprowadzał się do kwestionowania prawidłowości obciążenia A. P. jako [...], za zobowiązania wynikające z tytułu nieopłaconych przez spółkę składek za okres [...] na podstawie decyzji z dnia [...] stycznia 2013r. nr [...] wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. Inspektorat w C..

Odnosząc się zarzutu błędu co do osoby zobowiązanego (art. 33 pkt 4 ustawy egzekucyjnej), wyjaśniono, iż zarzut ten dotyczy wyłącznie kontroli formalnej tożsamości osoby, co do której prowadzi się egzekucję i ma miejsce wtedy, kiedy zachodzi rozbieżność, co do imienia i nazwiska osoby zobowiązanego w orzeczeniu stanowiącym podstawę wystawienia i w tytule wykonawczym. W przedmiotowej sprawie takich rozbieżności nie stwierdzono.

Odnosząc się natomiast do zarzutu niedopuszczalności egzekucji (art. 33 pkt 6 ustawy egzekucyjnej) wskazano, że w ramach tego zarzutu organ egzekucyjny ma przede wszystkim ocenić, czy względem osoby wskazanej w tytule wykonawczym może być prowadzona egzekucja - niedopuszczalność podmiotowa oraz czy dochodzona należność podlega egzekucji administracyjnej - niedopuszczalność przedmiotowa. Z akt sprawy nie wynikało, aby zobowiązana podlegała wyłączeniu w trybie art. 14 cyt. ustawy, a ponadto w obrocie prawnym funkcjonuje ostateczna decyzja z dnia [...] stycznia 2013r. nr [...], którą stwierdzono, że A. P. jako [...] jest odpowiedzialna za zobowiązania wynikające z tytułu nieopłaconych przez spółkę składek za okres [...], w łącznej kwocie [...] zł., stąd zarzut niedopuszczalności egzekucji również nie zasługiwał na uwzględnienie.

W skardze na powyższe postanowienie, wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie A. P. działając na podstawie art. 1, 10, 13 i 6 Konwencji Ochronie Prawa Człowieka i Podstawowych Wolności w związku z przepisami prawa krajowego wniosła o uchylenie w całości skarżonego postanowienia i ponowne rozpoznanie sprawy, bowiem jak wskazała treść postanowienia nie odpowiada faktom i zdarzeniom prawnym, jak też mającym zastosowanie do tej sprawy konkretnym unormowaniom prawnym. W treści skargi przedstawiła okoliczności oraz przytoczyła treść dokumentów (dowodów), które jej zdaniem świadczą, że płatność wobec ZUS została dokonana skutecznie w sposób przewidziany we wskazanych decyzjach organów państwowych, dokumencie płatniczym o nazwie wierzytelności, które w oparciu o postanowienia ustawy z dnia 2 kwietnia 2004r. o niektórych zabezpieczeniach finansowych, są instrumentem finansowym. Ustawa ta jak podała wdraża Dyrektywę 2002/47/WE z dnia 6.06.2002r. w sprawie ustanowienia zabezpieczeń finansowych (Dz.Urz. WE L 168 z 27.06.2002r). Ponadto wskazała, że twierdzenie ZUS, iż zobowiązanie nie zostało uregulowane, nie zostało poparte żadnym dowodem, a jedynie jednostronnym bezpodstawnym twierdzeniem. Dodała, że nigdy nie zarządzała Spółką, do zarządzania Spółką od samego początku został wyznaczony M. P. na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa notarialnego, które było wielokrotnie przekazywane do Urzędu Skarbowego w C. i miejscowego ZUS. Stąd też, zdaniem skarżącej wystąpił ewidentny błąd co do osoby zobowiązanego. Końcowo wskazała, że organy egzekucyjne nie zawarły w skarżonym postanowieniu uzasadnień faktycznych jak też prawnych mających zastosowanie do tej sprawy. Jednocześnie wskazała, iż "kuriozalne" jest stwierdzenie Dyrektora Izby Skarbowej w W., że w tym postępowaniu nie mają zastosowania przepisy Konstytucji RP i Konwencji OOPCz i PW.

Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o oddalenie skargi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

W oparciu o treść art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych [Dz. U. Nr 153, poz. 1269], sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W tym miejscu wskazać należy, że zakres prowadzonego w sprawie niniejszej postępowania wyznaczyła treść zarzutów zgłoszonych przez stronę w stosunku do tytułów wykonawczych [...] z dnia [...] lipca 2013r. wystawionych przez ZUS Oddział w P.

Pełnomocnik zobowiązanej za pośrednictwem organu egzekucyjnego, którym w przedmiotowej sprawie jest Dyrektor Oddziału ZUS w P. podniósł w stosunku do prowadzonej na ich podstawie egzekucji zarzuty sprowadzające się do twierdzenia o nieistnieniu obowiązku objętego tytułami wykonawczymi - art. 33 pkt 1 upea , zarzutu błędu co do osoby zobowiązanego - art. 33 pkt 4 upea oraz niedopuszczalności egzekucji - art. 33 pkt 6 upea.

Badając zaskarżone postanowienie we wskazanym wyżej zakresie, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż przy wydaniu zaskarżonego postanowienia wbrew zarzutom skargi nie doszło do naruszenia przepisów postępowania art. 7 kpa w zw. z art. 18 u.p.e.a. , w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Wskazać w tym miejscu wypada, że w zakresie składek na ubezpieczenie społeczne stosuje się egzekucję administracyjną. W przedmiotowej sprawie, jak prawidłowo organ egzekucyjny ustalił podstawę prawną egzekwowanego obowiązku stanowi decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. Inspektorat w C. z dnia [...] stycznia 2013r. nr [...], którą stwierdzono, że A. P. jako [...] jest odpowiedzialna za zobowiązania wynikające z tytułu nieopłaconych przez spółkę składek za okres [...], w łącznej kwocie [...] zł. Podkreślić w tym miejscu należy, że decyzja orzekająca o odpowiedzialności osoby trzeciej za zobowiązania podatnika ma, jak zasadnie przyjęto charakter konstytutywny. Powyższe oznacza, że wskazane w tej decyzji zobowiązania nie powstają z mocy prawa lecz do ich powstania konieczne jest wydanie decyzji ustalającej zakres odpowiedzialności adresata decyzji. Decyzja konstytutywna w przedmiocie odpowiedzialności za zobowiązania innego podmiotu tworzy dla podatnika, po jej doręczeniu, nowy obowiązek zapłaty podatku - art. 21 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa. Z tego względu należy uznać, że zobowiązanie wynikające z tej decyzji powstaje z chwilą doręczenia podatnikowi decyzji.

Decyzja ZUS Oddział w P. Inspektorat w C. z [...] stycznia .2013r., została doręczona skarżącej w dniu [...] lutego 2013r., w trybie art. 44 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. 2013r. poz. 267). Wobec nie wniesienia odwołania decyzja ta stała się ostateczna i podlegała wykonaniu. Skarżąca nie wykazała, że doszło do wyeliminowania decyzji tej z obrotu prawnego.

Odnosząc się do zarzutu nieistnienia obowiązku określonego w art. 33 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wskazać w pierwszej kolejności należy, że z treści art. 29 § 1upea wynika, że organ egzekucyjny nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym.

Niewątpliwie skoro wierzyciel jest dysponentem postępowania egzekucyjnego, a organ egzekucyjny jest uprawniony jedynie do badania dopuszczalności postępowania egzekucyjnego, to celowe jest - przed rozpoznaniem zarzutów - uzyskanie stanowiska wierzyciela. Z uwagi jednak na fakt, że stanowisko wierzyciela jest wiążące - stanowisko to ustawa poddała kontroli instancyjnej, a w konsekwencji także sądowoadministracyjnej.

Orzecznictwo ukształtowało jednak pogląd, że gdy organ egzekucyjny jest jednocześnie wierzycielem – potrzeba uzyskania jego stanowiska jest zbędna. Nie ma bowiem potrzeby przedłużania postępowania egzekucyjnego; zarzuty zobowiązanego mogą zostać rozpoznane przez organ egzekucyjny w postanowieniu w sprawie zgłoszonych zarzutów (v. uchwała NSA z dnia 25 czerwca 2007 r., sygn. akt I FPS 4/06). Przyjęcie powyższego stanowiska musi jednak skutkować tym, że w postępowaniu egzekucyjnym – gdy wierzyciel jest jednocześnie organem egzekucyjnym – badanie zasadności zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji, w tym zarzutu nieistnienia obowiązku, może obejmować kwestie zasadności egzekwowanych należności ( wyrok NSA z 25 listopada 2011r sygn. akt IIGSK 1114/10). W doktrynie i orzecznictwie dostrzeżono zatem zasadność odstępstw od reguły, że organ egzekucyjny nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Ponieważ jednak w przypadku obowiązku wynikającego z ostatecznej i prawomocnej decyzji administracyjnej zasadność obowiązku podlega kontroli instancyjnej i kontroli sądowoadministracyjnej, to uznać należy, że organ egzekucyjny nie może i nie powinien wkraczać w merytoryczną ocenę faktycznego powstania egzekwowanego obowiązku.

Zasadnie zatem w sprawie niniejszej organy egzekucyjne przyjęły brak podstaw do uznania zasadności tego zarzutu skoro podstawą tytułu wykonawczego stała się ostateczna i prawomocna decyzja z dnia [...] stycznia 2013r. możliwa do zweryfikowania w toku instancji i kontroli sadowadministracyjnej. Organ odwoławczy zasadnie uznał, że dopóki w obiegu prawnym pozostaje decyzja ostateczna ZUS organ ten nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Ponadto, jak słusznie również wskazano zarzut nieistnienia obowiązku objętego tytułem wykonawczym, dotyczyć może wyłącznie sytuacji, kiedy owo nieistnienie obowiązku jest następstwem okoliczności, które nastąpiły po wydaniu tego tytułu.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że dłużniczka nie wskazała okoliczności faktycznych zaistniałych po wystawieniu tytułów wykonawczych z dnia [...] lipca 2013r., świadczących o wystąpieniu sytuacji powodującej nieistnienie obowiązku, a podniesiony zarzut nieistnienia obowiązku argumentowała, iż nigdy nie była osobą odpowiedzialną za zarządzanie spółką, w tym za zobowiązania finansowe i wyniki spółki, stwierdzić należy, że podniesiony zarzut wykonania i nieistnienia obowiązku, jak słusznie zauważył organ odwoławczy sprowadzał się w istocie do kwestionowania prawidłowości obciążenia jej jako [...] za zobowiązania wynikające z tytułu nieopłaconych przez spółkę składek za okres [...] na podstawie decyzji z dnia [...] stycznia 2013r. nr [...]. Dyrektor Izby Skarbowej w W. prawidłowo uznał, że ocena przedmiotowej decyzji, nie podlega weryfikacji w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym w oparciu o prawidłowo wystawione tytuły wykonawcze [...], bowiem postępowanie egzekucyjne jest postępowaniem wykonawczym w stosunku do postępowania administracyjnego, w toku którego nałożony został podlegający egzekucji obowiązek, a tym samym podniesiony przez skarżącą zarzut nieistnienia obowiązku nie mógł okazać się słuszny.

Podobnie nie mógł odnieść zamierzonego skutku wskazany przez dłużniczkę zarzut błędu co do osoby zobowiązanej art. 33 pkt 4 upea. Zarzut ten bowiem dotyczy wyłącznie kontroli formalnej tożsamości osoby, co do której prowadzi się egzekucję i ma miejsce wtedy, kiedy zachodzi rozbieżność, co do imienia i nazwiska osoby zobowiązanego w orzeczeniu stanowiącym podstawę wystawienia i w tytule wykonawczym. W przedmiotowej sprawie takich rozbieżności nie stwierdzono. Zarówno w tytułach wykonawczych [...] z dnia [...] lipca 2013r., jak i w decyzji z dnia [...] stycznia 2013r. nr [...], stanowiącej ich podstawę prawną, wskazano imię i nazwisko A. P. Organ egzekucyjny słusznie zatem uznał ten zarzut za niezasadny.

Odnosząc się natomiast do zarzutu niedopuszczalności egzekucji (art. 33 pkt 6 ustawy egzekucyjnej) wskazać należy że w ramach tego zarzutu organ egzekucyjny ma przede wszystkim ocenić, czy względem osoby wskazanej w tytule wykonawczym może być prowadzona egzekucja - niedopuszczalność podmiotowa oraz czy dochodzona należność podlega egzekucji administracyjnej - niedopuszczalność przedmiotowa. Zasadnie w sprawie organy egzekucyjne przyjęły i uzasadniły brak przesłanek wskazujących by A. P. podlegała wyłączeniu w trybie art. 14 cyt. ustawy, a ponadto jak podkreślono w obrocie prawnym funkcjonuje ostateczna decyzja z dnia [...].01.2013r. nr [...], którą stwierdzono, że skarżąca jako [...] jest odpowiedzialna za zobowiązania wynikające z tytułu nieopłaconych przez spółkę składek za okres [...], w łącznej kwocie [...] zł., stąd zarzut niedopuszczalności egzekucji również nie zasługiwał na uwzględnienie.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że zawarty w niniejszej skardze zarzut strony, iż treść postanowienia nr [...] nie odpowiada faktom i zdarzeniom prawnym, jak też mającym zastosowanie do tej sprawy konkretnym unormowaniom prawnym, nie znajduje uzasadnienia. Po pierwsze słusznie organ odwoławczy wskazał ,że podniesione przez zobowiązaną w skardze okoliczności oraz przytoczone treści dokumentów odnoszą się do M. P. i dotyczą jego wystąpień do organów w sprawach rzeczonych wierzytelności. Organ egzekucyjne obu instancji prawidłowo wyjaśniły, że stosunek łączący ZUS z płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne jest stosunkiem administracyjno prawnym, na co wskazują przepisy ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych( Dz.U. Nr 137 poz. 887 ze zm.). Publicznoprawny charakter należności składkowych wyłącza zatem możliwość stosowania przepisów kodeksu cywilnego w zakresie zmiany wierzyciela, a w art. 31 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie wymieniony został art. 64 Ordynacji podatkowej dotyczący możliwości potrącenia zobowiązań podatkowych z wzajemnej, bezspornej i wymagalnej wierzytelności podatnika wobec Skarbu państwa. Obowiązek regulowania składek wynika wprost z ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zatem zobowiązania z tego tytułu mogą zostać spełnione jedynie poprzez ich zapłatę.

Po wtóre Dyrektor Izby Skarbowej w W. prawidłowo uznał, że wskazane przez stronę, a wymienione w zaskarżonym postanowieniu wyroki WSA w Warszawie wydane wobec M. P., dotyczące rozstrzygnięć wydanych w toku postępowania egzekucyjnego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego C. w zakresie egzekucji należności w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 i 2008r., jak i sporządzone notarialnie oświadczenie M.P. o przysługującej mu bezspornie wymaganej i nieprzedawnionej mogącej być przedmiotem obrotu wierzytelności wobec Skarbu Państwa nie miały wpływu na rozstrzygnięcie. Ponadto w zaskarżonym rozstrzygnięciu organ egzekucyjny II instancji wskazał reżim przepisów w oparciu o które prowadzone jest postępowanie egzekucyjne – ustawę z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012r., poz. 1015 ze zm.). Przepis art. 18 w/w ustawy odsyła do uregulowania zawartego w Kodeksie postępowania administracyjnego, nakazując jego odpowiednie stosowanie w przypadkach nie uregulowanych w ustawie. Wobec powyższego w postępowaniu egzekucyjnym w administracji stosuje się przepisy tej ustawy oraz odpowiednio przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Stąd nie można podzielić zarzutów skargi, iż w zaskarżonym rozstrzygnięciu organ odwoławczy zawarł stanowisko o braku podstaw do stosowania przepisów Konstytucji RP i Konwencji OOPCz i PW.

Z powyższych względów, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.) orzeczono jak w sentencji.