III SA/Wr 343/14

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem na podstawie art. 59 § 1, art. 144 w związku z art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 273), art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 9 maja 2008 r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. z 2008 r. nr 98 poz. 634 ze zm.) - po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Kierownika Biura Powiatowego (BP) ARiMR w G. nr [...]z dnia [...] stycznia 2014 r. o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosków o wypłatę pomocy na zalesienie na rok 2011, 2012, 2013, złożonego przez skarżącą R. W. - Dyrektor D. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) w W. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu przytoczono, że skarżąca złożyła w dniu [...] stycznia 2014 roku wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosków o wypłatę pomocy na zalesienie na 2011, 2012 i 2013 rok. Wskazanym wyżej postanowieniem z dnia [...] stycznia 2014 r. organ pierwszej instancji odmówił stronie skarżącej przywrócenia terminu. W zażaleniu od rozstrzygnięcia skarżąca podkreśliła między innymi, iż termin na złożenie wniosków o wypłatę płatności na zalesienie nie został zachowany nie z jej winy, gdyż dopiero decyzją nr [...] z dnia [...] stycznia 2014 r. przyznano jej pomoc na zalesienie w pomniejszonej wysokości z wniosku o przyznanie pomocy na zalesienie na rok 2009 r.

Rozpoznając zażalenie organ drugiej instancji zacytował na wstępie przepisy prawne znajdujące zastosowanie w sprawie. Zacytowano § 13 ust. 4 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania "Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesianie gruntów innych niż rolne" objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 (Dz. U. z 2009 r. Nr 48 poz. 390 ze zm.; zwane dalej rozporządzeniem zalesieniowym), zgodnie z którym premia pielęgnacyjna i premia zalesieniowa, począwszy od drugiego roku realizacji planu zalesienia, jest wypłacana na wniosek o wypłatę pomocy na zalesianie, zwany dalej "wnioskiem o wypłatę", w terminie do dnia 30 czerwca roku następującego po roku, w którym został złożony ten wniosek. Dalej podano, ze stosownie do § 13 ust. 6 rozporządzenia zalesieniowego - wniosek o wypłatę składa się do kierownika biura powiatowego Agencji, do którego został złożony wniosek o pomoc, w terminie określonym do składania wniosków o przyznanie płatności bezpośredniej w rozumieniu przepisów o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego. Do wniosku o wypłatę przepisy § 9 ust. 3 pkt 1-3, 5 i 8 stosuje się odpowiednio. W myśl zaś art. 18 ust. 1-3 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (t. j. Dz. U. z 2012 r.; poz. 1164 ze zm., zwana dalej ustawą),

1) Płatności obszarowe, płatność do krów i owiec oraz płatność do tytoniu są przyznawane na wniosek rolnika.

2) Wniosek o przyznanie płatności obszarowych, płatności do krów i owiec oraz płatności do tytoniu składa się w terminie od dnia 15 marca do dnia 15 maja.

3) Termin, o którym mowa w ust. 2, nie podlega przywróceniu.

Jak dalej organ zauważył, nadto złożenie wniosku po wyznaczonym terminie reguluje art. 23 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 73/ 2009 odnośnie do zasady wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli w ramach systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników przewidzianych w wymienionym rozporządzeniu oraz wdrażania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do zasady wzajemnej zgodności w ramach systemu wsparcia ustanowionego dla sektora wina (Dz. Urz. UE L 316 z 02.12.2009 r., str. 1, ze zm.), zgodnie z którym złożenie wniosku po wyznaczonym terminie, poza przypadkami działania siły wyższej oraz sytuacjami wyjątkowymi, o których mowa w art. 72, będzie prowadziło do zmniejszenia o 1% na każdy dzień roboczy kwoty płatności, do której uprawniony byłby rolnik gdyby wniosek został złożony w terminie. Jeśli opóźnienie będzie wynosiło ponad 25 dni kalendarzowych, wniosek nie zostanie przyjęty.

Powołane regulacje wskazują, iż upływ terminów w nich określonych powoduje wygaśnięcie uprawnienia strony do wnioskowania o wypłatę pomocy na zalesienie na rok 2011, 2012, 2013, z czego należy wywieść tezę, iż złożenie wniosku w terminie kształtowałoby materialnoprawną sytuację producenta rolnego i dlatego termin określony w art. 18 ust. 2 i 3 jest terminem materialnym.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy organ wywodził, że terminy składania wniosków o wypłatę pomocy na zalesienie mają charakter terminów materialnoprawnych, co stanowi o niemożności stosowania wobec nich przepisów art. 58-60 k.p.a. o przywracaniu terminów. Przywracanie terminu jest instytucją procesową określoną w Kodeksie postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2013, poz. 267) i nie ma zastosowania do terminów materialnoprawnych. Terminy prawa materialnego podlegają przywróceniu tylko wyjątkowo i jedynie wówczas, gdy taka możliwość przewidują przepisy określające dany termin. Termin do składania wniosków o wypłatę pomocy na zalesienie jest terminem wynikającym z prawa materialnego, zaś wymienione przepisy nie przewidują możliwości przywrócenia tego terminu. Na gruncie przepisów ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, możność przywrócenia terminu do złożenia wniosku o przyznanie płatności obszarowych wprost wyklucza art. 18 ust. 3 tejże ustawy. O materialnoprawnym charakterze omawianego terminu wypowiadały się także sądy administracyjne obu instancji.

Podzielając pogląd wyrażony w judykaturze co do materialnoprawnego charakteru terminu do złożenia wniosku o wypłatę pomocy, zdaniem organu brak było podstaw do przywrócenia terminu w oparciu o przepisy art. 58-60 k.p.a. Argumentacja zaś zażalenia wskazująca przyczyny niezależne od producenta rolnego, które legły u podstaw nie złożenia wniosków o wypłatę pomocy na zalesienie w terminie wynikającym z ustawy, stoją w sprzeczności w związku z materialnoprawnym charakterem terminu i nie zasługują na uwzględnienie.

W skardze skarżąca przedstawiła tok postępowania w sprawie przyznania płatności na zalesianie, podając, że 30 lipca 2009 r. zwróciła się do Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w L. o przyznanie pomocy na zalesienie na rok 2009. Decyzja tego organu z [...] marca 2011 r. odmawiająca przyznania pomocy na zalesienie została utrzymana w mocy przez Dyrektora W. Oddziału Regionalnego Restrukturyzacji i Modernizacji RoInictwa w P. W dniu [...] marca 2012 r. WSA w P. uchylił zaskarżone decyzje. W związku ze zmianą właściwości miejscowej organu administracji, od dnia [...] listopada 2012 r. postępowanie w sprawie zalesienia prowadzone było przez Kierownika Biura Powiatowego w G.. Dnia [...] stycznia 2013 r. ponownie wydana została decyzja nr [...] o odmowie przyznania pomocy na zalesienie, od której to decyzji wniosła odwołanie. Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. Dyrektor D. Oddziału ARiMR uchylił zaskarżoną decyzję. Ostatecznie wydano decyzję nr [...] z dnia [...] stycznia 2014 r, przyznającą pomoc na zalesienie w pomniejszonej wysokości.

Zaniechanie zatem złożenia przez skarżącą wniosków o kontynuację pomocy na zalesienie na rok 2011, 2012 i 2013 skutkowało wypłatą premii pielęgnacyjnej w wysokości 834,20 zł oraz premii zalesieniowej w wysokości 1 358,80 zł. na 2014 r. bez uwzględnienia trzech poprzednich lat.

Skarżąca wyjaśniła, że na ustne zapytania kierowane do urzędników ARiMR dotyczące konieczności złożenia wniosków o kontynuację pomocy otrzymała informację, że przedmiotowe wnioski nie zostaną przez organ przyjęte, z uwagi na wciąż toczące się postępowanie w sprawie z wniosku złożonego w dniu [...] lipca 2009r. Jak z tego wynika, została nie z własnej winy pozbawiona możliwości złożenia wniosków kontynuacyjnych o wypłatę pomocy, a tym samym "ukarana" finansowo za błędy popełniane przez kolejne lata przez organ administracji. Dodatkowo podała, że wraz ze skierowaniem wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosków o wypłatę płatności, dokonała tej czynności.

Zarzuciła również zaskarżonemu postanowieniu, że zostało wydane z naruszeniem przez organ administracji przepisów postępowania, a w szczególności przepisów art. 8 i art. 9 k.p.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, z późn. zm.) sąd administracyjny kontroluje legalność zaskarżonego rozstrzygnięcia administracyjnego, czyli jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa procesowego i materialnego. Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270), zwanej dalej p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zaskarżone - decyzja, postanowienie lub akt - może być uchylone wówczas, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego albo inne naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

Rozpoznając sprawę w aspekcie kryterium legalności Sąd uznał, iż skarga jest zasadna.

Przedmiotem kontroli Sądu jest ostateczne postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do złożenia wniosków o wypłatę pomocy na zalesienie na rok 2011, 2012, 2013, złożonego przez stronę skarżącą.

W tej materii trzeba wskazać, że zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 marca 2009 r. (Dz. U. Nr z 2009 r. Nr 48, poz. 390 ze zm.; zwane poniżej rozporządzeniem zalesieniowym) w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania "Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesianie gruntów innych niż rolne", objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013, obowiązującego w dacie złożenia przez skarżącą wniosku o przyznanie pomocy na zalesienie, pomoc na zalesienie dzieli się na wsparcie na zalesienie - stanowiące jednorazową, zryczałtowaną płatność z tytułu poniesionych kosztów zalesienia i ewentualnego ogrodzenia uprawy leśnej, w przeliczeniu na hektar zalesionych gruntów, wypłacaną w pierwszym roku, licząc od dnia wykonania zalesienia oraz na premię pielęgnacyjną - stanowiącą zryczałtowaną płatność z tytułu poniesionych kosztów prac pielęgnacyjnych oraz ochrony uprawy leśnej przed zwierzyną, w przeliczeniu na hektar zalesionych gruntów, wypłacaną corocznie przez 5 lat, licząc od dnia wykonania zalesienia, a także na premię zalesieniową - stanowiącą zryczałtowaną płatność z tytułu utraconych dochodów wynikających z przeznaczenia gruntów rolnych na grunty leśne w przeliczeniu na hektar zalesionych gruntów, wypłacaną corocznie przez 15 lat, licząc od dnia wykonania zalesienia.

Jak wynika z § 13 ust. 3 powołanego rozporządzenia, pomoc na zalesianie wypłaca się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o przyznaniu pomocy na zalesianie stała się ostateczna, zaś wedle § 13 ust. 4 premia pielęgnacyjna i premia zalesieniowa, począwszy od drugiego roku realizacji planu zalesienia, jest wypłacana na wniosek o wypłatę pomocy na zalesianie, w terminie do dnia 30 czerwca roku następującego po roku, w którym został złożony ten wniosek.

Według § 13 ust. 6 rozporządzenia zalesieniowego - wniosek o wypłatę składa się do kierownika biura powiatowego Agencji, do którego został złożony wniosek o pomoc, w terminie określonym do składania wniosków o przyznanie płatności bezpośredniej w rozumieniu przepisów o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego. Do wniosku o wypłatę przepisy § 9 ust. 3 pkt 1-3, 5 i 8 stosuje się odpowiednio.

Na tle obowiązującego w sprawie stanu prawnego nie może zatem budzić wątpliwości, że wypłata premii pielęgnacyjnej oraz zalesieniowej wymaga każdorazowo złożenia stosownego wniosku przez rolnika.

Odesłanie w cytowanym § 13 ust. 6 do terminu określonego do składania wniosków o przyznanie płatności bezpośredniej w rozumieniu przepisów o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego oznacza, jak trafnie przyjął organ – stosowanie uregulowań z art. 18 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (t. j. Dz. U. z 2012 r.; poz. 1164 ze zm., zwana dalej również ustawą), a w szczególności zawartych w ust. 2 i 3 wymienionego przepisu. W świetle ust. 2 wniosek o przyznanie płatności składa się w terminie od dnia 15 marca do dnia 15 maja, przy czym zgodnie z ust. 3 – termin ten nie podlega przywróceniu.

Przytoczone unormowania ustawowe stanowią realizację obowiązku nałożonego na państwa członkowskie Unii Europejskiej w art. 11 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1122/2009 z dnia 30 listopada 2009 roku ustanawiającego szczegółowe zasady wykonywania rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 odnośnie do zasady wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego sytemu zarządzania

i kontroli w ramach systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników (Dz. U. UE.L 2009.316.65; dalej powoływanego jako "rozporządzenie Nr 1122/2009"). Zgodnie z brzmieniem tego przepisu pojedyncze wnioski składa się w terminie ustalonym przez państwo członkowskie, lecz nie później niż do dnia 15 maja (z wyjątkiem Estonii, Łotwy, Litwy, Finlandii i Szwecji). Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 rozporządzenia Nr 1122/2009 złożenie wniosku o przyznanie pomocy po wyznaczonym terminie, z wyjątkiem przypadków siły wyższej oraz okoliczności nadzwyczajnych, prowadzi do zmniejszenia kwoty płatności, do której uprawniony byłby rolnik gdyby złożył wniosek w terminie, o 1% za każdy dzień roboczy. Jeżeli zaś opóźnienie wynosi ponad 25 dni kalendarzowych, wniosek uznaje się za niedopuszczalny.

W tym stanie rzeczy organ prawidłowo uznał, że termin określony w art. 18 ust. 2 ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego nie podlega przywróceniu, a jedynie przedłużeniu na podstawie art. 23 ust. 1 rozporządzania Nr 1122/2009 i to wyłącznie o 25 dni kalendarzowych.

W kwestii zaś oceny, czy dany termin ma charakter materialny czy procesowy, decydujące znaczenie ma skutek upływu terminu. Jeżeli skutek ten polega na wygaśnięciu prawa podmiotowego lub na niemożności jego realizacji, termin ma charakter materialnoprawny. Taki charakter mają zatem terminy wyznaczające okres,

w którym może nastąpić ukształtowanie praw lub obowiązków podmiotu w formie konkretyzacji norm prawa materialnego, na przykład poprzez wydanie decyzji lub bezpośrednio z mocy prawa. Uchybienie terminu prawa materialnego wywołuje skutek w postaci wygaśnięcia praw lub obowiązków o charakterze materialnoprawnym. Inaczej ujmując, termin materialnoprawny ogranicza w czasie dochodzenie lub inną realizację prawa podmiotowego, zaś konsekwencją jego uchybienia jest wygaśnięcie możliwości dokonania określonej czynności.

Instytucja zaś przywrócenia terminu, przewidziana w art. 58 i 59 k.p.a., jest instytucją prawa procesowego. Na podstawie art. 58 § 1 k.p.a. w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Prośbę o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Jednocześnie z wniesieniem prośby należy dopełnić czynności, dla której określony był termin (§ 2). Przywrócenie terminu do złożenia prośby przewidzianej w § 2 jest niedopuszczalne (§ 3). O przywróceniu terminu postanawia właściwy w sprawie organ administracji publicznej. Od postanowienia o odmowie przywrócenia terminu służy zażalenie (art. 59 § 1 k.p.a.).

Na podstawie zacytowanych przepisów kodeksu postępowania administracyjnego mogą być przywracane terminy przewidziane przepisami należącymi do prawa procesowego, a nie prawa materialnego. Instytucja przywrócenia uchybionego terminu ma na celu usunięcie ujemnych następstw procesowych, wynikłych w następstwie uchybienia terminu procesowego.

Bezsprzecznie, jak prawidłowo uznały organy, omawiany termin do złożenia wniosku o wypłatę, uregulowany w art. 18 ust. 2 i ust. 3 ustawy o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpośredniego w związku z § 13 ust. 6 rozporządzenia zalesieniowego jest terminem prawa materialnego bowiem jego zachowanie lub uchybienie temu terminowi powoduje wywołanie określonych skutków w sferze uprawnień i obowiązków strony, kształtowanych materialnym stosunkiem administracyjnoprawnym. Tym samym, skoro jest to termin nieprzywracalny, nie można w ogóle zastosować instytucji przywrócenia tego terminu. Brak zaś możliwości zastosowania tej instytucji czyni bezprzedmiotowym na mocy art. 105 k.p.a. w związku z art. 126 k.p.a. wydawanie postanowienia w tej materii, rozstrzygającego merytorycznie o zasadności wniosku o przywrócenie terminu, a ewentualnie negatywne dla strony postępowania - składającej wniosek o wypłatę należności - ustalenia organu w kwestii dochowania terminu, warunkującego uprawnienia do płatności, powinny znaleźć wyraz w uzasadnieniu decyzji rozstrzygającej co do istoty żądanie zawarte we wniosku o wypłatę płatności kontynuacyjnych, odmawiającej takiej wypłaty wskutek upływu terminu. Już zatem z tej racji zaskarżone postanowienie nie jest prawidłowe, gdyż zapadło w trybie art. 58 i art. 59 k.p.a. zamiast rozstrzygać zagadnienie terminu materialnoprawnego w decyzji rozpoznającej wniosek skarżącej o wypłatę pomocy.

Abstrahując od powyższego, trzeba zaakcentować, że generalnie ujmując rozpatrywanie możliwości przywrócenia terminu procesowego na gruncie art. 58-59 k.p.a. oraz ustalanie, czy rzeczywiście doszło do uchybienia terminu o charakterze materialnoprawnym, w tym określonego w art. 18 ust. 2 ustawy, wymaga w pierwszym rzędzie zbadania, od kiedy dany termin rozpoczyna swój bieg.

Skarżąca podnosiła, że przy ocenie terminowości złożenia wniosku o wypłatę organy powinny były uwzględnić toczące się postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjne w przedmiocie przyznania pomocy na zalesienie. W przekonaniu strony skarżącej dopiero zakończenie tych postępowań oraz wydanie decyzji o przyznaniu pomocy na zalesienie uprawniało ją do złożenia wniosku o wypłatę pomocy.

Ustosunkowując się do tego zarzutu skargi oraz zagadnienia początku biegu terminu, trzeba podkreślić, że przedstawione wyżej przepisy prawa materialnego prowadzą do konstatacji, że przyznanie płatności z tytułu zalesienia i wypłata premii pielęgnacyjnej oraz zalesieniowej są odrębnymi sprawami, wymagają odrębnych wniosków składanych corocznie w nieprzywracalnym terminie, lecz bezsprzecznie uprawnianie do otrzymania obu rodzajów premii wynika z decyzji o przyznaniu pomocy na zalesienie, ona bowiem stanowi zasadniczy warunek kształtujący przyszłe uprawnienia rolnika do dalszych płatności. Godzi się zauważyć, że w samym formularzu wniosku o wypłatę pomocy, w części IV "Pomoc na zalesianie" należy podać numer decyzji o przyznaniu pomocy na zalesianie, na podstawie której realizowany jest program zalesiania. Tymczasem wniosek skarżącej o przyznanie pomocy na zalesienie na rok 2009 r. został dopiero rozpoznany pozytywnie przez przyznanie pomocy na zalesienie (w pomniejszonej wysokości), decyzją nr [...] z dnia [...] stycznia 2014 r., po upływie kilku lat, po uprzednim wyczerpaniu trybu kontroli sądowoadministracyjnej. Skarżąca nie mogłaby zatem spełnić tego formalnego wymogu urzędowego formularza wniosku o wypłatę nie posiadała bowiem jeszcze stwierdzonego decyzją uprawnienia.

Jeżeli ponawiane corocznie wnioski o wypłatę są "kontynuacyjne", związane z wieloletnim zobowiązaniem się producenta rolnego do prowadzenia i pielęgnacji uprawy leśnej (§ 4 ust. 1 pkt 2b i pkt 3 rozporządzenia zalesieniowego), to początek biegu terminu do ich złożenia nie może być liczony przed wprowadzeniem do obrotu prawnego ostatecznej decyzji o przyznaniu pomocy na zalesianie, od której te pochodne przecież prawa w zakresie premii pielęgnacyjnej i zalesieniowej zależą. Do momentu doręczenia takiej decyzji nie istniały materialnoprawne ani formalnoprawne przesłanki do złożenia wniosku o wypłatę pomocy za kolejne lata. Nie nastąpiło wobec tego wygaśnięcie prawa do wypłaty kolejnych płatności przed wydaniem ostatecznej decyzji przyznającej płatność na zalesienie.

Przyjęcie poglądu organu stałoby nadto w kolizji ze sformułowaną w art. 8 k.p.a. zasadą zaufania do władzy publicznej, stawiając w gorszej sytuacji producentów rolnych, którym przyznano pomoc na zalesianie dopiero po wyczerpaniu długotrwałej drogi zaskarżenia decyzji odmownej w postępowaniu administracyjnym lub sądowoadministracyjnym. W tej sytuacji zaskarżanie rozstrzygnięć byłoby działaniem iluzorycznym skoro czyniłoby de facto bezskutecznym realizację żądania w pełnym kształcie, wynikającym z przyjętych rozwiązań normatywnych przewidujących wieloletnią pomoc na zalesianie.

Skoro zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu pierwszej instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa procesowego, tzn. zastosowanego trybu postępowania z art. 58 i art. 59 k.p.a., oraz z uchybieniem art. 8 k.p.a., a także z naruszeniem prawa materialnego - § 13 ust. 6 rozporządzenia zalesieniowego – w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, Sąd na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. orzekł jak w pkt I sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 200 tej ustawy.

W toku dalszego postępowania w zakresie żądania (wniosku) o wypłatę pomocy na zalesianie organy uwzględnią zaprezentowaną ocenę prawną.