VII SA/Wa 611/13

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (GINB, organ odwoławczy) decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. znak [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1966 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku J. D., o ponowne rozpatrzenie sprawy, zakończonej decyzją GINB z dnia [...] listopada 2012 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2012 r. utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2012 r., znak: [...].

Wydając powyższą decyzję organ ustalił następujący stan faktyczny i prawny:

GINB decyzją z dnia [...] listopada 2012 r., znak: [...] odmówił stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2012 r., znak [...], uchylającej decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r., Nr [...], wydaną na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623), w zakresie terminu wykonania i wyznaczającej nowy termin wykonania obowiązku – do dnia [...] września 2012 r. oraz utrzymującej w mocy decyzję w pozostałym zakresie tj. w części nakładającej na inwestora samowolnie wykonanych robót budowlanych. Ww. roboty polegały na przebudowie wewnętrznej instalacji gazowej w celu zamontowania przepływowego ogrzewacza wody użytkowej na paliwo gazowe z sieci gazowej w lokalu nr [...] w budynku przy ul. [...] w [...] i obciążały D. K. Na inwestorkę nałożono obowiązek wykonania określonych robót budowlanych i czynności: 1) przełączenia kanału spalinowego pieca gazowego do kanału kominowego nr 7, 2) przeniesienia licznika gazu z pomieszczenia łazienki do pomieszczenia kuchni, w odległości większej niż 1 m w rzucie poziomym od palnika gazowego lub innego paleniska, 3) zastąpienie przechodzącego przez kondygnację 1 piętra, odcinka pionu gazowego, oraz podejście od pionu do licznika gazowego, wykonanego z rur stalowych łączonych poprzez skręcanie odcinkami o połączeniach spawanych, 4) zastąpienie obecnie zainstalowanej kratki wentylacyjnej w pomieszczeniu łazienki, kratką nie posiadającą żaluzji zamykającej, zgodnie ze szczegółowymi zaleceniami zawartymi w dokumentacji pt. Aneks nr 2 z dnia [...].01.2011 r., 5) przedłożenia aktualnego protokołu próby szczelności instalacji gazowej.

Ww. decyzja (Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...]) wydana została na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 oraz 83 ust. 1 Prawa budowlanego, zaś stronami tego postępowania była inwestorka D. K. (współwłaścicielka lokalu nr [...]) oraz J. D. (właściciel lokalu nr [...]), D. N. (właściciel lokalu nr [...]), Skarb Państwa – Prezydent Miasta [...] (współwłaściciel lokalu nr [...]).

Od decyzji tej odwołanie złożyli J. D. i D. K.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego rozpoznając odwołania, decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. znak [...], uchylił zaskarżoną decyzję PINB nr [...], w zakresie terminu jej wykonania i wyznaczył nowy termin wykonania obowiązku – do dnia [...] września 2012 r. oraz utrzymał zaskarżoną decyzję w pozostałym zakresie. Z uzasadnienia tejże decyzji wynika, że celem postępowania było doprowadzenie do wyeliminowania stanu niezgodnego z przepisami – samowoli budowlanej, przy czym zaznaczono również, iż decyzja ta nie legalizuje samowoli i nie załatwia sprawy administracyjnej. Kończy jedynie pierwszy etap postępowania legalizacyjnego, zaś właściwa decyzja legalizacyjna wydawana jest w oparciu o art. 51 ust. 3 Prawa budowlanego.

J. D. (dalej skarżący) wystąpił wnioskiem z dnia [...] lipca 2012 r. do [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] oraz decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2012 r. znak: [...]. Jako przesłankę wskazał art. 156 § 1 ust. 2 k.p.a. w związku z art. 7, 75 § 1, 77 § 1, 80 k.p.a., tj rażące naruszenie prawa. Swój wniosek motywował koniecznością budowy instalacji gazowej w częściach wspólnych oraz zakwestionował wykonanie instalacji przez inwestorkę D. K.

GINB decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. znak: [...], po wszczęciu postępowania i po przeanalizowaniu akt sprawy oraz przesłanek wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a., odmówił stwierdzenia nieważności przedmiotowych decyzji. W uzasadnieniu wyjaśnił, że nie zaistniała przesłanka wskazana w art. 156 § 1 ust. 2 k.p.a., jak również wskazane decyzje nie zawierają innych wad z art. 156 § 1 k.p.a. Po przytoczeniu stanu fatycznego sprawy, stwierdził, że organy nadzoru budowlanego prawidłowo zastosowały procedurę wynikającą z art. 51 Prawa budowlanego. Przepis ten ma zastosowanie do robót innych niż te, o których mowa w art. 48 ust. 1 i w art. 49 b ustawy Prawo budowlane. Dalej GINB za słuszne uznał nałożenie na inwestorkę samowolnie wykonanych robót budowlanych, polegających na przebudowie wewnętrznej instalacji gazowej w celu zamontowania przepływowego ogrzewacza wody użytkowej na paliwo gazowe z sieci gazowej w lokalu mieszkalnym nr [...], D. K., w celu doprowadzenia samowolnie przebudowanej instalacji gazowej do stanu zgodności z przepisami. Zatem zasadne było według tego organu zastosowanie przepisu art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego.

Również za prawidłową uznał decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2012 r., znak: [...], uchylającą decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...], w zakresie terminu wykonania nałożonych obowiązków i wyznaczającą nowy termin ich wykonania do dnia [...] września 2012 r. oraz utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji w pozostałym zakresie. Jednocześnie GINB uznał, że podniesione przez skarżącego argumenty pozostają bez wpływu na ocenę kontrolowanych decyzji w postępowaniu nieważnościowym. Zaznaczył, iż organ nadzoru dokonując oceny czy zachodzą przesłanki z art. 156 § 1 k.p.a., uwzględnia stan faktyczny i prawny z daty wydania kontrolowanej decyzji.

We wniosku skierowanym do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego o ponowne rozpatrzenie sprawy, J. D. zarzucił rażące naruszenie art. 7 w związku z art. 77 k.p.a. - przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, który nie rozważył zarzutu naruszenia prawa własności wskutek wykonania wydanej decyzji. Podniósł, że do przebudowy pionu gazowego przebiegającego przez łazienkę lokalu nr [...] stanowiącego fragment instalacji sieciowej dla całego budynku, która jest częścią wspólną ma zastosowanie art. 66 Prawa budowlanego. Powołał się na opinię techniczną, że cała instalacja gazowa wymaga generalnego remontu a właściwie jej wymiany. Nadto zarzucił, że PINB dla [...] nie wszczął z urzędu postępowania w sprawie stanu technicznego budynku – instalacji gazowej części wspólnej na podstawie art. 66 Prawa budowlanego.

Po rozpatrzeniu wniosku J. D., decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. GINB, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2012 r. W uzasadnieniu organ przedstawił sens instytucji wzruszenia decyzji ostatecznej oraz przedstawił wywód co do istoty przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych. Ponadto, jak wskazał organ, w postępowaniu o stwierdzeniu nieważności decyzji, uwzględnia się stan prawny i faktyczny obowiązujący w dacie wydawania decyzji oraz organ z urzędu ma zbadać wszystkie przesłanki określone w przepisie art. 156 § 1 k.p.a. Wobec powyższego GINB wskazał, że decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta [...] została wydana na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2, art. 80 ust. 2 pkt 1 i art. 83 ust. 1 ustawy Prawo budowlane. Wymienione przepisy dawały podstawę, zdaniem organu odwoławczego, aby nakazać inwestorce wykonanie określonych czynności w celu dorowadzenia do stanu zgodnego z prawem. Wynikało to przede wszystkim z faktu, że przeprowadzone w dniu [...] czerwca 2009 r. oględziny w lokalu nr [...] przy ul. [...] [...], wykazały, że została wykonana instalacja centralnego ogrzewania wodnego z kotłem na paliwo stałe, zlokalizowanym w piwnicy budynku oraz przebudowa instalacji gazowej w celu podłączenia przepływowego pieca ciepłej wody użytkowej na paliwo gazowe dla lokalu nr [...]. Ponadto stwierdzono również podczas okresowej kontroli przewodów kominowych, że nieprawidłowo jest podłączony kocioł c.o. w kotłowni z mieszkania nr [...] oraz piec kaflowy z mieszkania nr [...] do wspólnych przewodów kominowych.

Za prawidłową GINB uznał nałożenie na D. K. obowiązku sporządzenia opinii technicznej zawierającej ocenę techniczną zrealizowanych robót budowlanych, inwentaryzację budowlaną powykonawczą, opinie kominiarską, dotyczącą prawidłowości wykonanych połączeń do przewodów kominowych. Organ wskazał, iż sporządzona opinia i aneks do opinii skutkowały nałożeniem wykonania obowiązków przez inwestorkę.

Organ odwoławczy mając na uwadze powyższe stwierdził, że prawidłowo GINB decyzją z dnia [...] listopada 2012 r., uznał, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki do stwierdzenia nieważności badanych decyzji, a więc nie są one obarczone żadną z wad kwalifikowanych wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Organ odwoławczy odnosząc się do argumentów skarżącego zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, stwierdził, że pozostają one bez wpływu na ocenę kontrolowanych decyzji w postępowaniu nieważnościowym.

Skargę na powyższą decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł J. D. (skarżący), wnosząc o uchylenie wszystkich decyzji jako naruszających prawo.

Skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem organu odwoławczego i w uzasadnieniu skargi podniósł jako wady decyzji okoliczność, że organ PINB powinien prowadzić dwa postępowania, jedno dotyczące lokalu nr [...] i drugie dotyczące części wspólnych, ponadto podnosił konieczność wykonania nowej instalacji z pionem na klatce schodowej. Zarzucił także, że nakazane czynności dotyczące inwestorki naruszają jego interesy oraz, że organy zalegalizowały wentylację w lokalu nr [...] pomimo przyznania przewodu kominowego na rzecz skarżącego. W rezultacie wywiódł brak możliwości wznowienia dostawy gazu, ze względu na braki rur w częściach wspólnych.

W piśmie procesowym z dnia [...] sierpnia 2013 r. skarżący w uzupełnieniu skargi zarzucił organom naruszenie art. 7, art. 8, art. 75 § 1, 77 § 1, 80 k.p.a., a także zasygnalizował art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. W dalszej części pisma odniósł się do schematu podłączeń przewodów kominowych oraz legalizacji instalacji gazowej.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji oraz wniósł o oddalenie skargi.

D. K. (inwestorka) w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie, podnosząc w piśmie z dnia [...] września 2013 r., że to skarżący w 2008 r. wyciął część pionu głównego instalacji gazowej, czym jednocześnie pozbawił pozostałych lokatorów możliwości korzystania z gazu. Wskazała również, że zostały wykonane roboty budowlane w jej lokalu na podstawie opinii technicznej i są one zgodne z obowiązującymi przepisami techniczno-budowlanymi. Natomiast skarżący chce wymusić na pozostałych właścicielach lokali zmian przebiegu pionu głównego instalacji gazowej, tak by przebiegał on zgodnie z jego wizją.

D. N. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, badając prawidłowość zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafność ich wykładni.

Uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu, na podstawie art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

W rozpatrywanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia nie wystąpiły.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kontrola decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2013 r. utrzymująca w mocy decyzje własną z dnia [...] listopada 2012 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2012 r.

Zaskarżona decyzja została wydana w nadzwyczajnym trybie postępowania. Ze zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego wynika, że decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta [...] nr [...] oraz decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego znak [...], nie są obarczone żadną z wad o których mowa w art. 156 § 1 k.p.a., obligującą organ do stwierdzenia nieważności decyzji.

Inkryminowana decyzja organu I instancji (PINB) została wydana na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Stosownie do tego przepisu, przed upływem terminu, o którym mowa w art. 50 ust. 4 (2 miesięcy od dnia doręczenia postanowienia o wstrzymaniu robót), właściwy organ wydaje decyzję nakładającą obowiązek wykonania określonych czynności w celu doprowadzenia wykonywanych robót do stanu zgodnego z prawem określając termin ich wykonania.

Z akt przedmiotowej sprawy wynika, że ze względu na fakt zakończenia robót, organ nadzoru budowlanego odstąpił od wstrzymywania prowadzenia robót, natomiast nałożono na inwestorkę obowiązek przedstawienia opinii technicznej dotyczącej wykonanych robót w warunkach samowoli budowlanej. Następnie badaną decyzją PINB nakazał inwestorce wykonanie określonych czynności, polegających na przebudowie wewnętrznej instalacji gazowej w celu zamontowania przepływowego ogrzewacza wody użytkowej na paliwo gazowe z sieci gazowej w lokalu mieszkalnym nr [...], w celu doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem.

Zatem stwierdzić należy, że organ działał zgodnie z procedurą wskazaną w ww. przepisie. Zasadność zastosowania art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego potwierdził Śląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru budowlanego, rozpoznając odwołanie od decyzji organu nadzoru budowlanego stopnia podstawowego, uchylając zaskarżoną decyzję w zakresie terminu jej wykonania i wyznaczając nowy termin do dnia [...] września 2012 r., zaś w pozostałym zakresie utrzymując w mocy decyzję PINB. [...] WINB podkreślił, że celem nałożonego obowiązku było doprowadzenie do sytuacji zgodnej z przepisami prawa, albowiem wykonane roboty nie odpowiadały standardom Prawa budowlanego. Zwrócił także uwagę, że zakres nakazanych robót nie wykraczał poza obszar lokalu nr [...] i nie ingerował w część wspólną obiektu przy ul. [...] w [...]. Przepis art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego stanowił podstawę do wydania decyzji nakładającej obowiązek wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem.

Wskazana decyzja nie była decyzją legalizującą samowolę inwestorki D. K., a kończyła jedynie pewien etap postępowania legalizacyjnego. Powyższe okoliczności świadczą o tym, że stwierdzenie organu zawarte w zaskarżonej decyzji, iż na datę wydania decyzji przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego istniała konieczność zastosowania przepisu art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego – jest usprawiedliwione. O rażącym naruszeniu prawa można mówić tylko w przypadku gdy przepis prawa nie budzi wątpliwości, a ustalony stan faktyczny w sposób jasny i zdecydowany nie spełniają jego przesłanek. Sąd orzekający w sprawie, podziela stanowisko NSA zawarte w wyroku z dnia 25 września 2007 r., sygn. akt II OSK 1111/06, w którym stwierdzono, że o rażącym naruszeniu prawa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - czyli skutki które wywołuje decyzja. O tym, czy naruszenie prawa jest "rażącym", decyduje ocena skutków społeczno-gospodarczych, jakie dane naruszenie za sobą pociąga. Za "rażące" należy uznać wyłącznie takie naruszenie prawa, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia zasady praworządności. Utożsamianie zatem tego pojęcia z każdym naruszeniem jest oczywiście wadliwe. Nie każde, nawet oczywiste, naruszenie prawa może być uznane za rażące, nie jest też decydujący charakter przepisu, jaki został! naruszony. Przy kwalifikowaniu naruszenia prawa do kategorii naruszenia rażącego chodzi nie o sam fakt zachowania się organu niezgodnie z normą prawną, lecz o skutki, których dotkliwości dla strony niczym nie można usprawiedliwiać. Nawet ustalenie faktu oczywistego naruszenia prawa nie przesądza jeszcze o uznaniu kwalifikowanego naruszenia prawa w sprawie, tj. takiego, które uzasadnia zastosowanie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. Ponadto zaznaczyć też należy, iż o "rażącym" naruszeniu prawa można mówić jedynie wtedy, gdy stwierdzone naruszenie ma znacznie większą wagę aniżeli stabilność ostatecznej decyzji administracyjnej. W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie zachodzi.

Zatem nałożenie obowiązku określonego w decyzji PINB dla miasta [...] nr [...] nie może być uznane jako rażące naruszenie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Nie została też naruszona forma rozstrzygnięcia. Wbrew zarzutom skargi nałożenie obowiązku z art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego następuje w formie decyzji. W sprawie nie można też stwierdzić, aby wydanie ww. decyzji naruszyło wskazane przez skarżącego przepisy rozporządzenia w sprawie warunków technicznych z 2002 r. Nie budzi wątpliwości Sądu, że działania organów zarówno tego, który wydawał decyzję - PINB dla [...] nr [...], czy [...] WINB i tego, który wydał zaskarżoną decyzję Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, że działania te opierały się na prawie.

Nieuprawnione jest twierdzenie skarżącego, aby organ wydający zaskarżoną decyzję naruszył przepisy postępowania z art. 7, 8, 75 § 1, 77 § 1, 80 i 107 § 3 kpa i nie dokonał należytej kontroli decyzji PINB dla m. [...] i [...] WINB. Zaskarżona decyzja zawiera ustalenia faktyczne i prawne, podstawą prawną rozstrzygnięcia, jak i wskazania dotyczące rozważań i wniosków organu zarówno w zakresie odnoszącym się do rażącego naruszenia prawa z art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, oraz w zakresie przepisu art. 156 § 1 k.p.a.

Zasadniczo stwierdzić należy, że skarżący w skardze (oraz piśmie z dnia [...] sierpnia 2013 r.) podnosił okoliczności i wywody nie dotyczące postępowania nieważnościowego, a przytaczał argumenty w zakresie części wspólnych instalacji gazowej w budynku przy ul. [...] w [...]. Wykazywał, iż czynności objęte zaskarżonymi decyzjami naruszają jego interesy, nie wskazując przy tym na czym polega nieważność podnoszonych decyzji. Nadto skarżący przyjmuje, że zaskarżone decyzje stanowią o legalizacji instalacji gazowej. Dodatkowo zwrócić uwagę należy, że zaskarżone decyzje nie dotyczyły instalacji gazowej części wspólnej, nie dotyczyły również odcięcia gazu w budynku przy ul. [...] w [...].

Prawidłowo organ wskazał, że wydana decyzja przez PINB dla m. [...], oraz [...] WINB nie są decyzjami legalizacyjnymi. Organ wskazał jednocześnie, że kontrolowana przez niego decyzja nie nakazuje robót budowlanych powodujących naruszenie części wspólnych instalacji gazowej w budynku przy ul. [...] w [...]. Jeszcze raz podkreślić zatem należy, że kontrolowane decyzje w postępowaniu nieważnościowym dotyczą nałożenia na inwestora samowolnie wykonanych robót budowlanych, polegających na przebudowie wewnętrznej instalacji gazowej w celu zamontowania przepływowego ogrzewacza wody użytkowej na paliwo gazowe, co de facto ma doprowadzić samowolnie przebudowaną instalację gazową do stanu zgodności z przepisami.

W ocenie Sądu, nie zachodzą również pozostałe przesłanki o których mowa w art. 156 § 1 k.p.a. pozwalające na stwierdzenie nieważności decyzji PINB dla m. [...] i [...] WINB. Decyzje nie dotyczą bowiem sprawy rozstrzygniętej już poprzednio inną decyzją ostateczną, nie zostały skierowane do osoby nie będącej stroną, były wykonalne w dniu ich wydania, nie wywołały czynu zagrożonego karą oraz nie zawierają wady powodującej nieważność z mocy prawa.

Zatem ustalenie przez organ, że nie doszło do rażącego naruszenia wymienionego przepisu w kontrolowanej decyzji jest prawidłowe.

Reasumując, zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Organ nie naruszył ani przepisów prawa materialnego w sposób wpływający na wynik sprawy, ani nie naruszył przepisów postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone należycie, materiał dowodowy oceniony został właściwie, a mające zastosowanie przepisy zostały prawidłowo zinterpretowane.

W świetle powyższych wywodów, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie stwierdził, aby zaskarżona decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa, a zatem stosownie do postanowień art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sąd skargę oddalił.