II SA/Wr 363/13

Uzasadnienie

Na sesji w dniu [...] 2012 r. Rada Miejska W. uchwałą nr [...] przyjęła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla południowo-wschodniej części zespołu urbanistycznego [...] we W. Jako podstawę prawną uchwały zastosowano przepis art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm. – zwanej dalej: u.p.z.p.). Zgodnie z § 1 uchwały miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego objęto obszar W. ograniczony ul. Z. W., ul. E. W. i wschodnią granicą [...].

Na powyższą uchwałę skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (zwanej dalej: u.s.g.) - po uprzednim bezskutecznym wezwaniu Rady Miejskiej W. do usunięcia naruszenia prawa – wniosła A. sp. z o.o. z siedzibą we W. (dalej powoływanej także jako: Spółka).

Reprezentujący spółkę pełnomocnik wskazał, że jego mocodawczyni jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...], [...], obręb [...] przy ul. Z. W., która zgodnie z postanowieniami zaskarżonej uchwały położona jest w obrębie terenów oznaczonych symbolami: 5U (usługi I, rekreacja, infrastruktura drogowa, obiekty infrastruktury technicznej); 1ZO (ogrody tematyczne z zastrzeżeniem - wyłącznie ogrody zoologiczne, obiekty do parkowania, wody powierzchniowe, urządzenia infrastruktury technicznej, drogi wewnętrzne).

Powołując się na prawa właścicielskie do opisanej nieruchomości spółka zarzuciła Radzie Miejskiej naruszenie: 1) art. 2, art. 7, art. 21, art. 22, art. 31 ust. 3 Konstytucji RP; 2) art. 8 k.p.a. 3) art. 140 w związku z art. 251 k.c. 4) art. 1 ust. 1 oraz art. 2 pkt 7 u.p.z.p. poprzez niezastosowanie się w toku procedury planistycznej do ww. przepisów a tym samym nieuwzględnienie jej praw jako użytkownika wieczystego oraz naruszenie istoty tego prawa w drodze nadużycia władztwa publicznego. Z tego względu spółka wniosła o uchylenie uchwały w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych.

Motywując przedstawione zarzuty występujący w imieniu spółki pełnomocnik podkreślił, że kwestionowana uchwała, zastępując poprzednio obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (z dnia [...] 2003 r. nr [...]), w sposób radykalny zmienia dotychczasowe zagospodarowanie terenu, przeznaczając w znacznej części na cele publiczne (pod rozbudowę ogrodu zoologicznego) grunty pozostające w użytkowaniu wieczystym spółki. Uzasadniając przedstawione stanowisko pełnomocnik wyjaśnił, że w poprzedniej uchwale była przewidziana możliwość budowy obiektów o przeznaczeniu komercyjnym, w tym hotelu oraz parkingu wielopoziomowego, co planowała uczynić skarżąca spółka. Poza działaniami o charakterze projektowym, spółka przedsięwzięła kroki wykonawcze, które natrafiły na nieuzasadnione trudności ze strony Gminy W. w zakresie proceduralnym, skutkującym m.in. odmową zatwierdzenia obsługi komunikacyjnej dla planowanej inwestycji oraz brakiem porozumienia z Zarządem Zieleni Miejskiej. Ponadto Gmina poprzez ustawienie znaków drogowych zakazu wjazdu, uniemożliwiła korzystanie z należącej do spółki nieruchomości zgodnie z obowiązującym planem. Według strony skarżącej działania te naruszały zasadę pogłębiania zaufania do organów administracji publicznej.

Autor skargi zwrócił również uwagę na fakt, że treść zaskarżonej uchwały jest zbliżona założeniami do uchwały nr [...] z dnia [...] 2009 r., która została prawomocnie uchylona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 17 maja 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 510/09. Wyrok ten został następnie podtrzymany przez Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK1992/10. Według skarżącej, rażącym naruszeniem zasady pogłębiania zaufania obywateli do administracji publicznej oraz zasady praworządności jest fakt, że Rada Miejska zupełnie zignorowała wskazane orzeczenia, które były przywołane w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa z dnia 22 lutego 2013 r. Według Spółki, zaskarżona uchwała nie tylko powiela błędy, które zostały wytknięte we wskazanych wyrokach, ale zawiera nowe błędy skutkujące daleko bardziej rażącym naruszeniem prawa. Wynikiem przeznaczenia większości działki nr [...] dla celów powiększenia ogrodu zoologicznego naruszona została jedna z podstawowych zasad, która powinna być stosowana przy planowaniu przestrzennym - zasada proporcjonalności. Według pełnomocnika uchwała w sposób istotny ogranicza prawa skarżącej, również w stosunku do części nieruchomości, która nie została przeznaczona na cele publiczne, co powoduje pozbawienie Spółki prawa rzeczywistej możliwości korzystania z nieruchomości i osiągania z niej korzyści.

Autor skargi poniósł, że mimo założeń z roku 2003, które przewidywały możliwość rozwoju infrastruktury w pobliżu [...] oraz [...], Rada Miejska reprezentująca interesy Gminy, kierując się nieznanymi powodami zdecydowała o powiększeniu terenu [...] nie bacząc na użyte środki. Dalej zwrócił uwagę, że uchwała przewiduje możliwość wybudowania na terenie pozostającym do dyspozycji Gminy W. "obiektów do parkowania", co miało być wyrazem zaspokajania aktualnych potrzeb mieszkańców W., ale jednocześnie Gmina rozpoczęła już w 2011 r. (ogłoszenie przetargu na wyłonienie wykonawcy i partnera prywatnego), przygotowania do inwestycji budowy parkingu podziemnego przy [...]. W przekonaniu Spółki takie działania bezsprzecznie naruszają podstawowe normy prawne, w tym normy Konstytucji RP. W sprawie doszło do nadużycia kompetencji władzy publicznej, selektywnym traktowaniem podmiotów prawa oraz wkraczaniem w sferę konstytucyjnych praw i wolności w sytuacji przedmiotowo i podmiotowo nieuzasadnionej. Wskazując, że podjęte w sprawie działania świadczą o woli wywłaszczenia należącej do Spółki nieruchomości autor skargi zauważył, że prawo użytkowania wieczystego podlega takiej samej ochronie jak prawo własności. Jedyną sferą ograniczającą prawo użytkowania wieczystego jest jego aspekt czasowy oraz cel określony w umowie. W niniejszym przypadku w umowie nie zastrzeżono przeznaczenia gruntu. Dlatego też Spółka nie kwestionując, że korzystanie z nieruchomości powinno odbywać się z uwzględnieniem treści m.p.z.p., nie zgodziła się ze zbyt daleko idącym zakresem władztwa planistycznego Gminy, które godzi w istotę przysługującego jej prawa i jest jaskrawym nadużyciem ratio legis ustawy. Powołując się na konstytucyjną regulację prawa własności - art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP autor skargi zarzucił Gminie podjęcie działań, które wbrew wcześniejszym ustaleniom całkowicie odmieniły politykę przestrzenną, pozbawiając nieruchomość strony skarżącej najistotniejszych atrybutów umożliwiających eksploatowanie jej zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem wynikającym z planu miejscowego. Narażono tym samym Spółkę na straty finansowe oraz naruszono zasady zaufania obywateli do organów państwa. W ocenie skarżącej ustalenia planu zmierzają do zmiany dysponenta gruntu przez wywłaszczenie. Wskazując, że instytucja wywłaszczenia może być stosowana tylko w ostateczności (gdy cele publiczne nie mogą być w inny sposób realizowane), według Spółki rozbudowa ogrodu zoologicznego na jej gruncie nie może być uznana za absolutną ostateczność. Jako przykład możliwości zastosowania w takim przypadku odmiennych rozwiązań autor skargi powołał się na przykład z Poznania, gdzie podjęto decyzję o przeniesieniu ogrodu zoologicznego na przedmieścia.

Według pełnomocnika skarżącej, Rada Miejska mając na uwadze główny cel przeznaczenia spornej nieruchomości (ogrody tematyczne - wyłącznie ogrody zoologiczne, wraz z obiektami towarzyszącymi, nienależącymi do innej kategorii przeznaczenia terenu - dla działek oznaczonych na planie symbolem 1ZO i 2ZO), powinna próbować wykazać, że spełniony został warunek określony w art. 6 pkt 9b ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. jedn. Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603 ze zm.- dalej: u.g.n.), tj. ochrona zagrożonych wyginięciem gatunków roślin i zwierząt lub siedlisk przyrody. W takim przypadku zastosowanie znajdą regulacje zawarte w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r, nr 151, poz. 1220 z późn. zm. – dalej powoływanej jako: u.o.p.). Stosownie do art. 46 u.o.p., celem ochrony gatunkowej jest zapewnienie przetrwania i właściwego stanu ochrony dziko występujących na terenie kraju lub innych państw członkowskich UE rzadkich, endemicznych, podatnych na zagrożenia i zagrożonych wyginięciem oraz objętych ochroną na podstawie umów międzynarodowych, których RP jest stroną gatunków roślin, zwierząt i grzybów oraz siedlisk i ostoi a także zachowanie różnorodności gatunkowej i genetycznej.

Argumentując zarzut naruszenia prawa własności ze względu na tak określony cel publiczny autor skargi przyznał, że analiza przepisów ustawy o ochronie przyrody, przy założeniu, że na terenie przeznaczonym pod rozbudowę ogrodu zoologicznego będą hodowane zagrożone gatunki zwierząt, może prowadzić do wniosku, że przeznaczenie gruntów pod taką działalność spełnia warunek przeznaczenia nieruchomości na celu publiczny. Tym niemniej skarżący zwrócił uwagę na naruszenie proporcji między ochroną praw i wolności a celem publicznym, jakim ma być rozbudowa ogrodu zoologicznego. W tym zakresie autor skargi wskazał na konieczność rozważania kwestii dotyczącej tego, czy ochrona gatunków zwierząt i roślin, która jest wykonywana przez ich hodowlę również w innych ogrodach zoologicznych na terenie Polski, Unii Europejskiej oraz świata (o ile w ogóle planowane jest hodowanie chronionych gatunków zwierząt i rośli w planowanym do rozbudowy ogrodu zoologicznego) wymaga niszczenie lokalnie występujących wielu chronionych gatunków ptaków oraz nietoperzy na terenie oznaczonym na planie symbolem 3ZP. Według skarżącego Rada Miejska nie umotywowała, że rozbudowa ogrodu zoologicznego jest inwestycją niezbędną oraz, że nie jest możliwe jej wykonanie na gruntach będących własnością gminy. W sprawie nie rozważano również, wzorując się na działaniach zastosowanych przez inne miasta (np. Poznań), możliwość ewentualnej rozbudowy ogrodu zoologicznego poprzez wybudowanie go w innej części miasta. Oznacza to, że Rada Miejska nie wzięła pod rozwagę możliwości działań, które nie naruszałyby uprawnień Spółki, a próba wprowadzenie w życie postanowień zaskarżonego m.p.z.p., będzie wiązać się z koniecznością przeprowadzania postępowania wywłaszczeniowego. Ponadto autor skargi zauważył, że dyrekcja ogrodu zoologicznego dokonując obecnie rozbudowy [...] czyni to właśnie w obecnych granicach tego obiektu.

W przekonaniu autora skargi również ustalenie przeznaczenia gruntów na drogi wewnętrzne (tereny oznaczone na planie symbolami: 1ZO, 2ZO i 3ZP), nie może zostać uznane za spełnienie warunku celu publicznego. Do takich samych wniosków doszedł Sąd oceniając uchwałę z 19 lutego 2009 r. (wyrok w sprawie II SA/Wr 510/09). Według Spółki dodatkową wątpliwość budzi przeznaczenie terenu oznaczonego na planie symbolem 1ZO na obiekty parkowania, ponieważ nie określono, czy mają one służyć celowi strategicznemu przeznaczonemu ogółowi społeczności, przez co można by uznać, że jest to urządzenie transportu publicznego, czy też mają być one parkingami do obsługi terenów przyległych, w tym ogrodu zoologicznego i terenów usługowych. W ocenie Spółki można jedynie domniemywać, że celem jest właśnie wspomaganie obiektów usługowych ([...]). Potwierdzeniem tego jest treść § 17 ust. 6 pkt 1 i 2 uchwały.

Dalej pełnomocnik skarżącej zwracając uwagę na fakt, że w bezpośrednim sąsiedztwie ogrodu zoologicznego (tereny przyległe do [...]) jest obecnie budowany parking na 770 miejsc postojowych podniósł, że obiekt ten z uwagi na wskazaną lokalizację będzie wykorzystywany również przez osoby odwiedzające [...]. Według pełnomocnika nie jest celowym budowa dwóch parkingów na tak znaczną liczbę pojazdów w tak bliskim sąsiedztwie. Pełnomocnik stwierdził, że taki argument nie może być sam w sobie badany przez Sąd, ale przemawia on za tym, że zamiarem Rady Miejskiej nie jest realizacja celu publicznego, a działalność wspomagająca dla ewentualnej rozbudowy ogrodu zoologicznego oraz - co również możliwe - działalność czysto komercyjna. W przekonaniu Spółki, nie można również wykluczyć, że tak jak budowany przy [...] parking, obiekt o takim samym przeznaczeniu, wskazany na terenie oznaczonym na rysunku planu symbolem 1ZO, będzie realizowany przy zastosowaniu ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym. Powyższe wskazuje, że działania Rady Miejskiej naruszają art. 1 ust. 2 pkt 7 u.p.z.p. Natomiast zasada proporcjonalności będzie zawsze naruszona, gdy dojdzie do ingerencji w prawo własności chronione w myśl art. 1 ust. 2 pkt 7 u.p.z.p. bez uzasadnienia innymi wytycznymi racjonalnego planowania, wskazanymi w art. 1 ust. 2 tej ustawy (por. WSA w wyr. 21 marca 2012 r., IV SA/Wa 33/12).

Reasumując tę część zarzutów autor skargi wskazał, że nawet jeśli na terenie objętym zaskarżoną uchwałą będzie miała miejsce realizacja celu publicznego, to w dalszym ciągu Rada Miejska nie wskazała, że takich działań nie można realizować na terenach będących własnością gminy, jak i w obecnych granicach ogrodu zoologicznego. Według Spółki kwestią sporną jest również wykorzystanie władztwa administracyjnego dla stwierdzenia możliwości realizacji działalności komercyjnej mającej wsparcie (również finansowe) władz W. oraz przedkładanie jej nad przysługujące skarżącej prawo do nieruchomości. W efekcie prowadzi to do pozbawienia możliwości uzyskiwania przychodów z tej nieruchomości poprzez działalność gospodarczą.

Poza przedstawionymi zarzutami Spółka wskazała na szeroki zakres "uchybień techniczno-proceduralnych" oraz "nieścisłości" w zaskarżonej uchwale.

Do uchybień tych zaliczono:

1/ niewyznaczenie w planie granic i sposobu zagospodarowania terenów górniczych, a także obszarów szczególnie narażonych na niebezpieczeństwo powodzi i nieustalenie sposobów zagospodarowania tych terenów (ze względu na ich brak), gdy – jak wynika z treści planu – na terenie oznaczonym 2 ZO i 3ZP, wytyczono 50 m strefę ochronną od stopy wału, która jest narażona na niebezpieczeństwo powodzi;

2/ nieokreślenie granic obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów – z uwagi na brak potrzeby wyznaczenia takich obszarów - w sytuacji gdy równocześnie w § 12 uchwały określono zasady dokonywania podziału i scalenia nieruchomości, wskazując, że powierzchnia nowo wydzielonych działek nie może być mniejsza niż 2 m². Pełnomocnik Spółki podniósł przy tym, że o ile w stosunku do m.p.z.p. z 2009 r. uniknięto podstawowych błędów wynikających z braku określania pozostałych obligatoryjnych parametrów podziału i scalania działek, to w kwestii ich powierzchni w dalszym ciągu aktualna pozostaje treść orzeczenia z 17 maja 2010 r., sygn. akt II SA/Wr 510/09, dotycząca pominięcia istoty podziału i scalania nieruchomości, czyli stworzenia korzystniejszych warunków zagospodarowania i wykorzystania terenów. Problemem przy dopuszczeniu do podziału na tak małe działki jest nie tylko rozdrobnienie, ale również faktyczna niemożność wybudowania budynków, co jest sprzeczne z regulacjami w przedmiocie warunków technicznych jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z tymi przepisami nie jest możliwe wybudowanie żadnego obiektu budowlanego na działce o powierzchni mniejszej niż 2m². Według autora skargi nieprawidłowość w tym względzie jest jeszcze bardziej widoczna, gdy weźmie się pod uwagę § 17 ust. 3 pkt 3 i § 17 ust. 3 pkt 5 zaskarżonej uchwały, regulujące, że: udział obszaru zabudowanego III w powierzchni działki budowlanej nie może być większy niż 40% (§ 17 ust. 3 pkt 3); powierzchnia terenu biologicznie czynnego musi stanowić co najmniej 40% powierzchni działki budowlanej (§ 17 ust. 3 pkt 5);

3/ nieokreślenie granic terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji imprez masowych – ze względu na brak potrzeby wyznaczania takich terenów. Jednocześnie w § 17 ust. 1 uchwały dla terenu oznaczonego na planie symbolem 3ZP przewidziano przeznaczenie rekreacyjne;

4/ brak uregulowania zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury oraz ogrodzeń, ich gabarytów, standardów jakościowych oraz rodzajów materiałów budowlanych, z jakich mogą być wykonane (§ 1 ust. 2 pkt 13 uchwały) z uwagi na brak takiej potrzeby, gdy ustalania zawarte w § 7 ust. 4 pkt 1c uchwały dla strefy ochrony konserwatorskiej terenu oznaczonego na planie symbolem 4MW-U zakazują budowy ogrodzeń betonowych z elementów prefabrykowanych;

5/ niezawarcie w m.p.z.p. dla terenów oznaczonych symbolami 1ZO oraz 2ZO nieprzekraczalnych i obowiązujących linii zabudowy (§ 3 ust. 2 pkt 3 uchwały);

6/ ustalenie, że dojazd do terenu oznaczonego na planie symbolem 2ZO, dopuszcza się wyłącznie przez teren oznaczony na planie symbolem 1ZO oraz od północno-zachodniej strony poprzez drogi wewnętrzne poza obszarami objętymi planem (§ 18 ust. 4). W tym zakresie pełnomocnik wskazał, że północno-zachodnia strona terenu oznaczona na planie symbolem 2ZO jest już objęta m.p.z.p. - uchwała nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia 3 marca 2009 r. w sprawie uchwalenia m.p.z.p. dla części [...] we W.. Stosownie do tych zapisów wyznacza on jednoznacznie teren KDD jako ulicę klasy dojazdowej. Jednak teren oznaczony na planie symbolem KDD nie przylega bezpośrednio do terenu oznaczonego symbolem 2ZO (przylega on do terenu oznaczonego symbolem KDD/2), stąd obsługa komunikacyjna tego terenu jest niemożliwa;

7/ ustalenie, że dojazd do terenu oznaczonego na planie symbolem 1ZO ( §17 ust. 4 pkt 1) dopuszcza się wyłącznie od terenu oznaczonego na planie symbolem KKD/2 oraz od strony północno- zachodniej, poprzez drogi wewnętrzne usytuowane poza obszarem objętym planem. Teren oznaczony symbolem KKD/2 jest położony na działce nr [...][...] [...], dla którego wydano ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę budynku hotelowego wraz z infrastrukturą techniczną. W projekcie zagospodarowania terenu w miejscu oznaczonym w m.p.z.p. jako KKD/2 zaprojektowana jest jednokierunkowa droga o szerokości 4,0 m;

8/ określenie, że na terenie oznaczony w planie symbolem 3ZP obowiązuje ciąg pieszo- rowerowy o szerokości co najmniej 4,0 m, tak by mógł on pełnić w razie potrzeby rolę drogi awaryjnej, umożliwiającej konserwację urządzeń hydrotechnicznych i prowadzenie akcji powodziowej (§ 19 ust. 2 pkt 6 i 7 uchwały). Według pełnomocnika istotnym problem w tym przypadku jest brak dalszego połączenia tej drogi z pobliskim osiedlem, z uwagi na to, że oddziela je teren prywatny. Ponadto zapis o ciągach pieszo- rowerowych jest sprzeczny z załącznikiem do prognozy oddziaływania na środowisko ustaleń m.p.z.p. dla południowo- wschodniej części zespołu urbanistycznego [...] odnośnie ochrony obszarów występowania chronionych ptaków, nietoperzy i stanowisk grzybów;

9/ nieścisłość w treści § 22 uchwały, polegająca na tym, że tereny oznaczone na planie symbolami 1ZO i 2ZO są ograniczone od strony zachodniej wałem ziemnym o wysokości 3,5 m z zielenią wysoką objętą ochroną konserwatorską, od strony południowej wałem przeciwpowodziowym rzeki Odry, od strony zachodniej zielenią parkową objętą ochroną konserwatorską. Według pełnomocnika do terenów oznaczonych na planie symbolami 1ZO i 2ZO, których powierzchnia przekracza 5 ha, stosownie do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24.07.2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg przeciwpożarowych (Dz. U. z dnia 06.08.2009 r.), należy zapewnić co najmniej dwa wjazdy odległe od siebie o nie mniej niż 75 m. Na rysunku m.p.z.p. do tego terenu prowadzi tylko jedna droga - przez teren oznaczony na planie symbolem KKD/2. Mając powyższe na uwadze, w ocenie pełnomocnika na działkach nr [...], [...] 6 (część), [...] i [...] AM-3 obręb [...], nie powinien powstać teren oznaczony na planie symbolem 1ZO. Tym samym wymóg nie jest spełniony dla terenu oznaczonego na planie symbolem 2ZO;

10/ niezgodność ustaleń dotyczących systemu transportowego dla terenu oznaczonego na planie symbolem 5U, uregulowanego w § 21 ust. 4 pkt 1 uchwały z ustaleniami wynikającymi ze stanu faktycznego oraz uchwały nr [...] Rady Miejskiej z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części [...] we W. - stanowi on teren oznaczony na planie symbolem 01KZ;

11/ wpływ na środowisko, zwłaszcza poprzez podwyższenie poziomu hałasu oraz spowodowanie uszkodzeń korzeni drzew i zniszczenie ściółki leśnej i gleby przez prace ziemne prowadzone na terenie oznaczonym na planie symbolem 3ZP, poprzez dopuszczenie budowy szaletów, placów zabaw, ciągów pieszo-rowerowych służących jako droga dojazdowa do wałów przeciwpowodziowych (§ 19 uchwały);

12/ brak w definiowaniu pojęć i zwrotów użytych w uchwale, w tym: "obiektu do parkowania" (§ 4 ust. 1 pkt 17), "obiektu towarzyszącego" (§ 4 ust. 1 pkt 21), "usług drobnych" (§ 4 ust. 1 pkt 11), "przekształceń" (§ 10). Ponadto w § 4 wymieniono 35 kategorii przeznaczenia terenu, w tym stacje transformatorowe, stacje gazowe, obiekty infrastruktury wodociągowej, obiekty infrastruktury kanalizacyjnej, a nie wymieniono sieci: elektroenergetycznych, gazowych, ciepłowniczych, wodociągowych i kanalizacyjnych.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska W. wniosła o jej oddalenie.

W uzasadnieniu strona przeciwna wskazała przede wszystkim na wynikający z art. 9 ust. 4 i 5 i 20 ust. 1 u.p.z.p. obligatoryjny wymóg uwzględniania przez m.p.z.p. ustaleń studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W., przez zachowanie pełnej z nimi zgodności. Zaskarżony plan wymogi te spełnia. Według studium przyjętym uchwałą nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia [...] 2006 r. nieruchomość pozostająca w użytkowaniu wieczystym strony skarżącej, znajduje się w zespole urbanistycznym kulturowym [...]. Dominujące klasy przeznaczenia tego terenu to: gastronomia, rozrywka, kultura, nauka i szkolnictwo wyższe, działalność targowo – wystawiennicza, sport, wypoczynek i parki. Jako uzupełniające przeznaczenie przewidziano: zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, wielorodzinną, handel detaliczny, obsługę turystyki, biura, usługi drobne, opiekę zdrowotną i społeczną, edukację, bezpieczeństwo publiczne, produkcję, logistykę, obsługę transportu i telekomunikację. Jednocześnie wprowadzono ograniczenia dotyczące klas przeznaczenia, które zostały uwzględnione w planie – między innymi dopuszczono zabudowę mieszkaniową wyłącznie na terenie przez nią zajmowanym, niedopuszczono stadionów, specjalistycznych ośrodków sportowych z wyjątkiem marin, parków rozrywki.

Dalej strona skarżąca wyjaśniła, że dla obszaru objętego zaskarżonym planem obowiązywał uprzednio plan miejscowy zatwierdzony uchwałą Rady Miejskiej z dnia 20 lutego 2003 r. nr [...]. Według zatwierdzonych w nim ustaleń w obszarze działki należącej do skarżącego wyznaczono: 1) teren 1U ([...]) - teren ogrodu zoologicznego, 2) teren Kk - parking wielopoziomowy, 3) teren 2Uk - funkcja usług komercyjnych: hotel, gastronomia, obsługa turystyczna, parking, 4) teren 6ZP - zieleń parkowa, 5) tereny ulicy klasy lokalnej oraz ulicy klasy dojazdowej. W dniu 12 stycznia 2012 r. Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie przystąpienia do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wschodniej części zespołu urbanistycznego [...] we W., będącego zmianą planu z roku 2003, między innymi, w celu określenia obszarów inwestycji celu publicznego realizowanej przez Gminę oraz dostosowania planu do wymogów u.p.z.p..

Autor odpowiedzi na skargę wyjaśnił, że w nowym planie podtrzymano funkcję ogrodu zoologicznego, który ma za zadanie m.in. ochronę przyrody poprzez ochronę i hodowlę zagrożonych wyginięciem gatunków zwierząt i edukację ekologiczną, jednocześnie wyznaczając dodatkowe tereny pod rozwój i rozbudowę Miejskiego [...] i przeznaczając je łącznie jako tereny pod inwestycję celu publicznego. Zgodnie z art. 6 pkt 9b u.g.n. celem publicznym jest ochrona zagrożonych wyginięciem gatunków zwierząt i roślin lub siedlisk przyrody. Według u.o.p. ogród zoologiczny to urządzony i zagospodarowany teren wraz z infrastrukturą techniczną i budynkami funkcjonalnie z nim związanymi, gdzie przetrzymywane są oraz eksponowane publicznie, przez co najmniej 7 dni w roku, żywe zwierzęta gatunków dziko występujących, z wyjątkiem cyrków, sklepów ze zwierzętami, miejsc w których eksponowanych jest publicznie nie więcej niż 15 gatunków tych zwierząt i łącznie nie więcej niż 50 okazów gadów, ptaków, ssaków. Z tych względów autor odpowiedzi na skargę przyjął, że ogród zoologiczny realizuje cel publiczny.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 64 ust. 3 Konstytucji strona przeciwna wskazała, że u.p.z.p. jest ustawą szczególną, która daje prawo ingerowania w prawo własności i w sposób kształtowania zagospodarowania terenu w oparciu o obowiązujące przepisy. Uchwalając plan gmina może przeznaczyć na realizację celów publicznych nie tylko grunty komunalne lub Skarbu Państwa ale również stanowiące własność prywatną. W tej mierze brak jest ograniczeń ustawowych, w szczególności zakaz taki nie wynika z Konstytucji, która choć chroni prawo własności, dopuszcza jednocześnie do wywłaszczenia tego prawa na cele publiczne. W przekonaniu Rady, przytoczony przez skarżącego przykład sposobu powiększenia ogrodu zoologicznego w Poznaniu nie znajduje odzwierciedlenia w sytuacji ogrodu [...]. W tym zakresie autor odpowiedzi na skargę wyjaśnił, że ze względu na lokalizację (teren ograniczony zabudową mieszkaniową i ulicami), jedynym sposobem powiększenia [...] w P., było znalezienie nowej lokalizacji. Podkreślono również, że zgodnie z definicją ogrodu zoologicznego teren ten powinien stanowić funkcjonalno-przestrzenną całość. Dlatego w przypadku W., przyjęta forma rozbudowy jest jedyną możliwą. W tym zakresie autor odpowiedzi na skargę powołał się na złożony w dniu 10 maja 2012 r. przez zarząd B. sp. z o.o. wniosek do projektu planu, w którym dla działek nr [...] [...] postulowano utrzymać w mocy postanowienia mówiące o przeznaczeniu terenu objętego planem na rozwój ogrodu zoologicznego, zgodnie z uchylonym przez WSA planem z [...] 2009 r. nr [...]. Wniosek ten został uwzględniony w zarządzeniu Prezydenta W. z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie rozpatrzenia wniosków złożonych do projektu m.p.z.p.

Według autora odpowiedzi na skargę w zaskarżonej uchwale, zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., uwzględniono wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury. Teren istniejącego ogrodu zoologicznego oraz przeznaczony pod jego rozbudowę, a także jego bezpośrednie sąsiedztwo, w tym teren oznaczony w m.p.z.p. symbolem 5U, należą do prestiżowych obszarów w mieście, dlatego też w ich granicach zostały dopuszczone wnikliwie wybrane przeznaczenia. Dalej nadmieniono, że na terenie 5U, oprócz usług drobnych (obiekty usług fotograficznych, introligatorskich, poligraficznych, jubilerskich, lutniczych, fryzjerskich, kosmetycznych, zegarmistrzowskich, studia wizażu i odchudzania, łaźnie i sauny, solaria, gabinety masażu, obiekty wynajmu i wypożyczania przedmiotów ruchomych, a także obiekty do nich podobne, nienależące do innej kategorii przeznaczenia terenu), dopuszczone zostały: handel detaliczny małopowierzchniowy A, gastronomia, rozrywka, obiekty upowszechniania kultury, wystawy i ekspozycje, pracownie artystyczne, biura, obiekty kongresowe i konferencyjne, obiekty hotelowe, poradnie medyczne (gabinety lekarskie oraz gabinety paramedyczne), zakłady lecznicze dla zwierząt, edukacja (obiekty szkół policealnych, wraz z obiektami towarzyszącymi, z wyjątkiem szkół wyższych), obiekty kształcenia dodatkowego (obiekty, w których prowadzone są kursy i szkolenia, wraz z obiektami towarzyszącymi), obiekty naukowe i badawcze, kryte urządzenia sportowe, rekreacja, infrastruktura drogowa i obiekty infrastruktury technicznej.

W zakresie zarzutu dotyczącego § 17 uchwały, zgodnie z którym dla terenu 1ZO dopuszczono obiekty do parkowania, ale wyłącznie jako towarzyszące ogrodom tematycznym na terenach 1ZO i 2ZO, autor odpowiedzi na skargę wyjaśnił, że parkingi mogą pojawić się w ramach zagospodarowania terenu, ale nie jest to przeznaczenie, które może zaistnieć samodzielnie. Priorytetem jest możliwość realizacji celu publicznego na terenie 1ZO i tym samym zapewnienie prawidłowego funkcjonowania ogrodu zoologicznego i ochrony gatunków roślin i zwierząt.

Wskazano, że zakaz wznoszenia na terenie ogrodu zoologicznego obiektów budowlanych i urządzeń niezwiązanych z jego działalnością wynika z art. 65 u.o.p. Przepisy u.o.p. nie precyzują, jakie są to kategorie obiektów i urządzeń. Mając na uwadze fakt, że jedną z funkcji ogrodu zoologicznego jest ekspozycja chronionych na jego terenie gatunków zwierząt przyjęto, że parking przeznaczony dla gości ogrodu jest jednym z jego elementów funkcjonalnych.

Niezależnie od powyższego autor odpowiedzi na skargę podkreślił, że plan sporządzany jest dla obszaru znajdującego się w kompleksie [...], która razem z ogrodem zoologicznym i [...]. stanowi jedną z najważniejszych atrakcji turystycznych W.. Skala tych obiektów oraz ich ponadregionalny charakter, a także wielofunkcyjność, jak w przypadku [...]. wymaga zapewnienia odpowiednich warunków dostępności. Wiąże się to z zapewnieniem dojazdu komunikacją zbiorową, wygodnych dojść pieszych oraz zapewnieniem miejsc do parkowania. Kompleks ten jest planowany całościowo i dąży się do tego, aby całościowo funkcjonował. Dlatego też w sąsiedztwie planu, przy [...], prowadzona jest inwestycja polegająca na budowie podziemnego parkingu, który będzie obsługiwał nie tylko [...], ale również ogród zoologiczny i [...] oraz inne atrakcje, które pojawią się w tym obszarze. Według strony przeciwnej, plan miejscowy poprzez kompleksowe potraktowanie terenów 1ZO i 2ZO, a więc dopuszczenie rozbudowy ogrodu zoologicznego oraz budowy parkingu czy dróg wewnętrznych, zapewnia podstawowe warunki do funkcjonowania obszaru w sposób całościowy.

Odnosząc się do kolejnych zarzutów Spółki, autor odpowiedzi na skargę wyjaśnił, że zgodnie z § 1 ust. 2 pkt 2 uchwały, w planie nie określono granic i sposobów zagospodarowania terenów górniczych, a także obszarów szczególnego zagrożenia powodzią oraz obszarów osuwania się mas ziemnych - ze względu na brak takich obszarów i obiektów. W tym zakresie strona przeciwna powołała się na dostępne opracowania dotyczące problematyki zagrożenia powodziowego w dorzeczu O., w postaci: Generalnej strategii ochrony przed powodzią dorzecza górnej i środkowej O. po Wielkiej Powodzi Lipcowej 1997 r. - Hydroprojekt Wrocław, 1998 r., Opracowania zasięgów zalewów rzek - IMGW, 2003 r., Mapy terenów zalewowych w dolinie rzeki O. na obszarze woj. Dolnośląskiego, - WWF Polska, RZGW we W., 2007 r. W dalszej argumentacji autor odpowiedzi na skargę wskazał, że teren planu znajduje się poza obszarami, na których prawdopodobieństwo wystąpienia powodzi wynosi raz na 100 lat i raz na 10 lat. Obszar szczególnego zagrożenia powodzią znajduje się w międzywale, poza obszarem planu miejscowego. Zagrożenie powodziowe istnieje wyłącznie w przypadku przerwania wału lub przelania się wód przez koronę wału. W związku z tym strona przeciwna uznała jako bezzasadny zarzut pominięcia w zapisach przedmiotowej uchwały sposobu zagospodarowania w/w terenu jako terenu narażonego na niebezpieczeństwo powodzi.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego braku określenia w planie granic obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości strona przeciwna wyjaśniła, że ustalone w § 12 pkt 2 uchwały zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości oraz ustalenie powierzchni działki nie mniejszej niż 2 m2 jest jedną ze szczegółowych zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. Jednocześnie skarżony organ zwrócił uwagę na konieczności odróżnienia instytucji podziału nieruchomości od instytucji scalenia i podziału nieruchomości, której istotą jest stworzenie korzystniejszych warunków zagospodarowania i wykorzystania terenów, a nie jak zarzuca skarżąca - całkowite rozdrobnienie gruntów. Ustosunkowując się natomiast do podnoszonej przez Spółkę sprzeczności pomiędzy ustaleniami dotyczącymi zasad scalania i podziału nieruchomości a przepisami o warunkach technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, a także ustaleniami § 17 ust. 3 pkt 3 uchwały (przewidującymi, że udział powierzchni obszaru zabudowanego III w powierzchni działki budowlanej nie może być większy niż 40%) oraz § 17 ust. 3 pkt 5 uchwały (stanowiącym, że powierzchnia terenu biologicznie czynnego musi stanowić co najmniej 40% powierzchni działki budowlane), autor odpowiedzi na skargę wyjaśnił, że zgodnie z definicją z u.p.z.p. działką budowlaną jest nieruchomość gruntowa lub działka gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Definicja ta, a tym samym sporne przepisy, nie dotyczą wyłącznie budynków, ale także budowli i obiektów małej architektury w rozumieniu art. 3 pkt 1, 2, 3, 4 u.p.b. Przytoczone ustalenie, dotyczące obszaru zabudowanego III, zgodnie z definicją zawartą w uchwale dotyczy jedynie budynków (obszar zajęty przez budynek lub budynki, ograniczony jego lub ich zewnętrznym obrysem na poziomie terenu). Ponadto zwrócono uwagę, że § 5 pkt 6 uchwały stanowi, iż dla działek budowlanych pod obiekty infrastruktury technicznej nie obowiązują ustalenia zawarte w rozdziale 3, dotyczące: udziału powierzchni obszaru zabudowanego III oraz udziału powierzchni terenu biologicznie czynnego. Przedmiotowe ustalenie dotyczące zasad scalania i podziału nieruchomości - powierzchnia działki nie może być mniejsza niż 2 m² - umożliwia np. przeznaczenie działki pod obiekty infrastruktury technicznej.

Powołując się na art. 15 ust. 3 pkt 5 u.p.z.p. Rada Miejska uznała za nieobowiązkowy element planu określenie granic terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji imprez masowych. Wskazano, że w § 4 ust. 2 pkt 2 uchwały ustalono grupę kategorii przeznaczenia terenu: rekreacja, która obejmuje następujące kategorie: zieleń parkowa, zieleń parkowo-leśna, polany rekreacyjne oraz skwery. Według Rady, dopuszczenie zieleni parkowej czy skwerów nie jest równoznaczne z obowiązkiem określenia granicy terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz służących organizacji imprez masowych na danym terenie.

W dalszej części odpowiedzi na skargę wyjaśniono, że nieokreślenie zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury oraz ogrodzeń, ich gabarytów, standardów jakościowych oraz rodzajów materiałów budowlanych z jakich mogą być wykonane, wynikało z braku potrzeby takich regulacji. Według strony przeciwnej zakaz budowy ogrodzeń betonowych z elementów prefabrykowanych jest uwzględnieniem wniosku konserwatorskiego. Ma on charakter zapisu punktowego, dotyczącego wyłącznie obiektu umieszczonego w rejestrze zabytków, nie dotyczy ogólnej problematyki ogrodzeń tylko ochrony dziedzictwa kulturowego, a konkretnie zabytkowej willi wraz z otaczającym ją ogrodem. Według Rady, nie można potraktować jako "zasad i warunków" jedyne ustalenia i to dotyczące jednego, małego terenu w całym, zdecydowanie większym, obszarze planu. Wyjątkowość tego ustalenia, jest podkreślona właśnie umieszczeniem go w przepisach dotyczących zasad ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków, zawartych w § 7 ust. 4 pkt 1 c dla strefy konserwatorskiej terenu 4MW-U.

Powołując się na regulację zawartą w § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, autor odpowiedzi na skargę wyjaśnił, że § 5 pkt 4 uchwały, dopuszcza sytuowanie budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę granicy z sąsiednią działką budowlaną w odległości 1,5 m od tej granicy lub bezpośrednio przy tej granicy. Ponieważ teren 1ZO graniczy w niewielkim stopniu z projektowaną drogą dojazdową, a teren 2ZO nie graniczy bezpośrednio z drogami uznano, iż wprowadzenie dodatkowych ograniczeń usytuowania budynków innych niż wynikające z przepisów odrębnych, nie ma uzasadnienia. Dlatego nie wprowadzono linii zabudowy na tych terenach. Natomiast brak linii zabudowy od strony ogrodu zoologicznego ma na celu umożliwienie spójnego zagospodarowania terenu ogrodu zoologicznego, lokalizację nowych obiektów również na granicach terenów (o tym samym przeznaczeniu - ogród zoologiczny).

Dalej wskazano, że zgodnie z art. 88n ust 1 pkt 3 u.p.w., wprowadzenie zabudowy w strefie ochronnej od wału o szerokości 50 m jest możliwe w przypadku, gdy nie wpłynie to na szczelność i stabilność wałów przeciwpowodziowych. Zabudowa może zostać dopuszczona w drodze decyzji wydawanej przez marszałka województwa oraz spełnieniu wymagań określonych w przytoczonym artykule w/w. ustawy.

W przekonaniu skarżonej strony, prawidłową jest regulacja uchwały umożliwiająca dojazd do terenu 2ZO od terenu 1ZO oraz od północno - zachodniej strony terenu poprzez drogi wewnętrzne usytuowane poza obszarem objętym planem (§ 18 ust. 4). Take rozwiązanie umożliwia funkcjonalne powiązanie terenu istniejącego [...] z terenem przeznaczonym pod jego rozbudowę. Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowanie przestrzennego dla części [...] we W. (uchwała nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia 3 grudnia 2009 r.) obszar usytuowany po północno - zachodniej stronie terenu 2ZO jest to teren 1ZO/2 i jako przeznaczenia dopuszczone są na wskazanym terenie m.in. ogrody tematyczne i drogi wewnętrzne. Funkcjonalnie teren 1ZO/2 zajęty jest obecnie pod [...]. Obszar [...] obejmuje także teren 2ZO, na którym obecnie zlokalizowany jest wybieg dla wilków. W przekonaniu wyrażonym przez autora odpowiedzi na skargę, dla uzyskania spójności terenów o tym samym przeznaczeniu, koniecznym jest umożliwienie ich połączenia komunikacyjnego poprzez dopuszczenie obsługi terenu 2ZO poprzez drogi wewnętrzne usytuowane poza obszarem objętym planem. Obsługa terenu 2ZO została wskazana także od terenu 1ZO, który przylega do terenu 2ZO od strony północnej i w przeznaczeniach ma spójny z terenem 2ZO profil funkcjonalny. W ocenie strony przeciwnej, jest to postępowanie właściwe i prawidłowe dla obsługi wszystkich terenów przeznaczonych pod ogrody tematyczne, zarówno tych wyznaczonych w przedmiotowym planie, jak i planie sąsiednim od strony północno - zachodniej. Podkreślono, że zgodnie z u.p.z.p. przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do drogi publicznej albo dostęp do niej poprzez drogę wewnętrzną lub ustanowienie służebności drogowej. Lokalizacja i forma drogi wewnętrznej należy do zarządcy terenu, a wzajemne powiązanie dróg wewnętrznych, w przypadku terenów o różnym przeznaczeniu, zależy od umowy pomiędzy właścicielami terenu. Plan miejscowy zapewnia powiązania pomiędzy sąsiadującymi terenami o tożsamym przeznaczeniu i w przypadku rozbudowy ogrodu zoologicznego, zapewni spójność funkcjonalną terenów rozgraniczonych obecnie liniami, jak na rysunku planu.

Według strony przeciwnej wyznaczenie terenu drogi KDD/2 w miejscu projektowanej jednokierunkowej drogi nie stoi w sprzeczności z decyzją o pozwoleniu na budowę budynku hotelowego. Wyjaśniono, że funkcja części działki 1/2 AM-3, na której planowany był przebieg drogi jednokierunkowej nie zmienił się i zgodnie z planem miejscowym funkcja ta została zachowana - jako drogowa. Dla terenu KDD/2 przyjęto szerokość w liniach rozgraniczających 10 m, ponieważ taka szerokość jest wskazana jako minimalna dla ulicy klasy dojazdowej zgodnie z rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 43 z dnia 14 maja 1999r., poz.430). Droga ta ma umożliwić obsługę terenu 5U, a także terenu 1ZO, do którego droga KDD/2 przylega.

Odnosząc się do zarzutu skierowanego do treści § 19 ust. 2 pkt 6 uchwały, zgodnie z którym na terenie oznaczonym symbolem 3ZP obowiązuje ciąg pieszo - rowerowy wzdłuż wału przeciwpowodziowego o szerokości co najmniej 4,0 m, tak aby mógł pełnić w razie potrzeby rolę drogi awaryjnej, umożliwiającej konserwację urządzeń hydrotechnicznych i prowadzenie akcji przeciwpowodziowej, autor odpowiedzi na skargę wyjaśnił, że takie rozwiązanie gwarantuje ciągłość ciągu pieszo – rowerowego, jak również zapewnienia służbom technicznym bezkolizyjny dojazd do wału i urządzeń technicznych. Powyższa regulacja ma na celu stworzenie pasa terenu wzdłuż wału umożliwiającego bezkolizyjną obsługę od strony układu istniejącego i projektowanych ulic. Wzdłuż obwałowań O. tworzone są miejsca dostępności awaryjnej nieograniczonej żadnym zagospodarowaniem. Nie muszą one być ciągłe dla wypełnienia swojej funkcji. Takie elementy zaprojektowano również w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla części [...] we W. (uchwała nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia 3 grudnia 2009r.), w formie "(...) zapewnienia przejazdu". Według Rady dzięki takiemu rozwiązaniu tworzony jest regularny układ dostępności do wałów O.

Przeprowadzenie ciągu pieszo-rowerowego przez teren zieleni parkowej (3ZP) nie stoi w sprzeczności z ochroną gatunkową zwierząt (ptaków i nietoperzy), a także chronionych gatunków grzybów. Jest to teren zagospodarowany o ustalonej funkcji. Według strony przeciwnej, nie należy spodziewać się wytyczenia nowego szlaku prowadzącego przez ten teren. Budowa nowego obiektu wymagałaby cięć w drzewostanie, co nie byłoby racjonalne z punktu widzenia przyrodniczego i ekonomicznego. Istniejący ciąg w chwili obecnej umożliwia dojazd pojazdów do wału w celu jego obsługi technicznej, a także prowadzenia akcji przeciwpowodziowej. Funkcjonowanie ścieżki nie kłóci się z przyrodniczą funkcją terenu parkowego. Wykorzystywana jest ona od dziesięcioleci a ruch pieszo-rowerowy nie zagraża populacji chronionych gatunków zwierząt. Wyjaśniono również, że ścieżka przebiega w bezpiecznej odległości od stanowiska chronionych grzybów. Rada nie uznała argumentu spółki, że hałas wywołany ruchem pieszym i rowerowym może zagr