II OSK 867/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. akt II SA/Wr 732/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę A. B. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki budynku stodoły.

Jak wynika z akt sprawy, C. P. wystąpił do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie Wrocławskim o wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie złego stanu technicznego, grożącej zawaleniem, stodoły na działce nr [...] we wsi G., gmina K. W dniu 21 lipca 2010 r. organ I instancji przeprowadził dowód z oględzin przedmiotowego obiektu, a następnie postanowieniem nr [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. nałożył na A. B., obowiązek dostarczenia w terminie do dnia 2 listopada 2010 r. oceny technicznej odnoszącej się do stanu technicznego budynku stodoły, grożącego zawaleniem, w części należącej do strony.

Następnie, po przedłożeniu opinii technicznej przez skarżącą, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie Wrocławskim decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...], na podstawie art. 67 ust. 1 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r. Nr 143, poz. 1623 ze zm.) nakazał A. B. – jako właścicielce, rozbiórkę całkowitą budynku stodoły położonej na działce nr [...] w miejscowości G., gmina K. oraz uporządkowanie terenu w terminie od 25 lipca 2011 r. do 31 października 2011 r. Roboty rozbiórkowe należy prowadzić pod kierownictwem osoby posiadającej uprawnienia budowlane w specjalności konstrukcyjno-budowlanej. Z uwagi na podwyższony stopień skomplikowania, nakazał prowadzenie robót rozbiórkowych uwzględniając bezpieczne przeniesienie obciążeń – zabezpieczenie przed naruszeniem konstrukcji sąsiedniej części stodoły znajdującej się na działce nr [...], poprzez wymurowanie w granicy posesji ściany zamykającej pozostałą część budynku.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podniósł, że przedmiotowy obiekt jest częścią "poniemieckiej" stodoły, a jej całość stanowi współwłasność A.B. (użytkuje działkę nr [...]) i C. P. (użytkuje działkę nr [...]), jednakże nie istnieje ściana ogniowa oddzielająca obydwie części, ustalona jest jedynie przez sąsiadów granica fizyczna użytkowania obiektu. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie Wrocławskim poinformował, że zebrany w toku postępowania materiał dowodowy wskazuje, że stodoła położona na działce nr [...], znajduje się na bardzo wysokim poziomie degradacji technicznej, wskazującym na daleko idące lekceważenie przez właściciela nieruchomości obowiązków określonych przez ustawodawcę przepisami Prawa budowlanego. Do obowiązków tych należy utrzymanie obiektu w należytym stanie technicznym, czyli w takim stanie sprawności obiektu budowlanego, oraz jego urządzeń, instalacji i innych elementów, który nie wymaga żadnych napraw. Organ podkreślił, że na skutek niedopełnienia tych obowiązków obiekt stanowi zagrożenie, gdyż znajduje się w bardzo złym stanie technicznym. Dodał, że biorąc pod uwagę ustalenia dokonane przez niego podczas przeprowadzonych w dniu 21 lipca 2010 r. oględzin obiektu, a nadto uwzględniając ocenę i wskazania zawarte w przedłożonym egzemplarzu oceny technicznej, a także stanowisko strony powzięte na rozprawie administracyjnej w dniu 18 maja 2011 r. (chęć rozbiórki przedmiotowej stodoły), to w jego ocenie zasadnym stało się zastosowanie w sprawie art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego, ponieważ stan techniczny przedmiotowego budynku jest nieodpowiedni oraz zagraża życiu, zdrowiu i mieniu ludzkiemu. W pouczeniu decyzji znalazła się informacja, że z uwagi na nadanie jej rygoru natychmiastowej wykonalności wniesienie odwołania nie wstrzymuje jej wykonania.

Odwołanie od powyższej decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie Wrocławskim z dnia [...] czerwca 2011 r. wniosła A. B.

Po rozpatrzeniu odwołania Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu decyzją z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. uchylił zaskarżoną decyzję nr [...] w części określającej termin wykonania powyższego obowiązku i wyznaczył nowe terminy: rozpoczęcie robót rozbiórkowych od 19 września 2011 r., a ich zakończenie w terminie do 30 listopada 2011 r. W pozostałym zakresie zaskarżoną decyzję organu I instancji utrzymał w mocy wskazując w uzasadnieniu, że w jego ocenie decyzja ta została wydana w oparciu o właściwą podstawę prawną, a treść nakazanych obowiązków mieści się w upoważnieniu ustawowym zawartym w powołanej przez organ I instancji podstawie prawnej. Organ odwoławczy wskazał, iż w zaskarżonej decyzji jako podstawę nałożenia na stronę obowiązku "wymurowania w granicy posesji ściany zamykającej pozostałą część budynku" przywołano fakt zaniedbań, jakich dopuściła się strona doprowadzając tym samym do zaistnienia złego stanu technicznego budynku.

Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego ustosunkowując się do zarzutów odwołania zaznaczył, że decyzja wydana na podstawie art. 67 Prawa budowlanego zastępuje decyzję wydaną na podstawie art. 28 ust. 1 powołanej ustawy, a zastosowanie przez organ I instancji na podstawie art. 108 § 1 k.p.a. rygoru natychmiastowej wykonalności nie jest możliwe z uwagi na treść § 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 30 sierpnia 2004 r. w sprawie warunków i trybu postępowania w sprawach rozbiórek nieużytkowanych lub niewykończonych obiektów budowlanych (Dz.U. z 2004 r. Nr 198, poz. 2043, dalej jako rozp. MI), zgodnie z którym to przepisem, właściwy organ przewiduje wyznaczenie właścicielowi lub zarządcy obiektu budowlanego odpowiedni, technicznie uzasadniony termin przystąpienia do rozbiórki i terminu jej zakończenia oraz uporządkowania terenu, przy czym równocześnie przepis ten wprowadza ograniczenie w stosunku do terminu rozpoczęcia rozbiórki, który nie może być krótszy niż 6 tygodni, licząc od dnia doręczenia właścicielowi lub zarządcy obiektu budowlanego decyzji o nakazie rozbiórki.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu na powyższą decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2011 r. złożyła A. B.

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. II SA/Wr 732/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a., oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podkreślił, że podstawą materialnoprawną zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji są przepisy art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego, które nakładają na organ nadzoru budowlanego obowiązek wydania nakazu rozbiórki nieużytkowanego lub niewykończonego obiektu budowlanego, jeżeli nie nadaje się on do remontu, odbudowy lub wykończenia. Podmiotami, na które organ ten może nałożyć obowiązek dokonania rozbiórki obiektu budowlanego mogą być jedynie właściciel lub zarządca takiego obiektu. Decyzja nakazująca rozbiórkę obiektu winna w swojej treści zawierać także obowiązek uporządkowania terenu oraz wskazanie terminu przystąpienia do robót rozbiórkowych i datę ich zakończenia.

Zdaniem Sądu w przedmiotowym postępowaniu spór nie dotyczył zasadności nakazu rozbiórki części budynku stodoły, gdyż sama skarżąca nie tylko nie kwestionowała dokonanych ustaleń co do złego stanu technicznego przynależnej jej części budynku, lecz potwierdziła także istnienie po swojej stronie braku zamiaru doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem, skoro planowała rozebranie tej części stodoły "z uwagi na wieloletni brak eksploatacji budynku i planów do jego wykorzystania w przyszłości". Skarżąca nie zgadzała się natomiast z nałożeniem na nią, w ramach robót rozbiórkowych, obowiązku wykonania prac zabezpieczających w postaci wymurowania w granicy posesji ściany zamykającej pozostałą część budynku, zarzucając z jednej strony brak podstaw do rozszerzenia zakresu obowiązków wymienionych w art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego, jak też brak przyczyn techniczno-konstrukcyjnych uzasadniających potrzebę wykonania takich prac, skoro w jej przekonaniu nie tylko, że "elementy konstrukcyjne znajdują się na posesji sąsiedniej", ale "konstrukcja stodoły opiera się w całości na drewnianej więźbie konstrukcyjnej, w tym na wiązarach, krokwiach, słupach i podporach", z drugiej zaś kwestionując prawidłowość określenia adresata tego obowiązku, gdyż jej zdaniem winien być to właściciel pozostałej części budynku.

Sąd podkreślił, że w przedmiotowej sprawie jeden w sensie technicznym budynek gospodarczy (stodoła) znajduje się na dwóch działkach ewidencyjnych (działki nr [...] i nr [...]), stanowiących własność dwóch różnych osób fizycznych (skarżącej i uczestnika), przy czym brak jest przegrody budowlanej (ściany), która wyznaczałaby ustalony podział użytkowania tego obiektu (granicę fizyczną). Ta szczególna sytuacja wymagała w ocenie Sądu odpowiedniego stanowiska organu nadzoru budowlanego, zajętego co do zasady w jednym postępowaniu administracyjnym. Tymczasem organ I instancji wszczął i prowadził dwa odrębne postępowania, które zakończył dwiema różnymi decyzjami, tj. nakazem rozbiórki części budynku i nakazem usunięcia nieprawidłowości co do pozostałej części budynku. Stwierdzone naruszenie przepisów postępowania nie miało jednakże wpływu na wynik niniejszego postępowania, gdyż w istocie oba postępowania toczyły się równolegle, zaś strona i uczestnik postępowania aktywnie brali w nich udział, m.in. składając oceny techniczne budynku stodoły, uczestnicząc w rozprawie administracyjnej, czy też w przypadku skarżącej wnosząc odwołania, a następnie skargi na decyzje w obu tych postępowaniach. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego w sprawie, czego w zasadzie skarżąca nie kwestionowała, poszczególne części budynku znajdowały się w różnym stanie technicznym, w złym w części należącej do skarżącej, co uniemożliwiało jego remont (sporządzający jego ocenę określił go mianem "stanu awaryjnego", oraz w nieodpowiednim w części należącej do uczestnika postępowania, co umożliwiało jednak doprowadzenie go właściwego stanu technicznego poprzez usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości.

W ocenie Sądu orzekając rozbiórkę części budynku organ nadzoru budowlanego zobowiązany był wziąć pod uwagę wykonalność tej decyzji z punktu widzenia warunków technicznych, tj. możliwości dokonania prac rozbiórkowych bez stworzenia niebezpieczeństwa dla pozostałej części tego budynku, który nie należy do skarżącej, lecz do uczestnika postępowania. Wbrew zarzutom skarżącej konstrukcja przedmiotowego budynku stodoły nie opiera się wyłącznie na więźbie dachowej, lecz z oczywistych względów również na pozostałych elementach konstrukcyjnych, do których z całą pewnością należą fundamenty i ściany zewnętrzne wzmocnione pilastrami. Trudno zatem przypuszczać, iż wyburzenie istniejącej ściany szczytowej stodoły o wysokości 12 m, jak też części bocznych ścian zewnętrznych (do granicy z sąsiednią posesją) wraz z odpowiadającymi im częściami fundamentów, nie będzie miało znaczenia dla bezpieczeństwa konstrukcyjnego tego budynku, tym bardziej, iż część więźby dachowej jest zniszczona lub znacznie nadwyrężona.

Dodatkowo zdaniem Sądu podstawę do nakazania skarżącej wykonania prac zabezpieczających w postaci wymurowania ściany zamykającej pozostałą część budynku wywieść można nie tylko z ogólnych uprawnień organu nadzoru budowlanego wynikających z art. 84 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, ale także z zawartego w art. 67 ust. 1 u.p.b. obowiązku uporządkowania terenu objętego rozbiórką. Wymurowanie nowej ściany szczytowej, oprócz omówionych wyżej walorów konstrukcyjnych, stanowi niewątpliwie również czynność o charakterze porządkującym, gdyż przyczyni się do poprawy estetyki zachowanej części budynku, a tym samym i jego najbliższego otoczenia.

Sąd uznał za niezasadny zarzut niewłaściwego określenia adresata obowiązku wykonania prac zabezpieczających nałożonych decyzją rozbiórkową. Powyższy obowiązek został określony w drodze decyzji administracyjnej w trybie przepisów Prawa budowlanego, opartych na zasadach odbiegających od regulacji cywilnoprawnych. Skarżąca jako właścicielka i następczyni prawna poprzednich właścicieli części budynku stodoły nie wywiązała się z nałożonego mocą art. 61 pkt 1 w zw. z art. 5 ust. 2 Prawa budowlanego obowiązku utrzymywania obiektu budowlanego w należytym stanie technicznym i estetycznym, dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej. Jednakże to nie naruszenie powyższych przepisów, lecz przysługujący jej atrybut właściciela (dysponenta) praw do zrujnowanej części budynku nakłada na nią obowiązek spełnienia nakazu administracyjnego. Ewentualne rozliczenie poniesionych kosztów wykonania tego obowiązku, o ile zaistnieją podstawy do jego przeprowadzenia, może nastąpić jedynie w ramach regulacji cywilnoprawnych.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 7 grudnia 2011 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła A. B. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego:

1. art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego oraz § 7 ust. 1 rozporządzenia MI poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na nałożeniu na skarżącą obowiązku nieprzewidzianego w tych przepisach;

2. art. 28 w zw. z art. 61 Prawa budowlanego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na obciążeniu obowiązkami polegającymi na zabezpieczeniu budynku (wymurowanie ściany w budynku) innej osoby niż właściciela lub zarządcę, tj. skarżącą;

Skarżąca kasacyjnie zarzuciła również naruszenie przepisów postępowania co miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 145 § 1 lit. a/ p.p.s.a. w zw. z art. 67 Prawa budowlanego polegające na jego niezastosowaniu i oddalenie skargi w sytuacji gdy istniały przesłanki do uchylenia zaskarżonych decyzji jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego i § 7 ust. 1 rozporządzenia MI poprzez nałożenie na skarżącą określonego obowiązku (wymurowanie ściany w budynku) bez podstawy prawnej;

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w zw. z art. 6, 7, 8, 9, 11 i 77 § 1 i art. 84 § 1 k.p.a. polegające na jego niezastosowaniu i oddaleniu skargi w sytuacji, gdy doszło do rażącego naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, skutkiem czego doszło do usankcjonowania decyzji, którą organ podjął wbrew przepisom prawa (z przekroczeniem podstawy prawnej), a nadto która uwzględnia wyłącznie interes jednej ze stron postępowania co ewidentnie narusza interes społeczny oraz zasadę równości obywateli wobec prawa, o której mowa w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP – i podjęta została bez wyjaśnienia w sposób należyty i wszechstronny stanu faktycznego sprawy, zwłaszcza w sytuacji, gdy podjęcie prawidłowego rozstrzygnięcia uzależnione było od przedstawienia wiadomości specjalnych z zakresu budownictwa.

Skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy WSA we Wrocławiu do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw.

Na wstępie należy zauważyć, że nie do końca jest jasny i jednoznaczny stan faktyczny i stan prawny w niniejszej sprawie dotyczący obiektu budowlanego jakim jest przedmiotowa stodoła. Z akt sprawy wynika, że przedmiotowa stodoła usytuowana jest na dwóch działkach: działka [...] stanowiąca własność A. B. i działka [...] stanowiąca własność C. P. Z § 1 aktu notarialnego – umowy darowizny z dnia 5 lipca 2007 r. (Rep. A nr [...]) wynika, że działka nr [...] powstała w wyniku zniesienia współwłasności postanowieniem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia [...] lipca 2004 r., którego brak w przedstawionych aktach. Ww. aktem notarialnym z dnia 5 lipca 2007 r. R. B. darował swojej córce A. R. B. zabudowaną działkę gruntu nr [...], obręb [...], położoną w miejscowości G., w gminie K.

Z protokołu oględzin z dnia 21 lipca 2010 r. dokonanych przez przedstawicieli Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie Wrocławskim wynika, że przedmiotowa stodoła "stanowi współwłasność (z ustalona granica fizyczną) P. B. i P. P.".

W uzasadnieniu postanowienia Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r. (s.2) zapisano, "że na działce nr [...] w G., gmina K., położony jest poniemiecki budynek gospodarczy – stodoła, który zlokalizowany jest na dwóch działkach będących we własności dwóch osób fizycznych, mających ustalony podział użytkowania ww. obiektu".

W uzasadnieniu decyzji Nr [...] z dnia [...] czerwca 2011 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie Wrocławskim zamieścił informację, że "stodoła stanowi współwłasność (z ustaloną granicą fizyczną) Pani A. B. (dz. nr 406/1) i Pana C. P. (dz. nr [...])". W innym miejscu tego uzasadnienia organ podał, iż "na działce nr [...] we wsi G. gmina K. zlokalizowana jest część poniemieckiej stodoły. Jej całość stanowi współwłasność Pani A. B. (dz. nr [...]) i Pana C. P. (dz. nr [...]), jednakże nie istnieje ściana ogniowa oddzielająca obydwie części, ustalona jest jedynie przez sąsiadów granica fizyczna użytkowania obiektu". W niniejszej sprawie stronami są A. B. i C. P.

W uzasadnieniu decyzji Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego Nr [...] zaznaczono, iż A. B. deklaruje chęć dokonania rozbiórki części stodoły usytuowanej na działce nr [...] w G., na co obecny podczas rozprawy administracyjnej w dniu 18 maja 2011 r. C. P., wyraził zgodę.

W skardze kasacyjnej pełnomocnik skarżącej mówi o zniesieniu współwłasności i podziale budynku stodoły na dwie części, że dopiero po zakończeniu postępowania "działowego" budynek znalazł się w zarządzie Skarżącej. Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (s. 14) przyjął, że budynek stodoły jest jednym obiektem budowlanym, który stanowi współwłasność (z ustaloną granicą fizyczną).

Dokładne wyjaśnienie statusu prawnego budynku stodoły, powinno mieć miejsce przed podjęciem jakichkolwiek działań prawnych w oparciu o przepisy Prawa budowlanego w stosunku do tego obiektu. Ustalenia w tym zakresie są bowiem niezbędne dla prawidłowego ustalenia stron postępowania administracyjnego, adresata bądź adresatów ewentualnych decyzji zawierających nakazy oparte na przepisach art. 66 lub art. 67 Prawa budowlanego.

Jako że sprawa dotyczy budynku stodoły, stanowiącego w świetle przepisów Prawa budowlanego jeden obiekt budowlany, rozstrzygnięcia administracyjne dotyczące tego obiektu powinny być podjęte w jednym postępowaniu, a nie w dwu odrębnych postępowaniach, czym naruszono przepisy postępowania wskazane w pkt 2.2 skargi kasacyjnej. W związku z powyższym trafnie podnosi się w skardze kasacyjnej, iż w tym przypadku został naruszony art. 28 w związku z art. 61 Prawa budowlanego, poprzez niewłaściwe zastosowanie, przez obciążenie jedynie A. B. obowiązkiem zabezpieczenia budynku przed zawaleniem przez wymurowanie ściany. Tym samym wydana decyzja uwzględnia wyłącznie interes jednej strony postępowania.

Przepisy art. 61–art. 67 Prawa budowlanego dotyczące utrzymania i użytkowania obiektów budowlanych adresowane są do właściciela lub zarządcy obiektu budowlanego, co w przypadku współwłasności obiektu budowlanego (art. 195 k.c.) należy rozumieć, że adresatowi obowiązków wynikających z tych przepisów i nakazów wydawanych przez właściwe organy nadzoru budowlanego, powinni być wszyscy współwłaściciele (wyrok WSA w Białymstoku z dnia 8 maja 2008 r., II SA/Bk 535/07, Lex nr 510175).

Trafnie też zarzuca się w skardze kasacyjnej naruszenie art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego oraz § 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 30 sierpnia 2004 r. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na nałożeniu na A. B. obowiązku nieprzewidzianego w tych przepisach.

W decyzji Nr [...] z dnia [...] czerwca 2011 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie Wrocławskim oprócz nakazu rozbiórki budynku stodoły na działce nr [...], nakazał A. B. również "wymurowanie w granicy posesji ściany zamykającej pozostałą część budynku". Jak wynika z omawianej decyzji, wymurowanie takiej ściany ma stanowić "zabezpieczenie przed naruszeniem konstrukcji sąsiedniej części stodoły znajdującej się na działce nr [...]".

Z brzmienia art. 67 ust. 1 wynika jednoznacznie, że "właściwy organ wydaje decyzję nakazującą właścicielowi lub zarządcy rozbiórkę tego obiektu i uporządkowanie terenu (...)". Natomiast nie wynika z tego przepisu aby organ mógł nałożyć na właściciela lub zarządcę obiektu jakieś inne obowiązki np. w postaci wymurowania ściany zamykającej pozostałą część budynku, jak w tym przypadku. Nie można nałożenia obowiązku wymurowania ściany zamykającej pozostałą część budynku, rozumieć jako uporządkowanie terenu, jak to uzasadnia Sąd w zaskarżonym wyroku. Jest to wykładnia art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego zbyt rozszerzająca kompetencje organu, z czym nie można się zgodzić. Tym samym należy stwierdzić, że decyzja PINB w Powiecie Wrocławskim z dnia [...] czerwca 2011 r. w części nakazującej A. B. "wymurowanie w granicy posesji ściany zamykającej pozostałą część budynku", została wydana bez podstawy prawnej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Naruszenie wcześniej wskazanych przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, których uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w konsekwencji uzasadnia również zarzut skargi kasacyjnej naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ p.p.s.a. przez fakt oddalenia skargi w oparciu o art. 151 p.p.s.a.

Ponownie rozpatrując sprawę organy nadzoru budowlanego powinny podjąć rozstrzygnięcie w ramach jednego postępowania administracyjnego, biorąc pod uwagę wolę, zamiary i możliwości finansowe obu stron będących właścicielami przedmiotowej stodoły, co nie jest bez znaczenia w tej sprawie (wyrok NSA z 8 kwietnia 2009 r. II OSK 515/08, Lex nr 558403, wyrok NSA z 7 grudnia 2010 r., II OSK 73/10, ONSAiWSA 2011, nr 6, poz. 123).

Niewykluczone, że na skutek upływu czasu, co ma niewątpliwie wpływ na stan techniczny obiektu budowlanego – stodoły, należy zlecić wykonanie nowej ekspertyzy – opinii określającej aktualny stan obiektu i wskazanie najwłaściwszych rozwiązań możliwych do wykonania pod względem technicznym i bezpiecznych dla wykonawców robót oraz dla otoczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ oraz art. 135 i art. 203 pkt 1 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.