II SA/Sz 381/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r., Nr [...] Burmistrz po rozpatrzeniu wniosku Spółki A. ustalił środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia, polegającego na budowie zespołu elektrowni wiatrowych o łącznej mocy nominalnej 21 MW, w obrębach geodezyjnych: P. wraz z niezbędną infrastrukturą towarzyszącą – "FW T.".

Odwołanie od powyższej decyzji, wniosła m.in. B. S., będąca właścicielką działki nr [...] obręb P.

Decyzją z dnia [...]r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania B. S. umorzyło postępowanie odwoławcze w sprawie dotyczącej decyzji organu pierwszej instancji z dnia 19 grudnia 2011 r. Organ odwoławczy uznał, że oddziaływanie planowanego przedsięwzięcia nie będzie ingerowało w prawa rzeczowe odwołującej się. Organ uznał, że odwołująca się nie ma interesu prawnego w rozpoznanej sprawie, a tym samym nie posiada przymiotu strony postępowania.

Na powyższą decyzję Kolegium, B. S. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Sz 511/12, uchylił decyzję Kolegium z dnia 19 marca 2012 r. Wyrok ten jest prawomocny.

Starosta, decyzją z dnia [...] r., Nr [...] wydaną na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4, art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 czerwca 2012 r. zatwierdził projekt budowlany i udzielił wnioskodawcy Spółki A. pozwolenia na budowę farmy wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, składającą się z: pięciu turbin wiatrowych, stacji transformatorowej GPZ, instalacji kanalizacji deszczowej i instalacji zasilania rezerwowego na terenie stacji GPZ, linii kablowych średniego napięcia oraz linii światłowodowych, sieć uziemienia, przyłącza elektroenergetycznego, linii wysokiego napięcia oraz dróg wewnętrznych wraz ze zjazdami na terenie działek nr [...] obręb P.; nr [...] obręb Ł. obręb [...] C.; nr [...] obręb [...] C. ; nr [...] obręb [...] C. do granicy: drogi wojewódzkiej – działka nr [...] – ulica S. w C. obręb [...] i granicy terenu kolejowego – działki nr [...] ul. [...] obręb [...] oraz budowę zjazdu w działce nr [...] i połączenie z drogą gminną – działka nr [...], obręb T.

Odwołanie od tej decyzji, wniosła B. S.

Wojewoda decyzją z dnia [...]r., Nr [...] , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, po rozpatrzeniu odwołania B. S., umorzył postępowanie odwoławcze, wszczęte odwołaniem B. S.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że przed merytorycznym rozpatrzeniem odwołania zobowiązany jest do sprawdzenia, czy odwołanie zostało wniesione przez stronę postępowania.

Wojewoda podniósł, że stosownie do art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku strony dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Cechą interesu prawnego jest jego charakter : indywidualny, konkretny, aktualny i sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych będących przesłankami zastosowania przepisów prawa materialnego. Interes prawny, musi bezpośrednio dotyczyć sfery prawnej podmiotu, natomiast brak bezpośredniego wpływu sprawy na sferę prawną podmiotu, nie zezwala na uznanie go za stronę w postępowaniu administracyjnym.

W myśl art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, stanowiącego lex specialis wobec art. 28 k.p.a., zawężony został krąg stron postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę do inwestora oraz właścicieli, użytkowników wieczystych lub zarządców nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania projektowanego obiektu.

Wojewoda wskazał, że ustalenie obszaru oddziaływania konkretnego obiektu budowlanego należy do kompetencji organu administracji architektoniczno – budowlanej, który prowadzi postępowanie w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Projektowane elektrownie wiatrowe zlokalizowane są na działkach nr [...] (turbiny A1, A3) i nr 117 (A5) w obrębie T. oraz na działce nr [...] w obrębie P. ([...]). Działki, na których przewidziano lokalizację projektowanych elektrowni wiatrowych zlokalizowane są na terenach oznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (uchwała Nr XLV/381/09 Rady Miejskiej w Czaplinku z dnia 17 października 2009 r. – Dz.Urz.Woj. Zachodniopomorskiego z 1996 r., Nr 38, poz. 111), symbolami 03R/E oraz 02R/E – tereny rolnicze z dopuszczeniem lokalizacji elektrowni wiatrowych i związanych z nimi urządzeniami infrastruktury technicznej.

Inwestor do wniosku o pozwolenie na budowę dołączył decyzję Burmistrza z dnia [...] r. o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanej inwestycji budowy zespołu elektrowni wiatrowych.

W decyzji tej nie stwierdzono konieczności utworzenia obszaru ograniczonego oddziaływania stosownie do art. 135 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska (pkt VIII) oraz określono działania dotyczące zapobieganiu, ograniczeniu oraz monitorowaniu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko m.in. zobowiązując do prowadzenia monitoringu hałasu na najbliższych terenach objętych ochroną akustyczną zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczających poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. nr 120, poz. 826) ) pkt VII pakt. 1 i 2). Ponadto z uzasadnienia powyższej decyzji wynika, że planowane przedsięwzięcie zlokalizowane będzie w odległym ok. 0,72 – 2,5 km od istniejącej lub planowanej zabudowy mieszkaniowej, nie będzie też szkodliwe dla środowiska i nie będzie wywierało negatywnego wpływu na zdrowie mieszkańców, nie wystąpi też efekt kumulatywnego oddziaływania z innymi planowanymi przedsięwzięciami.

Organ wskazał, że wyrokiem z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II SA/Sz 510/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę S. na decyzję Kolegium z dnia [...] r., Nr[...] , a wyrokami z dnia 28 listopada 2012 r. o sygn. akt II SA/Sz 511/12, II SA/Sz 512/12 oraz II SA/Sz 513/12, Sąd uchylił decyzję Kolegium z dnia [...] r., Nr [...] umarzającą postępowanie odwoławcze (w stosunku do B. S. B. M. oraz B. D.) w sprawie decyzji Burmistrza z dnia [...] r., Nr [...] o ustaleniu środowiskowych uwarunkowań dla planowanego przedsięwzięcia, jakim jest budowa farmy wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą. W ocenie organu odwoławczego, powyższe rozstrzygnięcie nie skutkuje wyeliminowaniem z obrotu prawnego decyzji Burmistrza C. z dnia 19 grudnia 2011 r. o środowiskowych uwarunkowaniach, zatem decyzja ta, wiąże organ wydający pozwolenie na budowę, który nie może ignorować wcześniej wydanych decyzji dopóki te decyzje są w obrocie prawnym (wyrok NSA z dnia 7 września 2012 r., sygn. akt II OSK 911/11).

Wojewoda wskazał dalej, iż szczegółowa analiza akt sprawy wykazała, że wszystkie działki, stanowiące własność odwołujących się (w tym B. S.), nie graniczą z terenem inwestycji i zlokalizowane są poza terenem objętym oddziaływaniem akustycznym turbin. Żadna z działek, należąca do tych osób nie znajduje się w zasięgu izofony 40 dB.

W ocenie organu odwoławczego, nie występują ponadto żadne inne, wynikające z przepisów prawa ograniczenia w możliwości zagospodarowania przedmiotowych działek, których źródłem mogłyby być projektowane turbiny.

W świetle zebranego materiału dowodowego, organ odwoławczy uznał, że w przedmiotowej sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do przyznania odwołującej się, przymiotu strony, w toczącym się postępowaniu administracyjnym w sprawie o udzielenie pozwolenia na budowę.

Zdaniem Wojewody, przywołane w treści odwołania stanowisko WSA, wyrażone w wyrokach o sygn. akt II SA/Sz 511/12, sygn. akt II SA/Sz 512/12 i sygn. akt II SA/Sz 513/12, nie miały wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie, gdyż dotyczyło kwestii przyznania statusu strony w postępowaniu o ustalenie środowiskowych uwarunkowań realizacji inwestycji, prowadzonego na podstawie ustawy o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r., nr 199, poz. 1227 ze zm.) podczas, gdy w niniejszym postępowaniu w sprawie o udzielenie pozwolenia na budowę, ustalenie stron postępowania następuje na podstawie art. 28 ustawy Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zm.).

Reasumując organ wskazał, że w świetle dokonanych ustaleń, budowa farmy wiatrowej nie spowoduje ograniczeń w zakresie dysponowania nieruchomościami, a subiektywne odczucia o naruszeniu interesów (nie mających charakteru interesu prawnego) nie dają podstaw do uznania ich za stronę postępowania w sprawie o udzielenie pozwolenia na budowę.

B. S., reprezentowana przez r. pr. W. J.,złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Wojewody z dnia [...] r., Nr [...], wnosząc o jej uchylenie w całości oraz o zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji, zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ ma wynik sprawy, tj.:

- art. 16 § 1 K.p.a., poprzez przyjęcie, że decyzja od której wniesiono odwołanie jest decyzją ostateczną, a co za tym idzie może być podstawą zakresu oddziaływania obiektu w rozumieniu art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane,

- art. 6, art. 7 i art. 10 § 1 K.p.a. oraz art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, poprzez nienależyte ustalenie, które podmioty są stronami postępowania o pozwolenie na budowę,

- art. 110 K.p.a. poprzez błędne przyjęcie, że decyzja nieostateczna, doręczona stronom postępowania wiąże inne organy administracji.

W uzasadnieniu skargi, B. S. wskazała, że kluczową kwestią jest ustalenie przez organ jasnego i jednoznacznego obszaru oddziaływania obiektu, które to ustalenie pozwoli dopiero stwierdzić, czy właściciele nieruchomości, położonych obok miejsca przeznaczonego pod zabudowę, są stronami postępowania, czy też nie.

Zakres oddziaływania obiektu wyznacza decyzja Burmistrza C. z dnia [...] r., Nr[...], która określa środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia, polegającego na budowie farmy elektrowni wiatrowych. To dzięki zawartym w tej decyzji wskazaniom, możliwe jest ustalenie obszaru, na jaki oddziaływać będzie budowla. Wbrew twierdzeniom organu odwoławczego, powyższa decyzja nie mogła być podstawą ustalenia, czy nieruchomości należące do uczestników postępowania, znajdą się w zasięgu oddziaływania obiektu. Od wskazanej decyzji wniesiono bowiem odwołanie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] r., Nr [...] umorzyło postępowanie odwoławcze. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokami z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Sz 511/12, sygn. akt II SA/Sz 512/12 oraz sygn. akt II SA/Sz 513/12 uchylił decyzję umarzającą postępowanie odwoławcze w sprawie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Zdaniem skarżącej, w obecnym stanie prawnym nie mamy do czynienia z ostateczną decyzją, która określa środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia polegającego na budowie elektrowni wiatrowych. Powołując się na znaczenie decyzji ostatecznej, w rozumieniu art. 16 § 1 K.p.a., skarżąca zauważyła, że mamy do czynienia z etapem toczącego się postępowania odwoławczego, a co za tym idzie decyzja Burmistrza C. nie jest ostateczna i nie może, w ocenie skarżącej, stanowić do chwili zakończenia postępowania odwoławczego, ustaleń organu wydającego pozwolenie na budowę. Organ drugiej instancji, może uchylić zaskarżoną decyzję (środowiskową) i orzec zupełnie odmiennie co do istoty sprawy. Sytuacja taka spowoduje, że całkowicie odmiennie ustalony może zostać obszar oddziaływania obiektu, który jest podstawą wyznaczenia katalogu stron, zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane. Nie jest także istotna przyczyna uchylenia decyzji Kolegium, którą umorzono postępowanie odwoławcze, zainicjowane odwołaniem od decyzji środowiskowej Burmistrza C. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem judykatury, Kodeks postępowania administracyjnego, nie rozróżnia decyzji ostatecznych, mających charakter merytoryczny, czy też procesowy.

Dlatego, do chwili prawomocnego zakończenia postępowania administracyjnego w sprawie decyzji Burmistrza C., która określa środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia polegającego na budowie elektrowni wiatrowych, wszelkie ustalanie katalogu stron postępowania dotyczącego wydania pozwolenia na budowę jest – w ocenie skarżącej - są przedwczesne, gdyż nie sposób przewidzieć, jaki będzie ostateczny zakres oddziaływania budowli, wskazany w tym postępowaniu.

Wydane w niniejszym postępowaniu rozstrzygnięcie organu doprowadziło do naruszenia art. 6, art. 7, art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, poprzez nienależyte ustalenie, które podmioty są stronami w postępowaniu o pozwolenie na budowę.

Niezrozumiałe jest także dla strony skarżącej, stanowisko organu drugiej instancji, który przyjął, iż decyzja Burmistrza C. mimo, że nieostateczna, wiąże organ administracji, ponieważ pozostaje w obiegu prawnym, albowiem do dnia dzisiejszego decyzja nie została uchylona. Kwestię skutków doręczenia i ogłoszenia decyzji reguluje art. 110 K.p.a. Przepis ten wyraża zasadę związania organu administracji publicznej wydaną przez siebie decyzją administracyjną. Nie daje natomiast podstawy do konstruowania zasady związania organu administracji publicznej decyzją wydaną przez inny organ administracji publicznej lub wyrokiem sądowym, tak jak przyjmuje to organ drugiej instancji. Skarżąca stwierdziła, że pozostawanie w obiegu prawnym decyzji Burmistrza C. oznacza, że ów organ jest związany wydaną decyzją i nie może po doręczeniu jej stronie, wydać innej decyzji. Obecnie w przedmiocie owej decyzji rozstrzygnąć musi organ odwoławczy.

Wojewoda udzielając odpowiedzi na skargę B. S. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie. Organ odwoławczy nie zgodził się z twierdzeniem strony skarżącej, że decyzja Burmistrza C. z dnia [...] r. nie była ostateczna i nie była wiążąca dla organu wydającego o pozwolenie na budowę, skoro Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] r., Nr [...] umorzyło postępowanie odwoławcze S., a decyzją z dnia [...]r. nr [...] umorzyło postępowanie odwoławcze wszczęte odwołaniami, wniesionymi przez inne osoby, zatem decyzja środowiskowa z dnia [...] r. stała się ostateczna.

Jednocześnie Wojewoda wskazał, że istotne jest w sprawie, a co pominęła skarżąca, że wyrokiem z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt II SA/Sz 510/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę S. na decyzję Kolegium z dnia [...]r. w sprawie środowiskowych uwarunkowań dla inwestycji polegającej na budowie farmy wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Organ wskazał także, że w sprawach o sygn. akt II SA/Sz 511/12, II SA/Sz 512/12 oraz II SA/Sz 513/12, Sąd wyrokami z dnia 28 listopada 2012 r. uchylił decyzję Kolegium z dnia [...] r., Nr [...] umarzającą postępowanie odwoławcze (w stosunku do B. S., B. M. oraz B. D.).

Jak zauważył organ drugiej instancji, żaden z wyżej wymienionych wyroków nie był prawomocny w dniu 1 lutego 2013 r., tj. w dniu wydania zaskarżonej decyzji nr [...], jak również nie wstrzymywał wykonania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach inwestycji.

Pismem z dnia 4 czerwca 2013 r., uzupełniając swą skargę B. S., podała, że stosownie do art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane, stronami postępowania o pozwolenie na budowę, są wszystkie osoby, dla których planowana inwestycja może spowodować ograniczenia w zagospodarowaniu ich nieruchomości. przy czym ograniczenie wynikające z przepisów odrębnych musi godzić w konkretne uprawnienia tych podmiotów do korzystania z ich nieruchomości. Skarżąca stwierdziła, że w niniejszej sprawie swoje uprawnienia, jako strony postępowania wywodzi z art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 2, art. 31 ust. 3 i art. 68 Konstytucji RP, z art. 17 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, z art. 1 Protokołu nr 1 i nr 4 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka Podstawowych Wolności, art. 140, art. 143 i art. 144 Kodeksu cywilnego.

Uczestnik postępowania Spółka A. , w piśmie z dnia 21 czerwca 2013 r., reprezentowana przez adw. J. K., wniosła o oddalenie skargi B. S. Zdaniem uczestnika, wszystkie zarzuty skarżącej, opierają się na błędnych założeniach, iż decyzja środowiskowa Burmistrza C. była rzekomo nieostateczna, oraz że decyzja środowiskowa rzekomo wyznacza zakres oddziaływania obiektu w postępowaniu dotyczącym decyzji Starosty D. z dnia 4 grudnia 2012 r. o pozwoleniu na budowę. Spółka A. na potwierdzenie swej argumentacji powołała liczne orzeczenia sądów administracyjnych. Wskazała, iż w sytuacji, gdy odwołanie dotyczy decyzji organu odwoławczego, stwierdzającej, że pochodzi od osoby nieuprawnionej, decyzja organu pierwszej instancji nie jest przedmiotem badania sądu. Zdaniem Spółki, z treści zaskarżonej decyzji wynika wyraźnie, że Wojewoda samodzielnie dokonał ustaleń w zakresie kręgu stron postępowania związanego z pozwoleniem na budowę i nie ma przy tym podstaw do ich kwestionowania.

Ponadto, organ odwoławczy prawidłowo ustalił, że żaden z podmiotów wnoszących odwołanie od decyzji Starosty D., dotyczącej pozwolenia na budowę, nie był stroną w tej sprawie. Wprawdzie ustalając krąg stron postępowania w sprawie decyzji środowiskowej, organ kieruje się zasięgiem oddziaływania przedsięwzięcia, niemniej – zdaniem uczestnika - Prawo budowlane zawiera własną definicję oddziaływania obiektu (art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane). Krąg stron postępowania w sprawie dotyczącej pozwolenia na budowę jest zasadniczo węższy, niż krąg stron w postępowaniu dotyczącym decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Stroną w postępowaniu o pozwolenie na budowę, są tylko te osoby, których nieruchomości po pierwsze znajdują się w otoczeniu obiektu budowlanego, po drugie są właścicielami tylko takich nieruchomości, na które tak będzie oddziaływał projektowany obiekt, że będą właśnie ze względu na ten obiekt (jego usytuowanie, gabaryty, konstrukcje) występować ograniczenia w zagospodarowaniu swojego terenu i to nie ze względu na swe subiektywne odczucia, ale ze względu na obowiązujące przepisy prawne, które ustalają reguły oceny, czy nieruchomości sąsiednie w stosunku do terenu inwestycji w tym obszarze jego oddziaływania są położone. Wskazane ograniczenia muszą godzić w konkretne uprawnienia, tych podmiotów do zagospodarowania ich nieruchomości. W takiej sytuacji należy wskazać konkretny przepis przewidujący ograniczenie w swobodnym korzystaniu z nieruchomości. Kierując się tymi wskazówkami, Spółka A. stwierdziła, iż brak jest podstaw, aby przyjąć, że organ wydający decyzję udzielającą pozwolenia na budowę nie ma kompetencji, do zbadania kręgu stron postępowania i był w tym zakresie związany decyzją środowiskową.

Wojewoda trafnie ustalił, że żadna z nieruchomości osób wnoszących odwołanie, w tym nieruchomości skarżącej, nie znajduje się nawet w zasięgu oddziaływania przedmiotowej inwestycji. Uczestnik wyjaśnił, że zakres oddziaływania przedsięwzięcia, jakim jest budowa farmy wiatrowej, w praktyce określany jest poprzez wyznaczenie zasięgu oddziaływania akustycznego takiej inwestycji (hałas). Najbardziej restrykcyjne kryterium oceny wpływu inwestycji na środowisko to, jak zauważyła Spółka, zasięg izofony 40 dB oddziaływania dźwięku, określony w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalności poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. z 2007 r., Nr 120, poz. 826), a przewidzianej między innymi dla terenów zabudowy jednorodzinnej, szpitali lub domów opieki społecznej.

Organy prawidłowo ustaliły, że żadna z nieruchomości znajdujących się na obszarze oddziaływania przedmiotowej inwestycji, tj. w zasięgu izofony 40 dB, nie jest własnością osób odwołujących się od decyzji Starosty D. z dnia [...] r. W szczególności, żadna z tych nieruchomości nie jest własnością, ani w posiadaniu lub zarządzie skarżącej.

Odnosząc się do pozostałych twierdzeń skarżącej, Spółka A. wskazała, że decyzja środowiskowa jest decyzją ostateczną. Prawo do wniesienia odwołania od decyzji środowiskowej przysługuje wyłącznie stronie postępowania, a żaden z odwołujących się nie był stroną w sprawie i potwierdziły do decyzje organu odwoławczego. Odwołania wniesione przez osoby, które nie były stronami w sprawie, według uczestnika, uznać należy za nieskuteczne i nie mogły mieć one wpływu na ostateczność decyzji środowiskowej. Wyrokami z dnia 28 listopada 2012 r., w sprawach II SA/Sz 511/12, II SA/Sz 512/12 oraz II SA/Sz 513/12, Sąd uchylił decyzje Kolegium umarzające postępowanie odwoławcze w sprawie decyzji środowiskowej, to – zdaniem uczestnika – nie ma to znaczenia dla ostateczności tej decyzji. Jak wynikało bowiem z decyzji z dnia 15 kwietnia 2013 r., Kolegium ponownie umorzyło postępowanie w sprawie decyzji środowiskowej, gdyż żaden z podmiotów odwołujących się nie był do tego legitymowany. Nie ma więc dla Spółki wątpliwości, że odwołania nie były skuteczne, tym samym nie miały żadnego wpływu na ostateczność decyzji.

Spółka dodała, że decyzja Starosty D. została wydana w dniu [...] r., tj. w okresie, gdy wyrok Sądu z dnia 28 listopada 2012 r. o sygn. akt II SA/Sz 511/12, II SA/Sz 512/12 i II SA/Sz 513/12 nie był prawomocny. W żadnym z tych wyroków Sąd nie orzekł, że decyzje których dotyczyła sprawa, nie podlegają wykonaniu do czasu uprawomocnienia się orzeczenia.

Posiłkując się stanowiskiem doktryny i orzecznictwa, Spółka wywiodła, że wyrok wojewódzkiego sąd administracyjnego (w tym uwzględniający skargę) do czasu uprawomocnienia się, nie wywołuje żadnych skutków prawnych związanych z utratą mocy wiążącej zaskarżonego aktu lub czynności (np. decyzja ostateczna).

Z tego też względu Spółka, zajęła stanowisko, że decyzja środowiskowa była i jest nadal wiążąca. Nie ma też, dla Spółki, najmniejszych wątpliwości, iż decyzja ta była ostateczna w dniu wydania pozwolenia na budowę fermy wiatrowej wraz infrastrukturą towarzyszącą i niewątpliwy jest fakt, że skarżąca nie posiada przymiotu strony w postępowaniu dotyczącym pozwolenia na budowę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej.

W ocenie Sądu skarga B. S. jest zasadna.

Zaskarżoną decyzją Wojewody z dnia [...] r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), organ ten umorzył postępowanie odwoławcze zainicjowane przez B. S., uznając że przyczyną bezprzedmiotowości postępowania jest wniesienie odwołania przez osobę niebędącą stroną w sprawie.

W świetle art. 138 § 1 pkt 3 K.p.a., organ odwoławczy po otrzymaniu odwołania obowiązany jest zbadać dopuszczalność tej czynności. Dopuszczalność odwołania jest wyznaczona m.in. przesłankami podmiotowymi. Przesłanki podmiotowe, to złożenie odwołania przez legitymowany podmiot: stronę postępowania w sprawie. Jeżeli ze złożonego odwołania wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że wnoszący nie ma w sprawie interesu prawnego, organ odwoławczy w formie postanowienia stwierdza niedopuszczalność odwołania. W razie jednak gdy ustalenie interesu prawnego wymaga podjęcia czynności dowodowych w postępowaniu wyjaśniającym, nie można przyjąć, że organ tych ustaleń będzie dokonywał poza formami postępowania administracyjnego, bez zapewnienia udziału jednostki powołującej się na własny

interes prawny. W takim przypadku organ odwoławczy obowiązany jest podjąć postępowanie odwoławcze, a w razie gdy ustali, że jednostka wnosząca odwołanie nie ma interesu prawnego, zakończy postępowanie odwoławcze w formie decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego. Decyzja ta rozstrzyga tylko co do legitymacji wnoszącego odwołanie, nie ma znaczenia prawnego dla możliwości ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy, w której odwołanie wniosły legitymowane podmioty (patrz wyrok NSA z dnia 10 marca 2009 r., sygn. akt II OSK 316/08, opubl. w LEX nr 526409).

Kierując się istotą sprawy wywołanej skargą B. S., wyjaśnienia wymaga, że przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie przewidują ograniczenia prawa odwołania od sposobu rozstrzygnięcia. Prawo odwołania służy natomiast od decyzji nieostatecznej. Podmiot wnoszący odwołanie ma prawo bronić swojego przekonania o istnieniu interesu prawnego, który zasługuje na ochronę i powinien być akceptowany. Rzeczą zaś organu jest ustalenie, czy rzeczywiście przekonanie wnoszącego odwołanie, że posiada on interes prawny, znajduje usprawiedliwione przyczyny w realiach konkretnej rozpoznawanej sprawy oraz oparcie w przepisach prawa.

Stronami postępowania w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu (art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane). W świetle art. 3 pkt 20 ustawy Prawo budowlane, przez obszar oddziaływania obiektu, należy przez to rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu tego terenu.

Przedsięwzięcie budowlane jest zagadnieniem złożonym, polega między innymi na dopełnieniu przez inwestora wielu obowiązków przed przystąpieniem do prac budowlanych, wymaga to podejmowania przezeń szeregu czynności, w tym o charakterze administracyjnoprawnym, rozpoczynając od uzyskania decyzji o warunkach zabudowy lub lokalizacji inwestycji celu publicznego, decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia oraz innych rozstrzygnięć i uprawnień zależnie od potrzeb.

Organy administracji architektoniczno-budowlanej wydające pozwolenia na budowę są zobowiązane do respektowania rozstrzygnięć dotyczących np. zlokalizowania obiektu na działce, zawartych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, względnie w decyzjach o ustaleniu warunków zabudowy.

Organy te zobowiązane są także do respektowania wszystkich potencjalnych zagrożeń dla środowiska, co powinno prowadzić do podjęcia próby wypracowania rozwiązań eliminujących lub maksymalnie minimalizujących negatywne skutki oddziaływania na środowisko. Te rozwiązania natomiast powinny być wykorzystane na dalszych etapach postępowania administracyjnego. Dlatego też, aby usunąć wątpliwości związane z kolejnością przeprowadzania postępowań w sprawie "zezwoleń" upoważniających do realizacji przedsięwzięcia, ustawodawca w art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. nr 199, poz. 1227 ze zm.), zwana dalej "u.o.o.ś.", wprowadził zamknięty katalog decyzji, których wydanie musi być poprzedzone uzyskaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (oczywiście odnosi się to tylko do przedsięwzięć wymienionych w art. 71 ust. 2 ustawy). Decyzja ta będzie więc wymagana, w sytuacji gdy przedsięwzięcie zostanie zaliczone do jednej z grup wymienionych w art. 71 ustawy, czyli gdy jego realizacja wymaga uzyskania którejś z decyzji wymienionych w art. 72 ust. 1 ustawy (patrz K. Gruszecki. Komentarz do art. 72 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, opubl. w Lex nr 144531).

Do grupy takich przedsięwzięć zaliczona została inwestycja Spółki A. polegająca na budowie farmy wiatrowej wraz infrastrukturą towarzyszącą, do realizacji której inwestor uzyskał konieczną decyzję Burmistrza C. z dnia [...] r., Nr [...] o ustaleniu środowiskowych uwarunkowania realizacji przedmiotowego przedsięwzięcia.

W świetle zaś art. 35 ust.1 ustawy Prawo budowlane, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego, organ architektoniczno - budowlany jest zobowiązany sprawdzić zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 u.o.o.ś.

Decyzja środowiskowa, wiąże przede wszystkim organ, który ją wydał (art. 110 K.p.a.), ale i jest ona wiążąca dla organu architektoniczno - budowlanego właśnie w zakresie ustalenia potencjalnych zagrożeń dla środowiska. Organ architektoniczno – budowlany nie powinien w powołanym wyżej zakresie czynić własnych ustaleń, ale podporządkować się zaleceniom decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

W myśl bowiem art. 82 ust. 1 u.o.o.ś., decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, określa m.in. rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia, warunki wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania przedsięwzięcia, wymagania dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w projekcie budowlanym. Stosownie do art. 82 ust. 3 oraz art. 84 ust. 2 u.o.o.ś. koniecznym elementem decyzji środowiskowej, jest charakterystyka przedsięwzięcia, która stanowi załącznik do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Ma ona istotne znaczenie dla wyniku rozpatrzenia sprawy o pozwolenie na budowę. Organ architektoniczno - budowlany winien bowiem odmówić wydania pozwolenia na budowę w przypadku niezgodności inwestycji z opisaną w decyzji środowiskowej charakterystyką przedsięwzięcia.

Organ wydający decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach kierując się dyrektywami ochrony środowiska, w tym wpływu inwestycji na ludzi, może, o ile będzie to oczywiście konieczne, zalecić inwestorowi, aby podjął działania mające na celu, w jak najmniejszym stopniu pogorszenie stanu otoczenia i to już od momentu rozpoczęcia budowy, eksploatacji obiektu, a także w momencie zakończenia działalności z wykorzystaniem obiektu budowlanego, czy jego rozbiórki.

Wymaga to bez wątpienia uwzględnienia oddziaływania zamierzenia na teren wokół inwestycji z punktu ochrony środowiska. Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach determinuje już na samym początku procesu budowlanego wiele istotnych cech planowanego przedsięwzięcia. Kwestia ta nie może być przedmiotem rozstrzygnięcia w decyzji o pozwoleniu na budowę. Wymagane jest już na tym etapie uwzględnienia interesów osób trzecich. Z uwagi na przykład na rodzaj inwestycji (emisje itp.), może ono powodować oddziaływanie niepożądane, na teren wykraczający poza zasięg działki inwestora. Organ środowiskowy orzekając w sprawie indywidualnej musi dokonać konkretyzacji określonych wymagań normatywnych w kontekście planowanego przedsięwzięcia, precyzując ciążące na inwestorze konkretne obowiązki lub wynikające z przepisów prawa ograniczenia, wynikające np. z uwagi na chroniony interes innych podmiotów. W ocenie Sądu decyzja środowiskowa ma w tym zakresie charakter konstytutywny. Oznacza to, że organ ten nie może pominąć żadnych obowiązków i uprawnień wynikających z decyzji środowiskowej. Natomiast, jeżeli w przekonaniu tego organu któryś z elementów rozstrzygnięcia o środowiskowych uwarunkowaniach narusza prawo, to organ w celu doprowadzenia istniejącego stanu do zgodnego z prawem musi zawiadomić organ właściwy do zweryfikowania swego rozstrzygnięcia.

Dopóki powyższa kwestia nie zostanie ostatecznie rozstrzygnięta, nie sposób jednoznacznie przesądzić, że podmiot który zgłasza swoje zastrzeżenia już na etapie postępowania o ustalenie środowiskowych uwarunkowań inwestycji, nie podaje uzasadnionej przyczyny ochrony swego uprawnienia na etapie postępowania o pozwolenie na budowę. Patrząc na przedmiotową sprawę przez pryzmat, precyzyjnego wskazania wszystkich istotnych elementów składających się na opis inwestycji przedstawiony w decyzji środowiskowej i związane z tym zalecenia organu wydającego decyzję środowiskową, które są wiążące dla organu wydającego pozwolenie na budowę, tylko ostateczna decyzja określająca środowiskowe uwarunkowania inwestycji, pozwalała organu architektoniczno – budowlanemu podjęcie decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy, Sąd zwraca uwagę, że skarżąca zarówno w odwołaniu od decyzji Starosty D., jak i skardze, konsekwentnie podnosiła kwestię nieprawomocności decyzji Burmistrza C. z dnia [...]r., nr [...] o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedmiotowego przedsięwzięcia, w momencie podjęcia przez Starostę D. rozstrzygnięcia z dnia 4 grudnia 2012 r. o zatwierdzeniu projektu i udzieleniu Spółce A. pozwolenia na budowę farmy wiatrowej wraz infrastrukturą towarzyszącą.

Artykuł 16 K.p.a. wyznacza zasadę ogólną trwałości decyzji administracyjnych, za które uznaje się tylko decyzje, od których nie służy odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w administracyjnym toku instancji. W praktyce przyjmuje się, że ostatecznymi są decyzje organu pierwszej instancji, w stosunku do których upłynął termin złożenia odwołania i nie został przywrócony w przepisanym trybie, jak również decyzje wydane przez organ odwoławczy (organ drugiej instancji) oraz decyzje ostateczne z mocy wyraźnego przepisu prawa materialnego. Od reguły ostateczności załatwienia sprawy ustawodawca dopuszcza wyjątki, wyznaczając warunki odstąpienia od niej. W Kodeksie postępowania administracyjnego przewidziane zostały instytucje stwarzające możliwość prawną wzruszenia ostatecznych decyzji administracyjnych (np. tryb wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności postępowania, uchylenia (zmiany) decyzji prawidłowej czy nieprawidłowej). Zgodnie z art. 16 § 2 K.p.a., strona ma również możliwość kwestowania decyzji poprzez wniesienie skargi do sądu administracyjnego z powodu niezgodności z prawem, na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

Z okoliczności sprawy, wynika wprawdzie, że decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., Nr[...] , organ odwoławczy umorzył postępowanie w sprawie decyzji środowiskowej z dnia [...] r. m.in. w stosunku do B. S., lecz na skutek wydania przez Sąd wyroku z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Sz 511/12, wskazana decyzja organu odwoławczego utraciła byt prawny, co nie pozostało bez wpływu na walor ostateczności rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji w tej sprawie, w świetle art. 16 § 1 K.p.a.

Jak zauważył Sąd w uzasadnieniu wyroku z dnia 28 listopada 2012 r., zarówno analiza treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji Kolegium, jak też kopii mapy wskazuje, że w zakresie ustalenia strefy oddziaływania hałasu na działki otaczające teren planowanej inwestycji organ odwoławczy pominął stanowiącą własność skarżącej B. S. działkę nr [...]. Nie wiadomo było także, kto dokonał wyrysowania na kopii mapy izofony o wartości 40 dB oraz planowanych miejsc posadowienia turbin, zarówno niebieskim tuszem jak i ołówkiem, na podstawie których organ następnie ustalenia w zakresie odległości pomiędzy miejscem posadowienia turbiny A6 oraz przebiegu izofony o wartości 40dB, a działkami osób odwołujących się. Na mapie tej nie zostały bowiem oznaczone odległości pomiędzy poszczególnymi działkami, a linią przebiegu izofony o wartości 40 dB. Powyższe ma znaczenie szczególnie w przypadku działki skarżącej. Podkreślić należy bowiem, że skarżąca w trakcie rozprawy podniosła, że odległość jej działki od miejsca planowanej lokalizacji najbliższej turbiny wynosi 400 m. Istnieje także uzasadniona wątpliwość co do tego, czy działka skarżącej według oznaczeń zawartych na poddanej analizie przez organ odwoławczy kopii mapy ewidencyjnej w skali 1:5000 obrębu P. znajduje się w odległości co najmniej 350 m od linii wyznaczającej izofonę o wartości 40 dB, skoro odległość 350 - 450 m miałaby dotyczyć także pozostałych weryfikowanych działek, znacznie oddalonych od wyznaczonej izofony (40 dB) w stosunku do działki skarżącej.

W uzasadnieniu tego orzeczenia, Sąd zwrócił także uwagę, że w rozpoznawanej sprawie, zadaniem organu odwoławczego była analiza wszystkich wymienionych w raporcie oddziaływania na środowisko rodzajów zagrożeń w stosunku do działek stanowiących własność poszczególnych osób odwołujących się i ustalenie na podstawie dokonanych ustaleń okoliczności posiadania bądź nie przymiotu strony przedmiotowego postępowania.

W końcu Sąd uznał, że omawianą analizę, organ przeprowadził w sposób wybiórczy, ograniczając ją tylko do jednego źródła zagrożeń (hałas), a do tego w jego zakresie pominął działkę stanowiącą własność skarżącej. Organ nie wskazał także źródeł danych, na jakich oparł zaskarżone rozstrzygnięcie.

Uchylenie przez Sąd, decyzji Kolegium z dnia [...] r., spowodowało konieczność ponownego przeprowadzenia przez organ drugiej instancji postępowania wywołanego odwołaniem m.in. B. S. w sprawie decyzji środowiskowej Burmistrza C. z dnia [...] r. Z tego tez względu, wskazanej decyzji organu pierwszej instancji o środowiskowych uwarunkowaniach, nie można przypisać cech prawomocności. Powyższe okoliczności nie pozostają bez wpływu na sposób rozpatrzenia przez organ odwoławczy odwołania skarżącej w sprawie decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, z uwagi na możliwe rozszerzenie kręgu mających interes prawny w sprawie związanej z realizacją fermy wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą.

Na dzień wydania przez Wojewodę decyzji umarzającej postępowanie odwoławcze w sprawie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji, nie została wyjaśniona w sposób ostateczny kwestia, a mająca istotny wpływ na wynik tej sprawy, tj. możliwość oddziaływania farmy wiatrowej także na działkę skarżącej B. S. Kwestia ta nie została ostatecznie wyjaśniona, aż do momentu podejmowania zaskarżonej decyzji Wojewody z dnia [...]r. W takiej sytuacji uznać należy, że w istocie ustalenia nieostatecznej decyzji środowiskowej posłużyły, Wojewodzie do formułowania twierdzeń o braku interesu prawnego po stronie B. S.

Ponowne rozpatrzenie przez Kolegium odwołania od decyzji środowiskowej Burmistrza C. nastąpiło w dniu [...] r., a zatem już po wydaniu przez Wojewodę zaskarżonej w niniejszej sprawie, decyzji umarzającej postępowanie zainicjowane odwołaniem B. S. w sprawie o pozwolenie na budowę. Według Sądu, z uwagi na przedstawioną chronologię podejmowanych rozstrzygnięć, nie sposób uznać, że zaskarżona decyzja Wojewody była wydana zgodnie z prawem i to właśnie z powodu nieostateczności decyzji środowiskowej. Organ w sprawie o wydanie pozwolenia na budowę jest związany wyłącznie prawomocną decyzją w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań inwestycji. Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca. Jeżeli zaś chodzi o kwestię nieprawomocności wyroku Sądu z dnia 28 listopada 2012 r., a także braku w nim orzeczenia o niewykonalności uchylonej decyzji Kolegium z dnia [...] r., to okoliczności ten nie stanowią argumentu za uznaniem, że decyzja środowiskowa organu pierwszej instancji posiada cechy ostateczności. Odnosząc się w tym miejscu do argumentów inwestora na temat ostateczności decyzji, Sąd stwierdził, że odnoszą się one do oceny skutków uchylenia rozstrzygnięcia organu odwoławczego do czasu uprawomocnienia się orzeczenia, w sytuacji, gdy sąd administracyjny nie orzekł na podstawie art. 152 P.p.s.a. o niewykonalności zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd pragnie zatem wyjaśnić, że instytucja sądowa powołana przez uczestnika postępowania, ma jedynie charakter przejściowy, która kształtuje sytuację prawną strony do czasu uprawomocnienia się orzeczenia sądowego i dotyczy co do zasady skutków uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia. Jak wynika z akt sprawy, wyrok Sądu z dnia 28 listopada 2012 r. jest prawomocny, a zatem wywołał on trwałe skutki wobec decyzji Kolegium z dnia [...] r., eliminując to rozstrzygnięcie i powodując konieczność ponownego rozpatrzenia odwołania m.in. B. S. od decyzji środowiskowej organu pierwszej instancji. Skutków tych Sąd nie może ignorować na gruncie niniejszej sprawy, powodowały one ustanie cech ostateczności rozstrzygnięcia środowiskowego organu pierwszej instancji, dopuszczając możliwość ponownego zweryfikowania tej decyzji i to w zakresie podstawowego zarzutu jakim jest w obu sprawach ustalenie rzeczywistej odległości inwestycji od działki skarżącej i w związku z tym możliwych czynników oddziaływania farmy wiatrowej np. emisji hałasu, a co za tym idzie możliwego wystąpienia prawem chronionego interesu skarżącej.

Kierując się konsekwencją następstw określonych prawem okoliczności, mających istotny wpływ na prawidłowy przebieg całego procesu budowlanego, jak i poszczególnych jego etapów, Sąd zwraca uwagę na niezachowanie przez organy rozstrzygające w sprawie o pozwolenie na budowę zasady pogłębiania zaufania obywatela do władzy publicznej (art. 8 K.p.a.).

Reasumując, Sąd uznał, że podjęta przez Wojewodę analiza okoliczności istotnych dla wyniku sprawy o umorzenie postępowania odwoławczego w sprawie o pozwolenie na budowę przedmiotowej farmy wiatrowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą, opierała się na ustaleniach opartych o nieostateczną decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. Powyższe stanowi o naruszeniu przez organy reguł postępowania wynikających z art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a., w celu ustalenia w sposób bezsporny kręgu stron postępowania (art. 28 ust. 2 ustawy Prawo budowlane).

Organ ponownie rozpatrujący odwołanie B. S., winien uwzględnić w swych wywodach kwestię, czy inwestor spełnia wszystkie konieczne wymogi ustawowe przewidziane dla planowanej inwestycji, w tym m.in. czy dysponuje ostateczną decyzją administracyjną z zakresu ochrony środowiska. Z posianych przez Sąd informacji wynika bowiem, że w tutejszym Sądzie pod sygn. akt II SA/Sz 606/13 zarejestrowana została skarga B. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. wydana w wyniku ponownego rozpatrzenia odwołania m.in. B. S. od decyzji Burmistrza C. z dnia [...] r. Podejmując się zaś oceny całokształtu okoliczności mających istotny wpływ na wynik sprawy, organ winien także ponownie rozważyć oddziaływania inwestycji, który jest wyznaczany przez przepisy ustanawiające zakres interesu prawnego osób trzecich, a który wymaga konkretyzacji i indywidualizacji, oraz który należy uwzględniać przy projektowaniu i budowie obiektu, mając przy tym na uwadze ustalenia decyzji środowiskowej.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt I wyroku, o uchyleniu zaskarżonej decyzji. Orzeczenie zawarte w pkt II wyroku o niewykonalności zaskarżonej decyzji, zapadło na podstawie art. 152 P.p.s.a. O zasądzeniu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, Sąd orzekł, jak w pkt III orzeczenia, na podstawie art. 200, art. 205 § 2 oraz art. 209 P.p.s.a.