I FSK 1277/13
Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2013-09-11Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Marek Kołaczek /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marek Kołaczek po rozpoznaniu w dniu 11 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. R. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3388/12 odrzucającego skargę J. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 12 października 2012 r., nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego oraz kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2006, 2007 i 2008 roku postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Będącym przedmiotem skargi kasacyjnej postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3388/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił, na podstawie art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej również jako "P.p.s.a."), skargę J. R. na wskazaną w sentencji postanowienia decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 12 października 2012 r.
Przedstawiając motywy podjętego rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji podał, iż strona pomimo wezwania do uiszczenia wpisu od skargi w wysokości 639,00 zł, nadesłała jedynie dowód uiszczenia wpisu w wysokości 620,76 zł, a z dokumentacji księgowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dotyczącej opłat sądowych wynika, że do dnia 25 marca 2013 r. nie stwierdzono wpływu kwoty w wysokości 18,24 zł z tytułu wpisu sądowego.
W wywiedzionym od powyższego rozstrzygnięcia środku zaskarżenia zatytułowanym jako zażalenie, reprezentujący podatnika pełnomocnik zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 P.p.s.a. oraz w konsekwencji § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221, poz. 2193 ze zm., dalej również jako "rozporządzenie w sprawie wpisu"), poprzez nieuwzględnienie prawidłowo opłaconego wpisu sądowego.
W uzasadnieniu zażalenia argumentowano, iż Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo, za wartość przedmiotu sporu przyjął kwotę 21.286,00 zł, a nie wskazaną w skardze kwotę 20.692,00 zł. Radca prawny reprezentujący podatnika wskazał też, że nawet gdyby przyjąć, iż kwota wskazana przez WSA jest prawidłowa to Sąd powinien uwzględnić dokonaną wpłatę w wysokości 620,76 zł i wezwać do dopłaty kwoty, a nie do uiszczenia całej opłaty w kwocie 639,00 zł. Z ostrożności procesowej pełnomocnik dopłacił brakującą kwotę 18,24 zł, "w dniu dzisiejszym".
Mając na uwadze powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia przez WSA na podstawie art. 195 § 2 P.p.s.a. lub przekazanie do rozpoznania przez NSA oraz o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego.
W piśmie z dnia 13 maja 2013 r. zatytułowanym "wniosek o podjęcie działań" pełnomocnik podatnika wyraził zdziwienie, że wystosowane przez niego – wolne od wpisu - zażalenie od postanowienia WSA w Warszawie z dnia kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3388/12 potraktowane zostało jako skarga kasacyjna, od której zażądano opłaty. Wskazał też, że tak naprawdę "nie wiadomo kto wydał zarządzenie o konieczności wpłaty tego wpisu (od skargi kasacyjnej – przyp. NSA), bowiem A. B. przystawiła pieczęć >>Na oryginale właściwe podpisy, za zgodność z oryginałem świadczy A. B. specjalista>zarządzeniem
W dalszej części omawianego pisma pełnomocnik powtórzył argumentację z zażalenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.
Przede wszystkim, odpowiadając na wątpliwości autora wywiedzionego środka zaskarżenia, należy wyjaśnić, iż prawidłowo środek ten potraktowano, jako skargę kasacyjną, zgodnie bowiem z art. 173 § 1 P.p.s.a. od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie (niewątpliwie takim postanowieniem jest postanowienie o odrzuceniu skargi) przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Co więcej strona o takim stanie rzeczy została poinformowana w pouczeniu wystosowanym do niej przy okazji doręczenia odpisu postanowienia o odrzuceniu skargi (vide: karta 54 akt WSA).
Skarga kasacyjna od postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego o odrzuceniu skargi, podlega przy tym stosownej opłacie. Zasadą jest bowiem podleganie pism wnoszonych przez stronę do sądu opłacie sądowej. Wyjątki od tej zasady zostały przez ustawodawcę wąsko zakreślone, zarówno w zakresie podmiotowym (np. strona, której zostało przyznane prawo pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych) jak i przedmiotowym (pisma wolne od wpisu). Zgodnie z ogólną zasadą zakazu stosowania wykładni rozszerzającej przepisów prawnych, które stanowią lex specialis, nie można do określonych przez ustawodawcę wyjątków stosować wykładni per analogiam. Stąd też określenie w art. 220 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, iż wolne od wpisu jest zażalenie wniesione na zarządzenie przewodniczącego o pozostawieniu pisma bez rozpoznania lub na postanowienie sądu o odrzuceniu środków prawnych wymienionych w § 3 tego przepisu, nie może być interpretowane jako obejmujące swym zakresem skargi kasacyjne na postanowienia o odrzuceniu skargi, w przypadku, gdy skarga ta została odrzucona z powodu nieuiszczenia wpisu. Taka wykładnia przepisu jest wykładnią rozszerzającą, a więc jest niedopuszczalna. Tak więc skarga kasacyjna na postanowienie o odrzuceniu skargi z powodu nieuiszczenia wpisu podlega wpisowi zgodnie z regułami przyjętymi w art. 230 i art. 231 w zw. z art. 221 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i w § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Bez wpływu natomiast na ocenę legalności zaskarżonego postanowienia pozostaje, podniesiony w skardze kasacyjnej, zarzut kwestionujący wysokość wpisu od skargi. Przy rozpatrywaniu środka zaskarżenia na postanowienie o odrzuceniu skargi, sąd odwoławczy kontroluje prawidłowość rozstrzygnięcia tylko w tym zakresie. Naczelny Sąd Administracyjny nie bada zaś kwestii wysokości wpisu, która w niniejszej sprawie była przedmiotem niezaskarżonego przez stronę zarządzenia przewodniczącego wydziału z dnia 18 lutego 2013 r.
Ponadto należy zauważyć, że Sąd pierwszej instancji oparł postanowienie na art. 220 § 3 P.p.s.a., zgodnie z którym skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania, od których pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlegają odrzuceniu przez sąd. Skarżąca nie zarzuca jednak, aby to właśnie ten przepis był naruszony przez WSA w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny nie ma więc możliwości oceny zaskarżonego postanowienia pod tym kątem.
Zgodnie z art. 174 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć wyłącznie na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) lub na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Wskazanie i uzasadnienie podstaw kasacyjnych należy przy tym do koniecznych i istotnych wymogów skargi kasacyjnej (art. 176 P.p.s.a.). Przez przytoczenie podstaw kasacyjnych rozumieć należy przede wszystkim dokładne wskazanie podstawy kasacyjnej oraz określenie tych przepisów prawa, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - uległy naruszeniu przez sąd wydający zaskarżone orzeczenie i w jaki sposób. Z kolei uzasadnienie skargi kasacyjnej powinno zawierać rozwinięcie zarzutów kasacyjnych przez przedstawienie argumentacji na poparcie odmiennej wykładni przepisu niż zastosowana w zaskarżonym orzeczeniu, lub uzasadnienie zarzutu "niewłaściwego zastosowania" przepisu, zaś w odniesieniu do uchybień przepisom procesowym – także wykazanie, że zarzucane uchybienie rzeczywiście mogło mieć wpływ na wynik sprawy.
Zarzuty skargi kasacyjnej w zasadzie wyznaczają zakres kontroli sprawowanej przez sąd kasacyjny. Rozpoznanie sprawy w granicach skargi kasacyjnej, poza przypadkami nieważności, które w tej sprawie nie zachodzą (art. 183 § 1 P.p.s.a.) oznacza bowiem, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest jej podstawami, czyli że władny jest do badania tylko tych zarzutów, które zostały skonkretyzowane w skardze kasacyjnej. Powyższe obliguje zatem stronę wnoszącą skargę kasacyjną do prawidłowego konstruowania tak zarzutów, jak i ich uzasadnienia. Naczelny Sąd Administracyjny, działający jako sąd kasacyjny, nie został bowiem wyposażony w kompetencje do konkretyzowania, uściślania, czy też korygowania zarzutów strony skarżącej.
Mając na uwadze powyżej przedstawione względy Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną stosownie do art. 184 oraz art. 182 § 1 i 3 P.p.s.a.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Marek Kołaczek /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marek Kołaczek po rozpoznaniu w dniu 11 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. R. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3388/12 odrzucającego skargę J. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 12 października 2012 r., nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego oraz kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2006, 2007 i 2008 roku postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Będącym przedmiotem skargi kasacyjnej postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3388/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił, na podstawie art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej również jako "P.p.s.a."), skargę J. R. na wskazaną w sentencji postanowienia decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 12 października 2012 r.
Przedstawiając motywy podjętego rozstrzygnięcia Sąd pierwszej instancji podał, iż strona pomimo wezwania do uiszczenia wpisu od skargi w wysokości 639,00 zł, nadesłała jedynie dowód uiszczenia wpisu w wysokości 620,76 zł, a z dokumentacji księgowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dotyczącej opłat sądowych wynika, że do dnia 25 marca 2013 r. nie stwierdzono wpływu kwoty w wysokości 18,24 zł z tytułu wpisu sądowego.
W wywiedzionym od powyższego rozstrzygnięcia środku zaskarżenia zatytułowanym jako zażalenie, reprezentujący podatnika pełnomocnik zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 P.p.s.a. oraz w konsekwencji § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221, poz. 2193 ze zm., dalej również jako "rozporządzenie w sprawie wpisu"), poprzez nieuwzględnienie prawidłowo opłaconego wpisu sądowego.
W uzasadnieniu zażalenia argumentowano, iż Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo, za wartość przedmiotu sporu przyjął kwotę 21.286,00 zł, a nie wskazaną w skardze kwotę 20.692,00 zł. Radca prawny reprezentujący podatnika wskazał też, że nawet gdyby przyjąć, iż kwota wskazana przez WSA jest prawidłowa to Sąd powinien uwzględnić dokonaną wpłatę w wysokości 620,76 zł i wezwać do dopłaty kwoty, a nie do uiszczenia całej opłaty w kwocie 639,00 zł. Z ostrożności procesowej pełnomocnik dopłacił brakującą kwotę 18,24 zł, "w dniu dzisiejszym".
Mając na uwadze powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia przez WSA na podstawie art. 195 § 2 P.p.s.a. lub przekazanie do rozpoznania przez NSA oraz o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego wraz z kosztami zastępstwa procesowego.
W piśmie z dnia 13 maja 2013 r. zatytułowanym "wniosek o podjęcie działań" pełnomocnik podatnika wyraził zdziwienie, że wystosowane przez niego – wolne od wpisu - zażalenie od postanowienia WSA w Warszawie z dnia kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3388/12 potraktowane zostało jako skarga kasacyjna, od której zażądano opłaty. Wskazał też, że tak naprawdę "nie wiadomo kto wydał zarządzenie o konieczności wpłaty tego wpisu (od skargi kasacyjnej – przyp. NSA), bowiem A. B. przystawiła pieczęć >>Na oryginale właściwe podpisy, za zgodność z oryginałem świadczy A. B. specjalista>zarządzeniem
W dalszej części omawianego pisma pełnomocnik powtórzył argumentację z zażalenia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.
Przede wszystkim, odpowiadając na wątpliwości autora wywiedzionego środka zaskarżenia, należy wyjaśnić, iż prawidłowo środek ten potraktowano, jako skargę kasacyjną, zgodnie bowiem z art. 173 § 1 P.p.s.a. od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie (niewątpliwie takim postanowieniem jest postanowienie o odrzuceniu skargi) przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Co więcej strona o takim stanie rzeczy została poinformowana w pouczeniu wystosowanym do niej przy okazji doręczenia odpisu postanowienia o odrzuceniu skargi (vide: karta 54 akt WSA).
Skarga kasacyjna od postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego o odrzuceniu skargi, podlega przy tym stosownej opłacie. Zasadą jest bowiem podleganie pism wnoszonych przez stronę do sądu opłacie sądowej. Wyjątki od tej zasady zostały przez ustawodawcę wąsko zakreślone, zarówno w zakresie podmiotowym (np. strona, której zostało przyznane prawo pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych) jak i przedmiotowym (pisma wolne od wpisu). Zgodnie z ogólną zasadą zakazu stosowania wykładni rozszerzającej przepisów prawnych, które stanowią lex specialis, nie można do określonych przez ustawodawcę wyjątków stosować wykładni per analogiam. Stąd też określenie w art. 220 § 4 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, iż wolne od wpisu jest zażalenie wniesione na zarządzenie przewodniczącego o pozostawieniu pisma bez rozpoznania lub na postanowienie sądu o odrzuceniu środków prawnych wymienionych w § 3 tego przepisu, nie może być interpretowane jako obejmujące swym zakresem skargi kasacyjne na postanowienia o odrzuceniu skargi, w przypadku, gdy skarga ta została odrzucona z powodu nieuiszczenia wpisu. Taka wykładnia przepisu jest wykładnią rozszerzającą, a więc jest niedopuszczalna. Tak więc skarga kasacyjna na postanowienie o odrzuceniu skargi z powodu nieuiszczenia wpisu podlega wpisowi zgodnie z regułami przyjętymi w art. 230 i art. 231 w zw. z art. 221 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i w § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Bez wpływu natomiast na ocenę legalności zaskarżonego postanowienia pozostaje, podniesiony w skardze kasacyjnej, zarzut kwestionujący wysokość wpisu od skargi. Przy rozpatrywaniu środka zaskarżenia na postanowienie o odrzuceniu skargi, sąd odwoławczy kontroluje prawidłowość rozstrzygnięcia tylko w tym zakresie. Naczelny Sąd Administracyjny nie bada zaś kwestii wysokości wpisu, która w niniejszej sprawie była przedmiotem niezaskarżonego przez stronę zarządzenia przewodniczącego wydziału z dnia 18 lutego 2013 r.
Ponadto należy zauważyć, że Sąd pierwszej instancji oparł postanowienie na art. 220 § 3 P.p.s.a., zgodnie z którym skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania, od których pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlegają odrzuceniu przez sąd. Skarżąca nie zarzuca jednak, aby to właśnie ten przepis był naruszony przez WSA w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny nie ma więc możliwości oceny zaskarżonego postanowienia pod tym kątem.
Zgodnie z art. 174 P.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć wyłącznie na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) lub na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Wskazanie i uzasadnienie podstaw kasacyjnych należy przy tym do koniecznych i istotnych wymogów skargi kasacyjnej (art. 176 P.p.s.a.). Przez przytoczenie podstaw kasacyjnych rozumieć należy przede wszystkim dokładne wskazanie podstawy kasacyjnej oraz określenie tych przepisów prawa, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - uległy naruszeniu przez sąd wydający zaskarżone orzeczenie i w jaki sposób. Z kolei uzasadnienie skargi kasacyjnej powinno zawierać rozwinięcie zarzutów kasacyjnych przez przedstawienie argumentacji na poparcie odmiennej wykładni przepisu niż zastosowana w zaskarżonym orzeczeniu, lub uzasadnienie zarzutu "niewłaściwego zastosowania" przepisu, zaś w odniesieniu do uchybień przepisom procesowym – także wykazanie, że zarzucane uchybienie rzeczywiście mogło mieć wpływ na wynik sprawy.
Zarzuty skargi kasacyjnej w zasadzie wyznaczają zakres kontroli sprawowanej przez sąd kasacyjny. Rozpoznanie sprawy w granicach skargi kasacyjnej, poza przypadkami nieważności, które w tej sprawie nie zachodzą (art. 183 § 1 P.p.s.a.) oznacza bowiem, że Naczelny Sąd Administracyjny związany jest jej podstawami, czyli że władny jest do badania tylko tych zarzutów, które zostały skonkretyzowane w skardze kasacyjnej. Powyższe obliguje zatem stronę wnoszącą skargę kasacyjną do prawidłowego konstruowania tak zarzutów, jak i ich uzasadnienia. Naczelny Sąd Administracyjny, działający jako sąd kasacyjny, nie został bowiem wyposażony w kompetencje do konkretyzowania, uściślania, czy też korygowania zarzutów strony skarżącej.
Mając na uwadze powyżej przedstawione względy Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną stosownie do art. 184 oraz art. 182 § 1 i 3 P.p.s.a.
