I SA/Wa 1078/13
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-09-05Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Dariusz Chaciński
Joanna Skiba /przewodniczący sprawozdawca/
Marta Kołtun-KulikSentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Skiba (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik Sędzia WSA Dariusz Chaciński Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2013 r. sprawy ze skargi B. K., M. O. i P. K. na postanowienie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania oddala skargę.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, na podstawie art. 134 kpa, stwierdził niedopuszczalność odwołania złożonego przez J. K. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] orzekającej o odmowie uchylenia decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 1994 r. nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w G. z dnia [...] września 1994 r. nr [...] o odmowie zwrotu nieruchomości położonej w G. przy ul.[...], oznaczonej jako działka nr [...].
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia został przedstawiony następujący stan faktyczny i prawny:
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] orzekł o odmowie uchylenia decyzji Wojewody [...] z dnia
[...] grudnia 1994 r. nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w G. z dnia [...] września 1994 r. nr [...] o odmowie zwrotu nieruchomości położonej w G. przy ul. [...], oznaczonej jako działka nr [...].
Odwołanie od tej decyzji - datowane na dzień 7 stycznia 2011 r. – wniósł J. K. Wniesione odwołanie nie zawierało podpisu.
Pismem z dnia 29 lutego 2012 r. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej wezwał J. K. do uzupełnienia braków formalnych podania przez własnoręczne podpisanie wniesionego odwołania w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma – pod rygorem pozostawienia odwołania bez rozpoznania. Do dnia wydania zaskarżonego postanowienia wskazane braki nie zostały uzupełnione. Obligowało to Ministra do stwierdzenia, na podstawie art. 134 k.p.a., niedopuszczalności wniesienia odwołania.
W skardze wywiedzionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie J. K. zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art. 7 kpa i 80 kpa poprzez naruszenie słusznego interesu strony oraz dowolną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego, polegającą na bezpodstawnym ustaleniu, że skarżący nie podpisał odwołania od decyzji Wojewody [...] oraz naruszenie art. 43 kpa poprzez bezpodstawne uznanie, że doręczenie zastępcze dorosłemu domownikowi było skuteczne. Podnosząc powyższe argumenty wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
W odpowiedzi na skargę Minister Transportu ,Budownictwa i Gospodarki Morskiej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoją argumentację przedstawioną
w uzasadnieniu postanowienia.
Na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia z dnia [...] kwietnia 2013 r. rep.
A nr [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. spadek po J. K., zmarłym
[...] stycznia 2013 r. w G. nabyły: żona B. K. oraz córki P. K. i M. O. po 1/3 części każda z nich. Spadkobierczynie po J. K. poparły skargę wniesioną przez niego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Jest okolicznością niesporną w sprawie, że do odwołań - jako rodzaju podania - znajduje zastosowanie art. 63 k.p.a. Zatem - zgodnie z ust. 2 ww. przepisu - odwołanie powinno zawierać co najmniej wskazanie osoby, od której pochodzi, jej adres i żądanie oraz czynić zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach szczególnych. Ponadto, o czym stanowi ust. 3 art. 63 k.p.a., odwołanie wniesione pisemnie powinno być podpisane przez wnoszącego.
Stwierdzenie przez organ, że odwołanie nie czyni zadość wskazanym wymaganiom formalnym, nakłada na ten organ - stosownie do treści art. 64 § 2 k.p.a.
- obowiązek wezwania wnoszącego odwołanie do usunięcia braków w terminie 7 dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania. Na tle powyższej regulacji w doktrynie wyrażany jest pogląd, że
w przypadku odwołań zawierających braki, termin na uzupełnienie, który upłynął bezskutecznie, dla zapewnienia stronie możności obrony jej praw skuteczniejszym od pozostawienia odwołania bez rozpoznania jest wydanie postanowienia
o niedopuszczalności odwołania - na podstawie art. 134 k.p.a. Przyjmuje się przy tym, że niedopuszczalnym jest rozpatrzenie odwołania, które nie zawiera podpisu strony i którego to braku strona nie usunęła w terminie. (vide: Komentarz do art. 64 Kodeksu postępowania administracyjnego M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze, 2005, wyd. II).
W aktach sprawy administracyjnej znajduje się zwrotne poświadczenie odbioru pisma datowanego na dzień 29 lutego 2012 r., wzywającego do uzupełnienia braków formalnych odwołania z dnia 7 stycznia 2012 r., którego odbiór pokwitowała B. K. – żona J. K. Pokwitowanie odbioru nastąpiło dnia 8 marca
2012 r. Termin do uzupełnienia braków formalnych wniesionego odwołania upłynął
15 marca 2012 r., natomiast powyższy brak nie został uzupełniony do momentu wydania zaskarżonego postanowienia przez Ministra Transportu, ,Budownictwa i Gospodarki Morskiej. Następstwem tego stało się zaskarżone postanowienie wydane w oparciu o treść art. 134 kpa, który stanowi: "Organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania".
W niniejszym przypadku odpis decyzji odebrał dorosły domownik – żona B. K. W myśl art. 43 kpa w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania. Doręczenie w trybie
art. 43 kpa ma taki sam skutek prawny jak doręczenie dokonane bezpośrednio stronie postępowania. Osoba, która odebrała pismo w trybie doręczenia zastępczego nie może następnie skutecznie podnieść zarzut, że nie zna treści pisma. Dla wypełnienia dyspozycji art. 43 kpa okoliczności o tym charakterze w ogóle nie mają znaczenia. Jeżeli istnieją przeszkody w przekazaniu pisma, dana osoba powinna odmówić jego przyjęcia i oddania adresatowi, jeżeli natomiast podejmie się jego oddania następuje skutek w postaci doręczenia. Natomiast okoliczność, iż przyjęła ona przesyłkę i podpisała zwrotne poświadczenie odbioru nakazuje przyjąć, iż zobowiązała się ona oddać pismo adresatowi. Trudno przy tym wymagać, tak jak czyni to strona skarżąca, aby w aktach sprawy w jakiś specjalny sposób utrwalać owo zobowiązanie. Doręczenie przewidziane w tym przepisie oparte jest zatem na domniemaniu doręczenia pisma adresatowi, co oznacza przyjęcie, że wywołało ono skutek prawny. Pogląd ten jest ugruntowany w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wyrażony on został przez Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym przez Sąd I instancji wyroku z dnia
17 listopada 2009 r., sygn. akt II GSK 208/09, i następnie podzielony przez sądy administracyjne (przykładowo: wyrok WSA w Łodzi z dnia 30 sierpnia 2012 r., sygn. akt III SA/Łd 501/12; wyroki NSA: z dnia 18 stycznia 2012 r., sygn. akt II OSK 2070/10
i z dnia 1 lutego 2011 r., sygn. akt II OSK 1098/10). Dodatkowo wskazać należy, że
- jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 grudnia 2012 r., sygn. akt II OSK 1558/11 - domniemanie doręczenia pisma w sposób zastępczy określony
w art. 43 k.p.a. może być wzruszone przez adresata pisma, ale nie jest wystarczające tylko to, że na pokwitowaniu doręczenia (potwierdzeniu doręczenia) nie ma adnotacji, że osoba, której pismo doręczono zobowiązała się oddać pismo adresatowi.
Wobec powyższego błędnym jest stanowisko zaprezentowane w skardze, że brak na zwrotnym potwierdzeniu odbioru adnotacji o tym, że osoba odbierająca przesyłkę podjęła się oddania pisma adresatowi, oznacza brak możliwości przyjęcia, że pismo zostało we wskazanej na tym potwierdzeniu dacie doręczone adresatowi. W rozpoznawanej sprawie domniemanie powyższe nie zostało obalone przez skarżącego – adresata wezwania. Odmienna interpretacja cytowanego przepisu prowadziłaby do sytuacji, w której każde pozostawienie przesyłki w trybie art. 43 K.p.a. powodowałoby niepewność co do skuteczności jej doręczenia, niwecząc jednocześnie cel istnienia tej regulacji.
Za niezasadny należało też uznać zarzut naruszenia art. 7 i 80 kpa przez uznanie, że odwołanie J. K. nie było podpisane. To organ II instancji ma obowiązek oceny, czy złożone odwołanie spełnia warunki formalne określone w przepisach. Brak dostrzeżenia przez organ I instancji braku podpisu odwołania nie ma zatem wpływu na decyzję organu II instancji.
Mając na względzie przedstawioną powyżej argumentację uznać zatem należało, że skarga nie jest zasadna.
Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Dariusz ChacińskiJoanna Skiba /przewodniczący sprawozdawca/
Marta Kołtun-Kulik
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Skiba (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik Sędzia WSA Dariusz Chaciński Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Krynicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2013 r. sprawy ze skargi B. K., M. O. i P. K. na postanowienie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania oddala skargę.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, na podstawie art. 134 kpa, stwierdził niedopuszczalność odwołania złożonego przez J. K. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] orzekającej o odmowie uchylenia decyzji Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 1994 r. nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w G. z dnia [...] września 1994 r. nr [...] o odmowie zwrotu nieruchomości położonej w G. przy ul.[...], oznaczonej jako działka nr [...].
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia został przedstawiony następujący stan faktyczny i prawny:
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] orzekł o odmowie uchylenia decyzji Wojewody [...] z dnia
[...] grudnia 1994 r. nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w G. z dnia [...] września 1994 r. nr [...] o odmowie zwrotu nieruchomości położonej w G. przy ul. [...], oznaczonej jako działka nr [...].
Odwołanie od tej decyzji - datowane na dzień 7 stycznia 2011 r. – wniósł J. K. Wniesione odwołanie nie zawierało podpisu.
Pismem z dnia 29 lutego 2012 r. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej wezwał J. K. do uzupełnienia braków formalnych podania przez własnoręczne podpisanie wniesionego odwołania w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego pisma – pod rygorem pozostawienia odwołania bez rozpoznania. Do dnia wydania zaskarżonego postanowienia wskazane braki nie zostały uzupełnione. Obligowało to Ministra do stwierdzenia, na podstawie art. 134 k.p.a., niedopuszczalności wniesienia odwołania.
W skardze wywiedzionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie J. K. zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art. 7 kpa i 80 kpa poprzez naruszenie słusznego interesu strony oraz dowolną i wybiórczą ocenę materiału dowodowego, polegającą na bezpodstawnym ustaleniu, że skarżący nie podpisał odwołania od decyzji Wojewody [...] oraz naruszenie art. 43 kpa poprzez bezpodstawne uznanie, że doręczenie zastępcze dorosłemu domownikowi było skuteczne. Podnosząc powyższe argumenty wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
W odpowiedzi na skargę Minister Transportu ,Budownictwa i Gospodarki Morskiej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoją argumentację przedstawioną
w uzasadnieniu postanowienia.
Na podstawie aktu poświadczenia dziedziczenia z dnia [...] kwietnia 2013 r. rep.
A nr [...] z dnia [...] kwietnia 2013 r. spadek po J. K., zmarłym
[...] stycznia 2013 r. w G. nabyły: żona B. K. oraz córki P. K. i M. O. po 1/3 części każda z nich. Spadkobierczynie po J. K. poparły skargę wniesioną przez niego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Jest okolicznością niesporną w sprawie, że do odwołań - jako rodzaju podania - znajduje zastosowanie art. 63 k.p.a. Zatem - zgodnie z ust. 2 ww. przepisu - odwołanie powinno zawierać co najmniej wskazanie osoby, od której pochodzi, jej adres i żądanie oraz czynić zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach szczególnych. Ponadto, o czym stanowi ust. 3 art. 63 k.p.a., odwołanie wniesione pisemnie powinno być podpisane przez wnoszącego.
Stwierdzenie przez organ, że odwołanie nie czyni zadość wskazanym wymaganiom formalnym, nakłada na ten organ - stosownie do treści art. 64 § 2 k.p.a.
- obowiązek wezwania wnoszącego odwołanie do usunięcia braków w terminie 7 dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania. Na tle powyższej regulacji w doktrynie wyrażany jest pogląd, że
w przypadku odwołań zawierających braki, termin na uzupełnienie, który upłynął bezskutecznie, dla zapewnienia stronie możności obrony jej praw skuteczniejszym od pozostawienia odwołania bez rozpoznania jest wydanie postanowienia
o niedopuszczalności odwołania - na podstawie art. 134 k.p.a. Przyjmuje się przy tym, że niedopuszczalnym jest rozpatrzenie odwołania, które nie zawiera podpisu strony i którego to braku strona nie usunęła w terminie. (vide: Komentarz do art. 64 Kodeksu postępowania administracyjnego M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Zakamycze, 2005, wyd. II).
W aktach sprawy administracyjnej znajduje się zwrotne poświadczenie odbioru pisma datowanego na dzień 29 lutego 2012 r., wzywającego do uzupełnienia braków formalnych odwołania z dnia 7 stycznia 2012 r., którego odbiór pokwitowała B. K. – żona J. K. Pokwitowanie odbioru nastąpiło dnia 8 marca
2012 r. Termin do uzupełnienia braków formalnych wniesionego odwołania upłynął
15 marca 2012 r., natomiast powyższy brak nie został uzupełniony do momentu wydania zaskarżonego postanowienia przez Ministra Transportu, ,Budownictwa i Gospodarki Morskiej. Następstwem tego stało się zaskarżone postanowienie wydane w oparciu o treść art. 134 kpa, który stanowi: "Organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania".
W niniejszym przypadku odpis decyzji odebrał dorosły domownik – żona B. K. W myśl art. 43 kpa w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania. Doręczenie w trybie
art. 43 kpa ma taki sam skutek prawny jak doręczenie dokonane bezpośrednio stronie postępowania. Osoba, która odebrała pismo w trybie doręczenia zastępczego nie może następnie skutecznie podnieść zarzut, że nie zna treści pisma. Dla wypełnienia dyspozycji art. 43 kpa okoliczności o tym charakterze w ogóle nie mają znaczenia. Jeżeli istnieją przeszkody w przekazaniu pisma, dana osoba powinna odmówić jego przyjęcia i oddania adresatowi, jeżeli natomiast podejmie się jego oddania następuje skutek w postaci doręczenia. Natomiast okoliczność, iż przyjęła ona przesyłkę i podpisała zwrotne poświadczenie odbioru nakazuje przyjąć, iż zobowiązała się ona oddać pismo adresatowi. Trudno przy tym wymagać, tak jak czyni to strona skarżąca, aby w aktach sprawy w jakiś specjalny sposób utrwalać owo zobowiązanie. Doręczenie przewidziane w tym przepisie oparte jest zatem na domniemaniu doręczenia pisma adresatowi, co oznacza przyjęcie, że wywołało ono skutek prawny. Pogląd ten jest ugruntowany w orzecznictwie sądów administracyjnych. Wyrażony on został przez Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym przez Sąd I instancji wyroku z dnia
17 listopada 2009 r., sygn. akt II GSK 208/09, i następnie podzielony przez sądy administracyjne (przykładowo: wyrok WSA w Łodzi z dnia 30 sierpnia 2012 r., sygn. akt III SA/Łd 501/12; wyroki NSA: z dnia 18 stycznia 2012 r., sygn. akt II OSK 2070/10
i z dnia 1 lutego 2011 r., sygn. akt II OSK 1098/10). Dodatkowo wskazać należy, że
- jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 grudnia 2012 r., sygn. akt II OSK 1558/11 - domniemanie doręczenia pisma w sposób zastępczy określony
w art. 43 k.p.a. może być wzruszone przez adresata pisma, ale nie jest wystarczające tylko to, że na pokwitowaniu doręczenia (potwierdzeniu doręczenia) nie ma adnotacji, że osoba, której pismo doręczono zobowiązała się oddać pismo adresatowi.
Wobec powyższego błędnym jest stanowisko zaprezentowane w skardze, że brak na zwrotnym potwierdzeniu odbioru adnotacji o tym, że osoba odbierająca przesyłkę podjęła się oddania pisma adresatowi, oznacza brak możliwości przyjęcia, że pismo zostało we wskazanej na tym potwierdzeniu dacie doręczone adresatowi. W rozpoznawanej sprawie domniemanie powyższe nie zostało obalone przez skarżącego – adresata wezwania. Odmienna interpretacja cytowanego przepisu prowadziłaby do sytuacji, w której każde pozostawienie przesyłki w trybie art. 43 K.p.a. powodowałoby niepewność co do skuteczności jej doręczenia, niwecząc jednocześnie cel istnienia tej regulacji.
Za niezasadny należało też uznać zarzut naruszenia art. 7 i 80 kpa przez uznanie, że odwołanie J. K. nie było podpisane. To organ II instancji ma obowiązek oceny, czy złożone odwołanie spełnia warunki formalne określone w przepisach. Brak dostrzeżenia przez organ I instancji braku podpisu odwołania nie ma zatem wpływu na decyzję organu II instancji.
Mając na względzie przedstawioną powyżej argumentację uznać zatem należało, że skarga nie jest zasadna.
Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.
