I SA/Łd 1329/12

Uzasadnienie

I SA/Łd 1329/12

U Z A S A D N I E N I E

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...] r., odmawiającą H. J. umorzenia zaległości podatkowej w podatku od środków transportowych za lata 2006, 2007, 2009 i 2010 w kwocie 6.098,- zł oraz odsetek za zwłokę w kwocie 2.779 zł.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazano, że M. J. i H. J. w okresie od 31 grudnia 2005 roku do 2 czerwca 2007 roku byli współwłaścicielami ciągnika siodłowego marki Renault nr rej. [...] o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów równej 41 ton, posiadającego 2 osie jezdne oraz zawieszenie pneumatyczne. Pojazd ten został zarejestrowany przez nabywcę, kolejnego właściciela w dniu 16 czerwca 2007 roku. W związku ze sprzedażą pojazdu odpisano jeden miesiąc podatku w kwocie 157,00 zł. Ostateczną decyzją z dnia:

- [...] roku Prezydent Miasta Ł. określił M. J. i H. J. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2006 rok od wskazanego pojazdu w kwocie 1.690,00 zł.

- [...] roku Prezydent Miasta Ł. określił M. J. i H. J. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2007 rok od wskazanego pojazdu w kwocie 845,00 zł.

M. J. i H. J. w okresie od 30 czerwca 2003 roku byli również współwłaścicielami ciągnika siodłowego marki Renault nr rej. [...] o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów równej 38,4 ton, posiadającego 2 osie jezdne oraz zawieszenie pneumatyczne. Pojazd o nr rej. [...] był dwukrotnie wycofywany czasowo z ruchu, na podstawie wniosku z dnia 16 czerwca 2006 roku na 6 miesięcy do dnia 15 grudnia 2006 roku oraz na podstawie wniosku z dnia 12 lipca 2007 roku na 6 miesięcy do dnia 12 stycznia 2008 roku. W latach 2006 - 2011 podatnicy nie składali wniosku o jego wyrejestrowanie. Na pojazd ten nie zostały przez podatników złożone deklaracje w podatku od środków transportowych w latach 2009 - 2010. Ostateczną decyzją z dnia:

- [...] roku Prezydent Miasta Ł. określił M. J. i H. J. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2009 rok od wskazanego pojazdu w kwocie 1.830,00 zł.

- [...] roku Prezydent Miasta Ł. określił M. J. i H. J. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2010 rok od wskazanego pojazdu w kwocie 1.890,00 zł.

H. J. w piśmie z dnia 10 stycznia 2011 roku wniósł o umorzenie w całości zaległości podatkowej wynikającej z decyzji z dnia [...] roku określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2009 rok od ciągnika siodłowego marki Renault nr rej. [...] w kwocie 1.830,00 zł, w piśmie z dnia 10 stycznia 2011 roku wniósł o umorzenie w całości zaległości podatkowej wynikającej z decyzji z dnia [...] roku określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2010 rok od ciągnika siodłowego marki Renault nr rej. [...] w kwocie 1.890,00 zł, w piśmie z dnia 18 stycznia 2011 roku wniósł o umorzenie w całości zaległości podatkowej wynikającej z decyzji z dnia [...] roku określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2006 rok od ciągnika siodłowego marki Renault nr rej. [...] w kwocie 1.690,00 zł oraz w piśmie z dnia 18 stycznia 2011 roku wniósł o umorzenie w całości zaległości podatkowej wynikającej z decyzji z dnia [...] roku określającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych za 2007 rok od ciągnika siodłowego marki Renault nr rej. [...] w kwocie 845,00 zł. Analogiczne wnioski złożyła również M. J..

Decyzją z dnia [...] roku Prezydent Miasta Ł. odmówił M. J. i H. J. umorzenia zaległości podatkowej w podatku od środków transportowych za lata 2006, 2007, 2009 i 2010, od ciągnika siodłowego marki Renault nr rej. [...] i ciągnika siodłowego marki Renault nr rej. [...] w łącznej kwocie 6.255,00 zł wraz z odsetkami za zwłokę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] roku uchyliło powyższą decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Kolegium wskazało, iż organ pierwszej instancji powinien był wydać dwie decyzje, jedną w stosunku do M. J., a drugą w stosunku do H. J.. Kolegium zauważyło, iż organ pierwszej instancji powinien ponadto wyjaśnić jaka jest dokładnie wysokość zaległości podatkowej, w tym czy decyzje określające wysokość zobowiązań podatkowych stron są prawidłowe.

Na wezwanie Wydziału Finansowego organu pierwszej instancji organ ewidencji Centrum Obsługi Mieszkańców Ł. przesłał zaświadczenie z ewidencji działalności gospodarczej z dnia 9 lutego 2012 roku z którego wynika, iż M. J. została wykreślona z ewidencji z dniem 20 grudnia 2008 roku. Na wezwanie Wydziału Finansowego organu pierwszej instancji Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej organu pierwszej instancji pismem z dnia 3 lutego 2012 roku poinformował, że M. J. i H. J. nie korzystają z pomocy finansowej filii MOPS.

Decyzją z dnia [...] roku organ pierwszej instancji odmówił H. J. umorzenia zaległości podatkowej w podatku od środków transportowych za lata 2006, 2007, 2009 i 2010 w kwocie 6098,00 zł oraz odsetek za zwłokę w kwocie 2.779,00 zł.

Utrzymując w mocy wskazane rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji SKO w Ł. w decyzji z dnia [...] r. wskazało, że obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych jest uzależniony od zarejestrowania podlegającego opodatkowaniu środka transportowego we właściwym organie rejestracyjnym. O początku obowiązku podatkowego określonego podatnika decyduje tym samym zarejestrowanie takiego środka transportu na danego podatnika, a o końcu takiego obowiązku decyduje jego wyrejestrowanie, wskutek np. złomowania, kradzieży, czy też sprzedaży środka transportowego.

Organ odwoławczy zauważył, że z danych uzyskanych w organie rejestracyjnym wynika, iż wbrew twierdzeniom podatników zawartych we wniosku o umorzenie zaległości podatkowej samochód o nr rej. [...] nie został wyrejestrowany w dniu 15 czerwca 2006 roku, a jedynie takie zdarzenie powoduje koniec obowiązku podatkowego w podatku od środków transportowych. Nie powoduje końca obowiązku podatkowego w podatku od środków transportowych wskazywane przez podatników we wniosku odholowanie na parking niestrzeżony i rozebranie środka transportowego na części przez tzw. "złomiarzy". Pojazd ten, jak wynika z wyjaśnień organu rejestrującego pojazdy był dwukrotnie czasowo wycofywany z ruchu, na podstawie wniosku z dnia 16 czerwca 2006 roku na 6 miesięcy do dnia 15 grudnia 2006 roku oraz na podstawie wniosku z dnia 12 lipca 2007 roku na 6 miesięcy do dnia 12 stycznia 2008 roku, a nie wyrejestrowywany. Zbycie środka transportowego nr rej. [...] zostało natomiast uwzględnione w przedmiotowej kwocie zaległości. Podatnicy nie wypełnili obowiązków składania deklaracji na posiadane środki transportowe oraz wpłacania kwot tego podatku, co zobligowało organ pierwszej instancji do wydania decyzji w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Podatnicy nie odwołali się od tych decyzji, jednakże nie uiścili wynikających z niej kwot. Określona ostatecznymi decyzjami podatkowymi wysokość zobowiązania podatkowego znajdująca swoje oparcie w art. 9 ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie może być kwestionowana postępowaniu w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej, bowiem w postępowaniu w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej nie można kwestionować słuszności i wysokości samego zobowiązania podatkowego.

Kolegium wskazało przy tym, że art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej uzależnia możliwość zastosowania ulgi w zapłacie podatku od przypadku uzasadnionego ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym.

Organ drugiej instancji podkreślił, że zobowiązanie podatkowe jest następstwem prawnym wcześniej powstałego obowiązku podatkowego, co oznacza, że jest to zdarzenie, które dało się przewidzieć i powstało wskutek świadomie podjętych decyzji. Podatek od środków transportowych jest daniną o charakterze publicznym i powszechnym. Każda osoba, której przysługują określone ustawowo obowiązki obligacyjne w stosunku do objętych ustawowym obowiązkiem podatkowym środków transportowych, zobowiązana jest do poniesienia ciężaru daniny publicznej i powinna przewidywać taką należność. Tym samym podstawy do udzielenia ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych, muszą być interpretowane w sposób ścisły, a okoliczności uzasadniające udzielenia takiej ulgi muszę mieć charakter wyjątkowy i nadzwyczajny.

Ponadto umorzenie zaległości podatkowych zależy od uznania organu podatkowego, który nawet w przypadku zaistnienia jednej, bądź obu ustawowych przesłanek umorzenia może zastosowania tej ulgi odmówić.

Na wezwanie organu pierwszej instancji M. J. i H. J. złożyli oświadczenia o sytuacji rodzinnej, finansowej i majątkowej, z których wynika iż M. J. nie otrzymuje dochodów, a H. J. otrzymuje dochód w postaci renty w wysokości 706,00 zł zajęte przez komornika z tytułu zaległego kredytu, posiadają dom jednorodzinny o powierzchni 200,00 m2 o wartości szacunkowej 300.000,00 zł objęty zajęciem komorniczym oraz zadłużenie w banku w kwocie 270.000,00 zł. Podatnicy wskazali także na obciążenia w postaci czynszu w kwocie 335,65 zł, opłat za energię elektryczną w kwocie 83,03 zł, opłat za gaz w kwocie 30,68 zł oraz wydatki na leki w kwocie 409,97 zł. Podatnicy oświadczyli iż M. J. nie posiada żadnego źródła utrzymania, jest po trzech wypadkach komunikacyjnych, jej stan nie pozwala na żadną pracę, a na bieżące utrzymanie korzystają z pomocy siostry M. J.. Podatnicy przedłożyli także dokumenty świadczące o stanie zdrowotnym oraz ponoszonych wydatkach. W złożonym odwołaniu podatnicy wskazali, że obecnie utrzymują się z jednej emerytury od miesiąca kwietnia 2012 roku, która wynosi 1.227,00 zł miesięcznie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. rozpatrując sprawę w aspekcie trudnej sytuacji materialnej, na którą powołują się podatnicy zauważyło, że dochody podatników są rzeczywiście niskie, jednak nie przekraczają one kwot uprawniających do otrzymania pomocy społecznej. Powoduje to, że sytuacja podatników, chociaż niewątpliwie trudna, nie zagraża ich egzystencji, w szczególności iż poza otrzymywanymi dochodami otrzymują oni pomoc materialną od siostry M. J., jak sami wskazali w złożonych oświadczeniach. W ocenie organu, trudna sytuacja materialna podatnika sama w sobie nie może być uznana za przesłankę umożliwiającą zastosowanie wnioskowanej ulgi, a tym bardziej nie można jej utożsamiać z ważnym interesem podatnika. Zawsze bowiem ulga w zapłacie zobowiązania podatkowego jest w interesie (faktycznym) podatnika. W rezultacie każdy podatnik znajdujący się w trudnej sytuacji majątkowej spełniałby przesłankę przyznania ulgi.

Uwzględniając powyższe organ odwoławczy wskazał, że w przypadku podatników nie stwierdzono żadnych okoliczności nadzwyczajnych i wyjątkowych, ze względu na które występowałby "ważny interes podatnika" lub "interes publiczny" w umorzeniu zaległości podatkowej. Wskazywany przez podatników brak realnej możliwości spłaty zobowiązania podatkowego nie obliguje organu podatkowego do umorzenia zaległości, bowiem sytuacja taka może ulec poprawie. Trudno jest także uznać, że podstawę do wydania decyzji o umorzeniu zaległości podatkowej winno stanowić zadłużenie w banku i dokonywane z tego powodu potrącenia egzekucyjne, bowiem jest to skutkiem decyzji finansowych podatników, a nie można uznać iż zadłużenie z tytułu kredytu bankowego jest istotniejsze od zadłużenia z tytułu podatku od środków transportowych i ze względu. Stąd też trudno jest podzielić wniosek strony, iż ze względu na potrącenia egzekucyjne należy umorzyć zaległość podatkową.

Organ odwoławczy nie dopatrzył się również naruszenia przepisów postępowania, w szczególności art. 122, art. 123 § 1, art. 124, art. 187 § 1, art. 191, art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej.

Decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. przez podatnika, który wniósł o uchylenie zakwestionowanego rozstrzygnięcia, zarzucając naruszenie następujących przepisów:

- art. 67 a § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja Podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), polegające na przyjęciu, iż w przypadku strony skarżącej zastosowanie ulgi w postaci umorzenia zaległości podatkowej nie jest uzasadnione ważnym interesem podatnika;

- art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98 z 2000 r., poz. 1071 ze zm.), przez niepodjęcie przez stronę przeciwną wszelkich niezbędnych kroków do dokładnego wyjaśnienia sprawy oraz nie uwzględnienie słusznego interesu obywatela.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że obowiązkiem organu pierwszej instancji było ustalenie stanu faktycznego oraz zastosowanie do niego właściwej normy prawa materialnego oraz przestrzeganie norm regulujących zasady postępowania. Przy podejmowaniu decyzji o zastosowaniu ulgi, organ podatkowy musi zdefiniować ważny interes podatnika i interes publiczny oraz przeanalizować ich wagę w konkretnym przypadku. W przedmiotowej sprawie organ I instancji tego nie dokonał.

W ocenie skarżącego samo stwierdzenie, iż wniosek nie zasługuje na uwzględnienie w ramach uznania ważnego interesu podatnika w tych kategoriach się nie mieści. Uznanie administracyjne w zakresie zastosowania lub odmowy ulgi nie może oznaczać dowolności rozstrzygnięcia. Skarżący podtrzymał w całości swoje stanowisko, iż bardzo trudna sytuacja materialna nie pozwala mu na uiszczenie przedmiotowego zobowiązania. Podatnicy utrzymują się obecnie z jednej emerytury, nie dysponują żadnymi oszczędnościami, ani też składnikami majątkowymi umożliwiającymi zdobycie środków finansowych. Posiadany przez żonę skarżącego dom jest w trakcie oszacowania komorniczego. Dom ma obciążoną hipotekę za zadłużenia powstałe w wyniku zakończonej działalności gospodarczej. Skarżący nie zgadza się ze stwierdzeniem organu podatkowego, iż zadłużenie z tytułu kredytu bankowego nie może być istotniejsze od zadłużenia z tytułu podatku od środków transportowych. Skarżący nie dokonywał wagi zadłużeń, stwierdził jedynie, iż potrącenia egzekucyjne z tytułu kredytu bankowego mają istotny wpływ na jego sytuację materialną, skutkującą brakiem możliwości regulowania innych zobowiązań. W ocenie skarżącego, okoliczność egzekucji z renty, a obecnie z emerytury, zaległego kredytu winna być przez organ podatkowy wzięta pod uwagę. Dokonywane potrącenia egzekucyjne uniemożliwiają podatnikom spłatę pozostałych zobowiązań.

Odmowa w zakresie zastosowania ulgi nie spowoduje, iż podatnicy znajdą środki na uregulowanie zobowiązań podatkowych. Organ I Instancji nie zbadał, czy podatnicy mają realną możliwość spłaty zadłużenia.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. wniosło o jej oddalenie.

Na rozprawie w dniu 3 września 2013 r. H. J. złożył dodatkowe wyjaśnienia opisujące sytuację materialną jego oraz żony M. J..

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. zważył, co następuje:

Skarga podlega uwzględnieniu, gdyż zaskarżona decyzja narusza przepisy postępowania w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. W szczególności Kolegium naruszyło przepis art.122 w związku z art.187 par.1 OP, art.121 par.1 OP oraz art.191 OP. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zaskarżona decyzja jest przedwczesna, gdyż nie zostały wyjaśnione istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy.

Podstawą prawną rozpoznania wniosku podatnika o umorzenie zaległości podatkowej w podatku od środków transportowych jest przepis art.67a par.1 pkt.3 OP. Zgodnie z tym przepisem organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art.67b ( nie ma zastosowania w niniejszej sprawie ), w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną. Z przepisu tego wynika, że przesłankami udzielenia ulgi w spłacie zaległości podatkowych są : "ważny interes podatnika" lub "interes publiczny". Są to pojęcia nieostre. W nauce przedmiotu "ważny interes podatnika" definiuje się jako pewien stan oczekiwania, określoną potrzebę zachowania posiadanych już korzyści lub wyczekiwania na pojawienie się pewnego dobra. Z kolei "interes publiczny" jako dyrektywę postępowania nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa lub danej społeczności lokalnej ( Ordynacja Podatkowa Komentarz, Cezary Kosikowski, Leonard Etel, Jacek Brolik, Rafał Dowgier, Piotr Pietrasz, Mariusz Popławski, Sławomir Presnarowicz, Wojciech Stachurski, wydanie 5, Lex a Wolters Kluwe business, Warszawa 2013 str.294-295 ). W orzecznictwie wskazuje się, że owymi wartościami wspólnymi tworzącymi "interes publiczny" są sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy publicznej, sprawność działania aparatu państwowego ( wyrok WSA w Białymstoku z dnia 6 lipca 2010 roku, I SA/Bk 156/10, LEX 590320 ). Sądowa wykładnia pojęcia "ważnego interesu podatnika" ma charakter kazuistyczny, generalnie można wyróżnić orzeczenia, które akcentują nadzwyczajny, losowy charakter przypadków, w następstwie których podatnik nie może uregulować swych zobowiązań podatkowych ( np. wyrok NSA z dnia 22 kwietnia 1999 roku, SA/Sz 850/98, POP 2000, zeszyt 6, poz.168 ), ale także takie orzeczenia, które przyjmują, że ważnego interesu podatnika nie można ograniczać li tylko do takich zdarzeń, ale także normalnej sytuacji ekonomicznej podatnika, wysokości uzyskiwanych przez niego dochodów oraz wydatków, w tym względzie również wydatków ponoszonych w związku z ochroną zdrowia własnego lub członków najbliższej rodziny ( koszty leczenia ) – wyrok NSA z 10 marca 2009 roku, IFSK 31/08, LEX 537191.

Należy przy tym wskazać, że ustalenie w toku postępowania istnienia ważnego interesu podatnika oraz interesu publicznego nie oznacza jeszcze, że organ podatkowy będzie zobowiązany do zastosowani ulgi, gdyż w sprawach tego rodzaju ma zastosowanie tzw. uznanie administracyjne, które jest konstrukcją prawną pozwalającą organowi administracji publicznej na wybór konsekwencji prawnych zaistnienia sytuacji, do której odnosi się hipoteza normy prawnej. Oczywiście owo uznanie administracyjne nie będzie miało zastosowania wówczas, gdy wyniki postępowania nie pozwolą na stwierdzenie istnienia jednej z dwóch albo obu przesłanek łącznie, o których mowa w art.67a OP Skoro więc decyzje o przyznaniu ulg mogą mieć charakter uznaniowy ( w razie zaistnienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego ), a hipoteza normy prawnej art.67a oparta jest na nieostrych przesłankach, co daje organom podatkowym bardzo szerokie pole do podejmowania rozstrzygnięć istotne jest, aby w takich postępowaniach ze szczególną starannością gromadzić materiał dowodowy, wyjaśniać wszelkie istotne wątpliwości respektując podstawowe zasady ogólne postępowania podatkowego, w tym zasadę zaufania.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego postępowanie w tej sprawie standardów tych nie spełnia.

Podstawą żądania umorzenia zaległości podatkowych w podatku od środków transportowych wskazaną we wnioskach podatnika było brak własnych źródeł utrzymania ( M. J. utrzymuje się wraz z mężem H. z jego renty ), brak oszczędności będący następstwem kosztów leczenia M. J. w związku z wypadkami drogowymi, w których uczestniczyła oraz brak zdolności kredytowej. Organ podatkowy dwukrotnie wzywał podatnika i jego żonę do złożenia oświadczeń o sytuacji finansowej i majątkowej. M. J. i jej mąż H. takie oświadczenia składali, złożyli także dokumenty dokumentujące ich dochody i wydatki, a także dokumentację medyczną M. J..

Organ odwoławczy ostatecznie ustalił, że żona podatnika nie uzyskuje żadnego dochodu, wraz z nim utrzymuje się z jego emerytury, która wynosi 1.227 złotych miesięcznie, przy czym nie wyjaśnił, czy owa kwota jest kwotą brutto, czy netto, czy jest to część emerytury pozostała do wypłaty H. J. po potrąceniach wynikających z prowadzonej egzekucji ( z oświadczenia H. J. wynika, że posiada on liczne zobowiązania z zakończonej działalności gospodarczej, kredytów bankowych i innych zobowiązań stwierdzone nakazami zapłaty - k.24 akt administracyjnych )

Kolegium ustaliło, że dochód ten obciążany jest czynszem w kwocie 335,65 złotych miesięcznie, wydatkami związanymi z energią elektryczną ( w kwocie 83,03 złotych ), gazem ( 30,68 złotych ) oraz lekami ( 409,97 złotych ). Kolegium stwierdziło także, że w posiadaniu małżonków znajduje się dom o wartości szacunkowej 300 tysięcy złotych. Należy w związku z tym wskazać, że w posiadaniu małżonków J. znajdują się dwie nieruchomości ( dom położony w Ł. przy ul. A. 24 A, który stanowi przedmiot odrębnej własności M. J. ) oraz mieszkanie lokatorskie ( Ł., ul. B. 4 m.53 ), gdzie żona podatnika jest zameldowana. Dokonując ustaleń faktycznych w zakresie wydatków związanych z eksploatacją obu nieruchomości organ odwoławczy wydatki z tym związane ustalił tylko dla mieszkania położonego przy ulicy B. ( na podstawie oświadczenia H. J. k.24 akt administracyjnych ) natomiast pominął zupełnie wydatki związane z utrzymaniem i eksploatacją budynku znajdującego się przy ul.A.. Podatnik na wezwanie organu odwoławczego przedstawiła kopie "rachunków" z tytułu eksploatacji tego domu ( wywóz śmieci, energia elektryczna, woda i kanalizacja, gaz oraz podatek od nieruchomości ). Jednocześnie z oświadczeń obu małżonków nie wynika, aby ponosili oni koszty utrzymania nieruchomości przy ul. A..

Organ odwoławczy stwierdził, że nieruchomość położona w Ł. przy ulicy A. zajęta jest przez komornika w związku z kredytem bankowym w kwocie 270.000 złotych. Pominął jednocześnie powołane wyżej oświadczenie H. J. ( k. 24 ), zgodnie z którym małżonkowie posiadają liczne zobowiązania stwierdzone nakazami zapłaty. W toku postępowania nie wyjaśniono również, czy z tytułu działalności gospodarczej małżonkowie J. posiadają ściągalne wierzytelności.

Zasadniczym argumentem przemawiającym za odmową udzielenia podatnikowi ulgi w spłacie zaległości w podatku od środków transportowych użytym przez organ odwoławczy było to, że miesięczny dochód H. J. jest wyższy od kwoty 702 złotych będącej kryterium dochodowym rodziny uprawniającym do skorzystania z pomocy społecznej. Zakładając nawet, że fakt korzystania przez podatnika ze środków OPS należy utożsamiać z istnieniem po jego stronie "ważnego interesu prywatnego", to organy nie wyjaśniły, jakim środkami na utrzymanie będą dysponowali małżonkowie J., jeśli zaległość w podatku od środków transportowych będzie egzekwowana. Należy przy tym stwierdzić, że zaległość wraz z odsetkami ( na chwilę orzekania przez organ I instancji ) to kwota prawie 9.000 złotych, a więc w przybliżeniu równa siedmiomiesięcznym dochodom rodziny J.. W związku z tym powstaje pytanie, czy wyegzekwowanie zaległości nie spowoduje, że podatnicy staną się klientami opieki społecznej, a co za tym idzie, czy przyznanie wnioskowanej ulgi nie leży także w interesie publicznym. Na to pytanie nie odpowiedział organ odwoławczy.

Kolejnym argumentem uzasadniającym odmowę umorzenia zaległości powołanym przez Kolegium była możliwość poprawy sytuacji finansowej i materialnej małżonków J.. Byłby to niewątpliwie trafny argument, gdyby opierał się na zebranym materiale dowodowym i w jego świetle był prawdopodobny. Tymczasem kolegium nie wzięło pod uwagę okoliczności, że H. J. liczy sobie 62 lata ( protokół rozprawy przed sądem z dnia 3 września 2013 roku ), M. J. nie może uzyskać renty, mimo tego, że ze złożonych w toku postępowania dokumentów wynika, że jest osobą chorą wymagającą leczenia, a terapia psychiatryczna jakiej jest poddawana nie przynosi zadawalających efektów. Organ odwoławczy nie wyjaśnił więc na czym opiera swoje przekonanie, że sytuacja materialna podatników może ulec poprawie.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, w oparciu o wyżej przedstawione uwagi sądu organ odwoławczy wyjaśni, jaka jest rzeczywista sytuacja materialna i finansowa wnioskodawców. W ich kontekście rozważy, czy spełnione są przesłanki zawarte w art.67a OP. Gdyby okazało się w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, że za umorzeniem zaległości podatkowej przemawia "ważny interes podatnika" lub "interes publiczny" rozważy w ramach uznania administracyjnego, czy wnioskowaną ulgę przyznać, czy też nie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art.145 § 1 pkt.1 lit.c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U 153 poz.1270 z późniejszymi zmianami ) należało uchylić zaskarżoną decyzję.

AKE.