II OSK 856/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. akt II SA/Gd 734/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Jak wynika z akt sprawy, [...] z o.o. w W. pismem z dnia 15 maja 2008 r. wniosła o wydanie pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii cyfrowej na działce nr [...] przy ul. [...] w G.

Prezydent Miasta Gdańska postanowieniem z dnia [...] czerwca 2008 r. wezwał inwestora do usunięcia określonych braków projektu, a następnie decyzją z 17 lipca 2008 r., powołując się na art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), odmówił skarżącej Spółce zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Po rozpatrzeniu odwołania inwestora Wojewoda Pomorski decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji podnosząc, że do projektu budowlanego nie dołączono aktualnych oświadczeń projektantów i sprawdzających, nie przedłożono oświadczenia właściwej jednostki organizacyjnej o zapewnieniu dostaw energii elektrycznej oraz nie przedłożono informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Organ II instancji stwierdził, że wprawdzie przedłożono organowi odwoławczemu informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, ale w dniu wydania decyzji przez organ pierwszej instancji projekt budowlany w tym zakresie był niepełny. Odnośnie "uaktualnienia" projektu budowlanego wyjaśniono, że projekt budowlany powinien być sporządzony w oparciu o przepisy obowiązujące w dniu złożenia wniosku o pozwolenie na budowę, zaś z akt sprawy wynika, że projekt został sporządzony w 2005 r. i w tym roku sporządzono też oświadczenia projektantów o wykonaniu projektu zgodnie z obowiązującymi przepisami i zasadami wiedzy technicznej.

Skargę do WSA w Gdańsku na powyższą decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] grudnia 2008 r. wniosła [...] Sp. z o.o. Po rozpoznaniu skargi WSA w Gdańsku wyrokiem z dnia 20 maja 2009 r. sygn. akt II SA/Gd 85/09 uchylił decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] grudnia 2008 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Gdańska z dnia [...] lipca 2008 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że skoro projekt budowlany został sporządzony w 2005 r. a wniosek o pozwolenie na budowę złożony w dniu [...] maja 2008 r., to istniały podstawy, aby projektanci oświadczyli się, czy jest on zgodny także z przepisami rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie. Organ administracji winien był jednak wyraźnie wyjaśnić, jakie oświadczenie należy złożyć oraz że jest ono wymagane w związku ze zmianą warunków technicznych, która nastąpiła po sporządzeniu projektu. Inne postępowanie, w szczególności mające miejsce w rozpoznawanej sprawie ogólne wezwanie do aktualizacji projektu, nie mogło być podstawą odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, przewidzianej w art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego. Sąd stwierdził także, iż w okolicznościach sprawy powołanie się na brak formalnie wyodrębnionego oświadczenia przedsiębiorstwa energetycznego o zapewnieniu dostaw energii elektrycznej nie mogło być podstawą odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę w oparciu o art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego. Odnosząc się do braku informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia sporządzonej przez projektanta części architektoniczno-konstrukcyjnej projektu oraz projektanta części projektu dotyczącej instalacji elektrycznych, Sąd zauważył, że Wojewoda przyznaje, iż informacja taka została przedłożona w trakcie postępowania odwoławczego. Fakt ten jest wystarczający do stwierdzenia, że brak ten został skutecznie usunięty. Sąd nakazał organom administracji uwzględnić okoliczność, że dotychczas sformułowane w postanowieniu z [...] czerwca 2008 r. obowiązki i sposób ich wykonania nie mogły być podstawą wydania decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, co jednak nie wyklucza możliwości ponownego wydania postanowienia na podstawie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, przy czym organ administracji winien mieć na uwadze, aby obowiązki były jasno sformułowane i aby były one prawnie uzasadnione.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Prezydent Miasta Gdańska decyzją z [...] listopada 2009 r. nr [...] powołując się na art. 28, 32, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4, art. 36, art. 81 ust. 1 pkt 2, art. 82 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego, zatwierdził projekt budowlany i udzielił skarżącej pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii cyfrowej w G. na działce nr [...] przy ul. [...]. Inwestycja obejmuje: fundamenty pod kontener żelbetowy, montaż kontenera z wieżą stalową na dachu o wysokości 30,3 m, montaż anten sektorowych radiolinii na wieży, montaż urządzeń RBS i TRM, przyłącza WLZ i nstalację elektryczną n/n prowadzoną z projektowanego złącza kablowego do kontenera, ogrodzenie stacji.

Odwołanie od powyższej decyzji Prezydenta Miasta Gdańska z dnia [...] listopada 2009 r. złożyli: [...] Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]" w G. oraz A. B. i A. B.

Po rozpatrzeniu odwołania Wojewoda Pomorski decyzją z [...] kwietnia 2010 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. oraz art. 80 ust. 1 pkt 2, art. 81 ust. 1 pkt 2 i art. 82 ust. 3 Prawa budowlanego uchylił decyzję Prezydenta Miasta w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując następujące powody rozstrzygnięcia:

1) w aktach spraw brak umowy dzierżawy z dnia 1 maja 2008 r., co uniemożliwia organowi II instancji zweryfikowanie poprawności złożonego oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane;

2) zakres orzeczenia zaskarżonej decyzji nie jest tożsamy z zakresem wniosku inwestora z dnia 15 maja 2008 r. o pozwolenie na budowę oraz decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego z [...] stycznia 2005 r. i projektem budowlanym, co rażąco narusza dyspozycję art. 34 ust. 1 oraz art. 35 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane;

3) dokumentacja stanowiąca załączniki do przedmiotowej decyzji winna być opieczętowana (każda strona) a nadto załączniki winny być oznaczone i opatrzone pieczątką oraz podpisem osoby wydającej tę decyzję;

4) brak udziału w postępowaniu w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego wszystkich stron postępowania, nadto w decyzji o ustaleniu celu publicznego nie wszystkie strony postępowania zostały wymienione;

5) decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego z dnia 21 stycznia 2005 r. nie posiada klauzuli ostateczności decyzji;

6) w toku postępowania organ I instancji, jednym pismem i jednej kopercie adresował do dwóch osób (państwa A. i A. B.) zawiadamiając pismem o prowadzeniu postępowania administracyjnego;

7) zatwierdzony projekt zagospodarowania terenu (dla działki nr [...]) stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...] nr [...] w G. przy ulicy [...], przedmiotowej inwestycji nie został sporządzony na kopii aktualnej mapy zasadniczej;

8) opis techniczny projektu zagospodarowania terenu, przedstawiona charakterystyka obiektu opisująca kontener techniczny GROTZ o wymiarach 250 x 318 x 320 [cm] jest nie zgodna z decyzją o ustaleniu lokalizacji celu publicznego z dnia [...] stycznia 2005 r.

9) w zatwierdzonej dokumentacji projektowej, stanowiącej załącznik do zaskarżonej decyzji (za wyjątkiem pierwszej strony tytułowej) wpisany został numer działki [...] oraz numer obiektu stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...], który nie jest tożsamy z wnioskiem inwestora z dnia 15 maja 2008 r., tj. nr działki [...] i numerem [...] obiektu stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...] oraz oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z dnia 15 maja 2008 r., tj. nr działki [...];

10) powierzchnia działki w projekcie zagospodarowania wynosi 29,20 m2, zaś z załączonego rejestru gruntów dla działki nr [...] wynosi 33 m2;

11) w 2006 roku dokonany został podział nieruchomości – działki nr [...] na działki nr [...] i [...], przy czym w aktach sprawy brak szczegółowej dokumentacji zawierającej podział działki [...], zaś decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego z dnia [...] stycznia 2005 r. dotyczy budowy stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] na działce nr [...];

12) wymagane opinie i uzgodnienia dla inwestycji powinny być kompletne i aktualne na dzień wydania przedmiotowej decyzji, a lokalizacja inwestycji powinna być spójna z wnioskiem inwestora z dnia 15 maja 2008 r. i oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z dnia 15 maja 2008 r., tj. nr działki [...];

13) w aktach sprawy brak informacji odnośnie zakończenia sprawy w przedmiocie decyzji środowiskowych, jak również brak odniesienia do tej kwestii Prezydenta Miasta Gdańska w zaskarżonej decyzji, w szczególności zaś organ I instancji nie załączył do akt sprawy pism wynikających z decyzji Prezydenta Miasta Gdańska z [...] stycznia 2008 r. ani nie ustosunkował się w zaskarżonej decyzji;

14) brak aktualnego na dzień wydania decyzji oświadczenia projektanta J. P. o sporządzeniu projektu budowlanego, zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej, do akt sprawy dołączono oświadczenie projektanta z 2005 r. dla działki nr [...], która nie jest przedmiotem planowanej inwestycji;

15) ani z orzeczenia decyzji, ani też z jej uzasadnienia nie wynika, jakiej wielkości i mocy oraz jakiej ilości anten sektorowych i parabolicznych składać się będzie projektowana stacja bazowa telefonii komórkowej. Organ I instancji nie przeprowadził analizy i sprawdzenia w jakim zakresie i w jaki sposób będzie oddziaływała na projektowaną budowę stacji bazowej telefonii cyfrowej;

16) załączona analiza zgodności planowanej inwestycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu oddziaływaniu na środowisko dot. działki nr [...] oraz numeru obiektu stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...], nie jest tożsama z wnioskiem inwestora z 15 maja 2008 r. oraz oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z dnia [...] maja 2008 r., co uniemożliwia organowi II instancji zbadania planowanej inwestycji zweryfikowania, czy ww. inwestycja należy do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, czy też kwalifikuje się do przedsięwzięć wymagających oceny oddziaływania na środowisko, jak też oceny oddziaływania na obszary Natura 2000;

17) obszar oddziaływania obiektu wskazanego w zaskarżonej decyzji ogranicza się wyłącznie do działek geodezyjnych nr [...] w G., podczas gdy powinien być on określony z uwzględnieniem miejsc dostępnych dla ludności oraz z uwzględnieniem miejsc, które mogą być zabudowane, a nie tylko tych, które są zabudowane, skutkiem czego organ I instancji winien jeszcze raz przeprowadzić postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia obszaru oddziaływania inwestycji.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na ww. decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] kwietnia 2010 r. wniosła [...] Sp. z o.o., zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 32 ust. 4 pkt 2, art. 34 ust. 1, art. 35 ust. 1 i art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, oraz naruszenie przepisów prawa procesowego – art. 6, 7 i art. 138 § 2 k.p.a.

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. II SA/Gd 734/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a., oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podkreślił, że sprawa wymaga przeprowadzenia uzupełniającego postępowania wyjaśniającego. Wskazał też, w jakim zakresie należy przeprowadzić ponownie postępowanie, wymieniając szereg kwestii wymagających wyjaśnienia. W szczególności zaś stwierdził, że wymagane opinie i uzgodnienia dla inwestycji powinny być kompletne i aktualne na dzień wydania przedmiotowej decyzji. Już tylko ta okoliczność w ocenie Sądu uzasadniała wydanie kasacyjnej decyzji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., jako że należy przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w znacznej części. Wniosek o wydanie pozwolenia na budowę powinien być kompletny, przy czym kompletność projektu budowlanego badana jest przez organ architektoniczno-budowlany na dzień wydania decyzji. Organ administracyjny co do zasady orzeka bowiem uwzględniając stan faktyczny i prawny istniejący w dacie podejmowania rozstrzygnięcia. Nadto stosownie do treści art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza w szczególności kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7. Jeżeli zatem w dacie orzekania jakiekolwiek opinie czy uzgodnienia do projektu budowlanego nie będą aktualne, to organ winien postanowieniem wydanym na podstawie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego zobowiązać inwestora obowiązek ich aktualizacji.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie projekt budowlany został sporządzony w 2005 roku, zaś wniosek o pozwolenie na budowę został złożony w dniu 15 maja 2008 r. Uzgodnienie dokumentacji projektowej z dnia 3 czerwca 2005 r. było ważne 3 lata, a więc do dnia 3 czerwca 2008 r. Nadto uzgodnienie z dnia 12 maja 2005 r. z [...] Sp. z o.o. było ważne przez 24 miesiące, czyli do 12 maja 2007 r., przy czym do projektu dołączono również oświadczenie tej spółki z 2008 r. Dlatego też w ocenie Sądu wydanie przez organ odwoławczy decyzji kasacyjnej było w niniejszej sprawie zasadne. Skutkiem tego organ I instancji winien będzie przeprowadzić postępowanie również w zakresie pozostałych wymienionych przez organ odwoławczy uchybień i kwestii wymagających wyjaśnienia. Wprawdzie stwierdzić należy, że każda poszczególna kwestia mogłaby zostać wyjaśniona przez organ II instancji w toku postępowania odwoławczego, to jednak z uwagi na fakt, że sprawa wymaga i tak przeprowadzenia uzupełniającego postępowania w zakresie opinii i uzgodnień, ich wyjaśnienie nastąpi w postępowaniu przed organem I instancji. Dotyczy to zwłaszcza pominiętych przez organ I instancji okoliczności podziału nieruchomości, na której ma być zrealizowane przedmiotowe zamierzenie inwestycyjne.

W ocenie Sądu nie są natomiast zasadne zastrzeżenia organu odwoławczego dotyczące decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego oraz braku udziału w postępowaniu dotyczącym wydania tejże wszystkich stron postępowania, jako że wykraczają one poza granice niniejszej sprawy. Nie ulega wątpliwości, że organy powinny dokonywać doręczeń stronom indywidualnie, o czym powinien pamiętać organ I instancji ponownie rozpatrując sprawę, aczkolwiek stwierdzenie, że w toku postępowania organ I instancji jednym pismem zawiadomił dwie osoby o prowadzeniu postępowania administracyjnego nie uzasadniałoby samo w sobie wydania decyzji kasacyjnej,

Zdaniem Sądu w decyzji kasacyjnej organ nie uzasadnił swojego stanowiska odnośnie nieprawidłowości mapy, na której został sporządzony projekt zagospodarowania terenu stacji bazowej telefonii cyfrowej sieci [...]. Również nie zostały uzasadnione przez organ odwoławczy zastrzeżenia dotyczące obszaru oddziaływania obiektu, stąd też nie wiadomo dlaczego należałoby ponownie ustalać ten obszar. To samo dotyczy także braku aktualnego na dzień wydania decyzji oświadczenia projektanta o sporządzeniu projektu budowlanego. Wobec braku wykazania uchybień organu I instancji w tym zakresie, powyższe kwestie nie mogłyby uzasadniać podjęcia rozstrzygnięcia kasacyjnego. Z uwagi jednakże na fakt, że sprawa i tak wymaga ponowienia postępowania przed organem I instancji, organ ten winien zwrócić uwagę przy podejmowaniu rozstrzygnięcia na powyższe okoliczności. Wskazać przy tym należy, że w kwestii żądania od projektanta aktualnych oświadczeń dotyczących projektu szczegółowo wypowiedział się tutejszy Sąd w wyroku z dnia 20 maja 2009 r. w sprawie II SA/Gd 85/09, który w dalszym ciągu jest wiążący dla orzekających w sprawie organów administracji.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA w Gdańsku z dnia 7 grudnia 2011 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła [...] Sp. z o.o. zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

1) prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 32 ust. 4 pkt 2, art. 34 ust. 1, art. 35 ust. 1, art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego;

2) prawa procesowego poprzez naruszenie art. 6, 7 oraz art. 138 § 2 k.p.a., co miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy poprzez brak uwzględnienia przez Sąd I instancji okoliczności braku działania organów administracji publicznej obu instancji na podstawie przepisów prawa oraz stwierdzenia, że uchybienia organu I instancji miały istotny wpływ na zakończenie postępowania, co skutkowało skierowaniem sprawy przez organ II instancji do ponownego rozpatrzenia;

3) prawa procesowego poprzez naruszenie art. 134 § 1 p.p.s.a. co miało istotny wpływ na przebieg postępowania, poprzez brak rozstrzygnięcia w zakresie wszystkich zarzutów zgłoszonych przez skarżącego, a mogących mieć znaczący wpływ na zakończenie niniejszej sprawy.

Skarżący kasacyjnie wniósł o "uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Wojewody Pomorskiego z dnia [...] kwietnia 2010 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania" o zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że skarga kasacyjna została błędnie sformułowana, gdyż jej zarzuty zostały skierowane w stosunku do "zaskarżonej decyzji", a nie do zaskarżonego wyroku, jak być powinno. Błędnie też wnosi się w skardze o "uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Wojewody Pomorskiego z dnia [...] kwietnia 2010 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania". Jest więc to wniosek jaki powinien być zawarty w skardze do wojewódzkiego sądu administracyjnego, a nie w skardze kasacyjnej. Błędy te naruszają art. 176 w związku z art. 174 p.p.s.a., co nie może być bez wpływu na skuteczność wniesionej skargi kasacyjnej, tym bardziej jeżeli się zważy, że skarga kasacyjna została sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika.

Zgodzić się należy z poglądem wyrażonym w wyroku z dnia 20 maja 2009 r., II SA/Gd 85/09, przywołanym w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, że organ odwoławczy co do zasady powinien we własnym zakresie orzekać merytorycznie, korzystając z możliwości jakie daje przepis art. 136 k.p.a. Natomiast wyjątkiem od zasady powinno być rozstrzygnięcie oparte na § 2 art. 138 k.p.a. Nie można jednak wykluczyć całkowicie stosowania powyższego przepisu, jeżeli w decyzji organu pierwszej instancji organ odwoławczy dostrzega kilkanaście nieprawidłowości, czy braków w wymaganych dokumentach, jak w tej sprawie. Tym bardziej, jeżeli niektóre z dostrzeżonych braków dotyczą obowiązków inwestora i braków w dokumentach, które powinny być zgodnie z ustawą – Prawo budowlane załączone do wniosku o wydanie pozwolenia na budowę.

Prawdą jest, że w zaskarżonym wyroku Sąd nie odniósł się do wszystkich zarzutów skargi, jednak uznał, że te do których się odniósł stanowią dostateczną podstawę do rozstrzygnięcia oddalającego skargę, bowiem w ocenie Sądu sprawa wymagała przeprowadzenia uzupełniającego postępowania wyjaśniającego, co uzasadniało wydanie decyzji kasacyjnej na podstawie art. 138 § 2 k.p.a.

W zaskarżonym wyroku Sąd odniósł się również do niektórych zarzutów skargi i uznał je za uzasadnione (s. 9–10 uzasadnienia wyroku), jednak to nie miało wpływu na ogólną ocenę zaskarżonej decyzji.

W tym stanie rzeczy, nie można zaskarżonemu wyrokowi zarzucić naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a., gdyż brak szczegółowego odniesienia się do wszystkich zarzutów zamieszczonych w skardze, nie mógł mieć istotnego wpływu na wynik sprawy w rozumieniu art. 174 pkt 2 p.p.s.a.

Z brzmienia art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego wynika, że dla uzyskania pozwolenia na budowę wymagane jest złożenie oświadczenia, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomości na cele budowlane. Jest to uproszczona forma wykazania prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Jednak w niektórych przypadkach, kiedy to prawo nie wynika z prawa własności czy użytkowania wieczystego, co można sprawdzić w księgach wieczystych lub ewidencji gruntów, organ może zażądać przestawienia umowy dzierżawy bądź umowy najmu w celu sprawdzenia prawidłowości lokalizacji obiektu budowlanego i ustalenia obszaru oddziaływania obiektu.

Należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 4 Prawa budowlanego z którego wynika, że prawo zabudowy nieruchomości gruntowej ma każdy kto "wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane", a nie ten kto złoży oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2. Nie można więc wykluczyć w niektórych sytuacjach konieczności udokumentowania przez inwestora jego prawa do nieruchomości na cele budowlane.

Co do zasady prawidłowy jest pogląd, że wszelkie uzgodnienia i opinie powinny być aktualne na dzień złożenia wniosku o wydanie pozwolenia na budowę. Jednak jeżeli decyzja w sprawie wydania pozwolenia na budowę nie zostanie wydana w terminie o którym mowa w art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego (niezależnie od przyczyn tego), załączone do wniosku uzgodnienia i opinie tracą ważność na skutek upływu czasu. I w interesie inwestora leży zadbanie o to aby decyzja o pozwoleniu na budowę mogła być wydana w ustawowym terminie, a jeżeli to się okaże niemożliwe aby zachowana była aktualność załączonych dokumentów.

Nie można też uznać za trafny zarzutu zamieszczonego w pkt 1 petitum skargi kasacyjnej, wskazującego naruszenie innych przepisów Prawa budowlanego "poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie", bowiem w uzasadnieniu nie wskazano, które z przepisów tam wymienionych, zostały naruszone przez błędną wykładnię, a które przez niewłaściwe ich zastosowanie. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej odnoszącym się do pkt 1, polemizując ze stanowiskiem organów wydających decyzje, kwestionuje się głównie ustalenia stanu faktycznego, nie zaś naruszenie konkretnych przepisów prawa materialnego zaskarżonym wyrokiem.

Z wniesionej skargi kasacyjnej, nie wynika aby zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem art. 151 p.p.s.a. (przez jego zastosowanie), lub z naruszeniem art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ lub c/ p.ps.a. (przez jego niezastosowanie).

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.