II SA/Kr 722/14

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 7 marca 2014 r. nr [....] , Wojewoda [....] , działając na podstawie art. 80 ust. 2, art. 81 ust. 1 pkt 2, art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, dalej w skrócie "u.p.b.") oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej w skrócie "K.p.a."), utrzymał w mocy decyzję nr [....] Prezydenta Miasta K. z dnia 10 października 2014 r. znak [....] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu M.G. i R.G. pozwolenia na budowę inwestycji pn. "Budowa budynku mieszkalnego wielorodzinnego z usługami w parterze (pracownie artystyczne, galerie) oraz garażem podziemnym i instalacjami wewnętrznymi (wod.-kan., c.o., wentylacji mechanicznej, elektrycznej) na dz. nr [....] obr. [....] wraz z zagospodarowaniem terenu (dojściami, zielenią urządzoną) oraz budową i przebudową infrastruktury technicznej (budową w terenie kanalizacji sanitarnej i deszczowej ze zbiornikiem retencyjnym, przyłączy: wody, kanalizacji ogólnospławnej i c.o. oraz przebudową oświetlenia drogowego i sieci c.o.) i komunikacyjnej (przebudową chodników i budową zjazdu), na działkach, nr [....] obr. [....] oraz nr [....] obr. [....] przy ul. [....] i [....] w K ".

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 13 czerwca 2013 r. M.G. i R.G. , działający przez pełnomocnika, złożyli wniosek w Wydziale Architektury i Urbanistyki UMK o zatwierdzenie projektu budowlanego i wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę dla opisanej we wstępie inwestycji.

Postanowieniem z dnia 26 lipca 2013 r. organ I instancji nałożył na inwestorów obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, dotyczących analizy przesłaniania i nasłonecznienia oraz analizy zapotrzebowania na miejsca postojowe, w tym dla pojazdów osób niepełnosprawnych.

Obowiązek ten został zrealizowany przez inwestorów za pismem z dnia

8 sierpnia 2013 r. poprzez przedłożenie analizy przesłaniania i nasłonecznienia, uzupełnienie projektu w zakresie miejsc postojowych oraz złożenie wyjaśnień co do niemożności lokalizacji na terenie inwestycji miejsc naziemnych dla pojazdów osób niepełnosprawnych.

W toku prowadzonego postępowania złożone zostały uwagi i zastrzeżenia przez E.C.i K.K. , J. i J. małżonków B. oraz [....] Spółdzielni [....] w K.

Decyzją nr [....] z dnia 10 października 2014 r. znak [....] Prezydent Miasta K. zatwierdził projekt budowlany i udzielił M.G. i R.G. pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji.

W uzasadnieniu odniósł się do złożonych uwag i zastrzeżeń, wskazując, że inwestor przedłożył analizę nasłonecznienia i zacieniania dotyczącą spełnienia warunków określonych w § 13 i 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia

12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r., nr 75, poz. 690 ze zm.). Analiza ta - tj. przyjęte w niej poziomy porównawcze (wysokości) budynków, okien - zostały poparte operatem pomiarowym sporządzonym przez uprawnionego geodetę. Analiza czasu nasłonecznienia przedstawia (zgodnie ze opisem na rysunkach) "sprowadzenie przesłaniania najbardziej niekorzystnie usytuowanych okien" - zarówno w odniesieniu do okien budynku projektowanego, jak i budynków sąsiednich. Nie znajduje więc uzasadnienia zarzut stron dotyczący nieuwzględnienia w analizie okien konkretnych pomieszczeń ich mieszkań, ponieważ przy spełnieniu warunków wymaganego czasu nasłonecznienia dla okien pomieszczeń usytuowanych najbardziej niekorzystnie oczywistym jest, że warunki te będą spełnione również dla okien pozostałych pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi.

W odniesieniu do daty sporządzenia analizy, która została zakwestionowana przez strony organ I instancji zwrócił uwagę, że data sporządzenia analizy przesłaniania i zacieniania w kontekście planowanej zabudowy nie ma znaczenia, gdyż zgodnie z przepisem § 60 warunków technicznych analiza ta winna wykazywać wymagany czas nasłonecznienia w dniach równonocy tj. 21 marca i 21 września - w odniesieniu do budynków mieszkalnych w godzinach 7-17. Analiza przedłożona do akt sprawy wykazuje spełnienie warunków nasłonecznienia w odniesieniu budynku projektowanego oraz budynków istniejących w sąsiedztwie zgodnie z wymaganiami § 60 warunków technicznych.

Przepisy prawa nie precyzują reguł, zgodnie z którymi należy wykonać analizę czasu nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, wobec czego organ nie znalazł podstaw, by kwestionować powyższe opracowanie.

W odniesieniu do ilości miejsc postojowych, organ I instancji podniósł, że w aktualnie obowiązującym prawie nic ma żadnego przepisu szczególnego, który nakazywałby wskazanie i zapewnienie określonej liczby miejsc parkingowych (mp) dla planowanej inwestycji. W oparciu o zapis decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, inwestor powinien zrealizować miejsca postojowe dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania przedmiotowej inwestycji, przy czym "w zakresie usług zalecane jest, aby inwestor zrealizował ww. miejsca wg wskaźników: maksymalnie 5 miejsc post./1000 m powierzchni użytkowej usług oraz 8 miejsc post./100 zatrudnionych".

W przedmiotowej sprawie - zgodnie z projektem budowlanym, przewidziano realizację 12 miejsc postojowych w garażu podziemnym, z czego 1 miejsce przewidziano dla projektowanych usług (przy wskaźniku 8mp/100 zatrudnionych - dla 4 zatrudnionych z obliczeń wychodzi 0,32 miejsca postojowego, czyli w zaokrągleniu 1 mp, co jednocześnie spełnia warunek maksymalnej ilości miejsc postojowych dla powierzchni usług, tj. 5 mp/1000m2 powierzchni użytkowej usług. Pozostałe

11 miejsc postojowych przeznaczono dla projektowanych 22 mieszkań. Wskaźnik ilości miejsc postojowych dla mieszkań wynosi więc 0,5. Zdaniem organu, uzasadnienie przyjętej ilości miejsc postojowych przedstawione w projekcie budowlanym jest wystarczające i wykazuje zgodność projektu budowlanego z wymaganiami decyzji WZ i warunków technicznych określonych w §19.

Kwestia zapewnienia miejsc postojowych w przedmiotowej sprawie została uwzględniona w sposób wynikający z uwarunkowań terenu inwestycji, co, zdaniem organu I instancji, wynika z ustaleń inwestora z ZIKIT.

Prezydent Miasta K. wskazał następnie, że w postępowaniu w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę, obowiązkiem organów administracji jest zbadanie, czy w wyniku realizacji inwestycji dojść może do naruszenia interesów osób trzecich, ale wyłącznie w zakresie ewentualnego naruszenia norm Prawa budowlanego i warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynku i ich usytuowanie. Jeżeli decyzja o pozwoleniu na budowę nie wykazuje żadnej sprzeczności z powyższymi wymogami, to spowodowane realizacją inwestycji dolegliwości dla otoczenia (o ile takowe wystąpią) nie mogą zostać zakwalifikowane jako naruszające uzasadnione interesy osób trzecich. Nie chodzi bowiem o wszelkie utrudnienia, jakie może przynieść planowane przedsięwzięcie, a jedynie o takie, które dotyczyć mogą naruszeń interesów prawnych, a nie interesów faktycznych, innych osób. Ochrona takich interesów w procesie inwestycyjnym nie może prowadzić do sytuacji, w której to osoby trzecie, a nie inwestorzy - właściciele nieruchomości, na której mają powstać planowanej inwestycje, decydowali będą o dopuszczalności wybudowania obiektów budowlanych, miejscu posadowienia takich obiektów, rodzaju obiektu budowlanego. W myśl powyższego podnoszony przez strony aspekt spadku wartości rynkowej lokali mieszkalnych w sąsiedztwie planowanej inwestycji nie może być przedmiotem rozstrzygnięcia w decyzji o pozwoleniu na budowę, gdyż wykracza to poza kompetencje organu administracyjnego.

W ocenie organu I instancji, inwestor wywiązał się z warunków decyzji WZ dotyczących uzgodnienia projektu budowlanego zjazdu oraz zatwierdzenia projektu stałej organizacji ruchu wprowadzonej w związku z budową zjazdu na teren inwestycji.

W odniesieniu do bezpieczeństwa budynku przy ul. [....] oraz podnoszonej przez strony możliwości wystąpienia katastrofy budowlanej w związku z realizacją projektowanego budynku, organ zauważył, że do projektu budowlanego dołączona została opinia o stanie technicznym budynku mieszkalno-usługowego przy ul. [....] , z której wynika sposób zabezpieczenia wykopu dookoła całej planowanej inwestycji.

W odniesieniu do żądania stron dotyczącego przedstawienia ekspertyzy geologiczno-hydrologicznej wykonanej "nie przez projektanta budowy - tylko właściwy do tego organ", Prezydent Miasta K. podniósł, że do projektu budowlanego dołączono dokumentację geologiczno-inżynierską sporządzoną w styczniu 2012 r. przez mgr inż.K.W. , nr uprawnień geologicznych: [....] . Dokumentacja powyższa została zatwierdzona przez właściwy organ administracji geologicznej, tj. przez Prezydenta Miasta K. w decyzji z dnia

9 marca 2012 r. znak: [....] . Wobec powyższego, nie ma podstaw prawnych, by załączoną do projektu budowlanego dokumentację geologiczno-inżynierską uznać za niewiarygodną i żądać przedłożenia dodatkowej dokumentacji.

W odniesieniu do zastrzeżeń stron dotyczących wskaźnika powierzchni zabudowy organ I instancji podkreślił, że w decyzji o ustaleniu warunków zabudowy wydanej dla przedmiotowej inwestycji, jako maksymalny wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki [....] ustalono 50%. Ponad tak ustalony parametr dopuszczono dodatkowo 25% zabudowy działki, pod warunkiem, że zabudowa ta nie przekroczy wysokości 5 m (liczonej od istniejącego poziomu terenu ul. [....] (216,25 m.n.p.m.) i przekryta będzie "zielonym dachem", a także zlokalizowana w południowej części terenu inwestycji, wzdłuż ul. [....]. Jak wynika z projektu budowlanego, parametry te zostały zachowane.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła A.S. i "[....] ".

[....] Spółdzielnia [....] w swym odwołaniu wskazała, że skarżoną decyzją zatwierdzono projekt budowlany, sporządzony niezgodnie z prawem w zakresie:

- rozbieżności z decyzją WZ w zakresie przyjętej ilości miejsc postojowych,

- braku zapewnienia naziemnych miejsc postojowych dla osób niepełnosprawnych,

- niewłaściwie sporządzonej analizy zacieniania, na podstawie której został zatwierdzony projekt budowlany naruszający przepisy dotyczące zapewnienia naturalnego oświetlenia i nasłonecznienia;

- naruszenia prawa geologicznego i górniczego, gdyż dokumentacja geologiczna, na podstawie której został sporządzony projekt budowlany fundamentów, nie została zatwierdzona w drodze decyzji przez właściwy organ administracji geologicznej.

A.S. podniosła zarzuty zbieżne z powyższymi, wskazując jednocześnie, że o planowanej budowie nie zostali powiadomieni wszyscy właściciele nieruchomości sąsiadujących z planowaną inwestycją na działce nr [....] obr. [....] .

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 7 marca 2014 r. nr [....] , Wojewoda [....] utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

W uzasadnieniu wskazał, że w wyniku przeprowadzonej analizy zgromadzonej dokumentacji w postępowaniu odwoławczym nie stwierdzono braków projektu budowlanego, ani decyzji, której jest załącznikiem. Ponadto, krąg stron postępowania został we właściwy sposób określony przez organ I instancji.

W ocenie organu odwoławczego, uzasadnienie przyjętej ilości miejsc postojowych przedstawione w projekcie budowlanym jest wystarczające i wykazuje zgodność projektu budowlanego z wymaganiami decyzji o warunkach zabudowy i warunków technicznych określonych w § 19.

W odniesieniu do zarzutu, że inwestor nie zabezpieczył miejsc postojowych dla osób niepełnosprawnych organ II instancji wskazał, że zarządca drogi negatywnie zaopiniował przedstawioną koncepcję planowanego miejsca postojowego dla osoby niepełnosprawnej. Jednocześnie ZIKiT poinformował, że wydzielenie miejsc postojowych dla osób niepełnosprawnych m.in. mieszkańców i użytkowników planowanego budynku z ogólnodostępnych miejsc postojowych jest możliwe po złożeniu wniosku o wyznaczenie takiego miejsca postojowego dla konkretnej osoby. Obecnie nie ma możliwości wskazania osoby, dla potrzeb której należałoby to miejsce wykonać. W bezpośrednim sąsiedztwie planowanej inwestycji znajduje się pasmo istniejących miejsc postojowych, spośród których istnieje możliwość wydzielenia miejsc postojowych dla konkretnych osób niepełnosprawnych mieszkańców i użytkowników projektowanego budynku. Najbliższe istniejące miejsce postojowe dla osób niepełnosprawnych, potencjalnych użytkowników usług zlokalizowanych w projektowanym budynku, znajduje się przy ul, [....], w odległości mniejszej niż 25 m od wejścia do projektowanego budynku. W związku z czym należy uznać, że zapotrzebowanie na miejsce postojowe dla osób niepełnosprawnych korzystających z usług w projektowanym budynku jest zrealizowane przez miejsce postojowe wskazane przy ul. [....]. Natomiast w chwili wystąpienia zapotrzebowania na miejsce postojowe dla konkretnej osoby niepełnosprawnej, korzystającej z usług lub zamieszkałej w projektowanym budynku, zostanie złożony spersonalizowany wniosek o wyznaczenie takiego miejsca postojowego w pasie drogi bezpośrednio przy projektowanym budynku, przy ul. [....] .

W odniesieniu do zastrzeżeń skarżących dotyczących analizy nasłoneczniania, organ odwoławczy wyjaśnił, że według pomiaru, dokonanego zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 1a warunków technicznych, okno pomieszczenia mieszkalnego, znajdujące sią w najbardziej niekorzystnej lokalizacji (nr 3) względem projektowanego obiektu, jest w odległości 6,5 m od projektowanego budynku. W stosunku do niego wysokość zacieniania wynosi 12,9 m. Wysokość zacieniania jest mniej niż dwukrotnie większa od odległości okna od krawędzi zacieniającej, co zostało dopuszczone w zabudowie śródmiejskiej, zgodnie z § 13 ust. 4 warunków technicznych. Warunki § 13 są spełnione względem tego okna (nr 3). Oznacza to, że są spełnione względem pozostałych okien najniższego mieszkalnego poziomu, co potwierdzają wyniki analizy.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia procedury administracyjnej poprzez brak zatwierdzenia w drodze decyzji dokumentacji geologicznej przez właściwy organ administracji geologicznej, Wojewoda [....] stwierdził, że organy administracji architektoniczno-budowlanej nie mają podstaw prawnych, by podważać wartość załączonej do projektu budowlanego dokumentacji geologiczno-inżynierskiej, jako dowodu w sprawie i żądać przedłożenia dodatkowej dokumentacji.

Skargę na powyższą decyzję wniosła [....] w K. , żądając uchylenia jej oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

Strona skarżąca zarzuciła naruszenie następujących przepisów prawa:

- art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 1 pkt 1 u.p.b. poprzez błędne uznanie, że projekt budowlany spełnia wymagania określone w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu pomimo, że jest on tożsamy z projektem budowlanym złożonym przez Spółkę "[....] ", dla którego w decyzji Wojewody [....] z dnia 10 stycznia 2013 r. wykazano jego niezgodności z decyzją WZ, jak również naruszenia obowiązujących przepisów dotyczących warunków technicznych, co stanowiło podstawę uchylenia decyzji pierwotnej Prezydenta Miasta K. Nr [....] z dnia 8 października 2012 r. udzielającej pozwolenia na budowę dla tego samego zamierzenia,

- art. 35 ust. 1 i ust. 3 u.p.b. poprzez niewyczerpujące zebranie i zbadanie sprawy oraz błędne uznanie przez organy I i II instancji, że w sprawie zaistniały wszystkie przesłanki określone w przepisach do zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, pomimo nieusunięcia nieprawidłowości w projekcie budowlanym w terminie określonym w wydanym przez organ I instancji postanowieniu z dnia 26 lipca 2013 r., a także poprzez błędne uznanie przez organ I i II instancji za należycie zrealizowany przez inwestora obowiązek realizacji miejsc postojowych dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania przedmiotowej inwestycji, jedynie w oparciu o oświadczenie projektanta, pomimo wskazywanego błędu w interpretacji zapisów decyzji WZ w tym zakresie oraz braku szczegółowej i rzetelnej analizy zapotrzebowania inwestycji na miejsca postojowe zgodnie z postanowieniem Prezydenta Miasta K. z dnia 26 lipca 2013 r. w oparciu o decyzję Wojewody [....] z dnia 10 stycznia 2013 r.,

- art. 7, art. 11 i art. 77 K.p.a., poprzez niewyczerpujące zebranie i zbadanie materiału dowodowego w sprawie oraz niewyczerpujące wyjaśnienie stronom zasadności przesłanek przyjętego rozstrzygnięcia,

- art. 107 § 3 w związku z art. 126 K.p.a. poprzez zbyt skrótowe i niejasne sformułowanie uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia, a także pominięcie w uzasadnieniu decyzji okoliczności faktycznych, mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy (dot. m.in. złożenia tożsamego projektu budowlanego pomimo wykazania w decyzji Wojewody [....] z dnia 10 stycznia 2013 r. niezgodności projektu budowlanego z decyzją WZ, jak również naruszenia obowiązujących przepisów warunków technicznych, co stanowiło podstawę uchylenia decyzji pierwotnej Prezydenta Miasta K. Nr [....] z dnia 8 października 2012 r. udzielającej pozwolenia na budowę dla tego zamierzenia.

W uzasadnieniu strona skarżąca podała, że przedmiotowa inwestycja była już przedmiotem postępowania przed organami administracji: decyzją Wojewody [....] została uchylona decyzja o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, ze względu na konieczność uzupełnienia projektu o braki wskazane później w postanowieniu z dnia 26 lipca 2013 r. Po umorzeniu postępowania przez organ I instancji, nowy inwestor złożył tożsamy wniosek o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę.

Mimo to w dalszym ciągu nie zostały uzupełnione braki i usunięte podnoszone wcześniej nieprawidłowości.

Rzeczywisty wskaźnik ilości miejsc postojowych dla mieszkań w dalszym ciągu wynosi 0,4, a nie 0,5, jak wskazane zostało w wydanej decyzji pozwolenia na budowę, w całości zgodnej z pismem pełnomocnika inwestora.

Tym samym, mimo zapewnień obu organów, w dalszym ciągu nie został zrealizowany najniższy wskaźnik ilości miejsc postojowych na [....] lokal mieszkalny określony na poziomie 0,5-0,7 na 1 lokal mieszkalny w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K. (Uchwała Rady Miasta K. nr XII/8/03 z 16.04.2003r. zmieniona uchwałą nr XCIII/1256/1 z 03.03.2010r.). Skarżąca nadmieniła także, że decyzja Wojewody [....] z dnia 10.01.2013r. wskazywała, iż zalecana ilość miejsc postojowych nie powinna być mniejsza niż 1 miejsce postojowe na 1 mieszkanie.

Zdaniem skarżącej, niezrozumiałą jest diametralnie różna ocena organu II instancji tego samego projektu budowlanego, przedłożonego przez dwóch inwestorów, zawarta w zaskarżonej decyzji z dnia 07.03.2014r. oraz zupełnie odmienna zawarta we wcześniejszej decyzji z dnia 10.01.2013r. w zakresie realizacji odpowiedniej ilości miejsc postojowych w garażu podziemnym i miejsc naziemnych, (w tym dla osób niepełnosprawnych) dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania przedmiotowej inwestycji. Pomimo zastrzeżenia we wcześniejszej decyzji konieczności przeprowadzenia w ponownym postępowaniu szczegółowej i rzetelnej analizy zapotrzebowania inwestycji na miejsca postojowe, w zaskarżanej decyzji organ uznał za wystarczające oświadczenie inwestora, który zmniejszył z 3 do 1 ilość miejsc postojowych przypisanych do obsługi usług w planowanym budynku. Zmiana ta wynikała jedynie ze zmniejszenia ilości deklarowanych osób zatrudnionych w części usługowej budynku oraz błędnego wskazania 1 miejsca postojowego jako realizującego oba warunki wskaźnikowe zawarte w decyzji WZ.

W ocenie [....] przedłożona analiza nasłonecznienia lokali mieszkalnych w budynku nr [....] przy ul. [....] nie jest wiarygodna, gdyż nie zostało w pełni wykazane, że zostaną zrealizowane określone obowiązującymi przepisami warunki nasłonecznienia mieszkań usytuowanych na najniższej kondygnacji mieszkalnej tego budynku. W przedłożonym opracowaniu nasłonecznienia opartym na metodzie analityczno-geometrycznej został uwzględniony jedynie aspekt zacieniania przez planowany budynek najsłabiej nasłonecznionych okien w elewacji zachodniej, a nie zostało uwzględnione występujące równolegle zacienianie tychże okien od elementów stałych (płyty balkonów) poddawanego analizie budynku istniejącego. W sposób szczególny dotyczy to sygnalizowanych wątpliwości w zakresie czasookresu nasłonecznienia drzwi balkonowych mieszkania o numerze [....] , których nasłonecznienie jest najbardziej ograniczone z uwagi na ich lokalizację w załomie budynku najbardziej oddalonym od jedynego dla niego możliwego kierunku nasłonecznienia, tj. od strony zachodniej, przy jednoczesnym niekorzystnym jego usytuowaniu względem V-tej kondygnacji planowanego budynku, która stanowi główny element zacieniający, a także podleganiu zacienieniu przedmiotowych drzwi balkonowych od płyty balkonu usytuowanego powyżej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, co nie oznacza, że Sąd podziela w całości zarzuty i argumentację skargi.

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) stanowi, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art.3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanymi granicami skargi (art. 134 ustawy).

W ramach swej właściwości sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do treści art. 134 § 1 P.p.s.a.

Z brzmienia art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

W kontrolowanej sprawie występuje kilka istotnych zagadnień spornych miedzy stronami, wymagających ustosunkowania się Sądu.

Należy jednak zacząć od tego, że kontrolowana decyzja Wojewody [....] nie spełnia wymogów decyzji wydawanej przez organ II instancji w wyniku rozpatrzenia odwołania, stanowiąc w swej treści naruszenie art. 7, art. 107 § 3, art. 7 w zw. z art. 77, art. 80 k.p.a. w sposób istotny, mający znaczenia dla rozpatrzenia sprawy.

Zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego podmiot administrowany, czyli adresat decyzji (strona postępowania), ma prawo do tego, aby w jego indywidualnej sprawie z zakresu administracji publicznej właściwe organy dokonały dwukrotnie aktu stosowania prawa. Tymczasem z treści kontrolowanej decyzji organu II instancji wynika, że w uzasadnieniu decyzji na początku, po części historycznej sprawy, jest mowa o weryfikacji kompletności dokumentacji architektoniczno-budowlanej następnie o sprawdzeniu, czy projekt był sporządzony i następnie skontrolowany przez podmiot posiadający odpowiednie uprawnienia. Następnie organ II instancji, w sposób ogólny ustosunkowuje się do zarzutów odwołania, ale ten fragment uzasadnienia decyzji nie wykazuje, aby organ II instancji czynił to z zachowaniem wymogów samodzielnego aktu stosowania prawa oraz postanowień art. 107 § 3 k.p.a.

Zgodnie z treścią art. 107 k.p.a.: " § 1. Decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji lub, jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego, powinna być opatrzona bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi. § 2. Przepisy szczególne mogą określać także inne składniki, które powinna zawierać decyzja.§ 3. Uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.§ 4. Można odstąpić od uzasadnienia decyzji, gdy uwzględnia ona w całości żądanie strony; nie dotyczy to jednak decyzji rozstrzygających sporne interesy stron oraz decyzji wydanych na skutek odwołania. § 5. Organ może odstąpić od uzasadnienia decyzji również w przypadkach, w których z dotychczasowych przepisów ustawowych wynikała możliwość zaniechania lub ograniczenia uzasadnienia ze względu na interes bezpieczeństwa Państwa lub porządek publiczny".

Z treści uzasadnienia decyzji nie wynika bowiem, aby organ dokonał po raz drugi aktu stosowania prawa, a ustosunkowanie się do istotnych argumentów zawartych w odwołaniu od decyzji organu I instancji swoją ogólnikowością i arbitralnością narusza zasadę zaufania do administracji publicznej wyrażoną w art. 8 k.p.a. oraz treść i wymogi art. 107 § 3 k.p.a. Uzasadnienie kontrolowanej decyzji organu II instancji posiada względem zarzutów odwołania charakter arbitralny i narusza zasadę zaufania obywatela do państwa stanowiącą jedną z zasad demokratycznego państwa prawnego.

Tej ogólnikowości i arbitralności uzasadnienia organu II instancji, nie jest w stanie usunąć pismo pełnomocnika Inwestora z dnia 18 czerwca 2014 r., stanowiące odpowiedź uczestnika na skargę, podnoszące, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, i wyjaśniające szczegółowo jego stanowisko w sprawie oraz m.in. przesłanki i zasady, którymi kierował się, w przekonaniu uczestnika organ II instancji, gdyż to sentencja i uzasadnienie kontrolowanej decyzji powinny spełniać wymogi określone prawem. Tymczasem stopień naruszenia przepisów postępowania w zakresie wyjaśnienia stanu faktycznego może mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z uwagi na te błędy postępowania jest jednak przedwcześnie wypowiadać się, czy w sprawie zostały naruszone art. 34 ust. 1 i art. 35 pkt 1 u.p.b.

Wydawanie pozwolenia na budowę posiada swoją specyfikę wynikającą z faktu, że dla weryfikacji dołączonej dokumentacji potrzebna jest wiedza fachowa, a wydający pozwolenie organ architektoniczno-budowalny jest organem o właściwości ogólnej, ale z tego nie wynika, że organ ten jest pozbawiony samodzielności typowej dla aktu subsumpcji prawa przy wydawaniu tego pozwolenia.

Zgodnie z art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane:" 1. Przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7, oraz dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 6;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

2. (uchylony).

3. W razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę.

4. W razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

5. Właściwy organ wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, jeżeli na terenie, którego dotyczy projekt zagospodarowania działki lub terenu, znajduje się obiekt budowlany, w stosunku, do którego orzeczono nakaz rozbiórki. (.....)

Dla kontrolowanej sprawy szczególnie istotne jest, że organ wydający pozwolenie na budowę sprawdza zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. W słowie "sprawdza", zawarta jest pewna aktywność, włącznie z odzwierciedlonymi w uzasadnieniu decyzji intelektualnymi aktami (czyli swoiście zmaterializowanymi dowodami) weryfikacji przedmiotowej zgodności.

Po pierwsze, skarżąca [....] w skardze do Sądu podnosi naruszenie przez zaskarżoną decyzję art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 1 pkt 1 u.p.b. przez błędne uznanie, że projekt budowlany spełnia wymagania określone w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu pomimo, że jest on tożsamy z projektem budowlanym złożonym przez Spółkę "[....] ", dla którego w decyzji Wojewody [....] z dnia 10 stycznia 2013 r. wykazano jego niezgodności z decyzją WZ, jak również naruszenia obowiązujących przepisów dotyczących warunków technicznych, co stanowiło podstawę uchylenia decyzji pierwotnej Prezydenta Miasta K. Nr [....] z dnia 8 października 2012 r. udzielającej pozwolenia na budowę dla tego samego zamierzenia. Jak wynika z akt sprawy kontrolowane obecnie decyzje zostały wydane na podstawie decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 25 czerwca 2009 r. ustalającą warunki zabudowy na przedmiotowych działkach na rzecz spółki "[....] Sp. Jawna", która następnie została przeniesiona decyzją z dnia 6 marca 2013 r. na R. i M.G. , obecnego Inwestora.

Ustosunkowując się do tego zagadnienia, Sąd stwierdza, że kontrolowana sprawa, stanowi ze względów podmiotowych i przedmiotowych, inną indywidualną sprawę z zakresu administracji publicznej, nie jest to sprawa tożsama ze sprawą rozstrzygniętą wskazaną, przez skarżącą, decyzją Wojewody [....] z dnia 10 stycznia 2013 roku.

Nie mniej jednak, zgodnie z zasadą równości wobec prawa - w sprawach zbliżonych, co do stanu faktycznego, rozstrzyganych w oparciu o te same podstawy prawne, powinny zapadać zbliżone rozstrzygnięcia. A zatem wskazana przez skarżącą w/w decyzja Wojewody [....] z dnia 10 stycznia 2013 r. nie jest wiążąca w kontrolowanej sprawie, ale można ją postrzegać jako przykład linii orzeczniczej Wojewody [....] w sprawach, o których jest w niej mowa.

Drugą kwestią sporną jest kwestia przesłaniania i zacieniania przez zamierzoną inwestycję lokali mieszkalnych w budynku nr [....] przy ul. [....] w K.

Według skarżącej [....] przedłożona analiza nasłonecznienia lokali mieszkalnych w budynku nr [....] przy ul. [....] nie jest wiarygodna, gdyż nie zostało w pełni wykazane, że zostaną zrealizowane określone obowiązującymi przepisami warunki nasłonecznienia mieszkań usytuowanych na najniższej kondygnacji mieszkalnej tego budynku. Skarżąca [....] podnosi, że w przedłożonym opracowaniu nasłonecznienia opartym na metodzie analityczno-geometrycznej został uwzględniony jedynie aspekt zacieniania przez planowany budynek najsłabiej nasłonecznionych okien w elewacji zachodniej, a nie zostało uwzględnione występujące równolegle zacienianie tychże okien od elementów stałych (płyty balkonów) poddawanego analizie budynku istniejącego. W sposób szczególny dotyczy to sygnalizowanych wątpliwości w zakresie czasookresu nasłonecznienia drzwi balkonowych mieszkania o numerze [....] , których nasłonecznienie jest najbardziej ograniczone z uwagi na ich lokalizację w załomie budynku najbardziej oddalonym od jedynego dla niego możliwego kierunku nasłonecznienia, tj. od strony zachodniej, przy jednoczesnym niekorzystnym jego usytuowaniu względem V-tej kondygnacji planowanego budynku, która stanowi główny element zacieniający, a także podleganiu zacienieniu przedmiotowych drzwi balkonowych od płyty balkonu usytuowanego powyżej.

Zgodnie z treścią 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, regulującego instytucję przesłaniania: " 1. Odległość budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów powinna umożliwiać naturalne oświetlenie tych pomieszczeń - co uznaje się za spełnione, jeżeli:

1) między ramionami kąta 60°, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, nie znajduje się przesłaniająca część tego samego budynku lub inny obiekt przesłaniający w odległości mniejszej niż:

a) wysokość przesłaniania - dla obiektów przesłaniających o wysokości do 35 m,

b) 35 m - dla obiektów przesłaniających o wysokości ponad 35 m,

2) zostały zachowane wymagania, o których mowa w § 57 i 60.

2. Wysokość przesłaniania, o której mowa w ust. 1 pkt 1, mierzy się od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonych okien budynku przesłanianego do poziomu najwyższej zacieniającej krawędzi obiektu przesłaniającego lub jego przesłaniającej części.

3. Dopuszcza się sytuowanie obiektu przesłaniającego w odległości nie mniejszej niż 10 m od okna pomieszczenia przesłanianego, takiego jak maszt, komin, wieża lub inny obiekt budowlany, bez ograniczenia jego wysokości, lecz o szerokości przesłaniającej nie większej niż 3 m, mierząc ją równolegle do płaszczyzny okna.

4. Odległości, o których mowa w ust. 1 pkt 1, mogą być zmniejszone nie więcej niż o połowę w zabudowie śródmiejskiej".

Z kolei, w myśl § 57 w/w rozporządzenia "1. Pomieszczenie przeznaczone na pobyt ludzi powinno mieć zapewnione oświetlenie dzienne, dostosowane do jego przeznaczenia, kształtu i wielkości, z uwzględnieniem warunków określonych w § 13 oraz w ogólnych przepisach bezpieczeństwa i higieny pracy. 2. W pomieszczeniu przeznaczonym na pobyt ludzi stosunek powierzchni okien, liczonej w świetle ościeżnic, do powierzchni podłogi powinien wynosić co najmniej 1:8, natomiast w innym pomieszczeniu, w którym oświetlenie dzienne jest wymagane ze względów na przeznaczenie - co najmniej 1:12".

Dodatkowo prawodawca w cytowanym rozporządzeniu stanowi w § 60, że: "1. Pomieszczenia przeznaczone do zbiorowego przebywania dzieci w żłobku, przedszkolu i szkole, z wyjątkiem pracowni chemicznej, fizycznej i plastycznej, powinny mieć zapewniony czas nasłonecznienia co najmniej 3 godziny w dniach równonocy (21 marca i 21 września) w godzinach 8oo-16oo, natomiast pokoje mieszkalne - w godzinach 7oo-17oo. 2. W mieszkaniu wielopokojowym dopuszcza się ograniczenie wymagania określonego w ust. 1 co najmniej do jednego pokoju, przy czym w śródmiejskiej zabudowie uzupełniającej dopuszcza się ograniczenie wymaganego czasu nasłonecznienia do 1,5 godziny, a w odniesieniu do mieszkania jednopokojowego w takiej zabudowie nie określa się wymaganego czasu nasłonecznienia".

Jak wynika ze szczegółowej analizy odwołania skarżącej kierowanego uprzednio do Wojewody [....] - obecnie skarżąca, już wtedy, jako wątpliwe oceniała określone w zaskarżonej decyzji czasookresy nasłonecznienia, w szczególności mieszkania o numerze 2 (na rys. 2), którego nasłonecznienie jest najbardziej ograniczone z uwagi na jego lokalizację w załomie budynku najbardziej oddalonym od jedynego dla niego możliwego kierunku nasłonecznienia, tj. od strony zachodniej przy jednoczesnym niekorzystnym jego usytuowaniu względem V kondygnacji planowanego budynku, która stanowi dodatkowy element zacieniający pomimo wprowadzenia fragmentarycznego obniżenia planowanego budynku w postaci narożnego tarasu. Nadal złożonemu oświadczeniu o spełnieniu warunku nasłonecznienia lokali mieszkalnych w budynku przy ul. [....] , a w szczególności mieszkania nr [....] , zaprzecza, zdaniem odwołującej się, grafika tego opracowania oraz zdroworozsądkowa logika. Jeżeli bowiem poddane analizie mieszkanie nr [....] (na rys. 3) jest nasłonecznione do godz. 14.25 - to jak, możliwym jest, że mieszkanie nr 2 w rażąco gorszym położeniu z uwagi na w/w ograniczenia ma wykazane nasłonecznienie aż do godz. 14.10, a więc jedynie o 15 minut mniej. Pomiędzy lokalizacją tych mieszkań w stosunku do przesłony, jaką stanowi planowany budynek, istnieje zasadnicza różnica, bowiem o ile mieszkanie nr [....] może uzyskać wymagany czas nasłonecznienia przez wykorzystanie obniżenia naproża planowanego budynku (taras) to niestety nasłonecznienie mieszkania nr [....] trafia na przeszkodę V-tej kondygnacji planowanego budynku.

Ustosunkowując się, w tym miejscu, do powyższych argumentów odwołania, pominiętych w uzasadnieniu decyzji przez organ II instancji - skład rozpoznający zaznacza, że w pełni podziela stanowisko NSA wyrażone w wyroku z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. II OSK 1138/10, LEX nr 1083543, zgodnie z którym "Organ rozstrzygający o wznowieniu postępowania zakończonego decyzją ostateczną o pozwoleniu na budowę, obowiązany jest ocenić, na podstawie części opisowej projektu i rysunków projektu, czy dojdzie do poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich (art. 5 ust. 1 pkt 9 p.b.), ze szczególnym uwzględnieniem przepisów dotyczących "przesłaniania i zacieniania" określonych w § 13, § 57 i § 60 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Projektowana zabudowa winna bowiem spełniać wymogi oświetlenia i nasłonecznienia tzw. "linijki słońca" zawarte w § 13 i § 57 rozporządzenia, określone dla budynku projektowanego i istniejącej zabudowy w sąsiedztwie. Obowiązkiem właściwego organu, a następnie organu odwoławczego jest nie tylko zbadanie, czy osoby uprawnione uczestniczyły w przygotowaniu projektu, lecz także, czy rzeczywiście załączone rysunki mogą posłużyć dla oceny oświetlenia i nasłonecznienia sąsiednich, istniejących budynków, a nadto dokonać stosownych obliczeń, które ewentualne twierdzenia inwestora pozwalają aprobować, bądź merytorycznie zakwestionować. Przed wydaniem decyzji strony mają prawo zapoznać się z materiałem dowodowym, w tym wynikami analizy zacienienia, wnieść doń uwagi i zastrzeżenia".

Tymczasem, jak wynika z treści kontrolowanej decyzji, organ II instancji w odniesieniu do kwestii przesłaniania i zacieniania wypowiedział się powtarzając biernie, "odtwórczo" co dla sprawy wynika z załączonej do akt sprawy analizy naturalnego oświetlenia, nie nawiązując w żaden sposób do argumentacji odwołujących się i nie ustosunkowując się do ich merytorycznych zarzutów stawianym zaskarżonej decyzji Prezydenta Miasta K. jak i kierowanych pod adresem samej analizy, której postulowana przez skarżących jasność, czytelność, przejrzystość, komunikatywność - ma fundamentalne znaczenie dla kontrolowanej spawy.

Sąd administracyjny nie może w tym zakresie, w takim przypadku wyręczyć organu administracyjnego, gdyż zacząłby za niego administrować a nie kontrolować działalność administracji publicznej.

Co więcej, odwołujący się w swoim odwołaniu posługiwali się numeracją mieszkań, nawiązując jednocześnie do numeracji okien. Organ II instancji nie podjął wysiłku, aby skonfrontować numerację okien z numeracją mieszkań. W uzasadnieniu swojej decyzji organ II instancji w przedmiocie przesłaniania wypowiada się następująco: "Decyzja organu II instancji wyraźnie stanowi, że według pomiaru, dokonanego zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 1a warunków technicznych, okno pomieszczenia mieszkalnego, znajdujące się w najbardziej niekorzystnej lokalizacji (nr 3) względem projektowanego obiektu, jest w odległości 6,5 m od projektowanego budynku. W stosunku do niego wysokość zacieniania wynosi 12,9 m. Wysokość zacieniania jest mniej niż dwukrotnie większa od odległości okna od krawędzi zacieniającej, co zostało dopuszczone w zabudowie śródmiejskiej, zgodnie z § 13 ust. 4 warunków technicznych. Warunki § 13 są spełnione względem tego okna (nr 3). Oznacza to, że są spełnione względem pozostałych okien najniższego mieszkalnego poziomu, co potwierdzają wyniki analizy". Z kolei w przedmiocie nasłonecznienia jego uwagi sprowadzają się do stwierdzenia: " Z załączonej do akt sprawy analizy nasłonecznienia wynika, że najsłabiej nasłonecznione okna w elewacji wschodniej (nr 2 i 3) mają zapewniony czas nasłonecznienia w wymiarze 1 h 30 min. (12.40- 14.10). Okno nr 1 ma najdłuższy czas nasłonecznienia (1h 40 min. – 11.40-13.20) ponieważ znajduje się w elewacji południowej." Na marginesie, powstaje pytanie, dlaczego organ w omawianym przypadku pisze o elewacji wschodniej. Przytoczone wypowiedzi organu II instancji w żaden sposób nie korespondują bezpośrednio z argumentacją zawartą w zarzutach odwołania i nie zawierają wyjaśnienia na wątpliwości podnoszone przez odwołujących się a obecnie skarżącą [....] . Błąd ten powinien być wyeliminowany w ramach ponowionego postępowania administracyjnego.

Zdaniem Sądu, Wojewoda [....] miał możliwość prawną skorzystania z kompetencji zawartych w art. 136 k.p.a. i przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniające umożliwiającego szczegółowe ustosunkowanie się do podniesionych przez odwołujących się kwestii. Ten błąd proceduralny mogący mieć negatywne konsekwencje materialnoprawne dla skarżącej [....] spowodował konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji.

Organ II instancji powinien rozważyć ewentualne wystąpienie o uzupełnienie dołączonej do akt sprawy Analizy, aby uzupełniona i wyjaśniona w sposób opisowy metoda jej sporządzenia pozwalała organowi i stronom, które nie posiadają wiedzy fachowej, na czytelnie wykorzystanie jej wyników podczas aktu stosowania prawa, i kontroli zachowania przez zagospodarowanie działki przepisów technicznych, wraz z ewentualnym ustaleniem w legendzie danego rysunku, jaki numer mieszkania jest związany z numerem okna oznaczanym na rysunku sporządzonym dla potrzeb analizy. Sąd zauważa, że Analizator na rysunku dotyczącym przesłaniania okien przedmiotowej zabudowy stosuje określoną numerację okien a następnie na rysunku dotyczącym nasłonecznienia okien przedmiotowej zabudowy wprowadza numeracje okien według innego kryterium, przy czym okno określone na rysunku przesłaniania jako nr 6 na rysunku dot. nasłonecznienia posiada numer 3, co dodatkowo może utrudniać stronom nawiązywanie do wyników Analizy.

W przekonaniu Sądu, znajdująca się w aktach sprawy Analiza nasłonecznienia i przesłaniania dla planowanej zabudowy na działce nr [....] obr. [....] nie zawiera wszystkich w sposób przejrzysty zaprezentowanych danych, na podstawie których w pełni można ustosunkować się do zarzutów podniesionych przez skarżącą a uprzednio odwołującą się do Wojewody [....] (problem uwzględnienia zacienienia okien przez balkony budynku na działce nr [....] ), co w konsekwencji nie pozwala jednoznacznie stwierdzić, o zgodności zagospodarowania działki z przepisami technicznymi. Analiza nie zawiera także informacji o zakresie ewentualnych dopuszczalnych odchyleń w przedmiocie precyzji jej ustaleń (tzw. margines błędu), co biorąc pod uwagę charakter zabudowy i graniczne wyniki analizy ma znaczenie dla kontrolowanej sprawy.

Oczywiście organ może w ramach swoich możliwości prowadzenia postępowania dowodowego podjąć i rozstrzygnąć zakres ustaleń koniecznych do wyjaśnienia w sposób inny, niż wystąpienie o uzupełnienie przedmiotowej Analizy.

Ustosunkowując się do kolejnego zarzutu, dotyczącego zaakceptowania w zaskarżonej decyzji ilości miejsc postojowych w liczbie 12, trzeba stwierdzić, że i w tym przypadku organ II instancji nie dokonał prawidłowego aktu stosowania prawa, naruszając art. 8, art. 107 § 3 , art. 7 w zw. z art. 77, art. 80 k.p.a.

Z treści art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p. wynika, iż decyzję o warunkach zabudowy organ wydaje, gdy decyzja taka jest zgodna z przepisami odrębnymi. Takim przepisem jest m.in. § 18 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 ze zm.) w związku z art. 54 ust. 2 lit. c i art. 64 u.p.z.p., z których wynika obowiązek określenia w decyzji o warunkach zabudowy szczegółowych zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy co do obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji. Przepis § 18 cytowanego rozporządzenia - znajdujący się w dziale II "Zabudowa i zagospodarowanie działki budowlanej", rozdziale 3 "Miejsca postojowe dla samochodów osobowych" - stanowi, iż zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne (ust. 1), przy czym liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne (ust. 2).

W tym miejscu zauważyć należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych istnieje rozbieżność w zakresie dotyczącym etapu procesu inwestycyjnego, na którym powinny zostać określone szczegółowe dane dotyczące urządzenia miejsc postojowych. Przykładowo, w wyroku z dnia 19 grudnia 2012 r. sygn. akt II OSK 1543/11 (Lex nr 1367321) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że przepis art. 54 pkt 2 lit. c u.p.z.p. wymaga, by decyzja o warunkach zabudowy określała tylko warunki i zasady zagospodarowania terenu i jego zabudowy, m.in. co do obsługi w zakresie infrastruktury i komunikacji, natomiast przepis § 18 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, będzie miał zastosowanie dopiero w postępowaniu o udzielenie pozwolenia na budowę, w którym organ określi liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych, mając przy tym na uwadze ustalenia decyzji o warunkach zabudowy. Z kolei w wyroku z dnia 12 października 2012 r. sygn. akt II OSK 812/11 (Lex nr 1234145) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż kwestia ilości wymaganych miejsc postojowych nie może być pozostawiona do rozstrzygnięcia na kolejnym etapie procesu inwestycyjnego, tj. na etapie postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, lecz koniecznym jest ustalenie ilości tych miejsc już w decyzji o warunkach zabudowy.

Niezależnie od powyższych uwag, które mają charakter wprowadzający i wyjaśniający trzeba stwierdzić, że z akt sprawy oraz treści kontrolowanych decyzji jasno wynika, że organ właściwy do ich wydania powinien, dla potrzeb planowanej inwestycji, ustalić także liczbę miejsc postojowych, gdyż nie uczynił tego organ wydający decyzję o warunkach zabudowy.

W pkt 4 lit e decyzji o warunkach zabudowy wydanej dla potrzeb planowanej inwestycji zostało ustalone, co jest wiążące dla analizowanego pozwolenia na budowę, że "Ponadto inwestor powinien zrealizować miejsca postojowe dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania przedmiotowej inwestycji. W zakresie usług zalecane jest, aby Inwestor zrealizował w/w miejsca postojowe wg wskaźników: maksymalnie 5 miejsc post./1000 m 2 powierzchni użytkowej usług oraz 8 miejsc post./100 zatrudnionych".

W projekcie budowlanym wyjaśniono, że "Dla powierzchni usługowej przyjęto wskaźnik 8mp/100 zatrudnionych, co daje dla planowanych 4 zatrudnionych 0,32 m.p. w zaokrągleniu 1 mp co jednocześnie spełnia warunek max. 5mp/1000m2 powierzchni użytkowej usług.

A zatem dla usług przyjęto 1 miejsce postojowe. Dla mieszkań przyjęto wskaźnik 0,5 mp/1 mieszkanie. Zaprojektowano 11 mp dla mieszkań (przy projektowanych 22 mieszkaniach).

Z rysunku parkingu podziemnego załączonego do projektu budowalnego wynika, że planowanych jest w sumie 12 miejsc postojowych. W ocenie Wojewody [....] uzasadnienie przyjętej ilości miejsc parkingowych przedstawione w projekcie budowlanym jest wystarczające i wykazuje zgodność projektu budowlanego z wymaganiami decyzji o warunkach zabudowy i warunków technicznych określonych w § 19.

Organ II instancji zaakceptował także zabezpieczenie miejsca postojowego dla osoby niepełnosprawnej w istniejącym w bezpośrednim sąsiedztwie paśmie miejsc postojowych, spośród których istnieje możliwość wydzielenia miejsc dla konkretnych osób niepełnosprawnych mieszkańców i użytkowników projektowanego budynku- co wynika z pisma Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu z dnia 20 sierpnia 2013 r.

W uzasadnieniu organu II instancji, które polega na akceptacji ustaleń organu I instancji i projektanta oraz inwestora, organ ten powołał się na orzecznictwo sądów administracyjnych z którego wynika, że "Przepis § 18 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) jest przepisem nieostrym, brak w nim wskazania określonej liczby minimalnej projektowanych miejsc i w odróżnieniu od przepisów § 19-21 nie zawiera żadnych precyzyjnych wyliczeń czy parametrów dotyczących projektowanych miejsc postojowych. Ocena więc spełnienia wymogów tego przepisu przez pryzmat obowiązku określonego w art. 35 ust. 1 pkt 2 p.b. powinna uwzględniać w każdym przypadku konkretne okoliczności faktyczne dotyczące projektowanej inwestycji" (zob. Wyrok NSA z dnia 20 października 2011 r., OSK 719/11. LEX nr 1132127)" .

Jednakże na tym przywołaniu w/w poglądów Sądu, które podziela skład rozpoznający, organ II instancji niestety zakończył uzasadnienie kontrolowanej decyzji w przedmiocie miejsc parkingowych. Sięgając do zarzutów odwołania, które kwestionują powyższe ustalenia organu II instancji tożsame z ustaleniami organu I instancji w tym przedmiocie - Sąd stwierdza, że Wojewoda [....] się do nich nie ustosunkował, co więcej nie dokonał wykładni postanowienia zawartego w decyzji o warunkach zabudowy wypowiadającego się o wskaźniku miejsc postojowych, pomimo tego, że od sposobu tej wykładni, co podnosi w odwołaniu i skardze skarżąca, zależy końcowy wynik ustaleń, co do ilości miejsc postojowych.

Zdaniem Sądu, odpowiedniej wykładni wymaga ustalenie, czy wskaźnik miejsc postojowych, o którym jest mowa w decyzji o warunkach zabudowy na podstawie której jest wydawane przedmiotowe pozwolenie na budowę - określa granicę dolną i górną jednej liczby miejsc parkingowych, czy jest to wskaźnik, który wskazuje na dwie samodzielne wartości, które należy zsumować, aby uzyskać liczbę miejsc parkingowych, o której jest mowa w tym wskaźniku.

Sąd raz jeszcze odwołuje się do brzmienia § 18 omawianego rozporządzenia: " 1. Zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. 2. Liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne".

Odnosząc się do treści § 18 omawianego rozporządzenia, Sąd zauważa, że z literalnej wykładni nie wynika, że inwestor ma zapewnić miejsca postojowe na terenie zagospodarowywanej działki. Przepis art. 34 ust. 3 Prawa budowlanego wskazując konieczne elementy projektu zagospodarowania działki lub terenu nie wymienia wśród nich expressis verbis miejsc postojowych. Badając zatem na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego zgodność projektu zagospodarowania terenu z przepisami w tym techniczno-budowlanymi (np. z § 18 rozporządzenia) i dokonując wykładni tego przepisu należy mieć na względzie powyższą okoliczność, która w ocenie składu orzekającego może w konkretnych okolicznościach prowadzić do ustalenia, że wymóg urządzenia określonej ilości miejsc postojowych będzie spełniony także, gdy inwestor zabezpieczy te miejsca na działce sąsiedniej do której ma tytuł prawny (np. umowę najmu, co w sytuacji dotyczącej pozwolenia na budowę spełnia przesłankę z art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego).

Zdaniem Sądu, należy jednak przyjąć, że w analizowanym przepisie prawodawca ma na myśli wydzielenie miejsc o charakterze stałym i realnym a nie hipotetycznym, mających służyć służących realnie użytkownikom realizowanej rzeczywistej inwestycji. Sąd zwraca także uwagę na gabaryty miejsca postojowego dla osób niepełnosprawnych, które są większe, co do szerokości, od standardowego miejsca postojowego (3,6 m. - § 21 ust. 1 rozporządzenia. Okoliczność ta ma znaczenie dla weryfikacji ilości miejsc postojowych w garażu podziemnych w przypadku ewentualnego usytuowania w garażu podziemnym miejsca dla osoby niepełnosprawnej. Wydaje się, że w myśl zasady równości wobec prawa miejsce dla osoby niepełnosprawnej powinno być zapewnione w sposób realny a nie hipotetyczny.

Podnosząc słusznie, uznaniowy charakter rozstrzygnięć w przedmiocie miejsc postojowych, trzeba mieć także na uwadze, iż "nie ma przeszkód, aby - zapewniając inwestycji określoną ilość miejsc postojowych - uwzględnić miejsca już istniejące, z zastrzeżeniem, że nie spowoduje to zmniejszenia liczby miejsc postojowych wymaganej dla sąsiednich obiektów. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że projektowane dla obsługi nowego budynku miejsca postojowe muszą być bezwzględnie nowoprojektowane" (zob. wyrok WSA w Olsztynie z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. akt. II SA/Ol 375/13.LEX nr 1340367).

Mając na uwadze wszystkie powyższe ustalenia, Sąd stwierdza, że kontrolowana decyzja Wojewody [....] została wydana z naruszeniem w/w przepisów postępowania administracyjnego, co może mieć istotny wpływ na wynik sprawy a zatem i na stosowanie art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego.

Jak w punkcie I sentencji, Sąd orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt c P.p.s.a.

O kosztach postępowania, jak w punkcie II sentencji, orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a.