II SA/Wa 2275/12
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2013-08-14Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Adam Lipiński /sprawozdawca/
Andrzej Kołodziej /przewodniczący/
Iwona DąbrowskaSentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej, Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Adam Lipiński (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi Z. B. na uchwałę Zarządu Dzielnicy [...] W. z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zakwalifikowania wniosku o zawarcie umowy najmu lokalu mieszkalnego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej Z.B.; 2. stwierdza, że uchwała w zaskarżonej części nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Zarządu Dzielnicy [...] W. na rzecz skarżącego Z.B. kwotę 300 (słownie: trzysta) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Skarżący – Z. B. wraz z małżonką wniósł do Urzędu [...] wniosek o zawarcie umowy najmu lokalu nr 19, położonego w W. przy ul. [...], na podstawie § 47 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady m.st. Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku.
Zarząd [...] uchwałą nr [...] z dnia [...] września 2012 r. wydaną na podstawie § 6 pkt 8 uchwały nr XLVI/1422/2008 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie przekazania dzielnicom m.st. Warszawy do wykonywania niektórych zadań i kompetencji m.st. Warszawy (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 220, poz. 9485 i z 2010 r. nr 203, poz. 6025) oraz § 24 ust. 1 i § 26 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 132, poz. 3937 i z 2011 r. Nr 116, poz. 3676) odmówił skarżącemu i jego małżonce zawarcia umowy najmu przedmiotowego lokalu (vide § 2 uchwały załącznik nr 3).
W uzasadnieniu tej części uchwały, która dotyczy Z. B. wskazano, iż jakkolwiek zainteresowany spełnia podstawowe przesłanki wymienione w § 47 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady m.st. Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku, jednakże przepis ten odwołuje się do § 6 tejże uchwały, który stanowi m. in.,
iż odmawia się zawarcia umowy najmu lokalu, jeżeli: wnioskodawca, jego małżonek, osoba pozostająca faktycznie we wspólnym pożyciu lub inna osoba zgłoszona do wspólnego zamieszkiwania posiada tytuł prawny do innego lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części i może go używać, a także, gdy posiada tytuł prawny do nieruchomości, której zbycie lub z której pożytki dają możliwość zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że małżonkowie B. posiadają dwie działki niezabudowane o powierzchni 1000 m2 każda, jedna w miejscowości K. w woj. [...], druga w miejscowości B. k. R.. Analiza ofert sprzedaży nieruchomości w tych miejscowościach pozwala sądzić, iż istnieje możliwość zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych rodziny we własnym zakresie.
Z. B. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie uchwałę Zarządu [...] nr [...] z dnia [...] września 2012 r. wskazując, iż została podjęta z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu skargi wskazał na naruszenie przez organ § 6 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady m.st. Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku, na której zasądza się odmowa pozytywnego załatwienia jego sprawy. Jego zdaniem organ nie dokonał należytej staranności w zgromadzeniu i ocenie materiału dowodowego w zakresie uznania, iż fakt własności przez małżonków B. dwóch nieruchomości gruntowych skutkuje uznaniem, iż posiadają oni możliwość zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych rodziny we własnym zakresie.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wskazując na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały.
Na rozprawie skarżący sprecyzował, iż przedmiotem jego skargi jest jedynie ta część uchwały Zarządu [...] nr [...] z dnia [...] września 2012 r., która dotyczy jego sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.
Skarga jest zasadna.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia
10 października 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 1360/12 stwierdził nieważność § 4 pkt 1 we fragmencie "za zgodą właściciela" oraz § 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 uchwały
nr LVIII/1751/2009 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku
w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy.
W uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uwzględniając skargę na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. podniósł, że dla rozstrzygnięcia zasadności skargi jest istotna wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), stanowiącego upoważnienie do wydania uchwały, a także przepisów ustawowych regulujących materię normowaną uchwałą. Art. 21 ust. 3 powołanej ustawy ustawodawca wymienia katalog spraw, które z mocy powyższego przepisu powinna regulować w drodze uchwały rada gminy, przy czym nie jest to katalog zamknięty. Postanowienia art. 21 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów należy traktować jako swoistą wytyczną dla rady gminy, co do tego jakie elementy powinny zostać uregulowane w uchwale o zasadach wynajmu, katalog tam zawarty jest otwarty i precyzyjne określenie innych zasad pozostaje w gestii rady gminy, która podejmując uchwałę może uregulować w niej także inne kwestie dotyczące zasad wynajmowania lokali. Zawarte w tym przepisie określenie "w szczególności" oznacza jednak, że uchwała rady gminy powinna regulować wszystkie wskazane w art. 21 ust. 3 zagadnienia, a ponadto rada gminy może uregulować w uchwale jeszcze inne, dodatkowe zagadnienia związane z najmem. Uchwała nie może modyfikować przepisów bezwzględnie obowiązujących. Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kategorie osób wymienionych w § 4 pkt 1 zaskarżonej uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady Miasta Stołecznego Warszawy zamieszkujące w lokalu "bez zgody właściciela", a także wymienione w § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 zaskarżonej uchwały zostały w sposób nieuprawniony, z naruszeniem przepisów ustawy, wykluczone z możliwości uzyskania pomocy mieszkaniowej
z zasobu miasta stołecznego Warszawy, a wykluczenie to nie znajduje podstaw
w upoważnieniu ustawowym określonym w art. 21 ust. 1 pkt 2 oraz art. 21 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Kryterium zamieszkiwania "za zgodą właściciela" nie mieści się bowiem w pojęciu "warunków zamieszkiwania kwalifikujących wnioskodawcę do ich poprawy", o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy. Zdaniem Sądu I instancji rację ma skarżący, że brak jest podstaw do rozumienia "warunków zamieszkiwania" inaczej niż jako warunków faktycznych zamieszkiwania (powierzchnia, wyposażenie, stan techniczny, ilość osób korzystających z lokalu itp.). Okoliczności prawne związane z lokalem i wnioskodawcą do "warunków zamieszkiwania" natomiast nie należą. Potwierdzeniem powyższej wykładni art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy jest zaś treść jej art. 24, który przewiduje, że prawo do lokalu socjalnego nie przysługuje osobie, która samowolnie zajmuje lokal i wobec której sąd nakazał opróżnienie lokalu. Przesłanka natury prawnej została więc wprost sformułowana w ustawie, jako wyjątek od reguł ustalania pierwszeństwa, którymi są zasady wynajmowania lokali.
W myśl powołanej ustawy, niedopuszczalne jest także wyłączenie z kręgu osób mogących ubiegać się o wynajem lokalu z zasobu miasta stołecznego Warszawy osób wymienionych § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 zaskarżonej uchwały. Rada Miasta nie mogła postanowić, że odmawia się zawarcia umowy najmu lokalu, jeżeli wnioskodawca, jego małżonek, osoba pozostająca faktycznie we wspólnym pożyciu lub inna osoba zgłoszona do wspólnego zamieszkiwania posiada tytuł prawny do innego lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części i może go używać, a także, gdy posiada tytuł prawny do nieruchomości, której zbycie lub z której pożytki dają możliwości zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie, gdyż norma taka jest równoznaczna z modyfikacją znaczenia pojęcia niezaspokojonych potrzeb mieszkaniowych z art. 4 ust. 2 ustawy. Analogicznie należy ocenić zapis zawarty w § 6 ust. 1 pkt 2, że odmawia się zawarcia umowy najmu lokalu, jeżeli w okresie ostatnich pięciu lat przed dniem złożenia wniosku wnioskodawca, jego małżonek, osoba pozostająca faktycznie we wspólnym pożyciu lub inna osoba zgłoszona do wspólnego zamieszkiwania dokonali zamiany lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części na lokal kwalifikujący ich do ubiegania się o poprawę warunków zamieszkiwania w ramach mieszkaniowego zasobu, a także, gdy osoby te rozporządziły pod jakimkolwiek tytułem posiadanym prawem do lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części. Posiadanie tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego nie rozstrzyga jednoznacznie o braku po stronie zainteresowanego przesłanki niezaspokojonych potrzeb mieszkaniowych, a także, że może zaistnieć sytuacja, gdy właściciel lokalu mieszkalnego, zmuszony trudną sytuacją materialną, przeniósł własność lokalu na inną osobę, pozostając jednocześnie bez środków na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zakwestionowane uregulowania istotnie naruszają prawo i przekraczają normy kompetencyjne wynikające z art. 21 ust. 3 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, co uzasadniało stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2013 r. sygn. akt
I OSK 128/13 oddalił skargę kasacyjną od powyższego wyroku, w pełni podzielając stanowisko o ocenę prawną sądu I instancji, potwierdzając zasadność wywodu,
iż uchwała nr LVIII/1751/2009 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy w zakwestionowanej części (§ 4 pkt 1 we fragmencie "za zgodą właściciela" oraz § 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 2)
w sposób istotny narusza prawo.
Powyższe rozstrzygnięcia mają istotne znaczenie dla niniejszej sprawy. Odmowne załatwienie wniosku Z. B. o zawarcie umowy najmu lokalu -jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonej uchwały w części dotyczącej skarżącego (§ 2 uchwały, załącznik nr 3) – wynika wprost z zastosowania przez organ kryteriów przyjętych w § 6 ust. 1 pkt 1 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r.
Zatem uznać należy, iż zaskarżona uchwała, co do istoty swojego rozstrzygnięcia została oparta na przepisie prawa miejscowego naruszającego prawo, który został wyeliminowany z obrotu prawnego wyżej wskazanymi wyrokami sądów administracyjnych.
Wskazać tu także należy, iż od daty podjęcia zaskarżonej uchwały do chwili wydania niniejszego wyroku nie upłynął rok.
Powyższe ustalenia nakazują Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu
w Warszawie stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały, bez konieczności ustosunkowania się do zarzutów skargi.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na zasadzie art. 147 § 1 oraz art. 200 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Adam Lipiński /sprawozdawca/Andrzej Kołodziej /przewodniczący/
Iwona Dąbrowska
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej, Sędziowie WSA Iwona Dąbrowska, Adam Lipiński (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi Z. B. na uchwałę Zarządu Dzielnicy [...] W. z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zakwalifikowania wniosku o zawarcie umowy najmu lokalu mieszkalnego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej Z.B.; 2. stwierdza, że uchwała w zaskarżonej części nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Zarządu Dzielnicy [...] W. na rzecz skarżącego Z.B. kwotę 300 (słownie: trzysta) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Skarżący – Z. B. wraz z małżonką wniósł do Urzędu [...] wniosek o zawarcie umowy najmu lokalu nr 19, położonego w W. przy ul. [...], na podstawie § 47 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady m.st. Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku.
Zarząd [...] uchwałą nr [...] z dnia [...] września 2012 r. wydaną na podstawie § 6 pkt 8 uchwały nr XLVI/1422/2008 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie przekazania dzielnicom m.st. Warszawy do wykonywania niektórych zadań i kompetencji m.st. Warszawy (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 220, poz. 9485 i z 2010 r. nr 203, poz. 6025) oraz § 24 ust. 1 i § 26 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 132, poz. 3937 i z 2011 r. Nr 116, poz. 3676) odmówił skarżącemu i jego małżonce zawarcia umowy najmu przedmiotowego lokalu (vide § 2 uchwały załącznik nr 3).
W uzasadnieniu tej części uchwały, która dotyczy Z. B. wskazano, iż jakkolwiek zainteresowany spełnia podstawowe przesłanki wymienione w § 47 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady m.st. Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku, jednakże przepis ten odwołuje się do § 6 tejże uchwały, który stanowi m. in.,
iż odmawia się zawarcia umowy najmu lokalu, jeżeli: wnioskodawca, jego małżonek, osoba pozostająca faktycznie we wspólnym pożyciu lub inna osoba zgłoszona do wspólnego zamieszkiwania posiada tytuł prawny do innego lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części i może go używać, a także, gdy posiada tytuł prawny do nieruchomości, której zbycie lub z której pożytki dają możliwość zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że małżonkowie B. posiadają dwie działki niezabudowane o powierzchni 1000 m2 każda, jedna w miejscowości K. w woj. [...], druga w miejscowości B. k. R.. Analiza ofert sprzedaży nieruchomości w tych miejscowościach pozwala sądzić, iż istnieje możliwość zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych rodziny we własnym zakresie.
Z. B. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie uchwałę Zarządu [...] nr [...] z dnia [...] września 2012 r. wskazując, iż została podjęta z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu skargi wskazał na naruszenie przez organ § 6 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady m.st. Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku, na której zasądza się odmowa pozytywnego załatwienia jego sprawy. Jego zdaniem organ nie dokonał należytej staranności w zgromadzeniu i ocenie materiału dowodowego w zakresie uznania, iż fakt własności przez małżonków B. dwóch nieruchomości gruntowych skutkuje uznaniem, iż posiadają oni możliwość zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych rodziny we własnym zakresie.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wskazując na argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały.
Na rozprawie skarżący sprecyzował, iż przedmiotem jego skargi jest jedynie ta część uchwały Zarządu [...] nr [...] z dnia [...] września 2012 r., która dotyczy jego sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.
Skarga jest zasadna.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia
10 października 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 1360/12 stwierdził nieważność § 4 pkt 1 we fragmencie "za zgodą właściciela" oraz § 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 uchwały
nr LVIII/1751/2009 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku
w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy.
W uzasadnieniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uwzględniając skargę na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. podniósł, że dla rozstrzygnięcia zasadności skargi jest istotna wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), stanowiącego upoważnienie do wydania uchwały, a także przepisów ustawowych regulujących materię normowaną uchwałą. Art. 21 ust. 3 powołanej ustawy ustawodawca wymienia katalog spraw, które z mocy powyższego przepisu powinna regulować w drodze uchwały rada gminy, przy czym nie jest to katalog zamknięty. Postanowienia art. 21 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów należy traktować jako swoistą wytyczną dla rady gminy, co do tego jakie elementy powinny zostać uregulowane w uchwale o zasadach wynajmu, katalog tam zawarty jest otwarty i precyzyjne określenie innych zasad pozostaje w gestii rady gminy, która podejmując uchwałę może uregulować w niej także inne kwestie dotyczące zasad wynajmowania lokali. Zawarte w tym przepisie określenie "w szczególności" oznacza jednak, że uchwała rady gminy powinna regulować wszystkie wskazane w art. 21 ust. 3 zagadnienia, a ponadto rada gminy może uregulować w uchwale jeszcze inne, dodatkowe zagadnienia związane z najmem. Uchwała nie może modyfikować przepisów bezwzględnie obowiązujących. Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kategorie osób wymienionych w § 4 pkt 1 zaskarżonej uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady Miasta Stołecznego Warszawy zamieszkujące w lokalu "bez zgody właściciela", a także wymienione w § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 zaskarżonej uchwały zostały w sposób nieuprawniony, z naruszeniem przepisów ustawy, wykluczone z możliwości uzyskania pomocy mieszkaniowej
z zasobu miasta stołecznego Warszawy, a wykluczenie to nie znajduje podstaw
w upoważnieniu ustawowym określonym w art. 21 ust. 1 pkt 2 oraz art. 21 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Kryterium zamieszkiwania "za zgodą właściciela" nie mieści się bowiem w pojęciu "warunków zamieszkiwania kwalifikujących wnioskodawcę do ich poprawy", o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy. Zdaniem Sądu I instancji rację ma skarżący, że brak jest podstaw do rozumienia "warunków zamieszkiwania" inaczej niż jako warunków faktycznych zamieszkiwania (powierzchnia, wyposażenie, stan techniczny, ilość osób korzystających z lokalu itp.). Okoliczności prawne związane z lokalem i wnioskodawcą do "warunków zamieszkiwania" natomiast nie należą. Potwierdzeniem powyższej wykładni art. 21 ust. 3 pkt 2 ustawy jest zaś treść jej art. 24, który przewiduje, że prawo do lokalu socjalnego nie przysługuje osobie, która samowolnie zajmuje lokal i wobec której sąd nakazał opróżnienie lokalu. Przesłanka natury prawnej została więc wprost sformułowana w ustawie, jako wyjątek od reguł ustalania pierwszeństwa, którymi są zasady wynajmowania lokali.
W myśl powołanej ustawy, niedopuszczalne jest także wyłączenie z kręgu osób mogących ubiegać się o wynajem lokalu z zasobu miasta stołecznego Warszawy osób wymienionych § 6 ust. 1 pkt 1 i 2 zaskarżonej uchwały. Rada Miasta nie mogła postanowić, że odmawia się zawarcia umowy najmu lokalu, jeżeli wnioskodawca, jego małżonek, osoba pozostająca faktycznie we wspólnym pożyciu lub inna osoba zgłoszona do wspólnego zamieszkiwania posiada tytuł prawny do innego lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części i może go używać, a także, gdy posiada tytuł prawny do nieruchomości, której zbycie lub z której pożytki dają możliwości zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie, gdyż norma taka jest równoznaczna z modyfikacją znaczenia pojęcia niezaspokojonych potrzeb mieszkaniowych z art. 4 ust. 2 ustawy. Analogicznie należy ocenić zapis zawarty w § 6 ust. 1 pkt 2, że odmawia się zawarcia umowy najmu lokalu, jeżeli w okresie ostatnich pięciu lat przed dniem złożenia wniosku wnioskodawca, jego małżonek, osoba pozostająca faktycznie we wspólnym pożyciu lub inna osoba zgłoszona do wspólnego zamieszkiwania dokonali zamiany lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części na lokal kwalifikujący ich do ubiegania się o poprawę warunków zamieszkiwania w ramach mieszkaniowego zasobu, a także, gdy osoby te rozporządziły pod jakimkolwiek tytułem posiadanym prawem do lokalu, budynku mieszkalnego lub jego części. Posiadanie tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego nie rozstrzyga jednoznacznie o braku po stronie zainteresowanego przesłanki niezaspokojonych potrzeb mieszkaniowych, a także, że może zaistnieć sytuacja, gdy właściciel lokalu mieszkalnego, zmuszony trudną sytuacją materialną, przeniósł własność lokalu na inną osobę, pozostając jednocześnie bez środków na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zakwestionowane uregulowania istotnie naruszają prawo i przekraczają normy kompetencyjne wynikające z art. 21 ust. 3 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, co uzasadniało stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2013 r. sygn. akt
I OSK 128/13 oddalił skargę kasacyjną od powyższego wyroku, w pełni podzielając stanowisko o ocenę prawną sądu I instancji, potwierdzając zasadność wywodu,
iż uchwała nr LVIII/1751/2009 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 roku w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta stołecznego Warszawy w zakwestionowanej części (§ 4 pkt 1 we fragmencie "za zgodą właściciela" oraz § 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 2)
w sposób istotny narusza prawo.
Powyższe rozstrzygnięcia mają istotne znaczenie dla niniejszej sprawy. Odmowne załatwienie wniosku Z. B. o zawarcie umowy najmu lokalu -jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonej uchwały w części dotyczącej skarżącego (§ 2 uchwały, załącznik nr 3) – wynika wprost z zastosowania przez organ kryteriów przyjętych w § 6 ust. 1 pkt 1 uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 9 lipca 2009 r.
Zatem uznać należy, iż zaskarżona uchwała, co do istoty swojego rozstrzygnięcia została oparta na przepisie prawa miejscowego naruszającego prawo, który został wyeliminowany z obrotu prawnego wyżej wskazanymi wyrokami sądów administracyjnych.
Wskazać tu także należy, iż od daty podjęcia zaskarżonej uchwały do chwili wydania niniejszego wyroku nie upłynął rok.
Powyższe ustalenia nakazują Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu
w Warszawie stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały, bez konieczności ustosunkowania się do zarzutów skargi.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na zasadzie art. 147 § 1 oraz art. 200 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.
