II SA/Gl 264/13

Uzasadnienie

T. i E. W. wnioskiem z dnia [...] roku, sprecyzowanym pismem z [...] roku wystąpili o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na "budowie wiaty pomiędzy budynkiem gospodarczym, a garażem" przewidzianej do realizacji na działce nr 1, w L. przy ul. [...].

W trakcie prowadzonego postępowania właściciele działek sąsiednich K. i A. S. oraz Z. P. (obecny skarżący) skierowali do organu I instancji pisma w których odpowiednio domagali się dokładnego określenia funkcji i przeznaczenia budynku oraz (Z. P.) nie wyrażali zgody na budowę wiaty, która w istocie stanowi rozbudowę istniejącego na działce nr 1 zakładu pieców węglowych. Wskazane osoby także po sporządzeniu projektu decyzji nie wyraziły zgody na projektowaną inwestycję twierdząc, że inwestorzy będą prowadzili w tym obiekcie działalność związaną z produkcją pieców węglowych i że w istocie wiata ta stanowi rozbudowę zakładu pieców węglowych działającego na działce wnioskodawców.

Mimo tych zastrzeżeń decyzją z dnia [...] roku, Burmistrz B. ustalił warunki zabudowy terenu dla inwestycji obejmującej budowę wiaty to jest zadaszenia miejsca przechowywania kosiarki, betoniarki, narzędzi ogrodniczych, drabiny itp. – pozbawionej ścian i fundamentów (niepołączonej z gruntem w sposób trwały) przewidzianej do realizacji na nieruchomości stanowiącej działkę nr 1, obręb B., położonej w miejscowości L. przy ul. [..]. W decyzji wskazano rodzaj inwestycji: zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna, warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a załącznikami do decyzji uczyniono mapę zasadniczą obrazującą linie rozgraniczające teren inwestycji oraz wyniki analizy funkcji i cech zabudowy (załącznik nr 1a – część graficzna i załącznik nr 2 – część tekstowa).

W podstawie prawnej organ I instancji wskazał art. 4 ust. 2, art. 53 ust. 3 i 4 oraz art. 54 w związku z art. 64 ust. 1, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 i art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012 roku, poz. 647), a także przepisy rozporządzeń Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588) oraz w sprawie oznaczeń i nazewnictwie stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. nr 164, poz. 1589).

W obszernym uzasadnieniu (z powołaniem się na orzecznictwo sądowoadministracyjne) organ stwierdził, że zaistniały przesłanki (określone w art. 61 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 roku) do ustalenia żądanych warunków, podkreślił że decyzja o ustaleniu warunków nie przesądza o miejscu lokalizacji projektowanego obiektu a zarzut niedochowania warunków wynikających z rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690) nie wiąże się z art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy z 27 marca 2003 roku, bowiem "warunki techniczne" nie są przepisami odrębnymi w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Od tej decyzji odwołanie złożyli Z. P. (aktualny skarżący) oraz K. i A. S.. Z obu tych odwołań wynika, że składający je uważają, że budowa wiaty będzie w istocie rozbudową prowadzonego na działce zakładu budowy kotłów węglowych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. decyzją z dnia [...] roku, wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa oraz art. 59 ust. 1 i art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, utrzymało decyzję organu I instancji w mocy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił przebieg postępowania i zaakceptował ustalenia i kwalifikację prawną dokonane przez organ I instancji.

Odnosząc się do zarzutów odwołań stwierdził, że decyzja o warunkach zabudowy rozpoczyna dopiero proces inwestycyjny i jej celem jest uzyskanie przez wnioskodawcę informacji czy na wskazanym przez niego terenie jest dopuszczalna realizacja inwestycji. Decyzja ta nie przesądza (nie oznacza) o realizacji inwestycji. Realizacja inwestycji wymaga pozwolenia na budowę. Zastrzeżenia odwołujących dotyczące przyszłego wykorzystania wiaty nie mogą być uwzględnione na etapie wydawania decyzji o warunkach zabudowy bowiem ochrona praw osób trzecich na etapie wydawania decyzji o warunkach zabudowy, dotyczy tylko kwestii będących przedmiotem ustaleń tej decyzji.

Skargę na decyzję ostateczną złożył Z. P. zarzucając, że inwestycja dla której ustalono warunki zabudowy będzie służyć istniejącemu na działce zakładowi produkcji pieców centralnego ogrzewania.

Organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi.

Na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2013 roku, pełnomocnik z urzędu skarżącego podtrzymał jego skargę i zarzucił naruszenie przepisów postępowania poprzez brak analizy planowanej inwestycji pod kątem jej przeznaczenia, przekroczenie przez organ zasady swobodnej oceny dowodów oraz pominięcie dowodu z protokołu wizji lokalnej przeprowadzonej przez organy ochrony środowiska z dnia [...] roku, sporządzonego na potrzeby innego postępowania administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Kompetencje sądów administracyjnych wynikają przede wszystkim z art. 184 Konstytucji RP, a także z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) przepisów rozdziału pierwszego ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej powoływana jako p.p.s.a.).

Stosownie do tych przepisów sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że sąd administracyjny na skutek zaskarżenia działania organu administracji nie przejmuje sprawy administracyjnej do jej ponownego merytorycznego rozstrzygnięcia, lecz jedynie ma ocenić czy zaskarżone rozstrzygnięcie organu administracji wydane zostało zgodnie z prawem. Z samej istoty sądowej kontroli administracji wynika, że sąd orzeka według stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia, a wynikającego z akt sprawy.

Decyzję o warunkach zabudowy wydaje się wyłącznie na wniosek dla terenu pozbawionego planu miejscowego, a pozytywna decyzja jest uzależniona od łącznego spełnienia warunków określonych w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zaskarżoną decyzją w istocie określono warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie wiaty to jest zadaszonego miejsca przechowywania kosiarki, betoniarki, narzędzi ogrodniczych itp. – pozbawionej ścian i fundamentów.

W ocenie składu orzekającego powyższa decyzja została wydana w postępowaniu przeprowadzonym zgodnie z przepisami i sama odpowiada wymogom prawa. Dlatego też Sąd w całości ją akceptuje i przyjmuje za własne ustalenia organów poprzedzające jej wydanie, jak i samą decyzję.

W sprawie skarżący nie kwestionuje zasadności wydawania dla terenu pozbawionego planu decyzji o warunkach zabudowy, prawidłowości przeprowadzenia postępowania w tym dokonanej analizy ani spełnienia przez projektowaną zabudowę – wiatę na różny sprzęt służący utrzymaniu porządku na działce, jej pielęgnacji, służący mieszkańcom - warunków określonych w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zarzuty skarżącego związane są z jego przekonaniem, że wiata dla której ustalono warunki zabudowy w istocie stanowi rozbudowę istniejącego na działce nr 1 zakładu produkcji pieców centralnego ogrzewania, co potwierdzają jej rozmiary i usytuowanie.

Zdaniem Sądu zarzuty skarżącego nie zasługują na uwzględnienie.

Zaskarżoną decyzją wyraźnie ustalono warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie wiaty pozbawionej ścian i fundamentów, która będzie zadaszeniem miejsca przechowywania kosiarki, betoniarki, narzędzi ogrodniczych, drabiny itp., a więc ustalone warunki nie dotyczą rozbudowy zakładu produkcji pieców centralnego ogrzewania.

Decyzja o warunkach zabudowy nie stanowi podstawy do wykonania obiektu którego dotyczy, w tym celu niezbędne jest bowiem uzyskanie pozwolenia na budowę. Należy podkreślić, że decyzja o warunkach zabudowy jest decyzją związaną co oznacza, że organ po stwierdzeniu spełnienia wymagań określonych w art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku, ma obowiązek ją wydać.

W sprawie natomiast spełnienie tych warunków organ wykazał, a skarżący tego nie kwestionuje. W tym miejscu należy podkreślić, że analiza funkcji oraz cech zabudowy w zakresie wnioskowanych warunków wykazała, że nieruchomość wnioskodawców położona jest w obszarze, gdzie zlokalizowana jest zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna. Oprócz budynków o funkcji podstawowej w obszarze analizowanym występują budynki i inne obiekty towarzyszące tej funkcji, a mianowicie budynki gospodarcze, garażowe.

Sama decyzja o warunkach, co należy podkreślić, nie stwarza możliwości budowy wiaty. W tym ostatnim celu wnioskodawca musi bowiem uzyskać pozwolenie na budowę, a zaskarżona decyzja o warunkach zabudowy wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę (art. 55 w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 roku). To z decyzji o pozwoleniu na budowę będzie wynikało przeznaczenie obiektu nią objętego, a ewentualna samowolna zmiana sposobu użytkowania tego obiektu np. w kierunku wskazanym przez skarżącego może zostać objęta postępowaniem przed właściwymi organami. Natomiast podejrzenia skarżącego co do przyszłej funkcji tego obiektu nie pozwoliły organom orzekającym w niniejszej sprawie na wydanie decyzji odmownej.

Mając na uwadze wyżej przedstawione argumenty, na podstawie art. 151 p.p.s.a. skarga została oddalona.

sw