I OSK 1545/14

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SAB/Go 31/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim odrzucił skargę S.K. na bezczynność Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Gorzowie Wielkopolskim ( dalej jako "LWINGiK") w przedmiocie nierozpoznania pism skarżącej.

Sąd I instancji wskazał, iż S.K. wniosła skargę na niezgodne z prawem działanie Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Gorzowie Wlkp. w sprawie dotyczącej rozgraniczenia gruntów. Do skargi załączyła szereg dokumentów obrazujących zaistniałe jej zdaniem naruszenia prawa w sprawie rozgraniczenia jej działki nr A z sąsiednimi, położonymi w Lutolu Suchym, zakończonej decyzją Burmistrza Trzciela z dnia [...] września 2004r. nr [...]. Ustanowiony na zasadzie prawa pomocy pełnomocnik skarżącej pismami z 14 lutego 2014 r. oraz 10 marca 2014 r. sprecyzował skargę wskazując, iż została ona wniesiona na bezczynność Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Gorzowie Wlkp. w zakresie nierozpoznania pism skarżącej, a konkretnie na niezałatwienie przez ten organ skargi S.K. z dnia 8 września 2013 r. wniesionej w trybie art. 235 Ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako "k.p.a."). Organ ten wielokrotnie odpowiadał stronie jedynie zwykłym pismem, pomijając treść zawartych w nim żądań oraz naruszając procedurę rozpatrywania pism w trybie skargowym, uregulowanym w rozdziale VIII k.p.a. Pismo strony z dnia 8 września 2013 r. zawierało bowiem żądanie wznowienia postępowania administracyjnego zakończonego decyzją Burmistrza Trzciela z dnia [...] września 2004 r. i w myśl art. 235 k.p.a. powinno zostać przekazane do rozpatrzenia organowi właściwemu, tj. temu który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji (art. 150 § 1 k.p.a.). Tymczasem LWINGiK odpowiadał skarżącej, że jest niewłaściwy w sprawie i powinna ona sama zwrócić się ze swym żądaniem do organu właściwego. Pełnomocnik skarżącej wniósł (w piśmie z dnia 28 stycznia 2014 r.) o zobowiązanie organu do przekazania sprawy Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu jako organowi właściwemu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Trzciela z [...] września 2004 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi wydanego w sprawie prawomocnego wyroku, a nadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

W odpowiedzi na skargę Lubuski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Gorzowie Wlkp. wniósł o oddalenie skargi jako niezasadnej.

Sąd I instancji odrzucając skargę zaskarżonym postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2014 r. wyjaśnił, iż badanie merytorycznej zasadności skargi każdorazowo poprzedza analiza jej dopuszczalności. Zgodnie z art. 3 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako "p.p.s.a.") sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Sąd I instancji wskazał, iż skarga na bezczynność Lubuskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego oznacza zgłoszony pod adresem tego podmiotu zarzut, że jako organ właściwy i kompetentny do załatwienia sprawy w formie rozstrzygnięcia przewidzianego art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., nie załatwił sprawy w terminie określonym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Sąd I instancji przytaczając treść art. 231 k.p.a. podkreślił, że przepis ten został umiejscowiony w dziale VIII Kodeksu postępowania administracyjnego, dotyczącym skarg i wniosków. W orzecznictwie sądowym ukształtował się pogląd, iż wszelkie przekazania zgodnie z właściwością w toku postępowania skargowego odbywają się w trybie art. 231 k.p.a. i nie wymagają formy postanowienia, następują bowiem w formie zwykłego pisma. Przepis ten nie przewiduje możliwości wydania przez organ jakiegokolwiek aktu lub czynności, o której mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a. Również żaden inny przepis działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego nie przewiduje takiej możliwości. Oznacza to, że w sprawach dotyczących trybu skargowego, w tym także w sprawie przekazania skargi według właściwości, nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Działania lub czynności podejmowane w trybie postępowania w sprawie skarg i wniosków normowane przepisami znajdującymi się w dziale VIII k.p.a. nie są bowiem aktami lub czynnościami o których mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a. Sąd I instancji przeanalizował dopuszczalność skargi na bezczynność organu w przedmiocie nieprzekazania wniosku na podstawie art. 65 § 1 k.p.a. Sąd I instancji wskazał, iż dnia 11 kwietnia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Na mocy tej ustawy zmieniona została treść art. 65 § 1 k.p.a. Przepis ten w obecnie obowiązującym brzmieniu stanowi, że jeżeli organ administracji publicznej, do którego podanie wniesiono, jest niewłaściwy w sprawie, niezwłocznie przekazuje je do organu właściwego, zawiadamiając jednocześnie o tym wnoszącego podanie. Zawiadomienie o przekazaniu powinno zawierać uzasadnienie. Sąd I instancji wyjaśnił, iż z obecnie obowiązującego brzmienia art. 65 § 1 k.p.a. wynika, że przekazanie podania do organu właściwego następuje w formie zwykłego pisma. Przekazanie podania do organu właściwego w oparciu o art. 65 § 1 k.p.a. nie podlega zatem obecnie kontroli sądu administracyjnego. Przekazanie to nie jest dokonywane w formie postanowienia, na które służy zażalenie. Nie stanowi również czynności, o jakiej w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., nie rozstrzyga bowiem o uprawnieniach lub obowiązkach strony postępowania administracyjnego wynikających z przepisów prawa. W ocenie Sądu z uwagi na to, że pismo S.K. z dnia 8 września 2013 r. dotyczy wszczęcia postępowania w jednym z nadzwyczajnych trybów administracyjnych, dodać należy, iż powyższe uwagi o niedopuszczalności skargi do sądu administracyjnego dotyczą również ewentualnej bezczynności organu w przedmiocie nieprzekazania takiego wniosku organowi właściwemu. Po pierwsze w sprawach dotyczących trybu skargowego nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego, po drugie natomiast, przepis art. 235 k.p.a. również nie przewiduje formy przekazania pisma (wniosku) w drodze postanowienia czy innej czynności z art. 3 § 2 p.p.s.a., co pozwoliłoby poddać bezczynność organu w tym zakresie kontroli sądu administracyjnego. W świetle powyższych okoliczności Sąd I instancji uznał, iż nie jest właściwy do rozpoznania wniesionej w niniejszej sprawie skargi, przez co nie mogła ona zostać rozpoznana pod względem merytorycznym i na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. została odrzucona. Nadto Sąd I instancji zwrócił uwagę pełnomocnikowi skarżącej – wnoszącemu w pismach procesowych o nakazanie Lubuskiemu Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, aby przekazał żądanie weryfikacji w nadzwyczajnym trybie administracyjnym postępowania zakończonego decyzją Burmistrza Trzciela z dnia [...] września 2004 r. nr [...] – że z treści decyzji tej wynika (k. 13 akt sądowych), iż zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne sprawa została przekazana do rozpatrzenia sądowi powszechnemu. Jeżeli zatem skarżąca kwestionuje przebieg granic pomiędzy wskazanymi na wstępie działkami, rozważenia wymagałoby, czy w okolicznościach niniejszej sprawy ich weryfikacja nie powinna nastąpić w drodze postępowania przed sądem powszechnym.

Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniosła S.K. reprezentowana przez radcę prawnego – pełnomocnika z urzędu. Postanowienie zaskarżono w całości zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

- art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a., poprzez błędne zakwalifikowanie skargi S.K. jako w całości wniesionej na niezgodne z prawem działanie LWINGiK w sprawie dotyczącej rozgraniczenia gruntów, podczas gdy przedmiotem skargi było: po pierwsze: żądanie nadania przez LWINGiK biegu sprawie w trybie art. 235 k.p.a. z uwagi na niezgodne z prawem działanie geodety M.H. i Burmistrza Trzciela jako organu rozgraniczającego, pod drugie: naruszenie przez LWINGiK przepisów art. 7b ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2010 r., Nr 193, poz. 1287, dalej jako "ustawa") poprzez nie podjęcie czynności kontrolnych jako organ właściwy oraz po trzecie: naruszenie przez LWINGiK art. 84 § 1, art. 85 § 1 i 2, a także art. 7, art. 107 § 3 w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez nie zbadanie merytorycznie dowodów istotnych w sprawie, a oparcie się tylko na uzyskanych wyjaśnieniach;

- art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez jego błędne - przedwczesne zastosowanie, bowiem Sąd I instancji nie uwzględnił skargi S.K. z dnia 12 listopada 2013r. uzupełnionej pismem z dnia 30 grudnia 2013r. oraz pismem z dnia 9 stycznia 2014r. w całości, w tym pominął zarzut naruszenia przez LWINGiK art. 7b ust. 1 i 2 ustawy poprzez nie podjęcie czynności kontrolnych jako organ właściwy oraz żądanie powołania biegłego sądowego i przeprowadzenia dowodu z jego opinii w związku z niewypełnieniem ustawowych obowiązków według art. 7b ust. 1-2 ustawy oraz i naruszeń przepisów prawa —tj. art. 7, art. 104, art. 84 i art. 85 k.p.a.

- art. 57 § 3 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie, albowiem w skardze z dnia 12 listopada 2013r. uzupełnionej pismem z dnia 30 grudnia 2013r. oraz pismem z dnia 9 stycznia 2014r. S.K. zaskarżyła więcej niż jedną bezczynność LWINGiK, w związku z tym Sąd I instancji powinien był zarządzić rozdzielenie tych skarg;

- art. 7 k.p.a. poprzez zaniechanie przez organ czynności zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienie sprawy co do meritum, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli;

- art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., poprzez niezgromadzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego i niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych, niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy;

- art. 231 k.p.a. poprzez jego niewłaściwą interpretację, polegającą na uznaniu, że w sprawach dotyczących trybu skargowego, w tym także w sprawie przekazania skargi według właściwości, nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego oraz na uznaniu, że z uwagi na ukształtowanie się w orzecznictwie sądowym poglądu, iż przekazanie zgodnie z właściwością w toku postępowania skargowego odbywa się w trybie art. 231 k.p.a. i nie wymaga formy postanowienia i następuje w formie zwykłego pisma, jak również mimo wykładni przepisu - braku odniesienia się przez Sąd I instancji do bezczynności LWINGiK potwierdzonej w pisemnej odpowiedzi z dnia 7 października 2013r. w zakresie obowiązku przekazania pisma skarżącej zawierającego żądanie wznowienia postępowania w trybie art. 235 k.p.a. i poinformowania o tym przekazaniu skarżącej,

- art. 65 § 1 k.p.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie, polegające na jego wykładni wyłącznie jako przepisu analogicznego w stosunku do art. 231 k.p.a.;

- art. 56 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie w sprawie, polegającą na nie uwzględnieniu przez Sąd I instancji. żądania wznowienia postępowania w sprawie rozgraniczenia działki nr A z sąsiednimi, które zakończyło się umorzeniem decyzją Burmistrza Trzciela [...] z dnia [...] września 2004r. - zawartego w piśmie S.K. z dnia 7 listopada 2011r. do LWINGiK uzupełnione pismem z dnia 27 grudnia 2011r., w piśmie z dnia 11 czerwca 2013r., w piśmie z dnia 14 lipca 2013r. uzupełnionym pismem z dnia 8 sierpnia 2013r., a także w piśmie S.K. z dnia 8 września 2013r. do LWINGiK, jak również w skardze S.K. z dnia 12 listopada 2013r. do WSA w Gorzowie Wlkp. uzupełnionej pismem z dnia 30 grudnia 2013r. oraz pismem z dnia 9 stycznia 2014r. dotyczącej odpowiedzi z dnia 7 października 2013r. LWINGiK.

Wskazując na powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i skierowanie sprawy do ponownego rozstrzygnięcia przez Sąd I instancji, o przyznanie na rzecz pełnomocnika skarżącej kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu i oświadczam, iż opłaty nie zostały mi zapłacone w całości lub w części przez skarżącą, ani inną osobę. Oświadczam także, iż świadczę pomoc prawną z urzędu w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wspólnik spółki cywilnej Kancelaria Radców Prawnych E.K., A.P. s.c. i podatek dochodowy rozliczam w ramach wskazanej działalności zgodnie z art. 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej rozwinięto argumentację zawartą w powyższych zarzutach.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej bowiem według art. 183 § 1 p.p.s.a., rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego kontrola Naczelnego Sądu Administracyjnego ograniczyć się musiała wyłącznie do zbadania zawartych w skardze kasacyjnej zarzutów.

W myśl art. 174 p.p.s.a., skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. Oznacza to, że zakres rozpoznania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie.

Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, nie doszło do naruszenia przepisów postępowania w stopniu, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie wyjaśnić należy, iż sądy administracyjne nie procedują na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, że brak jest bezpośredniego skutku pomiędzy treścią rozstrzygnięcia zawartego w wyroku sądu administracyjnego, a treścią przepisów k.p.a. Krótko mówiąc sąd administracyjny nie może wprost naruszyć przepisów k.p.a. W tym zakresie wymagane jest powiązanie naruszenia przepisów k.p.a. z odpowiednimi przepisami ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, co umożliwiłoby skonkretyzowanie zarzutu i wykazanie, do jakiego rodzaju naruszenia, a wynikającego z p.p.s.a., doszło przy wydaniu wyroku przez sąd administracyjny. Wynika to z rygoryzmu formułowania zarzutów skargi kasacyjnej, wynikającego z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. W tym zakresie skarga kasacyjna zawiera zatem błędnie sformułowane zarzuty.

Stosownie do treści art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Zakres tej kontroli sprecyzowany został w art. 3 § 2 p.p.s.a., zgodnie z którym kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty w nim wymienione. Ponadto sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 p.p.s.a.).

Podkreślić należy, iż w postępowaniu skargowym uregulowanym w dziale VIII k.p.a., które jest jednoinstancyjnym postępowaniem uproszczonym, nie rozstrzyga się konkretnej sprawy administracyjnej, a w konsekwencji nie kończy się ono wydaniem decyzji administracyjnej, ale czynnością materialno-techniczną.

Stosownie do art. 237 § 3 k.p.a. o sposobie załatwienia skargi zawiadamia się skarżącego, przy czym elementy składowe tego zawiadomienia określa art. 238 § 1 k.p.a. Nie służy na nie skarga do sądu administracyjnego, nie jest ono także innym, niż decyzje i postanowienia, aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, iż w sprawach dotyczących postępowania skargowego nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego (por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 listopada 2011 r. sygn. akt II OSK 1961/11; postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 1 marca 2010 r. sygn. akt II OSK 478/09, z dnia 25 lutego 2009 r. sygn. akt II OSK 241/09 oraz z dnia 26 stycznia 2006 r. sygn. akt I OSK 26/07, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, https://cbois.nsa.gov.pl). Działania podejmowane przez organ w trybie postępowania w sprawie skarg i wniosków, normowane przepisami działu VIII K.p.a., nie mają formy aktu lub czynności, o jakich mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a. Tym samym, skarga złożona do Sądu I instancji powinna zostać odrzucona na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., jako nienależąca do właściwości sądu administracyjnego.

W niniejszej sprawie skarżąca domaga od organu merytorycznej kontroli działań i czynności przeprowadzonych przez geodetę M.H. w toku postępowania rozgraniczeniowego dotyczącego działki stanowiącej jej własność. Zatem istota sprawy sprowadza się do tego, czy w ogóle sprawy o nadzór i kontrolę prawidłowości działań geodetów uprawnionych pod kątem zachowania przez nich przepisów przy wykonywaniu działalności zawodowej mogą być przedmiotem skargi na bezczynność.

Wyjaśnić należy, iż art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. przewiduje skargi na bezczynność organów jedynie w granicach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., tj. w sytuacji gdy wydawane są decyzje administracyjne, wymienione postanowienia oraz akty regulujące jednostkowe uprawnienia lub obowiązki.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w niniejszej sprawie kontrola prawidłowości wykonywania obowiązków zawodowych przez biegłego geodetę nie mieści się w katalogu aktów, których wydania można się skutecznie domagać w sytuacji, gdy organ nie załatwia sprawy.

Co do zarzutu bezczynności LWINGiK na niezałatwienie w trybie skargowym przewidzianym w rozdziale VIII k.p.a. skargi w zakresie wystąpienia do Burmistrza Trzciela o wznowienie postępowania zakończonego decyzją Burmistrza Trzciela z dnia [...] września 2004 r. stwierdzić należy, iż nie zasługuje on na uwzględnienie. Bowiem jak słusznie stwierdził Sąd I instancji z dniem 11 kwietnia 2011 r. na mocy ustawy z dnia 3 grudnia 2010r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2011r. Nr 6, poz. 18), zmianie uległo brzmienie przepisów art. 65 oraz art. 66 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). Na mocy obecnie obowiązującego art. 65 § 1 k.p.a., jeżeli organ administracji publicznej, do którego podanie wniesiono, jest niewłaściwy w sprawie, niezwłocznie przekazuje je do organu właściwego, zawiadamiając jednocześnie o tym wnoszącego podanie. Z kolei, zgodnie z art. 66 § 1 k.p.a., jeżeli podanie dotyczy kilku spraw podlegających załatwieniu przez różne organy, organ administracji publicznej, do którego podanie wniesiono, uczyni przedmiotem rozpoznania sprawy należące do jego właściwości. Równocześnie zawiadomi wnoszącego podanie, że w sprawach innych powinien wnieść odrębne podanie do właściwego organu i poinformuje go o treści § 2 tj. że podanie złożone zgodnie z zawiadomieniem w terminie czternastu dni od daty doręczenia zawiadomienia uważa się za złożone w dniu wniesienia pierwszego podania. Oznacza to, że obecnie organ administracji publicznej, który uznał się za niewłaściwy w sprawie, bądź w części spraw, których dotyczy podanie, nie wydaje już zaskarżonego postanowienia o przekazaniu podania organowi właściwemu, czy też o zawiadomieniu o konieczności wniesienia do właściwego organu odrębnego podania. Powyższe następuje w formie czynności materialno-technicznej, pozostającej poza wskazanym w art. 3 p.p.s.a. zakresem kognicji sądu administracyjnego. Nie jest ono bowiem ani rozstrzygnięciem indywidualnym mającym postać decyzji administracyjnej lub postanowienia, ani też nie może być kwalifikowane jako inny akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Skoro czynność ta nie podlega zaskarżeniu, to w konsekwencji nie może być przedmiotem skargi do sądu administracyjnego, a tym samym również skarga na bezczynność polegającą na nieprzekazaniu pisma nie podlega kognicji sądów administracyjnych. Wyjaśnić trzeba, że aby możliwa była ocena przez sąd bezczynności danego organu administracji publicznej należy najpierw ustalić, czy organ ten jest właściwy do podjęcia czynności lub wydania orzeczenia o treści żądanej przez stronę. Mając na uwadze, że na mocy art. 236 k.p.a., w przypadkach określonych w art. 235 k.p.a., organem właściwym do rozpatrzenia skargi jest organ właściwy m.in. do wznowienia postępowania, uznać należy, iż Lubuski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego nie pozostaje w bezczynności, ponieważ żaden przepis prawa materialnego, ani procesowego nie nakłada na niego obowiązku podjęcia działania w przepisanej formie w sprawie objętej żądaniem S.K. wznowienia postępowania, zgodnie z jego właściwością rzeczową i miejscową.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 184 w związku z art. 182 § 1 i 3 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.