II FSK 2427/11

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 22 lutego 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 30 listopada 2010 r. stwierdzającą wygaśnięcie decyzji z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie ustalenia R. B. wysokości karty podatkowej na rok podatkowy 2006.

W dniu 15 grudnia 1999 r. strona złożyła deklarację w sprawie opodatkowania w formie karty podatkowej PIT-16, w której wskazała zakres działalności – usługi tele- i radiomechaniki, a miejsce prowadzenia działalności – Z. ul. [...], wskazując udział przychodu ze świadczenia usług na rzecz ludności w przychodzie ogółem w 95%, co stanowiło podstawę do wydania przez Naczelnika Urzędu Skarbowego decyzji ustalającej wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej na każdy następujący rok podatkowy. Na podstawie informacji wynikających z deklaracji organ I instancji ustalił wysokość karty podatkowej na 2006 r. w kwocie 231 zł.

W wyniku wszczęcia i prowadzenia postępowania podatkowego w sprawie wygaśnięcia decyzji ustalającej wysokość karty podatkowej na 2006 r. ustalono, że strona prowadziła działalność gospodarczą na terenie całego kraju, o czym nie poinformowała Naczelnika Urzędu Skarbowego, a do czego była zobowiązana na mocy art. 36 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. Nr 144, poz. 930 ze zm.), czego konsekwencją było wydanie decyzji z dnia 30 listopada 2010 r. stwierdzającej wygaśnięcie decyzji ustalającej stronie wysokość karty podatkowej na 2006 r.

Organ odwoławczy decyzją z dnia 22 lutego 2011 r. utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 30 listopada 2010 r. stwierdzającą wygaśnięcie decyzji z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie ustalenia R. B. wysokości karty podatkowej na rok podatkowy 2006. Jako podstawę wskazał art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o zryczałtowanym podatku oraz przepis art. 258 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej O.p.). Organ odwołał się do przepisu art. 40 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku i stwierdził, że analiza rachunków wystawionych przez firmę skarżącego za świadczone w 2006 r. usługi wskazuje, że nie były to usługi świadczone jedynie w Z. lecz na terenie całego kraju, dlatego też organ I instancji wydał decyzję o wygaśnięciu decyzji ustalającej opodatkowanie w formie karty podatkowej na podstawie art. 40 ust. 1 pkt 3 ustawy stwierdzając, że strona nie zawiadomiła, wbrew wynikającemu z art. 36 ust. 7 ustawy, obowiązkowi Naczelnika Urzędu Skarbowego o fakcie świadczenia usług na terenie całego kraju. Organ podkreślił, że nie mają znaczenia dane jakie podatnik podaje przy rejestracji działalności gospodarczej. Strona w zgłoszeniu aktualizacyjnym podała jako adres zameldowania W., ale miejsce zamieszkania – Z. Ponadto zauważono, że zakres świadczonych przez stronę usług tele- i radiomechaniki polega na czynnościach opisanych w poz. 22 zał. nr 4 do ustawy, natomiast z dowodów źródłowych wynika, że strona wykonywała usługi wykraczające poza zakres usług tele - i radiomechaniki jak np. instalacja aparatury elektroakustycznej i oświetleniowej oraz przystosowanie poprawności działania aparatury nagłośnieniowej i oświetleniowej.

W skardze na powyższą decyzję skarżący zarzucił jej naruszenie art. 36 ust. 1 i 7 oraz art. 40 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, przez przyjęcie, że istnieją podstawy do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji dotyczącej ustalenia skarżącemu opodatkowania w formie karty podatkowej; naruszenie art. 258 § 1 pkt 2 O.p. przez przyjęcie, iż możliwe jest wydanie decyzji o wygaśnięciu karty podatkowej, podczas gdy zobowiązanie podatkowe zostało w terminie zapłacone i wygasło i wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko i jego argumentacje zawarte w zaskarżone decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 29 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 703/11, oddalił skargę.

Sąd zacytował art. 258 § 1 pkt 4 O.p. oraz art. 40 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym i wyjaśnił, że przepis art. 36 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ww. ustawy zobowiązuje podatników opodatkowanych w formie karty podatkowej do zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o zmianach, jakie zaszły w stosunku do stanu faktycznego podanego w złożonym wniosku o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej, które mają wpływ na wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej, a w szczególności o zmianach m.in. miejsca prowadzenia działalności. W złożonej przez skarżącego deklaracji w sprawie opodatkowania w formie karty podatkowej, w rubryce – "miejsce prowadzenia działalności" wskazał on "Z.", natomiast przeprowadzone postępowanie w sprawie, wykazało, że skarżący wykonywał swoją działalność na terenie kraju, w różnych miejscowościach, a więc niezgodnie z zawartym w deklaracji oświadczeniem. Ma to szczególne znaczenie zważywszy na treść przepisu art. 26 ust. 4 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Sąd wyjaśnił, że zgłoszenie w deklaracji jako miejsca wykonywania działalności czyli miejsca wykonywania usług – Z. – w zestawieniu z ustaleniami organów podatkowych, z których wynika, iż miejscem wykonywania działalności przez skarżącego były różne miejscowości w Polsce, winno pociągnąć za sobą zawiadomienie naczelnika urzędu skarbowego o tym fakcie – zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy podatkowej – bowiem okoliczność ta miałaby niewątpliwy wpływ na ustalenie wysokości karty podatkowej zgodnie z art. 26 ust. 4 ustawy.

Skoro skarżący nie wypełnił obowiązku z art. 36 ust. 1 pkt 1 lit. b/ i ust. 7 ustawy, to skutkowało to wygaśnięciem uprawnień do karty podatkowej, a w konsekwencji doprowadziło go do wydania decyzji stwierdzającej wygaśnięcie decyzji konstytuującej przywilej podatkowy (art. 40 ust. 1 ustawy).

Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącego, iż organ podatkowy posiadał informacje o wykonywaniu przez niego działalności na terenie całego kraju, bowiem takie oświadczenie złożył w zaświadczeniu o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Dla celów ustalenia formy i wysokości opodatkowania skarżący składał odrębną deklarację, w której jednoznacznie wskazano obowiązek wypełnienia rubryki – "miejsce prowadzenia działalności". Fakt, iż w ewidencji działalności gospodarczej strona określiła jako terytorium działania cały kraj nie przesądzał, iż w okresie składania deklaracji strona miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ograniczyła do Z. Sąd nie podzielił także zarzutu skarżącego, iż na przeszkodzie wydaniu decyzji o wygaśnięciu decyzji w sprawie karty podatkowej stoi zapłacenie zobowiązania w terminie. Niewykonanie obowiązku nałożonego na podatnika w przepisie art. 36 ust. 1 pkt 1 lit. b/ ustawy obliguje organ podatkowy, z mocy przepisu art. 40 ust. 1 pkt 3 ustawy, do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji o ustaleniu wysokości podatku dochodowego w formie karty podatkowej. W konsekwencji rezultatem wygaśnięcia decyzji ustalającej podatnikowi wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej jest, zgodnie z treścią przepisu art. 40 ust. 2 ustawy, zobowiązanie podatnika do zapłacenia podatku dochodowego za cały rok podatkowy na zasadach ogólnych, a kwoty zapłacone z tytułu karty podatkowej zalicza się na poczet tego podatku (art. 41 ustawy).

Skarżący wniósł skargę kasacyjną i zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu, na podstawie art. 174 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.) niewłaściwe zastosowanie art. 36 ust. 1 i 7 oraz art. 40 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym przez błędne przyjęcie, że istnieją podstawy do stwierdzenia wygaśnięcia decyzji z dnia 2 lutego 2006 r. dotyczącej ustalenia skarżącemu wysokości karty podatkowej za 2006 r., oraz niewłaściwe zastosowanie art. 258 § 1 pkt 2 O.p. przez błędne zastosowanie i przyjęcie, że możliwe jest wydanie decyzji o wygaśnięciu karty podatkowej, gdy w okolicznościach sprawy niesporne jest, że zobowiązanie wynikające z decyzji zostało w ustawowym terminie zapłacone i wygasło.

Wskazując na powyższe naruszenia skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Organ podatkowy w odpowiedzi na skargę kasacyjna wniósł o jej oddalenie i zasadzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest bezzasadna.

Analizując zarzuty sformułowane w skardze kasacyjnej należy podnieść, że dla zachowania formy skargi kasacyjnej nie wystarczy powołanie się na przepis wymieniający podstawy skargi kasacyjnej, tj., art. 174 p.p.s.a., ale konieczne jest także uzasadnienie podnoszonej podstawy skargi przez wskazanie, które przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (oznaczone numerem artykułu, paragrafu, ustępu, punktu) zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało oraz jaki mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie warunek ten nie został spełniony, bowiem nie przytoczono podstaw zaskarżenia i ich uzasadnienia. Wywody zawarte w uzasadnieniu skargi kasacyjnej zmuszają sąd kasacyjny do domyślania się, który przepis prawa skarżący miał na uwadze podnosząc zarzut naruszenia prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Tak więc, już z wyżej przytoczonych względów skarga kasacyjna nie mogła być przez sąd kasacyjny oceniona merytorycznie.

Niezależnie od powyższych okoliczności należy wskazać, że nie można skutecznie powoływać się na zarzut wadliwego zastosowania prawa materialnego w sytuacji, gdy nie zakwestionowano równocześnie ustaleń stanu faktycznego, na których oparto zaskarżone rozstrzygnięcie. Powyższa konstatacja jest konsekwencją faktu, że błędne zastosowanie (bądź niezastosowanie) przepisów materialnoprawnych zasadniczo każdorazowo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy i może być wykazane pod warunkiem wcześniejszego obalenia tych ustaleń, czy też dowiedzenia ich wadliwości (por. wyrok NSA z dnia 10 stycznia 2012 r. sygn. akt I FSK 319/11, z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 2071/09, z dnia 13 grudnia 2011 r. sygn. akt II FSK 1148/10, z dnia 9 grudnia 2011 r. sygn. akt II FSK 1142/10).

Również temu warunkowi autor skargi kasacyjnej nie sprostał.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że nie można uznać za wymaganą prawem konkretyzację zarzutów, zamieszczenie stwierdzenia, że uchybiono art. 36 ust. 1 i art. 40 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne poprze ich niewłaściwe zastosowanie polegające na "błędnym przyjęciu".

W rozpoznawanej sprawie ustalono w sposób nie budzący wątpliwości, że podatnik uchybił obowiązkowi wynikającemu z przepisu art. 36 ust.1 pkt 1 lit b ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, bowiem zmienił miejsce prowadzenia działalności w stosunku do informacji o tym miejscu zawartym we wniosku (deklaracji) w sprawie opodatkowania w formie karty podatkowej. Konsekwencją powyższego naruszenia prawa był obowiązek wydania przez organ podatkowy decyzji stwierdzającej wygaśnięcie decyzji ustalającej podatnikowi wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej (art.40 ust.1 pkt 3 ww. ustawy).

Fakt wskazania przez podatnika w złożonym przez niego wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, że wykonywana przez niego działalność będzie prowadzona na terenie całego kraju nie ma znaczenia dla celów podatkowych. Decydujące i jedyne znaczenie dla celów podatkowych mają oświadczenia składane przez podatnika w formie przewidzianej przez przepisy prawa podatkowego.

Nie ma żadnego znaczenia dla stwierdzenia wygaśnięcia decyzji w przedmiocie ustalenia wysokości karty podatkowej fakt, że podatnik w ustawowym terminie zapłacił podatek dochodowy w formie karty podatkowej. Przesłanką uzasadniającą wygaśnięcie decyzji na podstawie art. 258 § 1 pkt 4 O.p. był fakt niedopełnienia przez podatnika określonych w przepisach prawa podatkowego warunków uprawniających do skorzystania z ryczałtowych form opodatkowania.

Również drugi zarzut sformułowany w skardze kasacyjnej jest wadliwy. Kasator zarzuca sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 258 § 1 pkt 2 O.p. przez błędne jego zastosowanie. Art. 258 § 1 pkt 2 O.p. jest przepisem procesowym stosowanym wyłącznie w postępowaniu administracyjnym przez organy podatkowe. Sąd administracyjny nie mógł więc powyższego przepisu naruszyć.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 204 pkt 1 p.p.s.a.