I OSK 255/12

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 października 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 652/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę U. G. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji wywłaszczeniowej.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Sąd podał, że decyzją z dnia [...] lipca 1975 r. Naczelnik Dzielnicy Warszawa-[...] orzekł o wywłaszczeniu 8636 m2 z nieruchomości o ogólnej powierzchni 34.427 m2, położonej w Warszawie w rejonie ulic A. oraz W., stanowiącej własność S. M..

Pismem z dnia 29 marca 2005 r., następcy prawni S. M., wystąpili do Wojewody Mazowieckiego z wnioskiem o stwierdzenie nieważności powołanej decyzji z dnia [...] lipca 1975 r. w części dotyczącej wywłaszczenia terenu o pow. 3604 m2, znajdującego się poza lokalizacją Ośrodka Naukowo Produkcyjnego Materiałów Półprzewodnikowych "Unitra Cemi". Wnioskodawcy podnieśli, iż osoba występująca o wywłaszczenie terenu nie objętego decyzją o lokalizacji Ośrodka NPMP Unitra Cemi nie posiadała upoważnienia ówczesnej właścicielki nieruchomości.

Decyzją z dnia 26 maja 2008 r. Wojewoda Mazowiecki stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Dzielnicy Warszawa-[...] z dnia [...] lipca 1975 r. w części orzekającej o wywłaszczeniu działki o pow. 3604 m2 z nieruchomości o ogólnej pow. 34427 m2, położonej w Warszawie w rejonie ulic A. i W., a stanowiącej obecnie działki ewidencyjne nr 84 z obrębu 7-11-11, nr 85 z obrębu 7-11-11, nr 64 z obrębu 7-11-14, nr 152/1-cz z obrębu 7-11-11 oraz stwierdził, że powołana decyzja Naczelnika Dzielnicy Warszawa-[...] z dnia [...] lipca 1975 r. w części stanowiącej obecnie działkę ewidencyjną nr 69/11 z obrębu 7-11-11, została wydana z naruszeniem prawa.

Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy wniósł do Ministra Infrastruktury odwołanie od ww. decyzji z dnia [...] maja 2008 r. Prezydent wskazał, że odnaleziono akt notarialny z dnia 31 maja 1974 r. Rep. [...], w którym S. M. upoważniła swoją córką J. K. do sprzedaży, w całości lub w części na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej m.in. w Osiedlu W. o obszarze 34.427 m2, jak również do dokonywania wszelkich czynności, jakie okażą się potrzebne do reprezentowania przed władzami, urzędami, instytucjami, osobami prawnymi i fizycznymi oraz do ustanawiania dalszych pełnomocników dla stawającej w zakresie powyższego umocowania.

Po rozpatrzeniu odwołania Minister Infrastruktury decyzją z dnia 17 stycznia 2011 r. uchylił w całości zaskarżoną decyzję Wojewody Mazowieckiego nr 798/08 z dnia 26 maja 2008 r. nr 798/08 oraz odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji Naczelnika Dzielnicy Warszawa-[...] z dnia [...] lipca 1975 r. w części orzekającej o wywłaszczeniu działki o pow. 3604 m2 z nieruchomości o ogólnej pow. 34.427 m2.

Minister Infrastruktury w uzasadnieniu decyzji wskazał, ze pismem z dnia 30 grudnia 1974 r. Dyrekcja Ośrodka Naukowo Produkcyjnego Materiałów Półprzewodnikowych poinformowała S. M. o przeznaczeniu nieruchomości położonej w Warszawie przy ul. A. na cel realizacji budowy Ośrodka Naukowo Badawczego Materiałów Półprzewodnikowych Unitra Cemi w Warszawie wskazując, iż wywłaszczenie gruntów pod inwestycję nastąpi w II kwartale 1975 r. Na odwrocie przedmiotowego pisma poinformowano, że istnieje możliwość dobrowolnego zbycia nieruchomości, wskazując numer telefonu oraz nazwisko osoby odpowiedzialnej, udzielającej informacji dotyczącej przedmiotowej kwestii. Na odwrocie pisma, w dolnej jego części, zamieszczono notatki dotyczące negocjacji o dobrowolne odstąpienie nieruchomości oraz zgodę J. K., na proponowaną wycenę.

Pismem z dnia 14 czerwca 1975 r. Ośrodek Naukowo-Produkcyjny Materiałów Półprzewodnikowych Unitra Cemi w Warszawie wystąpił do Naczelnika Dzielnicy Warszawa-[...] o wywłaszczenie trzech działek gruntu o powierzchni 8635 m2 objętych aktem własności nr 22 rep. 22/72r., nr 92 obr. 69 o powierzchni 3337 m2, nr 110 obr. 69 o powierzchni 3625 m2, nr 181 obr. 55 o powierzchni 1673 m2, stanowiących własność S. M.. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z decyzją lokalizacji szczegółowej z dnia 23 grudnia 1974 r. nr 407/74 ww. nieruchomości zostały przeznaczone pod realizację Ośrodka Naukowo-Produkcyjnego Materiałów Półprzewodnikowych "Unitra Cemi". Do wniosku załączono opis lokalizacji szczegółowej, wynik badań hipotecznych, akt własności ziemi oraz elaborat szacunkowy.

Z protokołu rozprawy wywłaszczeniowo-odszkodowawczej przeprowadzonej w dniu [...] lipca 1975 r. wynika, że udział w rozprawie w imieniu S. M. wzięła J. K. (pełnomocnictwo notarialne z dnia 31 maja 1974 r. Rep. Nr [...]). J. K. oświadczyła, że rolnictwo stanowi jedyne źródło utrzymania jej mocodawczyni, jak również, że poza tą nieruchomością posiada jeszcze inną działkę, zaznaczając, że nie ma trwałych nakładów na przedmiotowej nieruchomości.

Jak wynika z treści aktu notarialnego z dnia 31 maja 1974 r. Rep nr A-[...], załączonego do odwołania Prezydenta Miasta Warszawy, S. M. jako właścicielka działki nr 7, o obszarze 45 arów, położonej w Warszawie dzielnicy Żoliborz Osiedle Ch. oraz nieruchomości, o obszarze 3 ha 44 ary 27 m2, położonej w Warszawie dzielnicy Żoliborz w Osiedlu W. upoważniła swoją córkę J. K., do sprzedaży przedmiotowych nieruchomości w całości lub części na rzecz Państwa w trybie art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. za cenę ustaloną według szacunku rzeczoznawcy, do odbioru ceny i w związku z powyższym do dokonania wszelkich czynności, jakie okażą się potrzebne do reprezentowania stawającej przed władzami, urzędami, instytucjami, osobami prawnymi i fizycznymi oraz ustanowienia dalszych pełnomocnictw dla stawającej w zakresie powyższego umocowania.

Mając powyższe na uwadze Minister Infrastruktury ustalił, że J. K. była upoważniona do działania w imieniu S. M., bowiem posiadała stosowne pełnomocnictwa, tym samym wszystkie oświadczenia J. K. złożone w przedmiotowej sprawie należy uznać za skuteczne.

Przytaczając treść art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. Minister stwierdził, iż przedmiotowa decyzja Naczelnika Dzielnicy Warszawa-[...] z dnia [...] lipca 1975 r. spełniała przesłanki określone w art. 23 ust. 1 ustawy.

Skargę na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia 17 stycznia 2011 r. złożyła Urszula Gołębiewska, wnosząc o jej uchylenie.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury wnosił o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za nieuzasadnioną.

Sąd wskazał, iż zakres pełnomocnictwa obejmował sprzedaż działek gruntu w trybie art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. za cenę ustaloną według szacunku rzeczoznawcy oraz umocowanie do reprezentowania stawającej przed władzami, urzędami, instytucjami, osobami prawnymi i fizycznymi.

Sąd stwierdził, że treść pełnomocnictwa nie wskazuje aby J. K. nie mogła składać w imieniu swojej matki oświadczeń woli w postępowaniu administracyjnym. Umocowanie obejmowało sprzedaż działek za cenę ustaloną przez rzeczoznawcę majątkowego, a taka właśnie procedura miała miejsce w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym. J. K. była upoważniona do reprezentowania swojej matki przed władzami, urzędami, instytucjami, osobami prawnymi i fizycznymi.

Sąd podał, iż w aktach administracyjnych znajduje się oświadczenie J. K. (bez daty), iż nie wyraża zgody na dobrowolny wykup gruntu przeznaczonego pod inwestycję. Z uwagi na brak daty nie można ustalić kiedy zostało złożone. Twierdzenie skarżącej, że jest to ostatnie oświadczenie jakie złożyła J. K. jest gołosłowne, a uzasadnienie tego twierdzenia stanowi dywagacje nie poparte żadnym dowodem.

Sąd wskazał, że J. K. w imieniu swojej matki zwróciła się o wykup tzw. resztówki, z uwagi na to, ze pozostała działka nie będzie nadawała się do dalszej racjonalnej gospodarki rolnej. Organ po dokonanej analizie czy pozostała poza lokalizacją działka będzie nadawała się do prawidłowej gospodarki rolnej, przychylił się do wniosku pełnomocnika właścicielki. A zatem, w ocenie Sądu chybione jest czynienie zarzutu, że organ dopuścił się rażącego naruszenia prawa, gdyż przychylił się do wniosku, który złożyła właścicielka.

Sąd stwierdził, że organ administracji publicznej dokonał prawidłowych ustaleń, iż przy wydawaniu decyzji Naczelnika Dzielnicy Warszawa-[...] z dnia [...] lipca 1975 r. nie doszło do naruszenia prawa w stopniu skutkującym stwierdzenie nieważności.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Urszula Gołębiewska. Wyrok zaskarżono w całości, zarzucając;

1) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) naruszenie art. 151 p.p.s.a. poprzez jego zastosowanie i oddalenie skargi oraz naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. przez jego niezastosowanie i uznanie, że decyzja Ministra Infrastruktury jest prawidłowa, mimo naruszenia przez Ministra Infrastruktury art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w szczególności poprzez dokonanie wadliwych ustaleń faktycznych i przyjęcie, że S. M. skierowała do organu administracji wniosek objęcia wywłaszczeniem całej nieruchomości, tj. również części o powierzchni 3604 m2 nie przeznaczonej pod realizację inwestycji przez wnioskodawcę – Unitra-Cemi Ośrodek Naukowo-Produkcyjny Materiałów Półprzewodnikowych, mimo iż:

– wniosku takiego nie zawierał protokół rozprawy wywłaszczeniowo-odszkodowawczej,

– brak jest jakiegokolwiek dowodu, żeby wniosek taki został w postępowaniu administracyjnym w sprawie wywłaszczenia złożony,

– pismo (oświadczenie) J. K. z 26 maja 1975 r. nie było skierowane do organu wywłaszczeniowego,

– pismo (oświadczenie) J. K. z 26 maja 1975 r. zostało złożone przed wszczęciem postępowania administracyjnego,

– pismo (oświadczenie) J. K. z 26 maja 1975 r. dotyczyło sprzedaży (wykupu), a nie wywłaszczenia nieruchomości w drodze decyzji administracyjnej,

– pismo (oświadczenie) J. K. z 26 maja 1975 r. nie dotyczyło działki objętej wywłaszczeniem (różny jest przedmiot wywłaszczenia i przedmiot pisma z 26 maja 1975 r.),

– z treści dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, że J. K. cofnęła zgodę na "dobrowolny wykup gruntu",

– pełnomocnictwo, na które powołał się Minister Infrastruktury i WSA, uprawniało do sprzedaży, a nie do reprezentowania i składania wniosków w postępowaniu administracyjnym o wywłaszczenie;

b) naruszenie art. 151 p.p.s.a. poprzez jego zastosowanie i oddalenie skargi oraz naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. przez ich niezastosowanie i uznanie, że instytucja stwierdzenia nieważności decyzji uregulowana w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie może znaleźć zastosowania w przypadku, gdy organ administracji oparł swoją decyzję na wadliwej wykładni oświadczenia woli strony postępowania administracyjnego, a w konsekwencji przyjęcie, że decyzja Ministra Infrastruktury jest prawidłowa i nie zachodzą przesłanki stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Dzielnicy Warszawa-[...] z dnia [...] lipca 1975 r. mimo wydania jej z rażącym naruszeniem przepisów prawa wynikającym m.in. z oparcia jej na wadliwej interpretacji pełnomocnictwa S. Magdaleńskiej dla J. K. z dnia 31 maja 1974 r. oraz oświadczeń J. K. składanych w toku negocjacji umowy cywilnoprawnej z Unitra-Cemi Ośrodka Naukowo-Produkcyjnego Materiałów Półprzewodnikowych;

c) naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez:

– przedstawienie stanu rozpatrywanej sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym, tj. przyjęcie, że:

– S. M. skierowała do organu orzekającego o wywłaszczeniu wniosek objęcia wywłaszczeniem całej nieruchomości – w tym części o powierzchni 3604 m2 nie przeznaczonej pod realizację inwestycji przez Unitra-Cemi Ośrodka Naukowo-Produkcyjnego Materiałów Półprzewodnikowych, mimo iż taki wniosek nie był nigdy złożony,

– J. K. nie cofnęła wcześniejszego oświadczenia o woli sprzedaży całej nieruchomości, mimo iż taki dokument w aktach sprawy się znajduje,

– zakres pełnomocnictwa udzielonego J. K. obejmował umocowanie do reprezentowania S. M. przed władzami, urzędami, instytucjami, osobami prawnymi i fizycznymi w zakresie wykraczającym poza upoważnienie do "sprzedaży" nieruchomości "w trybie art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości";

– nierozpatrzenie i nieodniesienie się w uzasadnieniu wyroku do części zarzutów i podstaw skargi;

d) naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ p.p.s.a. przez oddalenie skargi mimo naruszenia przez Ministra Infrastruktury art. 3 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1–3 i art. 23 ust. 1 pkt 1, 2 i 5 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64) poprzez niewłaściwą ich interpretację i zastosowanie, a w szczególności przyjęcie, że:

– istniała podstawa prawna dla wywłaszczenia części nieruchomości, której dotyczy wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji,

– oświadczenia J. K. kierowane do Unitra-Cemi Ośrodka Naukowo-Produkcyjnego Materiałów Półprzewodnikowych w toku (zakończonych fiaskiem) negocjacji umowy cywilno-prawnej dot. wykupu "resztówki" odnoszą skutek w postępowaniu administracyjnym w sprawie wywłaszczenia i stanowią wniosek, o którym mowa w art. 5 ust. 3 ww. ustawy,

– decyzja Naczelnika Dzielnicy Warszawa-[...] z dnia [...] lipca 1975 r. we właściwy sposób ustalała przedmiot wywłaszczenia – mimo braku wniosku właściciela w trybie art. 5 ust. 3 ww. ustawy oraz braku tożsamości nieruchomości, której dotyczyła ww. decyzja i nieruchomości, o której mowa w piśmie J. K. z 26 maja 1975 r;

2) naruszenie prawa materialnego – art. 3 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1–3 i art. 23 ust. 1 pkt 1, 2 i 5 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości przez niewłaściwą ich wykładnię i w konsekwencji zastosowanie, tj. uznanie, że oświadczenie zawarte w piśmie J. K. skierowanym do Unitra-Cemi Ośrodka Naukowo-Produkcyjnego Materiałów Półprzewodnikowych stanowi wniosek w postępowaniu administracyjnym i może stanowić podstawę wydania decyzji o wywłaszczeniu nieruchomości w części nie przeznaczonej pod realizację inwestycji publicznej.

W oparciu o powyższe zarzuty kasacyjne wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Centrum Naukowo-Produkcyjne Materiałów Elektronicznych CeMat 70 S.A. wniosło o jej oddalenie.

W tym stanie sprawy Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i w związku z tym podlega oddaleniu.

Należy zgodzić się z zarzutem skargi kasacyjnej, iż Sąd I instancji nie odniósł się do wszystkich aspektów sprawy. Jednak uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy, bowiem sam wyrok odpowiada prawu.

Przede wszystkim nie są zasadne zarzuty skargi kasacyjnej odnoszące się do naruszeń Kodeksu postępowania administracyjnego w zakresie zgromadzenia materiału dowodowego. Sąd zasadnie uznał, że organ dysponował takim materiałem, który pozwalał na właściwą ocenę istnienia przesłanek nieważności decyzji wywłaszczeniowej. Okoliczności sprawy w zasadzie są bezsporne, sporna jest ich ocena. Bezsporne bowiem jest, iż właścicielka nieruchomości udzieliła notarialnego pełnomocnictwa swojej córce Janinie K. do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w związku z ewentualnym prowadzeniem postępowania wywłaszczeniowego. Wbrew twierdzeniom Sądu I instancji pełnomocnictwo to zostało udzielone do dokonania określonej czynności. Bezsporne również jest, że do niej nie doszło i zostało wszczęte postępowanie wywłaszczeniowe. W postępowaniu tym J. K. występowała jako pełnomocnik właściciela nieruchomości – swojej matki S. M., co wynika jednoznacznie z protokołu rozprawy administracyjnej. J. K. w żadnym razie nie podnosiła kwestii braku pełnomocnictwa do działania w postępowaniu wywłaszczeniowym w imieniu swojej matki. Wskazać przy tym należy, iż do sprzedaży nieruchomości niezbędne było stosowne pełnomocnictwo notarialne, natomiast do działania w charakterze pełnomocnika w postępowaniu wywłaszczeniowym wystarczyło pełnomocnictwo ustne, które powinno być potwierdzone na piśmie. J. K. powoływała się na udzielone jej pełnomocnictwo notarialne. Jednak organ musi żądać pełnomocnictwa na piśmie. Z akt sprawy nie wynika by wzywał do uzupełnienia tego braku, co stanowi uchybienie, ale uchybienie to nie miało charakteru rażącego, bowiem nie było wątpliwości co do faktu działania J. K. jako pełnomocnika S. M. – właścicielki nieruchomości. Wskazać przy tym należy, że niezależnie od działania pełnomocnika w postępowaniu wywłaszczeniowym, organ doręczył zawiadomienie o wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego, o rozprawie oraz decyzję wywłaszczeniową także S. M., a więc nie pozbawił właścicielki nieruchomości możliwości osobistego udziału w przedmiotowym postępowaniu. Bezsporne również jest, iż prawidłowo umocowana pełnomocnik właścicielki złożyła oświadczenie dot. żądania wykupu, poza działką objętą decyzją lokalizacyjną, również pozostałej części nieruchomości, gdyż nie nadawała się ona do prawidłowego wykorzystania na dotychczasowe cele, tj. rolnictwo. Oświadczenie to zostało złożone w ramach rokowań przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego. Przy czym, jak wiadomo, nie doszło do zawarcia umowy nabycia nieruchomości. Jednak złożone świadczenie o wykupie tzw. resztówki uruchamiało stosowny tryb ustalania czy zachodzą przesłanki określone w art. 5 ust. 3 ww. ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. Wskazać bowiem należy, że zastosowanie powyższego przepisu mogło nastąpić tak w przypadku wywłaszczenia, zamiany nieruchomości czy też dobrowolnego odstąpienia, ale w każdym przypadku to organ wywłaszczeniowy, a nie nabywający w imieniu Skarbu Państwa np. przedsiębiorstwo, dokonywało oceny możliwości wykupu pozostałej części nieruchomości. Tak też było w niniejszej sprawie, gdzie organ wywłaszczeniowy uzyskał stosowną opinię właściwego organu administracji rolnej prezydium rady narodowej, stanowiącej podstawę do objęcia wywłaszczeniem również tej części nieruchomości, która nie była objęta decyzją lokalizacyjną. Stwierdzić należy, iż nie jest zasadny zarzut błędnej interpretacji powołanego wyżej art. 5 ust. 1–3 cyt. ustawy z dnia 12 marca 1958 r. Zdaniem skarżących stosownie do brzmienia powołanego art. 5 ust. 3, właściciel żądanie o wywłaszczenie tzw. resztówki powinien zgłosić w postępowaniu wywłaszczeniowym. Wcześniejsze złożenie takiego wniosku, w ocenie skarżących nie jest skuteczne w postępowaniu wywłaszczeniowym. Taka wykładnia tego przepisu nie jest właściwa przede wszystkim z tego względu, że jak to wskazano wyżej, jednie ten przepis może stanowić podstawę do wykupu "resztówki" w drodze umowy cywilnoprawnej. W związku z tym właściciel takie żądanie może skutecznie zgłosić na każdym etapie postępowania. Może go zgłosić w ramach rokowań poprzedzających ew. wszczęcie postępowania, bądź już w postępowaniu wywłaszczeniowym. Gdyby przyjąć wykładnię przedstawioną w skardze kasacyjnej, to brak byłoby podstawy prawnej do prowadzenia przez organ wywłaszczeniowy ustaleń co do możliwości dalszego racjonalnego użytkowania nieruchomości na cele dotychczasowe i brak byłoby podstawy prawnej do kupna resztówki na drodze umowy cywilnoprawnej. W niniejszej sprawie żądanie takie zostało zgłoszone na etapie rokowań, które wprawdzie nie doprowadziły do zawarcia umowy, ale żądanie to nie zostało cofnięte. Zostało ono uwzględnione w postępowaniu wywłaszczeniowym, co wynika jednoznacznie z zawiadomienia o jego wszczęciu, rozprawy oraz samej decyzji wywłaszczeniowej i operatu szacunkowego.

Kwestionowana decyzja nie narusza również przepisu art. 3 ust. 1 i 2 i art. 23 ust. 1 pkt 1, 2 i 5 ww. ustawy z dnia 12 marca 1958 r. Przepis art. 3 ust. 1 i 2 odnosi się do przesłanek dopuszczalności wywłaszczenia nieruchomości na określony cel i w żaden sposób nie wskazano w skardze kasacyjnej w jaki sposób przepis ten został naruszony, podobnie jak art. 23 ust. 1, 2 i 5, który określa jakie elementy winna zawierać decyzja o wywłaszczeniu, a kwestionowana decyzja elementy te zawiera.

W takiej sytuacji stwierdzić należy, iż stanowisko zawarte w skardze kasacyjnej, iż nastąpiło rażące naruszenie wskazanych przepisów prawa materialnego nie jest zasadne. Wskazać także trzeba, iż w żaden sposób nie wykazano aby wywłaszczona resztówka stanowiła inną nieruchomość niż ta podana w przedmiotowym żądaniu. Niewielka różnica w powierzchni działki nie może stanowić podstawy takich twierdzeń, jeżeli weźmie się pod uwagę materiał dowodowy sprawy, m.in. opinię biegłego, z której jednoznacznie wynika, iż część nieruchomości niezbędna na cel wywłaszczenia oraz "resztówka" stanowiły określoną całość wykorzystywaną rolniczo.

Z tych wszystkich względów uznając, iż skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny na mocy art. 184 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku.