III SA/Kr 1674/12

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 4 maja 2012 r. Nr [...] Prezydent Miasta cofnął M. K. licencję Nr [...] na wykonywanie transportu drogowego taksówką, udzieloną w dniu 22 kwietnia 2003 r. Jako powód cofnięcia licencji organ I instancji wskazał rażące naruszenie przez M. K. warunków wykonywania przewozu taksówką. Organ I instancji podał, że podczas przewozu w dniu 16 czerwca 2010 r. M. K. zawyżył należność za przejazd, poprzez zażądanie i pobranie opłaty w wysokości 25,00 zł, zamiast prawidłowej 21,00 zł, którą ustalono na podstawie długości najkrótszej możliwej drogi oraz stosowanych opłat taryfowych, co stanowi naruszenie uchwały Rady Miasta z dnia 17 czerwca 2009 r. Nr [...] w sprawie stref taryfowych dla taksówek oraz ustalenia cen urzędowych o charakterze maksymalnym za przewozy taksówkami osobowymi na terenie Gminy (Dz. Urz. Województwa z 2009 r. Nr 407, poz. 2951). Ponadto M. K. nie zaewidencjonował sprzedaży usługi przewozowej za pomocą kasy rejestrującej i w konsekwencji nie wydał paragonu fiskalnego – co stanowi naruszenie art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 6 ust. 1 i ust. 2 "Przepisów porządkowych" stanowiących załącznik do uchwały Rady Miasta w sprawie przepisów porządkowych związanych z przewozem osób i bagażu taksówkami osobowymi na terenie Gminy. Organ I instancji zarzucił również M. K., że ten wykonał usługę przewozową bez włączonych sprawnie działających urządzeń, składających się z zalegalizowanego taksometru i współpracującej z nim kasy rejestrującej, a dodatkowo, taksometr zainstalowany był w miejscu niewidocznym dla pasażera – co stanowi naruszenie § 5 ust. 1 i ust. 2 "Przepisów porządkowych". Organ I instancji zaznaczył przy tym, że już w dniu 20 lipca 2006 r. zarzucono M. K. sprzedaż usługi przewozowej z pominięciem kasy rejestrującej i w konsekwencji nie wydanie paragonu fiskalnego określającego należność do zapłacenia oraz zawyżenie należność za przejazd, poprzez naliczenie opłaty w wysokości 27,00 zł, zamiast prawidłowej wynoszącej ok. 19,00 zł. W wyniku tego M. K. otrzymał z Urzędu Miasta pisemne ostrzeżenie z dnia 11 grudnia 2006 r., że w przypadku ponownego stwierdzenia nieprzestrzegania tych przepisów związanych z wykonywaniem transportu drogowego taksówką, zostanie wszczęte postępowanie w sprawie cofnięcia licencji. Ponadto prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 13 lutego 2007 r., sygn. akt [...] Sąd Rejonowy, Wydział Grodzki uznał M. K. winnym popełnienia wykroczenia z art. 138 Kodeksu wykroczeń i wymierzył mu karę grzywny. Z uwagi na fakt, że stwierdzone w dniu 16 czerwca 2010 r. naruszenia przepisów nosiły znamiona wykroczenia przeciwko interesom konsumentów, organ udzielający licencji skierował do sądu wniosek o ukaranie M. K. Wyrokiem nakazowym z dnia 8 września 2010 r., sygn. akt [...] Sąd Rejonowy, Wydział II Karny uznał M. K. winnym zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 138 Kodeksu wykroczeń oraz ukarał go grzywną. W dniu 12 grudnia 2011 r. Sąd Rejonowy, po rozpatrzeniu sprzeciwu M. K. od wyroku nakazowego z dnia 8 września 2010 r., wydał wyrok do sygn. akt [...], w którym ponownie uznał M. K. winnym wykroczenia przeciwko interesom konsumentów i wymierzył mu karę grzywny. Prawomocnym wyrokiem z dnia 14 marca 2012 r., sygn. akt [...] Sąd Okręgowy Wydział Karny Odwoławczy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 12 grudnia 2011 r., sygn. akt [...]. Organ I instancji podał, że podstawę cofnięcia licencji stanowi art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o transporcie drogowym, zgodnie z którym licencję cofa się, jeżeli jej posiadacz rażąco naruszył warunki określone w licencji lub inne warunki wykonywania działalności objętej licencją określone przepisami prawa. Do przepisów prawa, o których mowa w tym przepisie organ zaliczył uchwały Rady Miasta dotyczące warunków wykonywania usług przewozowych taksówką. W ocenie organu I instancji, fakt wykonania przez M. K. w dniach 20 lipca 2006 r. i 16 czerwca 2010 r. usług z pominięciem kasy rejestrującej i bez wydania paragonu oraz zawyżenie należności za te przejazdy jest bezsporny. M. K. dwukrotne dopuścił się więc rażącego naruszenie tych samych przepisów obowiązujących w transporcie drogowym taksówką, przy czym drugie naruszenie nastąpiło po wymaganym w art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym - ostrzeżeniu. Zdaniem organu I instancji, złożone przez M. K. wyjaśnienia nie mogą usprawiedliwiać niezgodnego z przepisami prawa działania przewoźnika. Prezydent Miasta zaznaczył, że postępowanie prowadzone przez organ udzielający licencji jest odrębne od postępowania sądowego i ukaranie przez sąd nie zwalnia z obowiązku przeprowadzenia postępowania w sprawie cofnięcia licencji. W przepisach administracyjnych nie ma bowiem pojęcia zatarcia naruszenia przepisów i dlatego nie ma znaczenia jak dawno zostało one popełnione. Organ I instancji stwierdził, że ma świadomość jakie konsekwencje niesie ze sobą dla M. K. cofnięcie licencji w zakresie wykonywania transportu drogowego taksówką, jednak w przypadku rażącego naruszenia warunków wykonywania działalności objętej licencją określonych przepisami prawa - cofnięcie licencji opiera się na kryteriach obiektywnych i jest obligatoryjne. Ustawodawca nie przekazał bowiem w tym przypadku organom sprawującym nadzór nad transportem drogowym, możliwości do działania w oparciu o tzw. uznanie administracyjne, które pozwalałoby tym organom na ocenę i wyważenie interesu strony. Organ I instancji zaznaczył jednak, że jego obowiązkiem jest stanie na straży praworządności, przestrzegania obowiązujących przepisów i norm prawnych, co w tym przypadku powinno skutkować wydaniem decyzji o cofnięciu uprawnienia przewozowego. Organ I instancji wziął również pod uwagę interes społeczny, gdyż przedsiębiorca każdym przejazdem, po którym nie wydał paragonu wskutek pomijania rejestracji usługi w kasie fiskalnej oraz naliczał zawyżoną opłatę – narażał klienta na stratę finansową.

W odwołaniu od powyższej decyzji Prezydenta Miasta M. K. wniósł o jej uchylenie ze względu na niezgodność z prawem i stanem faktycznym. Zwrócił uwagę, że wyrok Sądu Rejonowego z dnia 12 grudnia 2011 r., sygn. akt [...] oraz wyrok Sądu Okręgowego z dnia 14 marca 2012 r., sygn. akt [...] nie stanowią zagadnienia prejudycjalnego dla niniejszej sprawy. Zdaniem odwołującego się, organ postąpił nieprawidłowo opierając swoją ocenę stanu faktycznego wyłącznie na podstawie tego wyroku, nie czyniąc starań w celu samodzielnego ustalenia przebiegu zdarzeń. M. K. uważa, że sąd poczynił te ustalenia w sposób niezgodny z prawdą stwierdzając, że odwołujący się zażądał i pobrał kwotę o 4,00 zł wyższą od obowiązujących maksymalnych cen urzędowych, z uwagi na wykonywanie przewozu bez włączonego taksometru i pobranie należności w wysokości 25,00 zł, zamiast obliczonej na podstawie wskazań taksometru w wysokości 21,00 zł. Zdaniem strony, niezgodność ta wynikała z awarii urządzenia fiskalnego, a sąd nie wziął pod uwagę zeznań świadka M. F., który zajmuje się serwisem tych urządzeń. Odwołujący się opisał kwestię zablokowania kasy i stwierdził, że taksometr był sprawny i włączony podczas jazdy. Opisał również przebieg kontroli innych taksówkarzy i porównał ich czas jazdy. M. K. podniósł, że nie ma w sprawie znaczenia ostrzeżenie z 2006 roku, bo nie jest ono karą sensu stricte i - wbrew twierdzeniu organów - uległo zatarciu. Jego zdaniem, nie można również brać pod uwagę grzywny wymierzonej wyrokiem nakazowym z dnia 13 lutego 2007 r., nastąpiło bowiem zatarcie ukarania zgodnie z art. 46 Kodeksu wykroczeń. Odwołujący się wskazał, że nie można zatem mówić o ponownym naruszeniu przez niego warunków wykonywania działalności objętej licencją. Jego zdaniem, świadczy o tym znaczny rozrzut czasowy pomiędzy ukaraniem, które nastąpiło a ostrzeżeniem z 2006 r. Ponadto M. K. zwrócił uwagę, że organ obrał drogę ukarania na podstawie przepisów Kodeksu wykroczeń, a nie przepisów zawartych w ustawie o transporcie drogowym. Powołał się na treść art. 92 ustawy o transporcie drogowym i podkreślił, że niedopuszczalnym jest aby za to samo zdarzenie karać dwa razy na podstawie dwóch różnych aktów prawnych. M. K. zawnioskował przy tym, aby organ pochylił się nad zagadnieniem wartości korzyści jaką rzekomo odniósł, czy też zamierzał odnieść. Wartość szkody a korzyść po jego stronie wyniosła bowiem 4 zł. Symptomatycznym jest, jego zdaniem, brak wniosku o naprawienie szkody i brak orzeczenia w tym przedmiocie.

Decyzją z dnia 27 sierpnia 2012 r. Nr [...], wydaną na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. b oraz ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 4 maja 2012 r. Nr [...]. Odnosząc się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Kolegium wskazało, że w aktach sprawy udokumentowano naruszenia warunków określonych w przepisach dotyczących przewozów taksówką przez M. K., które miały miejsce w dniach 20 lipca 2006 r. oraz 16 czerwca 2010 r. W dniu 20 lipca 2006 r. przedsiębiorca dokonał sprzedaży usługi przewozowej z pominięciem kasy rejestrującej i w konsekwencji nie wydał paragonu fiskalnego określającego należność do zapłacenia oraz zawyżył należność za przejazd, poprzez naliczenie opłaty w wysokości 27 zł, zamiast prawidłowej wynoszącej ok. 19 zł. Stanowiło to naruszenie przepisów uchwały Rady Miasta z dnia 23 maja 2001 r. Nr [...] w sprawie ustalenia cen urzędowych za przewozy taksówkami osobowymi oraz w sprawie stref taryfowych dla taksówek na terenie Gminy Miasta (Dz. Urz. Wojew. Nr 68, poz. 1043) oraz art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Z kolei w dniu 16 czerwca 2010 r. przedsiębiorca wykonał przewóz w ramach działalności objętej posiadaną licencją zawyżając należność za przejazd, poprzez żądanie opłaty w wysokości 25 zł zamiast prawidłowej 21 zł, nie zaewidencjonował sprzedaży usługi przewozowej przyjmując należność, z pominięciem kasy rejestrującej i w konsekwencji nie wydał paragonu fiskalnego określającego należność do zapłacenia, a także wykonał usługę przewozową bez włączonego taksometru, który ponadto zainstalowany był w miejscu niewidocznym dla pasażera. Czyny te stanowiły naruszenie § 5 ust. 1 i 2 oraz § 6 ust. 1 "Przepisów porządkowych" będących załącznikiem do uchwały Rady Miasta z dnia 20 października 2004 r. Nr [...] oraz przepisów uchwały Rady Miasta z dnia 17 czerwca 2009 r. Nr [...] w sprawie stref taryfowych dla taksówek oraz ustalenia cen urzędowych o charakterze maksymalnym za przewozy taksówkami osobowymi na terenie Gminy (Dz. Urz. Województwa z 2009 r. Nr 407, poz. 2951), która określa górną granicę opłat za usługę transportu taksówką. Niezaewidencjonowanie sprzedaży usługi stanowiło natomiast naruszenie art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Organ II instancji stwierdził, że wskazane wyżej naruszenie prawa podczas wykonywania usługi przewozowej w dniu 16 czerwca 2010 r. dotyczyło tych samych przepisów, których nieprzestrzeganie stwierdzono w dniu 20 lipca 2006 r. Kolegium wyjaśniło, że uchwała Rady Miasta z dnia 17 czerwca 2009 r. Nr [...] reguluje tę samą kwestię, którą wcześniej zapisano w treści uchwały Rady Miasta z dnia 23 maja 2001 r. Nr [...]. Oba te źródła prawa dotyczą ustalenia cen urzędowych za przewozy taksówkami osobowymi na terenie K, a zatem stwierdzone dwukrotnie rażące naruszenie warunków wykonywania licencji lub innych warunków wykonywania działalności objętej licencją określone przepisami prawa, stanowi podstawę do cofnięcia licencji. Kolegium podzieliło stanowisko organu l instancji, że naruszenie wyżej wskazanych przepisów dotyczących cen urzędowych zakwalifikować należy jako naruszenie rażące w stosunku do przepisami prawa określających działalność objętą licencją – wykonywanie transportu drogowego taksówką. Organ odwoławczy wyjaśnił, że z rażącym naruszeniem przepisów prawa mamy do czynienia, jeżeli zachodzi oczywistości takiego naruszenia. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią zachowania podmiotu obowiązanego do zastosowania przepisu a treścią przepisu prawa stanowiącym podstawę prawną takiego działania. Zdaniem Kolegium, w niniejszej sprawie naruszenie cen urzędowych ma charakter oczywisty albowiem polega na zawyżeniu należnej stawki. Organ II instancji nie zgodził się ze stanowiskiem odwołującego się co do nieznacznej różnicy pomiędzy wartością należności prawidłowej oraz zawyżonej, albowiem, zdaniem organu, jakiekolwiek naruszenie wysokości ceny urzędowej stanowi oczywiste, a zatem rażące naruszenie istoty instytucji ceny urzędowej. Za chybione Kolegium uznało argumenty odwołującego się zmierzające do wykazania iż wyrok dotyczący pierwszego z przewinień uległ zatarciu, albowiem przesłanką cofnięcia licencji jest ponowne naruszenie tych samych przepisów określających wykonywanie licencji, tj. warunków wykonywania przewozu osób taksówką. Zdaniem Kolegium, to nie fakt skazania M. K., który istotnie wobec jego zatarcia, należy uznać za niebyły, stanowi faktyczną podstawę cofnięcia licencji. Powodem tym są natomiast naruszenia warunków wykonywania licencji opisane w upomnieniu z dnia 11 grudnia 2006 r., znak: [...] oraz stwierdzone ponownie w toku kontroli z dnia 16 czerwca 2010 r. Kolegium zaznaczyło, że w tym wypadku na mocy odrębnych regulacji ustawy o transporcie drogowym, odpowiedzialność administracyjnoprawna za naruszenie warunków wykonywania działalności regulowanej jest niezależna od reżimu odpowiedzialności karnej za wykroczenia popełnione w związku z wykonywaniem tej działalności.

Z powyższą decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego nie zgodził się M. K. i pismem z dnia 26 października 2012 r. wniósł na nią skargę, domagając się jej uchylenia. Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił naruszenie art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o transporcie drogowym poprzez przyjęcie, że doszło do rażącego naruszenia warunków określonych w licencji lub innych warunków wykonywania działalności objętej licencją, podczas gdy materiał dowodowy poddany prawidłowej ocenie nie dostarcza podstaw do dokonania takiego ustalenia. Skarżący zarzucił również naruszenie art. 8 ust. 1 i art. 9 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97 poz. 1050 z późn. zm.) oraz uchwały z dnia 17 czerwca 2009 r. Nr [...] w sprawie stref taryfowych dla taksówek oraz ustalenia cen urzędowych o charakterze maksymalnym za przewozy taksówkami osobowymi na terenie Gminy poprzez przyjęcie, że skarżący pobrał od pasażera stawkę za przejazd taksówką w wysokości wyższej od maksymalnie dopuszczalnej, podczas gdy nie ma możliwości ustalenia stałej i niezmiennej ceny za przejazd daną trasą, a ostateczna cena wynika z uwzględnienia różnych parametrów jazdy. Zdaniem skarżącego, doszło również do naruszenia art. 7 k.p.a. poprzez brak podjęcia kroków w celu wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, aby w ten sposób stworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisu prawa oraz poprzez nieuwzględnienie słusznego interesu strony, a przejawiającego się w ograniczeniu postępowania dowodowego do przeprowadzenia dowodu z dokumentów, a odstąpieniu od przesłuchania świadka wskazanego przez skarżącego i braku odniesienia się co do tego, dlaczego taki dowód nie został przeprowadzony. Kolejny podniesiony przez skarżącego zarzut dotyczył naruszenia art. 8 k.p.a., poprzez prowadzenie postępowania w sposób naruszający zaufanie obywateli do organów Państwa, spowodowane w tym wypadku brakiem dokładnego zbadania sprawy w celu zgodnej z prawem oceny stanu faktycznego. Skarżący wskazał, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art. 11 k.p.a., poprzez istotny dla sprawy brak rzetelnego wyjaśnienia zasadności przesłanek, którymi organ kierował się przy załatwianiu sprawy w szczególności w zakresie wyjaśnienia dlaczego organ administracji przyjął, że skarżący dopuścił się rażącego naruszenia warunków określonych w licencji lub innych warunków wykonywania działalności objętej licencją oraz braku odniesienia się do argumentów wskazanych przez skarżącego w odwołaniu. Skarżący zarzucił organowi II instancji, że ten dopuścił się naruszenia art. 77 k.p.a., poprzez brak podjęcia kroków w celu wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w sprawie. Ostatni podniesiony przez skarżącego zarzut dotyczył naruszenia art. 80 k.p.a., poprzez uznanie za udowodnione okoliczności, które nie znajdują oparcia w całokształcie materiału dowodowego w szczególności w zakresie przyjęcia, że skarżący pobrał od pasażera zawyżoną stawkę za wykonany kurs. W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że Kolegium błędnie ustaliło stan faktyczny odnośnie pobrania przez niego wyższej stawki za przejazd. Skarżący podał, że wyliczenie kwoty, jaką powinien zapłacić klient nie wynika z prostego przeliczenia liczby przejechanych kilometrów i ceny wynikającej z taryfy, ale wynika również z uwzględnienia trybu jazdy. Zgodnie bowiem z § 8 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać taksometry elektroniczne, oraz szczegółowego zakresu sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych, taksometr powinien zapewniać dwa zwykłe tryby obliczania: S – jest to pojedyncze zastosowanie taryfy, w którym obliczanie opłaty następuje na podstawie taryfy za czas poniżej prędkości granicznej i na podstawie taryfy za drogę powyżej prędkości granicznej oraz D – gdzie stosuje się podwójne zastosowanie taryfy, dotyczy to sytuacji gdzie obliczenie opłaty następuje na podstawie jednoczesnego zastosowania taryfy za czas i taryfy za drogę w ciągu całego kursu. Zdaniem skarżącego, z przytoczonego przepisu wynika, że nie ma możliwości ustalenia sztywnej i niezmiennej kwoty wynikającej z tytułu przejazdu daną trasą. Potwierdza to zresztą również okoliczność wskazana w odwołaniu, gdzie przytoczono wyniki kontroli przeprowadzonej na dwóch taksówkarzach, którzy pokonując tą samą trasę uzyskali różne ceny końcowe. Organy administracji w ogóle jednak nie odniosły się do tych argumentów podniesionych w odwołaniu. Skarżący podniósł również, że nie ma podstaw do przyjęcia, że pobrał od klienta kwotę wyższą od należnej, gdyż nie zostało to w żadnej mierze udowodniona. Odnosząc się do zarzutu, iż nie włączył taksometru oraz nie dokonał zaewidencjonowania usługi za pomocą kasy fiskalnej, skarżący wskazał, że nie odzwierciedla to stanu faktycznego. Skarżący podniósł, że nie wydanie paragonu fiskalnego nie było wynikiem jego świadomego zaniechania, a tylko i wyłącznie awarią urządzenia, które zostało następnie naprawione przez M. F., który dokonuje serwisu tego typu urządzeń. Skarżący zarzucił, że w toku postępowania administracyjnego organy nie przeprowadziły dowodu z zeznań wymienionego wyżej świadka, co spowodowało, że skarżący nie miał możliwości w pełni wykazać swoich racji. Zdaniem skarżącego, niedopuszczalne jest również powoływanie się przez organy administracji publicznej na wyrok z dnia 13 lipca 2007 r., gdyż uległ on zatarciu z mocy prawa. Skarżący uważa zatem, że dokonywanie na tej podstawie jakichkolwiek ustaleń faktycznych nie może mieć miejsca. Poza tym zgodnie z art. 11 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tylko ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd administracyjny. Tymczasem skarżący został skazany za wykroczenie. Jego zdaniem, dokonywanie na podstawie takiego wyroku ustaleń faktycznych, a tym bardziej powoływanie się na treść uzasadnienia wyroku, nie może zostać uznane za prawidłowe, a organy postępowania administracyjnego powinny samodzielnie ustalić stan faktyczny, przeprowadzając w tym zakresie szczegółowe postępowanie dowodowe. Organy administracji nie podjęły jednak wszystkich możliwych i wymaganych kroków, aby samodzielnie ustalić stan faktyczny niniejszej sprawy, przez co naruszyły wskazane na wstępie przepisy postępowania administracyjnego. Skarżący odniósł się również do kwestii przyjęcia przez organy, że dopuścił się on rażącego naruszenia warunków określonych w licencji lub innych warunków wykonywania działalności objętej licencją. Zdaniem skarżącego, do rażącego naruszenia może dojść wtedy, gdy będzie ono oczywiste i nie będzie budzić żadnych wątpliwości. Naruszenie rażące, to naruszenie o dużej wadze prowadzące do wypaczenia celu, dla jakiego uchwalono ustawę o transporcie drogowym. Skarżący stwierdził, że przy ocenie przesłanki "rażącego naruszenia" należy mieć na uwadze częstotliwość naruszeń, wagę naruszonych obowiązków, wyrządzoną szkodę, odstęp czasowy pomiędzy poszczególnymi naruszeniami. W ocenie skarżącego, w niniejszej sprawie nie można mówić o rażącym naruszeniu wykonywanej działalności objętej licencją z uwagi na fakt, że na przestrzeni 10 lat wykonywania przez niego działalności polegającej na świadczeniu usług w zakresie przewozu osób taksówką, doszło tylko do dwóch naruszeń warunków wykonywanej działalności. Poza tym zostały one przedzielone kilkuletnim wykonywaniem działalności, w ramach której na skarżącego nie wpływały żadne skargi i nie było żadnych uwag co do prowadzonej przez niego działalności. Poza tym skarżący – według organów – zawyżył maksymalną stawkę wynikającą z przewozu pasażera o 4 złote, a więc o znikomą kwotę. Skarżący podniósł, że cofnięcie licencji jest dla niego sankcją bardzo dotkliwą, gdyż spowoduje utratę przez niego i jego rodzinę źródła utrzymania. Skarżący uważa, że organy administracji publicznej przy wymierzaniu sankcji za dokonanie naruszenia przepisów dotyczących wykonywania licencji z zakresu przewozu osób taksówkami powinny wziąć pod uwagę słuszny interes skarżącego i badać, aby dolegliwość nie przekraczała stopnia naruszenia warunków licencji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., zwanej dalej p.p.s.a.), Wojewódzki Sąd Administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej i stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną. W ramach tej kognicji Sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu administracyjnego nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.):

"Art. 15. 1. Licencję cofa się: (...)

2) jeżeli jej posiadacz:

a) nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w zakresie transportu drogowego,

b) rażąco naruszył warunki określone w licencji lub inne warunki wykonywania działalności objętej licencją określone przepisami prawa,

(...)

2. Cofnięcie licencji w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 2 lit. a, b, d oraz lit. e poprzedza się pisemnym ostrzeżeniem przedsiębiorcy, że w przypadku ponownego stwierdzenia naruszenia tych przepisów wszczyna się postępowanie w sprawie cofnięcia licencji. (...)"

Z akt sprawy wynika, że w dniu 20 lipca 2006 r. skarżący dokonał sprzedaży usługi przewozowej z pominięciem kasy rejestrującej i w konsekwencji nie wydał paragonu fiskalnego określającego należność do zapłacenia oraz zawyżył należność za przejazd, poprzez naliczenie opłaty w wysokości 27 zł, zamiast prawidłowej wynoszącej ok. 19 zł. Stanowiło to naruszenie przepisów uchwały Rady Miasta z dnia 23 maja 2001 r. Nr [...] w sprawie ustalenia cen urzędowych za przewozy taksówkami osobowymi oraz w sprawie stref taryfowych dla taksówek na terenie Gminy Miasta (Dz. Urz. Wojew. Nr 68, poz. 1043) oraz art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Pismem z dnia 11 grudnia 2006 r. Urząd Miasta wystosował do skarżącego ostrzeżenie, o którym mowa w przytoczonym wyżej art. 15 ust. 2 omawianej ustawy o transporcie drogowym, że w przypadku ponownego stwierdzenia nieprzestrzegania tych przepisów związanych z wykonywaniem transportu drogowego taksówką, zostanie wszczęte postępowanie w sprawie cofnięcia licencji. Z akt sprawy wynika, że w dniu 16 czerwca 2010 r. skarżący wykonał przewóz w ramach działalności objętej posiadaną licencją, zawyżając należność za przejazd, poprzez żądanie opłaty w wysokości 25 zł zamiast prawidłowej 21 zł, nie zaewidencjonował sprzedaży usługi przewozowej przyjmując należność, z pominięciem kasy rejestrującej i w konsekwencji nie wydał paragonu fiskalnego określającego należność do zapłacenia, a także wykonał usługę przewozową bez włączonego taksometru, który ponadto zainstalowany był w miejscu niewidocznym dla pasażera. Czyny te stanowiły naruszenie § 5 ust. 1 i 2 oraz § 6 ust. 1 "Przepisów porządkowych" będących załącznikiem do uchwały Rady Miasta z dnia 20 października 2004 r. Nr [...] oraz przepisów uchwały Rady Miasta z dnia 17 czerwca 2009 r. Nr [...] w sprawie stref taryfowych dla taksówek oraz ustalenia cen urzędowych o charakterze maksymalnym za przewozy taksówkami osobowymi na terenie Gminy (Dz. Urz. Województwa z 2009 r. Nr 407, poz. 2951), która określa górną granicę opłat za usługę transportu taksówką. Niezaewidencjonowanie sprzedaży usługi, stanowiło natomiast naruszenie art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Należy zatem uznać, że skarżący w dniach 20 lipca 2006 r. i 16 czerwca 2010 r. dopuścił się naruszenia tych samych przepisów, tj. art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wymienionych wyżej uchwał Rady Miasta określających strefy taryfowe oraz maksymalne ceny urzędowe za przewozy taksówkami na terenie Gminy. Została również zachowana procedura cofnięcia licencji określona w art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, gdyż po pierwszym stwierdzeniu przez organy, że skarżący narusza warunki licencji, został on ostrzeżony pismem z dnia 11 grudnia 2006 r., że w przypadku ponownego stwierdzenia nieprzestrzegania przepisów związanych z wykonywaniem transportu drogowego taksówką, zostanie wszczęte postępowanie w sprawie cofnięcia licencji.

Odnosząc się do podniesionych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, iż są one bezzasadne. Skarżący kwestionuje dokonane przez organy ustalenia, że naruszenia, których się dopuścił miały charakter rażący. O tym, że naruszenie warunków licencji ma charakter rażący decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia warunków licencji, charakter warunków, które zostały naruszone oraz skutki jakie to naruszenie wywołało. Oczywistość naruszenia warunków licencji polega na rzucającej się w oczy sprzeczności między zachowaniem przewoźnika a określonymi w licencji wymogami prawidłowego wykonywania przewozu. Skutki, które wywołuje działanie przewoźnika sprzeczne z warunkami licencji, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności – gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie tego działania. W niniejszej sprawie skarżący zawyżając należności za przejazd działał na szkodę klienta i naraził go na stratę finansową wymagając od niego aby zapłacił za przewóz więcej niż ta usługa jest warta, przy czym – co należy podkreślić – w tym wypadku wysokość szkody jest bez znaczenia. Z kolei niezaewidencjonowanie usługi w kasie rejestrującej stanowi naruszenie przepisów podatkowych. Należy zatem uznać, że organy administracyjne obu instancji prawidłowo przyjęły, że popełnione przez skarżącego naruszenia mają charakter rażący.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego, że nie ma możliwości ustalenia stałej i niezmiennej ceny za przejazd daną trasą, Sąd zwraca uwagę, że kwestia ta została uregulowana w uchwałach Rady Miasta z dnia 23 maja 2001 r. Nr [...] w sprawie ustalenia cen urzędowych za przewozy taksówkami osobowymi oraz w sprawie stref taryfowych dla taksówek na terenie Gminy oraz z dnia 17 czerwca 2009 r. Nr [...] w sprawie stref taryfowych dla taksówek oraz ustalenia cen urzędowych o charakterze maksymalnym za przewozy taksówkami osobowymi na terenie Gminy. Obie te uchwały określały ceny urzędowe za przejazd taksówką 1 kilometra w poszczególnych strefach taryfowych w granicach administracyjnych Gminy. Można zatem ustalić cenę za przejazd danej trasy.

W swojej skardze skarżący zarzucił, że organy nie podjęły wszystkich kroków w celu wyczerpującego ustalenia stanu faktycznego i nie uwzględniły jego wniosku o przesłuchanie w charakterze świadka M. F., który zajmuje się serwisowaniem kas fiskalnych. Zdaniem Sądu, nie było potrzeby przesłuchania tego świadka. M. F. został bowiem przesłuchany przez Sąd Rejonowy w toku postępowania [...], gdzie zeznał, że nie stwierdził zacięcia drukarki w kasie fiskalnej. Przesłuchanie tego świadka przez organy administracyjne o tyle jest prawnie irrelewantne, że skarżący przed rozpoczęciem każdego kursu (który jest samodzielną umową zawieraną między pasażerem a przewoźnikiem) powinien skontrolować prawidłowość działania urządzeń m.in. takich jak taksometr czy drukarka w kasie fiskalnej i nie powinien rozpoczynać realizacji umowy o przewóz pasażera w sytuacji niesprawnego czy nie włączonego taksometru (co miało miejsce w niniejszej sprawie) lub tylko niesprawnej drukarki w kasie fiskalnej.

Sąd nie zgodził się z twierdzeniem skarżącego, że nie zostało udowodnione, że pobrał od pasażera zawyżoną stawkę za wykonany kurs. Należy zwrócić uwagę, że pobranie przez skarżącego w dniu 16 czerwca 2010 r. zawyżonej stawki nastąpiło podczas kursu z pasażerem, którym był pracownik Wydziału Ewidencji Pojazdów i Kierowców Urzędu Miasta W. D., a która w ramach swoich obowiązków sprawdzała w ten sposób, czy kierowcy taksówek używają taksometrów zgodnie z przepisami. W. D. zamówiła kurs z ulicy P w K (na wysokości wejścia do G) do "A" przy ul. D w K. Trasa ta wynosi od 4,6 do 4,7 km, a koszt przejazdu na tej trasie, zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 i 2 uchwały Rady Miasta z dnia 17 czerwca 2009 r. Nr [...] (wydanej z upoważnienia art. 8 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. - o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.), powinien wynieść 21,00 zł. Natomiast skarżący zażądał za przejazd 25,00 zł, a więc kwotę wyższą o 4,00 zł od kwoty należnej. Podczas przesłuchania w dniu 28 czerwca 2010 r. w Wydziale Ewidencji Pojazdów i Kierowców Urzędu Miasta (k. 4 akt administracyjnych) skarżący potwierdził, że pobrał od klientki za przejazd kwotę 25,00 zł. Potwierdza to zresztą wystawiony przez skarżącego rachunek z dnia 16 czerwca 2010 r. Nr [...] (k. 3 akt administracyjnych).

Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącego, że podejmując zaskarżoną decyzję organy administracyjne winne były wziąć pod uwagę jego słuszny interes i zadbać, aby dolegliwość z nią związana nie przekraczała stopnia naruszenia warunków licencji. Decyzja wydana na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o transporcie drogowym nie jest oparta na uznaniu administracyjnym. Określone w art. 15 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym przesłanki cofnięcia licencji mają charakter obligatoryjny. Oznacza to, że w przypadku stwierdzenia przez organy, że któraś z tych przesłanek wystąpiła, są one zobowiązane cofnąć przewoźnikowi licencję na wykonywanie transportu drogowego. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w pełni stanowisko orzecznictwa sądów administracyjnych (m.in. wyrok WSA w Białymstoku sygn. akt II SA/Bk 705/07 opubl. LEX nr 471186), że "katalog przesłanek z art. 15 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym ma charakter zamknięty, zamieszczone w nich okoliczności uzasadniające cofnięcie licencji opierają się na kryteriach obiektywnych, niezależnych od sytuacji osobistej kierowcy, w tym majątkowej (...)".

Po zapoznaniu się z aktami niniejszej sprawy Sąd uznał, że organy administracyjne obu instancji w sposób prawidłowy ustaliły stan faktyczny i w sposób prawidłowy dokonały jego oceny. Zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza, że skarżący dopuścił się rażącego naruszenia warunków licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Wbrew twierdzeniom skarżącego organy nie oparły się tylko i wyłącznie na wyrokach sądów powszechnych jakie zapadły przeciwko niemu. Naruszenia jakich skarżący się dopuścił zostały ustalone przede wszystkim w toku kontroli przeprowadzonej przez pracowników Wydziału Ewidencji Pojazdów i Kierowców Urzędu Miasta. Ich ustalenia potwierdzają protokół z przesłuchania skarżącego w dniu 28 czerwca 2010 r. w Wydziale Ewidencji Pojazdów i Kierowców Urzędu Miasta (k. 4 akt administracyjnych) oraz wniosek z dnia 31 sierpnia 2010 r. skierowany do Sądu Rejonowego o ukaranie skarżącego za wykroczenie przeciwko interesom konsumentów określone w art. 138 Kodeksu wykroczeń (k. 6 akt administracyjnych). Natomiast wyroki sądów powszechnych stanowią tylko jeden z dowodów, na podstawie których zostały wydane decyzje organów I i II instancji.

Mając powyższe na względzie Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi M. K. i dlatego na podstawie art. 151 p.p.s.a. ją oddalił.