IV SA/Wr 205/13

Uzasadnienie

Pismem z dnia 28 lutego 2013r. skarżący P. S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na decyzję Odwoławczej Komisji Stypendialnej dla Studentów Politechniki W.z dnia [...]lutego 2013r. (wniosek o ponowne rozpatrzenie nr [...], o przyznanie stypendium Rektora dla najlepszych studentów za wysoką średnią o numerze sprawy: [...]) w przedmiocie odmowy przyznania stypendium za wyniki naukowe, zarzucając, iż decyzja ta jest w całości błędna, albowiem została oparta na przesłance, której skarżący nie mógł spełnić. Skarżący podkreślił, że w ocenie Komisji, nie mógł otrzymać przedmiotowego stypendium, albowiem nie odbył obowiązkowych zajęć z zakresu języka obcego w 3 i 4 semestrze studiów. Powyższa ocena Komisji jest zdaniem skarżącego chybiona, gdyż jak wynika z planu studiów dla kierunku, na którym studiuje skarżący, nie miał on obowiązkowych zajęć z języka obcego na 3 i 4 semestrze studiów. Błędne jest tym samym zapatrywanie Komisji, że nie spełnił on warunku do uzyskania stypendium, skoro plan jego studiów (przygotowanego przecież przez uczelnie, której jest studentem) nie przewidywał zajęć z języka obcego.

W konsekwencji powyższego, skarżący stwierdził, że nie jest dopuszczalna sytuacja, w której przed studentem stawia się warunek nierealny do spełnienia, a równocześnie na podstawie tegoż nierealnego do spełnienia warunku wydaje się decyzję odmowną w przedmiocie przyznania stypendium. Oznacza to, że skarga jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie, stąd powołując się na przepis art.145 p.p.s.a. - wniósł o jej uchylenie.

W odpowiedzi na skargę Przewodniczący Odwoławczej Komisji Stypendialnej dla Studentów Politechniki W. wniósł o jej oddalenie, wskazując, że skarżący student Wydziału Informatyki i Zarządzania Politechniki W., złożył skargę na decyzję Odwoławczej Komisji Stypendialnej z dnia [...] grudnia 2012r., nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Wydziałowej Komisji Stypendialnej o nieprzyznaniu mu stypendium rektora dla najlepszych studentów za wysoką średnia ocen. Stwierdzono, że zarzuty skargi uznać należy za pozbawione podstaw. Regulamin pomocy materialnej dla studentów obowiązujący w dacie składania przez skarżącego wniosku o przyznanie stypendium określał w § 20 ust. 1 kryteria warunkujące przyznanie stypendium rektora za wysoką średnią. Były nimi: posiadanie wpisu na semestr, zaliczenie w terminie do ostatniego dnia letniej sesji egzaminacyjnej wszystkich kursów wymaganych programem studiów i nieposiadanie punktów deficytowych powstałych z winy studenta oraz uzyskanie średniej oceny nie niższej niż 4,00. (Zarządzenie Wewnętrzne [...] z 6 sierpnia 2012 r. wraz z Regulaminem pomocy materialnej).

Organ wskazał, że skarżący wypełnił wszystkie kryteria poza jednym dotyczącym deficytu punktów ECTS. Zrealizował, co prawda, wszystkie kursy wymagane planem studiów w poprzednim, drugim roku studiów, jednakże nie usunął deficytu punktów ECTS z pierwszego roku studiów, w trakcie którego nie zrealizował kursów z języka obcego. Deficyt punktów przechodzi na kolejne lata studiów, aż do czasu zrealizowania przez studenta tych kursów, które deficyt wywołały. W przypadku skarżącego nie zrealizowanie przezeń do końca 4 semestru dwóch kursów języka obcego spowodowało wystąpienie deficytu 5 punktów ECTS, a to z kolei uniemożliwiło przyznanie mu stypendium rektora dla najlepszych studentów za wysoką średnią. Powyższe uzasadnia wniosek o oddalenie skargi.

Niemniej jednak Odwoławcza Komisja Stypendialna przyznała, że w uzasadnieniu swojej decyzji błędnie wskazała na obowiązek zrealizowania przez skarżącego kursów z języka obcego w 3 i 4 semestrze. W istocie obowiązek ten dotyczył semestru 1 i 2 i nie został spełniony do końca 4 semestru. Błąd ten nie miał jednak wpływu na poprawność decyzji podjętych przez Komisje Stypendialne obu instancji. W czasie podejmowanie przez nie decyzji o odmowie przyznania stypendium skarżącemu, posiadał on deficyt punktów ECTS, co w myśl postanowień Regulaminu pomocy materialnej wykluczało możliwość przyznania mu stypendium.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdzając, że brak jest zgodności w oznaczeniu przedmiotu zaskarżenia (decyzji) - z jednej strony przez skarżącego, a z drugiej strony przez organ odwoławczy, wezwał skarżącego do jednoznacznego określenia przedmiotu skargi.

Skarżący wykonując wezwanie Sądu, nadesłał kserokopię skarżonej decyzji (k.21 akt sądowych), dodatkowo oświadczając na rozprawie, że ta decyzja, czyli nosząca datę 1 lutego 2013r. jest przedmiotem zaskarżenia, a którą to wiedzę na temat jej treści podjął z systemu "edukacja cl.pl" i z którego to wydrukował tę decyzję.

Organ odwoławczy w piśmie z dnia 7 maja 2013r. stwierdził, cyt.: "(...) Data 1 lutego 2013r. widniejąca na wydruku z systemu nie jest datą wydania decyzji, tylko datą umieszczenia decyzji w systemie obsługi studenta Edukacja-CL działającym w Politechnice Wrocławskiej ".

Obecny na rozprawie Przewodniczący Odwoławczej Komisji Stypendialnej dla Studentów Politechniki W. nadto oświadczył, że student drogą mailową jest informowany o wydaniu decyzji. Jeżeli w dziekanacie nie odbierze jej osobiście, wówczas decyzję doręcza się drogą pocztową. Jak było w przypadku skarżącego nie jest w stanie się oświadczyć.

Organ odwoławczy wykonując postanowienie Sądu o dołączeniu zwrotnych poświadczeń odbioru przez skarżącego decyzji obu instancji, w piśmie z dnia 10 lipca 2013r. wyjaśnił, że przekazanie decyzji studentom, zgodnie z Regulaminem pomocy materialnej, leży w gestii dziekanatu. Dziekanat Wydziału Informatyki i Zarządzania, którego studentem jest P. S., nie posiada jednak zwrotnego potwierdzenia odbioru decyzji przez studenta, stąd też Odwoławcza Komisja Stypendialna dla Studentów nie jest w stanie jednoznacznie stwierdzić czy decyzja została studentowi przesłana pocztą. Jednakże w Uczelni funkcjonuje równocześnie elektroniczny system obsługi studentów, który zapewnia, iż każdy student informowany jest co do decyzji w swojej sprawie. Student drogą elektroniczną dostaje zawiadomienie, że w jego sprawie zapadła decyzja, którą następnie odczytuje po zalogowaniu się na indywidulane konto. Decyzja odczytana w ten sposób przez P. S. stała się podstawą do złożenia przez niego odwołania i rozpoczęcia postępowania przez Odwoławczą Komisję Stypendialną. Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku decyzji organu odwoławczego, która dostarczona studentowi w systemie elektronicznym stała się podstawą do złożenia przez niego skargi do sądu.

Wyjaśniając zaś kwestię różnych numerów widniejących na decyzji organu pierwszej instancji oraz na odwołaniu oświadczono, że system obsługi studentów funkcjonujący w Politechnice W. nadaje odrębne numery założonym sprawom, tj. złożonemu wnioskowi o stypendium lub złożonemu odwołaniu i odmienne numery decyzjom. Numer zamieszczony na odwołaniu odnosi się do sprawy, a nie do decyzji. Zdaniem Przewodniczącego Komisji, system zapewnia szybką identyfikację danej sprawy pomimo funkcjonowania różnych numerów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej (§ 1), przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 przywołanego przepisu). Sądy administracyjne, kierując się kryterium legalności, dokonują zatem oceny zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Wobec treści skargi godzi się podnieść, że rozstrzygając w granicach danej sprawy, Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że ma prawo wziąć pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze (art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012r., poz.270, zwanej dalej p.p.s.a.).

Stosując przedstawione wyżej kryteria oceny, Sąd w pierwszej kolejności ocenił prawidłowość zastosowania przy załatwianiu sprawy przepisów postępowania administracyjnego, jako, że przepisy te rzutują na prawidłowość ustalonego stanu faktycznego, a tylko należycie ustalony stan faktyczny sprawy pozwala ocenić zasadność zastosowania konkretnych norm prawa materialnego.

Przeprowadzona w powyższym zakresie kontrola wykazała, że zaskarżona decyzja (a co zgodnie ze skargą oraz oświadczeniem skarżącego złożonym na rozprawie oznacza decyzję Odwoławczej Komisji Stypendialnej z dnia 1 lutego 2013r., w istocie doręczoną skarżącemu w trybie art.39¹k.p.a.) - wydana została z naruszeniem przepisów prawa w zakresie wskazanym w art. 145 § 1 pkt.1 lit." c" p.p.s.a., co powoduje, że decyzja ta podlega usunięciu z obrotu prawnego.

Niesporne jest w sprawie, że materialno-prawną podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowią przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012r., poz. 572 ze zm.), zwaną dalej ustawą.

I tak stosownie do przepisu art. 173 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy, stypendium rektora dla najlepszych studentów stanowi jedną z form pomocy materialnej dla studentów ze środków przeznaczonych na ten cel w budżecie państwa.

Zgodnie z kolei z art. 175 ust. 2 i 3 ustawy, stypendia rektora dla najlepszych studentów są przyznawane na wniosek studenta przez rektora, a od decyzji rektora w sprawie stypendium dla najlepszych studentów, przysługuje wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy.

Stosownie jednak do ust. 4 art. 175 ustawy, na wniosek właściwego organu samorządu studenckiego kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej lub rektor przekazują uprawnienia w zakresie przyznawania stypendium socjalnego, stypendium specjalnego dla osób niepełnosprawnych, zapomogi oraz stypendium rektora dla najlepszych studentów - odpowiednio komisji stypendialnej lub odwoławczej komisji stypendialnej. Decyzje wydane przez komisje stypendialne i odwoławcze komisje stypendialne, o których mowa w art. 175 ust. 3, podpisują przewodniczący komisji lub działający z ich upoważnienia wiceprzewodniczący (art. 177 ust. 4 ustawy).

Stypendium rektora dla najlepszych studentów może otrzymać student, który uzyskał za rok studiów wysoką średnią ocen lub posiada osiągnięcia naukowe, artystyczne lub wysokie wyniki sportowe we współzawodnictwie międzynarodowym lub krajowym (art. 181 ust. 1 ustawy).

Szczegółowy regulamin ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, o których mowa w art. 173 ust. 1 pkt 1-3 i 8, w tym szczegółowe kryteria i tryb udzielania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, wzory wniosków o przyznanie świadczeń pomocy materialnej, wzór oświadczenia o niepobieraniu świadczeń na innym kierunku studiów oraz sposób udokumentowania sytuacji materialnej studenta ustala rektor w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego (art. 186 ustawy).

Z powyższego wynika, że podstawą prawną rozstrzygnięć podmiotów decydujących o przyznaniu stypendium rektora dla najlepszych studentów (w przedmiotowej sprawie - rozstrzygnięć komisji stypendialnej i odwoławczej komisji stypendialnej, którym rektor przekazał uprawnienie do rozstrzygania sprawy - art. 176 ust. 3 ustawy ) są nie tylko przepisy omawianej ustawy, ale także przepisy wydanego przez rektora, na podstawie art. 186 ustawy regulaminu, będącego aktem wykonawczym mającym swoje umocowanie w ustawie.

Istotny jest także w niniejszej sprawie przepis art. 207 ust. 1 omawianej ustawy, zgodnie z którym od decyzji podjętych przez organy uczelni w indywidualnych sprawach studenckich stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz przepisy o zaskarżaniu decyzji do sądu administracyjnego. Zgodnie zaś z ust. 4, przepis ust. 1 stosuje się także do decyzji podjętych przez komisję stypendialną i odwoławczą komisję stypendialną, o których mowa w art. 175 ust. 3 i art. 176 ust. 3 ustawy.

Odwołać się w tym miejscu należy, do poglądu wyrażonego przez Trybunał Konstytucyjny, że odpowiednie stosowanie przepisów k.p.a. oznacza konieczność zachowania przez organ minimum procedury administracyjnej, niezbędnej do załatwienia spraw i zagwarantowania ustawowych uprawnień strony, przy zachowaniu autonomii szkoły wyższej (por. wyrok TK z dnia 8 listopada 2000r., sygn. akt SK 19/99, publik. w OTK nr 7, poz. 258).

Również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym, odpowiednie stosowanie przepisów k.p.a. polega na zachowaniu przez organ minimum procedury administracyjnej, niezbędnej do załatwienia sprawy i zagwarantowania ustawowych uprawnień strony (por. wyrok NSA z dnia 13 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1304/11 , Lex nr 1069584).

Skoro z powyższych ustaleń wynika, że odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego oznacza konieczność zachowania przez organ minimum procedury administracyjnej, niezbędnej do załatwienia sprawy i zagwarantowania ustawowych uprawnień strony, to w postępowaniu w sprawie przyznania stypendium winny być przestrzegane tak ogólne zasady postępowania administracyjnego jak i respektowane podstawowe założenia procedury administracyjnej.

I tak w myśl określonej w art. 15 k.p.a. zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego, każda sprawa administracyjna winna podlegać dwukrotnemu, merytorycznemu rozstrzygnięciu. Zasadniczym celem postępowania odwoławczego jest kontrola decyzji wydanej w I instancji, przez ponowne rozpatrzenie sprawy.

Oznacza to, iż w przypadku wniesienia odwołania, organ II Instancji obowiązany jest ocenić prawidłowość decyzji organu I instancji nie tylko w granicach zarzutów przedstawionych w odwołaniu, lecz także pod kątem przepisów prawa materialnego i procesowego, które mają zastosowanie w sprawie rozstrzygniętej tą decyzja. W orzecznictwie przyjęte zostało, że organ odwoławczy rozpoznaje sprawę, a nie odwołanie.

Wydając rozstrzygnięcie organ odwoławczy winien przy tym usunąć naruszenia prawa, tak procesowego jak i materialnego, których dopuścił się organ I instancji. W szczególności, zgodnie z wyrażoną w art. 7 k.p.a. zasadą prawdy obiektywnej, obowiązany jest do podjęcia wszelkich działań niezbędnych do dokładne wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes strony. Stosownie do art. 77 § 1 k.p.a., stanowiącego o realizacji normy art. 7 k.p.a., zobowiązany jest tym samym do podjęcia wszelkich działań niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a następnie w myśl art. 80 k.p.a. dokonania oceny w oparciu o całokształt zebranego materiału dowodowego. Na mocy art. 136 k.p.a. uprawniony jest przy tym do przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego i jedynie stwierdzając, że dla prawidłowego ustalenia okoliczności faktycznych istotnych dla sprawy, konieczne jest przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w całości, bądź w znacznej części, obowiązany jest wydać decyzję kasacyjną określoną w art. 138 § 2 k.p.a.

Działając na podstawie przepisów prawa, do czego zobowiązuje art. 6 k.p.a., organy prowadzące postępowanie administracyjne na każdym jego etapie obowiązane są bowiem prowadzić postępowanie w taki sposób, aby wyjaśnić wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Jednocześnie, podejmując rozstrzygnięcie, organ odwoławczy nie może opierać się tylko na zarzutach strony, lecz każdorazowo uwzględnić wszystkie okoliczności sprawy. Na mocy art. 11 k.p.a. winien też wyjaśniać stronie zasadność przesłanek rozstrzygnięcia, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy. Wyrazem realizacji tej zasady jest uzasadnienie decyzji, które w myśl art. 107 § 3 k.p.a., winno przekonywać stronę o prawidłowości rozstrzygnięcia. Przede wszystkim, organ winien przedstawić w nim swoją ocenę oraz motywy leżące u podstaw podjętego rozstrzygnięcia. Odniesienie się w uzasadnieniu decyzji do wszystkich istotnych faktów i dowodów oraz podanie przyczyn nieuwzględnienia niektórych z nich jest przy tym niezbędne również z uwagi na realizację, określonej w art. 8 k.p.a., zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa.

Powyższym regułom proceduralnym zmierzającym do ustalenia prawdy obiektywnej nie sprostał w rozpatrywanej sprawie organ odwoławczy, gdy jednocześnie rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej decyzji o treści, cyt.: " nie przyznaje Panu stypendium Rektora dla najlepszych studentów za wysoka średnią " – nie odpowiada rodzajowi rozstrzygnięć określonych w art.138 § 1 k.p.a.

Wskazać należy, zgodnie z w/w art. 138 § 1 k.p.a. organ odwoławczy wydaje decyzję w której:

1) utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję albo

2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do

istoty sprawy albo uchylając tę decyzję - umarza postępowanie pierwszej instancji w całości albo w części, albo

3) umarza postępowanie odwoławcze.

Niewątpliwe jest zatem, że cyt. wyżej przepis ustanawia zamknięty katalog rozstrzygnięć, jakie mogą być wydane przez organ odwoławczy.

Tymczasem w niniejszej sprawie , zaskarżoną decyzją Odwoławcza Komisja Stypendialna orzekła, cyt.: " nie przyznać " skarżącemu przedmiotowego stypendium , co oznacza, że wydając takie rozstrzygnięcie w trybie odwoławczym , wydała rozstrzygnięcie niezgodne z cyt. wyżej art. 138 § 1 k.p.a., jako że przepis ten nie przewiduje takiej formy (treści) rozstrzygnięcia dla decyzji wydawanych przez organ odwoławczy.

Nadto umknęło uwadze organowi odwoławczemu podzielającemu w konsekwencji stanowisko organu I instancji, że organ I instancji wydając kwestionowaną przez skarżącego decyzję organu I instancji z dnia [...] listopada 2012r. , Nr [...]oparł swoje rozstrzygnięcie na nieobowiązującym zarządzeniu Nr [...] Rektora Politechniki W. z dnia 12 lipca 2011r.

Powyższe stwierdzenie Sąd opiera na tym , iż w aktach sprawy znajduje się zarządzenie wewnętrzne Rektora Politechniki W. Nr [...]z dnia 6 sierpnia 2012r. w sprawie wprowadzenia Regulaminu pomocy materialnej dla studentów, gdzie § 3 tegoż zarządzenia stanowi, cyt. : " Z dniem 31 sierpnia 2012r. traci moc zarządzenie wewnętrzne 43/2011 z dnia 12 lipca 2011r. w sprawie wprowadzenia Regulaminu pomocy materialnej dla studentów".

Zważyć jest przy tym należy, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie w pełni odpowiadające wymogom określonym w art. 107 § 3 k.p.a. jest uchybieniem o tyle istotnym , że decyzja organu I instancji nie dość, że oparta na nieobowiązującym akcie prawnym, to jej uzasadnienie ograniczające się do treści, cyt.: " niespełnione kryterium – deficyt 5 pkt ", - nie tylko jest niezmiernie lakoniczne, lecz w okolicznościach niniejszej sprawy nie poddaje się kontroli Sądu

Treść uzasadnienia podjętej przez organ odwoławczy decyzji nie zawiera ustaleń świadczących o tym, że podjęto wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jak również w sposób wyczerpujący nie zebrano i nie rozpatrzono materiału dowodowego. Stwierdzenie powyższe jest o tyle zasadne, iż sam organ odwoławczy przyznaje, że decyzję wydał w oparciu o błędnie ustalony stan faktyczny sprawy.

W okolicznościach niniejszej sprawy zaniechanie przeprowadzenia przez organ odwoławczy wnikliwego postępowania dowodowego, naruszenie obowiązku zgromadzenia całokształtu materiału dowodowego, a w konsekwencji brak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji ustaleń co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, stanowi w niniejszej sprawie naruszenie przepisów proceduralnych mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że gdy nie jest dokładnie ustalony stan faktyczny sprawy - a co ma miejsce w niniejszej sprawie, to nie można ocenić, czy jest on zgodny z hipotezą normy prawa materialnego.

Wskazane nieprawidłowości uniemożliwiły równocześnie Sądowi, dokonanie oceny prawidłowości toku rozumowania i motywów zajętego przez organ odwoławczy stanowiska, a przez to także kontrolę zaskarżonej decyzji, co do przesłanek rozstrzygnięcia.

W konsekwencji powyższych uwag, zaskarżoną decyzję organu odwoławczego uznać należało za naruszającą prawo w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wskazać przy tym również należy, że w orzecznictwie przyjęte zostało, iż podjęta w odpowiedzi na skargę, czyli złożonej po zakończeniu postępowania administracyjnego, próba usunięcia braków uzasadnienia decyzji, nie może zastąpić uzasadnienia decyzji, określonego w art.107 § 3 k.p.a. W odpowiedzi na skargę, organ winien odnieść się do podniesionych w niej zarzutów, a nie dokonywać brakujących ocen w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 czerwca 2012r., sygn.akt IV S.A./Wr 137/12; wyrok WSA w Szczecinie z dnia 12 października 2011r., sygn.akt II S.A./Sz 846/11, Lex nr 1084622).

Powyższe oznacza, że przedłożona w niniejszej sprawie odpowiedź na skargę nie może konwalidować braków skarżonej decyzji z tego przede wszystkim względu, że nie jest ona częścią decyzji, lecz służy jedynie prezentowaniu stanowiska organu odwoławczego względem skargi.

Stwierdzając opisane wyżej uchybienia organu, należało skargę uwzględnić.

Rozpoznając ponownie niniejszą sprawę, organ odwoławczy winien mieć na względzie nie tylko ocenę prawną i wskazania zawarte w niniejszym uzasadnieniu, lecz także i to, że w aktach administracyjnych sprawy znajduje się decyzja tegoż samego organu odwoławczego z dnia 18 grudnia 2012r., Nr [...] wydana po rozpatrzeniu odwołania skarżącego z dnia 12 grudnia 2012r. – orzekająca nie przyznanie P. S. stypendium Rektora dla najlepszych studentów za wysoką średnią. Jednakże z akt sprawy nie wynika, by decyzja ta została doręczona skarżącemu. Nie wykazał tego organ, jak i nie potwierdził skarżący, oświadczając w tym względzie na rozprawie, iż nie otrzymał drogą pocztową decyzji organu odwoławczego.

Wskazać w tym miejscu zaś należy, że ze znajdującego się w aktach sprawy Regulaminu pomocy materialnej studentów Politechniki W., załącznik do zarządzenia wewnętrznego Nr [...] Rektora z dnia 6 sierpnia 2012r. jednoznacznie wynika, że decyzję pierwszej instancji lub instancji odwoławczej doręcza się studentowi za potwierdzeniem odbioru, niezwłocznie po jej podjęciu ( § 9 ust.14 Regulaminu).

Podkreślić przy tym należy, że w myśl art.110 k.p.a. - decyzja wywołuje skutki prawne dopiero z chwilą wprowadzenia jej do obrotu prawnego w drodze doręczenia lub jej ogłoszenia. W orzecznictwie przyjęte zostało, że decyzje niedoręczone to decyzje nieistniejące (nietakty), które nie korzystają z przymiotu domniemania prawidłowości i nie wchodzą do obrotu (por. wyrok WSA w Opolu z dnia 3 lipca 2012r., sygn.akt II S.A./Op 239/12, LEX nr 1217989).

Podobny pogląd prezentuje Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z którym decyzja administracyjna jako indywidualny akt zewnętrzny skierowany do konkretnie oznaczonego podmiotu wywołuje skutki dopiero w momencie jej skutecznego doręczenia bądź ogłoszenia. Adresat decyzji musi mieć świadomość że taki akt administracyjny został w stosunku do niego wydany, co będzie możliwe tylko w momencie skutecznego doręczenia decyzji (por. wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2012r., sygn.akt I OSK 1333/11, publ. LEX nr 1120589).

W świetle powyższych ustaleń, Sąd - jak to już wyżej podkreślił, przyjął za skarżącym, który jest dysponentem skargi, że skoro przedmiotem zaskarżenia była decyzja organu odwoławczego nosząca datę 1 luty 2012r. i doręczona skarżącemu w trybie w/w art.39 ¹ k.p.a., to w konsekwencji ta tylko decyzja objęta została oceną - kontrolą Sądu, tym bardziej, że z powyższych ustaleń wynikałoby, ze decyzja organu odwoławczego z dnia 18 grudnia 2012r. nie weszła do obrotu prawnego.

Wskazać przy tym jednak należy, że z porównania w/w zaskarżonej przez skarżącego decyzji z opisaną wyżej decyzją organu odwoławczego noszącą datę 18 grudnia 2012r. nie wynika , aby były to tożsame decyzje, gdyż po pierwsze różnią się nie tylko datami, lecz noszą różne oznaczenia - numery, a nadto różna jest przywołana przez organ odwoławczy podstawa materialno-prawna w postaci zarządzenia Rektora Politechniki W.dot. Regulaminu pomocy materialnej (...). O ile bowiem w zaskarżonej przez skarżącego decyzji organ odwoławczy powołuje się na znajdujący się w aktach sprawy, w/w Regulamin pomocy materialnej studentów Politechniki W. stanowiący załącznik do zarządzenia wewnętrznego Nr [...] Rektora Politechniki W. z dnia 6 sierpnia 2012r., o tyle w decyzji organu odwoławczego z dnia 18 grudnia 2012r. organ powołuje się na Regulamin pomocy materialnej studentów, stanowiący załącznik do zarządzenia Nr [...] Rektora Politechniki W. z dnia 22 sierpnia 2012r.

Nadto tak w zaskarżonej decyzji, jak i w w/w decyzji organu odwoławczego z dnia 18 grudnia 2012r., brak jest całkowicie oznaczenia (danych dot. daty, numeru itd.) decyzji organu I instancji, co jest kolejnym uchybieniem organu odwoławczego, o tyle istotnym, że wprawdzie na rozprawie Przewodniczący Komisji oświadczył, iż numer zamieszczony na decyzji organu I instancji może być wynikiem błędu, tym niemniej wydając decyzję w trybie odwoławczym , kwestia ta zupełnie został pominięta.

Mając na uwadze powyższe uchybienia procesowe, Wojewódzki Sąd Administracyjny opierając się na przepisie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w punktach I i II sentencji. O kosztach orzeczono zaś na podstawie art. 200 tejże ustawy.