II SA/Gl 620/13

Uzasadnienie

Pełnomocnik "A" S.A. w D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z [...]r. nr [...] o nałożeniu kary pieniężnej

w wysokości [...]zł ([...]złotych) za zajęcie pasa drogowego - drogi gminnej ulicy [...] w C. w okresie od [...]r. bez zezwolenia zarządcy drogi poprzez umieszczenie w nim reklamy o łącznej powierzchni [...]m². Orzeczenie organu drugiej instancji zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniach [...]r., [...]r., [...]r. oraz [...]r. przedstawiciele Miejskiego Zarządu Dróg i Transportu w C. dokonali oględzin w terenie, podczas których stwierdzono, że skarżąca Spółka bez zezwolenia zarządcy drogi zajęła pas drogowy ul. [...] posadawiając tam dwustronną tablicę reklamową o wymiarach [...]m, o łącznej powierzchni [...]m2. Na potwierdzenie powyższego faktu podczas kontroli wykonano dokumentację fotograficzną. Do akt sprawy dołączono również mapę z oznaczeniem granic działek ewidencyjnych, linii rozgraniczających pasa drogowego, a także lokalizacji obiektu oraz wypis z ewidencji gruntów działki ewidencyjnej, na której usytuowany był obiekt reklamowy. Pismem z dnia

[...]r., wysłanym do strony w dniu [...]r., organ powiadomił "A" S.A. w D. o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej za zajęcie działki nr [...]w pasie drogowym ulicy [...] w C.. Do protokołu z dnia [...]r. pełnomocnik skarżącej Spółki oświadczył, że nie posiada zezwolenia zarządcy drogi na umieszczenie reklamy począwszy od dnia [...]r., natomiast została ona ustawiona w tym miejscu za zgodą Z. L., który zapewnił, że jest właścicielem terenu, na którym ją posadowiono. Dodatkowo pełnomocnik podał, że tablica zostanie usunięta w dniu [...]r. W aktach sprawy znajduje się także pismo datowane na dzień [...] r. skierowane do Z. L. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "B" w B., w którym wskazano, że z uwagi na niewywiązanie się przez niego ze zobowiązań w zakresie posadowienia reklamy Spółka zmuszona jest do natychmiastowego jej demontażu, przy czym demontażu i późniejszego ewentualnego montażu (po uzyskaniu koniecznych zezwoleń) winem on dokonać na własny koszt.

Działając z upoważnienia Prezydenta Miasta C. Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg i Transportu w C. decyzją z [...] r., nr [...], wydaną na podstawie art. 104 ustawy

z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 z późn. zm. - zwana dalej KPA), art. 40 ust. 1, ust. 2 pkt 3, ust. 6 ust. 12 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późń. zm. – zwana dalej jako u.d.p.) oraz § 4 uchwały Rady Miasta C. z dnia [...]r., nr [...]

w sprawie wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego nałożył na "A" S.A.

w D. karę pieniężną w wysokości [...]zł za zajęcie pasa drogowego drogi gminnej ulicy [...] w C. w okresie od [...]r. do [...]r., bez zezwolenia zarządcy drogi poprzez umieszczenie reklamy o łącznej powierzchni [...]m². W decyzji wskazano sposób wyliczenia kary jako iloczyn powierzchni reklamy, ustalonej stawki opłaty w wysokości [...] zł za metr kwadratowy dziennie i liczby dni zajęcia pasa drogowego powiększonej dziesięciokrotnie.

Od powyższego rozstrzygnięcia skarżąca Spółka złożyła odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. zarzucając naruszenie przepisów art. 8, 12 i 35 § 1 KPA. Strona nie negując ustaleń organu co do posadowienia reklamy salonu sprzedaży "A" S.A. w D. w pasie drogowym wskazała w uzasadnieniu, że zarówno ona, jak i właściciel nieruchomości graniczącej z działką drogową byli przeświadczeni, że reklama stoi na nieruchomości należącej do osoby fizycznej. Dalej podkreślono, że zarządca drogi o fakcie nieprawidłowego umieszczenia reklamy dowiedział się w dniu [...]r., jednak dopiero w dniu [...] r. poinformował o tym stronę przesyłając zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego. Strona zwróciła uwagę, że co prawda pismo zawiadamiające o wszczęciu postępowania datowane jest na dzień [...]r., czyli na dzień, w którym miała miejsce pierwsza kontrola, jednakże z akt wynika, że organ wysłał przedmiotowe pismo stronie dopiero w dniu [...]r. (wstrzymując wysyłkę albo antydatując pismo), nie sposób zatem w świetle zasady wyrażonej w art. 8 KPA uznać takiego działania organu za właściwe i zgodne z prawem. Zdaniem skarżącej Spółki za naruszające zasadę zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej, a tym samym za niedopuszczalne, należy uznać działania administracji publicznej zmierzające do wykorzystywania błędów popełnianych przez strony, a taka sytuacja zaistniała w sprawie. Strona wskazała również, że w ciągu 6 dni od powzięcia informacji o usytuowaniu tablicy w pasie drogowym, reklama została usunięta. Dalej zarzucono naruszenie art. 12 § 1 w zw. z art. 35 KPA, które to przepisy zobowiązują organy do załatwienia sprawy bez zbędnej zwłoki. Tymczasem powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 marca 1981 r. strona podniosła, że jeśli za datę wszczęcia postępowania w tym przypadku uznać datę dokonania przez organ pierwszej czynności w sprawie, a zatem dzień [...]r. (datę sporządzenia pierwszego protokołu kontroli), to licząc od tego dnia strona została powiadomiona o toczącym się postępowaniu dopiero po trzech tygodniach, zakończenie zaś postępowania nastąpiło w dniu [...]r., czyli po blisko 2 miesiącach od jego wszczęcia. Takie postępowanie organu naruszyło wymóg działania szybkiego i bez zbędnej zwłoki, co miało wpływ na wysokość kary nałożonej na stronę, bowiem nie mogła ona, jednak nie ze swojej winy, zareagować na naruszenie prawa. Podsumowując skarżąca Spółka stwierdziła, że nie powinna zostać obciążona karą za okres, w którym zarządca drogi świadomie wstrzymywał zawiadomienie strony o toczącym się postępowaniu wykorzystując niewiedzę podmiotu naruszającego prawo.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. utrzymało rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji w mocy. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że w sprawie bezsporne jest, że tablica, mająca charakter reklamy, o której mowa w art. 4 pkt 23 u.d.p., ustawiona została w pasie drogowym. Podkreślono, że organ jest związany dyspozycją przepisu art. 40 ust. 12 u.d.p. i w konsekwencji zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi skutkuje nałożeniem kary. Organ dokonując ustalenia stanu faktycznego nie bada przyczyny, dla której to zdarzenie nastąpiło, nie ma znaczenia również stopień winy strony w dokonaniu czynności naruszających prawo. W niniejszej sprawie zatem błędne przeświadczenie strony czy właściciela nieruchomości sąsiedniej, że działają oni zgodnie z prawem, a reklama posadowiona jest na działce prywatnej, nie mogło mieć wpływu na fakt wymierzenia kary i jej wysokość.

Podzielając stanowisko skarżącej Spółki, że organ zwlekał z przesłaniem stronie zawiadomienia o wszczęciu postępowania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. stwierdziło jednak, że nie ma to wpływu na prawidłowość wydanej decyzji. Podkreślono, że niewiedza o stanie prawnym nie może usprawiedliwiać naruszenia prawa. Skoro strona nie kwestionuje, że okres bezprawnego zajęcia pasa drogowego trwał 30 dni, to nałożenie kary

w podanej przez organ pierwszej instancji wysokości było zasadne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach pełnomocnik Spółki zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 61 § 4 KPA, art. 12 § 1 w zw. z art. 35 § 1 KPA, art. 79 § 1 i 2 w zw. z art. 10 KPA oraz art. 8 KPA w zw. z art. 40 ust. 1 u.d.p. Uzasadniając poszczególne zarzuty pełnomocnik zacytował wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 18 czerwca 2009 r., sygn. akt II SA/Gd 204/09, w którym wskazano, że obowiązek zawiadamiania stron jest jednym z najistotniejszych aspektów zasady czynnego udziału stron w postępowaniu, wyrażonej w art. 10 § 1 KPA, przy czym czynny udział winien być zapewniony na każdym etapie postępowania, również przez wydaniem decyzji należy umożliwić stronie wypowiedzenie się co do zebranego materiału w sprawie. Powołując wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2010 r., syng. akt II GSK 321/09 ponownie podniósł, że datą wszczęcia postępowania administracyjnego z urzędu jest data pierwszej czynności podjętej w sprawie. Dalej pełnomocnik przyznał, że organ udowodnił, że reklama była posadowiona w pasie drogowym w okresie od [...]r. do [...]r., jednak wysłanie zawiadomienia po upływie [...] dni od podjęcia pierwszej czynności kontrolnej spowodowało, że postępowanie było prowadzone wadliwie i pozbawiło stronę czynnego udziału w tym postępowaniu. Czynności procesowe podejmowane przez organ po [...]r. odbywały się bowiem bez udziału strony, co naruszyło również art. 79 § 1 i 2 KPA. Zdaniem pełnomocnika skarżącej Spółki jedynym celem takiego działania organu pierwszej instancji było dążenie do zatajenia faktu wszczęcia postępowania i w konsekwencji wymierzenie kary pieniężnej za możliwie jak najdłuższy okres. Podkreślono przy tym, że Spółka

w terminie 6 dni od otrzymania zawiadomienia o wszczęciu postępowania usunęła reklamę z pasa drogowego, zatem zwłoka organu w przesłaniu pisma datowanego na dzień [...]r., doręczonego stronie w dniu [...]r., miała istotny wpływ nie tylko na opóźnienie w załatwieniu sprawy, ale również na wysokość kary pieniężnej obliczanej jako iloczyn między innymi liczby dni zajmowania pasa drogowego, czym naruszono interes prawny strony. Dalej pełnomocnik zarzucił organowi działania niezgodne z zasadą szybkości postępowania, wskazując między innymi, że postępowanie wszczęte w dniu [...]r. zostało zakończone dopiero wydaniem decyzji w dniu [...]r. Natomiast powołując się na wyrażoną w art. 8 zasadę pogłębiania zaufania do władzy publicznej pełnomocnik wskazał, że niedopuszczalne jest w świetle tej zasady takie działanie organu, które uwzględnia jedynie interes organu,

a pomija interes strony działającej niezgodnie z prawem na skutek błędu, w tym przypadku braku wiedzy na temat stanu własności nieruchomości. Pełnomocnik zwrócił również uwagę, że z umowy zajmu zawartej z właścicielem nieruchomości sąsiadującej z pasem drogowym, której kopia znajduje się w aktach administracyjnych wynika, że wynajmujący zobowiązał się wskazać skarżącej Spółce konkretne miejsce celem posadowienia reklamy banerowej salonu sprzedaży na działce będącej jego własnością, a następnie zapewnił stronę, że wskazana część nieruchomości należy do niego. Świadczy to zdaniem autora skargi, że nie można Spółce przypisać świadomego działania polegającego na bezprawnym zajęciu pasa drogowego. Powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 26 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Sz 89/11 wskazano, że przesłanką wymierzenia kary opisanej w art. 40 ust. 12 u.d.p. jest dokonanie zajęcia pasa drogowego w sposób świadomie bezprawny, przez co należy rozumieć, że dokonujący zajęcia uświadamia sobie, że czyni to wbrew zakazowi, bez wymaganego zezwolenia. Zdaniem pełnomocnika naruszenie podczas prowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podstawowych zasad postępowania administracyjnego winno skutkować nieobciążaniem skarżącej Spółki karą za posadowienie reklamy w pasie drogowym za okres, w którym wykorzystując nieświadome działania strony organ wstrzymywał zawiadomienie jej

o wszczęciu postępowania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. w odpowiedzi na skargę wniosło o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Powołując się na orzecznictwo podkreślono, że błędne przeświadczenie strony o zgodnym z prawem posadowieniu tablicy na nieruchomości należącej do osoby, od której strona wynajmuje teren handlowy nie wyłącza odpowiedzialności strony, a zatem nie ma wpływu na fakt wymierzenia kary. Organ odwoławczy ponownie zgadzając się z zarzutami co do wymienionych przez stronę naruszeń prawa procesowego w prowadzonym w imieniu Prezydenta Miasta C. postępowaniu podkreślił, że nie może to jednak stanowić

o nieprawidłowości wydanej decyzji. Zwrócono również uwagę, że miejsce wskazane do ustawienia reklamy znajduje się w bardzo niedużej odległości od krawędzi jezdni co zdaniem organu powinno wzbudzić wątpliwości przedstawicieli Spółki co do rzeczywistego stanu własności tej części nieruchomości. Wątpliwości takie zresztą

w opinii organu zostały wyrażone w piśmie z dnia [...]r., znajdującym się w aktach sprawy, a skierowanym do osoby wynajmującej powierzchnię handlową, gdzie skarżąca Spółka wskazuje na powinność uzyskania przez niego wymaganego zezwolenia bądź zgłoszenia montażu tablicy banerowej. Odnosząc się do zarzutów dotyczących zgromadzonych w sprawie dowodów z przeprowadzonych oględzin bez udziału strony organ, powołując się na art. 75 § 1 KPA wskazał, że dokumentowanie każdego dnia zajęcia pasa drogowego w formie oględzin z udziałem strony przeczyłoby idei kontroli.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach rozważył, co następuje:

Wniesiona skarga nie mogła zostać uwzględniona, bowiem zaskarżona decyzja pozostaje w zgodzie z przepisami prawa materialnego, a także nie narusza przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm. – zwana dalej p.p.s.a.).

Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia wydanego w niniejszej sprawie stanowi art. 40 ust. 12 u.d.p., który stanowi, że za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi (pkt 1) lub z przekroczeniem terminu zajęcia określonego w zezwoleniu zarządcy drogi (pkt 2), bądź o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu zarządcy drogi (pkt 3) zarządca drogi wymierza w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną w wysokości dziesięciokrotności opłaty ustalonej zgodnie z ust. 4 – 6 tego przepisu. Przesłankami wymierzenia kary są zatem: zajęcie pasa drogowego oraz brak zezwolenia właściwego zarządcy drogi na takie zajęcie bądź zajęcie pasa niezgodnie z tym zezwoleniem. Natomiast art. 40 ust. 6 u.d.p. określa wysokość opłaty za zajęcie pasa drogowego jako iloczyn liczby metrów kwadratowych powierzchni pasa drogowego zajętej przez rzut poziomy obiektu budowlanego albo powierzchni reklamy, liczby dni zajmowania pasa drogowego

i stawki opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego.

W sprawie poza sporem jest, że należąca do skarżącej Spółki tablica o łącznej powierzchni [...] m2 jest reklamą w rozumieniu art. 4 pkt 23 u.d.p., została umieszczona w pasie drogowym drogi gminnej ulicy [...] w C.,

a zajęcie pasa drogowego trwało przynajmniej przez okres [...]dni. Nie ma również wątpliwości, że strona nie posiadała zezwolenia zarządcy drogi na umieszczenie reklamy w pasie drogowym, a przed planowanym zajęciem pasa nie złożyła wniosku do zarządcy drogi o wydanie takiego zezwolenia stosowanie do § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 czerwca 2004 r. w sprawie określenia warunków udzielania zezwoleń na zajęcie pasa drogowego (Dz. U. Nr 140, poz. 1481). Sytuacja taka uzasadnia nałożenie w drodze decyzji administracyjnej kary pieniężnej

w wysokości dziesięciokrotności opłaty należnej z tytułu zezwolenia na zajęcie pasa, przy czym biernie legitymowany w postępowaniu w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, jak prawidłowo ustalił organ, jest właściciel danej reklamy. Podkreślenia wymaga, że przepisy ustawy o drogach publicznych nie dają organowi orzekającemu możliwości odstąpienia od wymierzenia kary oraz nie zezwalają na wymierzenie kary na zasadzie uznania administracyjnego. Zasady ustalenia kary są sztywne, niezależne od winy sprawcy naruszenia czy innych niż wymienione w art. 40 ust. 12 u.d.p. okoliczności. Dlatego też podnoszony przez pełnomocnika strony skarżącej fakt niewiedzy zarówno Spółki, jak i właściciela nieruchomości, od której strona wynajmuje powierzchnię handlową, co do rzeczywistego przeznaczenia miejsca,

w którym posadowiona została tablica reklamowa, jest bezprzedmiotowy dla sądowej oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Sąd nie podziela zatem tezy skarżącej wyrażonej z powołaniem się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 26 maja 2011 r., sygn. akt II SA/Sz 89/11, że przesłanką wymierzenia kary opisanej w art. 40 ust. 12 u.d.p. jest dokonanie zajęcia pasa drogowego w sposób świadomie bezprawny. Orzeczenie to zapadło w innym stanie faktycznym, a przepisy ustawy nie warunkują nałożenia kary od winy (świadomości) podmiotu działającego.

Karę nakłada się w formie decyzji administracyjnej po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego. Zarzuty pełnomocnika "A" S.A. w D.

w głównej mierze dotyczyły naruszenia przez organ pierwszej instancji zasad prowadzenia postępowania, między innymi zasady czynnego udziału strony

w postępowaniu, zasady szybkości prowadzenia postępowania, zasady pogłębienia zaufania obywateli do organów państwa. Jednak wbrew przekonaniu strony skarżącej, w niniejszej sprawie nie doszło - w ocenie Sądu - do takiego naruszenia przez organy przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, co jest warunkiem dopuszczalności uchylenia decyzji. Sąd dostrzega okoliczność zgłaszaną przez Skarżącą, że zawiadomienie o wszczęciu postępowania zostało wysłane stronie po około trzech tygodniach od stwierdzenia faktu postawienia tablicy w pasie drogi. Ponieważ strona niezwłocznie po powzięciu informacji, że lokalizacja tablicy narusza przepisy, usunęła reklamę, to data poinformowania strony ma faktyczny wpływ na wysokość orzeczonej kary, która zależy także od ilości dni. Jest to jednak zależność faktyczna, nie prawna. Skarżąca podkreśla, że jej działanie nie było skutkiem zamierzonego i świadomego naruszenia przepisów, ale wynikało z błędnych informacji uzyskanych od kontrahenta. Instytucja opłat i kar za zajęcie pasa drogowego jest jednak uregulowana w taki sposób, że to na ustawiającym reklamę ciąży obowiązek prawidłowego rozeznania stanu faktycznego i prawnego, oraz uprzedniego uzyskania zezwolenia. Bezsporne jest, że reklama znajdowała się w pasie drogowym do [...]. Powód takiego stanu rzeczy nie ma znaczenia dla nałożenia kary. Przy decyzjach związanych ogólne zasady prowadzenia postępowania nie mogą niweczyć norm prawa materialnego, zatem Sąd nie może zobowiązać organu, ze względu na naruszenie prawa procesowego, do zaniechania stosowania przepisu prawa materialnego lub stosowania go w sposób zmodyfikowany, jeżeli naruszenie prawa procesowego nie niweczy podstaw do zastosowania przepisu prawa materialnego, np. poprzez nie wykazania zaistnienia przesłanek odpowiedzialności.

Sąd podziela stanowisko, że w przypadku postępowania prowadzonego z urzędu, datą wszczęcia postępowania jest dzień dokonania pierwszej czynności podjętej w sprawie. Jednocześnie pracownicy organu zarządzającego drogą są upoważnieni do monitorowania jej stanu i czynności te dla ich skuteczności nie wymagają udziału potencjalnego adresata decyzji. Podnoszony przez stronę zarzut niezapewnienia stronie udziału w postępowaniu, w szczególności poprzez brak zawiadomienia strony o terminie kolejnych kontroli nielegalnie zajętego pasa drogowego prowadzonych po dniu [...] r. jest wobec tego zdaniem Sądu nietrafny. Strona nie kwestionuje ustaleń faktycznych organu co do posadowienia tablicy w pasie drogowym, wymiarów reklamy czy okresu zajęcia pasa drogowego. Przed wydaniem decyzji stronie zostało umożliwione zajęcie stanowiska w sprawie, zawiadomienie z dnia [...]r. zawierało bowiem informację o możliwości zapoznania się z aktami, uzyskania wyjaśnień, składnia wniosków i zastrzeżeń w terminie 14 dniu do otrzymania zawiadomienia, natomiast

w dniu [...]r. odbyło się spotkanie pomiędzy przedstawicielami zarządcy drogi a reprezentującym "A" S.A. w D. pracownikiem, zakończone podpisaniem protokołu, w którym strona ustosunkowując się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego miała możliwość kwestionowania ustaleń faktycznych organu, co jednak nie nastąpiło. Zapewniony został zatem stronie udział w postępowaniu w takim zakresie, aby ewentualnie można było wyjaśnić wszystkie okoliczności sprawy, od których zależy zasadność wymierzenia kary. Odnosząc się do powołanego w skardze wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 5 listopada 2008 r., sygn. akt II SA/Sz 571/08, w którym zwrócono uwagę, że o ile pierwsza czynności kontrola może być uznana za wstępną, to koleje czynności podejmowane przed formalnym powiadomieniem strony o wszczęciu postępowania stanowią cześć tego postępowania i winny być przeprowadzone zgodnie z zasadami postępowania administracyjnego, a co za tym idzie o oględzinach stosownie do art. 79 KPA strona winna być zawiadomiona

z siedmiodniowym wyprzedzeniem, w przeciwnym wypadku nie będzie ona miała możliwości wypowiedzenie się w sprawie, stwierdzić należy, że takie stanowisko było podyktowane stanem faktycznym tamtej sprawy, gdzie skarżący głównie kwestionował ustalenia organu co do powierzchni nielegalnego zajęcia. W takim przypadku rzeczywiście udział strony w prowadzonych oględzinach miał wpływ na wynik sprawy. Działania kontrolne podejmowane przez uprawnione organy mają na celu badanie, czy nie doszło do naruszeń obowiązujących norm prawnych, a w razie ich stwierdzenia stosują one przewidziane prawem sankcje administracyjne, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Żaden przepis ustawy o drogach publicznych nie zobowiązuje zarządcy drogi do działań o charakterze sygnalizacyjnym, których celem byłoby wezwanie właściciela reklamy do usunięcia naruszenia prawa. Istotne jest w obowiązującym stanie prawnym, że dla podmiotu zajmującego pas drogowy ustawodawca przewidział odpowiedzialność bezwzględną, opierającą się wyłącznie na stwierdzeniu faktu naruszenia przepisu. W związku z powyższym mając na uwadze obowiązki zajmującego pas drogowy wynikające z przepisów prawa, nie można zgodzić się z autorem skargi, że w tym przypadku kara winna być naliczana od momentu, kiedy organ zawiadomił stronę o wszczęciu postępowania.

Mając na względzie podane argumenty, Wojewódzki Sąd Administracyjny

w Gliwicach, na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.