V SA/Wa 848/13

Uzasadnienie

Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej w niniejszej sprawie jest postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej (dalej: Minister) z [...] stycznia 2013 r., nr [...] (sprostowane postanowieniem z [...] marca 2013r.) utrzymujące w mocy postanowienie Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: Prezes PFRON) z [...] kwietnia 2012 r., nr [...] o odmowie wydania zaświadczenia o pomocy de minimis.

Postanowienie zapadło w następującym stanie faktycznym:

Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowe "[...] Spółka jawna z siedzibą w [...] (dalej: Skarżąca) zwróciła się z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis na wydatek w postaci zakupu i montażu windy.

Postanowieniem z [...] kwietnia 2012 r. Prezes PFRON odmówił wydania zaświadczenia o pomocy de minimis na wydatek dokonany w dniu 27 grudnia 2011 r. w kwocie 68.500 zł, tj. 16.373,05 euro. W podstawie prawnej postanowienia powołano art. 219 w zw. z art. 123 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.), oraz art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm., dalej: ustawa o rehabilitacji), a także rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 245, poz. 1810 ze zm., dalej: rozporządzenie MPPS z 19 grudnia 2007 r.). Zdaniem Prezesa PFRON nie można uznać za celowe i oszczędne wydatkowanie kwoty 68.500 zł na cel, który służy głównie podniesieniu komfortu pracy zatrudnionych osób niepełnosprawnych. Działanie takie jest niezgodne z przepisem § 4a rozporządzenie MPPS z 19 grudnia 2007 r., które mówi, że warunkiem wykorzystania funduszu rehabilitacji jest dokonanie wydatków z tego funduszu w sposób celowy i oszczędny z uwzględnieniem optymalnego doboru metod i środków realizacji w stosunku do zakładanych efektów. Zatem stwierdził, że zakup windy wraz z montażem był jedynie pretekstem do dokonania inwestycji, która była bez związku z dostosowaniem miejsc pracy i stanowisk pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności osób wskazanych przez pracodawcę.

Po rozpatrzeniu zażalenia z 14 maja 2012 r. Minister utrzymał w mocy postanowienie Prezesa PFRON.

W uzasadnieniu Minister zauważył, że pracownicy (U. K. stanowisko: kucharz, J. M. - pomocnik kucharza i T. J. - obsługa gości hotelowych) dla których dokonano zakupu zostali zatrudnieni odpowiednio w 2006, 2007 i 2008 r. Z indywidualnych programów rehabilitacji (IPR), od momentu zatrudnienia w przedsiębiorstwie ww. pracownicy byli zatrudnieni na tych samych stanowiskach, które zajmują obecnie. Wskazał, iż obowiązki pełnione przez pracowników na ww. stanowiskach nieodzownie i w znacznym stopniu wiążą się z koniecznością schylania i chodzenia. Orzeczenia o niepełnosprawności tych osób (z 2008 r. dwojga pracowników oraz jedno z 2010 r.) nie uległy zmianie, zatem osoby te zarówno przed ich wydaniem jak i po, pracowały na tych samych stanowiskach i wykonywały te same obowiązki co przed dokonaniem zakupu windy. Ponadto zdaniem organu odwoławczego zakup windy w takim samym stopniu ułatwiałby pracę osobom niepełnosprawnych jak i pełnosprawnym.

Minister wskazał, że w kontekście informacji dotyczącej niezmienności orzeczeń o niepełnosprawności wskazanych pracowników, nie mógł uwzględnić argumentu Skarżącej, iż wykonywanie przez pracowników pełnosprawnych czynności określonych w przedstawionych IPR na wszystkich kondygnacjach budynku nie stanowiłoby tak znacznego w czasie i rozmiarze wysiłku jak dla pracowników niepełnosprawnych. Podkreślił, że ze zgromadzonych dokumentów nie wynika, by poniesiony wydatek w jakikolwiek sposób zmniejszał ograniczenia i dostosowywał stanowiska do potrzeb niepełnosprawnych pracowników.

Organ wyjaśnił, że zasadność poniesionych wydatków, musi wynikać wprost z samego indywidualnego programu rehabilitacji i musi być uzasadniona spodziewanym zmniejszeniem lub wyeliminowaniem ograniczeń zawodowych wynikających z niepełnosprawności pracownika dla którego program został opracowany. Indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych nie mogą stanowić pretekstu do dokonywania w firmie inwestycji. Zdaniem Ministra w rozpatrywanej sprawie poniesiony przez pracodawcę wydatek nie wpływa w żaden sposób na zmniejszenie ograniczeń zawodowych wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności pracowników, a jedynie przez modernizację obiektu może wpływać na zwiększenie komfortu pracy oraz efektywności i wydajności pracy; nie zachodzi natomiast związek pomiędzy tym, czy praca z użyciem zamontowanej windy wykonywana jest przez pracowników w pełni sprawnych czy też niepełnosprawnych. Modernizacji obiektu i zwiększenia efektywności pracy nie można bowiem utożsamiać ze zmniejszeniem ograniczeń wynikających z niepełnosprawności pracowników. W konsekwencji wydatek ten organ odwoławczy uznał za dokonany z pogwałceniem celu na jaki powinny zostać przeznaczone środki zgromadzone na realizację indywidualnych programów rehabilitacji pracowników niepełnosprawnych zatrudnionych przez Skarżącą.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżąca wniosła o uchylenie postanowienia Ministra z [...] stycznia 2013 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania. Skarżąca zarzuciła:

1) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 33 ustawy o rehabilitacji i § 2 ust. 1 pkt 12 lit. e) oraz § 6 rozporządzenia MPPS z 19 grudnia 2007 r. poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, polegające na przyjęciu, że zakup i montaż dźwigu hydraulicznego nie miał na celu dostosowania miejsca pracy i możliwości kontynuowania zatrudnienia pracownika, a także polegające na błędnej wykładni, że tylko urządzenia posiadające jakieś szczególne cechy świadczące o indywidualnym przystosowaniu do potrzeb osób niepełnosprawnych mogą stanowić koszty ponoszone w ramach realizacji indywidualnego programu rehabilitacji,

2) naruszenie prawa procesowego tj.:, art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. polegające na arbitralnym podważeniu przez organ administracji ustaleń i zaleceń dokonanych, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami, przez zespół specjalistów w indywidualnych programach rehabilitacji, a stwierdzających, że zakupiony i zamontowany przez skarżącego dźwig wpłynie na zmniejszenie ograniczeń zawodowych niepełnosprawnych pracowników skarżącego wynikających z rodzaju ich niepełnosprawności, podczas gdy Minister sam nie dysponował wiedzą specjalistyczną pozwalającą na merytoryczna ocenę ustaleń medycznych wskazanych w indywidualnych programach rehabilitacji znajdujących się w aktach sprawy;

3) błędne ustalenia faktyczne polegające na przyjęciu, że stan zdrowia pracowników, dla których zostały opracowane indywidualne programy rehabilitacji nie uległ zmianie od daty ich zatrudnienia co sprzeczne jest z załączonym do akt sprawy materiałem dowodowym, z którego wynika, że:

pracownica U. K. zatrudniona jest u Skarżącego od 25.09.2006 r. początkowo, od 03.08.2006 r., posiadała orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności, a od 12.05.2008 r. posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,

pracownik J. M. zatrudniony jest od 26.01.2007 r., początkowo posiadał orzeczenie o lekkim stopień niepełnosprawności, a od 25.08.2008 r. posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,

pracownik T. J. zatrudniony jest od 1.05.2008 r. z orzeczeniem wydanym bezterminowo stwierdzającym umiarkowany stopień niepełnosprawności, pracownik ten posiada ocenę medyczną stwierdzającą pogorszenie stanu zdrowia;

4) przekroczenie granicy swobodnej oceny materiału dowodowego sprawy poprzez stwierdzenie braku związku pomiędzy niepełnosprawnością pracowników i przeciwwskazaniami do wykonywania zatrudnienia na zajmowanym stanowisku a zakupem i montażem dźwigu hydraulicznego; które to naruszenia miały wpływ na wynik sprawy skutkujący wadliwością rozstrzygnięcia Ministra Pracy i Polityki Społecznej i utrzymaniem w mocy postanowienia Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w Warszawie z [...] kwietnia 2012 r., w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis.

Minister w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe argumenty.

Pismem procesowym z 8 lipca 2013r. Skarżąca podtrzymała zarzuty zawarte w skardze. Skarżąca podkreśliła, że dokonany wydatek miał charakter indywidualny, gdyż pracownicy ci posiadają schorzenia ruchu, które w podobny sposób ograniczają ich możliwości zawodowe. Wyjaśniła, że zamontowana winda ma wyłącznie charakter służbowy i nie służy do przewozu gości, gdyż jest za mała. Takiej windy nie potrzebują również pełnosprawni pracownicy, bo nie mają takich ograniczeń co osoby niepełnosprawne. Dodatkowo powołała się na § 2 ust. 1 pkt 12 lit. e oraz § 6 rozporządzenia MPPS z 19 grudnia 2007 r. i wskazała, że katalog kosztów wynikających z IPR zezwala na dostosowanie miejsca pracy osoby niepełnosprawnej i ma charakter otwarty. Do pisma Skarżąca załączyła wykaz urządzeń, których zakup został uznany przez organ a pomoc de minimis choć, jej zdaniem, przy obecnym stanowisku organu zakupy te można by także opatrzeć etykietą "inwestycji".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przystępując do oceny zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia Prezesa PFRON przypomnieć należy regulacje znajdujące zastosowanie w niniejszej sprawie.

Należy przypomnieć, że problematyka dotycząca pomocy de minimis została przeniesiona na grunt prawa polskiego w ramach procesu harmonizacji prawa krajowego z prawem wspólnotowym. Podstawowym aktem prawnym odnoszącym się do pomocy publicznej, w tym do pomocy de minimis, jest Traktat Ustanawiający Wspólnotę Europejską - art 87 i 88 (Dz. U. z 2004r., Nr 90, poz. 864/2 ze zm.), a w dalszej kolejności rozporządzenie Komisji (WE) nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. WE L 10 z 13.01.2001) zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28.12.2006, str. 5).

Na gruncie prawa krajowego podstawową rolę pełni ustawa z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404 ze zm.)

W myśl art. 1 ustawa ta określa zasady postępowania w sprawach dotyczących pomocy państwa spełniającej przesłanki określone w art. 87 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską - obecnie art. 107 ust. 1 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Art. 5 tej ustawy stanowi, że:

1. Przy obliczaniu pomocy de minimis nie wlicza się pomocy publicznej udzielonej w ramach programu pomocowego, pomocy indywidualnej oraz pomocy indywidualnej na restrukturyzację, zatwierdzonych przez Komisję zgodnie z art. 88 Traktatu WE, pomocy udzielanej w ramach wyłączeń grupowych, a także pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do obliczania pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie.

3. Podmioty udzielające pomocy wydają beneficjentowi pomocy zaświadczenie stwierdzające, że udzielona pomoc publiczna jest pomocą de minimis albo pomocą de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie.

Ponadto dla potrzeb niniejszej sprawy istotne znaczenie mają także przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz przepisy rozporządzenia MPPS z 19 grudnia 2007r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Zgodnie z art. 7 ustawy o rehabilitacji – rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej, przy czym rehabilitacja lecznicza osób niepełnosprawnych odbywa się na podstawie odrębnych przepisów.

Jak stanowi przepis art. 33 ust. 1 ustawy o rehabilitacji, prowadzący zakład pracy chronionej tworzy zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON). W myśl art. 33 ust. 4 ustawy o rehabilitacji, środki ZFRON są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków. Doprecyzowaniem tego przepisu jest § 2 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia MPPS z 19 grudnia 2007 r., zgodnie z którym, indywidualne programy rehabilitacji, zwane dalej "programami rehabilitacji", mające na celu zmniejszenie, ograniczeń zawodowych, w ramach których są finansowane koszty:

doradztwa zawodowego w zakresie możliwości szkolenia, przekwalifikowania i dokształcania,

specjalistycznych badań lekarskich oraz psychologicznych dla celów doradztwa zawodowego,

szkolenia, przekwalifikowania oraz dokształcania w celu nabycia lub podnoszenia kwalifikacji zawodowych,

wynagrodzenia:

- pracownika sprawującego opiekę nad uczestnikiem programu rehabilitacji,

- członków komisji rehabilitacyjnej

w części nieobjętej finansowaniem ze środków funduszu rehabilitacji na podstawie innych przepisów rozporządzenia lub środków PFRON na podstawie ustawy o rehabilitacji,

dostosowania miejsca pracy i stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności,

inne ponoszone w ramach realizacji programów rehabilitacji.

Warunkiem uznania pomocy jako pomocy de minimis jest uzyskanie zaświadczenia wydanego przedsiębiorcy przez organ podatkowy, podmiot uprawniony do pobierania opłat na podstawie odrębnych przepisów lub inny podmiot udzielający pomocy (§ 9 ust. 1 rozporządzenia MPPS z 19 grudnia 2007 r.), natomiast w celu uzyskania zaświadczenia przedsiębiorca przedstawia informację o dokonaniu wydatków ze środków funduszu rehabilitacji w ciągu 30 dni od dnia jego dokonania (§ 9 ust. 2 rozporządzenia MPPS z 19 grudnia 2007 r.).

We wniosku o wydanie zaświadczenia Skarżąca powołała się na § 2 ust.1 pkt 12 lit. e) rozporządzenia MPPS z 19 grudnia 2007 r., tj. na dostosowania miejsca pracy i stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności. W takim też kontekście należy rozważyć zasadność zakupu i montażu windy dla trzech osób niepełnosprawnych objętych IPR.

Przedmiotowy w sprawie wydatek został zrealizowany w ramach Indywidualnych Programów Rehabilitacji (IPR) opracowanych dla trzech niepełnosprawnych pracowników Skarżącej. Z programów tych wynikało, że pracownicy posiadają umiarkowany stopień niepełnosprawności orzeczony z powodu schorzeń narządu ruchu (dwie osoby) oraz z powodu porażenia mózgowego.

Zasadność poniesienia wydatku musi być uzasadniona spodziewanym zmniejszeniem lub wyeliminowaniem ograniczeń zawodowych wynikających z niepełnosprawności pracownika, dla którego program został opracowany. Tymczasem z przedstawionych przez Skarżącą IPR nie wynika, aby określony tam wydatek miał na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności objętych nimi pracowników. Słusznie w ocenie Sądu organ wywiódł, że prace dokonane z wykorzystaniem kapitału pochodzącego z zakładowego funduszu należy traktować jako prace inwestycyjne dotyczące obiektu, w którym zatrudnieni są pracownicy Skarżącej, nie zaś jako prace mające na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych wynikających z niepełnosprawności trzech pracowników dla których opracowano IPR. Dodać można, że zasadnicze znaczenie dla zaistniałego w sprawie sporu ma odróżnienie prac, które są wykonywane w ramach indywidualnie opracowanego dla danego pracownika IPR, od prac, które wprawdzie mogą stanowić przystosowanie (udogodnienie) warunków pracy dla osoby niepełnosprawnej ale nie są związane z usuwaniem indywidualnych ograniczeń zawodowych wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności pracownika objętego IPR. W niniejszej sprawie nie można przyjąć, by opisany przez Skarżącą wydatek został dokonany w ramach IPR opracowanych dla U. K., J. M. oraz T. J..

Zdaniem Sądu prawidłowo organy obydwu instancji wskazały, że wydatek ten nie przyczynia się do zmniejszenia ograniczeń zawodowych wynikających z niepełnosprawności pracowników, dla których został dokonany. Skarżąca nie wykazała związku pomiędzy dokonanym zakupem a celem jakiemu służy realizacja przygotowanych dla pracowników niepełnosprawnych indywidualnych programach rehabilitacji. Trzeba bowiem w tym miejscu wskazać, że Skarżąca zamontowała windę o udźwigu, aż 630 kg, a więc wbrew jej twierdzeniu winda ma nie tylko służyć dla tych pracowników. Udźwig windy świadczy bowiem o tym, że może ona przewieźć 630 kg lub 8 osób, a więc zdecydowanie więcej osób niż te dla których winda została zamontowana. Należy także podkreślić, iż Skarżąca prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na prowadzeniu Ośrodka Szkoleniowo-Rehabilitacyjno-Wypoczynkowy [...] w [...], a więc tego rodzaju winda (o udźwigu 630 kg) przede wszystkim będzie służyła dla gości Ośrodka, a nie pracowników zatrudnionych na stanowisku kucharza, pomocnika kucharza oraz obsługi gości hotelowych. Trzeba również zauważyć, że z dokumentów wynika, że kuchnia (w której co do zasady pracuje kucharz i pomocnik kucharza) znajduje się na parterze budynku, natomiast stołówka na pierwszym piętrze. Zdaniem Sądu w sprawie nie wykazano związku między niepełnosprawnością pracowników a koniecznością zamontowania windy o tak dużym udźwigu. Co więcej trudno również dostrzec, konieczność poruszania się przez osoby zatrudnione na stanowisku kucharza i pomocnika kucharza po piętrach budynku, skoro kuchnia znajduje się na parterze. Nawet gdyby przyjąć, że osoby te wykonują inne obowiązki (dane z IPR), to zdaniem Sądu maja one charakter okazjonalny i nie wymagają tego rodzaju zakupu (dźwig 8 osobowy). Zatem Sąd stoi na stanowisku, że wydatek ten nie ma żadnego związku z eliminowaniem ograniczeń zawodowych pracowników niepełnosprawnych. Z IPR wynika, że wśród przeciwwskazań dla trzech niepełnosprawnych pracowników wymieniono m.in.: duży wysiłek fizyczny, zakaz dźwigania i noszenia ciężarów, wspinania się, schylania się oraz dłuższego stania i chodzenia. Zdaniem Sądu praca wskazanych osób w zdecydowanej większości polega na wykonywaniu czynności, co do których są przeciwwskazania określone przez Komisję Rehabilitacyjną. Zatem zakup i montaż dużej 8 osobowej windy nie przyczyni się do wyeliminowania lub zmniejszenia powyższych uciążliwości.

Słusznie organ zwrócił uwagę, że Skarżąca w swoich wyjaśnieniach nie dostrzega różnicy pomiędzy zmniejszaniem ograniczeń, które wynikają z niepełnosprawności pracownika a modernizacją obiektu, w którym świadczy pracę, czy też zwiększaniem komfortu w miejscu pracy.

Trzeba także podkreślić, że zakup windy nie ma charakteru indywidualnego zakupu, gdyż dokonany został dla U. K., J. M. oraz T. J.. Natomiast zakup taki winien mieć charakter indywidualny i musi wynikać wprost z indywidualnych potrzeb osoby, dla której zakup został dokonany, czego w niniejszej sprawie brakuje. Zakup windy w takim samym stopniu ułatwiałby pracę osobom niepełnosprawnych jak i pełnosprawnym.

Należy zauważyć, że wskazani pracownicy niezmiennie od daty zatrudnienia (2006, 2007 i 2008) zatrudnieni są przez Spółkę na tych samych stanowiskach, które zajmują obecnie. Ponadto odpowiednio od 2008r. (dwoje pracowników) i 2010r. orzeczenia o niepełnosprawności ww. pracowników nie uległy zmianie. Zatem zakup windy nie miał bezpośrednio na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych tych pracowników. Trzeba w tym miejscu ponownie podkreślić, że w ramach indywidualnych programów mogą zostać sfinansowane koszty mające na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności pracownika, objętego programem. Natomiast z akt sprawy nie wynika, by poniesiony wydatek w jakikolwiek sposób zmniejszał ograniczenia i dostosowywał stanowiska lub miejsce pracy do potrzeb niepełnosprawnych pracowników.

W związku z powyższym zdaniem Sądu sfinansowanie zakupu windy z zakładowego funduszu rehabilitacji było nieuzasadnione i związane jest z udogodnieniem i zwiększaniem efektywności pracy lub także podniesieniem prestiżu Ośrodka, który m.in. zajmuje się rehabilitacją osób niepełnosprawnych. Indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych, których cel został jasno zdefiniowany w przepisach nie mogą stanowić pretekstu do dokonywania w przedsiębiorstwie inwestycji. Wydatki publiczne powinny być dokonywane w sposób celowy i oszczędny z zachowaniem zasady uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakładów, czego nie da się powiedzieć o spornym wydatku.

Wydatek finansowany z ZFRON, co Sąd podkreśla musi być ściśle związany ze zmniejszeniem lub eliminowaniem ograniczeń zawodowych wynikających z niepełnosprawności danej osoby. Natomiast wskazanego przez Skarżącą zakupu i montażu windy nie można zaliczyć do działań mających na celu dostosowanie miejsca pracy i stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności, które mają być realizowane w ramach IPR.

Zaświadczenie o pomocy de minimis ma potwierdzić dokonanie wydatku, ale wydatku zgodnego z katalogiem określonym rozporządzenia MPPS z 19 grudnia 2007 r., więc nie można było potwierdzić wydatku dokonanego z naruszeniem przepisów prawa i Prezes PFRON, jako organ udzielający pomocy miał prawo odmówić wydania takiego zaświadczenia na podstawie art. 219 k.p.a., zgodnie z którym odmowa wydania zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie, co też w przedmiotowej sprawie nastąpiło.

W ocenie Sądu organy nie dopuściły się przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów poprzez odmowę uznania za wiarygodne opinii dotyczących zmniejszenia ograniczeń zawodowych, sporządzonych przez wyspecjalizowane jednostki. Organy nie oceniały merytorycznie orzeczeń lekarskich, jedynie kwestionowały zasadność poniesienia określonych wydatków w ramach IPR oraz pod kątem zmniejszenia ograniczeń pracowników, a więc w granicach kompetencji przyznanych im na podstawie § 9 ust. 1 rozporządzenia MPPS z 19 grudnia 2007 r. Organ nie jest związany opiniami specjalistów wchodzących w skład komisji rehabilitacyjnej, w zakresie oceny, czy określony wydatek przyczyni się do zmniejszenia ograniczeń zawodowych pracownika, a zatem czy może być dokonany z ZFRON. Powyższa kompetencja należy do organu, a nie komisji rehabilitacyjnej. Opinie komisji oraz inne ewentualne opinie lekarskie podlegają ocenie organu orzekającego, jak inne dowody w sprawie. Mając na uwadze powyższe, wskazane w skardze zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd ponadto stwierdza, że wbrew twierdzeniom Skarżącej, działające w sprawie organy prawidłowo przeprowadził postępowanie wyjaśniające, ustaliły stan faktyczny i dokonały jego oceny z perspektywy mających zastosowanie przepisów prawa materialnego, przy czym ocena ta nie nosi znamion dowolności. Zaskarżone rozstrzygnięcie należało uznać za prawidłowe i nienaruszające prawa. Zarówno argumentacja skargi, jak i analiza akt sprawy nie ujawniła bowiem wad tego rodzaju, które mogłyby mieć wpływ na podjęte postanowienie. Nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego ani przepisów postępowania w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie zaskarżonego orzeczenia z obrotu prawnego. Sąd nie stwierdził też naruszeń prawa dających podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, ani okoliczności powodujących stwierdzenie nieważności objętych kontrolą aktów.

Załączony do pisma procesowego wykaz przedmiotów w stosunku do których wydano zaświadczenie o pomocy de minimis nie mógł przyczynić się do zmiany stanowiska przez Sąd, gdyż zaświadczenie wydaje się po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego i ma ono ściśle indywidualny charakter (dotyczy konkretnego wydatku dla osoby objętej konkretnym IPR).

Z wyłuszczonych względów, opierając się na przepisie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), Sąd zobowiązany był orzec jak w sentencji.