II SA/Bd 493/14

Uzasadnienie

Skarżąca – K. Z., studentka drugiego roku [...] o specjalności – [...], w piśmie z dnia [...] października 2013 r. wniosła do Wydziałowej Komisji Stypendialnej Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w B. o przyznanie stypendium Rektora dla najlepszych studentów na rok akademicki 2013/14 za wysoką średnią ocen lub wysokie wyniki sportowe we współzawodnictwie międzynarodowym lub krajowym. We wniosku podała, że w poprzednim roku akademickim osiągnęła średnią ocen [...], obliczoną na podstawie rankingu: [...].

Decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. Uczelniana Komisja Stypendium Rektora, działając na podstawie art. 173 i 175 i art. 207 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) w związku z Regulaminem ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej [...], nie przyznano K. Z. stypendium Rektora dla najlepszych studentów.

W uzasadnieniu wskazano, że godnie z § 4 pkt 6 Regulaminu ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów Uniwersytetu [...], w przypadku, gdy kierunek liczy mniej niż 10 osób, stypendium Rektora dla najlepszych studentów nie może zostać przyznane. Organ wskazał, że Uczelniana Komisja Stypendium Rektora na posiedzeniu w dniu [...] grudnia 2013 r. i [...] grudnia 2013 r ustaliła, że zgodnie z § 4 pkt 6 Regulaminu, stypendium Rektora dla najlepszych studentów K. Z. nie przysługuje.

Nie zgadzając się z dokonanym rozstrzygnięciem, odwołanie od decyzji złożyła K. Z. wnosząc o ponowne rozpatrzenie wniosku o przyznanie stypendium Rektora dla najlepszych studentów w roku akademickim 2013/2014. Uzasadniając odwołanie wskazała, że o stypendium Rektora dla najlepszych studentów może ubiegać się student, który zaliczył pierwszy rok studiów pierwszego stopnia i uzyskał wówczas wysoką średnią lub posiada osiągnięcia naukowe, artystyczne lub sportowe oraz student pierwszego i drugiego roku studiów magisterskich uzupełniających, który w ostatnim roku akademickim uzyskał wysoką średnią lub posiada osiągnięcia naukowe, artystyczne lub sportowe. W związku z powyższym podkreśliła, że spełnia ww. warunki do otrzymania stypendium.

Podała, że jako jedyna osoba z roku ubiegała się o przyznanie stypendium Rektora. Podniosła, że jej wysoka średnia odpowiada progowi wymaganemu do uzyskania stypendium. Ponadto, figuruje jako pierwsza osoba w rankingu studentów w systemie "USOS". Zaś osiągane wyniki edukacyjne są na najwyższym poziomie.

Decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. Odwoławcza Komisja Stypendialna Uniwersytetu [...] w B., działając na podstawie art. 173 ust. 1 pkt 3, art. 174 ust. 4, art. 175 i art. 207 ust. 4 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz art. 104 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, w związku z regulaminem ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej [...], nie przyznała K. Z. stypendium rektora dla najlepszych studentów.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 173 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, student może ubiegać się o pomoc materialną ze środków przeznaczonych na ten cel w budżecie państwa w formie stypendium rektora dla najlepszych studentów. W myśl zaś art. 174 ust. 4 ww. ustawy, stypendia są przyznawane studentom w liczbie nie większej niż 10% liczby studentów każdego kierunku studiów prowadzonego w uczelni.

Organ podał, że w dniu [...] lutego 2014 r., na posiedzeniu Odwoławczej Komisji Stypendialnej ustalono, że ilość punktów, które zdobyła K. Z. to [...] natomiast, na kierunku skarżącej, liczba studentów na dzień [...] października 2013 r. wynosiła 4 osoby, a zatem 10% to jest liczba 0,4 osoby, gdyby zostało przyznane skarżącej stypendium, to przekroczone zostałoby ustawowe 10% na kierunku.

Powyższe rozstrzygnięcie Odwoławczej Komisji Stypendialnej stało się przedmiotem skargi K. Z. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy. Wniosła ona o uchylenie zaskarżonej oraz poprzedzającej ją decyzji w całości i przekazanie wniosku do ponownego rozpatrzenia; ewentualnie o orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie stypendium rektora dla najlepszych studentów. Ponadto, skarżąca wniosła o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania z wniosku D. T. ([...] - sygn. Odwoławczej Komisji Stypendialnej) w celu ustalenia, że w sytuacji, gdy na jednym roku studiują 3 osoby, to ta sama Odwoławcza Komisja Stypendialna przyznaje stypendium jednej z osób tam studiujących.

Skarżąca zaskarżyła decyzję w całości zarzucając jej:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 174 ust. 4 w zw. z art. 103 ust. 5 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, iż skarżąca nie może otrzymać stypendium pomimo tego, że spełnia warunki do jego otrzymania. Podkreśliła, że przepisy nie ograniczają możliwości przyznania stypendiów w liczbie przekraczającej dziesięcioprocentowy limit liczby studentów na kierunku studiów pod warunkiem sfinansowania liczby stypendiów przekraczających ustawowy limit z innych przychodów funduszu pomocy materialnej dla studentów i doktorantów;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7 i 8 k.p.a., poprzez ich niezastosowanie i w konsekwencji nieuwzględnienie przez odwoławczą komisję stypendialną słusznego interesu skarżącej oraz niepogłębianie zaufania skarżącej do organu, którego decyzja jest przedmiotem skargi, podczas gdy w zaistniałym stanie faktycznym skarżąca powinna otrzymać stypendium za wyniki w nauce, a brak możności otrzymania tegoż stypendium z uwagi na małą liczbę studentów na kierunku studiów skarżącej, pomimo osiągania przez tychże bardzo dobrych wyników w nauce jest niezgodny ze słusznym interesem strony skarżącej; oraz art. 107 k.p.a., poprzez jego niezastosowanie co skutkowało brakiem pełnego uzasadnienia faktycznego i prawnego skarżonej decyzji, gdyż organ nie odniósł się do możliwości przyznania stypendium nawet w przypadku, gdy jego przyznanie będzie skutkowało przekroczeniem progu 10% osób studiujących na jednym kierunku, a także nie odniósł się do uregulowań zawartych w treści § 4 ust. 3 regulaminu ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów [...].

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że spełnia konieczne do przyznania stypendium warunki, gdyż w roku akademickim 2012/2013 uzyskała średnią ocen [...].

W ocenie skarżącej, uzasadnienie decyzji nie wyjaśnia, jakie jest "rozumienie" przez Odwoławczą Komisję Stypendialną pojęcia "kierunek studiów". Odwołując się do treści ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym wskazała, że przez pojęcie kierunek studiów rozumieć należy: "wyodrębnioną część jednego lub kilku obszarów kształcenia, realizowaną w uczelni w sposób określony przez program kształcenia". W tym znaczeniu przez kierunek studiów należy rozumieć wszystkie lata studiów danego rodzaju. Brak wyjaśnienia tego, w jaki sposób organ ustalił liczbę osób na jej kierunku studiów nie pozwala w tym zakresie sformułować w sposób precyzyjny zarzutu.

Wskazała, że nie sposób jest uznać sytuacji, w której nie przyznaje się osobie spełniającej wymogi formalne stypendium tylko dlatego, że liczba osób na kierunku studiów jest na tyle nieduża, że 10% tejże nie daje nawet wyniku powyżej jednej osoby. Taki kształt skarżonej decyzji ma wpływ na to, że doszło do naruszenia zaufania dla organu.

Niewątpliwie, na brak możliwości precyzyjnego sformułowania zarzutów w sprawie ma wpływ to, iż skarżona decyzja zawiera jedynie lakoniczne uzasadnienie. W uzasadnieniu brak jest wyjaśnienia takich kwestii jak: sposób obliczania ilości osób na kierunku studiów; możliwości przyznania stypendium nawet w przypadku, gdy jego przyznanie będzie skutkowało przekroczeniem progu 10% osób studiujących na jednym kierunku, wpływu treści uregulowań zawartych w § 4 ust. 3 regulaminu ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów Uniwersytetu [...] na kształt skarżonej decyzji. W tej sytuacji doszło do naruszenia prawa procesowego, a mianowicie art. 107 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 126 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej zwanej "P.p.s.a."), uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem. W tym zakresie mieści się ocena, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu oraz, czy postępowanie prowadzące do jej wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi wyeliminowanie decyzji z obrotu prawnego. Z art. 134 § 1 P.p.s.a wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Podkreślenia wymaga, że z art. 133 § 1 P.p.s.a. wynika, iż podstawą wyrokowania są akta sprawy, przy czym wskazany zakres właściwości sądu administracyjnego, nie daje możliwości zastępowania organów administracji publicznej w procesie administrowania. Sąd dokonując kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającego jej wydanie postępowania może oddalić skargę, bądź w razie jej uwzględnienia - uchylić zaskarżoną decyzję.

Przedmiotem rozpoznawanej sprawy jest decyzja o utrzymaniu w mocy odmowy przyznania K. Z., studentce na studiach drugiego stopnia, na kierunku [...] specjalność [...] (j. [...] z j. [...]), stypendium rektora dla najlepszych studentów ze względu na to, że kierunek studiów liczy mniej niż 10 osób. Organ ustalił, że skarżąca zdobyła [...] punktów i przyjął, że na dzień [...] października 2013 r. na kierunku skarżącej stan studentów wynosił 4 osoby, co stanowi 0,4 osoby przy 10%. Zdaniem organu przyznanie stypendium skutkowałaby przekroczeniem 10% ustawowego kryterium.

Rozpoznając niniejszą sprawę w pierwszej kolejności należało rozważyć prawne warunki przyznawania stypendium rektora dla najlepszych studentów.

Stosownie do treści art. 173 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym (zwanej dalej: "p.s.w."), student może ubiegać się pomoc materialną ze środków przeznaczonych na ten cel w budżecie państwa w formie stypendium rektora dla najlepszych studentów.

Sąd analizując uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie podziela całkowicie stanowiska organu, że z uwagi na zbyt małą liczebność osób studiujących na kierunku studiów (mniej niż 10 osób), którego studentką jest skarżąca, ustawa ogranicza przyznanie stypendium rektora dla najlepszych studentów.

Należy podkreślić, że powyższe stypendium przyznaje się ze środków funduszu pomocy materialnej dla studentów i doktorantów pochodzących z dotacji, o której mowa w art. 94 ust. 1 pkt 7 i ust. 4 p.s.w., z wyłączeniem środków na stypendia ministra, o których mowa w art. 173 ust. 1 pkt 4 tej ustawy oraz opłat za korzystanie z domu studenckiego, opłat za korzystanie ze stołówki studenckiej oraz innych przychodów, w tym z opłat za wynajem pomieszczeń w domach i stołówkach studenckich ( art. 103 ust. 1 i 2 oraz art. 174 p.s.w.). Podziału dotacji przeznaczonej na zadania związane z bezzwrotną pomocą materialną dla studentów w zakresie określonym w art. 173 ust. 1 oraz dla doktorantów (art. 94 ust. 1 pkt 7) dokonuje rektor w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego i uczelnianym organem samorządu doktorantów, z tym że środki z dotacji przeznaczone na stypendia rektora dla najlepszych studentów przyznawane w liczbie nie większej niż 10% liczby studentów każdego kierunku studiów prowadzonego w uczelni i stanowią nie więcej niż 40% środków przeznaczonych łącznie na stypendia rektora dla najlepszych studentów, stypendia socjalne oraz zapomogi.

Szczegółowy regulamin ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, o których mowa w art. 173 ust. 1 pkt 1-3 i 8, w tym szczegółowe kryteria i tryb udzielania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, wzory wniosków o przyznanie świadczeń pomocy materialnej, wzór oświadczenia o niepobieraniu świadczeń na innym kierunku studiów oraz sposób udokumentowania sytuacji materialnej studenta - zgodnie z art. 186 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym - ustala rektor w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego.

W dniu rozprawy pełnomocnik organu złożył do akt Zarządzenie Rektora Uniwersytetu [...] z dnia [...] września 2013 r. Nr [...] w sprawie regulaminu ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów Uniwersytetu [...].

Z § 4 pkt 6 tego aktu wynika, że: "W przypadku, gdy dany kierunek liczy mniej 10 osób stypendium rektora dla najlepszych studentów nie może zostać przyznane, ponieważ musi zostać zachowane ograniczenie ilościowe, czyli nie więcej niż 10% liczy studentów każdego kierunku".

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że reguła zawarta w art. 174 ust. 4 p.w.s. dotyczy wyłącznie podziału środków dotacji przeznaczonych w danym roku kalendarzowym na stypendia rektora dla najlepszych studentów, stypendia socjalne oraz zapomogi dla studentów. Istotą regulacji zawartej w art. 174 ust. 4 jest określenie, jaki procent środków otrzymywanych z budżetu państwa uczelnia publiczna otrzymuje jako dotacje na: zadania związane z bezzwrotną pomocą materialną dla studentów w zakresie określonym w art. 173 ust. 1 oraz dla doktorantów w zakresie określonym w art. 199 ust. 1. Tym samym przepis art. 174 ust. 4 ustawy określa maksymalną liczbę studentów, którzy mogą otrzymać stypendium rektora, ta liczba została wskazana jako nie większa niż 10% liczby studentów każdego kierunku studiów jak również określa ile środków może być przeznaczonych na ten cel. Ma rację organ wywodząc, że niezachowanie wskazanej w ust. 4 proporcji przy podziale środków dotacji przez uczelnię stanowiłoby naruszenie zasad dysponowania funduszami otrzymywanymi z budżetu państwa. Powyższy przepis nie wyklucza przyznania stypendium tylko dla jednego studenta, jeżeli wyróżnia się w nauce.

Sąd uznaje za niepoprawny tok rozumowania organu zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że jeżeli kierunek studiów skarżącej liczy 4 osoby, co stanowi 0,4 osoby przy wskaźniku 10% uprawniającym, to niezależnie od tego jak wybitne osiągnięcia naukowe uzyskaliby studenci tego kierunku, nigdy przy liczebności studentów poniżej 10 osób, nie nabędą prawa do stypendium rektora.

W ocenie Sądu, ratio legis art. 174 ust. 4 powołanej wyżej ustawy było określenie górnego pułapu środków, które mogą zostać przeznaczone na stypendia dla osób wyróżniających się wysoką średnią, osiągnięciami naukowymi, artystycznymi, czy osiągnięciami sportowymi, jednakże z poszanowaniem konstytucyjnej zasady równości obywateli wobec prawa oraz zasady praworządności. Stosowanie tego przepisu nie może bowiem polegać na udzielaniu pomocy materialnej tylko tym osobom, które zdecydowały się na tzw. oblegane kierunki, ale również premiowaniu osób studiujących kierunki mniej popularne, zazwyczaj trudniejsze i wymagające nie tylko większego nakładu pracy, ale i nierzadko niepospolitych zdolności (tak w wyroku WSA w Szczecinie z dnia 7 lipca 2013 r. sygn. akt II SA/Sz 28/13).

Studenci kierunku studiów o niskiej liczebności, ale wyróżniający się w nauce, powinni być nagradzani za wybitne osiągnięcia naukowe na zasadzie równości tak, jak studenci kształcący się na kierunkach studiów o dużej liczebności.

Organ powinien ocenić, czy skarżąca spełniła kryteria ustawowe uprawniające ją do złożenia wniosku o przyznanie świadczenia i rozważyć przyznanie stypendium ze środków stanowiących nie więcej niż 10% na kierunku, nawet jeżeli kierunek ten liczy 4 osoby. Nie można uznać, tak jak uczynił to organ, że stypendium przewidziane w art. 173 na małym kierunku, jeżeli chodzi o liczebność studentów, w ogóle nie będzie przysługiwało.

Przyjęta przez organ wykładnia przepisu art. 174 ust. 4 p.s.w. narusza zasadę równości wobec prawa. Ustawa w sposób precyzyjny wskazuje, jakie warunki musi spełnić podmiot ubiegający się o stypendium rektora dla najlepszych studentów. Przepisy regulujące powyższe kwestie stosowane są, zgodnie z zasadą równości, wobec wszystkich studentów kształcących się na poszczególnych kierunkach studiów danej uczelni. Zgodnie z zasadą równości wszystkie podmioty, charakteryzujące się daną cechą istotną w stopniu równym mają być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących, czy też faworyzujących. Dokonana przez organy wykładnia art. 174 ust. 4 u.s.w. prowadzi natomiast do zróżnicowania sytuacji prawnej studentów jednej uczelni. Obowiązkiem organu jest zatem pełne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, zgodnie z rzeczywistością oraz właściwe ustalenie podstaw prawnych rozstrzygnięcia. W przypadku negatywnego rozstrzygnięcia organ ma obowiązek wykazać, że takie zastosowanie przepisów prawa materialnego i procesowego, jakie nastąpiło w wydanej decyzji nie narusza zasady praworządności oraz zasady pogłębiania zaufania do organów umocowanych do rozstrzygania sprawy. W rozpoznawanej sprawie organ takiej oceny nie przeprowadził, czym naruszył art. 107 § 3 K.p.a.

Z akt administracyjnych sprawy nie wynika, ile osób liczy kierunek, na którym studiuje skarżąca.

Należy mieć jednak na uwadze, że art. 2 pkt 14 p.w.s. określa kierunek studiów jako - wyodrębnioną część jednego lub kilku obszarów kształcenia, realizowaną w uczelni w sposób określony przez program kształcenia.

Na podstawie art. 181 ust. 1 p.s.w., stypendium rektora dla najlepszych studentów może otrzymywać student, który uzyskał za rok studiów wysoką średnią ocen lub posiada osiągnięcia naukowe, artystyczne lub wysokie wyniki sportowe we współzawodnictwie międzynarodowym lub krajowym. Szczegółowy regulamin ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, o których mowa w art. 173 ust. 1 pkt 1-3 i 8, w tym szczegółowe kryteria i tryb udzielania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, wzory wniosków o przyznanie świadczeń pomocy materialnej, wzór oświadczenia o niepobieraniu świadczeń na innym kierunku studiów oraz sposób udokumentowania sytuacji materialnej studenta ustala rektor w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego (art. 186 ust. 1 p.s.w.).

Mając na uwadze treść art. 181 ust. 1 p.s.w., iż stypendium rektora dla najlepszych studentów "może otrzymywać student" należy zauważyć, że decyzja o przyznaniu takiego stypendium ma uznaniowy charakter. Uznanie administracyjne nie oznacza jednak dowolności w trakcie podejmowania rozstrzygnięcia, a wydanie decyzji odmownej wymaga przede wszystkim szczególnie starannego i rzetelnego oraz szczegółowego wykazania przesłanek warunkujących nieprzyznanie określonego prawa oraz przedstawienia w taki sposób stanu faktycznego sprawy, aby niezbicie wynikało, że przesłanki te nie zostały spełnione przez stronę bądź wystąpiły okoliczności uzasadniające jego odmowę. Przytoczone przez organ okoliczności mają przekonać stronę o zasadności podjętego rozstrzygnięcia w warunkach uznania administracyjnego. Skoro zatem wydając decyzję w przedmiocie przyznania stypendium rektora dla najlepszych studentów właściwy organ orzeka na zasadzie uznania administracyjnego, to w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji uznaniowej organ prowadzący postępowanie jest obowiązany do dołożenia szczególnej staranności w dokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego sprawy, a następnie dokonania oceny całokształtu materiału dowodowego. Natomiast, zaskarżona decyzja została uzasadniona w sposób ogólnikowy i niespełniający wymogów art. 107 § 1 i 3 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267).

Uzasadnienie decyzji powinno stwarzać możliwość kontroli przez stronę oraz Sąd prawidłowości toku rozumowania organu ją wydającego oraz motywów rozstrzygnięcia, co jest szczególnie istotne przy ocenie decyzji o charakterze uznaniowym. Brak prawidłowego uzasadnienia uniemożliwia ustalenie, czy organ nie przekroczył granic przyznanego mu zakresu uznania administracyjnego. W oparciu o ustalone kryteria organ powinien wykazać, dlaczego odmawia danej osobie przyznania stypendium. Jeżeli więc, zdaniem organu, przedstawione przez studenta osiągnięcia w świetle przyjętych kryteriów okazałyby się niewystarczające, niezbędne będzie dokonanie w tym zakresie szczegółowych ustaleń oraz wyjaśnienie w uzasadnieniu zasadności przesłanek, którymi przy załatwianiu sprawy będzie kierował się organ. Niezbędne jest wyjaśnienie ilu studentów zakwalifikowało się do przyznania stypendium oraz wskazanie, którą pozycję w tej grupie studentów zajęła skarżąca w rankingu ze średnią ocen [...]. W przeciwnym razie, tak jak w niniejszej sprawie, zasadnie skarżąca może postrzegać rozstrzygnięcie zaskarżonej decyzji jako krzywdzące, gdyż uzasadnienie odmowy przyznania przedmiotowego stypendium jest niewystarczające i nie umożliwia dokonania weryfikacji przez Sąd, czy prawidłowo została ustalona lista studentów, których objęto pomocą dla najlepszych studentów, dlatego też takiego rozstrzygnięcia nie można zaakceptować z punktu widzenia praworządności.

Ponownie rozpoznając sprawę organ zastosuje się do wskazań poczynionych przez Sąd. Za zasadę należy jednak uznać konieczność rozważenia przez organ przy ponownym rozpatrzeniu sprawy zgodności wydanej decyzji z normami konstytucyjnymi, w tym podkreślaną w niniejszej sprawie zasadą równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP).

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji. Na podstawie art. 152 P.p.s.a Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.