II GSK 454/12

Uzasadnienie

1.Wyrok Sądu I instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami administracji.

1.1 .Wyrokiem z 11 października 2011 r. sygn. akt: V SA/Wa 1171/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę M. K. na decyzję Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z [...] marca 2011r. nr [...] znak [...] w przedmiocie ustalenia kwoty nienależnie pobranych płatności z tytułu pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej.

1.2.Sąd I instancji podał, że Skarżący złożył w dniu 28 lutego 2005r. do Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w P. wniosek o przyznanie pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstwa rolnego do standardów Unii Europejskiej, tj. o przyznanie płatności na budowę płyty gnojowej o powierzchni 306,63 m2 oraz budowę zbiornika zamkniętego na gnojówkę o pojemności 245,30 m3.

W decyzji z [...] lutego 2006r. nr [...], Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w P. przyznał wnioskodawcy pomoc finansową na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów UE, płatną w ratach, w kwocie 96.373,25 zł. Pierwsza rata płatności w wysokości 48.186,63 zł została przekazana na rachunek bankowy strony wskazany we wniosku o wpis do ewidencji producentów.

Wnioskodawca zwrócił się do ww. organu z prośbą o przedłużenie terminu wykonania budowy płyty gnojowej i zbiornika na gnojówkę. Odpowiadając na prośbę Kierownik BP ARiMR poinformował wnioskodawcę, że termin realizacji przedsięwzięcia może zostać wydłużony do 31 lipca 2008r. w związku z planowaną zmianą przepisów w tym zakresie.

Następnie zawiadomiono beneficjenta o wszczęciu postępowania w sprawie uchylenia decyzji z [...] lutego 2006r. z powodu braku oświadczenia o zakończeniu realizacji przedsięwzięcia, tj. dostosowania gospodarstwa rolnego do wymagań w zakresie przechowywania nawozów naturalnych w terminie do 31 lipca 2008r.

M. K.i złożył prośbę o przedłużenie terminu realizacji inwestycji i oświadczył, że dopiero 7 listopada 2008r. uzyskał pozwolenie na budowę. Poinformował także o złym stanie zdrowia swojego teścia, któremu przekazał wszelkie prace związane z realizacją inwestycji.

W dniu [...] czerwca 2010 r. Kierownik BP ARiMR wydał decyzję nr [...] o uchyleniu decyzji z [...] lutego 2010 r. Na skutek rozpoznania odwołania beneficjenta, Dyrektor [...] Oddziału Regionalnego uchylił decyzję Kierownika BP ARiMR z [...] czerwca 2010 r. i umorzył postępowanie I instancji a następnie powiadomiono beneficjenta o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia kwoty nienależnie pobranych płatności z tytułu dostosowania gospodarstwa do standardów UE.

Decyzją z [...] grudnia 2010 r. nr [...] Prezes ARiMR ustalił kwotę nienależnie pobranej przez M. K. płatności w wysokości 48.186,63 zł. Strona złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy i Prezes ARiMR decyzją z [...]., nr [...] utrzymał w mocy własną decyzje. Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ wskazał na treść art. 29 ust. 1 ustawy z 9 maja 2008r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 98, poz. 634 ze zm.), zgodnie z którą Prezes Agencji ustala, w drodze decyzji administracyjnej, kwoty nienależnie lub nadmiernie pobranych środków publicznych: - pochodzących z funduszy Unii Europejskiej; krajowych, przeznaczonych na: współfinansowanie wydatków realizowanych z funduszy Unii Europejskiej, finansowanie przez Agencję pomocy przyznawanej w drodze decyzji administracyjnej. Zaznaczył, że wypłacone M. K. środki z tytułu dostosowania gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej pochodzą ze środków z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz ze środków krajowych, przeznaczonych na współfinansowanie, tj. z funduszy, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1-2 ww. ustawy. Prezes ARiMR wyjaśnił również, że zgodnie z §3 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 18 stycznia 2005r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 17 poz. 142, ze zm.) płatność jest udzielana producentowi rolnemu, który zobowiąże się do realizacji przedsięwzięcia określonego w planie dostosowania gospodarstwa rolnego do standardów Unii Europejskiej, w terminie określonym w tym planie, w celu dostosowania gospodarstwa rolnego do wymagań w zakresie

przechowywania nawozów naturalnych określonych w przepisach o nawozach i nawożeniu oraz w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać programy działań mające na celu ograniczenie odpływu azotu ze źródeł rolniczych. Zainteresowany wnioskował o przyznanie pomocy na wyposażenie gospodarstwa w płytę gnojową o powierzchni 306,63 m2 oraz zbiornika na gnojówkę o powierzchni 245,30 m3. Przedsięwzięcie to nie zostało jednak zrealizowane. Beneficjent nie złożył też oświadczenia o zrealizowaniu przedsięwzięcia. W związku z tym-zgodnie z §10 ust. 1 ww. rozporządzenia -pierwsza rata płatności w wysokości 48.186,63 zł wypłacona producentowi rolnemu podlega zwrotowi wraz z odsetkami naliczonymi od dnia doręczenia zaskarżonej decyzji do dnia zwrotu nienależnie pobranych płatności. Prezes ARiMR odniósł się do powołanych przez M. K. przyczyn niezrealizowania przedsięwzięcia, tj. choroby jego teścia, od którego producent dzierżawi gospodarstwo oraz uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę dopiero w dniu 7 listopada 2008r. Organ wyjaśnił, iż zgodnie z §10 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 18 stycznia 2005r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej objętej planem rozwoju obszarów wiejskich, pierwsza rata płatności nie podlega zwrotowi, jeżeli realizacja przedsięwzięcia określonego w planie dostosowania była niemożliwa m.in. ze względu na długotrwałą niezdolność do pracy producenta rolnego. W przypadku wystąpienia tej okoliczności producent powinien złożyć oświadczenie o jej zaistnieniu, zamiast oświadczenia, o którym mowa w §9 ust. 3 pkt 1 lit b, w terminie 14 dni od dnia, w którym okoliczności te ustąpiły oraz zrealizować przedsięwzięcie określone w planie dostosowania w terminie 6 miesięcy od dnia złożenia oświadczenia.

W przedmiotowej sprawie powyższa przesłanka nie wystąpiła. Długotrwała niezdolność do pracy, o której mowa §10 ust. 2 ww. rozporządzenia musi bowiem dotyczyć producenta rolnego, zatem choroba teścia strony nie może uzasadniać odstąpienia od dochodzenia zwrotu nienależnie pobranych płatności. Równie negatywnie ustosunkowano się do argumentu strony dotyczącego uzyskania pozwolenia na budowę dopiero 7 listopada 2008r. Organ stwierdził, że przystąpienie do realizacji przedsięwzięcia mającego na celu dostosowanie gospodarstwa rolnego do wymagań w zakresie przechowywania nawozów naturalnych jest dobrowolne, a składając wniosek strona znała zasady przyznawania tej pomocy oraz termin realizacji przedsięwzięcia. Strona znała także konsekwencje niewykonania

zobowiązania i obowiązki jakie spoczywają na producencie rolnym przystępującym

do programu.

2.Skarga do Sądu I instancji.

2.1. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. na

powyższą decyzję M. K. wniósł o jej uchylenie wraz z poprzedzającą ją

decyzją Prezesa ARiMR z 29 grudnia 2010 r. Skarżący zarzucił organowi naruszenie

§10 ust. 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z 18 stycznia 2005r. w sprawie

szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na dostosowanie

gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej objętej planem rozwoju

obszarów wiejskich, poprzez bezzasadne niezastosowanie tego przepisu. W ocenie

skarżącego Prezes ARiMR pominął okoliczność, iż gospodarstwo rolne, w którym

miało być zrealizowane przedsięwzięcie jest przedmiotem dzierżawy pomiędzy

skarżącym, a właścicielami gospodarstwa-J. i J. F. Okoliczność

długotrwałej niezdolności do pracy właściciela gospodarstwa J. F. będącego

także producentem rolnym uzasadnia w takiej sytuacji zastosowanie §10 ust. 2 pkt 1

lit. a ww. rozporządzenia. Pierwsza rata płatności nie powinna zatem podlegać

zwrotowi.

2.2. Odpowiadając na skargę Prezes ARiMR wniósł o jej oddalenie.

3.Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

3.1.Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uznał, że skarga była niezasadna.

3.2.W pisemnych motywach wyroku Sąd I instancji stwierdził, że w przyjętym przez producenta rolnego planie dostosowania gospodarstwa rolnego do standardów UE zobowiązał się on do wyposażenia gospodarstwa rolnego: w płytę gnojową o pow. 306,63 m2 i zamknięty zbiornik na gnojówkę o poj. 245,30 m3. Jak wynikało z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego w sprawie skarżący nie wykonał przyjętego zobowiązania, ani nie złożył oświadczenia o jego zrealizowaniu. To zobligowało organ do ustalenia kwoty nienależnie pobranych przez Skarżącego płatności z tytułu pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstwa rolnego.

Odnosząc się do podjętego przez organ rozstrzygnięcia zauważyć należy, że ustawa z 28 listopada 2003r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (Dz. U. Nr 229, poz. 2273 ze zm.) określa zadania oraz właściwość jednostek organizacyjnych i organów, w zakresie wspierania rozwoju obszarów wiejskich ze

środków pochodzących z Sekcji Gwarancji EFOiGR dotyczące m.in. dostosowania gospodarstw rolnych do standardów UE, określonych przepisami Unii Europejskiej oraz postanowieniami Traktatu Akcesyjnego.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 3 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy Rada Ministrów w zakresie ustalonym w planie rozwoju obszarów wiejskich określiła w rozporządzeniu z 18 stycznia 2005r. "w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej objętej planem rozwoju obszarów wiejskich" (Dz. U. z 2005r. Nr 17, poz. 142 ze zm.) -zwanego dalej "rozporządzeniem DSU", szczegółowe warunki udzielania oraz zwracania pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej. Stosownie do §3 pkt 3 lit. a i b rozporządzenia płatność jest udzielana producentowi rolnemu, który zobowiąże się do realizacji przedsięwzięcia określonego w planie dostosowania gospodarstwa rolnego do standardów UE, w terminie określonym w tym planie, w celu dostosowania: gospodarstwa rolnego do wymagań w zakresie przechowywania nawozów naturalnych określonych w przepisach o nawozach i nawożeniu oraz w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać programy działań mające na celu ograniczenie odpływu azotu ze źródeł rolniczych, gospodarstwa produkcyjnego, w rozumieniu przepisów w sprawie wymagań weterynaryjnych dla mleka oraz produktów mlecznych, do minimalnych standardów co do higieny określonych w wymaganiach weterynaryjnych dla tego gospodarstwa.

Zgodnie z §5 ust. 1 rozporządzenia DSU przedsięwzięcie, o którym mowa w §3 pkt 3 lit. a tiret pierwsze, polega na wyposażeniu gospodarstwa rolnego w płytę gnojową lub zbiornik na gnojowicę lub gnojówkę lub na rozbudowie płyty gnojowej. Rozporządzenie DSU w § 9 ust. 1 stanowi, iż płatność wypłaca się w dwóch równych ratach. Stosownie do § 9 ust. 3 pkt 1 drugą ratę płatności wypłaca się jeżeli producent rolny zrealizował w terminie przedsięwzięcie określone w planie dostosowania oraz nie później niż w dniu, w którym upłynął termin zakończenia realizacji tego przedsięwzięcia, osiągnął wielkość ekonomiczną gospodarstwa rolnego wynoszącą co najmniej 4 EJW (ESU), w rozumieniu decyzji Komisji (EWG) nr 85/377 z 7 czerwca 1985r. ustanawiającej wspólnotową typologię gospodarstw rolnych oraz złożył kierownikowi biura powiatowego Agencji, właściwego ze względu na miejsce zamieszkania producenta rolnego, nie później niż w terminie 14 dni od dnia, w którym upłynął termin zakończenia realizacji przedsięwzięcia określonego w

planie dostosowania, na formularzu udostępnionym przez Agencję, oświadczenie o zakończeniu realizacji tego przedsięwzięcia oraz o tym, że wielkość ekonomiczna gospodarstwa rolnego wynosi co najmniej 4 EJW (ESU).

Sąd I instancji wskazał także, że decyzja Kierownika Biura Powiatowego ARiMR w P. z [...] lutego 2006r. o przyznaniu Skarżącemu pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów UE zawierała wyraźnie sformułowany warunek dotyczący wypłaty poszczególnych rat przyznanej płatności. Wskazano, że I rata płatności zostanie wypłacona w terminie 60 dni od dnia, gdy decyzja stanie się ostateczna. Zaś II rata płatności zostanie wypłacona w terminie 60 dni od dnia złożenia oświadczenia o zakończeniu realizacji przedsięwzięcia określonego w planie dostosowania. Podkreślenia wymagało to, iż skutkiem niezrealizowania przedsięwzięcia, zgodnie z warunkami przyjętej pomocy nie jest wyłącznie nieotrzymanie II raty, ale również obowiązek zwrotu I raty płatności, o czym stanowi §10 ust. 1 rozporządzenia DSU, zgodnie z którym I rata płatności podlega zwrotowi, jeżeli producent rolny nie zrealizował w terminie przedsięwzięcia określonego w planie dostosowania lub nie złożył w terminie oświadczenia, o którym mowa w §9 ust. 3 pkt 1 lit. b. W przedmiotowej sprawie Skarżący nie wykonał przyjętego zobowiązania, tj. nie wyposażył gospodarstwa rolnego w płytę gnojową o pow. 306,63 m2 i zamknięty zbiornik na gnojówkę o poj. 245,30 m3. Nie złożył też oświadczenia o zrealizowaniu tego przedsięwzięcia. Okoliczności te były w sprawie bezsporne. W ocenie skarżącego w przedmiotowej sprawie zaistniała jednak okoliczność, o której mowa w §10 ust. 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia DSU, tj. długotrwała niezdolność do pracy producenta rolnego. Skarżący powołał się w tym zakresie na chorobę swojego teścia, od którego dzierżawi gospodarstwo rolne i stwierdził, że okoliczność ta uzasadnia odstąpienie od dochodzenia pierwszej raty płatności.

W ocenie Sądu I instancji, stanowisko Skarżącego było błędne. Rozporządzenie DSU przewiduje możliwość zwolnienia producenta rolnego od obowiązku zwrotu pierwszej raty ze względu na nadzwyczajne okoliczności, takie jak m.in. długotrwała niezdolność do pracy producenta rolnego (§10 ust. 2 pkt 1 lit. a). Jednak okoliczność ta musi dotyczyć producenta rolnego, który podjął się realizacji przedsięwzięcia, a nie członków jego rodziny, choćby związanych z producentem rolnym również w sferze gospodarczej np. umową dzierżawy. W niniejszej sprawie producentem rolnym, który podjął się realizacji przedsięwzięcia, tj. dostosowania

gospodarstwa rolnego do wymagań w zakresie przechowywania nawozów naturalnych był Skarżący. Ponadto nawet gdyby uznać (teoretycznie), że choroba teścia skarżącego spełnia przesłankę wskazaną w §10 ust. 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia DSU, to wskazać należy, że możliwość skutecznego powołania się na okoliczność długotrwałej choroby jako powodu uniemożliwiającego realizację przedsięwzięcia, uzależniona jest od złożenia przez producenta rolnego oświadczenia o tych okolicznościach w terminie 14 dni od dnia, w którym okoliczności te ustąpiły, zamiast oświadczenia, o zrealizowaniu przedsięwzięcia. Tego warunku Skarżący jednak również nie dopełnił.

Nie miał także znaczenia dla oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji fakt późnego uzyskania przez Skarżącego pozwolenia na budowę części składowych przedsięwzięcia. Opóźnienia takie nie są bowiem wymienione w katalogu okoliczności z §10 ust. 2 rozporządzenia DSU, w których I rata płatności nie podlega zwrotowi. Ponadto składając wniosek Skarżący znał zasady przyznawania tej pomocy oraz termin realizacji przedsięwzięcia. Znał także konsekwencje niewykonania zobowiązania i obowiązki jakie spoczywają na producencie rolnym przystępującym do programu. Winien więc dochować należytej staranności i dopełnić wszelkich formalności wcześniej-tak, aby możliwa była realizacja przedsięwzięcia do którego się zobowiązał, w terminie. Okoliczność braku wykonania planowanego przedsięwzięcia, spowodowało to ziszczenie się przesłanki z § 10 ust. 1 rozporządzenia DSU z 18 stycznia 2005r., skutkującej obowiązkiem zwrotu otrzymanej płatności wraz z odsetkami.

4.Skarga kasacyjna.

4.1.Skarżący działający przez pełnomocnika adwokata zaskarżył wyrok w całości. Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. zarzucił w granicach wskazanych w art. 174 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U 153, poz. 1270 ze zm. dalej-p.p.s.a.) naruszenie prawa materialnego tj przepisu §10 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z 18 stycznia 2005r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 17, poz. 142, ze zm.) poprzez uznanie, że w tej sprawie nie wystąpiły okoliczności wskazane w tym przepisie.

Wskazując na powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku WSA w

W. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi, który wydał

zaskarżone orzeczenie ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i

rozpoznanie skargi w konsekwencji o uwzględnienie skargi i uchylenie decyzji

Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa nr [...] z [...] marca 2011 r. i

utrzymującej nią w mocy decyzji Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji

Rolnictwa nr [...] z [...] grudnia 2010 r. ustalającej kwotę nienależnie

pobranych płatności z tytułu pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw

rolnych do standardów Unii Europejskiej w wysokości 48.186, 63 zł w całości oraz

zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm

przepisanych.

4.2.Uzasadniając skargę kasacyjną jej autor wskazał, że Sąd I instancji przyjął, że

producentem rolnym, który podjął się realizacji przedsięwzięcia był M. K.

tymczasem ze zgromadzonego materiału wynikało, że to przedsięwzięcie było

realizowane przez Skarżącego i jego teścia J. F. WSA w W.

dopuścił jednak, że choroba teścia spełnia przesłankę wskazana w §10 ust. 2 pkt 1

lit. a Rozporządzenia poprzez użycie w uzasadnieniu zwrotu "nawet gdyby uznać".

Skarżący złożył oświadczenie i dołączył dokumentację medyczną stwierdzającą

długotrwałą niezdolność J. F. do pracy.

4.3.Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie sporządzono.

5.Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

5.1.Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie ma

usprawiedliwionych podstaw (art. 184 p.p.s.a.).

5.2.Zgodnie z art. 183§1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w

granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność

postępowania, której przesłanki określone w §2 art. 183 p.p.s.a. w tej sprawie nie

występują.

5.3.Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem

Administracyjnym nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie

lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w

skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego

postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do

jego wydania.

5.4. Stosownie do art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na dwóch podstawach, tj.:

1) na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe

zastosowanie oraz

2) na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny

wpływ na wynik sprawy.

W myśl art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna, poza tym, że ma czynić zadość wymaganiom przepisanym dla każdego pisma procesowego, powinna zawierać przytoczenie postaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Autor skargi kasacyjnej powinien wskazać na konkretne, naruszone przez Sąd zaskarżonym orzeczeniem przepisy prawa materialnego i procesowego. W odniesieniu do prawa materialnego winien wykazać, na czym polegała ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. Przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd, na czym polegało uchybienie tym przepisom i dlaczego uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przytoczenie podstawy kasacyjnej musi być precyzyjne, gdyż - z uwagi na związanie sądu kasacyjnego granicami skargi kasacyjnej - Naczelny Sąd Administracyjny może uwzględnić tylko te przepisy, które zostały wyraźnie wskazane w skardze kasacyjnej jako naruszone. Nie jest natomiast władny badać, czy Wojewódzki Sąd Administracyjny nie naruszył innych przepisów. Prawidłowe sformułowanie podstaw skargi kasacyjnej polega na powołaniu konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem skarżącego - uchybił sąd, czyli wskazaniu, które przepisy oznaczone numerem artykułu (paragrafu, ustępu, akapitu itp.) ustawy zostały naruszone (por. wyrok NSA z 24 czerwca 2004r. sygn. akt OSK 421/04, opubl. w Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach http://cbois.nsa.gov.pl). Z kolei uzasadnienie podstaw kasacyjnych powinno szczegółowo określać, do jakiego, zdaniem skarżącego, naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego doszło i na czym to naruszenie polegało, a w przypadku zarzucania uchybień przepisom procesowym należy dodatkowo wykazać, iż to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny będąc związany granicami skargi kasacyjnej, nie może samodzielnie konkretyzować zarzutów ani uściślać ich bądź w inny sposób korygować. Działanie takie byłoby nieuprawnione, a nawet mogłoby być niezgodne z

intencją i interesem strony skarżącej. Należy przy tym podkreślić, że przy sporządzaniu skargi kasacyjnej wprowadzono tzw. przymus adwokacki (art. 175§1 p.p.s.a.), aby nadać temu środkowi odwoławczemu charakter pisma o wysokim stopniu sformalizowania, gdy chodzi o wymagania dotyczące podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie jako istotnych elementów konstrukcji skargi kasacyjnej.

W przypadku zarzutu niewłaściwego zastosowania wskazanego przepisu prawa materialnego uzasadnieniem jest wyjaśnienie, dlaczego przyjęty za podstawę prawną zaskarżonego wyroku przepis nie ma związku z ustalonym stanem faktycznym i jaki inny przepis powinien być w sprawie zastosowany (post. Sądu Najwyższego z 17 listopada 2000r., sygn. akt: II UKN 56/00, Prok. i Pr. 2002/6/50).

Zarzut naruszenia prawa materialnego nie może być skutecznie uzasadniony próbą zwalczania ustaleń faktycznych. Zatem każdy zarzut skargi kasacyjnej, który ma na celu polemikę z ustaleniami faktycznymi sądu, chociażby pod pozorem błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania określonych przepisów prawa materialnego, z uwagi na jego sprzeczność z art. 174 p.p.s.a. jest niedopuszczalny. Podkreślenia wymaga również i to, że ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy.

5.5.W niniejszej sprawie przedstawienie ogólnych uwag dotyczących podstaw kasacyjnych i granic ponownego rozpoznania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny jest konieczne, zważywszy na konstrukcję skargi kasacyjnej.

W rozpoznawanej sprawie kasator powołując się na podstawę kasacyjną przewidzianą w art. 174 pkt 1 p.p.s.a., zarzut naruszenia przepisu §10 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z 18 stycznia 2005r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 17, poz. 142, ze zm.) upatruje w tym, że Sąd I instancji uznał, że w tej sprawie nie wystąpiły okoliczności wskazane w tym przepisie. Oznacza to zatem, że w istocie rzeczy zdaniem podmiotu skarżącego wadliwie został ustalony stan faktyczny.

5.7. Wskazując na powyższą wadliwość skargi kasacyjnej warto zaznaczyć, że ustalenia stanu faktycznego sprawy nie mogą być zwalczane podnoszeniem zarzutu naruszenia prawa materialnego i niedopuszczalne jest zastępowanie zarzutu

naruszenia przepisów postępowania zarzutem naruszenia prawa materialnego. Kwestie dotyczące ustalenia stanu faktycznego podważać można za pomocą zarzutu naruszenia przepisów postępowania np. art. 145§1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w powiązaniu z odpowiednimi przepisami postępowania sądowoadministracyjnego lub administracyjnego. Kontrolą sądową w postępowaniu ze skargi kasacyjnej nie jest objęta sama sfera faktyczna, lecz droga prawna prowadząca do jej ustalenia.

W sytuacji gdy strona skarżąca skutecznie nie podważy stanu faktycznego, ustalonego przez organy administracji, a następnie zaakceptowanego w toku kontroli legalności przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, ocenę zasadności zarzutów naruszenia prawa materialnego dokonuje się przez pryzmat tych ustaleń faktycznych.

5.8. Reasumując powyższe, stwierdzić należy, że sposób sformułowania zarzutu w przedmiotowym środku odwoławczym nie pozwala na ich ocenę przez Naczelny Sąd Administracyjny. Strona wnosząca skargę kasacyjną nie akceptuje orzeczenia Sądu I instancji ale w żadnym fragmencie enigmatycznego uzasadnienia skargi kasacyjnej nie powołuje się na przepisy p.p.s.a., jak również nie przytacza jakiejkolwiek argumentacji nawiązującej do wymienionego przepisu §10 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z 18 stycznia 2005r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 17, poz. 142, ze zm.).

5.9.W tym stanie rzeczy, uwzględniając powyższe uwagi, należy stwierdzić, że brak jest podstaw do uznania za zasadny zarzut odnoszące się do naruszenia przez Sąd I instancji wskazanego w petitum skargi kasacyjnej przepisu prawa materialnego. 5.10.Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.