VIII SA/Wa 916/12

Uzasadnienie

Decyzją znak [...] z dnia [...] lipca 2012 r. Starosta [...] (dalej: "Starosta", "organ I instancji"), działając na podstawie art. 104 i art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwana dalej "k.p.a.") w związku z art. 26 ust. 1, ust. 3 pkt 3 i ust. 6, art. 27 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 ze zm., zwana dalej "ustawą o odpadach"), po rozpatrzeniu wniosku P. D. (dalej: "wnioskodawca", "przedsiębiorca"), reprezentującego firmę [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] w sprawie zmiany decyzji orzekł za zgodą strony o zmianie decyzji Starosty z dnia [...] lipca 2009 r. znak [...], udzielającej zezwolenia na odzysk odpadów w :

• punkcie 1 przez określenie rodzaju i ilości odpadów przewidzianych do odzysku

w okresie roku, tj.:

a) zmieszane odpady opakowaniowe - kod [...]w ilości [...]Mg;

b) tworzywa sztuczne i guma - kod [...]w ilości [...]Mg;

c) niesegregowane zmieszane odpady komunalne – kod [...]w ilości [...]Mg;

• punkcie 2 przez określenie miejsca i dopuszczalnych metod odzysku odpadów:

a) odpady o kodach: [...],[...],[...] poddawane będą procesowi odzysku [...], tj. metodzie polegającej na przetwarzaniu odpadów w celu przygotowania ich do odzysku, w tym do recyklingu;

b) odzysk odpadów polegał będzie na poprawie ich niektórych parametrów w celu dalszego wykorzystywania – odzysku;

c) proces odzysku polegał będzie na sortowaniu odpadów opakowaniowych

w budynku sortowni, co będzie następstwem funkcjonowania instalacji do sortowania odpadów, zlokalizowanej w miejscowości [...], gmina [...];

d) zbelowane odpady opakowaniowe dostarczane będą wózkami widłowymi na taśmociągi linii sortowniczych, gdzie będą ręcznie segregowane na poszczególne frakcje i kategorie odpadów opakowaniowych;

e) wysortowane odpady będą pakowane w worki typu "big-bag" lub pojemniki, po czym transportowane wózkami widłowymi do hali pras, gdzie będą poddawane prasowaniu (belowaniu) na belownicach;

f) zbelowane odpady opakowaniowe nie będą zawierały żadnych pozostałości po związkach organicznych i mineralnych w postaci płynnej czy stałej; nie będą to odpady opakowaniowe po substancjach niebezpiecznych.

Organ I instancji wskazał, iż przedmiotowa decyzja podjęta została po uzyskaniu pozytywnej opinii Wójta Gminy [...] z dnia [...] lipca 2012 r. Pozostałe punkty decyzji Starosty z dnia [...] lipca 2009 r. znak [...]w dalszym ciągu mają moc obowiązującą. Ponieważ rozstrzygnięcie organu I instancji uwzględniło żądanie wnioskodawcy w całości, na podstawie art. 107 § 4 k.p.a. odstąpiono od uzasadnienia decyzji.

W odwołaniu wniesionym na powyższe rozstrzygnięcie mieszkańcy wsi [...], gmina [...], reprezentowani przez sołtysa wsi, podnieśli, iż nie zgadzają się z podjętą przez organ I instancji decyzją, udzielającą zgody na prowadzenie w ich wsi działalności gospodarczej polegającej na segregowaniu i składowaniu odpadów komunalnych. Wskazali w tym zakresie, że segregacja odpadów zawsze musi łączyć się z ich gromadzeniem i okresowym przetrzymywaniem, co doprowadzi do sytuacji, że w bezpośrednim sąsiedztwie (najbliższy dom mieszkalny znajduje się w odległości kilkunastu metrów, a pozostałe zabudowania wsi zaczynają się już około 20 m od miejsca, w którym przedmiotowa działalność ma być prowadzona) znajdować się będzie "wysypisko". Cała działalność wnioskodawcy prowadzona będzie w środku wsi, pod ich oknami, w bezpośrednim sąsiedztwie szkoły i sklepu spożywczego. Podnieśli, że jest to teren położony w obszarze "Natura 2000". Działalność wnioskodawcy, a w szczególności składowanie zwożonych odpadów, będzie źródłem odoru charakterystycznego dla wysypisk oraz siedliskiem owadów i gryzoni. Takie sąsiedztwo znacznie pogorszy nie tylko warunki zamieszkania w ich wsi, ale też w znaczącym stopniu obniży wartość ich nieruchomości.

Końcowo skarżący wskazali, że zgodnie z art. 28, art. 154 k.p.a. oraz art. 29 ustawy o odpadach są stroną niniejszego postępowania, gdyż mają w tym interes prawny.

Decyzją znak [...]z dnia [...] września 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej: "Kolegium", "organ odwoławczy"), biorąc za podstawę art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. orzekło o umorzeniu postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia Kolegium wskazało, iż decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. organ I instancji na podstawie art. 26, art. 27 oraz art. 63 ustawy o odpadach zezwolił wnioskodawcy na prowadzenie działalności w zakresie odzysku odpadów. W decyzji tej określono: rodzaj i ilość odpadów przewidzianych do odzysku

w okresie roku, miejsce i dopuszczalne metody odzysku odpadów, miejsce i sposób magazynowania odpadów oraz termin obowiązywania zezwolenia do dnia [...] lipca 2019 r. Wnioskiem z dnia [...] lipca 2012 r. przedsiębiorca wniósł o zmianę wydanego zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku odpadów w punkcie 1 i 2, poprzez zmianę i rozszerzenie: rodzaju i ilości odpadów przewidzianych do odzysku

w okresie roku oraz miejsca i dopuszczalnych metod odzysku odpadów. Zaskarżoną decyzją organ I instancji, zgodnie z wnioskiem, zmienił punkt 1 i punkt 2 decyzji pierwotnej. Zmiana punktu 1 dotyczy włączenia do odzysku dwóch dodatkowych odpadów o kodach: [...] (tworzywa sztuczne i guma) i [...] (niesegregowane zmieszane odpady komunalne) oraz zmniejszenia ilości odzysku odpadu o kodzie:

[...] (zmieszane odpady opakowaniowe) z [...]Mg do [...]Mg. Zmiana

w punkcie 2 dotyczy rozszerzenia odpadów poddanych procesowi odzysku o odpady

o kodach: [...] (organ odwoławczy błędnie wskazał w uzasadnieniu decyzji kod

[...]) i [...].

Kolegium wskazało, że legitymację do wniesienia odwołania posiada wyłącznie strona, tj. każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek (art. 28 k.p.a.). Jak wynika z odwołania, mieszkańcy wsi [...] swój interes prawny wywodzą z faktu, że zamieszkują w bezpośrednim sąsiedztwie przedsiębiorstwa, zajmującego się odzyskiem odpadów, co zagraża środowisku, w którym zamieszkują. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że tylko przepis prawa materialnego, stanowiąc podstawę interesu prawnego, stwarza dla określonego podmiotu legitymację procesową strony. Na gruncie ustawy o odpadach pojęcie strony zdefiniowane zostało w art. 29a ust. 1, zgodnie z którym stronami postępowania o wydanie decyzji lub zezwoleń, o których mowa w art. 19, art. 26, art. 28, art. 53 ust. 3, art. 54 oraz art. 54a, są wnioskodawca lub władający powierzchnią ziemi, na której będzie prowadzone wytwarzanie, odzysk, unieszkodliwianie lub zbieranie odpadów oraz, jeżeli w związku

z eksploatacją instalacji utworzono obszar ograniczonego użytkowania, władający powierzchnią ziemi na tym obszarze. Z treści art. 29a ust. 2 ustawy o odpadach wynika, że stronami postępowań, o których mowa w ust. 1, nie są właściciele nieruchomości sąsiadujących z instalacją lub nieruchomością, na której będzie prowadzone wytwarzanie, odzysk, unieszkodliwianie lub zbieranie odpadów. Zatem w postępowaniu o wydanie zezwolenia na odzysk odpadów przymiot strony przysługuje tylko władającym nieruchomością, na której znajdują się odpady.

Zgodnie z orzecznictwem i doktryną, pojęcie interesu prawnego musi być rozumiane jako obiektywna, czyli rzeczywiście istniejąca potrzeba ochrony prawnej. Interes ten musi być osobisty, własny, indywidualny i konkretny, dający się obiektywnie stwierdzić oraz aktualny, a nie ewentualny. Interesu prawnego nie można wywieść z art. 29 ustawy o odpadach, na który powołują się mieszkańcy wsi [...] w odwołaniu, bowiem określa on sytuacje, w których właściwy organ odmawia wydania zezwolenia, między innymi na odzysk odpadów. O tym, kto jest stroną postępowania o wydanie takiej decyzji, jak również kto nie może być uznany za stronę określa art. 29a tej ustawy. Skoro stronami postępowań o wydanie zezwolenia na odzysk odpadów nie są właściciele nieruchomości sąsiadujących z nieruchomością, na której będzie prowadzony odzysk odpadów, to tym bardziej przymiotu strony nie mogą mieć mieszkańcy całej wsi [...].

Organ odwoławczy podniósł, że pierwotnie wydana w sprawie decyzja z dnia

[...]lipca 2009 r., zezwalająca na prowadzenie działalności w zakresie odzysku odpadów, została wydana dla przedsiębiorcy. Żaden z mieszkańców wsi [...] nie brał udziału jako strona w postępowaniu przed organem I instancji o wydanie tego zezwolenia, żadnemu nie doręczono tej decyzji. Również żaden z mieszkańców nie może występować jako strona w postępowaniu mającym za przedmiot zmianę ww. decyzji. Powyższe wynika z art. 155 k.p.a. Stroną niniejszego postępowania jest tylko przedsiębiorca i wyłącznie na jego wniosek (za jego zgodą) organ mógł zmienić pierwotną decyzję ostateczną.

W konsekwencji, gdy wnoszący odwołanie nie są stroną w sprawie, Kolegium umorzyło postępowanie odwoławcze na podstawie art. 138 § 1 punkt 3 k.p.a. jako bezprzedmiotowe.

Skargę na powołane rozstrzygnięcie do sądu administracyjnego złożyli mieszkańcy wsi [...], tj.: J. W., R. A., A. Z., T. J., R. G. i G. J. (dalej "skarżący"), reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, wnioskując o uchylenie w całości zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji z powodu naruszenia:

1. art. 28 k.p.a. przez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, iż właściciele sąsiednich nieruchomości, w tym skarżący, nie mają interesu prawnego do występowania w postępowaniu w przedmiocie zmiany decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie odzysku odpadów, a nadto z ostrożności procesowej podnieśli zarzut naruszenia

2. art. 29 ust. 1 ustawy o odpadach w związku z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 ze zm., zwanej dalej "ustawą środowiskową") w związku z § 3 ust. 1 pkt 80 rozporządzenia Rady Ministrów

z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2010 r. Nr 213, poz. 1397) przez zmianę decyzji Starosty z dnia [...] lipca 2009 r. zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie odpadów i włączenie do odzysku dwóch dodatkowych odpadów z pominięciem procedury uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia.

W uzasadnieniu wniesionego środka zaskarżenia skarżący podnieśli, iż decyzja Starosty zezwalająca przedsiębiorcy na prowadzenie działalności w zakresie odzysku odpadów została wydana w dniu [...] lipca 2009 r., tj. w czasie gdy w ustawie

o odpadach brak było regulacji art. 29a, określającego w sposób szczególny kwestię przymiotu strony w postępowaniu dotyczącym m.in. wydawania zezwoleń na odzysk odpadów. Zatem, w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania ww. decyzji, ocena istnienia interesu prawnego winna być dokonywana w oparciu o art. 28 k.p.a. Z analizy orzecznictwa sądów administracyjnych sprzed nowelizacji ustawy

o odpadach, która wprowadziła z dniem 12 marca 2010 r. przepis art. 29a, wynika, że

w postępowaniu dotyczącym wydawania zezwoleń w zakresie gospodarki odpadami sądy przyjmowały tezę o interesie prawnym właściciela sąsiedniej nieruchomości (tak m.in. wyroki NSA sygn.: II OSK 1252/06 i II OSK 486/2007). Interes ten wywodzony był przede wszystkim z art. 140 kodeksu cywilnego. Bezspornie przyjmowano, iż wynikiem postępowania prowadzonego w przedmiocie wydania decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie odzysku odpadów będzie takie ukształtowanie stosunków na sąsiedniej nieruchomości, które będzie miało rzeczywisty wpływ na wykonywanie prawa własności przez właścicieli sąsiednich nieruchomości. Legalizacja tego rodzaju działań na sąsiednim terenie nie tylko bowiem ogranicza możliwość korzystania z pobliskich gruntów, ale - nierozłącznie wiążąc się z wykorzystaniem przy tego rodzaju działalności specyficznych urządzeń i mechanizmów - ma wpływ na zakres roszczeń negatoryjnych służących ochronie praw właściciela (art. 222 § 2 w związku

z art. 140 i 144 kodeksu cywilnego). Uznawano, że prowadzenie działalności w zakresie odzysku odpadów, bezpośrednio wiążące się z ponadnormatywnym oddziaływaniem na środowisko, będzie miało wpływ również na zdrowie mieszkańców nieruchomości sąsiednich. Także wedle poglądu doktryny "interes prawny może wynikać nie tylko

z przepisów prawa administracyjnego, lecz także z norm prawa materialnego cywilnego, wiążących się bezpośrednio z sytuacją prawną określonego podmiotu kształtowaną decyzją administracyjną" (Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-103, Autorzy: Łaszczyca Grzegorz, Martysz Czesław, Matan Andrzej, publ. LEX 2010, numer: 83425).

Skarżący podnieśli, iż stan prawny istniejący w dniu wydawania decyzji zezwalającej przedsiębiorcy na prowadzenie działalności związanej z odzyskiem odpadów nakazywał rozważenie przyznania mieszkańcom wsi [...], w tym także skarżącym, przymiotu strony tego postępowania. Powyższe ma kluczowe znaczenie dla określenia stron postępowania w sprawie, której przedmiotem była zmiana ww. decyzji w trybie art. 155 k.p.a. Zasadniczo bowiem postępowanie w tym zakresie jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą jest jedynie ustalenie, czy zachodzą przesłanki określone w art. 155 k.p.a., uzasadniające uchylenie bądź zmianę decyzji. Procedowanie w sprawie zmiany ostatecznej decyzji wymaga określenia kręgu osób, którym przypisać należy status strony tego "samodzielnego" postępowania. Skarżący przywołali w tym zakresie wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. II SA/Kr 8/12 (publ. LEX nr 1145804). Podkreślili nadto, że zasadność zastosowania art. 155 k.p.a. w sprawie należy zawsze rozważać w świetle przepisów prawa materialnego, obowiązujących w okresie wydawania ostatecznych decyzji administracyjnych. Tym samym zmiana ostatecznej decyzji administracyjnej w trybie art. 155 k.p.a. dopuszczalna jest tylko wtedy, gdy obowiązują przepisy prawne, na podstawie których decyzja została wydana (wyrok NSA z dnia 17 stycznia 2006 r., II OSK 405/05, Lex nr 196453, A.Matan, Komentarz do art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego).

Jak z powyższego wynika, wydanie decyzji zmieniającej w trybie art. 155 k.p.a. skutkować powinno oparciem nowego rozstrzygnięcia na niezmienionym stanie prawnym i faktycznym, przy czym ową "niezmienność" odnosić należy nie tylko do podstawy materialnej samego rozstrzygnięcia, ale także do określenia stron postępowania. Zastosowanie przez organ I instancji ww. szczególnego trybu postępowania winno skutkować uznaniem skarżących za strony tego postępowania.

Jednocześnie skarżący podnieśli, iż przy wydaniu decyzji organ I instancji uchybił przepisom procedury, pominął bowiem procedurę uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 powołanej wyżej ustawy Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami

i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Nie może przy tym wydać orzeczenia na niekorzyść strony skarżącej, chyba że dopatrzy się naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Istota sporu sprowadza się do ustalenia, czy skarżącym przysługiwał status strony w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 155 k.p.a. w sprawie zmiany decyzji ostatecznej udzielającej zezwolenia na odzysk odpadów, a w konsekwencji czy wniesione przez skarżących odwołanie było dopuszczalne.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż przedmiotem postępowania w sprawie administracyjnej objętej skargą była wydana w trybie art. 155 k.p.a. decyzja zmieniająca ostateczną decyzję Starosty w przedmiocie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie odzysku odpadów. Zgodnie z tym przepisem decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji

i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Decyzja wydana

w trybie art. 155 k.p.a. jest decyzją uznaniową, co oznacza, że do organu rozstrzygającego należy ocena w konkretnej sprawie, czy istnieją podstawy do uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej. Postępowanie w tym przedmiocie należy do tzw. nadzwyczajnych trybów postępowań, może zostać wszczęte na wniosek strony lub z urzędu, a stronami, których zgodę trzeba uzyskać, są podmioty będące stronami postępowania, w którym została wydana decyzja ostateczna.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż mieszkańcy wsi [...] nie byli stroną postępowania w sprawie o wydanie zezwolenia na odzysk odpadów, zakończonego wydaniem decyzji z dnia [...] lipca 2009 r., tak więc organ I instancji nie musiał uzyskiwać ich zgody w postępowaniu dotyczącym zmiany decyzji ostatecznej

w trybie art. 155 k.p.a. Wprawdzie tego rodzaju sprawa jest odrębnym postępowaniem od postępowania prowadzonego w trybie zwykłym (nową sprawą administracyjną), niemniej jednak droga do weryfikacji takiej decyzji otwarta jest co do zasady dla stron postępowania zwykłego. Nie zawsze musi zachodzić tożsamość podmiotów występujących w postępowaniu zwykłym i nadzwyczajnym, jednak punktem wyjścia przy ustalaniu kręgu stron postępowania jest przedmiot rozstrzygnięcia pierwotnego (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2011 r., II SA/Gd 58/11, Lex nr 992933).

Istotnym dla rozpoznania niniejszej sprawy jest wskazanie, iż w dniu 22 stycznia 2010 r. uchwalono ustawę o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2010, nr 28, poz. 145), którą dodano do ustawy o odpadach art. 29a. Przepis ten obowiązuje od dnia 12 marca 2010 r. (art. 19 ustawy nowelizującej). Wniosek o zmianę decyzji ostatecznej złożony został przez przedsiębiorcę po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, tj. w dniu 9 lipca 2012 r. (k. 4 akt administracyjnych organu I instancji).

Przepis art. 29a ust. 1 stanowi, że stronami postępowania o wydanie decyzji lub zezwoleń, o których mowa w art. 19, art. 26, art. 28, art. 53 ust. 4, art. 54 oraz art. 54a, są wnioskodawca lub władający powierzchnią ziemi, na której będzie prowadzone wytwarzanie, odzysk, unieszkodliwianie lub zbieranie odpadów oraz, jeżeli w związku

z eksploatacją instalacji utworzono obszar ograniczonego użytkowania, władający powierzchnią ziemi na tym obszarze. Natomiast w ust. 2 postanowiono, że stronami tych postępowań nie są właściciele nieruchomości sąsiadujących z instalacją lub nieruchomością, na której będzie prowadzone wytwarzanie, odzysk, unieszkodliwianie lub zbieranie odpadów. Zgodnie z art. 29a ust. 4 ustawy o odpadach, wskazanych powyżej przepisów nie stosuje się jedynie do decyzji lub zezwolenia, o których mowa

w art. 19, art. 26, art. 28, art. 53 ust. 4, art. 54 oraz art. 54a, dla spalarni lub współspalarni odpadów oraz dla instalacji wymagającej uzyskania pozwolenia zintegrowanego.

Wskazany przepis art. 29a ustawy o odpadach jest przepisem szczególnym wobec art. 28 k.p.a., który stanowi, że stroną postępowania jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Tak określona podstawa dla legitymacji czynnej podlega częstokroć modyfikacjom na podstawie przepisów szczególnych, także zawartych w odrębnych ustawach. O istnieniu interesu prawnego w toku postępowania administracyjnego przed organami administracji publicznej można mówić wyłącznie

w kategorii istnienia konkretnego przepisu prawa materialnego, z którego dany interes prawny się wywodzi. Nie jest tożsamy z interesem prawnym interes faktyczny, nie znajdujący oparcia w konkretnym przepisie prawa materialnego.

Z akt sprawy wynika, że skarżący nie władają powierzchnią ziemi, na której prowadzona jest objęta zezwoleniem (na odzysk odpadów) działalność,

a wywodzą swój interes prawny z faktu usytuowania przedsiębiorstwa w ich wsi

w bezpośrednim lub dalszym sąsiedztwie. Samo powołanie się na ten fakt, w świetle art. 29a ustawy o odpadach, obowiązującego w dacie wydania decyzji przez organ I instancji, nie jest wystarczające i nie spełnia wskazanego wymogu dla wykazania statusu strony w postępowaniu o zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gospodarowania odpadami. Jak już wyżej wskazano, wszczęcie postępowania

o zmianę decyzji ostatecznej rozpoczyna nowe postępowanie administracyjne

w stosunku do postępowania zwykłego, zatem nowe rozstrzygnięcie powinno zapaść

z uwzględnieniem aktualnie obowiązującego stanu prawnego, tj. z uwzględnieniem art. 29a ustawy o odpadach, który wykluczał przyznanie statusu strony właścicielom nieruchomości sąsiadujących z nieruchomością, na której będzie prowadzone wytwarzanie, odzysk, unieszkodliwianie lub zbieranie odpadów, a tym bardziej przymiotu strony nie mogą mieć mieszkańcy całej wsi Wilczowola.

W związku z powyższym, powoływanie się przez skarżących na orzecznictwo sądów administracyjnych sprzed nowelizacji ustawy o odpadach, kiedy nie istniał jeszcze art. 29a, jako przepis szczególny do art. 28 k.p.a., nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. Sąd orzekający podziela pogląd zawarty

w skardze, że o tym, czy dany podmiot ma interes prawny, przesądzają przepisy prawa materialnego i to nie tylko prawa administracyjnego, ale również prawa cywilnego, które wiążą się bezpośrednio z sytuacją prawną określonego podmiotu, kształtowaną decyzją administracyjną. Jednak wobec istnienia wyraźnego przepisu szczególnego, określającego krąg stron w postępowaniu o uzyskanie w drodze decyzji zezwolenia na prowadzenie działalności na podstawie art. 26 ustawy o odpadach (odzysk lub unieszkodliwianie odpadów), wykluczone jest stosowanie w postępowaniu nadzwyczajnym art. 28 k.p.a., gdyż stanowiłoby to obejście art. 29a ust. 1 i ust. 2 ustawy o odpadach.

W świetle powyższych rozważań za niezasadne uznać należy argumenty skargi dotyczące naruszenia art. 28 k.p.a. i wskazujące, że skarżący posiadają przymiot strony w niniejszym postępowaniu, ponieważ posiadają interes prawny do występowania

w sprawie wynikający z art. 140 prawa cywilnego. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie za prawidłowe uznaje w tym zakresie stanowisko organu odwoławczego, iż na tle okoliczności rozpoznawanej sprawy dla ustalenia statusu strony postępowania

w sprawie zmiany decyzji w trybie art. 155 k.p.a. zastosowanie znajduje art. 29a ustawy o odpadach, nie zaś art. 28 k.p.a. (por. również wyrok NSA z dnia 5 lipca 2012 r., sygn. akt II OSK 661/11, publ. cbois).

W konkluzji należy stwierdzić, że konsekwencją wprowadzenia art. 29a do ustawy o odpadach jest sytuacja, iż w dacie podjęcia zarówno zaskarżonej, jak

i poprzedzającej ją decyzji skarżący nie posiadali przymiotu strony w postępowaniu

w sprawie udzielenia wnioskodawcy zezwolenia na odzysk odpadów. Powyższe uprawniało orzekające w sprawie organy odpowiednio do prowadzenia postępowania

w sprawie zmiany decyzji w trybie art. 155 k.p.a. z udziałem tylko wnioskodawcy oraz do umorzenia postępowania odwoławczego, zainicjowanego przez mieszkańców wsi Wilczowola, na podstawie art. 138 § 1 punkt 3 k.p.a. uznając, że stało się ono bezprzedmiotowe, gdyż zostało wniesione przez podmiot niebędący stroną.

Wobec stwierdzenia przez Sąd zasadności decyzji organu odwoławczego

w zakresie braku legitymacji procesowej skarżących do bycia stroną przedmiotowego postępowania, za zbędne Sąd uznał odnoszenie się do zarzutów skargi dotyczących prawidłowości wydania decyzji przez organ I instancji w trybie art. 155 k.p.a., w tym naruszenia przepisów ustawy środowiskowej i wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych.

Mając na uwadze powołane okoliczności, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł o oddaleniu skargi.