• II SA/Łd 1240/12 - Wyrok ...
  09.07.2025

II SA/Łd 1240/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2013-07-05

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Arkadiusz Blewązka
Barbara Rymaszewska /przewodniczący sprawozdawca/
Jolanta Rosińska

Sentencja

Dnia 5 lipca 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Sędzia WSA Jolanta Rosińska Protokolant specjalista Dominika Janicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2013 roku sprawy ze skargi Z. K. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie obowiązku wykonania zaleceń ujętych w inwentaryzacji budowlanej przyłącza kanalizacji sanitarnej 1) oddala skargę, 2) przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi adwokat B. K., prowadzącej Kancelarię Adwokacką w Ł. przy ulicy A kwotę 295,20 złotych (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) zawierającą w sobie należny podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu. LS

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...], [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł., na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., w skrócie K.p.a.), uchylił decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Powiatu [...] [...] z dnia [...], Nr [...], nakładającą na M. M. obowiązek wykonania zaleceń ujętych w inwentaryzacji budowalnej przyłącza kanalizacji sanitarnej oraz zbiornika bezodpływowego na ścieki dla działki nr 999 przy ul. A 42 w G., w części dotyczącej terminu wykonania nałożonego obowiązku i orzekł nowy termin do dnia 30 listopada 2012r. oraz utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałej części.

W toku postępowania ustalono, iż przedmiotowy obiekt budowlany został zrealizowany samowolnie w latach 80-tych ubiegłego wieku. Powyższych ustaleń nie kwestionuje żadna ze stron postępowania. Nadto, z protokołu z oględzin sporządzonego w dniu 16 listopada 2011 r. wynika, iż rzeczony obiekt budowlany usytuowany jest w narożniku działki nr ewid. 999, przy czym odległość płyty od drogi wynosi 81-85 cm, a od granicy działki Z. K. 92-95 cm, natomiast odległość wywiewki od drogi wynosi 176 cm, a od granicy skarżącego 154 cm. Niniejszy bezodpływowy zbiornik na nieczystości ciekłe posiada przykrycie górne płytą żelbetową prostokątną o wymiarach 130 x 230 cm, dwa włazy stalowe o średnicy 550 mm.

Następnie organ I instancji wskazał, iż stosownie do treści art. 103 ust. 2 ustawy Prawo budowlane przepisu art. 48 nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku, do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne, do takich obiektów stosuje się przepisy dotychczasowe. W tak ustalonym stanie faktycznym organ I instancji zastosował w odniesieniu do analizowanego obiektu budowlanego przepisy poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 40 ustawy Prawo budowlane z 1974r. w wypadku wybudowania obiektu budowlanego niezgodnie z przepisami, jeżeli nie zachodzą okoliczności określone w art. 37, właściwy terenowy organ administracji państwowej wyda inwestorowi, właścicielowi lub zarządcy decyzję nakazującą wykonanie w oznaczonym terminie zmian lub przeróbek, niezbędnych do doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem.

Organ I instancji prowadził postępowanie wyjaśniające mające na celu ustalenie, czy w przedmiotowej sprawie powinna zostać zastosowana sankcja w postaci rozbiórki samowolnie zrealizowanego obiektu, co uregulowane zostało w art. 37 cyt. ustawy, czy też przy wykluczeniu ziszczenia się którejkolwiek z przesłanek określonych w ww. przepisie można wdrożyć procedurę naprawczą. Zgodnie z treścią art. 37 ust 1. ustawy z dnia 24 października 1974r. obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń, gdy terenowy organ administracji państwowej stopnia powiatowego stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę, lub powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. Natomiast zgodnie z art. 37 ust. 2 ww. ustawy terenowy organ administracji państwowej stopnia powiatowego może wydać decyzję o przymusowej rozbiórce albo o przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie jego budowy, jeżeli jest to uzasadnione innymi ważnymi przyczynami poza wymienionymi w ust. 1.

Organ I instancji ustalił następnie, iż M. M. uzyskała decyzję o warunkach zabudowy wydaną przez Burmistrza Miasta K. z dnia [...], Nr [...], która ustala warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na adaptacji oraz przebudowie wraz ze zmianą sposobu użytkowania budynku letniskowego na budynek mieszkalny na działce nr 999 położonej w G., gm. K. W pkt 6 ww. decyzji - ustaleniach dotyczących obsługi w zakresie komunikacji i infrastruktury technicznej zawarto zapis - odprowadzanie ścieków - istniejący zbiornik na nieczystości ciekłe.

Odnośnie natomiast zaistnienia przesłanki z art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974r., organ I instancji stwierdził, iż obiekt nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. Dokonując analizy w ww. zakresie wskazano, iż przedmiotowy obiekt budowlany aktualnie narusza wymagania § 36.2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), tj. odległość pokrywy ze zbiornika bezodpływowego na nieczystości ciekłe od działki sąsiedniej wynosi 1,54 m, zamiast wymaganych co najmniej 2 m.

Postanowieniem z dnia [...], nr [...] organ zobowiązał inwestorkę do przedłożenia: a) inwentaryzacji budowlanej wraz z orzeczeniem o stanie technicznym szamba wraz z przyłączem kanalizacyjnym i jego zgodności z obowiązującymi warunkami technicznymi, jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, ze wskazaniem wykonania ewentualnych zmian i przeróbek obiektu niezbędnych do doprowadzenia szamba do stanu zgodnego z przepisami prawa; b) inwentaryzacji geodezyjnej powykonawczej szamba wraz z przyłączem kanalizacyjnym.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego na mocy art. 56 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. ustalono zakres robót koniecznych do wykonania celem doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem i w związku z tym na podstawie art. 104 K.p.a. oraz art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010r., nr 243, poz. 1623 ze zm.) w związku z art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane (Dz.U. nr 38, poz. 229) po przedłożeniu inwentaryzacji budowlanej wraz z oceną stanu technicznego szamba wraz z przyłączem kanalizacyjnym zlokalizowanym na działce nr ew. 999 przy ul. A 42 w G., gm. K. nałożył na M. M. obowiązek wykonania zaleceń ujętych w inwentaryzacji budowlanej przyłącza kanalizacji sanitarnej oraz zbiornika bezodpływowego na ścieki zawierającym w pkt 3 orzeczenie o stanie technicznym oraz w pkt 4 proponowane rozwiązania i dotyczące likwidacji istniejących pokryw i odpowietrzenia na zbiorniku oraz wykonania nowego odpowietrzenia z zachowaniem normatywnych odległości, tj. 2,0 m od granic sąsiednich działek, wykonania odejścia bocznego o średnicy 150 mm z komór zbiornika zakończonego pokrywą o średnicy 150 z zachowaniem odległości 2 m od granic sąsiednich działek, ocieplenia przyłącza kanalizacyjnego - w terminie do 30 września 2012r. pod nadzorem osoby posiadającej uprawnienia budowlane w odpowiedniej specjalności oraz należącej do izby samorządu zawodowego, celem doprowadzenia do stanu zgodnego z przepisami prawa istniejącego szamba wraz z przyłączem kanalizacyjnym zlokalizowanym.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł Z. K., według którego w sprawie nie ma zastosowania art. 103 ust. 2. ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane. Zdaniem skarżącego podstawową wadą decyzji jest jej niegodność z prawem budowlanym ponieważ wszelkie prace budowlane wykonuje się na podstawie zatwierdzonego projektu budowlanego (wykonawczego), pozwolenia na budowę, uzgodnionego ze stronami, co w rezultacie prowadzi do pozwolenia na użytkowanie a nie na podstawie "zaleceń ujętych w inwentaryzacji budowlanej przyłącza kanalizacji sanitarnej oraz zbiornika bezodpływowego na ścieki". Ponadto decyzja myli pojęcia zgodności z przepisami budowlanymi z ustaleniami planu miejscowego oraz nie rozróżnia procedury rozbiórki od rozbiórki przymusowej. Wymieniona decyzja o warunkach zabudowy jest dokumentem urbanistycznym i nie może stanowić argumentu w procesie budowlanym. W aktach sprawy brak jest decyzji pozwolenia na budowę adaptacji bud. letniskowego na bud. mieszkalny. Oględziny dokonane dnia 16 grudnia 2011 r. wykazały niezgodność usytuowania szamba z przepisami budowlanymi i konieczność wszczęcia procedury nakazu rozbiórki. Rozpatrując faktyczne usytuowanie szamba należy stwierdzić, że nie ma realnych możliwości jego dostosowania do obowiązujących przepisów.

Po rozpatrzeniu powyższego odwołania [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. wskazaną na wstępie decyzją uchylił decyzję organu I instancji w części dotyczącej terminu wykonania nałożonego obowiązku i orzekł nowy termin do dnia 30 listopada 2012r. oraz utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałej części.

W ocenie organu odwoławczego Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Powiatu [...] [...] w zaskarżonej decyzji wskazał w sposób precyzyjny zakres robót budowlanych koniecznych do wykonania, w celu przywrócenia rzeczonego obiektu budowlanego do stanu zgodnego z przepisami, przy czym wynika on wprost z badanej decyzji. Rozstrzygnięcie (osnowa decyzji) sformułowane zostało w sposób jasny i precyzyjny, co ma fundamentalne znaczenie w sytuacji, gdy organ nakłada obowiązki na adresata decyzji.

Mając powyższe na uwadze organ odwoławczy stwierdził, iż Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla Powiatu [...] [...] właściwie zastosował w niniejszej sprawie tryb postępowania wskazany w art. 40 ustawy Prawo budowlane z 1974r. Dlatego też, w ocenie organu odwoławczego występowały przesłanki uzasadniające nałożenie obowiązków określonych w skarżonej decyzji, jednakże biorąc pod uwagę, iż od wydania badanej decyzji do zakończenia postępowania odwoławczego upłynęły 2 miesiące, przez co termin wykonania obowiązku uległ znacznemu skróceniu, należało zmienić termin wykonania obowiązku ustalając go do dnia 30 listopada 2012r.

Odnosząc się natomiast do zarzutów podniesionych przez skarżącego w odwołaniu organ odwoławczy stwierdził, iż nie miały one wpływu na decyzję wynik sprawy.

Na ostateczną decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. skargę do sądu administracyjnego wniósł Z. K. zarzucając zaskarżonej decyzji niezgodność z postanowieniami oględzin, niezgodność z prawem, niezgodność ze stanem faktycznym i na tej podstawie wniósł o wstrzymanie decyzji i uchylenie jej w całości oraz o wydanie nakazu rozbiórki.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż oględziny dokonane dnia 16 grudnia 2011r. wykazały samowolę budowlaną i niezgodność usytuowania szamba z przepisami budowlanymi i konieczność wszczęcia procedury nakazu rozbiórki. Pomimo deklaracji zamiaru wybudowania oczyszczalni biologicznej wszczęta została procedura legalizacji samowoli budowlanej. Organ nie uwzględnił wniosku skarżącego z dnia 10 maja 2012r. o dostarczenie kopii protokołu ww. oględzin, co stanowi naruszenie prawa wynikające z art. 73 K.p.a. Ponadto organ I instancji przyjął, że ze względu na datę samowoli budowlanej, zgodnie z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane zastosowanie mają przepisy prawa budowlanego z 1974r. oraz przepisy w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki z 3 lipca 1980r. W tej sytuacji w ocenie skarżącego do rozpatrzenia sprawy nie istnieją później wydane przepisy prawa budowlanego z 1994r. i warunki techniczne z 2002r. Zgodnie zatem z § 23 ust. 4 warunków technicznych z 1980r. minimalna odległość zbiornika szamba od granicy działki powinna wynosić co najmniej 2,0 m. W związku z powyższym powoływane "propozycje rozwiązania" są niezgodne z prawem ponieważ nie uwzględniają art. 103 ust. 2 prawa budowlanego z 1994r. oraz wynikającego § 23 ust. 4 warunków technicznych z 1980r. co oznacza niezgodność z prawem skarżonej decyzji.

Następnie skarżący wskazał, iż zgodnie z art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974r. roboty budowlane można rozpocząć po uzyskaniu pozwolenia na budowę. Do jego uzyskania zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 3 niezbędny jest projekt. Dopiero po spełnieniu tych wymogów można rozpocząć roboty budowlane i sprawować nadzór przez uprawnioną osobę. Ponieważ skarżona decyzja nie posiada tych elementów procesu budowlanego przeto jest niezgodna z prawem. Ponadto bez wymienionych elementów procesu nie będzie możliwe dokonanie odbioru i uzyskanie pozwolenia na użytkowanie wynikającego z art. 42 prawa budowlanego z 1974r.

Zdaniem skarżącego art. 40 Prawa budowlanego z 1974r. jest niewłaściwie zastosowany w postępowaniu ponieważ nie ma fizycznej możliwości odsunięcia zbiornika na odległość 2,0 m zgodnie z § 23 ust. 4 warunków technicznych z 1980r. Jedynym rozwiązaniem jest nakaz rozbiórki. Równocześnie należy podkreślić, że określona przez przepis odległość wynika z potrzeb sanitarnych i nie podlega, jak to jest sugerowane, uznaniowej ocenie organu administracji co jest niezgodne z prawem. Decyzja o warunkach zabudowy jest z kolei dokumentem urbanistycznym i nie może stanowić argumentu w procesie budowlanym. Powielanie w decyzji subiektywnych poglądów właścicielki działki jest niezgodne z prawem. Skarżona decyzja nie zawiera żadnych merytorycznych odniesień do odwołania z 14 sierpnia 2012r. co stanowi niezgodność z prawem.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Pismem z dnia 5 czerwca 2013r. skarżący podtrzymał dotychczasowe zarzuty, podnosząc jednocześnie, iż organy nadzoru budowlanego wydały zaskarżonej rozstrzygnięcie z pominięciem ustaleń wynikających z protokołu oględzin z dnia 16 grudnia 2011r. Ponadto skarżący wskazał, iż zawiadomienie o przeprowadzeniu powtórnych oględzin wyznaczonych na dzień 30 listopada 2012r. zostało mu doręczone po terminie oględzin, w związku z czym skarżący nie, mógł w nich uczestniczyć, a więc ustalenia wynikające z tych oględzin nie są obowiązujące. Stanowi to naruszenie art. 44 K.p.a. Dodatkowo skarżący wskazał, iż nie dokonano sprawdzenia likwidacji starych włazów i starej wywiewki z racji zasypania całego zbiornika warstwą ziemi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola działalności organów administracyjnych, o której mowa, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 powołanego przepisu).

Sąd, uwzględniając skargę uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, o czym stanowi art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm., dalej P.p.s.a.). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi Sąd skargę oddala (art. 151 P.p.s.a.).

Na wstępie wskazać należy, że stan faktyczny w sprawie nie budzi wątpliwości - uczestniczka postępowania jest dysponentką samowolnie wybudowanego przyłącza kanalizacji sanitarnej oraz zbiornika bezodpływowego na ścieki. Niespornym jest również, że samowoli dokonano "w latach 80.", a więc pod rządami prawa budowlanego z 1974 roku, jego usytuowanie nie spełnia norm technicznych określonych w przepisach wykonawczych.

W sytuacji, gdy obiekt budowlany został wzniesiony samowolnie przed 1.01.1995r., stosownie do art. 103 ust.2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (j.t. Dz.U.2010.243.1623. ze zm.), nie stosuje się przepisu art. 48 a przepisy dotychczasowe. Ta regulacja ma zastosowanie w sprawie niniejszej, bowiem zarówno przyłącze kanalizacji sanitarnej, a przed wszystkim szambo stanowi integralnie związane z budynkiem urządzenie. Obiekt budowlany zaś to budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi bądź budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. (art. 3 ust.1 pkt 1 Prawa budowlanego). Nie znajduje zatem uzasadnienia stanowisko pełnomocnika skarżącego, że do spornego obiektu nie stosuje się art. 103 ust.2 Prawa budowlanego.

Powyższe przesądza prowadzenie przez organ postępowania w trybie ustawy z dnia 24 października 1974r. Prawo budowlane (dalej powoływanej jako stara ustawa). Przy czym stara ustawa podobnie określa definicję obiektu budowlanego, jak prawo budowlane z 1994 roku.

Zgodnie z przepisem art. 37 ust. 1 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń, po stwierdzeniu, że obiekt budowlany lub jego część:

1. znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę, lub

2. powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia.

Ponadto, stosownie do treści ust.2, właściwy organ może wydać decyzję o przymusowej rozbiórce albo o przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń również wówczas, gdy jest to uzasadnione innymi ważnymi przyczynami poza wymienionymi w ust. 1 (art. 37 ust. 2).

W pierwszej kolejności zatem organ nadzoru budowlanego bada zgodność spornego obiektu z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przy czym sąd podziela tę linię orzecznictwa, która przyjmuje, iż należy badać zgodność samowoli z obecnie (w dacie orzekania) obowiązującym stanem prawnym, z planami zagospodarowania, jeżeli taki istnieje w dacie wydania decyzji (NSA w wyrokach z dnia .01.2012r. w sprawie II ISK 1978/10 oraz z dnia 3.02,2010 w sprawie II OSK 234/09, lex 597505, WSA w Łodzi w wyroku z dnia 9.11.2011r. w sprawie IISA/Łd 750/11). Organ odwołał się do decyzji o warunkach zabudowy, uwzględniającej również sporny obiekt. Decyzja o warunkach zabudowy nie zastępuje planu, ale przesądza o zgodności inwestycji z zasadami ładu przestrzennego, jej podstawy i procedurę przyznania regulują również przepisy o planowaniu przestrzennym. Jak wynika z załączonej do akt decyzji Burmistrza Miasta K. nr [...], ustalającej warunki zabudowy dla adaptacji, przebudowy i zmiany sposobu użytkowania na tej nieruchomości, teren nadal przeznaczony jest pod zabudowę. Dodatkowo w decyzji tej zaakceptowano istniejący zbiornik na nieczystości ciekłe. Tak więc wniosek organu, że nie zachodzi negatywna przesłanka wskazana w art. 37b ust. 1 pkt 1 starej ustawy jest trafny.

Trafnie również organ ustalił, że będące przedmiotem sporu szambo nie stanowi zagrożenia, o którym mowa w art. 37 ust.1 pkt2 starej ustawy, tj. jego istnienie nie zagraża bezpieczeństwu ani zdrowiu, nie powoduje pogorszenia warunków bytowych. Jego bezsporna sprzeczność z przepisami technicznymi nie stanowi takiego niebezpieczeństwa, o którym mowa w powołanym przepisie. Dla jego zastosowania niezbędnym jest stwierdzenie realnego, a nie potencjalnego niebezpieczeństwa, takie naruszenie wymogów prawa budowlanego, których usunięcie nie jest możliwe przez dokonanie zmian lub przeróbek w trybie art. 40 ustawy prawo budowlane z 1974 roku. Sama sprzeczność z normami technicznymi nie przesądza o konieczności rozbiórki.

W świetle powyższych rozważań ustalenia organu w zakresie braku przesłanek do zastosowania nakazu rozbiórki w trybie art. 37 ust.1 starej ustawy nie budzą zastrzeżeń

W takiej sytuacji uzasadnione było zastosowanie procedury, określonej w art. 40 starej ustawy, czyli przeprowadzenie postępowania dowodowego w myśl art. 56 starej ustawy i wydanie decyzji nakazującej wykonanie w oznaczonym terminie zmian lub przeróbek, niezbędnych do doprowadzenia obiektu budowlanego, terenu nieruchomości lub strefy ochronnej do stanu zgodnego z przepisami.

Sporny obiekt budowlany narusza bez wątpienia wymagania określone w § 36 ust.2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowania (Dz.U. nr 75 poz.690 ze zm.). Zgodnie z powołanym przepisem w zabudowie jednorodzinnej, zagrodowej i rekreacji indywidualnej odległości pokryw i wylotów wentylacji ze zbiorników bezodpływowych na nieczystości ciekłe (...) o pojemności do 10 m3 powinna wynosić co najmniej 2 metry od granicy działki sąsiedniej, drogi (ulicy) lub ciągu pieszego. Jak wynika z ekspertyzy technicznej, odległość ta wynosi 154 cm od granicy z nieruchomością skarżącego. Przy tym w ocenie sądu, podobnie, jak przy badaniu przesłanki z punktu pierwszego art. 37 ust.1 prawa budowlanego z 1974r. należy odwołać się do obecnie obowiązującego prawa, tak i badanie jej aspektów technicznych wymaga zastosowania aktualnego prawa, w tym przypadku norm zawartych w cytowanym wyżej rozporządzeniu. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stoi na stanowisku, że oceniając możliwość zalegalizowania samowoli budowlanej należy odnieść się do aktualnego stanu wiedzy technicznej, która determinuje prawne warunki zabudowy. Odwołanie się do nieobowiązujących przepisów w zakresie warunków technicznych oznaczałoby konieczność akceptacji (legalizacji) obiektów, które mogą nie spełniać aktualnych norm technicznych. Z punktu widzenia zasad praworządności taki stan jest nie do zaakceptowania.

Zakres obowiązków, nałożonych na właścicielkę samowolnie postawionego obiektu nie budzi zastrzeżeń. Wynika on z przedłożonej ekspertyzy i zmierza do doprowadzenia instalacji do zachowania wymogów powołanego rozporządzenia ministra infrastruktury z 2002 roku. Należy przy tym zwrócić uwagę, że dla zachowania wymogów technicznych dotyczących odległości szamba od działki skarżącego koniecznym jest przesunięcie nie całej instalacji a wylotów wentylacji i pokryw. Tych bowiem elementów instalacji dotyczą wymogi odległości, określone rozporządzeniu Ministra Infrastruktury. Złożona przez B. M. inwentaryzacja techniczna w wyczerpujący sposób ustala stan faktyczny spornej inwestycji i precyzyjnie określa możliwe technicznie rozwiązania. Z dokumentu tego jasno wynika, ze poza niezachowaniem wymagań dotyczących odległości urządzenia od granicy nie narusza ono innych warunków jego posadowienia, w tym dotyczących sposobu wybudowania czy szczelności. Dokonany przez organ wybór wariantu sanacji istniejącego stanu mnie wydaje się wadliwy.

Należy również podkreślić, że nie mogą odnieść skutku żądania skarżącego, zmierzające do uzyskania bezwzględnego nakazu rozbiórki. Wbrew jego twierdzeniom, ani aktualne prawo budowlane, w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania przez organy, ani ustawa z 1974 roku nie przewidywały tak represyjnych, bezwzględnych skutków samowoli budowlanej. Poza ściśle określonymi przypadkami, których nie sposób interpretować rozszerzająco, organy nadzoru budowlanego obowiązane są do wdrażania procedur umożliwiających doprowadzenie samowoli do stanu zgodnego z prawem.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się przy tym, że iż celem przepisów normujących problematykę usunięcia skutków samowoli budowlanej jest przywrócenie porządku prawnego (restytucja), nie zaś ukaranie sprawcy samowoli (represja). Nakaz rozbiórki, jako środek przywrócenia porządku budowlanego przez fizyczne usunięcie skutku samowoli budowlanej powinien być stosowany w przypadku, kiedy istnienia takiego obiektu nie daje się pogodzić z porządkiem prawnym.

Konkludując, zaskarżona decyzja ani decyzja organu I instancji nie naruszają prawa.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 151 P.p.s.a., należało oddalić skargę jako nieuzasadnioną.

O wynagrodzeniu dla adwokata orzeczono na podstawie art. 250 P.p.s.a. w zw. z § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c), § 19, § 20 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013r., poz. 461).

LS

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...