IV SA/Wa 578/13

Uzasadnienie

IV SA/Wa 578/13

U Z A S A D N I E N I E

I. Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej "Sądu") decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] (dalej "zaskarżoną decyzją") Główny Inspektor Ochrony Środowiska (dalej "GIOŚ"), po rozpatrzeniu na wniosek spółki [...] z siedzibą w K. (dalej "skarżącej") sprawy zakończonej decyzją GIOŚ z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...], orzekającą o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie wymierzenia skarżącej kary biegnącej za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu, utrzymał własną decyzję w mocy.

II. Zaskarżona decyzja GIOŚ zapadła w następującym stanie faktycznym:

1. Ostateczną decyzją administracyjną z dnia [...] września 2010 r. nr [...] (dalej "decyzją Prezydenta" albo "decyzją w przedmiocie poziomu hałasu"), wydaną na podstawie art.115a ust.1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz.150 z późn.zm.), dalej "Poś", Prezydent Miasta O. (dalej "Prezydent") ustalił dopuszczalny poziom dźwięku, przenikający do środowiska w porze nocy ze źródeł znajdujących się na terenie Sklepu [...] Nr [...] przy ulicy W. w O. (dalej "sklep"), wskazując jako równoważny poziom dźwięku A w godzinach 22.00 – 6.00 45 dB (dalej "dopuszczalny poziom hałasu dla sklepu"). Decyzję tę skierowano do skarżącej.

2. Ostateczną decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] (dalej "decyzją o wymierzeniu kary") [...] Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w O. (dalej "WIOŚ") orzekł o wymierzeniu skarżącej kary za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu, emitowanego w porze nocnej ze sklepu o 10,8 dB w wysokości 329,62 złote na dobę, począwszy od dnia [...] marca 2011 r.

3. Wnioskiem z dnia [...] lutego 2012 r. skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji o wymierzeniu kary, podnosząc że decyzja ta wydana została z kwalifikowaną wadą prawną, o której mowa w art.156 § 1 pkt 4 k.p.a.

W ocenie skarżącej decyzja ta winna była być skierowana nie do skarżącej, która jest jedynie najemcą obiektu, w którym znajduje się sklep, a do podmiotu wynajmującego skarżącej przedmiotowy obiekt.

Skarżąca wywiodła powyższe wnioski z art.662 § 1 kodeksu cywilnego, który to przepis zobowiązuje wynajmującego rzecz do wydania jej najemcy w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywania rzeczy w takim stanie przez czas trwania najmu oraz z art.61 pkt 1 Prawa budowlanego, zobowiązującego właściciela lub zarządcę budynku do jego utrzymywania i użytkowania zgodnie z zasadami, o których mowa w art.5 ust.2 Poś.

4. Decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. GIOŚ odmówił stwierdzenia nieważności decyzji o wymierzeniu kary, stwierdzając brak obciążenia tej decyzji kwalifikowanymi wadami prawnymi, o których mowa w art.156 § 1 k.p.a.

Odnosząc się do kwestii prawidłowości wskazania w decyzji WIOŚ skarżącej, jako podmiotu podlegającego ukaraniu, GIO wskazał, co następuje:

(1). Kara biegnąca w niniejszej sprawie została wymierzona na podstawie art.298 ust.1 pkt Poś, przewidującego nałożenie tego rodzaju sankcji z tytułu przekroczenia, określonych w decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu lub pozwoleniu, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1, poziomów hałasu.

(2). Dopuszczalny poziom hałasu dla sklepu określony został w decyzji Prezydenta z dnia [...] września 2010 r. Decyzja ta została skierowana do skarżącej. Tym samym skarżąca jest podmiotem odpowiedzialnym za zapewnienie przestrzegania, określonego w decyzji Prezydenta dopuszczalnego poziomu hałasu dla sklepu.

(3). Decyzja Prezydenta jest ostateczna i pozostaje w obrocie prawnym. Decyzją z dnia [...] października 2012 r. nr [...] (dalej "decyzją SKO") Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej "SKO") odmówiło stwierdzenia jej nieważności.

5. Pismem z dnia [...] grudnia 2012 r. skarżąca wniosła do GIOŚ o ponowne rozpatrzenie sprawy, podtrzymując własne stanowisko w sprawie.

III. Rozpatrzywszy sprawę ponownie zaskarżoną obecnie decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r., GIOŚ utrzymał własną decyzję w mocy, podzielając dotychczasową ocenę sprawy.

IV. Skarżąca wniosła do Sądu skargę na decyzję GIOŚ z dnia [...] stycznia 2013 r., zarzucając orzeczeniu naruszenie zarówno przepisów postępowania administracyjnego (art.156 § 1 pkt 4 k.p.a. w związku z art.662 § 1 kodeksu cywilnego i art.61 pkt 1 Prawa budowlanego, art.7, 8, 77 § 1, 80 i 84 § 1 k.p.a.) oraz prawa materialnego (art.298 ust.1 pkt 5 Poś).

W uzasadnieniu zarzutów skargi skarżąca:

(1). Podtrzymała swoje stanowisko odnośnie tego, że w świetle art.662 § 1 kodeksu cywilnego i art.61 pkt 1 Prawa budowlanego ukaranie skarżącej było bezpodstawne.

(2). Zakwestionowała prawidłowość decyzji SKO, zamieszczając polemikę z ocenami prawnymi sformułowanymi w tej decyzji oraz podnosząc, że wniosła do SKO o ponowne rozpatrzenie sprawy.

V. W odpowiedzi na skargę GIOŚ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

VI. Sąd rozpoznał skargę na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z racji sprawowania wymiaru sprawiedliwości, polegającego na kontrolowaniu działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (art.1§1 i §2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz.U. z dnia 20 września 2002 r., Nr 153, poz.1269 z późn.zm.). Kontrola ta obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (art.3§2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz.1270 z późn.zm. – zwanej dalej "p.p.s.a.").

Sąd, badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane przepisy i w granicach sprawy, nie będąc jednak związany – stosownie do art. 134 p.p.s.a. - zarzutami i wnioskami skargi, uznał że wniesiona skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Uwzględnienie przez wojewódzki sąd administracyjny skargi na orzeczenie organu administracji jest dopuszczalne tylko w razie stwierdzenia w toku kontroli tego orzeczenia naruszeń prawa wymienionych w art.145 § 1 p.p.s.a.

W świetle przywołanego przepisu sąd administracyjny:

1) uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3) stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Naruszenia, o których mowa powyżej nie wystąpiły w niniejszej sprawie.

VII. Przedmiotem kontrolowanego nadzwyczajnego postępowania administracyjnego była ocena, czy w świetle art.156 § 1 k.p.a. ostateczna decyzja WIOŚ z dnia [...] kwietnia 2011 r. w przedmiocie wymierzenia skarżącej kary biegnącej z tytułu przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu wydana została z kwalifikowaną wadą prawną, stanowiącą przesłankę do stwierdzenia nieważności tej decyzji, ewentualnie do stwierdzenia wydania tej decyzji z naruszeniem prawa.

Podkreślenia wymagają następujące kwestie, wynikające wprost z przepisów art.156 i nast. k.p.a., jak też akcentowane w utrwalonym orzecznictwie sądowym, dotyczące konstrukcji prawnej, jak też stosowania instytucji stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej:

1. Stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej stanowi wyłom w zasadzie trwałości decyzji administracyjnych, ustanowionej w art.16§1 k.p.a. Z uwagi na doniosłość tej zasady zaistnienie przesłanki powodującej stwierdzenie nieważności musi być oczywiste i oczywistość tę właściwy organ ma obowiązek wykazać (wyrok NSA z dnia 22 października 1999 r., I SA 8/98, publ. w LEX nr 47276).

2. Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest możliwe tylko w sytuacji zaistnienia jednej z przesłanek wskazanych w art. 156 § 1 k.p.a. przy jednoczesnym braku okoliczności, które uniemożliwiają stwierdzenie nieważności decyzji, wymienionych w art. 156 § 2 k. p. a. Przepis ten wskazuje okoliczności, które wyłączają możliwość stwierdzenia nieważności decyzji, mimo iż dotknięta jest ona jedną z wad określonych w art. 156 § 1 k. p. a. Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej następuje zatem tylko wówczas, gdy zostanie bezspornie wykazane wystąpienie przyczyny nieważności wymienionej w art.156§1 k.p.a. a nie zachodzą przesłanki przewidziane w art.156 § 2 k.p.a.

3. Zgodnie z art.156§1 k.p.a. organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:

1) wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości,

2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa,

3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną,

4) została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie,

5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały,

6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą,

7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.

4. W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej bada się nie wszystkie uchybienia kwestionowanej decyzji, a tylko uchybienia o charakterze kwalifikowanym wymienione w art.156§1 k.p.a.

5. Zasadniczą z punktu widzenia w niniejszej sprawie jest ocena, czy decyzja WIOŚ obarczona jest kwalifikowaną wadą prawną, o której mowa w art.156 § 1 pkt 4 k.p.a. (skierowanie decyzji do osoby nie będącej stroną w sprawie).

6. W piśmiennictwie prawniczym i orzecznictwie sądowym zwraca się uwagę na następujące zagadnienia, związane z dokonywaniem oceny, czy dana decyzja administracyjna została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie (por. Małgorzata Jaśkowska "Komentarz aktualizowany do art.156 Kodeksu postępowania administracyjnego", pkt III. Przesłanki stwierdzenia nieważności – skierowanie do osoby nie będącej stroną, tezy: 2 i 5. Stan prawny na 22 października 2012 r., publ. LEX):

"2. Nie chodzi przy tym o omyłkę w doręczeniu decyzji, lecz o rozstrzygnięcie o prawach i obowiązkach osoby niebędącej stroną (por. wyrok NSA z dnia 19 stycznia 2007 r., I OSK 350/06, LEX nr 291195: "Stwierdzenie nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. można stosować tylko do kwalifikowanego naruszenia prawa przez skierowanie decyzji do jednostki, która w świetle przepisów prawa nie jest stroną postępowania w danej sprawie. Przy ocenie stopnia naruszenia przepisów prawa należy uwzględnić zatem sytuacje, czy w toku postępowania prowadzono czynności wobec jednostki, która jest stroną w sprawie. Jeżeli z materiałów dowodowych wynika, że całe postępowanie było prowadzone wobec strony w rozumieniu art. 28 k.p.a., a jedynie w decyzji omyłkowo określono stronę, nie ma podstaw do stosowania sankcji nieważności decyzji"; por. też wyrok NSA z dnia 24 maja 2007 r., II GSK 400/06, LEX nr 351135: "Kwalifikowana wada prawna decyzji, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a., przesądzająca o nieprawidłowym ukształtowaniu stosunku prawnego, zachodzić będzie wówczas, gdy podmiot, do którego skierowano decyzję, nie miał przymiotu strony postępowania w rozumieniu art. 28 k.p.a., a mimo to został przez organ administracji publicznej potraktowany jako strona tegoż postępowania"; czy wyrok NSA z dnia 18 czerwca 2008 r., II OSK 674/07, LEX nr 467518: "W przypadku gdy jako stronę oznaczono podmiot, który nie był i nie może być stroną postępowania, bowiem postępowanie nie dotyczyło jego interesu prawnego lub obowiązku, to taka decyzja jest obarczona wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. W przypadku zaś wielości stron postępowania, oznaczenie jako strony osoby, która nie jest i nie może być stroną, powoduje kwalifikowaną wadę decyzji także wówczas, gdy pozostałe strony są oznaczone prawidłowo"; por. też wyrok NSA z dnia 15 września 2011 r., II OSK 1347/10, LEX nr 1069001: "Z wadliwością decyzji przewidzianą w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. mamy do czynienia wówczas, gdy nastąpiło określenie praw lub obowiązków podmiotu innego niż strona postępowania. Przez pojęcie »skierowanie decyzji« należy rozumieć określenie w drodze decyzji praw i obowiązków oznaczonego podmiotu. W żadnym razie faktu doręczenia decyzji nie należy utożsamiać ze »skierowaniem decyzji« w rozumieniu ww. przepisu"). (...).

5. Inne przykłady z orzecznictwa to: wyrok NSA z dnia 26 stycznia 1995 r., I SA 2528/93, ONSA 1996, nr 1, poz. 34: "Decyzje administracyjne o ustaleniu opłaty adiacenckiej (art. 44 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości - Dz. U. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 z późn. zm.), skierowane do osób, które nie mają przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. w tym postępowaniu (byli właściciele), są nieważne z mocy art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a."; wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 1996 r., SA/Ka 1572/95, Pr. Gosp. 1998, nr 2, poz. 31: "Skierowanie decyzji podatkowej do osoby nie będącej podatnikiem stanowi przesłankę nieważności określoną w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. Wprawdzie wspólnicy spółki cywilnej ponoszą odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe spółki, ale ich odpowiedzialność wynika z przepisu art. 47 ust. 1 ustawy z 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych, którego w niniejszej sprawie nie zastosowano. Organ I instancji wymierzył zresztą podatek obrotowy z tytułu działalności spółki tylko jednemu, a nie obojgu wspólnikom, co ewentualnie Sąd mógłby ocenić w kategorii mniej istotnych uchybień proceduralnych"; por. też wyrok NSA z dnia 6 lutego 2001 r., IV SA 2450/98, Wspólnota 2001, nr 8, s. 50: "W postępowaniu administracyjnym zawsze musi uczestniczyć strona, bowiem zmierza ono do rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej, w której konieczne jest ustalenie podmiotu mającego interes prawny oraz przedmiotu sprawy. Skierowanie aktu administracyjnego do podmiotu nie będącego stroną w sprawie jest poważną wadą, stanowiącą przesłankę stwierdzenia nieważności tego aktu - art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. W niniejszej sprawie (...) postępowanie administracyjne powinno się toczyć z udziałem wszystkich trzech wspólników spółki cywilnej prowadzącej określoną "Firmę". Zaskarżony akt administracyjny również powinien być adresowany do nich wszystkich"; czy wyrok NSA z dnia 30 września 1999 r., IV SA 1357/97, LEX nr 47899: "Wskazanie imiennie prezesa spółdzielni jako adresata decyzji jest równoznaczne ze skierowaniem decyzji do osoby nie będącej stroną w sprawie". (...).

IX. Kontrola legalności zaskarżonej do Sądu decyzji GIOŚ w świetle wskazanych wyżej uwarunkowań prawnych, prowadzi do następujących wniosków:

1. Materialnoprawną podstawę do wydania przez WIOŚ kwestionowanej przez skarżącą decyzji w przedmiocie wymierzenia kary stanowił art.298 ust.1 pkt 5 Poś. Przepis ten stanowi, że administracyjne kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska za przekroczenie, określonych w decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu lub pozwoleniu, o którym mowa w art. 181 ust. 1 pkt 1, poziomów hałasu.

2. Przesłanki do wydania decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu wskazuje art.115a ust.1 Poś. Stosownie do tego przepisu, w przypadku stwierdzenia przez organ ochrony środowiska, na podstawie pomiarów własnych, pomiarów dokonanych przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska lub pomiarów podmiotu obowiązanego do ich prowadzenia, że poza zakładem, w wyniku jego działalności, przekroczone są dopuszczalne poziomy hałasu, organ ten wydaje decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu; za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu uważa się przekroczenie wskaźnika hałasu LAeq D lub LAeq N.

3. Pomiędzy decyzją opartą na art.298 ust.1 pkt 5 Poś, a decyzją o dopuszczalnym poziomie hałasu istnieje zatem nierozerwalny związek, wyrażający się w tym, że ustalenia decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu stanowią rozstrzygające kryterium do oceny tego, czy stwierdzony w toku późniejszej kontroli hałas, emitowany przez adresata tej decyzji, przekracza dopuszczalne z punktu widzenia ochrony środowiska normy, czy też nie. Decyzja wydana na podstawie art.298 ust.1 pkt 5 Poś jest zatem sankcją za niewykonanie decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu przez jej adresata (ściśle mówiąc, za naruszenie limitów w tej decyzji ustalonych).

4. Wskazany wyżej związek obu decyzji należy oczywiście postrzegać nie tylko w wymiarze przedmiotowym, ale również podmiotowym, co oznacza, że sankcję, o której mowa w art.298 ust.1 pkt 5 Poś można nałożyć wyłącznie na adresata decyzji o dopuszczalnym poziomie hałasu.

5. W świetle powyższych uwarunkowań jest oczywistym, że podmiotem zobowiązanym do przestrzegania dopuszczalnego poziomu hałasu ustalonego ostateczną decyzją Prezydenta z dnia [...] września 2010 r., wydaną na podstawie art.115a ust.1 Poś był adresat tej decyzji (wyraźnie w niej wskazany), tj. skarżąca. W konsekwencji to w stosunku do skarżącej winno toczyć się postępowanie kontrolne – celem ustalenia, czy skarżąca wykonuje obowiązki wskazane decyzji, a w razie stwierdzenia, że obowiązki te nie są wykonywane, to skarżącej winna zostać wymierzona kara z racji wystąpienia przesłanek, o których mowa w art.298 ust.1 pkt 5 Poś. Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, w konsekwencji czego nie ma podstaw do uznania, że decyzja WIOŚ o nałożeniu na skarżącą kary biegnącej wydana została z kwalifikowaną wadą procesową, o której mowa w art.156 § 1 pkt 4 k.p.a.

6. Podkreślenia wymaga, że w postępowaniu o wymierzenie skarżącej kary biegnącej WIOŚ był związany postanowieniami ostatecznej decyzji Prezydenta o dopuszczalnym poziomie hałasu, pozostającej w dacie orzekania o wymierzeniu kary w obrocie prawnym. Oznacza, że co do zasady organ ten (tj. WIOŚ) nie był uprawniony do weryfikowania prawidłowości decyzji Prezydenta, w tym w szczególności do wskazywania innego podmiotu, zobowiązanego do jej wykonania, aniżeli wskazana w tej decyzji skarżąca. Z tych samych względów kompetencji do weryfikowania postanowień decyzji Prezydenta nie posiadał GIOŚ, orzekający w postępowaniu nadzorczym, jak też nie posiada ich orzekający w niniejszej sprawie Sąd.

7. W nawiązaniu do powyższego również podkreślenia wymaga, że to w interesie skarżącej leżało czuwanie nad tym, aby decyzja Prezydenta wskazywała prawidłowo zidentyfikowanego adresata. O ile zatem po wydaniu tej decyzji skarżąca pozostawała w przekonaniu, że decyzję zaadresowano w sposób wadliwy, a zatem że adresatem decyzji Prezydenta powinien być podmiot wynajmujący skarżącej obiekt (z przyczyn, o których była mowa wcześniej Sąd orzekający w niniejszej sprawie w najmniejszym stopniu nie przesądza, że rozumowanie skarżącej w tym zakresie jest poprawne), to winna była skorzystać z instrumentów prawnych pozwalających na poddanie decyzji Prezydenta stosownej kontroli. Z akt sprawy wynika natomiast, że skarżąca nie złożyła odwołania od decyzji Prezydenta z dnia [...] września 2010 r., a wniosek o stwierdzenie nieważności tej decyzji złożyła dopiero w dniu [...] lutego 2012 r., a zatem na klika dni przed przeprowadzeniem przez WIOŚ czynności kontrolnych.

8. W odniesieniu do zarzutów skargi należy stwierdzić, że Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie jest upoważniony do oceny prawidłowości decyzji SKO, odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta, albowiem (abstrahując od faktu, że w postępowaniu administracyjnym nie rozpatrzono jeszcze środka odwoławczego od tej decyzji) powyższe wykraczałoby poza granice sprawy, której przedmiotem jest wyłącznie ocena legalności zaskarżonej decyzji GIOŚ w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji WIOŚ.

9. Fakt prowadzenia przez SKO postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji Prezydenta nie stanowił przy tym przeszkody procesowej do prowadzenia przez GIOŚ postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji WIOŚ. Nie ma bowiem wystarczających przesłanek do uznania, że postępowanie zawisłe przed GIOŚ należało, na podstawie art.97 § 1 pkt 4 k.p.a., zawiesić do czasu rozstrzygnięcia kwestii ważności decyzji Prezydenta. Okolicznością rozstrzygającą o dopuszczalności prowadzenia przez GIOŚ tego postępowania był bowiem fakt, że w dacie orzekania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji WIOŚ decyzja Prezydenta, stanowiąca niezbędną podstawę do oceny ważności decyzji WIOŚ, pozostawała w obrocie prawnym.

Powyższe nie stoi na przeszkodzie temu, aby w sytuacji, w której nieważność decyzji Prezydenta zostałaby ostatecznie stwierdzona (konsekwentnie Sąd nie przesądza obecnie, że podstawy do stwierdzenia takiej nieważności istnieją), skarżąca rozważyła podjęcie przewidzianych k.p.a. kroków prawnych, zmierzających do wzruszenia decyzji WIOŚ.

10. W świetle powyższych okoliczności skarga nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, w związku z czym podlega oddaleniu.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art.151 p.p.s.a.