I SA/Po 307/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego [...] określił [...] (dalej: podatnik, strona, skarżący) w podatku od towarów i usług zobowiązanie podatkowe za kwiecień 2011 r. w kwocie [...] zł, za maj 2011 r. w kwocie [...]zł, za czerwiec 2011 r. w kwocie [...] zł.

W uzasadnieniu organ wskazał, że [...] prowadził działalność gospodarczą pod nazwą [...]. Na podstawie zgłoszenia VAT-R z dnia [...] kwietnia 2004 r. został zarejestrowany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego [...] jako podatnik VAT czynny. Od dnia 1 maja 2004 r. [...] jest również podatnikiem uprawnionym do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych. W okresie objętym decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego [...] z dnia [...] lipca 2012 r. podatnik dokonywał dostaw kosmetyków do włosów i akcesoriów fryzjerskich dla odbiorców krajowych oraz kontrahentów z Unii Europejskiej.

W dniach [...] maja 2011 r., [...] czerwca 2011 r., [...] lipca 2011 r. podatnik złożył w Urzędzie Skarbowym [...] deklaracje VAT-7, w których wykazał wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w kwotach:

- za kwiecień 2011 r. [...]zł,

- za maj 2011 r. [...]zł,

- za czerwiec 2011 r. [...]zł.

Ponadto w dniu [...] lipca 2011 r. złożył w Urzędzie Skarbowym [...] korekty Informacji podsumowujących VAT-UE, w których wykazał wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów dokonane na rzecz kontrahenta z [...] [...] nr [...[...] w kwotach:

- za kwiecień 2011 r. [...]zł,

- za maj 2011 r. [...]zł,

- za czerwiec 2011 r. [...]zł razem: [...]zł

Przeprowadzone przez pracownika Urzędu Skarbowego [...] - na podstawie pochodzącego z Polskiej Aplikacji VIES Raportu z komunikatów kontrolnych dotyczących sprawdzenia numerów VAT nabywców R_VS_0_MCTL za II kwartał 2011 r. wygenerowanego w dniu [...] września 2011 r. - czynności sprawdzające wykazały, że we wskazanym okresie [...] dokonywał wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (na łączną kwotę [...]zł) na rzecz kontrahenta, którego numer [...] był "nieaktywny w okresie".

Uwzględniając powyższe organ podatkowy I instancji, pismami z dnia [...] października 2011 r. nr [...] i z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...], w trybie art. 274a § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), wezwał podatnika do złożenia wyjaśnień dotyczących okoliczności dokonania transakcji z ww. kontrahentem. W odpowiedzi na wezwania [...], działając za pośrednictwem wyznaczonego pełnomocnika [...], w dniu [...] grudnia 2011 r. złożył pismo wyjaśniające, do którego załączył następujące dokumenty:

- poświadczony notarialnie odpis (nr Rep. [...] z dnia [...] grudnia 2011 r.) wydanego przez Urząd Skarbowy w [...] "Zawiadomienia o nadaniu numeru NIP" firmy [...], właściwego dla celów podatku od wartości dodanej wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem z języka [...] z dnia [...] listopada 2011 r.,

- poświadczony notarialnie odpis (nr Rep. [...] z dnia [...] grudnia 2011 r.) Zgłoszenia działalności gospodarczej firmy [...] wydanego przez [...] [...] wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem z języka [...], potwierdzające - zdaniem strony - fakt rejestracji ww. kontrahenta nr [...] dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w [...] oraz fakt, że był on aktywnym podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych już w II kwartale 2011 r.

W piśmie z dnia [...] grudnia 2011 r. strona wskazała również, że zastosowanie do opodatkowania transakcji zawartych z ww. kontrahentem 0% stawki podatku VAT jest prawidłowe i zgodne z wymogami prawa. Na potwierdzenie swego stanowiska strona przywołała również treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 lipca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 600/10.

Analiza złożonych przez podatnika wyjaśnień, a także analiza informacji dostępnych w Urzędzie Skarbowym [...], nie potwierdziła twierdzeń strony dotyczących opodatkowania transakcji z ww. kontrahentem z [...]. W związku z powyższym pracownicy organu podatkowego w dniach [...] – [...] lutego 2012 r., [...]-[...] lutego 2012 r. i [...] lutego 2012 r. przeprowadzili u podatnika kontrolę podatkową w zakresie rozliczeń z budżetem z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące od kwietnia do czerwca 2011 r.

W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono, że podatnik zaewidencjonował w rejestrach sprzedaży za miesiące kwiecień, maj, czerwiec 2011 r. oraz rozliczył w złożonych za te okresy rozliczeniowe deklaracjach VAT-7 transakcje dostawy towarów (kosmetyków do włosów) dokonane na rzecz Kontrahenta z [...] Firmy [...] [...] [...] udokumentowane fakturami VAT (wartość faktur w PLN obliczono według średniego kursu EURO ogłoszonego przez NBP na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego):

- nr [...] z dnia [...].04.2011 r. - wartość [...]zł,

- nr [...] z dnia [...].04.2011 r. - wartość [...]zł,

- nr [...] z dnia [...].05.2011 r. - wartość [...]zł,

- nr [...] z dnia [...].05.2011 r. - wartość [...]zł,

- nr [...] z dnia [...].06.2011 r. - wartość [...]zł,

- nr [...] z dnia [...].06.2011 r. - wartość [...]zł

oraz dostawę towarów (kosmetyków do włosów) dokonaną na rzecz kontrahenta [...] udokumentowaną fakturą VAT

- nr [...] z dnia [...].05.2011 r. - wartość [...]zł.

Dostawy stwierdzone ww. fakturami podatnik wykazał w poszczególnych miesiącach jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów stosując stawkę podatku VAT w wysokości 0%. W toku prowadzonych czynności kontrolujący dokonali sprawdzenia aktywności kontrahenta podatnika - firmy [...] w Polskiej Aplikacji VIES i stwierdzili, że numer [...], wskazany na wymienionych wyżej fakturach VAT wystawionych przez podatnika dla tego kontrahenta jest aktywny dopiero od dnia [...] lipca 2011 r.

Natomiast w przypadku firmy [...] kontrolujący stwierdzili, że na ww. wystawionej dla tego kontrahenta fakturze VAT, podatnik nie wskazał numeru tego podmiotu właściwego dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W trakcie kontroli podatkowej stwierdzono również, że [...] zaewidencjonował w rejestrze zakupu i rozliczył w deklaracji VAT-7 za kwiecień 2011 r. podatek naliczony wynikający z faktury VAT nr [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. wartość netto [...]zł podatek VAT [...] zł wystawionej przez [...] Sp. z o.o., dokumentującej raty leasingowe od samochodu osobowego marki [...] w wysokości 100%, tj. w kwocie [...] zł (przedmiotowa umowa leasingowa została zgłoszona i zaewidencjonowana w Urzędzie Skarbowym [...]).

W toku czynności kontrolnych stwierdzono ponadto, że w złożonej deklaracji VAT-7 za miesiąc czerwiec 2011 r. podatnik wykazał sprzedaż opodatkowaną stawką 8%, w kwotach: wartość netto [...]zł, podatek VAT [...]zł. Natomiast z prowadzonych przez [...] rejestrów sprzedaży w zakresie tej stawki podatku wynikają kwoty: wartość netto: [...]zł podatek VAT [...]zł. Również z dokumentów źródłowych nie wynika, że we wskazanym miesiącu wystąpiła sprzedaż opodatkowana stawką podatku w wysokości 8%. Zgodnie z wyjaśnieniami złożonymi przez pełnomocnika strony sprzedaż opodatkowana 8% stawką podatku została ujęta w złożonej deklaracji VAT-7 omyłkowo, na skutek awarii programu komputerowego (omyłkowo wykazano wartość sprzedaży innego podmiotu). Postanowieniem z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego [...] wszczął postępowanie podatkowe - "w sprawie określenia w podatku od towarów i usług za miesiące od kwietnia 2011 r. do czerwca 2011 r. w prawidłowej wysokości różnicy między podatkiem należnym a naliczonym, w trybie art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej". Dokonana przez organ I instancji analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wykazała, że zastosowanie przez podatnika stawki podatku 0% do opodatkowania opisanych wyżej transakcji stwierdzonych fakturami wystawionymi dla firmy [...] i firmy [...] stanowi naruszenie przepisu art. 13 ust. 2 pkt 1 oraz art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. - dalej ustawy o VAT).

Organ I instancji stwierdził, że aby uznać daną transakcję za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów muszą zostać spełnione dwa warunki łącznie. Pierwszy z nich związany jest ze stronami transakcji, a drugi z samą transakcją. Dana transakcja stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów gdy jej stronami są podatnicy zarejestrowani i zidentyfikowani dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Ponadto podatnik (dostawca) przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy powinien posiadać w swej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 § ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT).

W odniesieniu do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy organ I instancji nie kwestionował samego faktu dokonania przez [...]dostaw towarów na rzecz kontrahentów [...]kich, nie poddawał w wątpliwość, że towary będące przedmiotem tych dostaw zostały rzeczywiście przemieszczone z terytorium Polski na terytorium [...]. Jednakże ustalony w przedmiotowej sprawie stan faktyczny nie odpowiadał hipotezie normy prawnej art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ numer [...] widniejący na wystawionych przez podatnika fakturach z dnia [...].04.2011 r., [...].04.2011 r., [...].05.2011 r., [...].05.2011 r., [...].06.2011 r., [...].06.2011 r. dla kontrahenta , wg informacji z systemu VIES, był aktywny dopiero od dnia [...].07.2011 r. natomiast na fakturze z dnia [...].05.2011 r. stwierdzającej dostawę na rzecz [...], podatnik nie wskazał numeru identyfikującego tego nabywcę.

Organ I instancji uznał zatem, że brak - po stronie nabywców - ważnych numerów VAT UE w momencie realizowania na ich rzecz dostaw towarów powoduje, że dostawy te nie mogą korzystać z opodatkowania stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0% i należy opodatkować je tak, jak dostawy krajowe według stawki przewidzianej w art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT (zgodnie z którym w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust.2 i art. 110 wynosi 23%), według stawki w wysokości 23%. Jednocześnie, mając na względzie dyspozycję art. 29 ust. 1 ustawy o VAT - zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku, a kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy - organ I instancji stwierdził, że należny podatek z tytułu przedmiotowych dostaw należy wyliczyć tzw. rachunkiem "w stu", i tak:

- w kwietniu 2011 r. należny podatek wynosi: [...]zł = ([...]zł x [...]) : [...]

- w maju 2011 r. należny podatek wynosi: [...]zł = ([...]zł x [...]) : [...]

- w czerwcu 2011r. należny podatek wynosi: [...]zł = ([...]zł x [...]) : [...]

W odniesieniu do rozliczonej przez podatnika opisanej wyżej faktury VAT dotyczącej raty leasingowej od samochodu osobowego marki [...], Naczelnik Urzędu Skarbowego [...] stwierdził, że podatnik, odliczając 100% podatku naliczonego wykazanego w tej fakturze naruszył przepis art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 6 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. z 2010r. Nr 247, poz. 1652), który stanowi, że w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000,00zł. Zatem zgodnie z zapisem przytoczonej regulacji organ I instancji uznał, że podatnikowi przysługiwało odliczenie jedynie 60% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej tę ratą leasingowa. Wobec powyższego stwierdził, że odliczając całość podatku wynikającego z tej faktury podatnik zawyżył podatek naliczony o kwotę [...]zł.

W zakresie dotyczącym wykazania przez podatnika w deklaracji VAT-7 za czerwiec 2011 r. dostaw opodatkowanych 8% stawką podatku (wartość netto [...]zł podatek VAT [...]zł), które nie znajdowały odzwierciedlenia w dokumentach źródłowych ani rejestrach sprzedaży i wg wyjaśnień strony zostały wykazane w deklaracji VAT-7 omyłkowo, organ I instancji powołując się na przepis art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencje zawierającą : kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej - stwierdził, że w złożonej za czerwiec 2011 r. deklaracji VAT-7 podatnik zawyżył podatek należny o kwotę [...]zł.

Od powyższej decyzji organu I instancji podatnik złożył odwołanie, w którym podniósł zarzuty jedynie w stosunku do zawartych w tym rozstrzygnięciu ustaleń, dotyczących opodatkowania transakcji zawartych z firmą [...] - [...]. W zakresie dotyczącym pozostałych ustaleń zawartych w tej decyzji strona nie sformułowała żadnych zarzutów.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

W uzasadnieniu przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania. Zdaniem organu odwoławczego bezspornym jest, że w odniesieniu do firmy [...] - [...] organ podatkowy I instancji ustalił - na podstawie wygenerowanego w dniu [...] września 2011 r. Raportu z komunikatów kontrolnych dotyczących sprawdzenia numerów VAT nabywców R__VS_0_MCTL za II kwartał 2011r. pochodzącego z Polskiej Aplikacji VIES, że kontrahent [...] nr [...] był "nieaktywny w okresie". Z przedmiotowego raportu wynika jednoznacznie, że dotyczy on transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dokonanych przez podatnika [...] na rzecz kontrahenta o numerze [...], w kolejnych miesiącach II kwartału 2011 r., na kwoty: [...]zł, [...]zł, [...]zł. Ponadto na podstawie informacji uzyskanej z Polskiej Aplikacji VIES dotyczącej zapytania o dane historyczne niniejszego kontrahenta organ I instancji ustalił także, że numer [...] dla niniejszego kontrahenta jest aktywny dopiero od dnia [...] lipca 2011 r. Faktu zarejestrowania, w II kwartale 2011 r., kontrahenta [...], dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w [...] - w ocenie organu odwoławczego - nie potwierdzają przedłożone przez [...] niżej wymienione dokumenty:

- dokument - "Zgłoszenie działalności gospodarczej" stanowi o zgłoszeniu (w UM [...] w [...]), przez [...] działalności gospodarczej w zakresie handlu hurtowego kosmetykami. Z treści tego dokumentu wynika, że data rozpoczęcia zgłaszanej działalności to dzień [...] kwietnia 2011 r.

- dokument wystawiony przez [...] (Urząd Skarbowy Oranienburg) znak [...] - "Zawiadomienie o nadaniu NIP" dla [...] jest datowany na dzień [...] czerwca 2011 r.,

- decyzja dot. nadania numeru identyfikacji podatkowej dla firmy [...] z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] [...], wydana przez Centralny Urząd Podatkowy [...], w związku z wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2011 r. We wskazanej decyzji Centralny Urząd Podatkowy informuje firmę [...] (zgodnie z uwierzytelnionym tłumaczeniem z języka [...] dokonanym przez Tłumacza Przysięgłego mgr [...]), że - cyt: "otrzymują państwo podatkowy numer identyfikacyjny [...]. Wasi partnerzy zagraniczni mogą otrzymywać potwierdzenie ważności i poprawności NIP we właściwym organie zagranicznym."

Z wymienionych wyżej dokumentów wynika, że [...] zgłosił wykonywanie działalności gospodarczej na terenie [...] od dnia [...] kwietnia 2011 r. Wynika z nich również, że od tego dnia dla celów ewidencji podatku VAT został mu nadany nr [...], który jest tzw. wewnętrznym numerem identyfikacyjnym stosowanym dla podatników [...] dokonujących dostaw na terenie [...]. Dla potrzeb handlu wewnątrzwspólnotowego w [...] nadawany jest numer VAT UE, który poprzedzony jest literami DE (podobnie jak w Polsce poprzedzony literami PL).

Z ww. decyzji Centralnego Urzędu Podatkowego [...] wynika jednoznacznie, że numer VAT UE - [...] dla firmy [...] został nadany tą właśnie decyzją. Decyzja ta została wydana w dniu [...] lipca 2011 r., zatem numer [...] funkcjonuje (jest aktywny) od [...] lipca 2011 r. W decyzji zawarte są również informacje, że: zagraniczni partnerzy jej adresata mogą otrzymywać potwierdzenie ważności i poprawności NIP we właściwym organie zagranicznym, zapytania partnerów zagranicznych adresata decyzji będą pozytywnie załatwione pod warunkiem podania prawidłowych danych adresowych - co dodatkowo potwierdza, że numer [...] jest numerem VAT właściwym dla rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Z opisanych wyżej dowodów wynika, że kontrahent podatnika - [...] posiadał właściwy i ważny numer VAT UE (nadany przez państwo [...]) dopiero od dnia [...] lipca 2011 r.

Jak wynika ze stanu faktycznego kontrahent [...] -firma [...] - dysponował właściwym i ważnym numerem VAT UE dopiero od dnia [...] lipca 2011 r. Zatem w miesiącach dokonywanych na jego rzecz dostaw, tj. kwietniu, maju i czerwcu 2011r. - które to dostawy podatnik wykazał w deklaracjach VAT-7 złożonych za te okresy rozliczeniowe, jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów opodatkowane 0% stawką podatku VAT - tego numeru nie posiadał. Brak właściwego i ważnego numeru VAT UE powoduje, że w przedmiotowym przypadku nie jest spełniona - określona w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - przesłanka warunkująca możliwość skorzystania przez podatnika z zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0%. Opodatkowanie tą stawką dokonanych przez podatnika dostaw na rzecz ww. kontrahenta stanowi naruszenie wskazanego przepisu.

Zdaniem organu odwoławczego dokonane przez podatnika dostawy na rzecz firmy [...] należy uznać - tak jak stwierdził w wydanej decyzji organ I instancji - za dostawy dokonane na terytorium kraju i z godnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowane według stawki podstawowej wynoszącej 23%.

W odniesieniu do zawartego w odwołaniu stwierdzenia strony, że zawarte w zaskarżonej decyzji stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego [...] nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie jest zgodne ze wspólnotową wykładnią prawa, organ odwoławczy wskazał, że z przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006r. nr 347/ str. 1 ze zm.) - dalej Dyrektywy VAT 112, wynikają jedynie podstawowe warunki wystąpienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Państwa członkowskie uprawnione są do wprowadzania formalnych warunków pozwalających na stwierdzenie, że w danym przypadku doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zwolnionej z VAT (w Polsce opodatkowanej 0% stawką podatku od towarów i usług). Ogólne upoważnienie w tym zakresie zawiera art. 131 Dyrektywy VAT 112.

Organ odwoławczy stwierdził, że przepisy Dyrektywy VAT 112 nie sprzeciwiają się temu, aby państwa członkowskie w przepisach prawa krajowego wprowadzały regulacje niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym. Takiemu właśnie celowi służą regulacje przepisu art., 42 ust. 1 ustawy o VAT. Na poparcie stanowiska organ powołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lipca 2011 r. sygn. akt I FSK 1121/10.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nie podzielił również zarzutów odwołania dotyczących naruszenia przepisów art. 13 ust. 6 w związku z art. 42 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy o VAT. Organ wskazał, że kwestie dotyczące wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów uregulowane są wieloma przepisami zawartymi w ustawie o VAT. Dla uznania prawa do zastosowania 0% stawki podatku do opodatkowania spornych dostaw nie wystarczy, że spełnione są przesłanki określone tylko niektórymi z nich. W przedmiotowej sprawie organ I instancji nie kwestionował faktu, że [...] posiadał właściwy i ważny numer VAT UE. W zaskarżonej decyzji wskazano, że podatnik od dnia [...] maja 2004 r. jest uprawniony do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych. W rozpatrywanym przypadku organ podatkowy I instancji zakwestionował prawo podatnika do zastosowania 0% stawki podatku do opodatkowania dostaw dokonanych na rzecz kontrahenta - [...], ponieważ w odniesieniu do tych dostaw nie zostały spełnione przesłanki określone w przytoczonym wyżej art. 42 ust. 1 ustawy o VAT

W skardze z dnia [...] marca 2013 r. skarżący zarzucił naruszenie "przepisów art. 13 ust. 6 w związku z art. 42 ust. 1 oraz art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 11 poz. 50 ze zm.)" i wnosi o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu i poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego [...] oraz o umorzenie postępowania.

Uzasadniając skargę podatnik stwierdza, że stanowisko organów podatkowych I i II instancji zawarte w wydanych przez nie decyzjach nie powinno zasługiwać na uwzględnienie. Wskazuje również, że: "po przystąpieniu Polski do Wspólnot Europejskich organy te są zobligowane do prowspólnotowej wykładni przepisów prawa - w tym wypadku VI Dyrektywy (wyrok ETS C-106/89, C-340/89, wyrok WSA w Warszawie z dnia 6.05.2009r., sygn. akt III SA/Wa 1467/08). Na podstawie art. 28c cz. A(a) jak i z pozostałych przepisów VI Dyrektywy nie wynika, że warunkiem skorzystania ze zwolnienia z VAT jest obowiązek rejestracji dostawcy towarów jako podatnika VAT. Tą opinię potwierdził ETS w orzeczeniu z dnia 27 września 2007 r. w sprawie C-409/-4.

Skoro organ podatkowy I instancji, po przeprowadzeniu czynności kontrolnych, nie kwestionował, że towar skarżącego został na podstawie listów przewozowych wysłany do Republiki Federalnej [...], nawet jeśli kontrahent nie dopełnił obowiązku rejestracji swojej działalności jako aktywny podmiot uprawniony do zawierania wewnątrzwspólnotowych transakcji kupna - sprzedaży, to zgodnie z powołanym wyżej orzeczeniem nie winno to skutkować negatywnie w stosunku do stron zawierających transakcję. Powyższy pogląd potwierdza - zdaniem strony - orzeczenie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 29 lipca 2010 r., sygn. akt III SA/WA 600/10, w którym Sąd stwierdził, że "wymogi formalne nie mogą przesądzać o pozbawieniu skarżącej Spółki, która spełnia warunki materialne do uznania dostawy za WDT, prawa do zastosowania stawki 0%". Podobne orzeczenia zawierają wyroki: WSA w Olsztynie z dnia 23 lipca 2008 r. sygn. akt I SA/Ol 237/08 i WSA w Kielcach z dnia 19 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Ke 110/08.

Odpowiadając na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W rozpatrywanej sprawie istotę sporu stanowi kwestia opodatkowania dokonanych przez [...] dostaw towarów na rzecz kontrahenta [...] - firmy - [...]. Podatnik podtrzymuje stanowisko, że dokonywane dostawy stanowiły wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów i winny być opodatkowane stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0%. Natomiast organy podatkowe twierdzą, że nie można ich uznać za wewnątrzwspólnotowe dostawy i należy opodatkować tak jak dostawy krajowe - 23% stawką podatku.

W ocenie Sądu okoliczności faktyczne sprawy nie budzą wątpliwości. Nie została naruszona zasada prawdy obiektywnej (art. 122 Ordynacji podatkowej) realizowana poprzez nałożony na organy podatkowe obowiązek dokonania niezbędnych ustaleń faktycznych i wyczerpującego ich rozważenia (art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej).

Zdaniem Sądu zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały bez naruszenia przepisów procedury podatkowej, jak i prawa materialnego.

Zgodnie z przepisem art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wewnątrzwspólnotowa dostawa podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10 na fakturze stwierdzającej dostawę towarów.

Podjęcie prawidłowego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie wymagało zatem ustalenia, czy sporne dostawy były wykonane w czasie, gdy nabywca posiadał ważny numer VAT UE, którym podatnik posłużył się na potrzeby rozliczenia tych dostaw.

Zdaniem Sądu organy prawidłowo ustaliły, że kontrahent podatnika firma - [...] [...] (na rzecz którego [...] w miesiącach kwiecień, maj i czerwiec 2011 r. dokonał dostaw towarów rozliczonych w złożonych przez niego deklaracjach VAT-7 za te okresy rozliczeniowe, jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów) posiadał ważny i aktywny numer VAT UE nadany mu przez państwo [...] dopiero od dnia [...] lipca 2011 r.

Bezspornym jest bowiem, że w odniesieniu do firmy [...] - [...] organ podatkowy I instancji ustalił - na podstawie wygenerowanego w dniu [...] września 2011 r. Raportu z komunikatów kontrolnych dotyczących sprawdzenia numerów VAT nabywców za II kwartał 2011 r., pochodzącego z Polskiej Aplikacji VIES (k. 16 akt adm.), że kontrahent [...] nr [...] był "nieaktywny w okresie". Z raportu wynika, że dotyczy on transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów dokonanych przez podatnika [...] na rzecz kontrahenta o numerze [...], w kolejnych miesiącach II kwartału 2011 r. Ponadto na podstawie informacji uzyskanej z Polskiej Aplikacji VIES dotyczącej zapytania o dane historyczne niniejszego kontrahenta (k. 63 akt adm.) organ I instancji ustalił także, że numer [...] dla niniejszego kontrahenta jest aktywny dopiero od dnia [...] lipca 2011 r. W toku postępowania II instancji Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu przeanalizował przedłożone przez [...] dowody, tj:

- dokument - "Zgłoszenie działalności gospodarczej" dotyczący zgłoszenia (w UM [...] w [...]), przez [...] działalności gospodarczej w zakresie handlu hurtowego kosmetykami. Z treści tego dokumentu wynika, że data rozpoczęcia zgłaszanej działalności to dzień [...] kwietnia 2011 r. (k. 154-155 akt adm.)

- dokument wystawiony przez [...] (Urząd Skarbowy [...]) - "Zawiadomienie o nadaniu NIP" dla [...], datowany na dzień [...] czerwca 2011 r. (k. 157-158 akt adm.),

- decyzję dotyczącą nadania numeru identyfikacji podatkowej dla firmy [...] z dnia [...] lipca 2011 r., wydaną przez Centralny Urząd Podatkowy [...], w związku z wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2011 r. (karty nr 149-152).

W zaskarżonej decyzji organ odwoławczy prawidłowo ocenił, że z ww. dokumentów wynika, że [...] zgłosił wykonywanie działalności gospodarczej na terenie [...] od dnia [...] kwietnia 2011 r. Ponadto od tego dnia dla celów ewidencji podatku VAT został mu nadany nr [...], który jest tzw. wewnętrznym numerem identyfikacyjnym stosowanym dla podatników [...] dokonujących dostaw na terenie [...]. Dla potrzeb handlu wewnątrzwspólnotowego w [...] nadawany jest numer VAT UE, który poprzedzony jest literami DE (podobnie jak w Polsce poprzedzony literami PL). Z ww. decyzji Centralnego Urzędu Podatkowego [...] wynika jednoznacznie, że numer VAT UE - [...] dla firmy [...] został nadany tą właśnie decyzją. Decyzja ta została wydana w dniu [...] lipca 2011 r., zatem numer [...] funkcjonuje (jest aktywny) od [...] lipca 2011 r. W decyzji Centralnego Urzędu Podatkowego [...] zawarte są również informacje, że: zagraniczni partnerzy jej adresata mogą otrzymywać potwierdzenie ważności i poprawności NIP we właściwym organie zagranicznym, zapytania partnerów zagranicznych adresata decyzji będą pozytywnie załatwione pod warunkiem podania prawidłowych danych adresowych - co dodatkowo potwierdza, że numer [...]jest numerem VAT właściwym dla rozliczania transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Wbrew zatem twierdzeniom skarżącego, również z przedstawionych przez niego dowodów wynika, że kontrahent podatnika [...] posiadał właściwy i ważny numer VAT UE (nadany przez państwo [...]) dopiero od dnia [...] lipca 2011 r.

Podkreślenia wymaga, że wprowadzenie w państwach członkowskich Unii Europejskiej numerów VAT UE dla podatników dokonujących transakcji wewnątrzwspólnotowych, a także stworzenie bazy informacji o podatnikach zidentyfikowanych za pomocą tego numeru, miało na celu umożliwienie kontroli zasadności zastosowania, przez podatników dokonujących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, 0% stawki podatku VAT (zwolnienia z opodatkowania). Każde państwo członkowskie prowadzi elektroniczną bazę danych, w której przechowuje i przetwarza informacje dotyczące numerów identyfikacyjnych nadanych przez dane państwo dla potrzeb podatku VAT, czy też informacje dotyczące całkowitej wartości wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów do podmiotów posiadających nadany w ich państwie numer VAT UE. Baza VIES, jak wynika z przepisów art. 22 i art. 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 1798/2003 z dnia 7 października 2003 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 218/92 (Dz. U. UE. L. 03.264.1) stworzona została przez państwa członkowskie właśnie na potrzeby (między innymi) podatku od towarów i usług. Obowiązkiem tych państw, wynikającym z art. 27 wskazanego rozporządzenia, jest zapewnienie aktualizacji, kompletności i dokładności danych zamieszczanych w bazie. Zamieszczane informacje pochodzą od właściwych organów państw członkowskich, stanowią zatem wiarygodne dane. Każde państwo członkowskie dla celów kontroli wewnątrzwspólnotowych transakcji ma zapewniony, drogą elektroniczną dostęp do tych informacji. Zapewnia to System VIES - elektroniczny środek transmisji informacji związanych z rejestracją na potrzeby VAT podmiotów zarejestrowanych na terenie Unii Europejskiej (aktywność numerów VAT). Ponadto za pośrednictwem VIES pomiędzy administracjami Państw Członkowskich wymieniane są informacje dotyczące poszczególnych dostaw wewnątrzwspólnotowych.

Z informacji pozyskanych z systemu VIES wynika, że kontrahent [...] - firma [...] - dysponował właściwym i ważnym numerem VAT UE dopiero od dnia [...] lipca 2011 r. Zatem w miesiącach dokonywanych na jego rzecz dostaw, tj. kwietniu, maju i czerwcu 2011 r. - które to dostawy podatnik wykazał w deklaracjach VAT-7 złożonych za te okresy rozliczeniowe, jako wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów opodatkowane 0% stawką podatku VAT - tego numeru nie posiadał. Brak właściwego i ważnego numeru VAT UE powoduje, że w przedmiotowym przypadku nie jest spełniona - określona w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - przesłanka warunkująca możliwość skorzystania przez podatnika z zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0%. Opodatkowanie tą stawką, dokonanych przez podatnika dostaw na rzecz ww. kontrahenta stanowi natomiast naruszenie wskazanego przepisu.

Prawidłowo zatem organu podatkowe obu instancji stwierdziły, że dokonane przez podatnika dostawy na rzecz firmy [...] należy uznać - za dostawy dokonane na terytorium kraju i z godnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowane według stawki podstawowej wynoszącej 23%.

Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lipca 2011 r. sygn. akt I FSK 1121/10 zgodnie z którym, wymogi określone w art. 42 ust. 1 nie są dla podatników zbyt uciążliwe, tym bardziej, że mają oni możliwość uzyskania informacji o statusie podatkowym swojego kontrahenta, zarówno przez tryb art. 97 ust. 17 ustawy o VAT, jak też przez wgląd do bazy VIES. Oczywistym jest przy tym, że numer podawany w fakturze musi być numerem ważnym, identyfikującym podatnika na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, ponieważ tylko taki numer posiadany przez nabywcę uprawnia do zastosowania stawki 0%. Dlatego też sam fakt wskazania w fakturze tego numeru, składającego się z numeru podatnika z dodatkiem dwuliterowego kodu umożliwiającego identyfikację państwa członkowskiego, o ile w tym momencie nie jest to numer ważny, nie wystarcza do uznania za spełnione wymogów wynikających z art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Posłużenie się przez podatnika numerem właściwym nie może być samo w sobie skuteczne - konieczne jest upewnienie się przez drugą stronę transakcji (podatnika dokonującego dostawy wewnątrzwspólnotowej), że w momencie dokonywania dostawy jest to numer identyfikacyjny będący numerem ważnym. Brak aktywowania takiego numeru skutkuje bowiem brakiem uprawnienia do zastosowania do takiej dostawy wewnątrzwspólnotowej stawki VAT 0% nawet w przypadku, gdy ten numer identyfikacyjny podatnika dokonującego nabyć wewnątrzwspólnotowych zostanie aktywowany później.

Sąd zauważa, że w zaskarżonej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu nawiązując do przytoczonego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazał, iż zasady pozyskiwania przez zainteresowanych - na ich wniosek - potwierdzenia dla nabywcy statusu podatnika podatku od wartości dodanej zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju ujęte są w przepisach art. 97 ust. 17, ust. 18 i ust. 19 ustawy o VAT. Stanowi się w nich, że na wniosek zainteresowanego, biuro wymiany informacji o podatku VAT lub naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zidentyfikowanie lub nie potwierdza zidentyfikowania określonego podmiotu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Zainteresowanym może być zarówno sam podatnik, o którym mowa w art. 15, jak i osoba prawna, która nie jest takim podatnikiem, mający interes prawny w złożeniu wniosku (ust. 17). Wniosek składa się na piśmie, faksem lub telefonicznie albo pocztą elektroniczną (ust. 18). Biuro wymiany informacji o podatku VAT lub naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zidentyfikowanie lub nie potwierdza zidentyfikowania podmiotu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na piśmie, faksem lub telefonicznie albo pocztą elektroniczną (ust. 19). Wyżej przedstawiony sposób weryfikacji kontrahenta zagranicznego nie jest jedyny. Na stronach polskiego Ministerstwa Finansów (http://www.mf.gov.pl) w zakładce "Podatki - VAT w handlu wewnątrzwspólnotowym" znajduje się komunikat, który wskazuje na możliwość weryfikacji kontrahentów unijnych na stronie internetowej Komisji Europejskiej: "Na stronie internetowej Komisji Europejskiej http://ec.europa.eu/taxation customs/vies/ możliwe jest dokonanie potwierdzenia (zweryfikowania) numerów identyfikacyjnych VAT swoich kontrahentów z państw członkowskich Unii Europejskiej. Osoba zainteresowana dokonaniem potwierdzenia numeru VAT musi wprowadzić jedynie kod państwa kontrahenta oraz podać jego numer VAT. W odpowiedzi na zapytanie udzielana jest odpowiedź: TAK - podany numer jest ważny w danym momencie lub NIE - podany numer jest nieważny lub nieprawidłowy". Komunikat ten zawiera także informację, że z dniem 1 maja 2004 roku na stronie tej można zweryfikować numery VAT podatników z wszystkich 25 państw członkowskich UE. Również na stronie Izby Skarbowej w Poznaniu (http://is.poznan.pl/) w zakładce "Podatki w Unii Europejskiej - Potwierdzenie numerów identyfikacyjnych kontrahentów z UE" znajduje się link do wyżej wskazanej strony Komisji Europejskiej.

W kontekście powyższego, podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, korzystając z ww. możliwości, z łatwością może sprawdzić, czy w momencie dokonywania dostawy jego kontrahent z Kraju Członkowskiego UE ma właściwy i ważny numer VAT UE.

Nie znajdują uzasadnienia zarzuty podniesione zarówno w odwołaniu jak i w skardze, że wydane w sprawie decyzje organów podatkowych nie są zgodne ze wspólnotową wykładnią prawa. W tym miejscu wyjaśnić należy, że stosownie do art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006r. nr 347/1 ze zm.) - dalej Dyrektywy VAT 112, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towaru. Z przytoczonego przepisu wynikają jedynie podstawowe warunki wystąpienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Państwa członkowskie uprawnione są jednak do wprowadzania formalnych warunków pozwalających na stwierdzenie, że w danym przypadku doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zwolnionej z VAT (w Polsce opodatkowanej 0% stawką podatku od towarów i usług). Ogólne upoważnienie w tym zakresie zawiera art. 131 Dyrektywy VAT 112, który stanowi, że zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć. Dodatkowo w art. 273 Dyrektywy VAT 112, prawodawca wspólnotowy uregulował tę kwestię w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zgodnie z tym przepisem, państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, pod warunkiem równego traktowania transakcji krajowych i transakcji dokonywanych między państwami członkowskim przez podatników oraz pod warunkiem, że obowiązki te, w wymianie handlowej między państwami członkowskimi, nie będą prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic. Możliwość przewidziana w akapicie pierwszym nie może zostać wykorzystana do nałożenia dodatkowych obowiązków związanych z fakturowaniem poza obowiązkami, które zostały określone w rozdziale 3.

Przepisy Dyrektywy VAT 112 nie sprzeciwiają się zatem temu, aby państwa członkowskie w przepisach prawa krajowego wprowadzały regulacje niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym. Takiemu właśnie celowi służą regulacje przepisu art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, który wymaga (między innymi) aby zastosowanie 0% stawki podatku możliwe było wówczas, gdy podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Podobne stanowisko wyraził Naczelny Sad Administracyjny w powołanym wyroku z dnia 14 lipca 2011 r. sygn. akt I FSK 1121/10 stwierdzając, że wymogi przepisu art. 42 ustawy o VAT należy rozpatrywać przy uwzględnieniu art. 131 Dyrektywy VAT 112, który wprowadza możliwość ustalania przez państwa członkowskie warunków w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania zasad opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć. Sąd stwierdził, że wprowadzony przez polskiego ustawodawcę przepis art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przy zastosowaniu stawki 0% do dostawy wewnątrzwspólnotowej, warunek posiadania przez nabywcę właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych i podanie tego numeru oraz numeru VAT UE dostawcy na fakturze stwierdzającej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów jest warunkiem, o którym mowa w art. 131 Dyrektywy VAT 112. Ponadto w ocenie Sądu warunek określony w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT stanowi środek skutecznej realizacji celu określonego w art. 131 Dyrektywy VAT 112, bowiem nie wymaga on szczególnie skomplikowanych procedur, a zarówno organy podatkowe jak i ewentualny kontrahent takiego nabywcy dysponują systemem umożliwiającym weryfikację podanego numeru identyfikacyjnego nabywcy poprzez możliwość skorzystania ze strony internetowej - potwierdzania nadania numeru - VAT Validation Response, czy też potwierdzenia zidentyfikowania podmiotu wraz z podaniem aktywności na dzień zapytania, wydanego przez właściwą w sprawie jednostkę administracji skarbowej. Warunki formalne określone w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT są konieczne do szybkiego i rzetelnego ustalenia podatkowego statusu stron transakcji wewnątrzwspólnotowej i umożliwiają zweryfikowanie zasadności zastosowania stawki 0% już w momencie wystawiania faktury (w toku ewentualnej kontroli) i nie wykraczają poza obowiązkowe elementy faktury VAT, określone przepisami Dyrektyw.

Również z orzecznictwa TSUE akcentującego znaczenie wymogów merytorycznych z punktu widzenia zastosowania zwolnienia z opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie wynika, aby wymogi formalne pozbawione były znaczenia i wpływu na możliwość skorzystania z tego zwolnienia. Przepisy poszczególnych państw członkowskich stanowiące proporcjonalny środek służący realizacji postanowień Dyrektyw i zgodne z tymi postanowieniami - a takim przepisem, w ocenie Sądu, jest art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT - nie ograniczają zasady neutralności podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego zarzuty skargi podnoszone w tym zakresie są bezzasadne.

Sąd nie podziela również podniesionych w skardze zarzutów dotyczących naruszenia przepisów art. 13 ust. 6 w związku z art. 42 ust. 1 i art. 97 ust. 1 ustawy o VAT. Przepis art. 13 ust. 6 stanowi, że wewnątrzwspólnotową dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (...), art. 97 ust. 1 stanowi natomiast, że podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze wykonywania tych czynności. Należy wskazać, że kwestie dotyczące wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów uregulowane są wieloma przepisami zawartymi w ustawie o VAT. Dla uznania prawa do zastosowania 0% stawki podatku do opodatkowania spornych dostaw nie wystarczy, że spełnione są przesłanki określone tylko niektórymi z nich.

W przedmiotowej sprawie organy podatkowe nie kwestionowały faktu, że [...] posiadał właściwy i ważny numer VAT UE. W decyzji organu I instancji wskazano, że podatnik od dnia [...] maja 2004 r. jest uprawniony do dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Organy podatkowe zakwestionowały natomiast prawo podatnika do zastosowania 0% stawki podatku do opodatkowania dostaw dokonanych na rzecz kontrahenta - [...], ponieważ w odniesieniu do tych dostaw nie zostały spełnione przesłanki określone w przytoczonym wyżej art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

Odnośnie powołanych przez skarżącego wyroków sądów administracyjnych Sąd zauważa, że orzeczenia te zostały wydane w odmiennych niż w przedmiotowej sprawie stanach faktycznych. We wskazanych wyrokach mowa jest bowiem o rejestracji podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, tj. rejestracji dostawców a nie rejestracji nabywcy tych towarów. Rozpatrywana sprawa dotyczy natomiast ważności numeru identyfikującego nabywcę. [...] dokonywał na rzecz kontrahenta [...] dostaw towarów i był zarejestrowany jako podatnik VAT UE przed dokonaniem pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy, natomiast nabywca towarów - firma [...]nie posiadał właściwego i ważnego numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, o którym mowa w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT.

W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji prawidłowo organ podatkowy wywiódł, że zebrane w trakcie prowadzonego postępowania dowody w pełni uzasadniają przyjęcie stanu faktycznego ustalonego zgodnie z przepisami procedury podatkowej.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.