II SA/Ol 393/13

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 8 lutego 2013r. E. K. (dalej zwana skarżącą) zwróciła się do Ośrodka Adopcyjnego (dalej zwanego Ośrodkiem) o dokonanie wstępnej oceny jej kandydatury do przysposobienia dziecka, przeprowadzenie szkolenia dla kandydatów do przysposobienie dziecka oraz wydanie świadectwa ukończenia tego szkolenia i opinii o jej kwalifikacjach osobistych. W uzasadnieniu tego wniosku opisała swoją sytuację życiową podając, że: ma 28 lat i jest panną, nie ma dzieci, ukończyła studia prawnicze na UWM, nie wykonuje pracy zarobkowej, mieszka z mamą, której nieodpłatnie pomaga w opiece nad dziećmi umieszczonymi w prowadzonym przez nią Rodzinnym Pogotowiu Opiekuńczym. Wyraziła przy tym chęć przysposobienia małoletniej K., która przebywała w tym Pogotowiu, a obecnie, zgodnie z postanowieniem sądu, została oddana pod opiekę rodziny z Hiszpanii.

W dniu 7 marca 2013r. Pedagog-Koordynator Ośrodka, działając z upoważnienia Dyrektora Ośrodka, sporządził Informację dotyczącą wniosku skarżącej o dokonanie wstępnej oceny jej kandydatury do przysposobienia małoletniej K. B., w której wskazał, że z analizy przedłożonych przez skarżącą dokumentów wynika, że nie spełnia ona podstawowych wymogów, ponieważ nie pracując zarobkowo, nie posiada stałego źródła dochodu. Dodał, że skarżąca nie posiada także samodzielnego miejsca zamieszkania, zajmuje pokój w mieszkaniu matki. Podniósł, że jak wynika z rozmowy informacyjnej ze skarżącą, cierpi ona na przewlekłą chorobę i jest pod stałą opieką poradni endokrynologicznej, co także ma znaczenie w kontekście okresów pogorszenia stanu zdrowia, gdyż jako osoba samotna nie mogłaby korzystać ze wsparcia drugiego rodzica w opiece nad dzieckiem. Uznał, że podawana przez skarżącą motywacja do przysposobienia dziecka jest niespójna i nieugruntowana (z jednaj strony skarżąca podaje, że nie ma zastrzeżeń do kandydatów obecnie pełniących opiekę nad Klarą, a z drugiej wyraża niezadowolenia z faktu zakwalifikowania dziewczynki do przysposobienia zagranicznego). Podkreślił, że skarżąca, składając wniosek w okresie kontaktów małoletniej z rodziną preadopcyjną, nie uwzględnia potrzeb emocjonalnych i sytuacji psychologicznej małoletniej. Stwierdził bowiem, że działania skarżącej utrudniają ustabilizowanie się sytuacji życiowej małoletniej, która aktualnie nawiązuje więzi z rodziną preadopcyjną. Przyjął więc, że motywacja skarżącej w omawianym zakresie wynika głównie z własnych uczuć wobec małoletniej, jest zorientowana egocentrycznie i nie uwzględnia faktu, że małoletnia ma aktualnie szansę wzrastania w warunkach rodziny pełnej, mającej możliwości zaspokajania jej potrzeb zarówno emocjonalnych, jak i materialnych na dobrym poziomie. Skonstatował zatem, że skarżąca nie spełnia wymogów formalnych niezbędnych do zakwalifikowania jej jako kandydatki do przysposobienia małoletniej Klary, gdyż jej motywacja do przysposobienia dziewczynki jest niewłaściwa - nie uwzględnia dobra i obecnej sytuacji życiowej małoletniej. W związku z tym, z powołaniem art. 155 pkt 1 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, odstąpił od dalszych procedur diagnostycznych.

Pismem z dnia 19 marca 2013r. skarżącą wezwała Ośrodek do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie czynności z dnia 7 marca 2013r. dotyczącej odmowy zakwalifikowania jej jako kandydatki do przysposobienia dziecka. Wskazała przy tym, że organ odmawiając zakwalifikowania jej do szkolenia zdyskwalifikował ją w możliwości ubiegania się o prawo do przysposobienia jakiegokolwiek dziecka, wkraczając tym samym władczo i jednostronnie w jej uprawnienia. Dodała, że kandydaci do przysposobienia dziecka w ogóle (nie tylko konkretnej osoby) powinni posiadać świadectwo ukończenia szkolenia, co jest jedynie wymogiem formalnym. O tym bowiem, czy osoba spełnia wymagania do tego, aby przysposobić dziecko, decyduje sąd. W tych okolicznościach uznała, że pozbawienie jednostki prawa do szkolenia jest nieuzasadnione i nieracjonalne, gdyż już na wstępie zamyka tejże jednostce formalnie drogę do ubiegania się o prawo do przysposobienia dziecka.

W odpowiedzi na to wezwanie, zawartym w piśmie z dnia 28 marca 2013r., Dyrektor Ośrodka wyjaśniła skarżącej, że Ośrodek obowiązuje zasada wykorzystania środków publicznych w sposób celowy i oszczędny, stąd nie przyjmuje się na szkolenie osób, które nie spełniają warunków podstawowych, a więc nie są w stanie zaspokoić potrzeb życiowych dziecka. Do takich właśnie osób została zaliczona skarżąca po przeanalizowaniu przez Ośrodek aktualnej jej sytuacji materialnej i mieszkaniowej oraz motywacji do przysposobienia wskazanego dziecka. W tych okolicznościach uznano, że bezzasadnym byłoby szkolenie osoby, która nie mogłaby przysposobić dziecka.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na czynność Ośrodka z dnia 7 marca 2013r. w przedmiocie odmowy zakwalifikowania na szkolenie jako kandydatki do przysposobienia dziecka - skarżąca wniosła o stwierdzenie bezskuteczności tej czynności, a ponadto o orzeczenie, że nie podlega ona wykonaniu oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skargi podniosła, że zaskarżona czynność poddaje się kontroli sądowoadministracyjnej na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., jako czynność materialno-techniczna, oparta na przepisie prawa, która wywarła określone skutki prawne na zewnątrz i stworzyła nową sytuację prawną dla skarżącej, uniemożliwiając jej jednocześnie realizację uprawnienia wynikającego z przepisu prawa (art. 114¹ § 1 KRiO). Odnosząc się do oceny legalności zaskarżonej czynności skarżąca wywiodła, że organ podjął tę czynność w sposób dowolny, przedwcześnie (niejako za sąd) pozbawiając skarżącą prawa do ubiegania się o przysposobienie dziecka w ogóle. Zarzuciła, że organ ograniczając się do stwierdzenia, że w tej sprawie nie widzi szans na przysposobienie przez nią konkretnego dziecka, całkowicie zamknął jej drogę do korzystania z prawa wyrażonego w art. 114¹ § 1 KRiO. Podkreśliła, że odbycie szkolenia niczego nie przesądza, a więc nie może spowodować naruszenia dobra jakiegokolwiek dziecka. Zauważyła, że to celem szkolenia jest właśnie przygotowanie danego kandydata do bycia osobą przysposabiającą. Wyraziła przypuszczenie, że być może przeszkolenie osoby, która – w ocenie organu – nie spełnia w konkretnej sytuacji warunków kandydata na przysposobienia spowoduje, że będzie ona mogła w sposób właściwy określić swoją postawę. Za nieuprawniony uznała pogląd organu, że nieposiadanie aktualnie przez skarżącą wystarczających środków finansowych może decydować o odmowie dopuszczenia jej do odbycia szkolenia. Stwierdziła, że takie działanie ma charakter dyskryminacyjny i nie może być usprawiedliwiane dobrem dziecka. Wskazała przy tym, że posiada wykształcenie i doświadczenie zawodowe pozwalające jej w przyszłości osiągnąć wyższą stopę życiową. Dlatego też uznała, że jej obecna sytuacja majątkowa nie powinna decydować o odmowie przeprowadzenia tylko samego szkolenia.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Ośrodka wniosła o jej odrzucenie, podnosząc, że zaskarżona czynność nie mieści się w katalogu aktów objętych kontrolą sądowoadministracyjną, o którym mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a., w tym nie stanowi aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczącego uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Ponadto stwierdziła, że zaskarżonej czynności nie można postawić zarzutu naruszenia prawa. Zauważyła przy tym, że skarżąca nie podnosi żadnych argumentów i twierdzeń na dowód tego, że przeprowadzony przez ośrodek adopcyjny wywiad adopcyjny oraz ocena motywacji do przysposobienia były nieprawidłowe i naruszały przepisy, co skutkować winno oddaleniem skargi jako niezasadnej. Podniosła, że wniosek skarżącej nie mógł być zaopiniowany pozytywnie, chociażby z tego tylko powodu, że skarżąca składając go w okresie, gdy został złożony wniosek o przysposobienie tego dziecka przez inną rodzinę, w sposób świadomy działała sprzecznie z dobrem dziecka. Dodała, że w dniu 10 kwietnia 2013r. Sąd Rejonowy orzekł na wniosek innej rodziny przysposobienie dziecka, o którego przysposobienie wnioskowała skarżąca. Za bezpodstawny uznała także zarzut skarżącej, że ośrodek bezprawnie wyeliminował skarżącą z grona osób ubiegających się o adopcję w ogóle jakiegokolwiek dziecka. Podała, że to skarżąca wyraźnie zdeterminowała procedurę adopcyjną, wskazując na zamiar przysposobienia konkretnie wskazanego dziecka, co na chwilę obecną dyskwalifikuje ją z grona osób ubiegających się o adopcję dziecka in genere.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm. – dalej jako p.p.s.a.), sąd administracyjny dokonuje kontroli zaskarżonego działania organu administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Przed przystąpieniem do kontroli zaskarżonego działania organu konieczne jest jednak zbadanie właściwości sądu administracyjnego do rozpoznania skargi.

W ocenie Sądu, dopuszczalność wniesionej w niniejszej sprawie skargi E.K. na czynność Dyrektora Ośrodka z dnia 7 marca 2013r. w przedmiocie odmowy zakwalifikowania na szkolenie jako kandydatki do przysposobienia dziecka, należy rozpatrywać z uwzględnieniem regulacji art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. W świetle bowiem tego przepisu, kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie w sprawach skarg między innymi na inne niż decyzje i postanowienia akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Wyjaśnić przy tym należy, że wbrew oznaczeniu zawartemu w skardze, zaskarżona czynność nie została podjęta przez Ośrodek lecz Dyrektora tego Ośrodka. Zgodnie bowiem z § 2 ust. 1 Statutu Ośrodka Adopcyjnego, Ośrodek ten jest wojewódzką jednostką organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej, działającą w formie jednostki budżetowej. Natomiast, stosownie do § 6 ust. 1 i 2 powołanego Statutu, Ośrodkiem kieruje Dyrektor, który składa jednoosobowo oświadczenia woli w imieniu Ośrodka na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez Zarząd Województwa. Na podstawie zaś § 7 ust. 1 tego Statutu, Dyrektor Ośrodka kieruje bieżącą działalnością Ośrodka i reprezentuje go na zewnątrz. W myśl § 7 ust. 2 pkt 1 cytowanego Statutu, do podstawowych uprawnień i obowiązków Dyrektora Ośrodka należy w szczególności realizacja zadań Ośrodka określonych w ustawie z dnia 9 czerwca 2011r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 135 ze zm.).

Mając na uwadze podane regulacje prawne stwierdzić zatem należy, że także zaskarżona czynność z dnia 7 marca 2013r. w przedmiocie odmowy zakwalifikowania na szkolenie jako kandydatki do przysposobienia dziecka została podjęta przez Dyrektora Ośrodka. Czynność ta miała bowiem związek z wykonywaniem przez ten organ zadania Ośrodka, o którym mowa w art. 172 ust. 5 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, polegającego na dokonaniu wstępnej oceny kandydata do przysposobienia dziecka przed skierowaniem na szkolenie. W wykonaniu zaś tego zadania została sporządzona z upoważnienia Dyrektora przez Pedagoga-Koordynatora Ośrodka "Informacja dotycząca wniosku o dokonanie wstępnej oceny kandydatury skarżącej do przysposobienia małoletniej K.B.", na podstawie której, z powołaniem art. 155 ust. 1 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, odstąpiono od dalszych procedur diagnostycznych.

W świetle przytoczonych regulacji prawnych nie może budzić wątpliwości, że Dyrektor Ośrodka, kierujący i reprezentujący na zewnątrz ten Ośrodek, będący wojewódzką jednostką organizacyjną, występuje w roli organu jednostki samorządu terytorialnego (to jest Województwa), w imieniu i na rzecz której podejmuje czynności (zgodnie bowiem z art. 154 ust. 2 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, ośrodek adopcyjny prowadzi samorząd województwa). Dyrektor Ośrodka może zatem prowadzić działalność objętą kognicją sądu administracyjnego, o której mowa w powołanym powyżej art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Warunkiem jednak uznania, że działalność tego organu mieści się w dyspozycji tego przepisu jest jej zakwalifikowanie do działalności "z zakresu administracji publicznej", a więc takiej, w której ustawodawca przyznaje organom administracji publicznej prawo władczego i jednostronnego kształtowania treści stosunku prawnego, którą tworzą prawa i obowiązku jednostki. Innymi słowy, przy ocenie dopuszczalności wniesienia skargi na dane działanie organu, sąd winien ocenić, czy poprzez to działanie organ władczo wpłynął na prawa lub obowiązki podmiotu, który wniósł skargę.

W ocenie Sądu, zaskarżona czynność Dyrektora Ośrodka była właśnie takim działaniem. Podkreślić bowiem należy, że prawo do przysposobienia małoletniego wynika z art. 114 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jednolity Dz. U. z 2012r., poz. 788 ze zm. – dalej jako KRiO). Zgodnie jednak z art. 114¹ § 1 tej ustawy, jednym z warunków przysposobienia małoletniego, a zatem i obowiązkiem osoby ubiegającej się o to przysposobienie, jest posiadanie świadectwa ukończenia szkolenia organizowanego przez ośrodek adopcyjny, o którym mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. Tym samym, zaskarżona w niniejszej sprawie czynność Dyrektora Ośrodka, uniemożliwia skarżącej z jednej strony skorzystanie z uprawnienia do przysposobienia małoletniego, z drugiej zaś wywiązanie się z obowiązku posiadania świadectwa ukończenia szkolenia organizowanego przez ośrodek adopcyjny. Czynność ta ma charakter władczy i jednostronny, a ponadto jest skierowana do indywidualnie oznaczonego podmiotu. Takie zaś cechy przypisuje się w orzecznictwie sądowym czynnościom, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (zob. uchwałę NSA z 4 lutego 2008r., sygn. akt I OPS 3/07, ONSAiWSA 2008, nr 2, poz. 21). Tym samym, za nieuprawniony należy uznać wniosek organu, zawarty w odpowiedzi na skargę, o odrzucenie skargi z powodu braku kognicji sądu w tego typu sprawach. Skarga ta czyni ponadto zadość innym warunkom jej skutecznego wniesienia, została także poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa z zachowaniem warunków, o których mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a.

Skarga ta nie jest jednak zasadna. Podnieść przede wszystkim należy, że jak wynika z wniosku skarżącej z dnia 8 lutego 2013r. wyraziła ona chęć przysposobienia konkretnego dziecka (małoletniej K.), które przebywało w prowadzonym przez matkę skarżącej Rodzinnym Pogotowiu Opiekuńczym, a które zgodnie z postanowieniem sądu, zostało oddana pod opiekę rodziny z Hiszpanii. Zaskarżona czynność została zaś podjęta po dokonaniu przez organ wstępnej oceny kandydatury skarżącej do przysposobienia tego właśnie dziecka. W tych okolicznościach za nieuprawniony należy uznać zarzut skargi, że organ, przez podjęcie kwestionowanej czynności, pozbawił skarżącą prawa do ubiegania się o przysposobienie w ogóle jakiegokolwiek dziecka. Jak słusznie bowiem podał organ w odpowiedzi na skargę, to skarżąca wyraźnie zdeterminowała (w swoim wniosku z dnia 8 lutego 2013r.) procedurę adopcyjną, wskazując na zamiar przysposobienia konkretnie wskazanego dziecka, co na chwilę obecną dyskwalifikuje ją z grona osób ubiegających się o adopcję dziecka in genere. Zaskarżona czynność nie pozbawia jednak skarżącej możliwości skorzystania z prawa wyrażonego w art. 114¹ § 1 KRiO na przyszłość w odniesieniu do innych małoletnich.

W ocenie Sądu, organ odmawiając skarżącej skierowania na szkolenie jako kandydatki do przysposobienia konkretnego dziecka, to jest małoletniej K.B., nie naruszył prawa. Analiza przepisów zawartych w Dziale V ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej zatytułowanym "Postępowanie adopcyjne" oraz w Dziale II KRiO zatytułowanym "Przysposobienie" pozwala na stwierdzenie, że przysposobienie małoletniego odbywa się w dwóch niezależnych od siebie etapach, to jest administracyjnym i sądowym. Za konstatacją taką przemawia między innymi brzmienie art. 154 ust. 1 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, zgodnie z którym, prowadzenie procedur przysposobienia oraz przygotowanie osób zgłaszających gotowość do przysposobienia dziecka stanowi wyłączną kompetencję ośrodka adopcyjnego. Natomiast, stosownie do art. 117 § 1 KRiO, przysposobienie następuje przez orzeczenie sądu opiekuńczego na żądanie przysposabiającego spełniającego warunki określone w art. 114¹ KRiO. W świetle tych regulacji prawnych, nieuprawnione jest twierdzenie skarżącej, że Dyrektor Ośrodka podjął zaskarżoną czynność przedwcześnie (niejako za sąd). Nie jest bowiem rolą sądu opiekuńczego prowadzenie całej procedury poprzedzającej przysposobienia konkretnego dziecka, w ramach której, dokonywana jest między innymi wstępna ocena kandydata do przysposobienia dziecka, o której mowa w art. 172 ust. 5 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. To nie sąd opiekuńczy, lecz Dyrektor Ośrodka, po dokonaniu tej oceny, kontynuuje dalsze czynności związane z przygotowaniem kandydata do przysposobienia dziecka, w tym kieruje go na szkolenie, bądź w przypadku negatywnej wstępnej oceny kandydata, tak jak w niniejszej sprawie, odstępuje od dalszych procedur diagnostycznych.

W ocenie Sądu, zaskarżonemu w niniejszej sprawie działaniu organu nie można zarzucić dowolności. Podkreślenia wymaga, że ustawa o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, mimo że Dział V tej ustawy został opatrzony tytułem "Postępowanie adopcyjne", w istocie zawiera jedynie fragmentaryczną regulację procesową w tym przedmiocie. Nie znajdują w tym postępowaniu zastosowania także przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 267). Wskazane okoliczności w istotny sposób utrudniają dokonanie kontroli legalności działania organu w tym postępowaniu i właściwie, wobec braku stosownych regulacji w tym przedmiocie, uniemożliwiają skuteczne postawienie organowi zarzutu niewłaściwego dokumentowania przebiegu postępowania adopcyjnego. W tej sytuacji, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznać należy za wystarczający do podjęcia zaskarżonej czynności przez Dyrektora Ośrodka.

W ocenie Sądu, odzwierciedlone przez organ w "Informacji dotyczącej wniosku o dokonanie wstępnej oceny kandydatury p. E. K. do przysposobienia małoletniej K. B." (opatrzonej datą 7 marca 2013r.), elementy stanu faktycznego kontrolowanej sprawy wypełniały dyspozycję art. 172 ust. 5 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. W Informacji tej opisane zostały bowiem zarówno kwalifikacje osobiste skarżącej, o których mowa w art. 114¹ KRiO, jak i jej motywacja do podjęcia się wychowania konkretnego dziecka. Zawarto w tej Informacji także wywiad adopcyjny, to jest zgodnie z art. 156 ust. 1 pkt 7 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, analizę sytuacji osobistej, zdrowotnej, rodzinnej, dochodowej i majątkowej skarżącej.

Nie budzą zastrzeżeń Sądu także wnioski organu, sformułowane w tej Informacji, będące wynikiem dokonania wstępnej oceny kandydatury skarżącej i w konsekwencji odstąpienie od dalszych czynności diagnostycznych. Podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 155 ust. 1 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, ośrodek adopcyjny w realizacji swoich zadań kieruje się dobrem dziecka i poszanowaniem jego praw. Dobro dziecka akcentowane jest zresztą w samych zadaniach ośrodka adopcyjnego, do których należy między innymi dobór rodziny przysposabiającej właściwej ze względu na potrzeby dziecka (art. 156 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy). Także w preambule do ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej wyraźnie wskazano, że regulacje zawarte w tej ustawie uchwala się "dla dobra dzieci, które potrzebują szczególnej ochrony i pomocy ze strony dorosłych". Przytoczone regulacje prawne pozwalają na stwierdzenie, że dobro dziecka jest nadrzędną wartością w postępowaniu adopcyjnym. Stanowi ono także istotę przysposobienia, co znalazło swój wyraz w art. 114 § 1 KRiO, w świetle którego, przysposobić można osobę małoletnią, tylko dla jej dobra. Uprawnione było zatem powołanie się przez organ na dobro małoletniej, której zamiar przysposobienia zgłosiła skarżąca, jako przyczynę odstąpienie od dalszych procedur diagnostycznych, w tym podjęcia zaskarżonej czynności odmowy zakwalifikowania skarżącej na szkolenie jako kandydatki do przysposobienia tego dziecka. Skarżąca zresztą zdaje się nie kwestionować, że nie byłaby aktualnie lepszą kandydatką do przysposobienia tego dziecka niż rodzina, pod opieką której znajduje się obecnie małoletnia.

W ocenie Sądu, wprowadzenie w art. 172 ust. 5 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, obowiązku dokonywania przez ośrodek adopcyjny wstępnej oceny przed skierowaniem kandydata do przysposobienia dziecka na szkolenie, miało na celu wyeliminowanie z grona szkolonych takich osób, których kandydatura do przysposobienia dziecka pozostaje w sprzeczności z dobrem tego dziecka. Z taką zaś sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Niesporne bowiem jest, że skarżąca nie jest aktualnie w stanie zapewnić małoletniej Klarze, z uwagi na brak stałego dochodu i odpowiednich warunków mieszkaniowych, bezpieczeństwa materialnego i spokojnego rozwoju. Bez wpływu na te ustalenia pozostają, formułowane przez skarżącą przypuszczenia, że w wyniku przeszkolenia mogłaby w sposób właściwy określić swoją postawę, czy też, że posiada wykształcenie i doświadczenie zawodowe pozwalające jej w przyszłości osiągnąć wyższą stopę życiową. Wstępna ocena kandydata musi uwzględniać bowiem aktualne, a nie potencjalne predyspozycje kandydata do przysposobienia. Nie sposób także pominąć faktu, że jak wynika z odpowiedzi na skargę, w dniu 10 kwietnia 2013r. Sąd Rejonowy orzekł na wniosek innej rodziny przysposobienie dziecka, o którego przysposobienie wnioskowała skarżąca.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 151 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.