II SA/Wr 307/13

Uzasadnienie

Wojewoda Dolnośląski działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu uchwałę Rady Miejskiej w Jaworzynie Śląskiej nr XXV/52/12, z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszarów położonych w mieście Jaworzyna Śląska i wniósł o stwierdzenie nieważności jej fragmentów: ,,1.KDD" dla obszaru z załącznika nr 1, terenu ,,2.KDD" dla obszaru z załącznika nr 3 oraz § 4 pkt 1 litera f) we fragmencie ,,1.KDD", § 4 pkt 3 litera b) we fragmencie ,,2.KDD", § 8 ust. 1 pkt 1 we fragmencie ,,1.KDD", § 8 ust. 1 pkt 2 we fragmencie ,,2.KDD", § 13 pkt 1 litera a) tiret pierwszy we fragmencie ,,1.KDD", § 13 pkt 1 litera a) tiret drugi we fragmencie ,,2.KDD", § 14 pkt 4 litera b), § 14 pkt 6 litera a), we fragmencie ,,na warunkach określonych przez zarządcę sieci", § 14 pkt 7 litera a) we fragmencie ,,na warunkach określonych przez zarządcę sieci", § 14 pkt 9 litera a) we fragmencie ,,na warunkach określonych przez zarządcę sieci", § 23 i 25.

Przedmiotowej uchwale organ nadzoru zarzucił istotne naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) – dalej u.p.z.p., w zw. z § 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164 poz. 1587).

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że podejmując przedmiotową uchwałę Rada uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszarów położonych w mieście Jaworzyna Śląska, przy czym w § 13 w zakresie modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji ustalona została klasyfikacja funkcjonalna dróg oraz ich szerokość w liniach rozgraniczających. W punkcie 1 litera a) ustalone zostały drogi klasy dojazdowej ,,D":

- rysunek planu załącznik nr 1 – tereny oznaczone symbolami 1.KDD i 2.KDD – szerokość w liniach rozgraniczających zgodnie z rysunkiem planu,

- rysunek planu załącznik nr 3 – tereny oznaczone symbolami 1.KDD i 2.KDD – szerokość w liniach rozgraniczających zgodnie z rysunkiem planu. Skarżący wskazał, że w przepisach szczegółowych doprecyzowane zostały ustalenia dla tych terenów. W § 23 w obowiązujących ustaleniach dla terenu oznaczonego 1.KDD dla rysunku planu – załącznik nr 1 oraz w § 25 dla terenów 1.KDD i 2.KDD na rysunku planu – załącznik nr 3, w zasadach zagospodarowania terenu, ustalono szerokość w liniach rozgraniczających zgodnie z rysunkiem planu.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w planie miejscowym umieszcza się obowiązkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. § 4 pkt 9 rozporządzenia konkretyzuje ten obowiązek, w literze a) ustalając, że określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych. Zdaniem organu nadzoru parametry dróg powinny być szczegółowo doprecyzowane.

W dalszej części skargi powołano się na korespondencje prowadzoną z Przewodniczącym Rady Gminy, który stwierdził, że w ocenie Rady przedmiotowa uchwała w § 13 i § 22-23 spełnia nałożone przepisami ustawowymi wymagania. Parametry zostały określone liczbowo w przypadku, gdy jednoznacznie można wyznaczyć jedną i niezmienną szerokość drogi w liniach rozgraniczających. W pozostałych przypadkach parametrem, czyli liczbową lub opisową wielkością charakteryzującą układ komunikacyjny jest szczegółowe określenie lokalizacji pasów drogowych (czyli linii rozgraniczających), wpisane graficznie na rysunku planu. Ponadto planując układ komunikacyjny uwzględniono istniejące podziały nieruchomości, w tym przebieg istniejącej ulicy.

Zdaniem organu nadzoru brak danych dotyczących parametrów dróg w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego należy uznać za istotne naruszenie prawa. W myśl przywołanych wcześniej przepisów określając zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury powinien zostać wskazany układ komunikacyjny wraz z parametrami. Wymogów tych nie spełniają § 13 oraz § 23 i 25 przedmiotowej uchwały. W tekście planu nie zawarto parametrów dróg, a jest to obligatoryjny element planu miejscowego. § 4 rozporządzenia konkretyzuje przepis ustawy, wyklucza zamieszczenie jedynie przebiegu linii rozgraniczających na rysunku planu. W tekście planu Rada ograniczyła się tylko do określenia klasy dróg. Z kolei na podstawie rysunku planu ustalić można jedynie linie rozgraniczające pas terenu przewidziany na drogi, tymczasem szerokość projektowanych dróg, zgodnie z wymogami prawodawcy, powinna wynikać z treści planu zagospodarowania przestrzennego. To rada gminy jest uprawniona a zarazem zobowiązana do skonkretyzowania tego parametru w tekstowej części planu.

W dalszej części skargi odniesiono się do zapisów § 14 uchwały traktujących o zasadach modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Poprzez dokonanie zapisu ,,na warunkach określonych przez zarządcę sieci", w ocenie skarżącego, uzależniono możliwość dokonania określonych czynności od uzyskania zgody oraz uwzględnienia warunków wskazanych przez podmioty takie jak zarządca sieci wodociągowej, zarządca sieci energetycznej, zarządca sieci gazowej czy zarządca sieci kanalizacji deszczowej. W ocenie Wojewody Dolnośląskiego takie uregulowania uchwały wykraczają poza przyznaną kompetencje do określania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zasad dotyczących zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej wyrażonych w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p.. Zakres przedmiotowy i granice tej kompetencji skonkretyzowano w § 4 pkt 9 rozporządzenia, zgodnie z którym wspomniane zasady powinny zawierać:

a) określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych,

b) określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej z układem zewnętrznym,

c) wskaźniki w zakresie komunikacji i sieci infrastruktury technicznej, w szczególności ilość miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych.

W motywach skargi podano, iż w przepisach ustawy i rozporządzenia wskazano jednoznacznie materię przekazaną do uregulowania mieszczącą się w granicach władztwa planistycznego gminy. Nakładanie obowiązków w postaci konieczności uzyskania zgód, uwzględniania warunków i zasad ustalonych przez określone podmioty stanowi wykroczenie poza kompetencję przyznana mocą art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p.. W zakresie konieczności przestrzegania granic kompetencji ustawowej oraz działania na podstawie i w granicach prawa, w ocenie organu nadzoru, należy przyjąć, iż organ stanowiący, podejmując akty prawne w oparciu o normę ustawową musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenia prawa.

Odnosząc się do zawarcia w uchwale zapisów, które w ocenie organu nadzoru wskazywały na konieczność dokonywania ustaleń i uzgodnień z zarządcami sieci, podano również, że pozostają one w sprzeczności z zapisami § 142 ust. 2 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej. W załączniku tym wskazano, iż ,,akty prawa miejscowego są stanowione przez sejmik województwa, radę lub zarząd powiatu oraz radę lub zarząd gminy na podstawie przepisów upoważniających zamieszczonych w ustawach dotyczących odpowiednich samorządów terytorialnych albo w innych ustawach". Poza opisanymi w skardze naruszeniami prawa Wojewoda Dolnośląski podał nadto, iż wykroczenie poza zakres delegacji ustawowej stwarza ryzyko powtórzenia lub modyfikacji norm obecnych w innych aktach prawnych, w tym hierarchicznie wyższych zawartych w ustawach.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o ,,utrzymanie w mocy" uchwały w zaskarżonym fragmencie : ,,1.KDD" dla obszaru z załącznika nr 1, terenu ,,2.KDD" dla obszaru z załącznika nr 3 oraz § 4 pkt 1 litera f) we fragmencie ,,1.KDD", § 4 pkt 3 litera b) we fragmencie ,,2.KDD", § 8 ust. 1 pkt 1 we fragmencie ,,1.KDD", § 8 ust. 1 pkt 2 we fragmencie ,,2.KDD", § 13 pkt 1 litera a) tiret pierwszy we fragmencie ,,1.KDD", § 13 pkt 1 litera a) tiret drugi we fragmencie ,,2.KDD, § 23 i § 25, zaś w pozostałym zakresie uznano skargę.

W szczegółowych motywach pisma procesowego Burmistrz Jaworzyny Śląskiej podał, iż przychyla się do argumentów wskazanych przez Wojewodę w zakresie uzależnienia możliwości dokonania określonych czynności przez zarządców sieci, czyli we fragmencie § 14 pkt 4 litera b), § 14 pkt 6 litera a), we fragmencie ,,na warunkach określonych przez zarządcę sieci", § 14 pkt 7 litera a) we fragmencie ,,na warunkach określonych przez zarządcę sieci", § 14 pkt 9 litera a) we fragmencie ,,na warunkach określonych przez zarządcę sieci", uznając przy tym skargę za bezzasadną w pozostałym zakresie. W ocenie Rady Gminy Jaworzyna Śląska zgodnie z § 13 jak również w § 22-25 planu miejscowego zatwierdzonego uchwałą nr XXV/52/12 z dnia 29 listopada 2012 r. spełniono nałożone przepisami ustawy wymagania. Parametry zostały określone liczbowo w przypadku, kiedy jednoznacznie można wyznaczyć jedną i niezmienną szerokość drogi w liniach rozgraniczających, tak jak w przypadku drogi 2.KDD (rysunek planu załącznik nr 1). Natomiast w pozostałych przypadkach parametrem czyli liczbową lub opisową wielkością charakteryzującą układ komunikacyjny, jest szczegółowe określenie lokalizacji, czyli linii rozgraniczających, wpisane graficznie na rysunku planu.

Zdaniem organu gminy ustawodawca nie określił szczegółowo rodzaju parametrów (długości, szerokości, drogi lub pojedynczego pasa ruchu, pochylenia krawędzi jedni ttp.) do opisu układu komunikacyjnego, lecz pozostawił ich dobór projektantowi planu, który kierując się obiektywnymi warunkami topograficznymi konkretnego układu komunikacyjnego dobiera odpowiednie parametry stosując dyrektywy rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r., Nr 43, poz. 430 ze zm.).

Odnosząc natomiast obowiązujące przepisy do warunków istniejących w terenie objętym planem podano, że uwzględniono istniejące działki ewidencji gruntów, które na całej swej długości mają różne szerokości i niemożliwe jest podanie jednoznacznego parametru liczbowego. Droga 1.KDD projektowana jest na gruntach będących w całości własnością Gminy. Jej nieregularny kształt poza istniejącym podziałem nieruchomości, jest zdeterminowany również samą granicą obszaru objętego planem. Droga ta stanowi przedłużenie drogi dojazdowej wyznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Linie rozgraniczające wyznaczające przebieg tej drogi nie są względem siebie równoległe, dlatego też wyznaczenie jednej stałej szerokości jest niemożliwe. Z punktu widzenia projektowego niemożliwe jest precyzyjne określenie wartościami liczbowymi wymaganych parametrów dlatego uznano za najwłaściwsze określenie parametru dróg poprzez odesłanie do rysunku planu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem działalności administracji publicznej. Zakres tej kontroli obejmuje również orzekanie, po myśli art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 t.j.), - dalej "p.p.s.a.", w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej oraz akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Kryterium legalności uchwały rady gminy stanowi jej zgodność z prawem. Przez sprzeczność z prawem należy przy tym rozumieć niezgodność z aktami prawa powszechnie obowiązującego, a więc z Konstytucją, ustawami, aktami wykonawczymi oraz z powszechnie obowiązującymi aktami prawa miejscowego (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 grudnia 2003 r., sygn. akt P 9/02, publ. OTK-A 2003/9/100). Za "istotne" naruszenie prawa należy uznać uchybienie, prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym.

Zgodnie zaś z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. W razie zaś nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

Wskazać należy, że przepis art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stanowi, że uchwała organu gminy jest nieważna, gdy jest sprzeczna z prawem. Ustawa o samorządzie gminnym wyróżnia dwie kategorie wad uchwał organów gminy: istotne naruszenie prawa oraz nieistotne naruszenie prawa. W art. 91 ust. 4 stanowi, że w przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały, ograniczając się do wskazania, że uchwałę wydano z naruszeniem prawa. Ustawa o samorządzie gminnym nie określa jednak rodzaju naruszeń prawa, które należy zakwalifikować do istotnego naruszenia prawa. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że są to takiego rodzaju naruszenia prawa jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenie procedury podjęcia uchwały, czy też naruszenie przepisów wyznaczających kompetencje do podejmowania tych aktów.

W niniejszej sprawie przedmiotem oceny Sądu była uchwała Rady Miejskiej w Jaworzynie Śląskiej nr XXV/52/12, z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszarów położonych w mieście Jaworzyna Śląska, podjęta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 20 ust. 1 u.p.z.p..

Na wstępie wskazać należy, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest wyrazem tzw. władztwa planistycznego, które posiada gmina. Może ona samodzielnie decydować o sposobie zagospodarowania terenu, wprowadzając do planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego bądź to precyzyjne zapisy bądź też postanowienia ogólne dla poszczególnych terenów. Wszelkie jednak czynności gminy, także o charakterze publicznoprawnym, muszą odznaczać się legalnością, gdyż gmina jest obowiązana działać zgodnie z prawem.

Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 u.p.z.p. podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. Wskazanie w powyższym przepisie podstaw nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego prowadzi do wniosku, że przepis ten stanowi lex specialis wobec art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Oznacza to, że rozstrzygnięcia nadzorcze wojewody albo orzeczenie sądu administracyjnego stwierdzające nieważność uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego są wydawane w przypadku zajścia co najmniej jednej z podstaw nieważności wymienionych w art. 28 ust. 1 u.p.z.p.. Zatem pozostałe naruszenia prawa (niewymienione w powołanym wyżej przepisie) należałoby traktować jako nieistotne, a więc nie będące przyczyną nieważności uchwały (por.: T. Bąkowski: Komentarz do art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), w: T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze, 2004).

Niesporne jest w sprawie, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 u.p.z.p.) uchwalanym przez organ stanowiący gminy, tj. radę gminy. Zasady sporządzania planu miejscowego rozumiane są jako wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy dotyczące m.in. zawartych w akcie planistycznym ustaleń. W przypadku naruszenia zasad sporządzania planu ustawodawca nie wymaga, aby przedmiotowe naruszenie miało charakter istotny, co oznacza, że każde naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego skutkować będzie stwierdzeniem nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części (zob.: Z. Niewiadomski (red.): Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2004, s. 253-254). Z tych samych względów każde naruszenie właściwości organów w zakresie sporządzania planu miejscowego skutkować będzie stwierdzeniem nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części.

Analiza zaskarżonych przez Wojewodą zapisów uchwały będącej przedmiotem skargi w niniejszej sprawie pozwala na stwierdzenie, że z takimi właśnie naruszeniami prawa mamy do czynienia.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na zasadność stanowiska organu nadzoru, podzielonego zresztą przez organ gminny w odpowiedzi na skargę, co do nieprawidłowości zapisów uchwały odnoszących się do regulacji w zakresie przypisania zarządcom sieci uprawnień do kształtowania ładu przestrzennego poprzez konieczność uwzględniania ich warunków przy modernizacji, rozbudowie i budowie systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. W ocenie Sądu uzależnienie możliwości dokonania określonych czynności od uzyskania zgody oraz warunków wskazanych przez zarządców sieci wprowadza w istocie możliwość odstąpienia od przyjętych przez lokalnego prawodawcę zasad kształtowania przestrzeni publicznych, zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej oraz ustaleń dla poszczególnych terenów objętych planem z pominięciem właściwej procedury podejmowania uchwał w sprawie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Tym samym zaaprobowanie powyższych ustaleń mogłoby prowadzić do sytuacji, w której postanowienia planu miejscowego mogą zostać zmienione w oparciu o bliżej niesprecyzowane działania podmiotów nieuprawnionych do sprawowania władztwa planistycznego w gminie. Regulacje takie naruszają z kolei bez wątpienia ustawowo przyznane radzie gminy uprawnienie samodzielnego decydowania o sposobie zagospodarowania terenu, w ramach, którego ustala ona przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu położonego na obszarze danej gminy. To zatem wyłącznie rada jest uprawniona do ustalenia przeznaczenia terenów oraz określenia sposobów ich zagospodarowania oraz zabudowy i tegoż prawa nie może scedować na inny podmiot. Zgodnie bowiem z art. 3 u.p.z.p. kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy.

Powyższa regulacja normatywna stanowi więc wyraz samodzielności władztwa planistycznego gminy, w którym rada gminy jest organem ustawowo odpowiedzialnym za uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i kompetencja do stanowienia przepisów prawa miejscowego nie może być przez radę gminy przekazywana (delegowana) na rzecz innych podmiotów, albowiem brak ku temu stosownej podstawy prawnej. Tym bardziej nie można przekazywać uprawnień do decydowania o ostatecznym kształcie określonych postanowień planu adresatom norm prawnych zapisanych w planie, jak to ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Rada gminy w zakresie posiadanej samodzielności winna przestrzegać określonych w powyższej ustawie zasad planowania, określonej ustawą procedury planistycznej oraz obowiązku wszelkiego działania opartego na wyraźnie określonej normie kompetencyjnej (art. 7 Konstytucji). Z tego też względu nie sposób zaaprobować wprowadzenia w powyższych regulacjach planu miejscowego uzależnienia sprawowania władztwa planistycznego w gminie od stanowiska podmiotów nieuprawnionych.

Ponadto należy również podzielić twierdzenia skarżącego, iż powyższe regulacje wykraczają poza przyznaną radzie gminy kompetencję do określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zasad dotyczących modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, wyrażonej w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. Zgodnie bowiem z § 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. 2003, nr 164, poz. 1587) ustalenia w miejscowym planie dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej powinny zawierać: określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych. W rezultacie za niedopuszczalne należy uznać uregulowanie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej poprzez uzależnienie dopuszczalności wykonania określonych czynności od zgody podmiotów trzecich. Powyższe, uzasadnia orzeczenie o nieważności wskazanych postanowień zaskarżonej uchwały, jako podjętych z istotnym naruszeniem art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w zw. z § 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wbrew twierdzeniom Rady Miejskiej w Jaworzynie Śląskiej na uznanie w ocenie składu orzekającego zasługuje stanowisko organu nadzoru kwestionujące poprawność ograniczenia zapisów tekstowej części planu dotyczących parametrów dróg do odesłania do części graficznej planu zawartej w załącznikach wskazującej przebieg linii rozgraniczających. Dokonany przez Radę zabieg istotnie ograniczył zapis tekstowy planu, z którego powinny wynikać parametry projektowanych dróg. Jakkolwiek z części graficznej załączników do uchwały wynika przebieg linii rozgraniczających nie sposób zgodzić się z poglądem, że odesłanie do rysunku planu czyni zadość obowiązkowi określenia parametrów dróg. Linie rozgraniczające tylko w sposób dość ogólny mogą kształtować lokalizację drogi lecz w żadnym razie nie opisują jej parametrów. W sytuacji jakichkolwiek wątpliwości to właśnie plan zagospodarowania przestrzennego winien spełniać swoisty wyznacznik wskazujący wolę gminnego prawodawcy co do cech konkretnego układu komunikacyjnego. W niniejszym stanie faktycznym z uchwały wywodzić można co najwyżej samą lokalizację drogi lecz ustalenie konkretnych jej parametrów jest w istocie niemożliwe. Przypomnieć w tym miejscu trzeba, że ustawodawca wskazał przecież wprost, iż niezbędnym elementem planu w tym względzie jest zakreślenie parametrów.

Co do samych warunków terenowych w tym nieregularnych szerokości linii rozgraniczających wyznaczających przebieg dróg, faktycznie określenie ich parametrów może okazać się trudne lecz w żadnym razie nie jest to niemożliwe. Wskazane przez prawodawcę pojęcie ,,parametry" określać może np. szerokość czy długość lecz konkretne ich opisanie względem istniejących warunków terenowych i przyjętej metody ich opisania pozostaje w gestii różnorodnych działań planistycznych. Sama trudność w zakreśleniu parametrów nie została wszakże wskazana jako okoliczność zwalniająca z konieczności pominięcia tego aspektu planu w podjętej uchwale planistycznej.

Mając powyższe na uwadze Sąd, działając na podstawie przepisów art. 147 § 1 p.p.s.a.. Klauzula zawarta w pkt. II wyroku wynika z obowiązku zastosowania przepisu art. 152 w/w ustawy. Orzeczenie o kosztach znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 200 w/w ustawy